Είχα-είχα μια Αγάπη

Πάντα είχα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εξής αρχή: να έχω για "φίλους" ανθρώπους διαφορετικούς, ακόμα και εντελώς διαφορετικούς όχι μόνο από εμένα αλλά και μεταξύ τους, όχι για άλλο λόγο αλλά για να μπορώ να μαθαίνω περισσότερα, πιο σφαιρικά, να μπορώ να έχω πρόσβαση σε περισσότερες απόψεις.

Έτσι, ενώ η ίδια είμαι κάπως προς τα αριστερά, έχω ανακαλύψει ανθρώπους που είναι καταπληκτικοί δεξιοί ή αν και η ίδια μητέρα εργαζόμενη και λίγο συντηρητική, έχω δεί τον τρόπο σκέψης άλλων που δεν είναι ούτε συντηρητικοί, ούτε εργαζόμενοι ούτε γονείς, κοκ.

Πιστεύω πάντα ότι δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε σε όλα για να συνυπάρχουμε.
Πιστεύω ότι αν συζητάς μόνο με όσους συμφωνείς, τότε η σκέψη σου θα οδηγείται σε αδιέξοδα ή σε βρόχους ανακυκλώνοντας πάντα παλιές ιδέες, οι οποίες έχουν ένα κακό ελάττωμα: έχει παρέλθει ο καιρός τους, έχουν εξαντλήσει τη χρησιμότητά τους και αν δεν εξελιχθούν σε κάτι νέο τότε σαπίζουν.

Για να έχεις εξέλιξη των ιδεών, πρέπει να φροντίσεις αυτές να ζευγαρώνουν με άλλες, όπως τα είδη που εξελίσσονται μέσω της γονιδιακής ανταλλαγής.

Για αυτό δεν έχω γραφτεί σε κανένα κόμμα και για αυτό δεν πιστεύω στην μονοπώληση των ιδανικών, ούτε περιμένω από μία και μόνη ιδεολογία να αποτελεί την πανάκεια, την απάντηση σε όλα.

Για αυτό θέλω να μαθαίνω πως σκέφτονται αυτοί με τους οποίους διαφωνώ, και βάσει ποιού σκεπτικού έχουν καταλήξει σε αντίθετο από εμένα συμπέρασμα. Πως ένα λογικός άνθρωπος μπορεί να διαφωνεί μαζί μου; Ξέρει κάτι που δεν ξέρω; Να το μάθω τότε! Αν το μάθω, θα καταλήξω στο ίδιο συμπέρασμα; Υπάρχουν άλλα συμπεράσματα, τρίτα;

Εγώ έτσι σκέφτομαι.
Δεν συνδιαλέγομαι για να αποδείξω ότι έχω δίκιο, ούτε για να νιώσω υπεράνω, ούτε για να κάνω τον άλλον σκόνη.

Όταν, λοιπόν, κάποιος αρχίσει την ειρωνεία σε μία σοβαρή συζήτηση, τότε αυτόματα το εκλαμβάνω ως το τέλος των λογικών επιχειρημάτων του. Και θα ήταν εντάξει αν σταματούσε εκεί, αλλά συνήθως ακολουθούν οι χαρακτηρισμοί, και εκεί είναι που κλειδώνω, αρχίζω και βλέπω κόκκινα, γιατί θεωρώ κάτι παραπάνω από αγενή αυτόν που το κάνει αυτό. Τον θεωρώ απολίτιστο, μιας και αντί να χρησιμοποιήσει επιχειρήματα, αρχίζει τις κακοήθειες, έχει την πρόθεση να σε υποτιμήσει και όχι να ανταλλάξει απόψεις.

Και αυτή η υπόθεση με τον συριζα και την ευρώπη και τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς, μέ έκανε να χάσω πάσα ιδέα για πολλούς από τους διαδικτυακούς μου φίλους, αριστερούς και δεξιούς, που απλά δεν έχουν ιδέα του τί είναι άποψη ή συζήτηση, παρά μόνο χαιρέκακα τρίβουν στη μούρη ο ένας του άλλου αναμασημένα κλισέ, αντίστοιχα με την κάθε περίσταση, όπως οι έφηβοι που ψάχνουν αιτία να πουν κάπου τις βρισιές που έμαθαν.

Ρε, παιδιά!
Αν είναι κάτι καλό, ας το πούμε καλό, όπως το να μην χαθούν οι πρώτες κατοικίες ή να μην κοπούν οι συντάξεις. Αν είναι κάτι κακό, τότε ας το πούμε κακό, όπως η παράταση ενός προγράμματος που θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχε τελειώσει.
Ας μην τρώμε ο ένας τα σωθικά του άλλου.

Έλεος!
Έχω απογοητευτεί απίστευτα.