Αντίθετα με τα όσα πιστεύονται, η κύρια αιτία σπατάλης στα συστήματα υγείας δεν αποτελούν τα διάφορα θανατηφόρα χόμπι του ανθρώπου, όπως το κάπνισμα η οδήγηση ή το αλκοόλ αλλά οι χρόνιες καταστάσεις που ταλαιπωρούν τους πολίτες στέλνοντας τους στα νοσοκομεία και τους γιατρούς ξανά και ξανά και ξανά καθιστώντας τους μέχρι πρότινος υγιείς άνθρωπους σε φαρμακοκίνητα όντα, πολύ συχνά δια βίου.
Η πιο επιβλαβής από αυτές τις χρόνιες καταστάσεις είναι η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών, η υπερβολική εργασία.
Εκτός από το προφανές, δηλαδή τα εργατικά ατυχήματα, αυτό που κυριολεκτικά καταστρέφει την υγεία είναι η επανάληψη της ίδιας σωματικής ρουτίνας που προξενεί διαφορετικές παθήσεις κατά περίπτωση.
Στα καθιστικά επαγγέλματα οι συνήθεις παθήσεις είναι τα αυχενικά, η παχυσαρκία, τα διάφορα ψυχολογικά, στομαχικά, κοκ.
Στα χειρωνακτικά επαγγέλματα κυριαρχούν οι μυοσκελετικές κακώσεις, τραυματισμοί, χρόνιες δηλητηριάσεις από την έκθεση σε διάφορες χημικές ουσίες (καθαριστικά, βαφές, παρασιτοκτόνα, κοκ) και οι δερματικές παθήσεις από την έκθεση στον ήλιο. σε συνδυασμό με όλα τα προαναφερθέντα.
Φυσικά, εξειδικεύοντας ανά επάγγελμα είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς τι είναι αυτό που ταλαιπωρεί την κάθε επαγγελματική κατηγορία: ορθοστασία και χημικά για τους κομμωτές, φερ'ειπείν, ή παθήσεις του αναπνευστικού για τους βαφείς και τους ανθρακωρύχους, κοκ.
Μπορεί να φαίνεται ότι οι χειρωνάκτες βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση, αλλά η παχυσαρκία με τις σχετιζόμενες παθήσεις (καρδιαγγειακά, μεταβολικά, ανοσοποιητικά, κοκ) είναι πιο επικίνδυνες (και πιο κοστοβόρες!) από όλες μαζί τις παθήσεις των χειρωνακτικών εργασιών. Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι "καθιστικοί" την έχουν πιο άσχημα από τους "χειρωνακτικούς" είναι οι αυξημένες ευθύνες που συνδέονται με αυτά τα επαγγέλματα και οδηγούν σε περισσότερο άγχος, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Και αυτό, το άγχος δηλαδή, είναι που οδηγεί σε βλαπτικές για την υγεία συνήθειες, όπως η υπερβολική κατανάλωση διαφόρων ουσιών (αλκοόλ καφές, τσιγάρο, ζάχαρη, αλάτι) ή την καταπίεση φυσιολογικών λειτουργιών , σωματικών ή συμπεριφορικών, που φέρνουν διαταραχές και ψυχοσωματικά σύνδρομα που με τη σειρά τους οδηγούν στα υπόλοιπα.
Η εύκολη λύση θα ήταν να μειωθούν οι ώρες εργασίας για όλους, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, ας πούμε στις 4-5 ώρες ημερησίως. Αυτό όμως θα ήταν αντιπαραγωγικό αφενός, αναποτελεσματικό αφετέρου μιας και ο μέσος άνθρωπος όταν δεν έχει δουλειά αυτό που κάνει είναι να κάθεται και τεμπελιάζει, τρώγοντας πατατάκια, την νούμερο ένα αιτία υπέρτασης, παχυσαρκίας και απόλαυσης σε συνδυασμό με μπύρα, που λατρεύω.
Όχι, η λύση δεν είναι η μείωση της εργατικής δραστηριότητας αλλά η εναλλαγή των δραστηριοτήτων.
Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να κάνει δύο δουλειές μέσα στο ίδιο οκτάωρο, μία καθιστική και μία χειρωνακτική, ώστε η μία να προσφέρει ανακούφιση από την άλλη. Η χειρωνακτική θα προσφέρει άσκηση και εκτόνωση από τα άγχη και την αγκύλωση της καθιστικής ενώ η καθιστική θα προσφέρει ξεκούραση και πνευματική διέγερση μετά από τον κάματο και την νοητική σύνδεση με το χώμα.
Φαντάσου, ας πούμε, ότι είσαι εργολάβος ασφαλτοστρώσεων και έχεις χαζέψει από τον ήλιο και την εισπνοή ασφαλτίλας. Αντί να πας σπίτι να πιείς μπύρες, όπως κάνουν οι περισσότεροι, σταματάς στο 5ωρο και πας σε ένα γραφείο όπου αντιγράφεις αναφορές ή δακτυλογραφείς μελέτες. Έτσι, όχι μόνο ξεκουράζεσαι αλλά διευρύνεις και το πνεύμα σου. Αντίστροφα, αν είσαι ψυχολόγος, μετά από μία ημέρα επαφής με την σκοτεινότερη πλευρά του ανθρώπου, που έχεις πιαστεί από την καρέκλα και τις ανθρώπινες κοτσάνες, πας στο χωράφι και ξεχορταριάζεις τις βραγιές. Έτσι, εκτονώνεσαι από τις σκοτούρες, γυμνάζεσαι και και μαθαίνεις και πως να ξεχωρίζεις την καλή από την κακή ντομάτα, για να μην αναφέρω ότι μετά από τέτοια μέρα δεν χρειάζεσαι ούτε αλκοόλ ούτε τίποτα άλλο για να σε πάρει ο ύπνος.
Και οι δύο θα κερδίσουν από την ευρύτερη γνώση, την επαφή με διαφορετικού είδους ανθρώπους σε κάθε δουλειά και την βελτίωση της υγείας τους, φυσικά.
Υπάρχει, βέβαια το ζήτημα της εξειδίκευσης, δηλαδή του να χρειάζεται να μάθει κάποιος δύο επαγγέλματα, αλλά δεν χρειάζεται τελικά να είναι έτσι αφού υπάρχουν εργασίες με χαμηλές απαιτήσεις σε δεξιότητες και στις δύο κατηγορίες: δεν χρειάζεται, ας πούμε, να είσαι γιατρός και αγρότης, (και οι δύο δουλειές απαιτούν δια βίου εξάσκηση και τριβή) μπορείς όμως να είσαι γιατρός το πρωί και μετά αχθοφόρος ή, αντίστροφα, αγρότης και μετά πωλητής στα διόδια, δηλαδή η κύρια δουλειά θα απαιτεί υψηλή εξειδίκευση ενώ η δευτερεύουσα χαμηλή εξειδίκευση.
Οι δυνατότητες συνδυασμών είναι άπειρες, αλλά εγώ το σκέφτομαι ως εξής:
το κύριο επάγγελμα θα μας απασχολεί για περισσοτερες ώρες, ας πούμε 5, ενώ η δευτερεύουσα λιγότερες, ας πούμε 3, εφόσον μιλάμε για οκτάωρο, φυσικά. Την δευτερεύουσα εργασία θα μπορούμε να την αλλάζουμε μέχρι να καταλήξουμε ποιά μας βολεύει ή μας ταιριάζει καλύτερα και φυσικά θα αμειβόμαστε για αμφότερες τις εργασίες και αυτό θα ισχύει υποχρεωτικά για όλους τους κλάδους σε όλα τα επίπεδα, από την πολιτική και τις επιστήμες μέχρι τα ορυχεία ή την πορνεία.
Το μεγαλύτερο ώφελος όμως θα είναι η αλλαγή στον τρόπο σκέψης και η ροή ιδεών που θα προκληθεί με αυτή την μετατόπιση μυαλών από το ένα κοινωνικό-οικονομικό στρώμα στο άλλο.
Η πιο επιβλαβής από αυτές τις χρόνιες καταστάσεις είναι η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών, η υπερβολική εργασία.
Εκτός από το προφανές, δηλαδή τα εργατικά ατυχήματα, αυτό που κυριολεκτικά καταστρέφει την υγεία είναι η επανάληψη της ίδιας σωματικής ρουτίνας που προξενεί διαφορετικές παθήσεις κατά περίπτωση.
Στα καθιστικά επαγγέλματα οι συνήθεις παθήσεις είναι τα αυχενικά, η παχυσαρκία, τα διάφορα ψυχολογικά, στομαχικά, κοκ.
Στα χειρωνακτικά επαγγέλματα κυριαρχούν οι μυοσκελετικές κακώσεις, τραυματισμοί, χρόνιες δηλητηριάσεις από την έκθεση σε διάφορες χημικές ουσίες (καθαριστικά, βαφές, παρασιτοκτόνα, κοκ) και οι δερματικές παθήσεις από την έκθεση στον ήλιο. σε συνδυασμό με όλα τα προαναφερθέντα.
Φυσικά, εξειδικεύοντας ανά επάγγελμα είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς τι είναι αυτό που ταλαιπωρεί την κάθε επαγγελματική κατηγορία: ορθοστασία και χημικά για τους κομμωτές, φερ'ειπείν, ή παθήσεις του αναπνευστικού για τους βαφείς και τους ανθρακωρύχους, κοκ.
Μπορεί να φαίνεται ότι οι χειρωνάκτες βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση, αλλά η παχυσαρκία με τις σχετιζόμενες παθήσεις (καρδιαγγειακά, μεταβολικά, ανοσοποιητικά, κοκ) είναι πιο επικίνδυνες (και πιο κοστοβόρες!) από όλες μαζί τις παθήσεις των χειρωνακτικών εργασιών. Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι "καθιστικοί" την έχουν πιο άσχημα από τους "χειρωνακτικούς" είναι οι αυξημένες ευθύνες που συνδέονται με αυτά τα επαγγέλματα και οδηγούν σε περισσότερο άγχος, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Και αυτό, το άγχος δηλαδή, είναι που οδηγεί σε βλαπτικές για την υγεία συνήθειες, όπως η υπερβολική κατανάλωση διαφόρων ουσιών (αλκοόλ καφές, τσιγάρο, ζάχαρη, αλάτι) ή την καταπίεση φυσιολογικών λειτουργιών , σωματικών ή συμπεριφορικών, που φέρνουν διαταραχές και ψυχοσωματικά σύνδρομα που με τη σειρά τους οδηγούν στα υπόλοιπα.
Η εύκολη λύση θα ήταν να μειωθούν οι ώρες εργασίας για όλους, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, ας πούμε στις 4-5 ώρες ημερησίως. Αυτό όμως θα ήταν αντιπαραγωγικό αφενός, αναποτελεσματικό αφετέρου μιας και ο μέσος άνθρωπος όταν δεν έχει δουλειά αυτό που κάνει είναι να κάθεται και τεμπελιάζει, τρώγοντας πατατάκια, την νούμερο ένα αιτία υπέρτασης, παχυσαρκίας και απόλαυσης σε συνδυασμό με μπύρα, που λατρεύω.
Όχι, η λύση δεν είναι η μείωση της εργατικής δραστηριότητας αλλά η εναλλαγή των δραστηριοτήτων.
Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να κάνει δύο δουλειές μέσα στο ίδιο οκτάωρο, μία καθιστική και μία χειρωνακτική, ώστε η μία να προσφέρει ανακούφιση από την άλλη. Η χειρωνακτική θα προσφέρει άσκηση και εκτόνωση από τα άγχη και την αγκύλωση της καθιστικής ενώ η καθιστική θα προσφέρει ξεκούραση και πνευματική διέγερση μετά από τον κάματο και την νοητική σύνδεση με το χώμα.
Φαντάσου, ας πούμε, ότι είσαι εργολάβος ασφαλτοστρώσεων και έχεις χαζέψει από τον ήλιο και την εισπνοή ασφαλτίλας. Αντί να πας σπίτι να πιείς μπύρες, όπως κάνουν οι περισσότεροι, σταματάς στο 5ωρο και πας σε ένα γραφείο όπου αντιγράφεις αναφορές ή δακτυλογραφείς μελέτες. Έτσι, όχι μόνο ξεκουράζεσαι αλλά διευρύνεις και το πνεύμα σου. Αντίστροφα, αν είσαι ψυχολόγος, μετά από μία ημέρα επαφής με την σκοτεινότερη πλευρά του ανθρώπου, που έχεις πιαστεί από την καρέκλα και τις ανθρώπινες κοτσάνες, πας στο χωράφι και ξεχορταριάζεις τις βραγιές. Έτσι, εκτονώνεσαι από τις σκοτούρες, γυμνάζεσαι και και μαθαίνεις και πως να ξεχωρίζεις την καλή από την κακή ντομάτα, για να μην αναφέρω ότι μετά από τέτοια μέρα δεν χρειάζεσαι ούτε αλκοόλ ούτε τίποτα άλλο για να σε πάρει ο ύπνος.
Και οι δύο θα κερδίσουν από την ευρύτερη γνώση, την επαφή με διαφορετικού είδους ανθρώπους σε κάθε δουλειά και την βελτίωση της υγείας τους, φυσικά.
Υπάρχει, βέβαια το ζήτημα της εξειδίκευσης, δηλαδή του να χρειάζεται να μάθει κάποιος δύο επαγγέλματα, αλλά δεν χρειάζεται τελικά να είναι έτσι αφού υπάρχουν εργασίες με χαμηλές απαιτήσεις σε δεξιότητες και στις δύο κατηγορίες: δεν χρειάζεται, ας πούμε, να είσαι γιατρός και αγρότης, (και οι δύο δουλειές απαιτούν δια βίου εξάσκηση και τριβή) μπορείς όμως να είσαι γιατρός το πρωί και μετά αχθοφόρος ή, αντίστροφα, αγρότης και μετά πωλητής στα διόδια, δηλαδή η κύρια δουλειά θα απαιτεί υψηλή εξειδίκευση ενώ η δευτερεύουσα χαμηλή εξειδίκευση.
Οι δυνατότητες συνδυασμών είναι άπειρες, αλλά εγώ το σκέφτομαι ως εξής:
το κύριο επάγγελμα θα μας απασχολεί για περισσοτερες ώρες, ας πούμε 5, ενώ η δευτερεύουσα λιγότερες, ας πούμε 3, εφόσον μιλάμε για οκτάωρο, φυσικά. Την δευτερεύουσα εργασία θα μπορούμε να την αλλάζουμε μέχρι να καταλήξουμε ποιά μας βολεύει ή μας ταιριάζει καλύτερα και φυσικά θα αμειβόμαστε για αμφότερες τις εργασίες και αυτό θα ισχύει υποχρεωτικά για όλους τους κλάδους σε όλα τα επίπεδα, από την πολιτική και τις επιστήμες μέχρι τα ορυχεία ή την πορνεία.
Το μεγαλύτερο ώφελος όμως θα είναι η αλλαγή στον τρόπο σκέψης και η ροή ιδεών που θα προκληθεί με αυτή την μετατόπιση μυαλών από το ένα κοινωνικό-οικονομικό στρώμα στο άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου