Έγραψα,πάλι

Κάποτε, πριν από χίλια χρόνια πρέπει να'ταν, έπρεπε να φτιάξω μπιφτέκια. Ανακάτεψα, λοιπόν, κιμά άπαχο με τριμμένο κρόμμυον, μαϊνδανό, κόκκινη πιπεριά, μελιτζάνα (αντί για ψωμί) και λίγη βρώμη (πάλι αντί για ψωμί), αλατάκι, πιπεράκι, ρίγανη και έπλασα οκτώ ωραιότατα, αφράτα, μοσχομυρωδάτα μπιφτέκια. Μόνο που δεν χωρούσαν στο ταψί. Τα επτά μπήκαν σε σχηματισμό λουλουδιού (ένα στη μέση και έξι τριγύρω) αλλά το όγδοο δεν υπήρχε περίπτωση να το στριμώξω πουθενά.

Και με έπιασε η κοινή ασθένεια που πλήττει συχνά νεαρά άτομα, γνωστή στους επιστημονικούς κύκλους ως Tembelitis Tremens, οξεία τεμπελίτιδα, και δεν ήθελα να λερώσω δεύτερο ταψί. Κοιτώντας το ταψί και την ποσότητα κιμά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ακόμα και αν έπλαθα εκ νέου τα ομπιφτέκια, δεν θα χωρούσαν ούτε και τότε. Και τότε, αίφνης, ήρθε η Ιδέα.

Μάζεψα τα μπιφτέκια, τα ένωσα σε μπάλα και την πάτησα ώστε ο κιμάς να απλωθεί καλύπτοντας ολόκληρο τον πάτο του ταψιού. Με το μαχαίρι μου χάραξα βαθειά τον κιμά έτσι ώστε με το ψήσιμο (που φεύγουν υγρά και λίπη) θα μικρύνουν τα ομπιφτέκια και θα χωριστούν σε ξεχωριστά κομμάτια. Το οποίο και έγινε.

Αλλά ήταν τρίγωνα.
Όταν σέρβιρα στην οικογένεια τριγωνικά μπιφτέκια, το τί άκουσαν τα αυτάκια μου κανείς δεν ξέρει.
Κανείς δεν παρατήρησε την ντελικάτη, ισορροπία γεύσεων και αρωμάτων, ούτε έδωσε κανείς προσοχή στα υγιεινά συστατικά τους. Κανείς δεν εκτίμησε το γεγονός ότι ακριβώς λόγω του σχήματός τους ψήθηκαν νωρίτερα και έκαναν κριτσανιστές, ξεροψημένες, όλο νοστιμιά γωνίες.
Όχι.

Αχαριστία, φίλε μου...