Το φιάσκο της ΝΔ να κάνει τις ίδιες της τις εκλογές πυροδότησε μία αντίδραση που από καιρό περίμενε μία αφορμή να εκραγεί στην απόφασή μου να μιλήσω για κάποια πράγματα και αυτή η σκέψη ήταν η εξής: γιατί όχι όλα; Γιατί να μην αγγίξεις πράγματα ιερά; Γιατί να μην τα σκεφτείς όλα γιατί να μην αναλογιστείς όλα τα ενδεχόμενα, όλα από το μηδέν και πάνω;
Όλοι, όσο σπουδαίοι και να θεωρούμε ότι είμαστε πρέπει να αξιολογηθούμε.
Αυτό, τώρα, σε σχέση με το αντικείμενό μου, είναι τρομερό, διότι σημαίνει ότι ένα πολυκαιρισμένο πρόβλημα που όλοι φοβούνται να αγγίξουν, το ζήτημα της Αγγλικής Φιλολογίας, δεν μπορεί να αναβληθεί άλλο.
Το ζήτημα είναι το εξής: η Αγγλική φιλολογία προσφέρει, αυτό που προσφέρει το Canbridge Proficiency. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί αυτό που προσφέρει το Κεμπριτζ είναι διαθέσιμο από πολύ νωρίτερα στην ζωή ενός ατόμου, πράγμα ανεκτίμητο στην αγορά προσόντων και των ζωών, ένα προσόν που καθορίζει το πως θα ζήσεις, στην ουσία. Φαντάσου, ας πούμε, να είχες τελειώσει την Γυμναστική ακαδημία ή την Ασοε στα δεκαέξι σου. Αυτό. Τόσο σημαντικό. Αν έχεις το Προφίσιενσυ, σπουδάσεις οπουδήποτε στην ευρώπη χωρίς τον έναν χρόνο προετοιμασία ,
εργάζεσαι άνετα και γενικά είσαι άνετος.
Η Αγγλική Φιλολογία, από την άλλη, αν και διαθέτει το κύρος μίας κρατικής σχολής, υστερεί σε αυτόν τον τομέα, ότι δηλαδή προσφέρει με καθυστέρηση σχεδόν δεκαετίας και με πολύ μεγαλύτερα έξοδα (αφού πρέπει να πας σε άλλη πόλη, να νοικιάσεις σπίτι για 4 έτη, να αγοράσεις βιβλία, κοκ) αυτό που ο άλλος στο δίνει μέσα στο σπίτι σου, ενώσω σε ταΐζουν ο γονείς σου, χωρίς να κουνηθείς ρούπι.
Ένα άλλο σημείο που χρήζει σκέψης και περισυλλογής, είναι ότι αν θες να μάθεις αγγλικά, είναι καλύτερα να πας στον άγγλο παρά στον έλληνα, με τον ίδιο τρόπο που αν ήθελες να γίνεις μηχανικός θα προτιμούσες να μαθητεύσεις δίπλα σε μηχανικό και όχι δίπλα σε αρχιτέκτονα. Θέλω να πω, όσο και αν συμπαθώ εμάς τους Έλληνες , ο Άγγλος όπως και να το κάνουμε, έχει το πλεονέκτημα της αυθεντικότητας και θα το έχει για πάντα. Δεν θα εξαφανιστεί το Κεμπριτζ για να κάνει το χατήρι των αγγλοφιλόλογων, θέλω να πω.
