Πέντε καλοί λόγοι να αυτοκαστραφείς

Βασικά ένας είναι μόνο. Η εκδίκηση στο σύστημα.

Το σύστημα, όπως όλοι γνωρίζουμε, χρειάζεται άτομα.

Όταν όμως αυτό, το σύστημα δηλαδή, δεν επιτρέπει την αυτοσυντήρηση, τότε το άτομο, μέσα στην απόγνωση, κάνει το μόνο, το τελευταίο του ξέσπασμα κόντρα στο σύστημα, αυτό που του στερεί τη ζωογόνο του δύναμη, στερώντας από το σύστημα ένα άτομο. Τον εαυτό.

Αν, ας πούμε, είσαι γεωργός στην Ινδία και έχει καταστραφεί το μέλλον σου από τις μαγκιές των εταιρειών και των τραπεζών, τότε οι μαζικές αυτοκτονίες αγροτών απειλούν το σύστημα που θρέφει τις τράπεζες και τις εταιρείες.

Αν, ας πούμε, είσαι εργαζόμενος οπουδήποτε και ο μισθός σου δε φτάνει ούτε για ζήτω, πας και τον πίνεις σε ό,τι σου καπνίσει εκείνη τη στιγμή, καθιστώντας εαυτόν άχρηστο για το σύστημα. Πίνεις μέχρι να σου βγεί το συκώτι από τα αυτιά, και το σύστημα αναγκάζεται να σε συντηρήσει γιατί χωρίς εσένα δεν μπορεί να πουλάει commodities.

Αν δεν το πιείς, τότε αργόσυρτο θάνατο ζείς, μέρα την ημέρα, όργανο το όργανο: σήμερα το νεφρό, αύριο οι πνεύμονες, μεθαύριο η καρδιά και τέλος ο νούς, ο χιλιοταλαίπωρος. Αυτοκαταστροφή, η υπέρτατη θυσία στο βωμό των λογαριασμών του ηλεκτρικού. Μικρό, απαίσιο σύστημα, μου στερείς αυτό που θέλει η ψυχή μου; Θα σου στερήσω τον εαυτό μου, και δες τί θα κάνεις, λέει το άτομο, χωρίς να έχει καμμία συναίσθηση ότι το κάνει.

Στρέφεσαι κατά του εαυτού, ελπίζοντας ότι κάποιος κάπου, κάτι θα προσέξει. Κάποιος θα δεί τι πάει στραβά και θα το διορθώσει. Μερικές φορές συμβαίνει. Όχι πολλές. Αλλά μερικές φορές, γίνεται.

Κι έτσι χάνονται ζωές, μέσα σε αυτοάνοσα και ψυχοσωματικά, οι χρόνιες παθήσεις της δυστυχίας των ατόμων ενός δύστυχου συστήματος, που έχει την δυνατότητα να ευτυχεί αλλά αναπαράγει την μιζέρια σαν γερασμένη θεότητα που ζεί από τις ανθρωποθυσίες και το αίμα των παρθένων. Πόσος πόνος, θέ μου...

Ποιό σύστημα αξίζει τη ζωή σου; Ποιός ελπίζεις ότι θα σε δεί να καίγεσαι και θα σε σβήσει;

Δεν χρειάζεται να αυτοκαταστραφείς.

Μίλα!