Μπαίνω κάθε βδομάδα σε ένα τμήμα προφίσιενσυ. Όλα τα παιδιά έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα περνούν όλες, κυριολεκτικά, τις ώρες τους σε μαθήματα και δραστηριότητες ή μελετώντας για όλα αυτά.
Όλα τους υποφέρουν από ημικρανίες και πονοκέφαλους.
Είναι δεκατεσσάρων χρονών.
Μωρή τσούγδω, υστερικιά, τι το θες το πιάνο και την φωνητική και το άθλημα και το θεατρικό και τα κοινωνικά και τον προσκοπισμό και όλα τα μαθήματα από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 10 τη νύχτα; Δεν το λυπάσαι που είναι παιδάκι και παίρνει φάρμακα όπως ο χρόνια ασθενής; Θα το κάνεις μουσικό το παιδί; Θα βγεί κι αυτό καλλιτέχνης; Δεν το λυπάσαι, κάργια, που είναι παιδάκι κι έχει τις αρρώστιες τους σαραντάρη; Δε σου σπάει η καρδιά που όλη μέρα την περνάει μαγκωμένο σε θρανία κι αντί να γελάει, όπως γελούσαμε εμείς στην ηλικία τους, το πονάει η μέση του σαν τις γριούλες; Κι αν πάρει, δηλαδή 18 αντί για 19, τί θα γίνει; Κι εσύ που είχες τις βαθμάρες, σε τί σε ωφέλησε , τελικά; Αφού με τις γνωριμίες σου και την περιουσία το μπαμπά σου θα του εξασφαλίσεις δουλειά και μάλιστα καλή, τί το τυραννάς;
Γιατί του πήρες κινητό αλλά δεν το αφήνεις να έχει ζωή;
Γιατί του πήρες ρούχα αλλά δεν του αφήνεις χρόνο;
Θα σου πω εγώ το γιατί.
Γιατί αυτό που θέλεις είναι να μη σε πρήζει με τις ανάγκες του. Το σκέπασες απόλες τις μεριές με υποχρεώσεις και κοιμάσαι ήσυχη ότι δεν ξέχασες τίποτα. Ξέχασες όμως το ίδιο το παιδί.
Και με όλα αυτά που κάνεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να το κάνεις πανομοιότυπο με χιλιάδες άλλα, στερώντας του το ένα και μοναδικό προσόν που μετράει τελικά στην πραγματική ζωή, τη μοναδικότητά του που έχει σαν προϋπόθεση την ψυχική υγεία.
Γιατί αν ένα παιδί έχει εμμονές και ψυχαναγκαστικές αντιδράσεις από τα 14, τότε εσύ δεν μπο
ρείς να λέγεσαι καλή μάνα.
Αυτές είναι πραγματικές πουτάνες. Γιατί τις άλλες τις πηδάς και ξεμπερδεύεις, ενώ αυτές σου απομυζούν κάθε χαρά και περιμένουν να τις ευχαριστήσεις κι από πάνω.
Φτού σου, κάργια!
Όλα τους υποφέρουν από ημικρανίες και πονοκέφαλους.
Είναι δεκατεσσάρων χρονών.
Μωρή τσούγδω, υστερικιά, τι το θες το πιάνο και την φωνητική και το άθλημα και το θεατρικό και τα κοινωνικά και τον προσκοπισμό και όλα τα μαθήματα από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 10 τη νύχτα; Δεν το λυπάσαι που είναι παιδάκι και παίρνει φάρμακα όπως ο χρόνια ασθενής; Θα το κάνεις μουσικό το παιδί; Θα βγεί κι αυτό καλλιτέχνης; Δεν το λυπάσαι, κάργια, που είναι παιδάκι κι έχει τις αρρώστιες τους σαραντάρη; Δε σου σπάει η καρδιά που όλη μέρα την περνάει μαγκωμένο σε θρανία κι αντί να γελάει, όπως γελούσαμε εμείς στην ηλικία τους, το πονάει η μέση του σαν τις γριούλες; Κι αν πάρει, δηλαδή 18 αντί για 19, τί θα γίνει; Κι εσύ που είχες τις βαθμάρες, σε τί σε ωφέλησε , τελικά; Αφού με τις γνωριμίες σου και την περιουσία το μπαμπά σου θα του εξασφαλίσεις δουλειά και μάλιστα καλή, τί το τυραννάς;Γιατί του πήρες κινητό αλλά δεν το αφήνεις να έχει ζωή;
Γιατί του πήρες ρούχα αλλά δεν του αφήνεις χρόνο;
Θα σου πω εγώ το γιατί.
Γιατί αυτό που θέλεις είναι να μη σε πρήζει με τις ανάγκες του. Το σκέπασες απόλες τις μεριές με υποχρεώσεις και κοιμάσαι ήσυχη ότι δεν ξέχασες τίποτα. Ξέχασες όμως το ίδιο το παιδί.
Και με όλα αυτά που κάνεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να το κάνεις πανομοιότυπο με χιλιάδες άλλα, στερώντας του το ένα και μοναδικό προσόν που μετράει τελικά στην πραγματική ζωή, τη μοναδικότητά του που έχει σαν προϋπόθεση την ψυχική υγεία.
Γιατί αν ένα παιδί έχει εμμονές και ψυχαναγκαστικές αντιδράσεις από τα 14, τότε εσύ δεν μπο
ρείς να λέγεσαι καλή μάνα.
Αυτές είναι πραγματικές πουτάνες. Γιατί τις άλλες τις πηδάς και ξεμπερδεύεις, ενώ αυτές σου απομυζούν κάθε χαρά και περιμένουν να τις ευχαριστήσεις κι από πάνω.
Φτού σου, κάργια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου