Από τη φύση αντλώντας πάντα τα παραδείγματά μας αλλά και την έμπνευσή μας, βλέπουμε ότι δε σπαταλάει τίποτα : το κάθε τι έχει το λόγο του που υπάρχει, το κάθε τι εξυπηρετεί το σκοπό του, ενίοτε δε δύο σκοπούς ή και παραπάνω, όπως τα φτερά της πεταλούδας που εκτός από εξαιρετική αισθητική, δίνουν στο πλάσμα κίνηση, καμουφλάζ και απορρόφηση ενέργειας από τον ήλιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, τα φτερά αποτελούν και όργανο επικοινωνίας, λόγω σινιάλων που γίνονται για το ζευγάρωμα.
Και η ομορφιά του από εκεί προέρχεται, δηλαδή από τη σύνθεση όλων αυτών τον χρήσεων και αυτό είναι που το έχει κάνει να αντέχει στο χρόνο, παρά την εύθραυστη φύση του. Γιατί ένα αντικείμενο που είναι όμορφο χωρίς να χρησιμεύει σε τίποτα κάποια στιγμή το βαριόμαστε και το πετάμε στα σκουπίδια, ή το χαρίζουμε ή το βάζουμε στο πατάρι.
Όπως τις γκόμενες ή τους γκόμενους, που τους διαλέγουμε με βάση τα φτιασίδια τους και μετά τους πετάμε στον κάδο των αχρήστων γιατί δεν αντέχουμε τις μαλακίες τους. Η μορφή, το σχήμα και η φόρμα έχουν αξία όταν αναβρύζουν από την ουσία εντός, όταν περιγράφουν το τί κρύβεται από κάτω, όπως ένα ρούχο περιγράφει το σώμα από κάτω.
Ένα όστρακο, τόσο περίτεχνα φτιαγμένο από τη φύση του, είναι ιδανικό σπίτι, μεταφορικό μέσο και μεταμφίεση, ευέλικτο, υδροδυναμικό και πρακτικό. Αν πάρεις όμως το καβουράκι από μέσα, τότε γίνεται άδειο κρανίο, τσόφλι που θρυμματίζεται από τα ρεύματα πάνω στις πέτρες.
Η ομορφιά είναι, φυσικά, απαραίτητη και για αυτό την έχουμε στα πιο αρχέγονα ένστικτά μας, αδυνατώντας να της αντισταθούμε. Η ομορφιά μας δείχνει τί είναι καλό για εμάς, όπως μία θάλασσα, ένα πορτοκαλοκόκκινο φρούτο ή μία υγιής γυναίκα. Η ομορφιά, εκτός από την πρακτική σημασία της έχει και την άλλη, εκείνη της έμπνευσης και της πνευματικότητας γιατί τίποτα δεν ανεβάζει πιο ψηλά την σκέψη μας από την πραγματική ομορφιά. Μας δίνει το κουράγιο να παλέψουμε, να βάλουμε τα δυνατά μας, ένα ακατανίκητο, απαστράπτον βραβείο σε έναν κόσμο όλο αντιξοότητες.
Και όντως, αξίζει τον κόπο αυτή η πραγματική ομορφιά γιατί αν την κατακτήσει κανείς έχει τα ωφέλη της πολυχρηστικότητάς της.
Μερικές φορές, όμως, η ομορφιά είναι δόλωμα. Δεν έχει μέσα τίποτα, είναι κούφια. Τότε την πετάμε πέρα, απογοητευμένοι, όπως τα διακοσμητικά δώρα κάτω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στα καταστήματα: τα σηκώνεις ξεγελασμένος από το λαμπερό περιτύλιγμα, αλλά είναι ελαφρό, χωρίς ουσία μέσα, οπότε το αφήνεις χωρίς να το ξαναγγίξεις. Το πραγματικό δώρο, θα το κουνήσεις για να καταλάβεις τί κρύβει. Θα σκίσεις το όμορφο περιτύλιγμα και θα κρατήσεις από αυτό την ουσία, δηλαδή αυτό που κρύβει μέσα.
Και αυτός είναι ο σκοπός της ομορφιάς: να αναλωθεί, να τελέσει τον σκοπό της. Το πορτοκαλοκόκκινο φρούτο να φαγωθεί, η γυναίκα να φουσκώσει από τις γέννες, το λουλούδι να γείρει υπό το βάρος της μέλισσας, το πλοίο να σκουριάσει από το αλάτι, ώστε μέσα από τη χρήση του να βγεί κάτι καινούριο. Αν δεν το χρησιμοποιήσεις, τότε δεν θα φθαρεί ώσπου να πεθάνει, γιατί όλα πεθαίνουν, αλλά από την άλλη όλη αυτή η ομορφιά θα είναι μάταιη, όπως τα μπιμπελό που ξεσκονίζουμε στο φοριαμό μέχρι να σπάσουν να τα πετάξουμε. Θα πεθάνει χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, το φρούτο θα σαπίσει χωρίς να χορτάσει κανείς.
Έτσι και το γαμήσι δίχως έρωτα η σχέση δίχως αγάπη και η επικοινωνία χωρίς αυθορμητισμό.
