Ομορφιά μέχρις δακρύων

Στον φασαριόζικο έφηβο που μόνος του επέλεξε να καθήσει κοντά στην έδρα μου, παρόλο που το μάλωνα όλη τη χρονιά πέρυσι.

Στην μικρή νεράιδα που ξαφνικά άρχισε να θυμάται το λεξιλόγιο

Στον μαντραχαλά που με φωνάζει "coach".

Στην μουλωχτή που με κοιτάει κρυφά με πονηρό χαμόγελο όταν οι άλλοι κάνουν λάθος.

Στα κεφαλάκια σκυμένα πάνω από την δύσκολη άσκηση.

Στο "Ωχ, κυρία!" της βαρεμάρας, την τελευταία ώρα.

Στη λάμψη του "Το κατάλαβα!" μετά τον πλάγιο λόγο.

Στο "Αχ, κυρία!" μετά το απρόσεχτο λάθος και η σβύστρα πέρα δώθε.

Στα πιτσιρίκια που με λένε αυστηρή παρόλο που δεν τα έχω μαλώσει ποτέ.

Στην άδεια αίθουσα που επιτέλους ησύχασε για απόψε.

Στις εικόνες που πήραν μαζί τους σπίτι, δώρο από εμένα.

Το στύλ και ο δαρβινισμός

Με έχει απασχολήσει πολλές φορές το θέμα του πως επιλέγουμε το οτιδήποτε και ειδικότερα συντρόφους, όχι για κανέναν άλλον λόγο παρά το ότι βλέπω τριγύρω μου πανέμορφους ανθρώπους να ακολουθούν την ίδια συμπεριφορά: περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους φροντίζοντας την εμφάνισή τους με φτιασίδια, ρούχα, γυμναστικές, κολώνιες, κοκ, αλλά όλα αυτά σαν επένδυση να μην καρποφορούν, δηλαδή στο τέλος της διαδικασίας δεν έχουμε το ζευγάρωμα των ανθρώπων, αλλά μοναξιά και πίκρα, πολλές φορές μάλιστα έχουμε την απογοήτευση ότι όλοι/όλες είναι ίδιοι/ίδιες.

Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι διαλέγοντας σύντροφο, στην ουσία διαλέγεις γονίδια για

αναπαραγωγή, τότε θα έπρεπε στο τέλος του φτιασιδώματος και του ντυσίματος και του βαψίματος και της γυμναστικής να υπάρχει όχι μόνο ζευγάρωμα, αλλά και τεκνοποίηση, δηλαδή ο λόγος που βαφόμαστε οι γυναίκες είναι για να μας κάνει ο άντρας μάνες και ο λόγος που οι άντρες δείχνουν μούσκουλα είναι για να γίνουν πατέρες όσο το δυνατόν περισσότερων γεννεών.

Άρα, αυτό που μετράει, είναι το γονίδιο και αυτό δεν εξαρτάται από τα φτιασίδια, τα ρούχα τη γυμναστική και όλα αυτά. Αν, ας πούμε, έβαζες μερικούς άντρες και μερικές γυναίκες χωρίς ρούχα σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, τότε αναμφίβολα πολύ σύντομα θα σημειώνονταν περιπτύξεις και εναγκαλισμοί. Αν , τώρα, τους ίδιους άντρες και τις ίδιες γυναίκες τους έλεγες να ντυθούν και να σενιαριστούν όσο καλύτερα ξέρουν και μπορούν ώστε να τραβήξουν την προσοχή ενός εραστή και μετά τους άφηνες πάλι όλους μέσα στον μεγάλο αυτό χώρο, τότε οι εναγκαλισμοί και οι περιπτύξεις θα ήταν ριζικά διαφορετικές από εκείνες με τα γυμνά κορμιά, γιατί εκτός από το ουσιώδες, πλέον έμπαιναν και άλλα ζητήματα στη μέση.

Μία γυναίκα που έχει πολύ ωραίο κορμί, ας πούμε, μπορεί να διάλεγε φτηνιάρικα ρούχα ή πολύ συντηρητικά ή πολύ περίεργα, κοκ. Αντίστοιχα, ένας άντρας μπορεί να διάλεγε ρούχα που τον κάνουν να δείχνει αλήτης, ρεμάλι, ξενέρωτος, κοκ.

Πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από την ουσία, τους χυμούς του ίδιου του σώματος που βλέπουμε μπροστά μας, πρέπει πλέον να περιλάβουμε στην κρίση μας και τις πληροφορίες που μας δίνει το γούστο του.

Και αυτό είναι πολύ δύσκολο και πολύ άδικο, γιατί πολλές φορές το γούστο στα ρούχα δεν μαρτυρά απαραιτήτως αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μαρτυρά.

Στην ουσία, τα ρούχα, οι κολώνιες, οι γυμναστικές και τα φτιασίδια κάνουν την εύρεση συντρόφου δυσκολότερη, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, γιατί αποτελούν άλλο ένα σύνολο πληροφοριών για αποκωδικοποίηση, για την οποία οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα προλάβει να εξελιχθούν. Θέλω να πω, πόσα χρόνια ντυσίματος έχουμε σαν είδος; Πέντε χιλιετίες είναι αμεληταίο διάστημα, εξελικτικά μιλώντας. Φυσικά και δεν έχει εξασκηθεί η μύτη μας στο να ξεχωρίζει ποιός τύπος εραστή προτιμά εκείνο το τεχνητό άρωμα ή ποιός τύπος ανθρώπου κρύβεται πίσω από εκείνο το μέηκ άπ.

Κι έτσι, αυτό που κάνουμε τελικά είναι να παίρνουμε τα ψεύτικα χαρακτηριστικά του φτιασιδώματος για πραγματικά, να λαμβάνουμε αποφάσεις ερωτικές με βάση αυτά τα ψεύδη, και τελικά να διαψεύδονται όχι μόνον οι ελπίδες μας αλλά και τα γονίδιά μας, το επόμενο πρωί, η απόρριψη του συνανθρώπου είναι βάρβαρη και απόλυτη, τελικά.

Επιπλέον, έχοντας αποσυνδέσει την τεκνοποίηση από την ερωτική επαφή, ναι μεν έχουμε κάνει τη ζωή μας λιγότερο κουραστική, από την άλλη μεριά όμως παραβιάζουμε το dna μας, κατά κάποιον τρόπο. Γονιδιακά, χαιρόμαστε όταν βλέπουμε έναν ωραίο άνθρωπο διότι μας αρέσει η προοπτική να αναπραχθούμε μαζί του. Χωρίς την αναπαραγωγή, μετατοπίζεται το νόημα της σχέσης από την τεκνοποίηση στην ευχαρίστηση, πράγμα που σημαίνει ότι περνάμε όλη τη ζωή μας με περιστασιακούς συντρόφους γιατί "έτσι μας αρέσει" το οποίο δεν θα ήταν κακό αν δεν μας άφηνε κενούς, κυνικούς και δυσαρεστημένους, γεμάτους μοναξιά και πίκρα.

Θεωρώ ότι χωρίς την πραγματικότητα του σώματος και της αναπαραγωγής, χάνει την ουσία της η σχέση μας με τους άλλους και για αυτό νιώθουμε μόνοι, παρά τις ανέσεις και την στυλιστικά άρτια εμφάνισή μας

Άρα, θα ήταν εύλογο να υποθέσουμε ότι χωρίς όλα αυτά θα ήταν πιο εύκολο να βρεί κάποιος σύντροφο. Ωστόσο, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στην φτιασιδωμένη εικόνα σαν άνθρωποι, που την φυσική εικόνα, την αφτιασίδωτη, την βρίσκουμε απεχθή και απολίτιστη.

Αυτό, αν είχε αποτελέσματα, δηλαδή αν  είχαμε κάποιον να αγαπάμε, τότε δεν θα πείραζε κανέναν. Κοιτώντας όμως τριγύρω, στους τέλεια στυλιζαρισμένους νέους μας, βλέπω ότι δεν είναι έτσι. Αυτό που βλέπω είναι να έχουν μόνο περαστικές σχέσεις, αλλά πολύ σπάνια κάτι σταθερό και στην πλειοψηφεία τους έχουν περιέλθει σε μία κατάντια κυνισμού ως προς τον συνάνθρωπο. Χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για να εξυπηρετήσουν κάποιες ανάγκες τους, αλλά τίποτα παραπάνω. Πολλοί, μάλιστα, περηφανεύονται για αυτό με το σκεπτικό ότι είναι ανεξάρτητοι/-ες, ότι είναι χειραφετημένοι/-ες, ότι είναι ανοιχτόμυαλοι/-ες, ότι δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση, ότι δεν ανέχονται βλακείες από κανέναν, και άλλα αστεία πράγματα.

Ξέρω, μάλιστα πολλούς και πολλές που, νομίζοντας ότι ανεξαρτησία και χειραφέτηση ίσον κακία, να μιλάνε περήφανα για τις φορές που φέρονται άσχημα στους/στις συντρόφους τους.

Και έτσι, πολλοί νέοι, που αν δεν βασίζονταν τόσο στα ωραία ρούχα θα είχαν βρεί εκατό συντρόφους, παραμένουν μόνοι, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, και αυτό το δεύτερο είναι που πονάει ασύγκριτα περισσότερο.

Άρα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα φτιασίδια δεν βοηθούν, αλλά εμποδίζουν την αναπαραγωγή και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στο δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης, τότε πρέπει οπωσδήποτε και σύντομα να γίνει μόδα το ανεπιτήδευτο στυλ. Αν θέλουμε λιγότερους άνθρωπους στους ψυχαναλυτές, πρέπει επίσης να προωθήσουμε το ανεπιτήδευτο στυλ, γιατί ενώ η επιτήδευση σίγουρα έχει τις χάρες της, εν τέλει το πληρώνουμε σαν κοινωνία με την ανικανότητα να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, παρά μόνο αν ο ένας από τους δύο είναι ψυχοθεραπευτής ή ψυχολόγος ή ψυχίατρος, πράγμα λάθος και εσφαλμένο γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα,  μας έχουν βγάλει όλους τρελούς, χωρίς όμως να μας γιατρέψουν, αν κρίνω από τον αριθμό ατόμων που γνωρίζω ότι πάνε σε τέτοιους επαγγελματίες χωρίς να έχουν δει καμμία αλλαγή στη ζωή τους τα τελευταία 15 χρόνια.

Τέλος, αν κάτι δεν δουλεύει, τότε ξέρω ότι, όπως θα έκανε κάθε συνετός επιχειρηματίας, το αλλάζουμε. Αν η επιτήδευση έχει σαν αποτέλεσμα την φθίνουσα πορεία των ανθρώπινων πόρων, άρα καθιστά δυσκολότερη την επικράτηση στην Αγορά του κόσμου, άρα στην απώλεια υποστήριξης παγκοσμίως, άρα απώλεια κερδών, τότε το κίνητρο δεν είναι μόνο ηθικό.

Υπάρχει τεράστιο κέρδος στο να αφήσουμε τους άνθρωπους στην ησυχία τους.

Risks of a No-Risk Policy

Πάντα είχα μία πολιτική, την πολιτική του μηδενικού ρίσκου όταν πρόκειται για την ευθύνη μου ως προς τους άλλους. Δηλαδή, όταν πρόκειται για κάτι που αφορά μόνο εμένα και κανέναν άλλον (πολύ λίγα πράγματα στη ζωή είναι τέτοια) τότε το ρίσκο το παίρνω με χαρά και ευχαρίστηση. Όταν όμως το ρίσκο αφορά άλλους, όπως τους μαθητές μου ή τους ανθρώπους που αγαπάω, όποιοι και να είναι, όπου και αν βρίσκονται, τότε τηρώ αυτή την τακτική, δηλαδή να μην διακινδυνεύσω με κανέναν τρόπο το δικό τους συμφέρον και να μην κάνω τίποτα αν δεν είναι οι πιθανότητες συντριπτικά υπέρ τους.

Μέχρι τώρα η τακτική αυτή με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη, υπό την έννοια ότι ποτέ δεν έχω κάνει τίποτα που να βλάψει κάποιον με κανέναν τρόπο. Προσπαθώ μάλιστα να προστατεύσω τους γύρω μου από τα λάθη μου, όσο μπορώ φυσικά, διότι μερικά από τα λάθη μου τα βλέπω ως σωστά.

