Τη μία λένε να κόψουν μία εβδομάδα από τα σχολεία (για να ενισχύσουν τους ξενοδόχους οι οποίοι υποτίθεται ότι έκαναν δουλειές με φούντες αλλά θέλουν και μία ξεπέτα για να βγάλουν το ρεύμα και το νερό) την άλλη λένε να κόψουν τις αργίες και να αρχίζει η χρονιά μία εβδομάδα ενωρίτερα, και άλλα φαιδρά.
Και επειδή εκεί στη νέα δημοκρατία είναι όλοι αξιοκρατικά κομματόσκυλα, με ανάλογο κριτήριο και αίσθηση ευθύνης, είναι προφανές ότι έχουν χάσει το μπούσουλα και βαράνε ιδέες στα τυφλά, μήπως και τους κάτσει καμμία στις δημοσκοπήσεις. Πετάω μία ιδέα, μετά κάνω μία βόλτα στα διαδικτυακά μέσα, ψυχολογώ αντιδράσεις και μετά είτε που μαζεύω την κοτσάνα που αμόλησα είτε που προχωράω ως άλλος Ναπολέων στο βατερλώ των ψευδαισθήσεών μου.
Και επειδή ο πανικός τους είναι ολοφάνερα καθολικός και η άγνοιά ους επίσης απύθμενη, θα κάνω πέρα στην οργή και θα δώσω τη λύση. Από εκεί και μετά, ας κάνουν ό,τι τους λέει η συνείδησή τους, κι ας κριθούν στις Ευρω-τοπικές εκλογές.
Ο περιορισμός των αργιών ή η έναρξη του σχολικού έτους μερικές ημέρες πριν από το σύνηθες, ενώ δεν είναι κακές ιδέες, η αλήθεια είναι πως δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα, διότι το πρόβλημα με την παιδεία δεν είναι οι αργίες αλλά το τί συμβαίνει μέσα στα στα ίδια τα σχολεία στη διάρκεια του έτους, δηλαδή στο μάθημα και στο πρόγραμμα, στους καθηγητές και στην ύλη. Τι είναι αυτόπου πρέπει να γίνει;
Πάμε λοιπόν.
Και επειδή εκεί στη νέα δημοκρατία είναι όλοι αξιοκρατικά κομματόσκυλα, με ανάλογο κριτήριο και αίσθηση ευθύνης, είναι προφανές ότι έχουν χάσει το μπούσουλα και βαράνε ιδέες στα τυφλά, μήπως και τους κάτσει καμμία στις δημοσκοπήσεις. Πετάω μία ιδέα, μετά κάνω μία βόλτα στα διαδικτυακά μέσα, ψυχολογώ αντιδράσεις και μετά είτε που μαζεύω την κοτσάνα που αμόλησα είτε που προχωράω ως άλλος Ναπολέων στο βατερλώ των ψευδαισθήσεών μου.Και επειδή ο πανικός τους είναι ολοφάνερα καθολικός και η άγνοιά ους επίσης απύθμενη, θα κάνω πέρα στην οργή και θα δώσω τη λύση. Από εκεί και μετά, ας κάνουν ό,τι τους λέει η συνείδησή τους, κι ας κριθούν στις Ευρω-τοπικές εκλογές.
Ο περιορισμός των αργιών ή η έναρξη του σχολικού έτους μερικές ημέρες πριν από το σύνηθες, ενώ δεν είναι κακές ιδέες, η αλήθεια είναι πως δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα, διότι το πρόβλημα με την παιδεία δεν είναι οι αργίες αλλά το τί συμβαίνει μέσα στα στα ίδια τα σχολεία στη διάρκεια του έτους, δηλαδή στο μάθημα και στο πρόγραμμα, στους καθηγητές και στην ύλη. Τι είναι αυτόπου πρέπει να γίνει;
Πάμε λοιπόν.
- Κατάρτιση καθηγητών. Δεν λέω δασκάλων γιατί είναι πολύ καλοί όσοι γνωρίζω και με όσους συνδιαλέγομαι καλά τα λένε. Η μπάλα χάνεται το γυμνάσιο και στο λύκειο, όπου πάνω στην εφηβεία πέφτουν τα παιδιά πάνω σε ένα σύστημα ανέτοιμο για έφηβους. Η κατάρτισή τους, λοιπόν, πρέπει να είναι πολύ πιο εξειδικευμένη από παιδαγωγικής απόψεως και είναι απολύτως απαραίτητο να έχουν αρκετή εμπειρία πριν μπούν σε μία αίθουσα με μαντράχαλα που θεωρούν μαγκιά την αυτο-καταστροφή και μάλιστα περιμένουν πως-και-τί να πάνε στο γυμνάσιο ειδικά για να ξεσαλώσουν, γιατί ξέρουν από φίλους ότι είναι ξέφραγο αμπέλι εκεί. Ειδίκευση, το λοιπόν, εξάσκηση και βάφτισμα του πυρός σε δοκιμαστικά μαθήματα πριν καν περάσουν έξω από λύκειο ή γυμνάσιο οι καθηγητές και όλα αυτά εκτός από την ενημέρωση στον τομέα τους, μαθηματικά, γλώσσα, κοκ που πρέπει να είναι απολύτως αψεγάδιαστη πριν επιχειρήσει ο μέσος αναιδής πιτσιρικάς με ζελέ στο μαλλί να τον αμφισβητήσει. Χρειαζόμαστε καθηγητές με (παιδαγωγικά) αρχίδια.
- Ύλη. Η ύλη δεν είναι κακή. Αντιθέτως οι γνώσεις που περιέχονται στα βιβλία γυμνασίου και λυκείου είναι σε ποσότητα και ποιότητα παραπάνω από όσα ξέρει ο μέσος ενήλικος. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Που χάνεται όλη αυτή η γνώση; Γιατί ο μέσος απόφοιτος είναι αδαής, παρόλο που έχει διδαχθεί όλα αυτά τα πράγματα όχι μία, αλλά δύο φορές, μία στο γυμνάσιο/λύκειο και άλλη μία στο φροντιστήριο; Άρα, κάτι πάει στραβά. Εκτός από το πως διδάσκει ο κάθε καθηγητής όπως είπαμε στο πρώτο σημείο, η ίδια η ύλη πρέπει να μοιράζεται σε πιο διαχειρίσιμα κομμάτια όσο αυξάνει η πολυπλοκότητα (άρα και η σημασία της) για να έχει το χρόνο ο μαθητής να την εμπεδώσει, να την χωνέψει, να την επαναλάβει και τελικά να την κάνει κτήμα του. Αυτό είναι που κάνουν τα φροντιστήρια, αλλά όχι τα σχολεία και για αυτό όλοι αμφισβητούν τους δασκάλους και τους καθηγητές αλλά κανείς δεν αμφισβήτησε τους φροντιστές, ποτέ. Και για αυτό σας κλέβουν τη δουλειά, κύριοι καθηγητές του δημοσίου και για αυτό σας απαξιώνουν, όπως λέτε κι εσείς με πίκρα.
- Το πρόγραμμα μαθημάτων. Εφόσον όλοι πρέπει να διδάσκουν το ίδιο, στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά από την άλλη ούτε είναι όλα τα τμήματα ίδια , ούτε όλα τα παιδιά ίδια, είναι απαραίτητο να δίνεται μέσα από το ετήσιο πρόγραμμα η δυνατότητα και το χρονικό περιθώριο στον καθηγητή να καθυστερήσει όταν το τμήμα είναι αδύνατο ή να προσθέσει επιπλέον υλικό αν το τμήμα τραβάει, να κάνει δυο ασκήσεις παραπάνω αν τα παιδιά δυσκολεύονται ή να τους μάθει αυτό κάτι παραπάνω που μερικές φορές προσπερνάμε λόγω έλλειψης χρόνου, και μετά το κάνουν στα φροντιστήρια και μας βρίζουν κι από πάνω. Λέω "μας" αλλά εγώ δουλεύω σε φροντιστήριο και ακούω τα εξ αμάξης για "εσάς" και δεν ξέρω πως να σας δικαιολογήσω, παρόλο που ξέρω ότι μόνο κατά ένα μέρος ευθύνεστε για όλα αυτά.
- Και όλα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα: χρόνο. Είναι αυτό που κάνει την παιδεία ακριβή, γιατί χρειάζεται χρόνο για όλα αυτά που αναφέρθηκαν νωρίτερα. Ο Χρόνος εξοικονομείται όχι με την κατάργηση των αργιών που κακό δεν κάνουν, αλλά με άλλους τρόπους. Και εξηγώ:
α) περιττά μαθήματα. οικιακή οικονομία, μουσική, και δεν ξέρω τί άλλο, γιατί γίνονται; Μόνο κατ'επιλογήν, γιατί ο χρόνος που καταλαμβάνουν στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα μπορεί να δοθεί σε ένα μαθηματικό ή έναν φιλόλογο για ενισχυτική διδασκαλία ή για να κάνουν τις εργασίες τους ή για πρακτική εξάσκηση στη χημεία και φυσική ή (για όσους δεν χρειάζονται κάτι τέτοιο) για τη σχολική ομάδα μπάσκετ ή για μία άλλη δραστηριότητα όπως ένας σχολικός κήπος, ένα σχολικό συγκρότημα ή μία σχολική παράσταση, κοκ που υπό το παρόν καθεστώς πρέπει οι μαθητές να χάνουν μαθήματα για να συμμετέχουν.
β) οι συνδικαλιστικές και οι οργανωτικές δραστηριότητες καθηγητών και δασκάλων πρέπει να γίνονται εκτός ωρών διδασκαλίας. Πράγματα όπως εκλογές σωματείων, συνελεύσεις και συμβούλια δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος να γίνονται μέσα στην εβδομάδα. Όπως ο οποιοσδήποτε ιδιώτης μερικές φορές θα θυσιάσει προσωπικό χρόνο για τα κοινά, έτσι και ο καθηγητής, θα θυσιάσει μερικές ημέρες το χρόνο για τις υποθέσεις που τον αφορούν.
γ) εορτασμοί. Για κάθε αργία χάνεται μία επιπλέον ημέρα για τον σχολικό εορτασμό, πράγμα που σημαίνει ότι χάνεται μία εβδομάδα για να γιορτάσουμε το γεγονός ότι έχουμε αργία την επομένη. Η αργία αποτελεί εορτασμό από μόνη της και οι εκδηλώσεις μπορούν να γίνονται το απόγευμα ή ανήμερα της τιμώμενης εορτής. Στο κάτω-κάτω, μία με μιάμιση ώρα διαρκούν και είναι πολύ λίγοι αυτοί που τις παρακολουθούν. Οι υπόλοιποι μένουν σπίτια τους και κοιμούνται, χώρια που οι περισσότεροι γονείς αδυνατούν να τις παρακολουθήσουν λόγω εργασίας.
Να λοιπόν, που λίγο από δω, λίγο από κεί μαζέψαμε δυο-τρείς εβδομάδες, χωρίς να πειράξουμε διακοπές και αργίες. - Πιστοποίηση πρόσθετων μαθημάτων. Για αυτό θα χρειαστούν καθηγητές με αρχίδια που λέγαμε και στο 1. Και εξηγώ. Αν εγώ πήγαινα σε οποιοδήποτε δάσκαλο πληροφορικής για 9 χρόνια, τότε στο τέλος αυτών των εννέα χρόνων αν δεν είχα ένα πτυχίο θα με λέγαν ηλίθια, σωστά; Γιατί λοιπόν οι μαθητές να κάνουν αγγλικά ή πληροφορική με τέτοιο κόστος, αν στο τέλος το απολυτήριό τους δεν αξίζει τίποτα στην αγορά εργασίας; Εγώ, προσωπικά εγώ, αυτοπροσώπως, μέσα σε εννέα χρόνια δίνω στο παιδί προφίσιενσυ , να έχει σαν εργαλείο στην ζωή του, ενώ ο βαθμός του λυκείου στις γλώσσες ή στην πληροφορική δεν τον βοηθά σε τίποτα ενώ συχνά δεν έχει καν γνωστικό αντίκρυσμα, δηλαδή τα παιδιά δεν ξέρουν αγγλικά μετά από τόσες ώρες στο θρανία και μετά από τόσα έξοδα για τον κρατικό μηχανισμό εκπαίδευσης. Κακή επένδυση, κύριε κράτος. Με τόσους καθηγητές και τόσες ώρες, ένα λόουερ μπορούν δεν είναι εξωπραγματικό να το παίρνουν. Φυσικά για να γίνει αυτό, πρέπει να ξανα-κοιτάξουμε τα σημεία 1, 2 και 3 αναθεωρώντας τα πάντα εκ βάθρων και συθέμελα. Ή, αν αυτό δε γίνεται, να αποδεχτούμε το γεγονός ότι οι ξένες γλώσσες και η πληροφορική είναι εκτός των δυνατοτήτων μας και να απελευθερώσουμε ώρες και μισθούς για τα βασικά μαθήματα.
- μέγεθος τάξεων. δόξα τω θεώ, έχουμε και την υπογεννητικότητα, οπότε μπορούμε να απασχολήσουμε όλους τους καθηγητές με μικρότερο αριθμό μαθητών ανά αίθουσα. Ειδικά στα γυμνάσια και λύκεια οι μεγάλες τάξεις είναι απαγορευτικές γιατί οι έφηβοι απαιτούν εντατική παρακολούθηση καθημερινά. Οι καθηγητές απλά δεν μπορούν να βγάλουν όλη αυτή την ύλη, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα και σε τόσο μεγάλα τμήματα. Για μπες εσύ σε ένα δωμάτιο με 25 "έξυπνους" με όρεξη για αμφισβήτηση μαντράχαλους και πες μου αν μπορείς να τους πείς, όχι να μάθουν το οτιδήποτε, αλλά απλά να ανοίξουν το βιβλίο. Με παραπάνω από 15 μοντέρνους, ξερόλες διαδικτυωμένους έφηβους ανά τμήμα, είναι απλά μάταιο ακόμα και να περάσεις έξω από την αίθουσα. Στο φροντιστήριο ό,τι κάνουν.
- προστασία των καθηγητών. Υπό το παρόν καθεστώς ο καθηγητής είναι έρμαιος των διαθέσεων των πολιτικών, των γονέων και του κατινίστικου συνδικαλισμού. Φέρουν ευθύνη, όπως όταν ωθούν τα παιδιά να κάνουν κατάληψη για να μη χάσουν οι ίδιοι ημερομίσθια απεργώντας ή όταν ψαρεύουν πελάτες για ιδιαίτερα ή όταν ευνοούν παιδιά δημόσιων προσώπων αδικώντας άλλους ή όταν αδιαφορούν για τα πάντα εκτός από το μισθό τους, αλλά αυτό συχνά είναι αποτέλεσμα της αδικίας του συστήματος γενικά. Ένας καθηγητής είναι εκτεθειμένος όταν βρίσκεται σε μία δύσκολη κατάσταση αλλά το σύστημα είτε που δεν έχει προβλέψει για αυτό ή κυριολεκτικά τον τιμωρεί όταν αυτοσχεδιάζει για να την αντιμετωπίσει όπως, ας πούμε, αν έχει μαθητές με ειδικές ανάγκες ή κτιριακές ελλείψεις ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Στην ουσία, το παρόν σύστημα απαγορεύει στον καθηγητή να νοιαστεί. Για να έχει ο καθηγητής τη σιγουριά να μπεί στην αίθουσα με τα θηρία, όπως πολλές φορές χαρακτηρίζουν τους μαθητές, πρέπει να έχει από πίσω του την σιγουριά και την πίστη ότι το σύστημα τον στηρίζει και είναι σωστό. Υπό τις παρούσες συνθήκες, καθηγητές και μαθητές νιώθουν όλοι μόνοι και τότε ο καθένας κοιτάει το τομάρι του, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες. Καταλήγουμε, λοιπόν, στην απλή αλήθεια ότι αν τακτοποιηθούν τα 1, 2, 3 , 4 , 5 και 6 έχουμε σαν αποτέλεσμα το 7, δηλαδή καλούς καθηγητές που να κάνουν καλό μάθημα, αντί για αποδιοπομπαίους τράγους της μεταπολιτευτικής ψηφοθηρίας.
