Πέντε καλοί λόγοι να αυτοκαστραφείς

Βασικά ένας είναι μόνο. Η εκδίκηση στο σύστημα.

Το σύστημα, όπως όλοι γνωρίζουμε, χρειάζεται άτομα.

Όταν όμως αυτό, το σύστημα δηλαδή, δεν επιτρέπει την αυτοσυντήρηση, τότε το άτομο, μέσα στην απόγνωση, κάνει το μόνο, το τελευταίο του ξέσπασμα κόντρα στο σύστημα, αυτό που του στερεί τη ζωογόνο του δύναμη, στερώντας από το σύστημα ένα άτομο. Τον εαυτό.

Αν, ας πούμε, είσαι γεωργός στην Ινδία και έχει καταστραφεί το μέλλον σου από τις μαγκιές των εταιρειών και των τραπεζών, τότε οι μαζικές αυτοκτονίες αγροτών απειλούν το σύστημα που θρέφει τις τράπεζες και τις εταιρείες.

Αν, ας πούμε, είσαι εργαζόμενος οπουδήποτε και ο μισθός σου δε φτάνει ούτε για ζήτω, πας και τον πίνεις σε ό,τι σου καπνίσει εκείνη τη στιγμή, καθιστώντας εαυτόν άχρηστο για το σύστημα. Πίνεις μέχρι να σου βγεί το συκώτι από τα αυτιά, και το σύστημα αναγκάζεται να σε συντηρήσει γιατί χωρίς εσένα δεν μπορεί να πουλάει commodities.

Αν δεν το πιείς, τότε αργόσυρτο θάνατο ζείς, μέρα την ημέρα, όργανο το όργανο: σήμερα το νεφρό, αύριο οι πνεύμονες, μεθαύριο η καρδιά και τέλος ο νούς, ο χιλιοταλαίπωρος. Αυτοκαταστροφή, η υπέρτατη θυσία στο βωμό των λογαριασμών του ηλεκτρικού. Μικρό, απαίσιο σύστημα, μου στερείς αυτό που θέλει η ψυχή μου; Θα σου στερήσω τον εαυτό μου, και δες τί θα κάνεις, λέει το άτομο, χωρίς να έχει καμμία συναίσθηση ότι το κάνει.

Στρέφεσαι κατά του εαυτού, ελπίζοντας ότι κάποιος κάπου, κάτι θα προσέξει. Κάποιος θα δεί τι πάει στραβά και θα το διορθώσει. Μερικές φορές συμβαίνει. Όχι πολλές. Αλλά μερικές φορές, γίνεται.

Κι έτσι χάνονται ζωές, μέσα σε αυτοάνοσα και ψυχοσωματικά, οι χρόνιες παθήσεις της δυστυχίας των ατόμων ενός δύστυχου συστήματος, που έχει την δυνατότητα να ευτυχεί αλλά αναπαράγει την μιζέρια σαν γερασμένη θεότητα που ζεί από τις ανθρωποθυσίες και το αίμα των παρθένων. Πόσος πόνος, θέ μου...

Ποιό σύστημα αξίζει τη ζωή σου; Ποιός ελπίζεις ότι θα σε δεί να καίγεσαι και θα σε σβήσει;

Δεν χρειάζεται να αυτοκαταστραφείς.

Μίλα!

Ντελίριουμ Τρέμενσ

Μην παρεξηγήσετε όσα γράψω απόψε, και μην τα πάρετε τοις μετρητοίς. Νοητικά παίγνια είναι, έτσι για να μη βαριέται το μυαλό, που ολημερίς το χτίζουμε το βράδυ αλητεύει.

Θέμα της σημερινής ανάρτησης είναι το πως το ανθρώπινο γένος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνισή του και πως αυτό αποτελεί την εξασφάλιση της αιώνιας διαιώνισής του.
Ξεκινάμε, το λοιπόν, έχοντας καταναλώσει ενάμισι ποτήριον εκλεκτού Λευκαδίτη οίνου.

Τα εγκλήματα του ανθρώπου είναι τρία.
Πρώτον και κύριον, έχει θέσει εαυτόν εκτός φυσικής επιλογής. Έτσι τα ανεπαρκή άτομα όχι μόνο συνεχίζουν να καταναλώνουν πόρους εις βάρος των υγειών, αλλά συνεχίζουν και να

αναπαράγονται, έτσι ώστε διαρκώς να αυξάνεται το ποσοστό των άρρωστων ατόμων έναντι των υγειών. Κάποια στιγμή τα ανεπαρκή άτομα θα είναι τόσο πολλά που τα υγειή θα είναι πολύ λίγα για να τα συντηρήσουν.

Δεύτερον, μέσω της απύθμενης βλακείας τους, οι άνθρωποι έχουν καταφέρει όλο αλαζονεία, να αποσυνδέσουν την ευχαρίστηση από την χρησιμότητα. Έτσι τρώνε χωρίς να πεινάνε και χωρίς να χορταίνουν, συνευρίσκονται χωρίς να τεκνοποιούν και εργάζονται χωρίς να παράγουν. Απίστευτη σπατάλη ενέργειας και μάλιστα όταν σκεφτεί κανείς ότι, έτσι όπως είναι δομημένες οι κοινωνίες τους, ένα μεγάλο ποσοστό των υγειών ενηλίκων ούτως ή άλλως εργάζεται σε αντιπαραγωγικούς (με την αυστηρά οικονομική έννοια, δλδ να παράγουν φαΐ και πρώτες ύλες) τομείς όπως το έγκλημα, οι τέχνες ή την διανόηση. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με δευτερεύοντες τομείς, νομίζοντας το φαΐ παράγεται εύκολα, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι για να παριστάνεις εσύ τον κουλτουριάρη φωτογράφο ή τον υπηρέτη της φιλοσοφικής διανόησης, κάποιος άλλος σκάβει για δύο σε κάποιο χωράφι, μία για να ταΐσει τον εαυτό του και άλλη μία για εσένα που δεν σκάβεις.

Άρα, συνδυάζοντας το α με το β, ως τώρα έχουμε περισσότερα άρρωστα άτομα και τα υγιή περνούν τις μέρες τους με ολοένα και λιγότερο παραγωγικό τρόπο. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω, οπότε πάμε στο γ.

Τρίτον, ακολουθώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οι άνθρωποι αποφεύγουν τον πόνο και την κακουχία. Κατάντησαν μαλθακοί και υπερευαίσθητοι, με τις αλλεργίες τους, τα σύνδρομα τους και τις παραξενιές τους. Έχοντας απομακρυνθεί από το γεμάτο κινδύνους φυσικό περιβάλλον, έχουν απωλέσει τον τρόπο να επιβιώνουν σε αυτό. Ο μέσος αστικός άνθρωπος, πόσο θα άντεχε στην φύση, έχοντας χάσει την ανοσία του στα διάφορα μικρόβια, το σκληρό δέρμα, την από καιρό εξασθενημένη όραση και όσφρηση ή, τέλος, την γνώση του φυσικού κόσμου;

Άρα, αν τα βάλουμε όλα μαζί, έχουμε μία ανθρωπότητα που είναι όλο και ασθενικότερη, όλο και πιο μαλθακή και όλο και πιο ξένη στο ίδιο το ενδιαίτημά της, όλο και πιο τεμπέλα, όλο και πιο κακομαθημένη, όλο και πιο ευάλωτη, όλο και πιο ηλίθια. Όλο και περισσότεροι από εμάς θα χρειαζόμαστε να μας φέρνουν τη μπουκιά στο στόμα.

Κάπου παραπάνω ανέφερα ότι όλα αυτά μας οδηγούν στον αφανισμό και ότι αυτό ακριβώς αποτελεί την εγγυημένη διαιώνισή μας. Παράδοξο;

Όχι αν το σκεφτείς.
Ελλείψει άλλων θηρευτών, ο άνθρωπος θα έπρεπε να ελέγχει ο ίδιος τους πληθυσμούς του. Αυτό όμως θα σήμαινε φόνο, πράγμα που δεν αποτελεί χαρακτηριστικό των ειδών παρά μόνο σε πολύ ειδικές περιστάσεις: όλα τα ζώα φονεύουν το ένα το άλλο για λόγους αναπαραγωγικούς ή για την διεκδίκηση των πόρων, αλλά κανένα είδος, ούτε το ανθρώπινο, δεν σκοτώνει ψυχρά για λόγους μαθηματικούς. Θέλω να πω, μπορείς να σκοτώσεις έναν άνθρωπο  σε αυτοάμυνα, για να του κλέψεις τα λεφτά ή για να πάρεις τα ασφάλιστρα από ένα γέρικο αεροπλάνο, για να επιβάλεις τις απόψεις σου, για κάποιον θεό, για κάποιο έθνος ή για κάποιο δίκιο, αλλά όχι έτσι ψυχρά για να τηρηθούν κάποιες αναλογίες. Άρα, ο πληθυσμός άχρηστων να συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι να μην χωράει η γης.

Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι οδηγούμαστε στον όλεθρο. Κάποια στιγμή οι άρρωστοι, ανίκανοι και μέσα στην άγνοια άνθρωποι θα φτάσουν στο σημείο που δεν θα μπορούν να ζήσουν. Τόσο απλά.

Θα πεθάνουμε όλοι; Μάλλον όχι. Κάποιοι θα επιζήσουν. Οι ικανότεροι δεν θα είναι αυτοί που θα επιζήσουν της φύσης, αλλά αυτοί που θα επιζήσουν της ανθρωπότητας.
Και φτού κι από την αρχή.

Καλό ε;
Μόνη μου το σκέφτηκα.
Έρωτα, δεν ξηγιέσαι σωστά.

Σχηματικά

Το ποιός φταίει είναι ένα ζήτημα και ποιός θα λύσει το πρόβλημα είναι ένα άλλο ζήτημα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι το πως θα λυθεί το πρόβλημα.

Δηλαδή.

Αν υποθέσουμε ότι μία μεγάλη μερίδα ελλήνων έχουν "προδώσει" την χώρα τους μεταφέροντας κέρδη και δραστηριότητες στο εξωτερικό, τότε η επιβολή τιμωριών ή απαγορευτικών μέτρων δεν αρκεί. Ούτε αρκεί ο ελλιπής κρατικός έλεγχος που πάσχει από υποστελέχωση, διαφθορά, κακή οργάνωση από γεννησιμιού του και αδιαφορία.

Χρόνια, όλοι φωνάζουν -μερικοί στα αλήθεια, μερικοί για εντυπωσιασμό και χειραγώγηση- ότι

πρέπει το ελληνικό κράτος να γίνει αποτελεσματικό. Όταν λέει ελέγχω, να ελέγχει, όταν λέει δικάζω, να δικάζει και όταν λέει οργανώνω, νομοθετώ ή ρυθμίζω να μην εννοεί πασαλείβω ότι μπορώ για τα μάτια του κόσμου ή βολεύω όποιον μπορώ από το σόι.

Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται λεφτά.

Τα λεφτά τα παράγουν οι πολίτες/ιδιώτες αλλά τα διαχειρίζεται το δημόσιο/κράτος.

Έτσι όπως τα κατάφερε ως τώρα το δημόσιο/κράτος, κανείς δεν μπορεί να παράγει. Κράτος και ιδιώτης βρίσκονται σε έναν μοιραίο εναγκαλισμό αλληλοαπομύζησης, κατά τον οποίο το κράτος/δημόσιο υπερχρεώνει (μέσω φόρων, εισφορών, φπα, κοκ) τον ιδιώτη, αλλά από την άλλη ο ιδιώτης εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες του κράτους/δημοσίου κλέβει από όπου μπορεί (πολλαπλές συντάξεις, ψεύτικα επιδόματα,μαύρη εργασία,κοκ) .

Έχεις, ας πούμε, διαμορφώσει ένα απολύτως αντι-παραγωγικό οικονομικό περιβάλλον, αλλά ο άνεργος λαμβάνει (το πενιχρό και παντελώς ανεπαρκές για να ζήσει) επίδομα οπότε γνωρίζοντας ότι κανείς δεν ελέγχει τίποτα κάνει και μία ή δύο κρυφές, μαύρες δουλειές. Αντίστοιχα, ο επιχειρηματίας επιδοτείται με διάφορα προγράμματα, μόνο και μόνο για να συνεχίσει να μπαίνει "μέσα" ολοένα και βαθύτερα κάθε μέρα που περνάει, μιας και κανείς δεν επιδοτεί τους αδέκαρους πελάτες/καταναλωτές. 

Τα λεφτά που χρειάζονται για να διορθωθούν όλα αυτά τα έχει δώσει η ευρώπη πριν από μερικές δεκαετίες και τα έφαγαν οι πολιτικοί. Πήραν, ας πούμε, λεφτά για μηχανοργάνωση των υπηρεσιών του δημοσίου. Είδατε εσείς πουθενά μηχανοργάνωση των υπηρεσιών του δημοσίου; Μετά από τόσο καιρό, μόλις ΤΩΡΑ κάτι πάει να γίνει, κι αυτό με τα χίλια ζόρια, με αντιδράσεις, διαδηλώσεις και ουρλιαχτά από παντού, κυρίως από ανθρώπους που φοβούνται ότι σε ένα αξιοκρατικό δημόσιο δεν θα έχουν θέση, μερικοί δικαίως, μερικοί αδίκως.

Εναλλακτικά, πρέπει να αρχίσει ο κόσμος να βγάζει κέρδος, να γίνει το περιβάλλον ενθαρρυντικό, όχι μόνο προς τις επενδύσεις των μεγάλων εταιρειών, αλλά και στην μικρομεσαία δραστηριότητα, γιατί το ένα χωρίς το άλλο, δεν νοείται, εφόσον μιλάμε για ευρωπαϊκή χώρα. Για να στηριχτεί ένα βαρβάτο και χορταστικό δημόσιο, με τα μπόνους του, με τα προνόμιά του και τις γαλαντομίες του, πρέπει ο πολίτης/ιδιώτης/φορολογούμενος να έχει συμφέρον από αυτό, δηλαδή να έχει για την δική του επιβίωση και ευημερία, και από πάνω να του περισσεύουν και μερικά μύρια για να πληρώνει τον ΔΥ.

Που μπαίνει η Ευρώπη σε όλα αυτά;

Η Ευρώπη θέλει όλες οι χώρες να ενωθούν και για αυτό πρέπει όλες να λειτουργούν μέσες-άκρες με συμβατό τρόπο η μία με την άλλη. Δεύτερον, τα λεφτά που δαπάνησε για να γίνουν κάποια πράγματα, πρέπει ή να επιστραφούν ή να γίνουν αυτά τα πράγματα. Σου έδωσε, ας πούμε, τόσα μύρια για μηχανοργάνωση, αλλά εσύ τα έδωσες στον ξαδερφό σου που δεν ξέρει γρυ από η/υ. Τώρα πρέπει ή  εσύ ή ο ξάδερφός σου να επιστρέψετε να χρήματα ή να κάνετε την δουλειά χωρίς να ξαναπληρωθείτε, φυσικά.Αλλά τί θα τρώτε μέχρι να γίνει η δουλειά; Πρόβλημά σας. Ας προσέχατε!

Φυσικά, πολλοί συμπολίτες μας, όταν λένε "ευρώπη" έχουν στο νού τους μία παραμυθένια εικόνα μίας ευγενικής υπερδύναμης, και κατά ένα μέρος έχουν δίκιο.

Ωστόσο, έχει κι αυτή τα προβληματάκια της. Έχει, ας πούμε, και αυτή ανεργία, μπλοκαρισμένα παραγωγικά συστήματα που στέκουν ακόμα μόνο και μόνο επειδή ακόμα περνάει η "μπογιά" τους διεθνώς, οπότε αντλούν με αισχρά άδικη εκμετάλλευση, πόρους από την υφήλιο και επειδή οι περισσότεροι τραπεζίτες είναι λευκοί, χριστιανοί, δυτικοί.

Αλλά ας μείνουμε στην Ελλάδα.

Ο πολίτης ήδη πληρώνει πολύ ακριβά το κράτος.

Περισσότερο αποτελεί αυτοκτονία, απεργία πείνας, κατά κάποιον τρόπο.

Όλα εξαρτώνται από τους πολιτικούς, δυστυχώς, και ως τώρα (δεν συμπεριλαμβάνω την παρούσα κυβέρνηση μέχρι να δω έργα) ήταν όλοι απογοητευτικά ανεπαρκείς. Κάπου ο ΓΑΠ πήγε να κάνει κάτι (ηλεκτρονική συνταγογράφηση, καταμέτρηση ΔΥ, αντιρατσιστικό, σύνδεση ιατρείων με υπολογιστές την οποία ξύνισαν οι γιατροί, αξιολόγηση ΔΥ την οποία ξύνισαν οι ΔΥ, αλλά όλα σταμάτησαν όταν πήγε να αγγίξει χρέη εφημερίδων και καναλιών, και ο Βενιζέλος τον έριξε μαζί με τον Σαμαρά για να πουλήσουν ό,τι πουλιέται, καθώς και ότι δεν πουλιέται, χωρίς να κάνουν άλλο τίποτα από διαρθρωτικής απόψεως.

Για τον Τσίπρα τί λέω;

Μου άρεσε αυτό που είπε ο Βαρουφάκης, ότι πρέπει οι υπηρεσίες να διασυνδεθούν ηλεκτρονικά ώστε να επιταχύνονται οι διαδικασίες.Μεγάλη υπόθεση αυτή και, αν το καταφέρει, θα αλλάξει προς το καλύτερο η Ελλάδα, από άκρη σε άκρη. Μου άρεσε που προστάτεψε τις πρώτες κατοικίες από πληστειριασμούς και που έδωσε μία ανάσα με το ανθρωπιστικό και τις 100 δόσεις. Αυτά όμως είναι προσωρινά, ανακουφιστικά μέτρα, και σε καμμία περίπτωση δεν λύνουν κανένα πρόβλημα.

Θα σχηματίσω γνώμη από το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα σε βάθος χρόνου.

Επίσης, αξιόπιστη κριτική δεν έχω δεί πουθενά, ούτε καν από έγκριτα έντυπα, μιας και μόνο με επιφανειακά ζητήματα ασχολούνται οι περισσότεροι επικριτές, τύπου "η γραβάτα, αυτή η λέξη, αυτό το σπίτι ή αυτό το κασκόλ" και όχι με τα θέματα ουσίας, για τα οποία είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρει κανείς. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, αν κάνει σωστή δουλειά, ας φορέσει και φουστανέλα, βρε αδερφέ!

Θέλω να πω, και ο Βουλγαράκης φοράει γραβάτα, αλλά στο βατοπέδι....

 Μετά από δύο χρόνια γαπ, δύο χρόνια σαμαρά και άλλον έναν χρόνο καθυστερήσεις, είμαστε εδώ.
Μετά τον Τσίπρα που θα είμαστε;

Από εκεί θα κριθεί.

Μέχρι τότε, λυσσάξτε.

Επιβίωση του (πνευματικά) Ισχυρότερου

Ζούμε σε έναν κόσμο που πλέον τα σωματικά προσόντα σχετίζονται ολοένα και λιγότερο με την επιβίωση. Ένα εύρωστο σώμα, ας πούμε, αποτελεί περισσότερο στυλιστική επιλογή παρά εργαλείο ενάντια στη φύση. Ένα κοφτερό μυαλό, ένα πανίσχυρος χαρακτήρας, όμως είναι αυτός που θα σε οδηγήσει σε σωστές αποφάσεις στην απαλλαγμένη από γήινο μόχθο αλλά πλήρη νοερών ευθυνών ζωή σου.

Οι λάθος αποφάσεις σε οδηγούν σε λάθος φίλους, σε λάθος διατροφή, σε λάθος επάγγελμα, σε λάθος καταστάσεις, σε λάθος τόπους, μειώνοντας τις πιθανότητες που έχεις για επιβίωση.

Μία τέτοια λάθος απόφαση είναι η αυτοκτονία.
Σίγουρα, δεν αυτοκτονεί κανείς ελαφρά τη καρδία, ούτε για ψύλλου πήδημα. Για να αυτοκαταστραφεί κανείς, πρέπει η εσωτερική του πάλη ή ο φόβος που προέρχεται από έξω να έχουν φτάσει σε αδιανόητα αβάσταχτο σημείο.

Είναι όμως, μία σειρά εσφαλμένων αποφάσεων που οδηγούν στο απονενοημένο, και αυτή η σειρά εξαρτάται από το άτομο. Το πως αντιμετωπίζουμε μία δύσκολη κατάσταση, δεν οδηγεί πάντα στην αυτοκτονία. Υπάρχουν πολλοί που έχουν χρέη, ας πούμε, αλλά οι περιισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να ζούν, σε αντίθεση με άλλους.

Άρα, δεν είναι η κατάσταση που οδηγεί εκεί, αλλά η νοητική κατάσταση του καθε ενός από εμάς.
Ας πούμε, αν μιλήσουμε για χρέη, η αρχιδιαχειριστής του ιστολογίου θα έπρεπε ήδη να έχει αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Αν μιλήσουμε για μπούλινγκ, τότε παραπάνω από τους μισούς νέους, έπρεπε να έχουν πηδήξει από τις ταράτσες, γιατί όποιος έχει παιδιά ξέρει πόσο αμείλιχτα είναι από τη φύση τους και πόσο κάνουν εξάσκηση το ένα πάνω στο άλλο, και αυτό είναι που αργότερα θα τα κάνει δυνατά και άξια να ζήσουν.

Και ξέρεις κάτι; Μπούλινγκ, ή χρέη, ή κλέφτες ή ασθένεια, ή απώλεια ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλη δυστυχία μπορεί να πλήξει έναν εύθραυστο άνθρωπο, δεν θα πάψουν ΠΟΤΕ να υπάρχουν.

Η βία, είναι παντοτινή, με τη μία μορφή ή την άλλη, και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τη ζωή εύκολη, παρά τα επιτεύγματα του νου. Λίγο πιο υποφερτή, ναι. Εύκολη όχι. Θέλει αγώνα.

Και, είναι έτσι ο κόσμος που ο ένας πληρώνει τα λάθη του άλλου. Κάνει λάθος ο γιατρός, πεθαίνει ο ασθενής. Κάνει λάθος ο γονιός, βγαίνει ψυχικά άρρωστο το παιδί. Κάνει λάθος ο αγρότης, παθαίνει καρκίνο του οισοφάγου όποιος φάει τη ντομάτα. Για αυτό, όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια και συγχώρεση, όλοι πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

Η θρησκεία μας λέει ότι η αυτοκτονία αποτελεί αμάρτημα. Ετυμολογικά, αμαρτία σημαίνει λάθος, και εγώ θα συμφωνήσω. Πρόκειται για μία εσφαλμένη απόφαση. Αν κάποιος δεν αντέχει τη ζωή, τότε δεν του φταίνε οι άλλοι.

Οι γονείς που ετοιμάζουν τα παιδιά για τον στίβο της ζωής, οφείλουν να τα προετοιμάσουν για τις δυσκολίες και όχι να τα έχουν καλομαθημένα, αλλά ούτε και να τα έχουν τσακίσει ψυχολογικά από σκληρότητα, γιατί και η μία ακρότητα και η άλλη οδηγούν είτε στην επιθετικότητα είτε στην παθητικότητα, και είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς ποιό θα οδηγήσει που. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ο Βαγγέλης ο θύτης, ας πούμε.
Με λίγα λόγια, αυτό το παιδί αυτοκτόνησε γιατί το πείραζαν οι φίλοι του.

Άρα, είτε που είχε άλλα προβλήματα, ψυχολογικά ή υγείας, είτε που απλά δεν ήταν πνευματικά και νοητικά ισχυρός ώστε να επιβιώσει, οπότε έπραξε το καλύτερο βγαίνοντας από την γονιδιακή τράπεζα της ανθρωπότητας.

Κυνικό; Όχι.
Φϊλε μου, ξέρω κόσμο που πασχίζει με νύχια και με δόντια να μείνει στη ζωή, ασθενείς με απαίσιες παθήσεις που παλεύουν για ένα ακόμα δευτερόλεπτο, πρόσφυγες που με νύχια και με δόντια περνούν ένα σωρό βάσανα για μία ακόμα ημέρα πάνω στη γή, ξέρω γιαγιάδες και παππούδες που με πείσμα αναμετριούνται με το θάνατο σε καθημερινή βάση, με πόνο και όλο το κουράγιο τους ή πάμφτωχους
και εξαθλιωμένους που κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του αποτελεί βάσανο τρώγοντας χόρτα και κρεμμύδια, κι αυτό το παιδί αυτοκτόνησε επειδή τον πείραζαν οι φίλοι του;

Κρίμα από τη μία, γιατί ήταν νέος, γλυκός από ότι φαίνεται  άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Από την άλλη ο ίδιος δεν το έβλεπε αυτό. Γιατί επέλεξε αυτούς τους φίλους; Γιατί τους ανεχόταν; Οι "φίλοι" του φταίνε όσο φταίει η γρίπη που σκότωσε έναν καρδιακό. Αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε.

Ας αποδομήσουμε την Γυμναστική.

Πρώτον και κύριο, είναι απίστευτα βαρετή. Μία προπόνηση ή μία ώρα στο γυμναστήριο ενέχει επανάληψη της ίδιας κίνησης αμέτρητες φορές, πράγμα που προσωπικά θεωρώ την επιτομή της ανίας, καθώς για να γίνει σωστά η άσκηση δεν μπορείς καν να σκεφτείς κάτι άλλο, αφού πρέπει να υπολογίζεις πως θα γίνει το ένα ή το άλλο, ή να μετράς επαναλήψεις, κοκ. Απόλυτος θάνατος του εγκέφαλου.

Δεύτερον, το κίνητρο είναι τις περισσότερες φορές τόσο επιφανειακό και ματαιόδοξο, που πολλές φορές ξέρεις ότι αν κάποιος γυμνάζεται είναι εγωκεντρικός ωραιοπαθής ή, στο άλλο άκρο, θέλει να γίνει τέτοιος.

Τρίτον, οι περισσότεροι από όσους ξέρω να πηγαίνουν σε γυμναστήριο, δεν ανεβαίνουν ούτε δύο σκαλιά σε πεζοδρόμιο, πόσο μάλλον να ανέβουν έναν όροφο με τα πόδια ή να μην πάρουν σήμερα το αυτοκίνητο για να πάνε εκατό μέτρα παραπέρα. Αλλά σκάνε λεφτά σε γυμναστήρια για να αθληθούν. Μάλιστα.

Τέταρτον, δε
ν ωφελεί κανέναν τόση ενασχόληση με τη γυμναστική. Ούτε ωφέλη υγείας υπάρχουν (μιας και τις περισσότερες φορές η υπόλοιπη ζωή των αθλουμένων είναι ανθυγιεινή) ούτε βρίσκουν ταίρι (μιας και οι περισσότεροι είναι μόνοι σαν το λεμόνι παρά τις προσπάθειές τους και παρά την όντως αισθητή βελτίωση της εικόνας τους) και , τέλος, ούτε καν ξεδίνουν, αφού για να πάνε γυμναστήριο πρέπει να συμπιέσουν το πρόγραμμά τους σε τέτοιο σημείο, ώστε η γυμναστική παύει να αποτελεί ξέσπασμα και καταντά να γίνεται ένα άγχος επιπλέον.

Πέμπτον, και δεν έχει άλλον, ξέρω τόσους πολλούς που πέθαναν γυμνασμένοι πριν της ώρας τους ή έπαθαν αρρώστιες ακριβώς όπως εκείνες των μη-αθλητικών τύπων, που έχω χάσει την πίστη μου στη γυμναστική.

Θα μου πείς, υπάρχουν πολλοί παράγοντες, μπορεί ο γυμναστής να μην είναι καλός, και άλλα τέτοια. Θα σου απαντήσω το εξής: τίποτα δεν είναι τέλειο, αλλά κατά κάποιον τρόπο ο καθένας ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά της κάθε απόφασης. Για εμένα το γυμναστήριο ή ο αυστηρά προγραμματισμένος αθλητισμός είναι κακή επένδυση του χρόνου μας, ειδικά εφόσον περνάμε τις ώρες μας καθισμένοι σε καφετέριες (ας πούμε) αντί να σκάψουμε έναν κήπο ή να πάμε από τις σκάλες αντί για το ασανσέρ ή να κάνουμε μόνοι μας το βάψιμο τους σπιτιού μας, κοκ.

Απλά έχουμε χάψει αυτή την εικόνα του σμιλεμένου κορμιού και νομίζουμε ότι είμαστε κουλ αν αντί να έχουμε δραστήριο τρόπο ζωής επιδεικνύουμε το πόσο μοδάτη είναι η φόρμα που πήραμε για το γυμναστήριο. Οι δικοί μου είναι και όλοι τους στυλάτοι και κομψοί μέχρι τα βαθειά γεράματα χωρίς να έχουν πατήσει ποτέ ούτε σε διαιτιολόγο ούτε σε γυμναστήριο,

Απλά Ζούσαν.

Λέω εγώ τώρα

Δεν θα ήταν οικονομικότερο για μία εταιρεία, αντί να κυνηγάει τις παράνομες διαδικτυακές προβολές ταινιών ή μουσικής, να πουλάνε τα δικαιώματα της κάθε ταινίας στο κάθε δίκτυο, και μετά από αυτό απλά να εισπράττουν τα δικαιώματα αυτά;

Γυρνάς μία ταινία, ας πούμε, ή γράφεις ένα τραγούδι. Πουλάς τα δικαιώματα στην γκούγκλ ή κι εγώ δεν ξερω σε ποιον άλλον πάροχο και μετά κάαααθεσαι.

Ούτε πλήρωνε εδώ για έρευνες, ούτε πλήρωνε για λογισμικά, ούτε ένα τσούρμο κόσμος να πληρώνεται για να ψάχνει, ούτε τίποτα.
Το δε δίκτυο θα κερδίζει από την διαφήμιση, όπως πάντα, εφόσον σίγουρα η ζήτηση θα αυξηθεί.

Θέλω να πω, δεν είναι λίγο παράλογο να βγάζεις δημόσια το υλικό σου και μετά να περιμένεις να μην το κατεβάσει κανείς; Βασικά αυτή είναι η όλη υπόθεση με το διαδίκτυο, η ελεύθερη πρόσβαση σε διαφόρων τύπων υλικό, έτσι δεν είναι;

Απλά πράγματα.

Περί κανόνων

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ένας ηγέτης πρέπει να εμπνέει τους ακόλουθούς του, δηλαδή να τους πείσει ότι οι ίδιοι θέλουν να υπακούσουν, διότι έτσι είναι πιο σταθερή η εξουσία του. Δεν είναι μόνο ένας ο τρόπος να το καταφέρει κανείς αυτό, αλλά είναι απαραίτητο να είναι καλυμμένος από όλες τις πλευρές.

Να είναι, ας πούμε δίκαιος, όσο περισσότερο επιτρέπουν οι καταστάσεις. Να μιλάει με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των ανθρώπων, να μην ταλαιπωρεί τον κόσμο και, οπωσδήποτε, να επιτρέπει να γίνονται οι δουλειές των ανθρώπων, διότι αν δεν έχει συμφέρον από την υποταγή ο πολίτης, θα σε ανατρέψει.

Φυσικά, δεν είπαμε να είσαι σερβιτόρος του κάθε τυχαίου ατομάκου, αλλά από την άλλη, αν τους δυσαρεστείς συχνά τότε σύντομα να περιμένεις φασαρίες.

Οι κανόνες που θέτεις πρέπει να είναι εφαρμόσιμοι και λειτουργικοί, υπό την έννοια ότι αν οι πολίτες τους ακολουθούν, τότε να έχουν ώφελος, αλλα και το σύστημα να πάει ρολόι, δηλαδή να ρέει το χρήμα χωρίς να τελματώνει πουθενά, να μοιράζει "οξυγόνο" σε κάθε ζωτικό όργανο του πλάσματος που λέγεται κοινωνία και να μένει και κάμποσο για εσένα.

Αν, όμως ζητάς πράγματα αδύνατα, τότε είναι σα να προτρέπεις τον πολίτη να σε ανατρέψει. Αν του ζητάς να μη βγάζει κέρδος ή να στερηθεί βασικά αγαθά, τότε και εκείνος θα σου αρνηθεί την πίστη, θα προτιμήσει άλλον. Το μόνο λογικό.

Αυτό σημαίνει, με τη σειρά του ότι, ανεξάρτητα από την ιδεολογία ή τη συμπάθεια του καθενός ή το πόσους ειδήμονες έχεις, τίποτα δεν σε σώζει από τον ανειδίκευτο πολίτη.

Και, κοίτα ένα περίεργο πράγμα: όσο καλοπληρωμένος και αν είναι ο περισπούδαχτος ειδήμονας, ο απλός πολίτης ΞΕΡΕΙ και μάλιστα πολύ καλά πότε και πως τον κοροϊδεύεις. Μπορεί να τον οδηγήσεις σε κάποιες δράσεις εκβιαστικά (όπως ας πούμε αν τον ωθήσεις να πάρει δάνεια αν τον έχεις πνίξει με άδικους φόρους ή μία αγορά σάπια από τις πολλές συμβάσεις με ξένους φίλους σου) εκείνος όμως ξέρει τι συνέβη και ότι στο τέλος ζημιώθηκε εξ αιτίας σου.

Επίσης ξέρει ότι αυτοί οι νόμοι που έχεις περάσει είναι όλοι για τα πανηγύρια καθώς και για ποιόν λόγο τους πέρασες: για να φτιάξεις τους δικούς σου. Έτσι, αντί να τους σεβαστεί, θα τους εκμεταλλευτεί. Αντί για κοινωνία, έχεις δημιουργήσει μία τεράστια συμμορία.

Άρα, δεν είσαι ηγέτης, αλλά μπακάλης. Και όταν κατηγορείς τους ανθρώπους ότι δεν ακολούθησαν τους ψευτονόμους που νόμιζες ότι μόνο εσύ μπορούσες να επικαλεστείς, απλά όλοι γελούν με εσένα, και περιμένουν πότε θα σε αντικαταστήσει το συνάφι σου με κάποιον άλλον, ειδικά εφόσον οι κανόνες σου, όντας τρύπιοι, δεν αποτελούν λειτουργικό σύστημα αλλά χαώδες, μη-βιώσιμο μπέρδεμα.

Ξέρε, τέλος, ότι οι άνθρωποι θέλουν δημόσια σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, αεροδρόμια, νερό, ενέργεια και υπηρεσίες που να λειτουργούν, ανεξάρτητα από το αν δηλώνουν δεξιοί, αριστεροί, αναρχικοί ή οτιδήποτε άλλο. Θέλουν να εργάζονται και όχι να παίρνουν ελεημοσύνη από τη εκκλησία, οπότε το να έχεις ευχαριστημένο τον πολυεκατομμυριούχο φίλο σου δεν θα ικανοποιήσει τον πολίτη που σε ψηφίζει.

Αυτοί που λένε το αντίθετό είναι οι πολύ ευκατάστατοι και αποτελούν μειοψηφεία στο εκλογικό σώμα.

Άρα, όταν βγάζεις κανόνες, φρόντισε να είναι εφικτοί.
Για το καλό σου.