Τα καλά της Μετεμψύχωσης

Είδες τελικά φίλε μου, που όλα έχουν τη θέση τους στον κόσμο;

Έλεγαν, ας πούμε, οι παλιοί για παράδεισο και μετεμψύχωση, για το τέλος του πόνου, κόντρα σε κάθε ένδειξη για το αντίθετο.

Έτσι είναι ο κόσμος, πάντα ο ίδιος και πάντα απρόβλεπτος.

Λέγαν, ας πούμε, ότι αν τα κάνεις όλα σωστά, τότε η επόμενη ζωή σου θα ήταν σε μία καλύτερη μορφή. 

Αν το σκεφτείς λιγάκι, αν το βάλεις σε άλλη προοπτική, αν το κοιτάξεις σχηματικά, τότε

καταλαβαίνεις ή ίσως αγγίζεις κάτι εντός σου που μοιάζει με κατανόηση.

Κανείς δε ζεί για πάντα, προφανώς, κανείς δε βλέπει τον θεό, κανείς δεν κλαίει για άλλο πλην του εαυτού του, όμως πάντα το θέμα ήταν το μέλλον και το μέλλον είναι οι γενιές. Αυτές είναι που ίσως κάποτε δουν τον παράδεισο και την κορυφή με τα χιόνια. Όπως οι μονάρχες με τα κόκκινα φτερά που πετούν για τους επόμενους. Η μετάδοση γονιδίων, πάντα, εξ αρχής και δια παντός, ποιανού το σπέρμα θα καρπίσει.

Σχηματικά, ξαναζείς μέσω των απόγονων και πεθαίνεις για άλλη μια φορά με τον τελευταίο τους. Αμαρτίαι γονέων...

Κάνε τα όλα σωστά και οι επίγονοι θα ζήσουν κάτι καλύτερο. Κάνε τα όλα λάθος και θα κατέβουν στην κόλαση, οι πράξεις σου θα τα οδηγήσουν σε κατώτερες μορφές ζωής, να δυστυχούν σε δυστυχίες που εσύ διάλεξες, μέρα με τη μέρα, επιλογή την επιλογή, απόφαση την απόφαση.

Το καλό είναι ότι το ανώτερο όν που παίρνει τις αποφάσεις, είσαι εσύ.

Το κακό είναι ότι κανείς ποτέ δεν αλλάζει.

Και μόνο εκ των υστέρων ξέρει κανείς την απάντηση.

Αν οι απόγονοι είναι πιο πάνω, λες εντάξει. Αν είναι πιο κάτω, τότε εθελοτυφλώντας λές και λέω, ότι θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.

Ένα μόνο αληθινό κριτήριο ο πόνος, αυτός που δίνεις και αυτός που παίρνεις.

Η ζυγαριά του πόσο υποφέρεις.