Η θρίξ της τριχός

Εϊχα από τα 20κάτι μου χρόνια μερικές άσπρες τρίχες που καθόλου δεν με απασχολούσαν διότι δεν φαίνονταν πολύ.

Γύρω στα 30 που άρχισαν να φαίνονται, άρχισα να βάφω τα μαλλιά μου σε τόνο σχεδόν ίδιο με το φυσικό μου χρώμα, ένα αναποφάσιστο σαντρέ που ονόμασα χαριτολογώντας "ποντικί". Μετά,

σκέφτηκα, αφού τα βάφω που τα βάφω, ας τα κάνω πιο μοδάτα, κι έτσι έγινα ξανθιά. Αυτό άρεσε σε όλους, αλλά εμένα μου φαινόταν πολύ χτυπητό. Το κράτησα, όμως, γιατί ήθελα να είμαι ωραία και όταν όλοι σου λένε τι θεά είσαι, δύσκολα να το αλλάξεις.

Μετά, με έπιασαν τα υπαρξιακά μου. Ήταν τότε που άρχισα το μπλογκιν και κολυμπούσα στο βόρβορο της κατάθλιψης. Ανάμεσα στο φαρμάκι που είχα βγάλει τότε, την πλήρωσε και το σκάλπ μου. Μία έκοβα τα μαλλιά μου, μία τα άφηνα , μία καρεδάκι, μία κοντό μία μακρύ, μία κόκκινο μία καστανό ή κατάξανθο, κοκ. Κατέληξα σε ένα καστανό που ήταν πολύ σκούρο και όλοι μου έλεγαν ότι δεν ήταν ωραίο, αλλά εμένα μου έβγαζε την Αθηνίλα από μέσα μου.

Κατόπιν καταθλίψεως το ξάνοιξα λιγάκι, αλλά το ξανθό της τρέλας δεν το ξαναέβαλα στο κεφάλι μου ποτέ.

Πέρασαν τα χρόνια και πάτησα τα σαράντα.
Και ενώ μέχρι τώρα αρκούσε η μηνιαία ανανέωση του χρώματος για να έχω ένα ωραίο αποτέλεσμα, σταδιακά έπρεπε ολοένα και σε μικρότερο διάστημα να περνάω τις ρίζες, μέχρι που έφτασα να τις περνάω κάθε 15 και πάλι να μην τις προλαβαίνω. Ήγγικεν η ώρα, σκέφτηκα και πήρα την απόφαση να μην τα ξαναβάψω, αλλά να τα αφήσω να πάρουν το φυσικό τους γκρίζο, που είναι και αρκετό πλέον.

Και, για κάποιο λόγο, ένιωσα απελευθερωμένη. Πολύ ωραίο συναίσθημα. Στο διάτανο τα πινελάκια και τα χημικά και οι ρίζες και όλα. Ξελευτερία!

Αυτό που δεν περίμενα, ήταν η αντίδραση μίας συναδέλφου η οποία ανησύχησε πολύ για εμένα. Νόμισε ότι με έπιασε κρίση ηλικίας. Μου είπε πράγμα όπως ότι απαρνούμαι την θηλυκή μου φύση και ότι είμαι πολύ νέα για να παρατήσω τον εαυτό μου. Παρά τις επανηλειμμένες διαβεβαιώσεις εκ μέρους μου ότι νιώθω μία χαρά, ζωντανή όσο ποτέ και ότι δεν πρόκειται για τίποτα άλλο εκτός από μία στυλιστική απόφαση, εκείνη με συμβούλεψε να πάω να κοιταχτώ. Επέμεινε τόσο που άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Λες να είναι τα πρώτα σημάδια; Λες να αρχίσω να παρατάω τον εαυτό μου; Λες να είναι όντως κάτι το ψυχολογικό;

Είδα όμως ότι δεν άλλαξε η ζωή μου σε τίποτα άλλο. Είμαι παραγωγική όπως πάντα, είμαι σε γενικές γραμμές αισιόδοξη και (να χτυπήσω ξύλο) σε καλή φυσική κατάσταση. Ε, δεν είμαι και όπως ήμουνα στα είκοσι, αλλά χρόνος είναι και περνάει, τι να κάνουμε τώρα;

Το κυριότερο που απέρριψα μέσα μου από τους ισχυρισμούς της συναδέλφου ήταν ότι με άβαφτο μαλλί δεν νιώθω άσχημη ούτε λιγότερο γυναίκα, αλλά πολύ πιο ξεχωριστή. Νιώθω ο εαυτός μου. Και όπως πάντα τον εαυτό μου τον είχα για κελεπούρι και τον πουλούσα ακριβά έτσι και τώρα αισθάνομαι ότι έχω πολλά να δώσω, και αισθητικά.

Ευτυχώς, με τα λουσίματα, το χρώμα της βαφής ξέβαψε και κατά κάποιο μυστήριο τρόπο συνδυάστηκε με το γκρίζο από κάτω με τρόπο που δεν "χτυπάει" έντονα σα διχρωμία. Αργά η γρήγορα, φυσικά αυτό θα γίνει και θα πρέπει να περάσω αυτό το άχαρο στάδιο, αλλά από την άλλη αυτό συμπίπτει με τις καλοκαιρινές διακοπές, οπότε οι μαθητές μου δεν θα πάρουν χαμπάρι (γλιτώνω την καζούρα!) και με ένα ωραιότατο καπελάκι/μαντήλι/τσεμπέρι το κρύβω εύκολα.

Υποδεχτείτε την γκρίζομαλλούσα Αθηνά!