Κι άλλος πέφτει στο Καζάνι.

Ετούτος εδώ ο τύπος που δεν είναι και κανας τυχαίος, λέει αυτό που λένε πολλοί, μαζί και εγώ, ότι άσχετα από τα αν πιστεύει κανείς στην ύπαρξη του θεού, υπάρχουν πολλά που μπορεί να μάθει από αυτή. Θα διαφωνήσω όμως μαζί του σε κάτι: δεν μπορείς να είσαι εκτός θρησκείας αλλά να δρέψεις τους καρπούς της. Είναι πολλοί που το θέλουν, αλλά να που είναι πρακτικά αδύνατον, γιατί η θρησκεία, ειδικά στην αρχική της μορφή, εκείνη την πολύ παλιά, καθόριζε τα πάντα. Ο νόμος του (οποιουδήποτε) Θεού ήταν πηγή τεχνικής/τεχνολογικής γνώσης, κοινωνικής οργάνωσης, τέχνης,

παραγωγική δομή, πολιτική έκφραση και ταυτόχρονα ανθρωπιστική θεωρία, επικοινωνία, ψυχολογική υποστήριξη και ασφάλεια για το μέλλον. Η θρησκεία ορίζει ακόμα και το πως θα αγαπήσεις κάποιον.

Η (οποιαδήποτε) θρησκεία, αποτελεί ένα ενιαίο πλαίσιο που καθορίζει όλες τις ισορροπίες ενός συστήματος, άρα για διατηρηθεί αυτό το σύστημα, πρέπει να τις τηρήσεις όλες. Αν αφαιρέσεις ένα στοιχείο, τότε το όλο πλαίσιο/σύστημα καταρρέει.

Είναι προφανές ότι έχει υποτιμηθεί ο θεσμός της θρησκείας, σαν αποτελεσματικότητα και σαν διαχρονικότητα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μέσα σε ένα καταρρέον σύστημα που μονομερώς εκλαμβάνει την ανθρώπινη ύπαρξη σαν οικονομική μονάδα, η θρησκεία στέκεται μέσα στις αδυναμίες της όρθια, μετά από χιλιετίες. Γιατί;

Το γιατί είναι απλό. Ο τύπος αυτός, χωρίς να το συνειδητοποιεί, λέει ότι η αθεΐα θα μπορούσε να γίνει θρησκεία, μιας και τα χαρακτηριστικά που περιγράφει είναι ακριβώς αυτά που ορίζουν την δομή και οργάνωση μίας θρησκείας. Δίνοντας όμως θρησκευτικά χαρακτηριστικά σε μία σχολή σκέψης, χάνεις εξ ορισμού το πλεονέκτημα της αθεΐας, που είναι ακριβώς αυτό, ο άνθρωπος αυτόνομος. Να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι για εμένα αυτό δεν αποτελεί πλεονέκτημα αλλά αντιθέτως καταστροφική ιδέα, γιατί πρώτον αυτόνομος δεν είναι κανένας και ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον εξαρτάται απολύτως από τους άλλους και δεύτερον γιατί τέτοια αυτονομία θα σήμαινε να ξανα-ανακαλύπτει ο καθένας τον τροχό εκ του μηδενός, τη στιγμή που η πρόοδος και η μετάδοση της γνώσης γίνονται από στόμα σε στόμα, χτίζοντας ο ένας πάνω στα επιτεύγματα του άλλου. Ποια επιστημονική ανακάλυψη έγινε αυτόνομα; Καμμία. Όλες έγιναν γιατί είχε προηγηθεί κάποια άλλη. Αυτονομία και κουραφέξαλα, μία κοινωνία "αυτόνομων" κατεθλιμμένων, καταναλωτών....

Οι άνθρωποι χρειάζονται ένα σύστημα, γιατί έχουν ένα σώμα και μία ζωή.
Τέτοιο σύστημα, ακόμα και τώρα, δεν υπάρχει άλλο εκτός από την θρησκεία.
Υπάρχουν υπο-συστήματα που προβλέπουν (αποτελεσματικότατα, πρέπει να επισημάνω) διαφορετικές παραμέτρους, αλλά κανένα που να τα συμπεριλαμβάνει όλα. Οι οικονομικές θεωρίες, η επιστήμη, η πολιτική και η φιλοσοφία, όλα τους απαραίτητα και πολύτιμα, αποτελούν απλά οπτικές γωνίες: η οπτική γωνία του παραγωγού, η οπτική γωνιά του ισχυρού, του σκεπτικιστή, του ψυχολόγου, κοκ, αγνοώντας τις διαστάσεις που συνυπάρχουν σε ένα και μόνο ανθρώπινο πλάσμα.

Αυτό το σύστημα δεν είναι τυχαίο. Η θρησκεία κρυσταλλώθηκε μέσα από επίπονη, μακραίωνη παρατήρηση του ανθρώπου και του κόσμου. Χρειάστηκαν πολλές, οδυνηρές δοκιμές για χιλιετίες, για να καταλήξει η θρησκεία να σου λέει "ου μοιχεύσεις". Η πρακτική εμπειρία που είναι συμπυκνωμένη εκεί μέσα είναι πολύτιμη και πρέπει να την λάβουμε υπόψιν, ακόμα κι αν επιλέξουμε να μην την ενστερνιστούμε.

Πιστεύω στην επιστήμη, αλλά πιστεύω και στη θρησκεία. Πιστεύω ότι ο διαχωρισμός των δύο είναι καταστροφικός. Πιστεύω ότι η θρησκεία έπαψε να προσαρμόζεται, έπαψε να καταγράφει το τί συμβαίνει γύρω της, αλλά αυτό είναι μία ανθρώπινη αδυναμία, ακμή και παρακμή. Δεν γίνεται αλλιώς, σε όλους έτσι συμβαίνει. Έτσι συμβαίνει και με την φιλοσοφία και την τέχνη και την πολιτική, που τόσο έχουν χάσει την επαφή με τον άνθρωπο, που οι αλαζόνες των πανεπιστημίων , μέσα στα προνόμιά τους,δεν το έχουν πάρει ακόμα πρέφα ότι νέα τέχνη, νέα πολιτική και νέα φιλοσοφία έχει ξεκινήσει στις μάζες, ακριβώς όπως έγινε και με τη θρησκεία.

Πιστεύω ότι η θρησκεία είναι καταστροφική όταν παρερμηνεύεται και όταν χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς, πράγμα που συμβαίνει και με την επιστήμη, παρά τις καλές προθέσεις των επιστημόνων. Πιστεύω ότι οι αδυναμίες των ανθρώπων πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα πολεμάμε ο ένας με τον άλλον, ότι και αν γίνει, γιατί έτσι είμαστε: δε φταίει η θρησκεία ή η πολιτική ή ο καπιταλισμός ή οτιδήποτε άλλο που σκοτωνόμαστε. Σκοτωνόμαστε γιατί έτσι είμαστε, βίαιοι μερικές φορές, υπό ορισμένες συνθήκες. Πιστεύω ότι, παρόλα αυτά, εκ του αποτελέσματος, η θρησκεία μαζί με την επιστήμη έχουν κάνει καλύτερη τη ζωή μας και ότι συνολικά πάμε καλύτερα, σαν είδος.

Αν παρακολουθήσει κανείς και αυτό το βίντεο που καμμία σχέση δεν έχει με θρησκείες και τέτοια, θα δεί ότι έχει φτάσει ο νούς του ανθρώπου πολύ μακρυά. Εκεί που εως πρόσφατα αρκούμασταν στην μεγάλη έκρηξη, τώρα συζητάμε πως θα την εξηγήσουμε και αυτή, με αριθμούς ασύλληπτους. Παρόλο που ως εκεί που φτάνει το μάτι (ή το τηλεσκόπιο ή το βόγιατζερ) όχι μόνο ζωή δεν υπάρχει, ούτε καν ένδειξη ότι είχε υπάρξει ή ότι θα υπάρξει ποτέ, προτιμούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν εξωγήινοι. Λέμε "δεν μπορεί, τόσοι πλανήτες τόσα άστρα! κάπου, κάτι θα υπάρχει". Κι όμως, δεν υπάρχει. Γιατί ως ζωή ορίζουμε αυτό που υπάρχει στη γη, και αυτό για να δημιουργηθεί χρειάζεται ένα σωρό μοναδικές συνθήκες.
Χρειάζεται ένα σύμπαν, ένας γαλαξίας, πλανήτες, περιστροφή με πολύπλοκους συνδυασμούς, ένας επικλινής άξονας, μία ατμόσφαιρα με μία πολύ συγκεκριμένη αναλογία συστατικών, νερό σε ορισμένη αναλογία επί του εδάφους και της ατμόσφαιρας, μία σελήνη ορισμένου μεγέθους σε ορισμένη απόσταση, ένας πυρήνας ορισμένου μεγέθους και θερμοκρασίας, ένας ήλιος όχι πολύ μεγάλος ή πολύ μικρός, ούτε πολύ μακρυά ή πολύ κοντά, ένα ορισμένο επίπεδο μαγνητισμού που θα καθορίζει με ακρίβεια το ποσοστό ακτινοβολίας που εισέρχεται στην ατμόσφαιρα, και βιοποικιλότητα να τα συγκρατεί όλα αυτά μαζί, διότι χωρίς δέντρα και έντομα θα ήταν όλα καυτή άμμος για πάντα. Βγάλε ένα από όλα αυτά, και έχουμε ξαφνικό θάνατο.

Δεν πρόκειται να επικαλεστώ το πιο βλακώδες επιχείρημα στην ιστορία των θρησκευάμενων "αφού είναι πολύπλοκο, κάποιος το σχεδίασε". Αλλά ο επιστήμονας που μιλάει στο δεύτερο βίντεο, μιλάει για πολυ-σύμπαντα και για κάποιον μηχανισμό που τα γεννάει.

Πιστεύω στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι αποτελεί συμβολισμό για κάτι άλλο. Πιστεύω ότι θα ζήσω για να δω την ημέρα που οι επιστήμονες θα ανακαλύψουν κάτι που θα συγκλίνει με τους συμβολισμούς της θρησκείας, γιατί η θρησκεία έτσι μιλάει, με συμβολισμούς και οι επιστήμονες αυτό δεν το αντέχουν, δεν το χωράει ο νούς τους. Ένας επιστήμονας, ακούγοντας τον μύθο του τζίτζικα και μέρμηγκα, θα έλεγε κάτι όπως "είναι απολύτως ανακριβές. τα μερμήγκια και τα τζιτζίκια δεν μιλούν. αν ένας τζίτζικας κινδυνεύει, δεν αναζητεί βοήθεια από τα μερμήγκια, τα οποία μάλλον θα το έκοβαν κομματάκια για τον αποθηκεύσουν ως τροφή για τον χειμώνα μέσα ειδικές αποθήκες στις σπηλιές τους. άλλωστε, ο τζίτζικας ψοφάει πολύ πριν έρθουν τα κρύα." και επειδή αυτά είναι αλήθεια, θα χάσει τον ηθικό συμβολισμό της ιστορίας.

Τελικά, ο τύπος στην αρχή, είναι πιστός και δεν το ξέρει.

Λεφτά υπάρχουν

Αν κοιτάξει κανείς το βιοτικό επίπεδο διαφόρων κοινωνιών και το πόσο μεταβάλλονται από χώρα σε χώρα και από αιώνα σε αιώνα, ή ίσως και από χρονιά σε χρονιά, βλέπει ότι αυτό που λέμε ανάπτυξη δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε γρήγορο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η ζωή των ανθρώπων δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου από τα αρχαία χρόνια μέχρι πριν από 150-100 χρόνια. Ο τρόπος παραγωγής ήταν ίδιος, τα σπίτια ήταν ίδια, οι οικογένειες ίδιες, η ιατρική ήταν ίδια, η μόρφωση ήταν ίδια, για χιλιάδες χρόνια. Ο αιγύπτιος αγρότης έσκαβε τη γη ακριβώς όπως ο ευρωπαίος τον μεσαίωνα.

Μέχρι πριν από 150 χρόνια (και σε αρκετές περιοχές μέχρι πριν από 50 ή και λιγότερα χρόνια) εκτός από ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό μέσα στο σπίτι, μαζί με αποχέτευση και υγιεινή, οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς πληροφορίες. Ζούσαν χωρίς καφέ, ζάχαρη, δρόμους, χωρίς σουπερμάρκετ. Δεν είχαν ρούχα από τα σημερινά υλικά, ούτε επικοινωνία. Δεν είχαν χρόνο ούτε παράθυρα στους τοίχους. Το κυριότερο, δεν είχαν σταθερή ροή τροφής. Δεν είχαν ασφάλεια, με κανέναν τρόπο.

Πάρε, ας πούμε, την ατμομηχανή. Η δύναμη του ατμού ήταν ήδη γνωστή στους αρχαίους Έλληνες και χρησιμοποιούνταν για τα σκηνικά στις παραστάσεις. Ωστόσο τίποτα το πραγματικά χρήσιμο δεν συνέβη μέχρι την βιομηχανική επανάσταση στην αγγλία, παραπάνω από 2000 χρόνια (και την ακμή και παρακμή τεσσάρων αυτοκρατοριών) αργότερα. Ανάλογα, ο ηλεκτρισμός, που πήρε το όνομά του από το ήλεκτρο, το κεχριμπάρι σα να λέμε, δεν έγινε ποιότητα ζωής μέχρι το 19-κάτι, επίσης παραπάνω από δύο χιλιάδες χρόνια μετά την αρχική εκείνη παρατήρηση.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι η καινοτομία είναι δύσκολο πράγμα. Η Μεγάλη Ιδέα, αυτή που θα αλλάξει ριζικά τον κόσμο, μέχρι πριν από 150 χρόνια έρχονταν κάθε 500 χρόνια ή κάθε πολύ περισσότερο. Χρειάστηκαν χίλια χρόνια αλχημείας για να φτάσουμε στην ανακάλυψη κάποιων φυσικών νόμων, του μικροσκόπιου για να καταλήξουμε τελικά στη φυσική και τη χημεία. Μόλις το 1860 παρατήρησε ο δαρβίνος ότι τα ζώα αλλάζουν, παρόλο που ένα σωρό άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φύση, ταξίδευαν σε χώρες με τα εμπορικά πλοία και είχαν πολύ μεγαλύτερη επαφή με τα ζώα από ότι εμείς σήμερα. Κανείς μέχρι τότε δεν το είχε παρατηρήσει.

Θα περίμενε κανείς ότι όποιος και αν ζούσε τόσο κοντά στη φύση για τόσο μεγάλο διάστημα, κάτι θα είχε παρατηρήσει. Κάποιος θα ήταν πιο οξυδερκής ώστε να πεί "Επ! αυτό το σπουργίτι έχει μεγαλύτερο ράμφος από αυτά που έχουμε στην πατρίδα". Σίγουρα, κάποιος θα το παρατήρησε, αλλά δεν αναρωτήθηκε για αυτό, ούτε έψαξε να βρεί το γιατί και το πως, μέχρι την εποχή του δαρβίνου, οπότε και ξαφνικά ξεπετάχτηκαν κάμποσοι ερευνητές σχεδόν ταυτόχρονα που διατύπωναν την ίδια θεωρία.

Γιατί; Τί χαζομάρα ήταν αυτή που έδερνε τον άνθρωπο τόσες χιλιετίες;

Δεν ήταν χαζομάρα, αλλά δυστυχία.
Οι άνθρωποι κουράζονταν απίστευτα για να βγάλουν την ημέρα και την εβδομάδα, και όταν λέμε "να βγάλουν", δεν εννοούμε να πληρώσουν τους λογαριασμούς, αλλά να μην πεθάνουν από ασιτία ή γρίπη αυτό το μήνα. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχει κανείς καθαρό μυαλό, όρεξη και, κυρίως, χρόνο, για να ασχοληθεί με οτιδήποτε πέραν του άρτου του επιούσιου.

Εκτός από τα υλικά μέσα που με την πρόοδο της τεχνολογίας έγιναν καλύτερα, ήταν και η ασφάλεια, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης που έκανε τους άνθρωπους πιο έξυπνους, μέσα σε έναν αιώνα.
Δεν μπορώ να διανοηθώ σε ποιό επίπεδο θα ήταν τώρα η εξέλιξη της επιστημονικής έρευνας χωρίς εκατομμύρια κούπες καφέ και χωρίς την ασφάλεια ότι ο ερευν
ητής δεν θα ξεμείνει από φαγητό σε δύο ημέρες, ή αν δεν είχαν τη δυνατότητα να δουλεύουν
ολονυχτίς στο φως του ηλεκτρισμού απλά και μόνο επειδή δεν χρειάζεται να κάνουν άλλη δουλειά για να ζήσουν.

Στο σημείο που είμαστε, η έρευνα και η πρόοδος προχωρούν με πρωτόγνωρους, ασύλληπτους  ρυθμούς. Κάθε χρόνο μαθαίνουμε για δεκάδες τρομερές ανακαλύψεις σε κάθε τομέα: νέα υλικά, νέες μεθόδοι, νέες μηχανές, νέα φάρμακα, νέες νοοτροπίες....

Κι ωστόσο δεν είναι αρκετό. Οι ceo όλων των εταιρειών δεν είναι ικανοποιημένοι από αυτή την ταχύτητα και γίνονται συνέδρια επί συνεδρίων για την ενίσχυση της καινοτομίας, για την ενίσχυση της δημιουργικότητας ή της έρευνας. Γιατί; Γιατί τόση βιασύνη; Μετά από χιλιετίες ύπνου, γιατί τώρα τρέχουμε σπριντ; Είναι μόνο για την εμπορική ανταγωνιστικότητα;

Τι προσπαθεί να προλάβει να ανθρωπότητα;

Κάτι ξέρω που τον αγαπάω....

Φίλοι και Φίλες του FB , άκουσα σήμερα (25/10/2013) τον Αντωνάκη Σαμαρά να μιλάει στις Ευρώπες που βρίσκεται, για νεανική επιχειρηματικότητα , να μιλάει για Startups και με έπιασε θλίψη. 

