Ζούμε σε έναν κόσμο που πλέον τα σωματικά προσόντα σχετίζονται ολοένα και λιγότερο με την επιβίωση. Ένα εύρωστο σώμα, ας πούμε, αποτελεί περισσότερο στυλιστική επιλογή παρά εργαλείο ενάντια στη φύση. Ένα κοφτερό μυαλό, ένα πανίσχυρος χαρακτήρας, όμως είναι αυτός που θα σε οδηγήσει σε σωστές αποφάσεις στην απαλλαγμένη από γήινο μόχθο αλλά πλήρη νοερών ευθυνών ζωή σου.
Οι λάθος αποφάσεις σε οδηγούν σε λάθος φίλους, σε λάθος διατροφή, σε λάθος επάγγελμα, σε λάθος καταστάσεις, σε λάθος τόπους, μειώνοντας τις πιθανότητες που έχεις για επιβίωση.
Μία τέτοια λάθος απόφαση είναι η αυτοκτονία.
Σίγουρα, δεν αυτοκτονεί κανείς ελαφρά τη καρδία, ούτε για ψύλλου πήδημα. Για να αυτοκαταστραφεί κανείς, πρέπει η εσωτερική του πάλη ή ο φόβος που προέρχεται από έξω να έχουν φτάσει σε αδιανόητα αβάσταχτο σημείο.
Είναι όμως, μία σειρά εσφαλμένων αποφάσεων που οδηγούν στο απονενοημένο, και αυτή η σειρά εξαρτάται από το άτομο. Το πως αντιμετωπίζουμε μία δύσκολη κατάσταση, δεν οδηγεί πάντα στην αυτοκτονία. Υπάρχουν πολλοί που έχουν χρέη, ας πούμε, αλλά οι περιισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να ζούν, σε αντίθεση με άλλους.
Άρα, δεν είναι η κατάσταση που οδηγεί εκεί, αλλά η νοητική κατάσταση του καθε ενός από εμάς.
Ας πούμε, αν μιλήσουμε για χρέη, η αρχιδιαχειριστής του ιστολογίου θα έπρεπε ήδη να έχει αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Αν μιλήσουμε για μπούλινγκ, τότε παραπάνω από τους μισούς νέους, έπρεπε να έχουν πηδήξει από τις ταράτσες, γιατί όποιος έχει παιδιά ξέρει πόσο αμείλιχτα είναι από τη φύση τους και πόσο κάνουν εξάσκηση το ένα πάνω στο άλλο, και αυτό είναι που αργότερα θα τα κάνει δυνατά και άξια να ζήσουν.
Και ξέρεις κάτι; Μπούλινγκ, ή χρέη, ή κλέφτες ή ασθένεια, ή απώλεια ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλη δυστυχία μπορεί να πλήξει έναν εύθραυστο άνθρωπο, δεν θα πάψουν ΠΟΤΕ να υπάρχουν.
Η βία, είναι παντοτινή, με τη μία μορφή ή την άλλη, και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τη ζωή εύκολη, παρά τα επιτεύγματα του νου. Λίγο πιο υποφερτή, ναι. Εύκολη όχι. Θέλει αγώνα.
Και, είναι έτσι ο κόσμος που ο ένας πληρώνει τα λάθη του άλλου. Κάνει λάθος ο γιατρός, πεθαίνει ο ασθενής. Κάνει λάθος ο γονιός, βγαίνει ψυχικά άρρωστο το παιδί. Κάνει λάθος ο αγρότης, παθαίνει καρκίνο του οισοφάγου όποιος φάει τη ντομάτα. Για αυτό, όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια και συγχώρεση, όλοι πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.
Η θρησκεία μας λέει ότι η αυτοκτονία αποτελεί αμάρτημα. Ετυμολογικά, αμαρτία σημαίνει λάθος, και εγώ θα συμφωνήσω. Πρόκειται για μία εσφαλμένη απόφαση. Αν κάποιος δεν αντέχει τη ζωή, τότε δεν του φταίνε οι άλλοι.
Οι γονείς που ετοιμάζουν τα παιδιά για τον στίβο της ζωής, οφείλουν να τα προετοιμάσουν για τις δυσκολίες και όχι να τα έχουν καλομαθημένα, αλλά ούτε και να τα έχουν τσακίσει ψυχολογικά από σκληρότητα, γιατί και η μία ακρότητα και η άλλη οδηγούν είτε στην επιθετικότητα είτε στην παθητικότητα, και είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς ποιό θα οδηγήσει που. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ο Βαγγέλης ο θύτης, ας πούμε.
Με λίγα λόγια, αυτό το παιδί αυτοκτόνησε γιατί το πείραζαν οι φίλοι του.
Άρα, είτε που είχε άλλα προβλήματα, ψυχολογικά ή υγείας, είτε που απλά δεν ήταν πνευματικά και νοητικά ισχυρός ώστε να επιβιώσει, οπότε έπραξε το καλύτερο βγαίνοντας από την γονιδιακή τράπεζα της ανθρωπότητας.
Κυνικό; Όχι.
Φϊλε μου, ξέρω κόσμο που πασχίζει με νύχια και με δόντια να μείνει στη ζωή, ασθενείς με απαίσιες παθήσεις που παλεύουν για ένα ακόμα δευτερόλεπτο, πρόσφυγες που με νύχια και με δόντια περνούν ένα σωρό βάσανα για μία ακόμα ημέρα πάνω στη γή, ξέρω γιαγιάδες και παππούδες που με πείσμα αναμετριούνται με το θάνατο σε καθημερινή βάση, με πόνο και όλο το κουράγιο τους ή πάμφτωχους
και εξαθλιωμένους που κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του αποτελεί βάσανο τρώγοντας χόρτα και κρεμμύδια, κι αυτό το παιδί αυτοκτόνησε επειδή τον πείραζαν οι φίλοι του;
Κρίμα από τη μία, γιατί ήταν νέος, γλυκός από ότι φαίνεται άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Από την άλλη ο ίδιος δεν το έβλεπε αυτό. Γιατί επέλεξε αυτούς τους φίλους; Γιατί τους ανεχόταν; Οι "φίλοι" του φταίνε όσο φταίει η γρίπη που σκότωσε έναν καρδιακό. Αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε.