Και τέλος, υπάρχει και άλλο ένα θέμα, που δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι αγγλοφιλόλογοι, αλλά είναι υπαρκτό και είναι ίσως αυτό που τελικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Αυτό το θέμα είναι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί έξω αγγλοφιλόλογοι που δεν ξέρουν που πάν τα τέσσερα, που λένε λάθος πράγματα στα παιδιά των γυμνασίων και των λυκείων, που έχουν γίνει ο περίγελως των πόλεών τους και που κάθε άλλο παρά διαφημίζουν τη σχολή τους. Έρχονται σε εμένα τα μαθητάκια και γελάνε με τις κοτσάνες που αμολάνε οι αγγλικούδες της Αγγλικής φιλολογίας. Τώρα, προσωπικά, δεν είμαι άνθρωπος που θα κακολογήσει συνάδελφο, αλλά από την άλλη, όταν λένε λάθος πράγματα δεν μπορώ να τα υποστηρίξω μόνο και μόνο για να μη χαλάσω τη ζαχαρένια τους, γιατί αν το κάνω θα χάσω κι εγώ το κύρος μου: αν δηλαδή υποστηρίζω τα λάθη τους τη στιγμή που το σωστό είναι προφανέστατα άλλο. Δεύτερον, μέσα σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού, γιατί να υποστηρίξω τον ανταγωνιστή; Δεν έχω λόγο να το κάνω. Και όταν μου λένε τα παιδιά "κυρία πως ξέρουμε ότι εσείς έχετε δίκιο;" τότε βγάζω το λεξικό και την γραμματική και τους αποδεικνύω έμπρακτα ότι εγώ έχω δίκιο και ξέρω καλύτερα, και δε μπα να'χει οκτακόσια χρυσά πτυχία στην κορνίζα ή άλλη. Η πραγματικότητα είναι μαζί μου.
Αυτό, δυστυχώς, είναι προϊόν που προκύπτει από όλες τις παθολογίες του Ελληνικού συστήματος και δεν βλέπω να γίνεται σύντομα κάτι για την καταπολέμησή του. Όπως δυσλειτουργούν τα πάντα στην Ελλάδα, έτσι θα δυσλειτουργεί και η Αγγλική φιλολογία. Και όσο δυσλειτουργεί, θα πλησιάζει την εξαφάνιση.
Εκτός αν προσφέρει στον "πελάτη" κάτι που δεν προσφέρουν οι άλλοι. Και μη μου πείτε τώρα ότι η Αγγλική Φιλολογία προσφέρει θέση στο Δημόσιο, γιατί με τις αμοιβές που παίρνουν εκεί τώρα και με τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν, ούτε για φτύσιμο δεν θα τη θέλουν τη σχολή. Ειδικά εφόσον είναι τέτοιος ο κορεσμός, ακόμα και στα ιδιαίτερα, είναι τρελός όποιος πάει για αγγλική φιλολογία τώρα. Σε τριάντα χρόνια πάλι. Και πάλι, πόσες είναι οι πιθανότητες να είναι η Ελληνική σχολή Αγγλικής Φιλολογίας καλύτερη από το Cambridge; Ας είμαστε σοβαροί.
Οπότε, γιατί να διατηρούμε έναν τόσο ακριβό θεσμό, που θέλει μισθά, σεμινάρια, κτιριακές εγκαταστάσεις, αναλώσιμα, φαγητά, κοκ;
Σε μία Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, δεν θα ήταν πολύ λογικότερο να πας στον άγγλο για αγγλικά, στον ιταλό για ιταλικά, στον γερμανό για τα γερμανικά και στον Έλληνα για τα Ελληνικά;
Και, θέλω να ρωτήσω την Marisa και τον Παναγιώτη, τί συμφέρον έχεις να ευνοήσεις τον Έλληνα, αν δεν είναι απαραίτητος; Ακόμα και αν το κάνεις, οι πολίτες και οι προϋπολογισμοί ήδη αποκτούν την τάση να κινούνται συλλογικά στην πιο συμφέρουσα λύση και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό γιατί είναι νόμος της αγοράς. Όποιος επιμένει να πληρώνει παραπανίσια λεφτά για κάτι που μπορείς να αγοράσεις φτηνότερα, αργά ή γρήγορα πτωχεύει.
Τώρα, εφόσον είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσουμε τον ανταγωνιστή, τότε δύο είναι τα τινά.