Ανεχτείτε με, γιατί θα γράψω δυο λογάκια παραπάνω :

Όταν ξεκίναγε η κρίση, πριν δηλαδή τα μνημόνια και τα διαγγέλματα από το Καστελλόριζο , το πρώτο μέτρο που

πήρε η κυβέρνηση του άλλου σωτήρα μας, του Γιωργάκη ήταν να ...τονώσει την αγορά αυτοκινήτων!!!!!

Δηλαδή , κίνητρα για να φύγουν και άλλα χρήματα προς το εξωτερικό, έτσι στο όνομα του αόριστου στόχου "να μην χαθούν θέσεις εργασίας στον τομέα της πώλησης αυτοκινήτων". Οτι να' ναι!!

Ενώ ήταν προφανές ότι τότε, στην αρχή της κρίσης, χρεωμένος ήταν ο Δημόσιος και όχι ο Ιδιωτικός τομέας δεν πάρθηκε ποτέ μια οδυνηρή αλλά γενναία απόφαση να απολυθούν μονομιάς 150.000 Δημόσιοι Υπάλληλοι (πράγμα που θα εξοικονομούσε 1 δισεκατομμυριο ευρώ το χρόνο από το Δημόσιο), αλλά προτιμήθηκε να στραγγαλιστεί η Ιδιωτική Οικονομία με οριζόντιους φόρους και τελικά να χαθούν ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίες στον ιδιωτικό τομέα (που είπαμε - δεν χρωστούσε!)

Το ξαναλέω : ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Όταν λοιπόν, ξέσπασε η κρίση, ο Γιωργάκης μας έσκασε επί ένα χρόνο για την ανάγκη τόνωσης των μικρομεσαίων εμπορικών καταστημάτων ένδυσης / υπόδησης / εστίασης , πράγμα με το οποίο φυσικά και δεν διαφωνώ , αλλά εδώ που τα λέμε οι 9 στις 10 εμπορικές επιχειρήσεις δεν παρήγαγαν ΤΙΠΟΤΑ αλλά μόνο εισήγαγαν προϊόντα , δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση είχαμε ανακύκλωση χρημάτων στο εσωτερικό της χώρας και όχι εισροή ΝΕΟΥ χρήματος στην Ελλάδα (μιας και τις πάλαι ποτέ σπουδαίες Εξαγωγικές Επιχειρήσεις της Ελλάδας πρόλαβε και τις κατέστρεψε ο πατέρας του Γιωργάκη , ο Αντρέας Παπανδρέου ).

Με αυτά και με αυτά σε κάθε γωνιά της Αθήνας φτιάχτηκε και ένα τυροπιτάδικο και σε κάθε δεύτερη γωνιά μια καφετέρια. Νεοφώτιστες επιχειρήσεις που έγιναν με τα ρέστα μας, με χρήματα από τις αποζημιώσεις των απολυμένων και απελπισμένων Ιδιωτικών Υπαλλήλων , επιχειρήσεις που μπορεί μεν να λύνουν ή να κουκουλώνουν μεσοπρόθεσμα το πρόβλημα επιβίωσης των ανθρώπων αυτών , όμως ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ παράγουν ΝΕΟ χρήμα.

Παράλληλα οι ανερμάτιστες κινήσεις συνεχίζονταν . Για παράδειγμα εξαγγέλλονταν ότι εν μέσω κρίσης θα δίνονταν 60 εκατομμύρια ευρώ για κοινωνικό τουρισμό στην τρίτη ηλικία. Δηλαδή ραπανάκια για την όρεξη, την στιγμή που το ποσό αυτό θα μπορούσε να δοθεί ΤΟΤΕ σε 60 Startups. ΤΟΤΕ ! ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!

Αντίθετα, οι όποιες επιδοτήσεις δόθηκαν σε νέες επιχειρήσεις , δόθηκαν με κριτήρια βγαλμένα από την εποχή των ιδεοληψιών των Σοβιέτ. Γιατί για παράδειγμα , επιδοτήθηκαν τόσο γενναία μόνο οι γυναίκες κάτω των 35? Υπάρχει κάποιου είδους στατιστική που λέει ότι η συγκεκριμένη δημογραφική ομάδα κάνει κατά μέσο όρο αποδοτικότερες επιχειρήσεις από πχ τους άνδρες άνω των 50 ;

Α μπα! Απλά ακούγεται ωραία στο δελτίο ειδήσεων των 8 : "Στηρίζουμε τις Γυναίκες". Ότι του κατεβεί του λωλοστεφανή δηλαδή.

Άλλο παράδειγμα : Πανηγυρίστηκε έξαλλα το γεγονός ότι 17.000.000 τουρίστες επισκέφτηκαν την Ελλάδα , όταν μόνο η Νέα Υόρκη υποδέχεται 25.000.000 τουρίστες το χρόνο. Οι οποίοι Νεουορκέζοι παρεπιπτόντως όχι μόνο δεν νοιώθουν "γκαρσόνια της Αμερικής" (άλλη ιδεοληψία του Αντρέα ) αλλά μάλιστα εργάζονται και σε άλλες δουλειές κανονικότατα και παράγουν δεκαπλάσιο πλουτο από τις αυτές τις άλλες - πλην τουρισμού - δραστηριότητες. Δεν βλέπουν δηλαδή, τον τουρισμό ως τον από μηχανής Θεό, αλλά σαν ένα ακόμα Revenue Stream

Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς και το παρεάκι του μισεί την επιχειρηματικότητα , διότι φορολογεί τα επιχειρηματικά κέρδη με 26% , βάζει τέλη επιτηδεύματος στις επιχειρήσεις, φόρο χωρητικότητος στις Ναυτιλιακές, φόρους , φόρους , φόρους.

Και επιπλέον μισεί θανάσιμα τον Ιδιωτικό Τομέα.

Διότι, διαρρέει για παράδειγμα σήμερα (25/10/2013), ότι το επιτρεπόμενο ποσοστό απολύσεων στις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις θα αυξηθεί από 5% το μήνα σε 10% το μήνα (για να μην μείνει τίποτε όρθιο δηλαδή) ενώ για τους αγαπημένους του Δημόσιους Υπάλληλους δηλώνει προχθές το εξής ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ:

"Κανένας εργαζόμενος στο δημόσιο που κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά του δεν έχει λόγο ανησυχίας" [πηγή: Προγραμματική συμφωνία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (σημείο 31)]

Στοιχειωδώς! Να μην κουραστεί κι όλας ο λεβέντης μας ο Δ.Υ! Χαλαρά!

Βγαίνει λοιπόν ο Αντωνάκης Σαμαράς και μιλάει τώρα, εν έτει σχεδον 2014 για Startups!

Τώρα!

Όταν διάλυσε τα όνειρα χιλιάδων ικανών και τους έστειλε ήδη στο εξωτερικό για να ζήσουν εκεί.

Και τώρα, τώρα που οι καλύτεροι ΈΧΟΥΝ ΗΔΗ ΦΥΓΕΙ, ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ STARTUPS

Ασε μας ρε Αντωνάκη. Στοιχειωδώς, ΑΣΕ ΜΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Το πρόβλημά μου

Σαν μαθήτρια δεν μελέτησα ποτέ τίποτα. Είχα όμως ενδιαφέρον για πολλά πράγματα και μου άρεσε το διάβασμα και πολύ συχνά διάβαζα τα παρακάτω κεφάλαια της ιστορίας ή της γεωγραφίας από περιέργεια, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αποστήθισα κείμενο. Έτσι οι βαθμοί μου ήταν πάντα μέτριοι, ένα γεγονός με το οποίο είχα συμβιβαστεί από νωρίς. Ήταν επιλογή μου, από νωρίς. Από την τρίτη δημοτικού είχα αποφασίσει ότι απλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό και μάθαινα με τον δικό μου τρόπο, με το δικό μου ρυθμό και οι δασκάλες μου έβαζαν βαθμούς μόνο επειδή ήμουν ξανθούλικο και ήσυχο. Που να ήξεραν τί κάθαρμα ήμουν και πόσο χαζές τις έβλεπα για αυτόν τον βαθμό...

Σαν δασκάλα, τώρα, ζητάω από τα παιδιά να μελετούν και το βρίσκω πολύ άδικο, διότι εγώ έριχνα μία ανάγνωση και ήταν αρκετό, ενώ από αυτά ζητάω να κάθονται να παπαγαλίζουν. Αλλά είναι το ζήτημα πιο πολύπλοκο από αυτό.

Καταρχάς έχουν ήδη συνηθίσει στη νοοτροπία της αποστήθισης, τόσο που για να τους μάθεις κάτι άλλο πρέπει να τους κάνεις ολικό φορμάτ στον εγκέφαλο, κάτι που παίρνει πολύ καιρό και ο καιρός είναι χρήμα όπως όλοι ξέρουμε, ειδικά στην διδασκαλική πραγματικότητα. Ακόμα και αν το προσπαθήσεις, όμως, το υπόλοιπο σύστημα τριγύρω σε πολεμά: στα δημοτικά, στα γυμνάσια και στα λύκεια, αν δεν αποστηθίσεις, οι γνώσεις σου δεν είναι έγκυρες.

