Το μανταλάκι

Περπατώντας είδα στο πεζοδρόμιο πεσμένο ένα μανταλάκι. Το άφησα και συνέχισα τον δρόμο μου, αλλά σκέφτηκα μετά ότι κακώς το έκανα. Αναρωτήθηκα το εξής απλό πράγμα: μπορώ εγώ να το φτιάξω; Η απάντηση είναι όχι, γιατί ούτε πλαστικό είμαι σε θέση να παράγω, ούτε έχω την τεχνογνωσία να το φτιάξω από ξύλο, ούτε μπορώ να κατασκευάσω το μεταλλικό ελατηριάκι που κάνει όλη τη δουλειά. Αφήνοντάς το στο πεζοδρόμιο, θα πατηθεί, θα σπάσει και θα καταλήξει ως σκουπίδι, οπουδήποτε. Αν το είχα μαζέψει, θα με βοηθούσε στο άπλωμα της μπουγάδας. Παρατηρώντας τη συχνότητα εύρεσης μανταλακίων στο δρόμο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν θα ξαναχρειαστεί να ξανα-αγοράσω μανταλάκια, οπότε έκτοτε δεν τα αφήνω, αλλά τα μαζεύω και τα πλένω καλά-καλά. Πάνε δυο χρόνια τώρα.

Και θα μου πείς, πόσο τσίπης μπορεί να είναι κανείς, ώστε να υπολογίσει τα λίγα ευρώ που θα χρειαστεί για μία τόσο ασήμαντη αγορά;

Δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι η ευκολία με την οποία έχουμε ως δεδομένα πράγματα για τα οποία άλλοι πεθαίνουν. Με τον ίδιο τρόπο, σκουπίδια είναι οι συσκευασίες ντισπένσερ για τα κρεμοσάπουνα, που ελάχιστα ξαναχρησιμοποιούνται, τα πλαστικά παιχνίδια που σπάνε τα παιδιά μας, τα ρούχα που δε μας χωράνε γιατί παχύναμε. Τα μπουκαλάκι του νερού στις παραλίες μας. Η ευκολία με την οποία πετάμε στα σκουπίδια κάτι που κατασκευάστηκε με απίστευτα ποσά ενέργειας, είναι απίστευτη.

Με ανησυχεί το γεγονός ότι ολοένα και πιο συχνά βλέπω να προωθείται η μεταποίηση σκουπιδιών, όπως η κατασκευή επίπλων από παλέτες, το DIY και oi χειροτεχνίες από σκουπίδια. Για να το προωθούν, θα πρέπει να είναι πολύ άσχημα τα πράγματα.

Αναλόγως, οι εκστρατείες υπέρ της χορτοφαγίας, για την εξοικονόμηση ενέργειας και όλα τα σχετικά παραπέμπουν σε περιορισμό κατανάλωσης των πάντων, ίσως με σκοπό την μικρότερη εξάρτηση από λαούς που περιφρονούμε ή ίσως γιατί απλά δεν βγαίνουν τα μαθηματικά: τόσο πολλά τόσοι πολλοί, δεν γίνεται.

Δεν ξέρω κατά πόσο αντέχει η πεπερασμένη Γη μας τέτοια ευημερία για όλους. Κατά τον πειρατή, όχι. Και δεν είναι ο μόνος. 

Την αρχική ανησυχία διαδέχθηκε η γνώση της ιστορίας: πολύ συχνά έχει συμβεί αυτό που φοβούνται οι ηγέτες να το κάνουν οι λαοί. Ένας ηγέτης δεν μπορεί, ας πούμε να πεί "πρέπει να περιορίσουμε τους πληθυσμούς" γιατί θα πέσουν όλοι να τον φάνε. Οι λαοί όμως, είναι βεβαιωμένο ότι μόλις φτάσουν σε ένα επίπεδο ευημερίας παύουν την παραγωγή αλλά και την αναπαραγωγή. Έχουν πλέον τα μέσα να ασχοληθούν με το πήδημα και την αοριστία της τέχνης δίχως τέλος. Από εργάτες οικογενειάρχες γίνονται μπαησέξουαλ μοναχικοί τραγουδιστές ή τεχνίτες υπολογιστών. Μόλις και μετά βίας κάνουν ένα ή δύο παιδιά ανά ζεύγος, κι αυτό μόνο μετά από πολυδάπανες εξωσωματικές, μιας και οι περισσότεροι πρώτα κάνουν την άχρηστη ζωούλα τους στα κλαμπάκια και μετά θένε να κάνουν οικογένεια στα 40. 

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν χρειάζεται  να γίνει πόλεμος για να μειωθούν οι πληθυσμοί, ούτε να μας ψεκάσει κανείς. Μπορεί να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο του ασιάτη ή του αφρικανού χωρίς να μειωθεί του δυτικού: απλά περιμένουμε να φτάσει η καλοζωία το κατώφλι της μείωσης γεννητικότητας και τσούπ! Ευημερία για όλους! 

Τόσο απλά.