Τα περί ανεξιθρησκείας............Μύθος!

Όσοι υποστηρίζουν ότι είναι ανοιχτοί και ότι η ανεξιθρησκεία είναι αυτό που πρεσβεύουν, είναι απλά υποκριτές.

Επίσης υποκριτές είναι οι άθεοι, διότι οι περισσότεροι από αυτούς απαρνούνται την εκκλησία, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την πίστη ή την θρησκευτική εμπειρία, για να πουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικά λόγια και μετά το "παίζουν" υπεράνω και αδιάφθοροι, μόνο και μόνο για να δείξουν την ίδια εχθρότητα προς τους πιστούς όσο οι πιστοί των θρησκειών ανάμεσά τους. Και πρέπει να ομολογήσω ότι η μανία προσηλυτισμού των άθεων είναι πολύ εντονότερη από οποιασδήποτε θρησκείας, γιατί εμπεριέχει και την υπεροψία ότι ο άθεος είναι καλύτερος.

Αν είσαι άθεος ή άθρησκος ή αγνωστικιστής ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, τότε είναι υπεροπτικό και κακοπροαίρετο να βάζεις τον οποιονδήποτε να απολογείται για τις πεποιθήσεις του.

Και το κάνουν ΟΛΟΙ οι άθεοι.

Μερικοί σε χαρακτηρίζουν κατάμουτρα ηλίθιο απλά και μόνο αν δηλώσεις χριστιανός.
Μπράβο.
Ανεξιθρησκεία και πολιτισμός είναι αυτό, να υποθέσω; Σεβασμός στα πιστεύω του άλλου;

Και που πάει η λογική σας και η επιστήμη σας όταν σας πουλάνε φούμαρα;
Βγαίνει ο άλλος, ας πούμε, και λέει ότι πιστεύει στις νεράιδες ή στις θεραπευτικές ιδιότητες των κρυστάλλων, ακόμα και στην ύπαρξη εξωγήινων και εσείς το δέχεστε, αλλά το να πιστεύει κάποιος σε κάτι είναι για εσάς έγκλημα.

Το ζήτημα με τους άθεους είναι ότι πιστεύουν στο πιο ασταθές και αναξιόπιστο πράγμα στον κόσμο,  δηλαδή στον άνθρωπο και μερικοί από αυτούς, πιο επηρμένοι από τους άλλους, στον εαυτό τους.
Μπορείς να είσαι άθεος χωρίς να προσβάλεις την πίστη του άλλου;
Αν όχι, τότε δεν είσαι άθεος, αλλά εγωκεντρικός, γιατί το μόνο που θέλεις ενδόμυχα είναι να ξεφύγεις από τους κανόνες και να κάνεις του κεφαλιού σου.

Δεν δέχομαι τους άθεους διότι είναι πιο επιθετικοί ακόμα και από τους μάρτυρες του ιεχωβά. Επίσης δεν τους δέχομαι διότι ενώ απαρνούνται την θρησκεία, η δράση τους μοιάζει πολύ με αυτή, μίας και αποτελούν τους πιο λαύρους "ιεροκήρυκες" αλλά και γιατί όλα αυτά που λένε τα έχουν πεί οι θρησκείες, σχεδόν με τα ίδια λόγια μερικές φορές κι αυτοί νομίζουν ότι ανακάλυψαν τον τροχό. Δεν τους δέχομαι, διότι η επιστήμη στην οποία πιστεύουν, είναι κάτι το ανθρώπινο, άρα αναξιόπιστο, που βρίθει λαθών όπως κάθε τι το ανθρώπινο. Η επιστήμη, όσο απαραίτητη και αν είναι, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα μέρος της ανθρώπινης υπόστασης, την έμφυτη παρόρμηση να μετράς τα πάντα.

Υπάρχει και ένα άλλο μέρος, το οποίο οι άθεοι αρνούνται, αν και συνειδητά ισχυρίζονται ότι δέχονται: συνειδητά λένε ότι έχουν πνευματικότητα και ήθος ενώ στην πράξη είναι υλιστές και απάνθρωποι. Πολύ συχνά είναι κάτι καλομαθημένα τυπάκια που όταν λένε "δυσκολίες της ζωής" εννοούν το πλύσιμο των πιάτων. Δεν έχω γνωρίσει διαφορετικούς.

Μου ζητάει ο άλλος απόδειξη ότι υπάρχει θεός.
Κλασσικό, θα έλεγε κανείς.
Για εμένα και μόνο ότι υπάρχω είναι αρκετή απόδειξη, αλλά αν εσύ θες παραπάνω, και αν το εννοείς και δεν είναι ακόμα μία ειρωνική σου ατάκα, τότε ψάξε βρες γύρω σου. Οι αποδείξεις είναι κυριολεκτικά παντού. Πολλές φορές θα πείς "δεν είναι θεός, είναι υδρογόνο δύο οξυγόνο ή ίσως κάποια ένωση του άνθρακα" αλλά αυτό δεν είναι παρά η άρνησή σου να παραδεχτείς ότι δεν τα ξέρεις όλα , τελικά. Η επιστήμη σου ικανοποιεί μόνο ένα μέρος της ψυχής σου και αυτό που ψάχνεις είναι αυτό που απαρνείσαι.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο.

Από εκεί και πέρα, ο καθένας πιστεύει σε ότι θέλει, αρκεί να μη με πρήζει.

Η θρίξ της τριχός

Εϊχα από τα 20κάτι μου χρόνια μερικές άσπρες τρίχες που καθόλου δεν με απασχολούσαν διότι δεν φαίνονταν πολύ.

Γύρω στα 30 που άρχισαν να φαίνονται, άρχισα να βάφω τα μαλλιά μου σε τόνο σχεδόν ίδιο με το φυσικό μου χρώμα, ένα αναποφάσιστο σαντρέ που ονόμασα χαριτολογώντας "ποντικί". Μετά,

σκέφτηκα, αφού τα βάφω που τα βάφω, ας τα κάνω πιο μοδάτα, κι έτσι έγινα ξανθιά. Αυτό άρεσε σε όλους, αλλά εμένα μου φαινόταν πολύ χτυπητό. Το κράτησα, όμως, γιατί ήθελα να είμαι ωραία και όταν όλοι σου λένε τι θεά είσαι, δύσκολα να το αλλάξεις.

Μετά, με έπιασαν τα υπαρξιακά μου. Ήταν τότε που άρχισα το μπλογκιν και κολυμπούσα στο βόρβορο της κατάθλιψης. Ανάμεσα στο φαρμάκι που είχα βγάλει τότε, την πλήρωσε και το σκάλπ μου. Μία έκοβα τα μαλλιά μου, μία τα άφηνα , μία καρεδάκι, μία κοντό μία μακρύ, μία κόκκινο μία καστανό ή κατάξανθο, κοκ. Κατέληξα σε ένα καστανό που ήταν πολύ σκούρο και όλοι μου έλεγαν ότι δεν ήταν ωραίο, αλλά εμένα μου έβγαζε την Αθηνίλα από μέσα μου.

Κατόπιν καταθλίψεως το ξάνοιξα λιγάκι, αλλά το ξανθό της τρέλας δεν το ξαναέβαλα στο κεφάλι μου ποτέ.

Πέρασαν τα χρόνια και πάτησα τα σαράντα.
Και ενώ μέχρι τώρα αρκούσε η μηνιαία ανανέωση του χρώματος για να έχω ένα ωραίο αποτέλεσμα, σταδιακά έπρεπε ολοένα και σε μικρότερο διάστημα να περνάω τις ρίζες, μέχρι που έφτασα να τις περνάω κάθε 15 και πάλι να μην τις προλαβαίνω. Ήγγικεν η ώρα, σκέφτηκα και πήρα την απόφαση να μην τα ξαναβάψω, αλλά να τα αφήσω να πάρουν το φυσικό τους γκρίζο, που είναι και αρκετό πλέον.

Και, για κάποιο λόγο, ένιωσα απελευθερωμένη. Πολύ ωραίο συναίσθημα. Στο διάτανο τα πινελάκια και τα χημικά και οι ρίζες και όλα. Ξελευτερία!