Είναι δύσκολο. Δεν κρίνω τους καθηγητές και τους δασκάλους γιατί οι συνθήκες στις οποίες δουλεύουν απέχουν έτη φωτός, όχι από τις σωστές, αλλά από τις έστω και με το ζόρι ανεκτές. Μαζική παιδεία ίσον μαζικοποίηση παιδικών ψυχών και αυτό είναι κάτι που το σύστημα απλά δεν μπορεί να καλύψει με άλλον τρόπο.

Η ουσία παραμένει ότι τα παιδιά πρέπει να περνούν όλο το πρωί στο σχολείο και όλο το απόγευμα στα φροντιστήρια για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολείου. Δεν είναι οι απαιτήσεις πολλές. Το σχολείο είναι λίγο. Αν το σχολείο έκανε σωστά τη δουλειά του, εγώ θα ήμουν αχρείαστη.

Ωστόσο, μετά από όλα αυτά, έρχονται σε εμένα να τους μάθω αγγλικά που κατά κύριο λόγο είναι ζήτημα λεξιλογίου, άρα θέλει και πάλι μελέτη και αποστήθιση. Και ενώ στο σχολείο διδάσκονται ένα σωρό φανταστικά πράγματα, όπως γεωγραφία, φυσική, ιστορία, μαθηματικά και γλώσσα, που σε τελική ανάλυση μπορείς να εκφράσεις και με δικά σου λόγια, σε εμένα έχουν ένα πράγμα να κάνουν μόνο: να μελετήσουν το λεξιλόγιο. Όπως είναι προφανές, δεν μπορώ να μην τους ζητήσω να το μάθουν.

Προσπαθώ με άλλα κόλπα να δημιουργήσω συσχετισμούς για να το θυμούνται ευκολότερα, να τους κάνω δραστηριότητες και προφορικά και λογοπαίγνια και αναπαραστάσεις. Το αγαπημένο μου είναι όταν τους εξηγώ της προέλευση κάποιας λέξης, από τα ελληνικά, τα λατινικά ή κάποια άλλη εξωτική γλώσσα, όταν αυτή την προέλευση την συνδέω με άλλες λέξεις που χρησιμοποιούν χωρίς να ξέρουν την προέλευση της.

Είναι κάποια παιδάκια που έχουν αυτή την ικανότητα, να συγκρατούν την ύλη με μία ματιά. Δεν είναι ζήτημα εξυπνάδας, αλλά ζήτημα συνήθειας, δηλαδή το πως έχουν συνηθίσει να εισπράττουν τον κόσμο γύρω τους. Έχει σχέση με το πως ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα γενικότερα  και δυστυχώς αυτό, αν δε γίνει σωστά σε εξαιρετικά μικρή ηλικία, δύσκολα διορθώνεται αργότερα. Και είναι πολύ κρίμα γιατί τα παιδιά από τη φύση τους γεννιούνται με την περιέργεια να δουν τί γίνεται στον κόσμο αλλά οι γονείς από την αγωνία τους τα περιορίζουν, νομίζοντας ότι έτσι θα είναι ασφαλή. Δεν είναι η περιέργεια που πρέπει να περιορίσουμε, σαν γονείς ή δάσκαλοι, αλλά τους φόβους μας. Πρέπει να είμαστε υπομονετικοί και ψύχραιμοι.

Αντί να πούμε στο παιδί μας όλο πανικό "Μην το κάνεις!",  να του δείξουμε πως να το κάνει σωστά, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να ικανοποιηθεί  η περιέργειά του και να μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα.

Αυτοί οι περιορισμοί που θέτουν οι γονείς από πολύ μικρή ηλικία τα συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Μεγαλώνουν νιώθοντας ότι ορισμένα πράγματα είναι μόνο για άλλους, για τους έξυπνους ή ακόμα ότι δεν πρέπει να ξεφεύγουν από ορισμένες γραμμές. Έχω παιδί που δεν έχει ρωτήσει ποτέ ούτε μια ερώτηση. Πόσες στρεβλώσεις έχει υποστεί το μυαλουδάκι του....

Και μου έρχεται ο Αλέξανδρος, μετά από επτά ώρες στο λύκειο και άλλες πέντε ώρες στα φροντιστήρια να του πω για το βοκάμπιουλαρι, δυό σελίδες μπρος-πίσω. Τι να τον κάνω εγώ τώρα; Να του βάλω τις φωνές; Να του εξηγήσω τί δυσκολίες θα βρεί αργότερα στη ζωή του;Να του μαυρίσω την ψυχή με πράγματα που ξέρω πολύ καλά ότι έχει ακούσει χίλιες φορές από χίλια σστόματα και για αυτό τα έχει γραμμένα εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος;

Του κάνω τον γελωτοποιό μήπως και δε με μισήσει και αντί να με ακούει πάρει των ομματιών του και με διαολοστείλει κι εμένα και το σύστημα και τη γνώση και όλα.

Επιτέλους, λύση.

Μετά από εκτεταμένες έρευνες βιο-οικολόγων σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδείχθηκε τελικά ότι δεν είναι μόνο ο καιρός που επηρρεάζει τη γή, αλλά και η γή τον ουρανό. Ήδη, οι μετεωρολόγοι είχαν ως δεδομένο ότι το σχήμα ενός βουνού ή ακόμα και το είδος της βλάστησης σε ορισμένες περιοχές μπορούν να αλλάξουν καιρικά φαινόμενα όπως την ροή των ρευμάτων στην ατμόσφαιρα ή την ποσότητα ηλιακού φωτός που αντανακλάται από το κάθε φύλλωμα, μεταβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό το είδος και την ένταση των φαινομένων. Λεπτομέρειες όπως το είδος σκαθαριού που γονιμοποιεί ένα συγκεκριμένο φυτό, καθορίζουν το ρυθμό ανάπτυξης ενός δάσους, άρα το ρυθμό διάβρωσης του εδάφους, το ποσό νερού που συγκρατείται από το έδαφος, κοκ.

Μπροστά σε αυτή την ασύλληπτη συνειδητοποίηση, οι επιστήμονες δεν άργησαν να αναρωτηθούν για το κατά πόσο μπορεί αυτές οι συγκυρίες να ελεγχθούν με τρόπο τέτοιο ώστε να αναστραφεί η παγκόσμια υπερθέρμανση. Αν ένα σκαθάρι μπορεί να σώσει ένα δάσος, και αν ένα δάσος μπορεί να ρυθμίσει την θερμοκρασία σε μία ευρύτερη περιοχή (όπως ας πούμε ο Αμαζόνιος) τότε οι προοπτικές μπορεί να είναι θεαματικές, τουλάχιστον.

Έτσι, διεξήχθησαν πολλά πειράματα και μελέτες σε μικροκλίμακες αλλά και ψηφιακά μοντέλα, με πανίσχυρους υπολογιστές που προέβλεψαν κάθε δυνατή εξέλιξη για τα επόμενα 250 χρόνια και το αποτέλεσμα είναι το εξής: είναι δυνατόν να αναστραφεί η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη εάν, σε συνδυασμό με τον περιορισμό καύσης υδρογονανθράκων, διαχειριστούμε σωστά τους περιβαλλοντικούς πόρους.

Είναι αλήθεια ότι τη γη σαν περιβάλλον δεν την έχουμε κατανοήσει πλήρως και η πολυπλοκότητα του όλου συστήματος είναι κάτι που ακόμα δεν έχουμε πλήρως χαρτογραφήσει, άρα είναι αδύνατον να διαχειριστούμε χωρίς απρόβλεπτες συνέπειες. Υπάρχει όμως ένα περιβαλλοντικό στοιχείο που μπορούμε να ελέγξουμε και αυτό είναι η ανθρώπινη φυλή. Μπορούμε, ας πούμε, να μετρήσουμε την ποσότητα απορριμάτων που παράγει, την ποσότητα πρώτων υλών που καταναλώνει και άλλα πολλά. Μπορούμε να υπολογίσουμε ακόμα και το κόστος όλης της ανθρώπινης φυλής σαν εργατικό δυναμικό, και υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν κάνει. Κάποιος μάλιστα είπε ότι μπορεί να υπολογίσει και το κόστος όλης της Γης, αν προσθέσει το κόστος όλων των ορυκτών, όλων των υδάτων και όλων των προς πώληση αγαθών που προκύπτουν από τη γήινη επιφάνεια
 και την εκμετάλλευσή της, μαζί με το προαναφερθέν παγκόσμιο συνολικό κόστος εργασίας.

Σαν καλοί επιχειρηματίες, λοιπόν, οι σπόνσορες της έρευνας κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι όση περισσότερη εκμεταλλεύσιμη γη υπάρχει, τόσο περισσότερη ανάπτυξη μπορούμε να σημειώνουμε σαν ανθρωπότητα, σαν επιχειρηματίες σαν έθνη και σαν άτομα. Το πρόβλημα με την εκμεταλλεύσιμη γη είναι ότι εξαντλείται και , εφόσον η εκμετάλλευση της σελήνης ή του άρη είναι ακόμα μακρυά και τα έξοδα των πολυεθνικών τρέχουν, η έρευνα για την αναστροφή των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της ανθρώπινης δραστηριότητας σε ορισμένες περιοχές ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.