Για αυτό και προσπαθώ να δέχομαι κάτι με το οποίο διαφωνώ όταν θεωρώ ότι ίσως για κάποιον άλλον να φαίνεται σωστό. Προσπαθώ, όσο μπορώ μέσα στη ανθρώπινη άρα ατελή μου αντίληψη και φύση, να συνδυάσω το δικό μου μυαλό με των τριγύρω μου, για να περιορίσω τα λάθη που θα κόστιζαν σε άλλους. Έτσι την έχω την ευθύνη στο μυαλό μου, αυτόν τον ορισμό της δίνω.

Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, νιώθω ότι ξέρω λιγότερα. Νιώθω σα να είναι όλα λάθος και σαν όλα να είναι αταίριαστα ως προς εμένα. Πράγματα που είχα ως σταθερές, είναι τώρα ρευστότερα κι από λάδι σε κατηφόρα και αυτό που περισσότερο αμφισβητώ είναι το τί καταλαβαίνω.

Οι πηγές είναι περισσότερες από όσες μπορώ να διαχειριστώ και πιο πολύπλοκες από ότι ήταν.

Πάντα όμως, σε καιρούς κρίσεως, οι άνθρωποι αντιδρούν με δύο τρόπους, είτε που αναζητούν την ασφάλεια της πεπατημένης, κανουν δηλαδή αυτό που πάντα έκαναν ελπίζοντας ότι οι ίδιοι νόμοι θα

έχουν τις ίδιες επιπτώσεις, είτε που κάνουν το εντελώς αντίθετο, με το σκεπτικό ότι αφού μέχρι τώρα έκανα αυτό, τώρα πρέπει να κάνω το αντίθετο. Και είμαι στο σημείο που πρέπει να αποφασίσω ποιό από τα δύ θα κάνω. Δύσκολη απόφαση, αν μη τι άλλο γιατί όπως όλες οι παοφάσεις πρέπει να παρθεί εν βρασμώ ψυχής και χωρίς αρκετές πληροφορίες.

Όσο για τον Παναγιώτη, έχω να πω το εξής. Αυτό που εμένα με βοήθησε ήταν το εξής, να σταματήσει αυτό εδώ, η φράση αυτή για κάποιο λόγο στα αγγλικά, "This ends here!"

Σκέφτηκα, Παναγιώτη, το εξής. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δεν αποφασίζουν, αλλα αντιδρούν, άλογα, όπως το νερό όταν πέσει μέσα του μία πέτρα: δεν είναι απόφασή του να κάνει κύκλους, απλά έτσι αντιδρά. Έτσι πήρα την ΑΠΟΦΑΣΗ να μην αντιδράσω σύμφωνα με το αρνητικό ερέθισμα, αλλά αντιθέτως, να μην αντιδράσω σύμφωνα με αυτό. Πήρα την απόφαση, οι ομόκεντροι κύκλοι του δικού μου προβλήματος να μην επεκταθούν περισσότερο, αλλά να σταματήσουν σε εμένα. Πήρα την απόφαση να είμαι εγώ η μόνωση ανάμεσα στον θόρυβο του παρελθόντος και την επόμενη γενιά.

Αποφάσισα, οποιαδήποτε αντίδραση οφείλεται σε εκείνο το πρόβλημα, να την πνίξω. Κοίταξα τριγύρω και παρατήρησα ποιές ήταν οι αντιδράσεις στα καλά πράγματα και τις αποστήθισα όπως ο ηθοποιός το σενάριο και τις έκανα ζωή μου, ώστε η επόμενη γενιά να έχει ένα στρώμα (εμένα) να την προστατεύει από τους απόηχους των ουρλιαχτών. Δεν εξέφρασα θυμό ούτε έφυγα. Δεν μίλησα σε κανέναν ούτε ξέσπασα. Δεν απέφυγα τις υποχρεώσεις μου, δεν έκανα πίσω όταν μου ζητήθηκε να δείξω κατανόηση σε ανθρώπους που δεν την έδειξαν σε εμένα. Έγινα η μόνωση. Στρίμωξα το είναι μου ανάμεσα στις πληγές του παλιού και τις απαιτήσεις του νέου, των νέων

Έχει το τίμημά του. Πρέπει κάποια στιγμή να εκφραστείς, γιατί δεν μπορεί κανείς να τα κρατά όλα μέσα του για πάντα. Η μαυροδάφνη βοήθησε. Και η πολύ δυνατή μουσική. Και οι μικρές ώρες πριν την αυγή που ότι ρέει είναι αόρατο.

Μόνη ανταμοιβή ότι σταμάτησα το κακό, δεν το άφησα να αναπαραχθεί μέσα από τα λόγια ή τις πράξεις μου. Η νέα μέρα είναι καθαρή.

Κανένα ρίσκο για τους άλλους, για μένα όλα.
Μπορώ και το κάνω.

Ένα για τον Μάκη.

Ο Μάκης ήταν ο περίφημος Locus Publicus που γνώρισα διαδικτυακώς και που είχα την τύχη να γνωρίσω και δια ζώσης.

Πέθανε πριν από μερικά χρόνια και δεν θυμάμαι καν αν είναι σήμερα η επέτειος του θανάτου του, όμως σήμερα τον σκεφτόμουν έντονα και πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Όταν τον γνώρισα ήδη είχε προβλήματα υγείας και είχε χάσει ένα σωρό κιλά από τη διατροφή που του είχαν δώσει οι γιατροί.

Όπως είχα πει και στη Ρία, αυτόν τον άνθρωπο τον είχα ερωτευτεί για το μυαλό του και με λύπησε πολύ ο θάνατός του.

Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήξερε τα ελληνικά πολύ καλά, παρόλο που είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του έξω. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικής ευφυίας και, όταν τον γνώρισα από κοντά, για λίγες ώρες μόνο, μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που έχει υπερβεί τον εαυτό του, υπό την έννοια ότι, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμας, αναρωτιέται και για το παραπέρα. Δεν βλέπει μόνο τα δικά του, αλλά κοιτάει και πιο μακρυά, αναρωτιέται για τα πάντα. Είχε πάντα την φωτογραφική του μαζί και φωτογράφιζε τα πάντα. Του άρεσε η μουσική και έπαιζε σε μία ομάδα λαϊκής μουσικής.

Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, όπως και αν το έβλεπες.

Αυτό που μου λείπει από αυτόν τον άνθρωπο είναι το γεγονός ότι καταλάβαινε. Σε κοιτούσε με αυτό το ερευνητικό ύφος και καταλάβαινες ότι ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσες.
Όταν ήρθε στην Πρέβεζα και είδε ότι ήταν στα αλήθεια έτσι όπως είχα καταλάβει από τις αναρτήσεις και τα σχόλιά του, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Σκέφτηκα κάτι όπως "επιτέλους, ένας άνθρωπος!"
Και μετά του μίλησα για τα πάντα. "Πρέπει να είπαμε πάνω από 3000 λέξεις" μου είπε πριν πάμε για καφέ.

Μου λείπει αυτό. Κάποιος που να καταλαβαίνει. Κάποιος που να βλέπει. Όχι απλά να συμφωνεί ή να έχει το ίδιο συμφέρον ή να σε ανέχεται ή να σε εκτιμά επαγγελματικά, ή να πηγαίνεις για καφέ, αλλά να καταλαβαίνει, έστω και αν τελικά διαφωνεί. Κάποιος που δεν είναι απλά ευφυής, αλλά πέρα από την ευφυΐα είναι και δεκτικός προς την πολλαπλή πραγματικότητα του κόσμου.

Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι.
Όταν είχε έρθει, μου είχε πεί ότι σε μία από τις αναρτήσεις μου, του θύμησα χωρίς να το ξέρω τα νιάτα του, τότε που πρωτοπήγε στην Αμερική, γιατί στο τραγούδι αυτό δείχνει το μέρος που τότε έμενε σαν φοιτητής.

Θα μου τον θυμίζει πάντα.
Κάπου πρέπει να τριγυρίζει ακόμα ένα τέτοιο μυαλό.