Αυτό που δεν περίμενα, ήταν η αντίδραση μίας συναδέλφου η οποία ανησύχησε πολύ για εμένα. Νόμισε ότι με έπιασε κρίση ηλικίας. Μου είπε πράγμα όπως ότι απαρνούμαι την θηλυκή μου φύση και ότι είμαι πολύ νέα για να παρατήσω τον εαυτό μου. Παρά τις επανηλειμμένες διαβεβαιώσεις εκ μέρους μου ότι νιώθω μία χαρά, ζωντανή όσο ποτέ και ότι δεν πρόκειται για τίποτα άλλο εκτός από μία στυλιστική απόφαση, εκείνη με συμβούλεψε να πάω να κοιταχτώ. Επέμεινε τόσο που άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Λες να είναι τα πρώτα σημάδια; Λες να αρχίσω να παρατάω τον εαυτό μου; Λες να είναι όντως κάτι το ψυχολογικό;

Είδα όμως ότι δεν άλλαξε η ζωή μου σε τίποτα άλλο. Είμαι παραγωγική όπως πάντα, είμαι σε γενικές γραμμές αισιόδοξη και (να χτυπήσω ξύλο) σε καλή φυσική κατάσταση. Ε, δεν είμαι και όπως ήμουνα στα είκοσι, αλλά χρόνος είναι και περνάει, τι να κάνουμε τώρα;

Το κυριότερο που απέρριψα μέσα μου από τους ισχυρισμούς της συναδέλφου ήταν ότι με άβαφτο μαλλί δεν νιώθω άσχημη ούτε λιγότερο γυναίκα, αλλά πολύ πιο ξεχωριστή. Νιώθω ο εαυτός μου. Και όπως πάντα τον εαυτό μου τον είχα για κελεπούρι και τον πουλούσα ακριβά έτσι και τώρα αισθάνομαι ότι έχω πολλά να δώσω, και αισθητικά.

Ευτυχώς, με τα λουσίματα, το χρώμα της βαφής ξέβαψε και κατά κάποιο μυστήριο τρόπο συνδυάστηκε με το γκρίζο από κάτω με τρόπο που δεν "χτυπάει" έντονα σα διχρωμία. Αργά η γρήγορα, φυσικά αυτό θα γίνει και θα πρέπει να περάσω αυτό το άχαρο στάδιο, αλλά από την άλλη αυτό συμπίπτει με τις καλοκαιρινές διακοπές, οπότε οι μαθητές μου δεν θα πάρουν χαμπάρι (γλιτώνω την καζούρα!) και με ένα ωραιότατο καπελάκι/μαντήλι/τσεμπέρι το κρύβω εύκολα.

Υποδεχτείτε την γκρίζομαλλούσα Αθηνά!

Πόσο δίκιο είχε ο Σουρής!

Μετά την αναγγελία απολύσεων και κινητικότητας στο δημόσιο δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη, πριν καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το ιντερνετικό "μελάνι" δηλαδή οι απόηχοι της κοτσάνας που όλοι γνωρίζαμε ότι ξεστόμισε, βγήκε νέα αναγγελία, ευτυχώς από άλλα χείλη γιατί αν το έκανε ο ίδιος θα ήταν προφανής ο εμπαιγμός, περί προσλήψεων στο δημόσιο.

Και, κατά σατανική σύμπτωση, ο αριθμός των προσλήψεων είναι μέσες-άκρες ίδιος με τον αριθμό των απολύσεων.

Καλό;

Ακόμα καλύτερα, ο στόχος για το 2013 έχει ΣΧΕΔΟΝ καλυφθεί, τουτέστιν από τις 4000 που έπρεπε να είχαν απολυθεί, μας λείπουν περίπου 2000.

Ε, ρε γλέντια!

Για να πέσουν σε τόσο προφανείς παλαιοκομματικές τακτικές, φαίνεται ότι ο πανικός τους είναι μεγάλος. Ειδικά αν το συνδυάσεις με την έκτακτη βοήθεια από το περίφημο πλεόνασμα και τον βομβαρδισμό θετικών (υποτίθεται) ειδήσεων, τότε μάλλον έχουν χεστεί από τις μετρήσεις, και καλά κάνουν γιατί στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

Πλεόνασμα-ξεπλεόνασμα, ο κόσμος ξέρει.