Άχρηστο, χωρίς νόημα, σπατάλη ενέργειας και χαμένο στη λήθη, σα να μην έγινε ποτέ, φέρνει απογοήτευση σαν ψεύτικο δώρο, μας παίρνει ενέργεια και χρόνο χωρίς να ανεβάσει τη σκέψη μας.
Συγγνώμη για τα "γαλλικά" αλλά είμαι βαθειά σε σύγχυση, πράγμα καθόλου όμορφο, ομολογουμένως.
Και η ομορφιά του από εκεί προέρχεται, δηλαδή από τη σύνθεση όλων αυτών τον χρήσεων και αυτό είναι που το έχει κάνει να αντέχει στο χρόνο, παρά την εύθραυστη φύση του. Γιατί ένα αντικείμενο που είναι όμορφο χωρίς να χρησιμεύει σε τίποτα κάποια στιγμή το βαριόμαστε και το πετάμε στα σκουπίδια, ή το χαρίζουμε ή το βάζουμε στο πατάρι.
Όπως τις γκόμενες ή τους γκόμενους, που τους διαλέγουμε με βάση τα φτιασίδια τους και μετά τους πετάμε στον κάδο των αχρήστων γιατί δεν αντέχουμε τις μαλακίες τους. Η μορφή, το σχήμα και η φόρμα έχουν αξία όταν αναβρύζουν από την ουσία εντός, όταν περιγράφουν το τί κρύβεται από κάτω, όπως ένα ρούχο περιγράφει το σώμα από κάτω.
Ένα όστρακο, τόσο περίτεχνα φτιαγμένο από τη φύση του, είναι ιδανικό σπίτι, μεταφορικό μέσο και μεταμφίεση, ευέλικτο, υδροδυναμικό και πρακτικό. Αν πάρεις όμως το καβουράκι από μέσα, τότε γίνεται άδειο κρανίο, τσόφλι που θρυμματίζεται από τα ρεύματα πάνω στις πέτρες.
Η ομορφιά είναι, φυσικά, απαραίτητη και για αυτό την έχουμε στα πιο αρχέγονα ένστικτά μας, αδυνατώντας να της αντισταθούμε. Η ομορφιά μας δείχνει τί είναι καλό για εμάς, όπως μία θάλασσα, ένα πορτοκαλοκόκκινο φρούτο ή μία υγιής γυναίκα. Η ομορφιά, εκτός από την πρακτική σημασία της έχει και την άλλη, εκείνη της έμπνευσης και της πνευματικότητας γιατί τίποτα δεν ανεβάζει πιο ψηλά την σκέψη μας από την πραγματική ομορφιά. Μας δίνει το κουράγιο να παλέψουμε, να βάλουμε τα δυνατά μας, ένα ακατανίκητο, απαστράπτον βραβείο σε έναν κόσμο όλο αντιξοότητες.
Και όντως, αξίζει τον κόπο αυτή η πραγματική ομορφιά γιατί αν την κατακτήσει κανείς έχει τα ωφέλη της πολυχρηστικότητάς της.
Μερικές φορές, όμως, η ομορφιά είναι δόλωμα. Δεν έχει μέσα τίποτα, είναι κούφια. Τότε την πετάμε πέρα, απογοητευμένοι, όπως τα διακοσμητικά δώρα κάτω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στα καταστήματα: τα σηκώνεις ξεγελασμένος από το λαμπερό περιτύλιγμα, αλλά είναι ελαφρό, χωρίς ουσία μέσα, οπότε το αφήνεις χωρίς να το ξαναγγίξεις. Το πραγματικό δώρο, θα το κουνήσεις για να καταλάβεις τί κρύβει. Θα σκίσεις το όμορφο περιτύλιγμα και θα κρατήσεις από αυτό την ουσία, δηλαδή αυτό που κρύβει μέσα.
Και αυτός είναι ο σκοπός της ομορφιάς: να αναλωθεί, να τελέσει τον σκοπό της. Το πορτοκαλοκόκκινο φρούτο να φαγωθεί, η γυναίκα να φουσκώσει από τις γέννες, το λουλούδι να γείρει υπό το βάρος της μέλισσας, το πλοίο να σκουριάσει από το αλάτι, ώστε μέσα από τη χρήση του να βγεί κάτι καινούριο. Αν δεν το χρησιμοποιήσεις, τότε δεν θα φθαρεί ώσπου να πεθάνει, γιατί όλα πεθαίνουν, αλλά από την άλλη όλη αυτή η ομορφιά θα είναι μάταιη, όπως τα μπιμπελό που ξεσκονίζουμε στο φοριαμό μέχρι να σπάσουν να τα πετάξουμε. Θα πεθάνει χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, το φρούτο θα σαπίσει χωρίς να χορτάσει κανείς.
Έτσι και το γαμήσι δίχως έρωτα η σχέση δίχως αγάπη και η επικοινωνία χωρίς αυθορμητισμό.
Άχρηστο, χωρίς νόημα, σπατάλη ενέργειας και χαμένο στη λήθη, σα να μην έγινε ποτέ, φέρνει απογοήτευση σαν ψεύτικο δώρο, μας παίρνει ενέργεια και χρόνο χωρίς να ανεβάσει τη σκέψη μας.
Συγγνώμη για τα "γαλλικά" αλλά είμαι βαθειά σε σύγχυση, πράγμα καθόλου όμορφο, ομολογουμένως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου