Risks of a No-Risk Policy

Πάντα είχα μία πολιτική, την πολιτική του μηδενικού ρίσκου όταν πρόκειται για την ευθύνη μου ως προς τους άλλους. Δηλαδή, όταν πρόκειται για κάτι που αφορά μόνο εμένα και κανέναν άλλον (πολύ λίγα πράγματα στη ζωή είναι τέτοια) τότε το ρίσκο το παίρνω με χαρά και ευχαρίστηση. Όταν όμως το ρίσκο αφορά άλλους, όπως τους μαθητές μου ή τους ανθρώπους που αγαπάω, όποιοι και να είναι, όπου και αν βρίσκονται, τότε τηρώ αυτή την τακτική, δηλαδή να μην διακινδυνεύσω με κανέναν τρόπο το δικό τους συμφέρον και να μην κάνω τίποτα αν δεν είναι οι πιθανότητες συντριπτικά υπέρ τους.

Μέχρι τώρα η τακτική αυτή με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη, υπό την έννοια ότι ποτέ δεν έχω κάνει τίποτα που να βλάψει κάποιον με κανέναν τρόπο. Προσπαθώ μάλιστα να προστατεύσω τους γύρω μου από τα λάθη μου, όσο μπορώ φυσικά, διότι μερικά από τα λάθη μου τα βλέπω ως σωστά.

Για αυτό και προσπαθώ να δέχομαι κάτι με το οποίο διαφωνώ όταν θεωρώ ότι ίσως για κάποιον άλλον να φαίνεται σωστό. Προσπαθώ, όσο μπορώ μέσα στη ανθρώπινη άρα ατελή μου αντίληψη και φύση, να συνδυάσω το δικό μου μυαλό με των τριγύρω μου, για να περιορίσω τα λάθη που θα κόστιζαν σε άλλους. Έτσι την έχω την ευθύνη στο μυαλό μου, αυτόν τον ορισμό της δίνω.

Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, νιώθω ότι ξέρω λιγότερα. Νιώθω σα να είναι όλα λάθος και σαν όλα να είναι αταίριαστα ως προς εμένα. Πράγματα που είχα ως σταθερές, είναι τώρα ρευστότερα κι από λάδι σε κατηφόρα και αυτό που περισσότερο αμφισβητώ είναι το τί καταλαβαίνω.

Οι πηγές είναι περισσότερες από όσες μπορώ να διαχειριστώ και πιο πολύπλοκες από ότι ήταν.

Πάντα όμως, σε καιρούς κρίσεως, οι άνθρωποι αντιδρούν με δύο τρόπους, είτε που αναζητούν την ασφάλεια της πεπατημένης, κανουν δηλαδή αυτό που πάντα έκαναν ελπίζοντας ότι οι ίδιοι νόμοι θα

έχουν τις ίδιες επιπτώσεις, είτε που κάνουν το εντελώς αντίθετο, με το σκεπτικό ότι αφού μέχρι τώρα έκανα αυτό, τώρα πρέπει να κάνω το αντίθετο. Και είμαι στο σημείο που πρέπει να αποφασίσω ποιό από τα δύ θα κάνω. Δύσκολη απόφαση, αν μη τι άλλο γιατί όπως όλες οι παοφάσεις πρέπει να παρθεί εν βρασμώ ψυχής και χωρίς αρκετές πληροφορίες.

Όσο για τον Παναγιώτη, έχω να πω το εξής. Αυτό που εμένα με βοήθησε ήταν το εξής, να σταματήσει αυτό εδώ, η φράση αυτή για κάποιο λόγο στα αγγλικά, "This ends here!"

Σκέφτηκα, Παναγιώτη, το εξής. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δεν αποφασίζουν, αλλα αντιδρούν, άλογα, όπως το νερό όταν πέσει μέσα του μία πέτρα: δεν είναι απόφασή του να κάνει κύκλους, απλά έτσι αντιδρά. Έτσι πήρα την ΑΠΟΦΑΣΗ να μην αντιδράσω σύμφωνα με το αρνητικό ερέθισμα, αλλά αντιθέτως, να μην αντιδράσω σύμφωνα με αυτό. Πήρα την απόφαση, οι ομόκεντροι κύκλοι του δικού μου προβλήματος να μην επεκταθούν περισσότερο, αλλά να σταματήσουν σε εμένα. Πήρα την απόφαση να είμαι εγώ η μόνωση ανάμεσα στον θόρυβο του παρελθόντος και την επόμενη γενιά.

Αποφάσισα, οποιαδήποτε αντίδραση οφείλεται σε εκείνο το πρόβλημα, να την πνίξω. Κοίταξα τριγύρω και παρατήρησα ποιές ήταν οι αντιδράσεις στα καλά πράγματα και τις αποστήθισα όπως ο ηθοποιός το σενάριο και τις έκανα ζωή μου, ώστε η επόμενη γενιά να έχει ένα στρώμα (εμένα) να την προστατεύει από τους απόηχους των ουρλιαχτών. Δεν εξέφρασα θυμό ούτε έφυγα. Δεν μίλησα σε κανέναν ούτε ξέσπασα. Δεν απέφυγα τις υποχρεώσεις μου, δεν έκανα πίσω όταν μου ζητήθηκε να δείξω κατανόηση σε ανθρώπους που δεν την έδειξαν σε εμένα. Έγινα η μόνωση. Στρίμωξα το είναι μου ανάμεσα στις πληγές του παλιού και τις απαιτήσεις του νέου, των νέων

Έχει το τίμημά του. Πρέπει κάποια στιγμή να εκφραστείς, γιατί δεν μπορεί κανείς να τα κρατά όλα μέσα του για πάντα. Η μαυροδάφνη βοήθησε. Και η πολύ δυνατή μουσική. Και οι μικρές ώρες πριν την αυγή που ότι ρέει είναι αόρατο.

Μόνη ανταμοιβή ότι σταμάτησα το κακό, δεν το άφησα να αναπαραχθεί μέσα από τα λόγια ή τις πράξεις μου. Η νέα μέρα είναι καθαρή.

Κανένα ρίσκο για τους άλλους, για μένα όλα.
Μπορώ και το κάνω.