Οι λάθος αποφάσεις σε οδηγούν σε λάθος φίλους, σε λάθος διατροφή, σε λάθος επάγγελμα, σε λάθος καταστάσεις, σε λάθος τόπους, μειώνοντας τις πιθανότητες που έχεις για επιβίωση.
Μία τέτοια λάθος απόφαση είναι η αυτοκτονία.
Σίγουρα, δεν αυτοκτονεί κανείς ελαφρά τη καρδία, ούτε για ψύλλου πήδημα. Για να αυτοκαταστραφεί κανείς, πρέπει η εσωτερική του πάλη ή ο φόβος που προέρχεται από έξω να έχουν φτάσει σε αδιανόητα αβάσταχτο σημείο.
Είναι όμως, μία σειρά εσφαλμένων αποφάσεων που οδηγούν στο απονενοημένο, και αυτή η σειρά εξαρτάται από το άτομο. Το πως αντιμετωπίζουμε μία δύσκολη κατάσταση, δεν οδηγεί πάντα στην αυτοκτονία. Υπάρχουν πολλοί που έχουν χρέη, ας πούμε, αλλά οι περιισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να ζούν, σε αντίθεση με άλλους.
Άρα, δεν είναι η κατάσταση που οδηγεί εκεί, αλλά η νοητική κατάσταση του καθε ενός από εμάς.
Ας πούμε, αν μιλήσουμε για χρέη, η αρχιδιαχειριστής του ιστολογίου θα έπρεπε ήδη να έχει αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Αν μιλήσουμε για μπούλινγκ, τότε παραπάνω από τους μισούς νέους, έπρεπε να έχουν πηδήξει από τις ταράτσες, γιατί όποιος έχει παιδιά ξέρει πόσο αμείλιχτα είναι από τη φύση τους και πόσο κάνουν εξάσκηση το ένα πάνω στο άλλο, και αυτό είναι που αργότερα θα τα κάνει δυνατά και άξια να ζήσουν.
Και ξέρεις κάτι; Μπούλινγκ, ή χρέη, ή κλέφτες ή ασθένεια, ή απώλεια ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλη δυστυχία μπορεί να πλήξει έναν εύθραυστο άνθρωπο, δεν θα πάψουν ΠΟΤΕ να υπάρχουν.
Η βία, είναι παντοτινή, με τη μία μορφή ή την άλλη, και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τη ζωή εύκολη, παρά τα επιτεύγματα του νου. Λίγο πιο υποφερτή, ναι. Εύκολη όχι. Θέλει αγώνα.
Και, είναι έτσι ο κόσμος που ο ένας πληρώνει τα λάθη του άλλου. Κάνει λάθος ο γιατρός, πεθαίνει ο ασθενής. Κάνει λάθος ο γονιός, βγαίνει ψυχικά άρρωστο το παιδί. Κάνει λάθος ο αγρότης, παθαίνει καρκίνο του οισοφάγου όποιος φάει τη ντομάτα. Για αυτό, όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια και συγχώρεση, όλοι πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.
Η θρησκεία μας λέει ότι η αυτοκτονία αποτελεί αμάρτημα. Ετυμολογικά, αμαρτία σημαίνει λάθος, και εγώ θα συμφωνήσω. Πρόκειται για μία εσφαλμένη απόφαση. Αν κάποιος δεν αντέχει τη ζωή, τότε δεν του φταίνε οι άλλοι.
Με λίγα λόγια, αυτό το παιδί αυτοκτόνησε γιατί το πείραζαν οι φίλοι του.
Άρα, είτε που είχε άλλα προβλήματα, ψυχολογικά ή υγείας, είτε που απλά δεν ήταν πνευματικά και νοητικά ισχυρός ώστε να επιβιώσει, οπότε έπραξε το καλύτερο βγαίνοντας από την γονιδιακή τράπεζα της ανθρωπότητας.
Κυνικό; Όχι.
Φϊλε μου, ξέρω κόσμο που πασχίζει με νύχια και με δόντια να μείνει στη ζωή, ασθενείς με απαίσιες παθήσεις που παλεύουν για ένα ακόμα δευτερόλεπτο, πρόσφυγες που με νύχια και με δόντια περνούν ένα σωρό βάσανα για μία ακόμα ημέρα πάνω στη γή, ξέρω γιαγιάδες και παππούδες που με πείσμα αναμετριούνται με το θάνατο σε καθημερινή βάση, με πόνο και όλο το κουράγιο τους ή πάμφτωχους
και εξαθλιωμένους που κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του αποτελεί βάσανο τρώγοντας χόρτα και κρεμμύδια, κι αυτό το παιδί αυτοκτόνησε επειδή τον πείραζαν οι φίλοι του;
Κρίμα από τη μία, γιατί ήταν νέος, γλυκός από ότι φαίνεται άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Από την άλλη ο ίδιος δεν το έβλεπε αυτό. Γιατί επέλεξε αυτούς τους φίλους; Γιατί τους ανεχόταν; Οι "φίλοι" του φταίνε όσο φταίει η γρίπη που σκότωσε έναν καρδιακό. Αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου