Δεν είσαι σκυλί

Όλα ξεκινούν από την ενοχή.

Η πηγή της ενοχής είναι οι άλλοι άνθρωποι.

Μας κακοποιούν, μας χτυπούν, μας περιφρονούν, μας καταπιέζουν, μας ταλαιπωρούν, μας επιβάλλουν αυτό που εκείνοι θέλουν και γελούν εις βάρος μας ειρωνικά. Μας θέτουν τελεσίγραφα, μας φωνάζουν, μας υποτιμούν, μας αποδίδουν γελοίους χαρακτηρισμούς. Με υπεροψία μας λένε τί να κάνουμε με τη ζωή μας.

Αντί να βοηθήσουν, μας βάζουν τις φωνές.

Μετά από όλα αυτά, είναι ψυχολογικά βέβαιο ότι παίρνουμε αμυντική στάση. Αυτό σημαίνει ότι μονίμως νιώθουμε ότι πρέπει να απολογούμαστε, ενώ ταυτόχρονα η συνειδητή μας αντίδραση είναι να λέμε ότι δε μας νοιάζει και ότι δεμπαναγαμηθούν όλοι. Αυτός είναι ο ορισμός της δυστυχίας, αλλά υπάρχουν και άλλα συμπτώματα. 

Πρώτον, η αυτοκαταστροφή του εαυτού, με πολλούς τρόπους.

Ο δυστυχής νιώθει ότι δεν έχει έλεγχο των καταστάσεων και τρέχει σαν τον βέγγο να τα προλάβει όλα. Όταν κάτι πάει στραβά η πρώτη του κουβέντα είναι "και τί να έκανα;". Η κουβέντα αυτή είναι ειλικρινής και στα αλήθεια δεν ξέρει τί να κάνει γιατί τελεί υπό το κράτος του πανικού και ο πανικός σου θολώνει την κρίση.

Πολύ συχνά, αναζητά την αναγνώριση και γίνεται θυσία για τους άλλους. Αυτό είναι κάτι που όλοι μας έχουμε ανάγκη, αλλά ο άνθρωπος που περνάει άσχημα και δεν ευχαριστιέται τη ζωή του το κάνει σε βαθμό αυτοκαταστροφής, ενάντια στο ένστικτο αυτοσυντήρησής του. Πολύ συχνά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, τόσο στη δουλειά όσο και στις σχέσεις.

Σαν το σκυλί που έχει κάνει ζημιά, σκύβει το κεφάλι και κατεβάζει τα αυτιά, γιατί ντρέπεται.

Το γιατί ντρέπεται είναι κάτι που δεν έχει σημασία, αλλά ίσως έχει τις ρίζες στου στην παιδική ηλικία. Το ξύλο, η έλλειψη στοργής, η ψυχολογική βία, οι ειρωνίες και οι βρισιές, οι φωνές, η υποτίμηση, πολλές φορές οδηγούν σε ενήλικα που ντρέπεται για τον εαυτό του.

Και επειδή ντρέπεται, θαρρεί ότι οι άλλοι έχουν δίκιο και όχι ο ίδιος ή η ίδια. Κι έτσι, αντί να κάνει αυτό που του λέει το μυαλό του, μέσω του ενστίκτου, κάνει αυτό που του λένε οι άλλοι, χωρίς ποτέ να διανοηθεί να πεί όχι.

Οπωσδήποτε, κάποιες φορές όλοι κάνουμε τους συμβιβασμούς μας. Έχουμε όμως και το κριτήριο να ζυγίσουμε πότε αυτό είναι εις βάρος μας ώστε να πούμε όχι, και πότε είναι υπέρ μας ή ότι αξίζει τον κόπο, ώστε να πούμε ναι.

Οι δυστυχείς κάνουν θυσίες.

Οι ευτυχείς δωρίζουν.

Ο δυστυχής, λοιπόν, αφού πάει κόντρα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησής του, αυτοκαταστρέφεται νομίζοντας ότι κάνει το σωστό. Έτσι, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις από το σώμα του, το καταστρέφει. 

Καταστρέφει το στομάχι του, το πρώτο που υποφέρει από το άγχος.

Το στομάχι, σε κατάσταση κινδύνου, σφίγγει για να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια, ώστε να μπορεί ο υπόλοιπος οργανισμός είτε να παλέψει είτε να τρέξει. Όντας διαρκώς στεναχωρημένος, το στομάχι του δυστυχή είναι μονίμως σφιγμένο και τελικά δυσλειτουργεί με διάφορους οδυνηρούς τρόπους. 

Καταστρέφει το ανοσοποιητικό του σύστημα, γιατί όντας σε μόνιμη κατάσταση πίεσης, εξαντλείται και καταρρέει, αφήνοντας τον οργανισμό εκτεθειμένο σε ό,τι κοτσάνα κυκλοφορεί. Με την παραμικρή αύρα παθαίνει πνευμονία, πχ.

Καταστρέφει το νευρικό του σύστημα.

Καταστρέφει το αναπνευστικό του σύστημα. 

Ασυνείδητα, αναπνέει από το στόμα, γιατί έτσι ο οργανισμός σε κατάσταση κινδύνου οξυγονώνεται γρηγορότερα. Δυστυχώς, το στόμα δεν είναι φτιαγμένο για ανάσα παρά μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο, κι έτσι αρχίζουν οι λοιμώξεις, μιας και ενώ η μύτη είναι εξοπλισμένη με καθαριστικούς μηχανισμούς, το στόμα είναι απολύτως αφύλακτο από αυτή την άποψη.

Με την υπεροξυγόνωση επηρεάζεται ο εγκέφαλος και η καρδιά. Ο μεν εγκέφαλος παθαίνει εγκεφαλικά, η δε καρδιά παρουσιάζει τα γνωστά, μην τα ξαναλέω τώρα και βαριόμαστε.

Καταλήγει εξαρτημένο από τρελά πράγματα όπως η σοκολάτα, ο καφές, τα κριτσίνια, την κοκακόλα (επιβαρύνοντας το ήδη ταλαιπωρημένο στομάχι του) και ίσως ακόμα πιο τρελά όπως τη μουσική ή ακόμα και ένα μπαχαρικό.

Ευτυχώς, το σώμα έχει ακόμα έναν μηχανισμό: την εξάντληση και την κατάρρευση. Όταν δεν αντέχει άλλο, λίγο πριν το τέλος, καταρρέει. Μία νευρική κατάρρευση είναι ό, τι καλύτερο χρειάζεται ο δυστυχής, διότι μέσα στον πανικό δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.Με την κατάρρευση και την αναγκαστική απραξία που ακολουθεί, του δίνεται ο χρόνος να βρεί την ψυχραιμία του και να σκεφτεί δυο-τρία πράγματα.

Αν αγνοήσει και αυτό το μήνυμα, τότε μετά την κατάρρευση, αντί να είναι καλύτερα θα χειροτερεύσει.

Θα είναι για πάντα με φάρμακα, θα γκρινιάζει και θα ξεσπάει όπου βρεί. Θα επικαλείται ότι έχει δίκιο, θα βρίζει αυτούς που υποσυνείδητα υπομένει , αντί για αγάπη θα δίνει βία και θα απορεί γατί όλα τυχαίνουν σε αυτή.