Δεν ήταν όμορφα εδώ

Ίσως να έπαιξε ρόλο ο χριστιανισμός, ίσως και όχι, ίσως δηλαδή να ήταν μία σύμπτωση το γεγονός ότι η δύση βρέθηκε μπροστά, χάρις σε άλλους γεωπολιτικούς παράγοντες. Το γεγονός, όμως, παραμένει, ότι η Ευρώπη, ακόμα και τώρα την ώρα της κρίσης προπορεύεται σε πολλά θέματα και οι κοινωνίες της περνούν καλύτερα από κοινωνίες άλλων τόπων, παρόλο που δεν είναι οι πλουσιότερη, ούτε η μεγαλύτερη ούτε η πιο τεχνολογικά εξελιγμένη δύναμη.

Πρέπει, κατά μία παντελώς αναξιόπιστη δική μου συλλογιστική και χωρίς καμμία επιστημονική έρευνα, να βρίσκεται ίσα με 200 χρόνια μπροστά η Ευρώπη, κοινωνικά. Πριν από πόσα χρόνια σκότωναν οι πατεράδες τις κόρες για λόγους ερωτικής επιλογής, στην Ευρώπη; Πριν από πόσα χρόνια ήταν τα παιδιά σκλάβοι και οι φτωχοί αντικείμενα προς πώληση; Πριν από πόσα χρόνια ήταν η στέρηση ο δρόμος της ηθικής και πριν από πόσα χρόνια ήταν η εκδίκηση ο δρόμος προς τη

δικαιοσύνη;

Άρα, οι  κοινωνίες που βλέπουν τα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης, λογικό είναι να επιθυμούν και για τους εαυτούς τους την ίδια ευμάρεια, την ίδια σταθερότητα και την ίδια δικαιοσύνη, τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες.

Δηλαδή, αν οι χριστιανικές κοινωνίες, με όλα τα μειονεκτήματά τους. έχουν φτάσει στο σημείο να αποτελούν αντικείμενο φθόνου για τους μη χριστιανούς, τότε μήπως θα έπρεπε οι μη-χριστιανοί να κάτσουν να σκεφτούν δύο πράγματα; Θέλω να πω, στην ευρώπη ζούμε όπως ζούμε γιατί σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, έχουμε θεσμούς, έχουμε ελευθερίες, έχουμε σε αρκετά μεγάλο βαθμό ισότητα φύλων και εθνικοτήτων, έχουμε ελευθερίες προσωπικές και πολιτικές. Αυτά είναι που κάνουν τις κοινωνίες μας όμορφες. Αν ο μη-δυτικός βλέπει από έξω τί ωραία που ζούμε αλλά δεν θέλει να κάνει τα πράγματα που κάνουμε, τότε υπάρχει πρόβλημα, γιατί θα νομίσει ότι θα έχει τα ίδια με εμα΄ς αποτελέσματα ακολουθώντας όμως εντελώς διαφορετική πορεία στην πράξη..

Αλλά δεν είναι δυνατόν να πετύχεις το παστίτσιο ακολουθώντας τη συνταγή για την ομελέττα.

Όταν βλέπεις, ας πούμε στην Ασία να χτίζονται πόλεις καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν των ευρωπαϊκών, τότε αυτό σε βάζει σε σκέψεις, σωστά; Και δε μιλάμε για τόπους χωρίς πολιτισμό αλλά για τόπους με χιλιετίες ιστορίας και τέχνης και γνώσης, οπότε εφόσον απαρνούνται τον τρόπο ζωής τους για να υιοθετήσουν τον δικό μας ("δικός μας"... απλά έτυχε να γεννηθούμε κάπου βολικά) τότε δεν είναι παράλογο να συμπεράνει κανείς ότι ο δικός τους τρόπος ζωής δεν αρέσει ούτε στους ίδιους, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο πρόταση μομφής σε ό,τι έχουν μάθει έως τώρα.

Ακόμα και οι δυτικοί που απαρνούνται τη θρησκεία ή τον δυτικό τρόπο σκέψης ή τα εγκόσμια ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο, το κάνουν από την ευχάριστη θέση να βρίσκονται στο τέλος μίας διαδρομής που ξεκίνησε εντός αυτού του συστήματος, που υποστηρίζει το δικαίωμα της επιλογής, της προσωπικής εξέλιξης, της αυτόνομης ύπαρξης και αυτό είναι προϊόν αιώνων φιλοσοφικής εξέλιξης εντός του χριστιανικού πλαισίου.

Πίσω στο θέμα μας. Πριν από κάποιους αιώνες εδώ, στα Ευρωπαϊκά μας μέρη, έκαιγαν τις μάγισσες, βασανίζαν τους αιρετικούς, κακοποιούσαν τις γυναίκες, πούλαγαν σκλάβους τα παιδιά, κύλησε τόσο αίμα από χριστιανικά χέρια και τόσος πόνος έχει προκληθεί που είναι απίστευτο το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα χριστιανοί. Κάποια στιγμή αυτό σταμάτησε. Κάποια στιγμή, η σκέψη των χριστιανών έφτασε στο συμπέρασμα ότι δεν πάει άλλο αυτό. Έβαλαν και μερικοί άθεοι το χεράκι τους, φυσικά.

Το ζήτημα είναι το εξής: πόσο καιρό θα χρειαστεί ο μουσουλμανικός τρόπος σκέψης να οδηγηθεί στο ίδιο συμπέρασμα; Ο Ινδουιστικός;  Ο Αφρικανός πόσο καιρό θα χρειαστεί να φτάσει στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να σκοτώνει, να βιάζει και να κακοποιεί άλλους Αφρικανούς;

Θα χρειαστεί μία πανούκλα, μετά μία αποικιοκρατία και μετά ένας διαφωτισμός, άλλα πεντακόσια χρόνια, δηλαδή; Δεν θα ήταν αυτό σπατάλη χρόνου εφόσον αυτό έχει ήδη συμβεί μία φορά; Θα πρέπει οι άλλοι πολιτισμοί να διαπράξουν τα ίδια σφάλματα που διέπραξαν και οι δικοί μας; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Ειδικά εφόσον μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, δεν υπάρχει τρόπος να παρακάμψουμε το μέρος της διαδρομής που ήδη έχουμε δεί μία φορά;

Δεν αποτελεί αυτό πρόκληση για όσους ξέρουν δύο πράγματα παραπάνω, το πως η πολύτιμη αυτή πληροφορία και γνώση να διαδοθεί συντομότερα, εκεί που είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να διαδοθεί;
Τα μυαλά των ανθρώπων, πόσες γενιές καλοσύνη χρειάζονται για να ημερέψουν;