Το ένα είναι να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, να συνεχίσουμε να κάνουμε ότι διδάσκουμε αγγλικά ενώ παράλληλα θα φθίνουμε σταδιακά, θα γίνουμε φαντάσματα και και καρικατούρες των εαυτών μας, πλάσματα αστεία, όπως οι γιαγιάδες που λένε τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά αλλά τις ανεχόμαστε γιατί είναι συμπαθητικούλες και, όπως και να το κάνουμε, είναι οι δικές μας γιαγιάδες. Και μόλις πεθάνουν θα πούμε "βρήκε την ειρήνη, ήταν καιρός της."
Το άλλο είναι αντί να ξοδεύουμε λεφτά σε κάτι που δεν πουλάει πια, να στραφούμε στην προώθθηση της Ελληνικής γλώσσας. Όπως είναι το Cambridge για την αγγλική γλώσσα, να γίνει η Ελληνική Φιλολογία, να της δώσουμε κι ένα ευφάνταστο όνομα, πτυχίο Ροίδη, φερ'ειπείν, που έγραψε, κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα Ελληνικά όλων των εποχών. Αντί να ξεδεύουμε ένα σωρό λεφτά στην προώθηση μίας άλλη γλώσσας, έχουμε, πιστεύω, καθήκον να προωθήσουμε τη δική μας.
Και με δυσαρεστούν όλα αυτά, για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι αυτοί που είναι ειδήμονες, στην τελική μόνο τον εαυτούλη τους σκέφτονται, και αντί να είναι αντικειμενικοί όπως θα ώφειλαν να είναι εφόσον πληρώνονται για αυτό, βλάπτουν τον δημόσιο καλό (αν και μόνο οικονομικά) για να σώσουν τη θεσούλα τους.
Ο δεύτερος λόγος που με στεναχωρεί αυτό το θέμα είναι ότι δεν είμαι μόνο εγώ που δεν βρίσκω λύση, αλλά ούτε και κανείς άλλος, ούτε αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, ούτε οι πιο υπεύθυνοι, ούτε κανείς άλλος. Άρα, εφόσον κανείς δεν βρίσκει λύση, τότε προφανώς, δεν υπάρχει λύση. Δυστυχώς, δεν γίνεται αλλιώς.
Όλοι, όσο σπουδαίοι και να θεωρούμε ότι είμαστε πρέπει να αξιολογηθούμε.
Αυτό, τώρα, σε σχέση με το αντικείμενό μου, είναι τρομερό, διότι σημαίνει ότι ένα πολυκαιρισμένο πρόβλημα που όλοι φοβούνται να αγγίξουν, το ζήτημα της Αγγλικής Φιλολογίας, δεν μπορεί να αναβληθεί άλλο.
Το ζήτημα είναι το εξής: η Αγγλική φιλολογία προσφέρει, αυτό που προσφέρει το Canbridge Proficiency. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί αυτό που προσφέρει το Κεμπριτζ είναι διαθέσιμο από πολύ νωρίτερα στην ζωή ενός ατόμου, πράγμα ανεκτίμητο στην αγορά προσόντων και των ζωών, ένα προσόν που καθορίζει το πως θα ζήσεις, στην ουσία. Φαντάσου, ας πούμε, να είχες τελειώσει την Γυμναστική ακαδημία ή την Ασοε στα δεκαέξι σου. Αυτό. Τόσο σημαντικό. Αν έχεις το Προφίσιενσυ, σπουδάσεις οπουδήποτε στην ευρώπη χωρίς τον έναν χρόνο προετοιμασία ,Η Αγγλική Φιλολογία, από την άλλη, αν και διαθέτει το κύρος μίας κρατικής σχολής, υστερεί σε αυτόν τον τομέα, ότι δηλαδή προσφέρει με καθυστέρηση σχεδόν δεκαετίας και με πολύ μεγαλύτερα έξοδα (αφού πρέπει να πας σε άλλη πόλη, να νοικιάσεις σπίτι για 4 έτη, να αγοράσεις βιβλία, κοκ) αυτό που ο άλλος στο δίνει μέσα στο σπίτι σου, ενώσω σε ταΐζουν ο γονείς σου, χωρίς να κουνηθείς ρούπι.
Ένα άλλο σημείο που χρήζει σκέψης και περισυλλογής, είναι ότι αν θες να μάθεις αγγλικά, είναι καλύτερα να πας στον άγγλο παρά στον έλληνα, με τον ίδιο τρόπο που αν ήθελες να γίνεις μηχανικός θα προτιμούσες να μαθητεύσεις δίπλα σε μηχανικό και όχι δίπλα σε αρχιτέκτονα. Θέλω να πω, όσο και αν συμπαθώ εμάς τους Έλληνες , ο Άγγλος όπως και να το κάνουμε, έχει το πλεονέκτημα της αυθεντικότητας και θα το έχει για πάντα. Δεν θα εξαφανιστεί το Κεμπριτζ για να κάνει το χατήρι των αγγλοφιλόλογων, θέλω να πω.
Και τέλος, υπάρχει και άλλο ένα θέμα, που δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι αγγλοφιλόλογοι, αλλά είναι υπαρκτό και είναι ίσως αυτό που τελικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Αυτό το θέμα είναι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί έξω αγγλοφιλόλογοι που δεν ξέρουν που πάν τα τέσσερα, που λένε λάθος πράγματα στα παιδιά των γυμνασίων και των λυκείων, που έχουν γίνει ο περίγελως των πόλεών τους και που κάθε άλλο παρά διαφημίζουν τη σχολή τους. Έρχονται σε εμένα τα μαθητάκια και γελάνε με τις κοτσάνες που αμολάνε οι αγγλικούδες της Αγγλικής φιλολογίας. Τώρα, προσωπικά, δεν είμαι άνθρωπος που θα κακολογήσει συνάδελφο, αλλά από την άλλη, όταν λένε λάθος πράγματα δεν μπορώ να τα υποστηρίξω μόνο και μόνο για να μη χαλάσω τη ζαχαρένια τους, γιατί αν το κάνω θα χάσω κι εγώ το κύρος μου: αν δηλαδή υποστηρίζω τα λάθη τους τη στιγμή που το σωστό είναι προφανέστατα άλλο. Δεύτερον, μέσα σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού, γιατί να υποστηρίξω τον ανταγωνιστή; Δεν έχω λόγο να το κάνω. Και όταν μου λένε τα παιδιά "κυρία πως ξέρουμε ότι εσείς έχετε δίκιο;" τότε βγάζω το λεξικό και την γραμματική και τους αποδεικνύω έμπρακτα ότι εγώ έχω δίκιο και ξέρω καλύτερα, και δε μπα να'χει οκτακόσια χρυσά πτυχία στην κορνίζα ή άλλη. Η πραγματικότητα είναι μαζί μου.
Αυτό, δυστυχώς, είναι προϊόν που προκύπτει από όλες τις παθολογίες του Ελληνικού συστήματος και δεν βλέπω να γίνεται σύντομα κάτι για την καταπολέμησή του. Όπως δυσλειτουργούν τα πάντα στην Ελλάδα, έτσι θα δυσλειτουργεί και η Αγγλική φιλολογία. Και όσο δυσλειτουργεί, θα πλησιάζει την εξαφάνιση.
Εκτός αν προσφέρει στον "πελάτη" κάτι που δεν προσφέρουν οι άλλοι. Και μη μου πείτε τώρα ότι η Αγγλική Φιλολογία προσφέρει θέση στο Δημόσιο, γιατί με τις αμοιβές που παίρνουν εκεί τώρα και με τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν, ούτε για φτύσιμο δεν θα τη θέλουν τη σχολή. Ειδικά εφόσον είναι τέτοιος ο κορεσμός, ακόμα και στα ιδιαίτερα, είναι τρελός όποιος πάει για αγγλική φιλολογία τώρα. Σε τριάντα χρόνια πάλι. Και πάλι, πόσες είναι οι πιθανότητες να είναι η Ελληνική σχολή Αγγλικής Φιλολογίας καλύτερη από το Cambridge; Ας είμαστε σοβαροί.
Οπότε, γιατί να διατηρούμε έναν τόσο ακριβό θεσμό, που θέλει μισθά, σεμινάρια, κτιριακές εγκαταστάσεις, αναλώσιμα, φαγητά, κοκ;
Σε μία Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, δεν θα ήταν πολύ λογικότερο να πας στον άγγλο για αγγλικά, στον ιταλό για ιταλικά, στον γερμανό για τα γερμανικά και στον Έλληνα για τα Ελληνικά;
Και, θέλω να ρωτήσω την Marisa και τον Παναγιώτη, τί συμφέρον έχεις να ευνοήσεις τον Έλληνα, αν δεν είναι απαραίτητος; Ακόμα και αν το κάνεις, οι πολίτες και οι προϋπολογισμοί ήδη αποκτούν την τάση να κινούνται συλλογικά στην πιο συμφέρουσα λύση και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό γιατί είναι νόμος της αγοράς. Όποιος επιμένει να πληρώνει παραπανίσια λεφτά για κάτι που μπορείς να αγοράσεις φτηνότερα, αργά ή γρήγορα πτωχεύει.
Τώρα, εφόσον είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσουμε τον ανταγωνιστή, τότε δύο είναι τα τινά.
Το ένα είναι να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, να συνεχίσουμε να κάνουμε ότι διδάσκουμε αγγλικά ενώ παράλληλα θα φθίνουμε σταδιακά, θα γίνουμε φαντάσματα και και καρικατούρες των εαυτών μας, πλάσματα αστεία, όπως οι γιαγιάδες που λένε τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά αλλά τις ανεχόμαστε γιατί είναι συμπαθητικούλες και, όπως και να το κάνουμε, είναι οι δικές μας γιαγιάδες. Και μόλις πεθάνουν θα πούμε "βρήκε την ειρήνη, ήταν καιρός της."
Το άλλο είναι αντί να ξοδεύουμε λεφτά σε κάτι που δεν πουλάει πια, να στραφούμε στην προώθθηση της Ελληνικής γλώσσας. Όπως είναι το Cambridge για την αγγλική γλώσσα, να γίνει η Ελληνική Φιλολογία, να της δώσουμε κι ένα ευφάνταστο όνομα, πτυχίο Ροίδη, φερ'ειπείν, που έγραψε, κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα Ελληνικά όλων των εποχών. Αντί να ξεδεύουμε ένα σωρό λεφτά στην προώθηση μίας άλλη γλώσσας, έχουμε, πιστεύω, καθήκον να προωθήσουμε τη δική μας.
Και με δυσαρεστούν όλα αυτά, για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι αυτοί που είναι ειδήμονες, στην τελική μόνο τον εαυτούλη τους σκέφτονται, και αντί να είναι αντικειμενικοί όπως θα ώφειλαν να είναι εφόσον πληρώνονται για αυτό, βλάπτουν τον δημόσιο καλό (αν και μόνο οικονομικά) για να σώσουν τη θεσούλα τους.
Ο δεύτερος λόγος που με στεναχωρεί αυτό το θέμα είναι ότι δεν είμαι μόνο εγώ που δεν βρίσκω λύση, αλλά ούτε και κανείς άλλος, ούτε αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, ούτε οι πιο υπεύθυνοι, ούτε κανείς άλλος. Άρα, εφόσον κανείς δεν βρίσκει λύση, τότε προφανώς, δεν υπάρχει λύση. Δυστυχώς, δεν γίνεται αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου