Δεκανίκια.

Ήταν κάποια εποχή που ήμουν κι εγώ έτσι, που δεν έβρισκα τίποτα όμορφο πουθενά. Είναι εύκολο να το πάθεις αυτό. Ακόμα και αν δεν υπάρχει κάτι που να σε ρίχνει εντός σου, είναι τόσο εύκολη η γκρίνια που όλοι πρώτα από αυτή ξεκινούν. Ίσως είναι και μέρος της φύσης μας, σαν άνθρωποι, να ζητάμε πάντα το άλλο, χωρίς να δίνουμε προσοχή σε αυτό που ήδη έχουμε, σαν τεράστιες κίσσες, ένα πράγμα.

Παραμένει γεγονός ότι ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα τριγύρω μας χρωματίζεται από το τί χρώμα γυαλιά φοράει ο νούς μας.

Αν μόνο άσχημα πράγματα βλέπουμε, τότε κάτι το ανυπόφορο μας ταλαιπωρεί. Τις περισσότερες φορές αυτό το ανυπόφορο πράγμα, μέχρι να γιατρευτεί, μας ταλαιπωρεί οδηγώντας τις σκέψεις μας σε μαύρα μονοπάτια και τις πράξεις μας σε βρόχους λαθών, σε φαύλους κύκλους θολωμένων αποφάσεων και αδιέξοδων, μέχρι που είτε να ξεθυμάνει, είτε να γιατρευτεί και τότε να ξεθολώσει το μάτι μας και εκτός από την ασκήμια να δούμε και όση ομορφιά τυχαίνει τα βρεθεί ομπρός μας.

Πολλές φορές, το καλύτερο δεκανίκι για να μην πνιγούμε σε αυτό το τέλμα είναι να έχουμε δίκιο. Πολλές φορές αγανακτούμε με αυτά τα χαζά που έχει ο κόσμος ώρες-ώρες και  το εκφράζουμε σα να τα ανακαλύψαμε εμείς μόλις τώρα. Όχι ότι έχουμε άδικο. Απεναντίας, είναι πολύ πιθανό να έχουμε πραγματικά δίκιο, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος τρέλα, χάος, ανοησία και κακία. Απλά είμαστε σε ένα σημείο που όλα μας ενοχλούν και η ικανοποίηση είναι δύσκολη. Αυτό είναι κάτι που όλοι περνάμε κάποια στιγμή, εκτός από την συντάκτρια αυτού του ιστολογίου που όπως όλοι γνωρίζουνε είναι υπεράνω ανθρώπινων αδυναμιών και έχει αγγίξει εκ των άνω την τελειότητα, μία μέρα που βαριότανε και έσκυψε να δεί τί γίνεται εκεί κάτω, και σε καμμία περίπτωση δεν την έχει αγγίξει η κατάθλιψη επί οκτώ συναπτά έτη, καθιστώντας την ανίκανη να δει ακόμα και τον ήλιο το καταμεσήμερο.

Άλλο δεκανίκι είναι οι μανίες διαφόρων ειδών, από τη δίαιτα και το βάρος, την υγεία, τη μόδα, με οτιδήποτε μπορεί να υποκαταστήσει τη χαρά της ζωής παρέχοντας προσωρινή απόλαυση δημιουργώντας εξάρτηση χειρότερη κι από το πιο ισχυρό παραισθησιογόνο.

Τέλος υπάρχουν και τα υλικά δεκανίκια. Το αλκοόλ και το φαγητό παρέχουν την προσωρινή απόλαυση που υποκαθιστά την πραγματική ικανοποίηση της ζωής.

Το είδος δεκανικιού που θα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, κυριότερο εκ των οποίων είναι η συγκυρία. Ωστόσο, όλα τα δεκανίκια έχουν ένα κοινό γνώρισμα, τον τρόπο που λειτουργούν, ο οποίος έχει ως εξής:

Πέφτουμε με τα μούτρα στην κατάχρηση του ναρκωτικού μας. Χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, τελούμε υπό την επήρρειά του. Κάθε μας σφάλμα, κάθε μας λέξη και κάθε σκέψη παραπαίει ανάμεσα στον πραγματικό λόγο της θλίψης μας και στο δεκανίκι μας, σε ένα υπερρεαλιστικό φλιπεράκι των αισθήσεων. Ο θολωμένος νους, ανίκανος να λειτουργήσει σωστά, δεν μπορεί να λάβει λογικές αποφάσεις, οπότε παραμένουμε στάσιμοι σε αυτή την κατάσταση για μεγάλο διάστημα. Μπορεί συνειδητά να πασχίζουμε να ξεκολλήσουμε, υποσυνείδητα όμως σκοντάφτουμε και ξανακυλάμε, είμαστε ανίκανοι να προχωρήσουμε. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά αντιθέτως εξαιρετικά ωφέλιμο, γιατί επιτρέπει στον ψυχισμό μας να συνέλθει, πριν συνεχίσει την πορεία του. Αν αγνοήσουμε αυτό το ψυχολογικό "διάλειμμα" παραβιάζοντας τις ψυχολογικές μας αντοχές κι ανάγκες, τότε ποτέ δεν θα νιώσουμε καλύτερα. Τόσο απλά.

Θα μου πείς, πως παραβιάζεις κάτι τέτοιο; Πολλοί άνθρωποι το κάνουν, όταν, νιώθοντας βουλιαγμένοι στον βούρκο της συναισθηματικής ατονίας, επιχειρούν με το ζόρι να χαρούν. Με το ζόρι να μεθύσουν, με το ζόρι να χαρούν, με το ζόρι να αγαπήσουν, με το ζόρι να πετύχουν. Ευτυχώς για αυτούς, η φύση είναι σοφότερη. Δεν επιτρέπει να προχωρήσεις παρακάτω, αν δεν γίνεις καλύτερα.

Τα σημάδια είναι ευδιάκριτα, αρκεί να ξέρεις τι ψάχνεις.Όταν πέφτεις από λάθος σε λάθος και όλα
πάνε στραβά, τότε αυτό είναι μήνυμα από τον εαυτό σου, που σου λέει "κάτσε και σκέψου".

Τις περισσότερες φορές, είναι πέρα από τις δυνάμεις μας να κάνουμε το οτιδήποτε, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για το κοινό κρυολόγημα. Απλά περιμένεις να περάσει. Τα κουτσο-βολεύουμε, μέχρι που μία μέρα, κάτι αρχίζει να πηγαίνει καλά. Αυτό είναι ο εαυτός μας που ξυπνάει και αρχίζει πάλι, σιγά-σιγά, να λειτουργεί κανονικά.

Κάποια μέρα, βαριόμαστε τα δεκανίκια μας. Δεν βρίσκουμε νόημα να πίνουμε, δεν αδημονούμε για το επόμενο γεύμα ούτε έχει τόση σημασία το τί θα φορέσουμε ούτε το πόσο δίκιο έχουμε.

Και τότε, ξαφνικά, είμαστε πλέον ικανοί να διακρίνουμε πανεύκολα την ομορφιά και να την απολαύσουμε αναλόγως, χωρίς να πτοούμαστε από την περιρρέουσα μαυρίλα, την οποία παύουμε να βρίσκουμε και τόσο ενοχλητική.

Η ομορφιά του όλου πράγματος έγκειται στο ότι δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά η μαμά φύση έχει προνοήσει ώστε να γινόμαστε καλά παρά τις επίμονες προσπάθειές μας να παραστήσουμε τον ήρωα απλά και μόνο επειδή πάθαμε μία κατάθλιψη. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε τα δεκανίκια μας, μέχρι που μία στιγμή θα τα πετάξουμε στην άκρη
ως ανόητα πράγματα, μην πιστεύοντας πως μπορούσαμε να έχουμε υπάρξει τόσο χαζοί.