Ο Μάκης ήταν ο περίφημος Locus Publicus που γνώρισα διαδικτυακώς και που είχα την τύχη να γνωρίσω και δια ζώσης.
Πέθανε πριν από μερικά χρόνια και δεν θυμάμαι καν αν είναι σήμερα η επέτειος του θανάτου του, όμως σήμερα τον σκεφτόμουν έντονα και πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Όταν τον γνώρισα ήδη είχε προβλήματα υγείας και είχε χάσει ένα σωρό κιλά από τη διατροφή που του είχαν δώσει οι γιατροί.
Όπως είχα πει και στη Ρία, αυτόν τον άνθρωπο τον είχα ερωτευτεί για το μυαλό του και με λύπησε πολύ ο θάνατός του.
Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήξερε τα ελληνικά πολύ καλά, παρόλο που είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του έξω. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικής ευφυίας και, όταν τον γνώρισα από κοντά, για λίγες ώρες μόνο, μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που έχει υπερβεί τον εαυτό του, υπό την έννοια ότι, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμας, αναρωτιέται και για το παραπέρα. Δεν βλέπει μόνο τα δικά του, αλλά κοιτάει και πιο μακρυά, αναρωτιέται για τα πάντα. Είχε πάντα την φωτογραφική του μαζί και φωτογράφιζε τα πάντα. Του άρεσε η μουσική και έπαιζε σε μία ομάδα λαϊκής μουσικής.
Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, όπως και αν το έβλεπες.
Αυτό που μου λείπει από αυτόν τον άνθρωπο είναι το γεγονός ότι καταλάβαινε. Σε κοιτούσε με αυτό το ερευνητικό ύφος και καταλάβαινες ότι ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσες.
Όταν ήρθε στην Πρέβεζα και είδε ότι ήταν στα αλήθεια έτσι όπως είχα καταλάβει από τις αναρτήσεις και τα σχόλιά του, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Σκέφτηκα κάτι όπως "επιτέλους, ένας άνθρωπος!"
Και μετά του μίλησα για τα πάντα. "Πρέπει να είπαμε πάνω από 3000 λέξεις" μου είπε πριν πάμε για καφέ.
Μου λείπει αυτό. Κάποιος που να καταλαβαίνει. Κάποιος που να βλέπει. Όχι απλά να συμφωνεί ή να έχει το ίδιο συμφέρον ή να σε ανέχεται ή να σε εκτιμά επαγγελματικά, ή να πηγαίνεις για καφέ, αλλά να καταλαβαίνει, έστω και αν τελικά διαφωνεί. Κάποιος που δεν είναι απλά ευφυής, αλλά πέρα από την ευφυΐα είναι και δεκτικός προς την πολλαπλή πραγματικότητα του κόσμου.
Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι.
Όταν είχε έρθει, μου είχε πεί ότι σε μία από τις αναρτήσεις μου, του θύμησα χωρίς να το ξέρω τα νιάτα του, τότε που πρωτοπήγε στην Αμερική, γιατί στο τραγούδι αυτό δείχνει το μέρος που τότε έμενε σαν φοιτητής.
Θα μου τον θυμίζει πάντα.
Κάπου πρέπει να τριγυρίζει ακόμα ένα τέτοιο μυαλό.
Πέθανε πριν από μερικά χρόνια και δεν θυμάμαι καν αν είναι σήμερα η επέτειος του θανάτου του, όμως σήμερα τον σκεφτόμουν έντονα και πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Όταν τον γνώρισα ήδη είχε προβλήματα υγείας και είχε χάσει ένα σωρό κιλά από τη διατροφή που του είχαν δώσει οι γιατροί.
Όπως είχα πει και στη Ρία, αυτόν τον άνθρωπο τον είχα ερωτευτεί για το μυαλό του και με λύπησε πολύ ο θάνατός του.
Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήξερε τα ελληνικά πολύ καλά, παρόλο που είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του έξω. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικής ευφυίας και, όταν τον γνώρισα από κοντά, για λίγες ώρες μόνο, μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που έχει υπερβεί τον εαυτό του, υπό την έννοια ότι, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμας, αναρωτιέται και για το παραπέρα. Δεν βλέπει μόνο τα δικά του, αλλά κοιτάει και πιο μακρυά, αναρωτιέται για τα πάντα. Είχε πάντα την φωτογραφική του μαζί και φωτογράφιζε τα πάντα. Του άρεσε η μουσική και έπαιζε σε μία ομάδα λαϊκής μουσικής.
Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, όπως και αν το έβλεπες.
Αυτό που μου λείπει από αυτόν τον άνθρωπο είναι το γεγονός ότι καταλάβαινε. Σε κοιτούσε με αυτό το ερευνητικό ύφος και καταλάβαινες ότι ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσες.
Όταν ήρθε στην Πρέβεζα και είδε ότι ήταν στα αλήθεια έτσι όπως είχα καταλάβει από τις αναρτήσεις και τα σχόλιά του, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Σκέφτηκα κάτι όπως "επιτέλους, ένας άνθρωπος!"
Και μετά του μίλησα για τα πάντα. "Πρέπει να είπαμε πάνω από 3000 λέξεις" μου είπε πριν πάμε για καφέ.
Μου λείπει αυτό. Κάποιος που να καταλαβαίνει. Κάποιος που να βλέπει. Όχι απλά να συμφωνεί ή να έχει το ίδιο συμφέρον ή να σε ανέχεται ή να σε εκτιμά επαγγελματικά, ή να πηγαίνεις για καφέ, αλλά να καταλαβαίνει, έστω και αν τελικά διαφωνεί. Κάποιος που δεν είναι απλά ευφυής, αλλά πέρα από την ευφυΐα είναι και δεκτικός προς την πολλαπλή πραγματικότητα του κόσμου.
Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι.
Όταν είχε έρθει, μου είχε πεί ότι σε μία από τις αναρτήσεις μου, του θύμησα χωρίς να το ξέρω τα νιάτα του, τότε που πρωτοπήγε στην Αμερική, γιατί στο τραγούδι αυτό δείχνει το μέρος που τότε έμενε σαν φοιτητής.
Θα μου τον θυμίζει πάντα.
Κάπου πρέπει να τριγυρίζει ακόμα ένα τέτοιο μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου