Τί δεν υπήρχε

Παρατηρώντας υγιείς ανθρώπους γύρω μου να μετατρέπονται σε φαρμακοκίνητα, αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει αυτό, τη στιγμή που υποτίθεται ότι το βιοτικό επίπεδο είναι υψηλότερο από παλιότερα.

Θέλω να πω, έχουμε τρεχούμενο νερό και τουαλέτα μέσα στο σπίτι, έχουμε φαγητό τακτικά, έχουμε καθαριότητα και έχουμε και κάποιο επίπεδο ασφάλειας, υπό την έννοια ότι δεν κινδυνεύουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να μας φάει ένα λιοντάρι.

Κι όμως, έχουμε καρκίνους, αλλεργίες, καρδιακά, μεταβολικά, ορμονικά και ψυχολογικά που, αν πιστέψω αυτά που διαβάζω, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα σε σχέση με το παρελθόν. Θυμάμαι, η γιαγιά μου πήρε το πρώτο της φάρμακο όταν έσπασε το πόδι της στα 68, ενώ η μητέρα μου άρχισε από τα 40κάτι και βλέπω τριγύρω μου τριαντάρηδες να μην περνάει εβδομάδα χωρίς να καταπιούν κάποιο σκεύασμα, από το απλό παυσίπονο για τον πονοκέφαλο μέχρι φάρμακα για αλλεργίες ή για το στομάχι ή την περίοδο ή ένα σωρό άλλα πράγματα.

Δεν θέλω να διανοηθώ ότι η άνοδος του βιοτικού επίπεδου είναι βλαπτική για την υγεία, θέλω όμως να ρωτήσω δύο πράγματα. Πρώτον, είναι όντως έτσι; Δηλαδή, υπάρχει όντως αυτή η χειροτέρευση ή οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι πλέον γίνεται διάγνωση ενώ παλιά πέθαινες από κάποιον απροσδιόριστο βήχα που κανείς δεν ήξερε αν είναι καρκίνος ή πνευμονία; Εκεί που παλιά δεχόσουν τη μοίρα σου και υπέφερες γιατί απλά δεν υπήρχε τρόπος (τεχνολογία, λεφτά, έρευνα, κοκ) και αναγκαζόσουν να βολευτείς με τα γιατροσόφια της γιαγιάς, τώρα παίρνεις ένα χαπάκι και είσαι σένιος. Είναι έτσι; Ή μήπως δεν είναι;

Το δεύτερο που θέλω να ρωτήσω είναι το εξής: αν ισχύει ότι η υγεία μας είναι ακριβότερο να διατηρηθεί τώρα, τότε τί είναι αυτό που το προξενεί αυτό;

Θέλω να πω, για να επιστρέψω στο παράδειγμα με την γιαγιά, η δική μου ζωή απέχει έτη φωτός από τη δική της. Εκείνη δεν είχε τις τροφές που έχω εγώ, δεν είχε πλυντήριο, δεν είχε αυτοκίνητο, ούτε δρόμος βασικά, δεν είχε πληροφόρηση, δεν είχε μόνωση, δεν είχε ασφάλιση ούτε σύστημα υγείας, δεν είχε ανέσεις, δεν είχε φαγητό ντελίβερη, δεν είχε εναλλακτικές, δεν είχε νόμους που να στηρίζουν τη γυναίκα, δεν είχε πρόσβαση στη γνώση, δεν είχε σερβιέτες μιας χρήσεως, δεν είχε ψυγείο αλλά μία ντουλάπα με πάγο, δεν είχε ντομάτες στη μέση του χειμώνα. Δεν είχε μέηκ άπ και με ένα κραγιόνι πήγαιναν στο γάμο τους, δεν είχε συνθετικά σουπερ-υλικά για τα ρούχα της, δεν είχε εύχρηστους ψεκαστήρες για να καθαρίζει τα τζάμια, δεν είχε απορρυπαντικό χωρίς ξέβγαλμα, ούτε υγρό ρούχων για να μην αφήνει ασπρίλες στα ρούχα, ούτε σίδερα ατμού. Εκεί να δείς άγχος, φίλε μου!

Είναι τόσα πολλά αυτά που δεν είχε που απορώ πως στο καλό ζούσε, τί χαιρόταν από τη ζωή της. Κι όμως, παρέμεινε ακμαία ακόμα και μετά το σπάσιμο του ποδιού, δεν έχασε την αισιοδοξία της ποτέ και μέχρι την τελευταία της στιγμή τα είχε τετρακόσια, πολύ περισσότερο από κάτι κουρασμένους τριαντάρηδες που για να κουνήσουν το πόδι τους χρειάζεται γερανός και χαπακώνονται γιατί έτσι τους είπε ο ντόκτορ χάουζ.

Ήταν η γιαγιά μου εξαίρεση; Είμαι εγώ εξαίρεση; Ή μήπως όντως η υγεία των ανθρώπων είναι
χειρότερη;

Η ζάχαρη, τα χημικά, τα πλαστικά, η καθιστική ζωή, οι συσκευασμένες τροφές,  η απομάκρυνση από τη φύση, η μόλυνση, όλα αυτά μαζί; Μία άλλη σκέψη που αναφέρθηκε σε κάποια συζήτηση από άτομο θεωρώ ευφυές ήταν η εξής: η τεχνητή γονιμοποίηση φταίει για όλα, γιατί γεννιούνται και επιζούν παιδιά που δεν έχουν τις γενετικές προδιαγραφές όχι για να επιζήσουν, αλλά ούτε καν για να γεννηθούν, άρα έρχονται στον κόσμο άτομα που η φυσική επιλογή θα αφαιρούσε ή δεν θα επέτρεπε καν να υπάρξουν. Όταν αυτά αναπαράγονται, τότε έχουμε ολόκληρες γενιές ασθενικών ανθρώπων.
Ακραίο και σκληρό.

Ωστόσο το ερώτημα παραμένει

Γιατί μετά τα 25, δεν περνάει μέρα χωρίς φάρμακα;