Το σχέδιο "Δευκαλίων" που συντάχθηκε από ομάδες επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων παγκοσμίως, έχει ως εξής. φορτηγά πλοία και τραίνα θα συλλέγουν οργανικά απόβλητα από όπου υπάρχουν, όχι μόνο από τις δυτικές χώρες αλλά κυρίως από τις αναδυόμενες οικονομίες όπου υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα υγιεινής, για να τα κατευθύνουν σε περιοχές στα όρια των ερήμων, σε αμερική ασία, αφρική και αυστραλία, εκεί όπου το κλίμα δεν είναι ακόμα εντελώς ξηρό, αλλά από την άλλη το έδαφος έχει αδυνατίσει από την ξηρασία και την υπερκαλλιέργηση. Εκεί δεν θα θάβονται αλλά θα αναμιγνύονται με εξασθενημένο μεν, χώμα δε των περιοχών αυτών, σαν ένα τεράστιος σωρός κομποστ. Ομάδες γεωπόνων θα επιβλέπουν την εξέλιξη των σωρών ρυθμίζοντας τα ποσοστά ανάμιξης, υγρασίας κοκ, ώστε μέσα σε 7 χρόνια σταδιακά να αναβαθμίζεται το επιφανειακό έδαφος από άργιλο σε κοκκινόχωμα και ίσως, γιατί όχι, σε βάθος χρόνου να γίνει μαύρο, εύφορο χώμα, κατάλληλο για καλλιέργεια.

Το σκεπτικό είναι ότι τα οργανικά απόβλητα αποτελούν σπίτι και τροφή μίας πληθώρας οργανισμών, από μικρόβια και έντομα μέχρι τρωκτικά, πτηνά και άλλα φυτά. Δεν αποκλείεται, ας πούμε, οι σπόροι που κρύβονται στα υπολείμματα μίας πεταμένης σαλάτας, να ξεφυτρώσουν δύο φυτά, μία αγγουριά και μία ντοματιά, ή οτιδήποτε άλλο.  Μόνο του το σύστημα θα ήταν δύσκολο να "δουλέψει" λόγω του ξηρού κλίματος, αλλά οι γεωπόνοι μπορούν να παρέχουν την απαιτούμενη υγρασία με σχετική ευκολία, μιας και οι περιοχές αυτές θα είναι όχι μέσα στις ερήμους αλλά στα όρια τους, οπότε θα είναι ζήτημα μερικών χιλιομέτρων σωληνώσεων, τουτέστιν κοστολογικά ψίχουλα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα ωφέλη. Άλλωστε, τα απορρίμματα εκτός από τροφή παρέχουν στο σύστημα και υγρασία, μέχρι ενός σημείου. Αυτές οι εκτάσεις-κομποστ αρχικά θα προσελκύσουν έντομα και πουλιά, μετά χαμηλή βλάστηση και μετά δέντρα. Τα δέντρα θα χρειαστούν κάποιο διάστημα, ανάλογα με την φύση και σύσταση του εδάφους, για να ριζώσουν συγκρατώντας την υγρασία στο χώμα. Για τα πρώτα 50 χρόνια το σύστημα αυτό δεν θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την ανθρώπινη βοήθεια, αλλά μετά την πάροδο αυτού του διαστήματος οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα έχει διαμορφωθεί ένα περιβάλλον αυτόνομο, που θα συνεχίσει από κεί και μετά να αναπτύσσεται μόνο του, αρκεί η έκταση να είναι αρκετά μεγάλη. Η τροφοδότηση με οργανικά απόβλητα θα συνεχιστεί και μετά τον σχηματισμό δάσους, αλλά ταυτόχρονα θα επεκταθεί στη αμέσως επόμενη έκταση, λίγο βαθύτερα μέσα στην έρημα, σπρώχνωντάς την προς τα πίσω, και ακόμα πιο πίσω.

Μέσα σε αυτά τα πενήντα χρόνια, η βλάστηση που θα έχει αναπτυχθεί θα αντανακλά μικρότερη ποσότητα ηλιακού φωτός ρίχνοντας την τοπική θερμοκρασία κατά τουλάχιστον δύο βαθμούς τα πρώτα δέκα χρόνια και οκτώ βαθμούς την επόμενη εικοσαετία, καθιστώντας την περιοχή αυτή πιο φιλόξενη για άνθρωπους, φυτά και ζώα.

Αρχικά οι τοπικές κοινωνίες θα ωφεληθούν από την εργασία σε αυτό το έργο, αργότερα όμως, όταν οι εκτάσεις θα έχουν διαμορφωθεί, θα έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν μέρος αυτών ή ακόμα και να το εκμεταλλευτούν τουριστικά.

Το σχέδιο "Δευκαλίων" λύνει δύο προβλήματα με μία κίνηση. Αντί να επενδύουμε σε χωματερές τελευταίας τεχνολογίας ή καύση που επιβαρύνει την ατμόσφαιρά, ή απλά να επιτρέπουμε στα σκουπίδια να χύνουν τα βρωμερά ζουμιά τους στους υδροφόρους ορίζοντες (όπως κάνουμε στην Ελλάδα) μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως λίπασμα για την ανάπτυξη.

Αφού σταματήσαμε έναν ποταμό καταστρέφοντας δεκάδες οικολογικά υποσυστήματα με τεράστιο (τελικά) οικονομικό κόστος για να υδρεύσουμε το λασ βέγκας που δεν παράγει τίποτα, δεν θα χαλαλίσουμε μερικά μέτρα σωλήνες για να δημιουργήσουμε γη προς πώληση; Μία επένδυση; Καλλιεργήσιμη γη;
Αφού δημιουργήσαμε νησιά για τουρίστες που τώρα έχουν ερημώσει λόγω κρίσης, δεν θα αγοράσουμε μερικούς σωλήνες για να επενδύσουμε στο μέλλον;

Ο δημιουργός και υποστηρικτής του σχεδίου "Δευκαλίων", Dr Catch A. Reedas από το Kazani School of Bio-Economics, , αν και προτάθηκε για νόμπελ τελικά το αρνήθηκε λέγοντας ότι ακόμα και η τελευταία αγρότισσα γιαγιά το ξέρει αυτό το κόλπο, και ζεί τώρα στην έπαυλή του στο λασ βέγκασ.

Βελάξετε, πρόβατα!

Ωμό Λουκάνικο: κατηγορία "Όλοι εσείς οι προωθητές εκεί έξω!"

Λοιπόν, έχω έναν λογαριασμό στο φέσημπουκ όπου περνάω την ώρα μου κυρίως παίζοντας παιχνίδια με φούσκες ή διαβάζοντας γελοιογραφίες. Που-και-που, θα δώ κάποια ενδιαφέρουσα είδηση, ή ίσως θα ανταλλάξω καμμία κουβέντα στο τσατ με τα αδέρφια μου που είναι ξενιτιμένα ή με καναν φίλο που δεν έχω καιρό να δω εκ του σύνεγγυς, λόγω φόρτου εργασίας. Κάπου και που, δέχομαι φιλίες από άτομα που γνωρίζω μεν, είναι ψιλο-αδιάφορα, δε, απλά και μόνο για να μη φανώ αγενής λέγοντας όχι.

Ένα από τα άτομα αυτά, τα οποία δέχτηκα απλά για να μην πω όχι, γιατί είμαστε όλοι πρεβεζιάνοι και τέλος πάντων δεν κοστίζει και τίποτα να πείς μία καλημέρα, είναι ο Κλασομπανιέρας.

Δέχτηκα το αίτημα φιλίας του πριν από ενάμισι χρόνο και μετά τον ξέχασα. Να φανταστείς, όταν έκανα εκκαθάριση στο λογαριασμό (σβήσιμο αδρανών προφίλ που κάνω κάθε δυο-τρείς μήνες) το ξέχασα και εκεί. Ενάμιση χρόνο, ούτε ένα λάηκ δεν μου έκανε, ούτε για ξεκάρφωμα που λέμε στη αργκό... Μερικές φορές που έτυχε να βρεθούμε στο ίδιο κέντρο, ούτε καν με χαιρέτησε γιατί εκείνη την ώρα ήταν απασχολημενος με κάτι πιπίνια (γνωστός πιπιναδόρος) και σιγά μην δώσει σημασία σε ότι δεν σχετίζεται με λεφτά ή πιπίνια. Τέτοιος τύπος.

Τέλος πάντων, δε με ενοχλεί μιας και, ξέροντας τί τύπος είναι, ακόμα και αν μου μιλούσε μάλλον ενοχλητικό θα το έβρισκα παρά σαν μία ευχάριστη κοινωνική συγκυρία.

Το ζήτημα είναι πως ούτε αυτός μου μιλούσε, ούτε εγώ του μιλούσα.

Προχτές, μου στέλνει στο φβ αίτημα να πατήσω λάηκ σε μία σελίδα που είχε δημιουργήσει. Εκτός από το δικό μου λάηκ, μου ζήτησε να προωθήσω την σελίδα του και στους δικούς μου φίλους για να τον "βοηθήσω στο νέο του ξεκίνημα", το πουρό του σαιτάν παζάρ, νέο ξεκίνημα στα παρολίγον πενήντα, το ψώνιο.... Τέλος πάντων, δεν του τα είπα όλα αυτά. Απλά αγνόησα το αίτημα του.

Αυτός όμως, επέμεινε.
Δεύτερο μήνυμα, τρίτο μήνυμα, κι εγώ τίποτα.
Τόσο καιρό ούτε μία καλημέρα και τώρα ξαφνικά με θυμήθηκε 4 φορές μέσα σε δύο ημέρες, ο ηλίθιος που αντί για τροπους έχει ανεμοβλογιά. Στο τέταρτο μήνυμα, ε, απασφάλισα. Λες και είχα εγώ υποχρέωση να του κάνω δωρεάν πρόμο, του λαμόγιου. Καταρχάς, εκτός από την παντελή έλλειψη τακτ, του να ζητήσεις από κάποιον που ούτε να τον φτύσεις δε θες, να σου κάνει δωρεάν διαφήμιση, χωρίς να του αρέσει, ε είναι γαϊδουριά, όπως και αν το εξετάσεις.

Δεύτερον, η επιμονή του ήταν απολύτως κακόγουστη. Αν δεν θέλω να ακολουθήσω τη σελίδα σου, δεν θα την ακολουθήσω, βρε αδερφέ! Και αν δε μου αρέσει, τότε δεν την προτείνω στους φίλους μου, γιατί στους φίλους μου θα προτείνω κάτι που θεωρώ καλό και όχι κάτι που σαν αυτό υπάρχουν άλλα χίλια, κατά τη γνώμη μου την οποία δε θες να λάβεις υπόψιν, γιατί τόσο χεσμένη με έχεις εγωκεντρικέ αλαζόνα που θαρρείς ότι άλλη δουλειά δεν είχαμε παρά να στηρίζουμε τις "νέες σου προσπάθειες" χωρίς εσύ να στηρίξεις τίποτα.

Δεν είναι έτσι το πι αρ, αγόρι μου.
Αν θες να έχεις διευρυμένο κύκλο, τον καλλιεργείς όλο τον χρόνο, όχι να κοιτάς αφ΄υψηλού και μόλις έχεις δουλειά τότε να μας θυμηθείς. Ακόμα και ο τελευταίος μπακάλης ξέρει ότι αν δεν κεράσει και μία τσίχλα που-και-που τότε πελάτες γιόκ. Αυτά είναι στοιχειώδεις αρχές των δημοσίων σχέσεων, αλλά που.... στις στάνες δεν τα διδάσκουνε αυτά...

Τέλος πάντων, καταλήξαμε να χαλάσουμε την "φιλία" μας και έληξε το συμβάν.

Ο σύζυξ με ρώτησε γιατί ασχολούμαι.

Αυτό που είπα στο σύζυξ είναι το εξής: μπορεί να καταλήξαμε τσακωμένοι, αλλά λέγοντας αυτά τα πράγματα σε αυτόν τον άνθρωπο, τότε ίσως αυτός ο άνθρωπος μάθει πως να κάνει πιο σωστά την προώθησή του, χωρίς να γίνεται γάιδαρος. Αν απλά τον αγνοούσα, τότε αυτός θα νόμιζε ότι όλα τα κάνει καλά και τέλεια, πράγμα ψευδές, φυσικά. Του έδωσα, σα να λέμε, ένα πολύτιμο μάθημα. Αν το έμαθε δεν ξέρω, αλλά δε με νοιάζει κιόλας.

Ο λόγος όμως που έφτασα να τα λέω τόσο χύμα σε κάποιον που στην ουσία δεν έχω τίποτα να χωρίσω είναι πως δεν το ήθελα. ΑΥτός επέμεινε, ξανά και ξανά, αυτός ήταν που δεν δέχτηκε την άρνησή μου, αυτός ήταν που με το ζόρι ήθελε να μου επιβάλλει τη σελίδα του, αυτός ήταν που μόλις είδε πως δεν πάτησα λάηκ άρχισε να με πρήζει.

Άρα, επιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά αυτό που είχε πεί ο μπράδερ: μερικοί άνθρωποι προκαλούν οι ίδιοι τον τρόπο με τον οποίο θα τους μιλήσεις.

Μετα-φυσικά (έτσι και το διαβάσει αυτό ο διαγόρας έχω να φάω πολύ βρίσιμο)

Ένα από τα μεγαλύτερα σοκ της ζωής μου ήταν όταν διάβασα την Βίβλο. Ήταν αφού ήδη είχα μπεί σε ένα δρόμο στη ζωή μου, ήδη είχα κάμποσα χρόνια που δούλευα και ήδη είχα παντρευτεί. Οι πεποιθήσεις μου ήταν μέσες-άκρες παγιωμένες. Οι συμβολισμοί εκείνου του κειμένου ήταν συγκλονιστικοί, σε κάθε επίπεδο, γιατί έχοντας ήδη κάποια εμπειρία από τη ζωή, μπόρεσα να τους διακρίνω.

Κάποιοι από αυτούς τους συμβολισμούς είναι προφανείς, όπως το χάος που υπήρχε πριν την

ανθρωπότητα, που περιγράφει μέσες άκρες τα πρώτα στάδια της ζωής στον πλανήτη, αν και με έμμεσο, ελαφρώς παραπλανητικό τρόπο. Κάποιος που ξέρει αυτά τα δεδομένα όμως, διακρίνει αμέσως τις αντιστοιχίες αυτές.

Άλλος συμβολισμός είναι περίφημο, κατ' εμέ, "Εν αρχή ην ο λόγος", στην αρχή υπήρξε ο λόγος. Όχι ο Θεός. αλλά ο λόγος (εκπληκτικό για ένα θρησκευτικό κείμενο!) και, αν το εξετάσουμε, ο λόγος είναι όχι μόνο η ομιλία, που οδήγησε στο πρώτο πληθυσμιακό ξέσπασμα της ανθρωπότητας, αλλά και η αιτία, δηλαδή το γιατί κάνουμε κάτι, καθώς και ο λόγος ως υπόσχεση. 'Όταν δίνουμε το λόγο μας, τότε βεβαιωνόμαστε ότι θα υπάρχει αύριο, μέσες άκρες. Μία συνθήκη με το μέλλον. Το να πιστεύεις ότι θα υπάρξει αύριο, είναι η βαθύτερη θρησκευτική εμπειρία, τελικά.

Εκεί όμως που κόλλησα για πολύ καιρό, ήταν το ζήτημα της αθανασίας. Δεν μπορεί παρά να είναι συμβολικό, ειδικά σε μία κοινωνία πρωτόγονη, όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι όχι περισσότερο από 30 με 40 χρόνια, όπως μάλλον θα ήταν όταν πρωτο-συστάθηκαν εκείνες οι κοινές δοξασίες.

Αθανασία θα μπορούσε να είναι η διαιώνιση του είδους, της ανθρωπότητας. Κοιτώντας λίγο προσεκτικότερα, είδα ότι ο αδαμ και η εύα δεν ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, διότι κάπου νωρίς στη γέννεση αναφέρεται πως τα παιδιά τους παντρεύτηκαν τα παιδιά άλλων ανθρώπων, πράγμα που σημαίνει πως δεν ήταν οι πρώτοι άνθρωποι αλλά οι πρώτοι από μία ορισμένη ξεχωριστή κοινότητα,  ομάδα, ότι θες πέστο.

Μήπως αναφέρεται σε νέο ανθρώπινο είδος; Το πρώτο είδος με λόγο, λογική, συνειδητοποίηση του μέλλοντος και κοινωνικές υποσχέσεις; Αυτό είναι αρκετά σημαντικό, ειδικά αν δείς τις υπόλοιπες αναφορές στη γέννεση, όπως το ζήτημα των ρούχων. Υπάρχουν ευρήματα στην επιστημονική κοινότητα που να σχετίζονται με το πρώτο ρούχο; Πότε ήταν αυτό; Γιατί ο συμβολικός Θεός συμβολικά θύμωσε;

Άρα η αθανασία δεν αφορούσε όλους τους ανθρώπους, αλλά εκείνη την ομάδα. Από νωρίς, πέφτουμε στο δίπολο "εμείς-άλλοι".

Μετά από πολλή σκέψη, κατέληξα στην αβεβαιότητα ότι ίσως τελικά η αθανασία, εκτός από την επιβίωση μίας ομάδας που ίσως, ενδεχομένως, ίσως λέω,  και να αποτελούσε ξεχωριστό ανθρώπινο είδος , να αφορά και την μετάδοση της γνώσης. Η υστεροφημία ως εξελικτικό εργαλείο για την πρόοδο, ξεκίνησε από τη γέννεση. Αν κάθε γενιά πατάει στα ευρήματα της προηγούμενης για να βελτιώσει τη ζωή της, τότε έτσι η ομάδα αυτή ζει για πάντα, όλο και καλύτερα. Εμείς, όχι οι άλλοι.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αυτό της μετάδοσης ενός τρόπου ζωής αλλά και της επιβίωσης των ατόμων μίας ομάδας, το να σκοτώνεις τους απογόνους σου  (αντισύλληψη, έκτρωση, ομοφυλοφιλία, αυνανισμός) αποτελεί αμάρτημα, κατά της επιβίωσης της ομάδας και κατά της μετάδοσης ενός τρόπου ζωής, ειδικά σε μία εποχή όπου ο θάνατος ήταν καθημερινή πραγματικότητα. Όταν πάνω από τα μισά παιδιά πεθαίνουν πριν το πρώτο έτος της ζωής τους, όταν οι αρρώστιες και οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι σκοτώνουν ανθρώπους όπως η θύελλα ρίχνει καλάμια, τότε κάθε ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη, δεν πρέπει να χαθεί, για το άτομο αλλά και για την ομάδα. Το ζευγάρωμα πρέπει να καταλήξει σε γέννα.

Θα μου πείς, τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και η τεχνολογία έχει καταστήσει σχεδόν όλες αυτές τις πρακτικές αχρείαστες.

Κοίτα όμως πως οι δυτικές κοινωνίες, με όλα αυτά τα κουλτουριάρικα, έφτασαν στο σημείο να συρρικνώνονται αντί να ευημερούν. Φτάσαμε στο σημείο να αποτελείται η κοινωνία από γέρους και οι πληθυσμοί μέσα στις ίδιες μας τις χώρες να μειώνονται ανησυχητικά, σε σημείο να μην υπάρχουν νέοι να στηρίξουν το σύστημα, αυτό που πήρε τόσους αιώνες να φτάσει ως εδώ και τόσο μας βολεύει και μας αρέσει.

Και γιατί να μην λιγοστέψουν οι χριστιανοί, θα μου πείς. Κακό είναι;
Πιστεύω ότι είναι κακό, όχι για  κανέναν άλλο λόγο αλλα γιατί μου αρέσει ο τρόπος ζωής των χριστιανών και θα ήθελα και για τα παιδιά μου να συνεχιστεί, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει αν εκλείψουν οι χριστιανοί.

Ο χριστιανικός τρόπος ζωής δίνει ισότητα και ελευθερία. Επιτρέπει στις γυναίκες να συμμετέχουν παντού (και κοίτα πόσο ωφελήθηκε η κοινωνία από αυτή τη συμμετοχή!), επιτρέπει τη ζωή χωρίς βία και επιτρέπει τη συγχώρεση. Επιτρέπει την καλωσύνη. Τα χριστιανικά επιτεύγματα συμπεριλαμβάνουν τεχνολογικά και γνωστικά επιτεύγματα ανυπολόγιστης αξίας και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παρόλο που οι άνθρωποι όλων των φυλών διαθέτουν ευφυΐα ισάξια, είναι τα δυτικά, άρα χριστιανικής προελεύσεως, ιδρύματα που είναι περισσότερα και καταξιωμένα, μέσω των επιτευγμάτων τους. Μπορεί ο επιστήμων που έκανε την ανακάλυψη να είναι κινέζος, αφγανός ή φιλιπινέζος, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ισάξιοι, το σύστημα όμως έχει διαμορφωθεί μέσα από το χριστιανικό διηνεκές. Δεν κρίνω άτομα, φυλές ή εθνικότητες. Συγκρίνω συστήματα, κατάλαβες;

Έτσι, από τη μία έχουμε τον "άλλο" (κινέζο, πακιστανό, μουσουλμάνο, κοκ) που με νύχια και με δόντια διεκδικεί το δικό μας ζωτικό χώρο γιατί αυτός είναι ο καλύτερος (γιατί αν δεν ήταν θα κάθονταν στα αυγά του) να γεννοβολάει σαν κουνέλι και να γεμίζει τις πόλεις μας (όχι γιατί μας ανήκουν αλλά γιατί φτιάχτηκαν από χριστιανούς με χριστιανικό σύστημα) και από την άλλη έχεις τους "δικούς μας" να κάνουν ένα παιδί στα 35 και ίσως άλλο ένα στα 39, τα οποία δεν θα έχουν το μένος και την ορμή των "άλλων" αλλά θα πάνε να μαστουρώνονται με υπαρξιακές ανοησίες και να πηδιούνται και να σκοτώνουν τα παιδιά τους με εκτρώσεις, να κάνουν ευθανασία ο ένας στον άλλον, να αυτοκτονούν στα 40 τους επειδή μέσα τους νιώθουν γυναίκες εγκλωβισμένες σε αντρικό σώμα ή να περνάνε τη ζωή τους κάνοντας τέχνη τη στιγμή που ο κόσμος γύρω καίγεται.Σαν τεχνική επιβίωσης, με άριστα το δέκα παίρνει μείον δέκα.

Άρα, το σύστημα είναι κάτι που πρέπει να ξανασκεφτούμε. Αφού μας αρέσει, τότε πρέπει να το διατηρήσουμε και αν εκλείψουμε τότε δεν θα μπορούμε. Η οχύρωση πίσω από φυλετικά, εθνικιστικά ή θρησκειοφανή επιχειρήματα απλά είναι ανόητη, γιατί έτσι αυτό-περιοριζόμαστε αντί να αναπτυσσόμαστε. Αν αυτό το καλό σύστημα το κρατήσουμε ζηλότυπα και τσιγγούνικα για τους λίγους εμάς, τότε τα παιδιά μας θα υποφέρουν στο σύστημα των άλλων, μίας και οι άλλοι θα είναι περισσότεροι, άρα το δικό τους σύστημα θα επικρατήσει, αναπόφευκτα με αυτόν τον τρόπο.

Αν όμως το καλό αυτό σύστημα το διδάξουμε και στους άλλους, αλλόθρησκους, αλλοεθνείς και φυλετικά άλλους, τότε δεν θα υπάρχει λόγος αντιπαράθεσης εξ αρχής.

Το τέλος της λογικής όπως την ξέρουμε (και νιώθω περίφημα!)

Ο λόγος που δεν θα επιτρέψει ο συστεμικός σαμαρωμένος γάιδαρος να γίνουν εκλογές, δεν είναι ότι δεν θα εκλεγεί ο ίδιος, αλλά ότι θα καταρρεύσει ολόκληρη η πολιτική σκηνή όπως την ξέρουμε. Δεν ξέρω αν τελεί υπό την εντύπωση ότι θα επανεκλεγεί ή ότι θα επανεκλεγεί ο οποιοσδήποτε, και δεν ξέρω αν νομίζει ότι αναβάλοντας την καταδίκη θα καταφέρει κάτι εκτός από το να πέσει από ψηλότερα στα πολύ χαμηλότερα με μεγαλύτερη φόρα... Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει την πίστη τους στην συστηματικά οργανωμένη πολιτική, δη στα κόμματα. Εκτός από τα ολίγα κομματόσκυλα που συνεχίζουν να τρώνε λες και δεν άλλαξε τίποτα, αλλος κανείς δεν πιστεύει ούτε στον σαμαρά, ούτε στον γαπ, ούτε στον τσίπρα, ούτε καν στη χα και οι ψήφοι εδώ και καιρό είναι ψήφοι πειραματικές "να δούμε τί θα γίνει".

Και θυμήθηκα ότι πριν από καιρό, στο παλιό καζάνι, αναρωτιόμουν πως θα ήταν μία βουλή γεμάτη ανεξάρτητους βουλευτές και ο φίλος μου ο άμπανος μου έλεγε ότι αυτό δε γίνεται. Και φυσικά, έχει δίκιο, όπως όλοι γνωρίζουμε, πέρα από τα ουτοπικά αστεία ή πειράματα του μυαλού που κάνουμε που και που για να περνάει η ώρα, έτσι για το ζήσουμε έστω και μόνο στο μυαλό μας.

Ωστόσο, η σκέψη μου αυτή με στοιχειώνει έκτοτε και μάλιστα παρεκτράπηκε της πορείας της, όπως τυχαίνει συχνά όποτε βρίσκομαι σε καζάνι.

Βασικά, τα κόμματα δεν είναι κερδοφόρα. Σαν επιχείρηση, ένα κόμμα είναι παρανοϊκά στημένη, θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι εκτός από το προφανές ξέπλυμα μαύρου χρήματος που σίγουρα θα γίνεται, μέσα σε μηχανισμούς που κανείς δεν ελέγχει, είναι και το γεγονός ότι και τυπικά ένα κόμμα δρα ενάντια στο χρηματικό του συμφέρον, σα δομή και σαν σύστημα.

Ορίζουμε σαν επιτυχημένο σύστημα αυτό που μπορεί όχι μόνο να συντηρείται, αλλά και να αναπαράγεται, δηλαδή εκτός από την ημέρα να μπορεί να συντηρήσει και τα παιδιά του, όπως θα έκανε ένα έμβιο ον.

Αν ήταν επιτυχημένο, τότε θα μπορούσε να ζει χωρίς κρατικές ενέσεις. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι έτσι.

Εκτός αυτού όμως, τί ωφελος υπάρχει; Η ύπαρξη μίας δομής με γραμματείς, καθαρίστριες, υπάλληλους και γραφεία τί δίνει στον πολίτη που πληρώνει φόρους μέρος των οποίων πάει στα κόμματα;Πάρε το πασόκ ή τη νδ ή το κουκουέ ή τον σύριζα και πες μου τί προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο τώρα.

Το ίκα, ας πούμε προσφέρει υπηρεσίες υγείας. Το ταχυδρομείο προσφέρει επικοινωνίες, μία τράπεζα προσφέρει την ρύθμιση και διακίνηση κεφαλαίων. Το κόμμα, εκτός από τον εαυτό του, τί άλλο συντηρεί; Εκτός από την επανεκλογή του, τί άλλο εξασφαλίζει;

Παλιά ίσως κάτι να έδιναν. Τώρα όμως; Τώρα ούτε καν τη δυνατότητα έκφρασης δεν παρέχουν στον πολίτη, αφού είτε βγεί ο τσίπρας είτε ο καμμένος είτε ο καινούριος κουκουές που δεν έχει ούτε φτάρνισμα να δώσει, είναι ένα και αυτό. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι μαζεύουν ατάκες από το τουίτερ και τις ξεφουρνίζουν όλες μαζί για να πάρουν λαηκ, και σε αυτό συμπεριλαμβάνω και τον (ας τον κάνει ο θεός) πρωθυπουργό. Όλοι τους, λένε ό,τι νομίζουν πως θα μαζέψει ψηφοθηρικά λάηκ.

Άρα, το κόμμα ως θεσμός έχει τελειώσει.

Αυτό είναι κάτι που ούτε ο Σαμαράς μπορεί να εμποδίσει, ούτε κανείς άλλος. Είναι μία πτώση που εφόσον θα γίνει, πρέπει να γίνει ανεμπόδιστα, ώστε να προκύψει το ταχύτερο δυνατό μία νέα δυναμική, τόσο μέσα από τις κοινωνίες, όσο και μέσα από την ίδια την πολιτική που εδώ και καιρό έχει αποκοπεί από την κοινωνία, οπότε αναγκαζόμαστε να την εξετάζουμε ξεχωριστά.

Και, ναι, πιστεύω σε μία βουλή γεμάτη ανεξάρτητους που δεν θα επανεκλέγονται περισσότερες από
δύο φορές, και που δεν θα μπορούν να δίνουν τη σκυτάλη στους απογόνους τους (100 χρόνια βενιζέλοι, έλεος! ούτε στην αγγλία δε γίνονται αυτά) και που δεν θα έχουν άλλα προνόμια εκτός από το δωμάτιο στο ξενοδοχείο όπου θα μένουν όποτε έρχονται για τις συνεδρίες της βουλής. Πιστεύω σε μία βουλή που θα έχει γραφεία για τους βουλευτές τα οποία θα είναι προσβάσιμα για τους πολίτες καθιστώντας περιττή την χρήση άλλων, εξωτερικών γραφείων. Πιστεύω σε μία βουλή που θα ανανεώνεται πραγματικά και που, ενώ σίγουρα δεν είναι αγγελικά πλασμένη, τουλάχιστον δεν θα κατσικώνεται ο κάθε μητσοτάκης στον αιώνα τον άπαντα, ούτε θα είναι όλες οι ψηφοφορίες προκανονισμένες από την παράγκα.

Πιστεύω σε υποψήφιους που δεν έχουν ως επάγγελμα την υποψηφιότητα.

Πιστεύω σε μία βουλή με τριακόσιους και όχι διακόσιους βουλευτές, ανεξάρτητους που, χωρίς την κομματική μαύρη χρηματοδότηση, χωρίς εξασφαλισμένα προνόμια και χωρίς τη δυνατότητα να βολέ
ψουν το σόι τους, θα είναι πιο κοντά στις κοινωνίες, αναγκαστικά.

Post for statistic purposes to you-know-who regarding you-know-what.

I did not find any contact information on your blog so I decided to write this post and leave it for you to see here. I am not mentioning your name as it would sound as if I was making suggestions, which I am not or trying to show off which again, I am not. Also, it is possible that someone else has had the same thoughts and then maybe, if there are enough of us, you could tell us more on the subject next time you are in Preveza.

The reason for writing is that during your speech in Preveza I identified with everything you mentioned, some of the things I do wrong and some of the things I do not so wrong, but there was one thing I did not hear mentioned so I would like to ask you about.

The problem: when I began teaching I wanted to learn as much as possible about the profession, so I read everything from sociology, to psychology and anything I could get my hands on. I attended seminars and speeches. And this helped me realize some basic facts until I settled into a teaching style that I think works both for me and my students. But once I settled, another problem emerged. I walked into a class and instead of children, I saw numbers: statistics, surveys, publications, facts and background information. This "blurred" my senses. I was not able to interact with the students because there was always this white noise from all these sources inside ny head.

What I did: I tried to deliberately unlearn everything I had learned. Now, this is impossible but I gave away all my books and stopped quoting statistics. I don't even read statistics, anymore. I don't buy books. I do my research, I attend seminars and seek feedback, but only in an abstract, general way rather than hard facts, as hard facts lead you to believe that if you do this, then that will happen, and we all know this is not how humans work, especially children.

What I also did was this: I deliberately blocked out any information that could alter my judgement of a child or student. I stopped asking about the social status of the parents, the performance in previous years or even what kind of family they came from, nationality, etc. I found that I just couldn't help being biased if I knew those things. If, for example, you go into the classroom knowing that a child comes from a divorced couple (or is foreign or poor or rich, an only child, etc) then immediately there are sterotypical expectations. No matter how well-meaning one is, it just can't be helped. The child presents one sort of behaviour and I catch myself thinking "Only to be expected, being what he is" and that is a damnation so unfair and so destructive! Unfair because it is rarely the child's fault and destructive because it is irreversible and it leads to a self-fulfilling prophecy. The child can never get out of this vicious circle without a caring adult's help and if  that caring adult is biased then the child has no chance of ever doing anything better.

So I go into the class at the beginning of the year with no other information than what level and what book I will be teaching. This way all students are equal in my eyes.

I spend the first weeks interacting with the students, drawing my conclusions, forming opinions and

establishing a relationship with the children which is not based on external factors but only on what is going on inside the classroom. If a student hasn't done their homework, it is not because they have this or that situation going on but because they haven't done their homework which is something that may happen to anyone, really. This allows me to see the child as he/she is, not what their parents or previous teachers think. After all, they are sometimes wrong. After all, being given a clean chance is all some troubled kids need.

After this relationship has been established, then I ask for background information and only if there seems to be an actual problem, if the child consistently fails to do certain things or make even the slightest progress, which is so rarely the case! Most of the times, when a student stops trying, it is because the adult has silently sentenced them to being who the teachers think they are.

If you don't know a student was weak last year, then you will be genuinely surprised that they don't remember something and demand that they learn it and keep trying until they do. If you know they were weak last year, then you will unconciously justify this behaviour in your mind and stop trying earlier than you would normally do with a student from whom you have greater expectations.

For the same reason, I always try to think of new ways and new tricks. I never (or seldom) use last year's tricks because if I did, I would have the same kind of biased expectations, comparing last year's students with this year's students and, more importantly, it would make me relax, feel safe that all has been done already and ease up instead of giving everything I have in class.

My question: is there another way of learning techniques on the one hand but without losing your spontaneity on the other?

Μακρόστενος

Μου αρέσουν οι άντρες με μυαλό και μου αρέσουν οι άνθρωποι με αγκαθάκι, μία μικρή διαστροφούλα, οι άνθρωποι με ένα περίεργο μικρό κρυφό κουσούρι, μου αρέσει ο άνθρωπος, ο άντρας, να έχει ματιά λίγο διαφορετική και λίγο υπό γωνία έστω και μίας μοίρας να βλέπει διαφορετικά τα πράγματα από τον κοινό κανονικό άνθρωπο.

Για αυτό μου λείπει ο λόκους τώρα που έφυγε και για αυτό μου αρέσει ο λούι και για αυτό μου αρέσει που δουλεύω για ένα τέτοιο άτομο.  Γιατί τέτοιοι άνθρωποι συνήθως βλέπουν πέρα από τη δική τους; ζωή μέσα στων άλλων, ενδιαφέρονται για κάτι πέρα από τον εαυτό τους ή το τι θα φάνε σήμερα. Πιάνουν τη σκοτούρα και την κάνουν αερόστατο.

Το κακό με αυτούς είναι πως δεν μπορούν να είναι στο ίδιο δωμάτιο με άλλον τέτοιον και ίσως για αυτό να είναι τόσο λίγοι στη γύρα. Κοιτάς κάποιον στα μάτια και ξέρεις ότι είναι λίγο σαλεμένος, όσο πρέπει για να ξέρει τι εστί φωτιά και μετά φεύγει γιατί αν δεν το κάνει τότε είτε που πάει ως το τέλος, είτε που όλα θα πάνε στραβά.

Και δεν είναι τρέλα αυτό το πράγμα αλλά μία υπερρεαλιστική ενόραση του κόσμου, είναι ο τρόπος που εισπράττει ο κάθε ένας αυτά που γίνονται και πως τα νιώθει σαν αλήθειες και πως μετά χωρίς να τα μαρτυρήσει τα έχει για χαλινάρια του νού.

Πόσο πονάνε μερικές αποφάσεις...