Όταν, ας πούμε, κλείνει μανάβικο λόγω αναδουλειάς, τουτέστιν οι άνθρωποι δεν αγοράζουν φαΐ, τότε τα πράγματα δεν είναι καλά και καλά θα κάνει ο σαμαράς το "πλεόνασμα" ,που είναι καθαρά λογιστικό τέχνασμα, να το βάλει εκεί που ξέρει, γιατί όσο η δουλειά είναι φτηνότερη από το φαΐ ούτε παραγωγή γίνεται ούτε ανάπτυξη.

Όταν οι μόνοι που βρίσκονται στην ευχάριστο θέση να μπορούν να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους είναι οι κλέφτες και τα λαμόγια (και όλοι ξέρουμε σε τοπικό και εθνικό επίπεδο ποιοί είναι αυτοί) τότε μάλλον δεν θα τους ψηφίσουμε.

Όταν στις ανακοινώσεις υποψηφιοτήτων δεν γίνεται ούτε ένα σχόλιο, ούτε ένα λάηκ, όταν βαμμένοι δεξιοί βάζουν υποψηφιότητες σε συνδυασμούς του σύριζα και εν μέσω προεκλογικής περιόδου συνεργάζονται οι λύκοι  με τα τσακάλια και αναγκάζονται να αλληλοβρίζονται μήπως και αναδαυλίσουν τα πάθη, γιατί ακόμα και με τη συνεργασία κίνηση γιόκ, όταν βλέπεις και υποψήφιοι υποκύπτουν στα υπαρξιακά τους ερωτήματα και στρέφονται στην εσωτερική τους φωνούλα που λέει "μ@!@κi@ έκανες" , όταν, αντί να αντικατασταθούν οι παλιοί τσαρλατάνοι με άξιο κόσμο, έρχονται νέοι τσαραλατάνοι να πιάσουν τη θέση των παλιών, γιατί οι άξιοι άνθρωποι δεν θέλουν παρε-δώσε με το βόρβορο, ε, τότε δεν υπάρχει γυρισμός.

Όταν οι Έλληνες επιχειρηματίες εξοντώνονται για να καταληφθεί ο Ελληνικός τρόπος από αμερικανιές και ξεράσματα υποπολιτισμικής ανθυποκουλτούρας, όταν επιτρέπεται να πουλάς κινέζικα ή γερμανικά αλλά όχι να παράγεις Ελληνικά, όταν επιτρέπεται να συναλλάσσεσαι αλλά όχι να δημιουργείς, τότε τί να ψηφίσει ο απλός άνθρωπος εκτός από επιβίωση;

Και, δυστυχώς, επιβίωση σημαίνει μόνο ένα πράγμα, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα.
Ποιό είναι αυτό;

Με διαφορετική διατύπωση και από διαφορετική οπτική γωνία, ο καθένας λέει τό ίδιο, ακόμα και αν φαινομενικά μπορεί να διαφωνούμε στις επιμέρους λεπτομέρειες. Στα καφενεία και στις γιορτές, στους πεζόδρομους και στις πλατείες, οι άνθρωποι αφήνουν τα χέρια.
Ο νοών νοείτω/

Να ευχηθώ καλή τύχη σε όλους πλην εκείνων που έχουν ήδη εξαργυρώσει την τύχη τους.

Κάποια Στιγμή

Κάθισα και σκέφτηκα: γιατί μας αρέσουν τα λεφτά; Τι είναι αυτό που κάνει ευτυχή τον πλούσιο και δυστυχή τον φτωχό; Οι έγνοιες, περισσότερο από την έλλειψη αγαθών, είναι που τυραννούν τον πένητα στο σημείο να θολώνουν το μυαλό του και να στρεβλώνουν την κρίση του.

Πήρα τότε την απόφαση να ζήσω σαν πλούσια. Πήρα την απόφαση να μην ανησυχώ για τις έγνοιες.
Ό,τι γίνεται το κάνουμε. Ό,τι δεν γίνεται δεν το κάνουμε.
Πέρας συζητήσεως.
Πάμε παρακάτω.

Προς υπερόπτες

Το Σύμβολο

Για τον Δήμου θα μιλήσω πάλι, ή μάλλον με αφορμή την δήλωσή του, ότι τα λεφτά που ξοδεύονται για το άγιο φως θα μπορούσαν να δίνονται στους φτωχούς.

Βασικά, μου θύμισε την 28η Οκτωβρίου, τότε που πολλοί είχαν αντιτείνει ότι τα χρήματα που ξοδεύονται για να εμφανιστούν άρματα στην παρέλαση θα ήταν καλλίτερο να δίνονται για τις ανάγκες θέρμανσης των σχολείων. Σίγουρα, αυτό λέει η λογική.

Ενώ στην περίπτωση των παρελάσεων πιο εύκολα έγινε αποδεκτή η ιδέα, στην περίπτωση του Δήμου έγινε χαμός και ο λόγος είναι η απερίσκεπτη χρήση της λέξεως "δήθεν" άγιο φως.

Στη θέση του, θα επρότεινα κάτι λογικό χωρίς να θίξω την πίστη των ανθρώπων. Μπορείς, ας πούμε, να προτείνεις να γίνεται αγιασμός του φωτός εδώ και όχι στα Ιεροσόλυμα, ώστε να εξοικονομούνται χρήματα για τους φτωχούς. Δεν είναι αυτή μία ωραιότατη ιδέα;

Εκεί ναι, θα έλεγα μπράβο.

Όταν όμως περιγράφεις ως "δήθεν" ένα σύμβολο πίστης, τότε προσβάλλεις πολύ κόσμο. Το σύμβολο της πίστης δεν είναι κάτι το απλό. Βλέποντάς το ο άνθρωπος υπενθυμίζει στον εαυτό του όλα όσα έχει διδαχθεί μέσα από την πίστη και τις γραφές. Μέσα από το σύμβολο συνδέεται με την ιστορία της πίστης αλλά, το κυριότερο, με την υπόλοιπη κοινότητα των πιστών.

Και είναι χαρακτηριστικό αυτό στην ανθρώπινη φύση να χρειάζεται σύμβολα. Ακόμα και οι εταιρείες, που καμμία σχέση δεν έχουν με όλα αυτά, όλες θεσπίζουν σύμβολα, όχι μόνο για διαφημιστικούς λόγους αλλά και για ενδοεταιρική σύνδεση των μελών τους. Βγάζουν συνθήματα, μπλουζάκια και σλόγκαν γιατί τα σύμβολα είναι πανίσχυρα, σε αντίθεση με την απλή αλήθεια που είναι πεζή και δυσάρεστη τις περισσότερες φορές.

Φαντάσου έναν κόσμο χωρίς σύμβολα. Χωρίς τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους, χωρίς το άγαλμα της ελευθερίας, χωρίς σημαίες, χωρίς σταυρούς, χωρίς ημισέληνους, χωρίς σφυροδρέπανα, χωρίς την αστερόεσσα, χωρίς κρανίο με σταυρωτά κόκκαλα, χωρίς το άστρο του δαυίδ, χωρίς την πεντάλφα και χωρίς τον κύκλο της ειρήνης.

Χωρίς σύμβολα θα  ήταν όλες οι ημέρες εργάσιμες και όλες γκρίζες. Θα είχαμε ημέρες κατά του καρκίνου, όπου τίποτα άλλο δεν γίνεται παρά μονάχα σου υπενθυμίζουν ότι στον χημικό κόσμο που ζούμε θα πεθάνεις από καρκίνο ή εναλλακτικά, όπως μας υπενθυμίζει η ημέρα κατά του άγχους, ότι θα πας από άγχος. Θα υπάρχει ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού, στην οποία σου υπενθυμίζουν ότι τρώς ξύλο στο σχολείο χωρίς όμως να σε βοηθούν με άλλο τρόπο γιατί η πραγματική βοήθεια κοστίζει λεφτά. Και οι ημέρες όπου γιορτάζεις την χαρά της ύπαρξης και της συντροφικότητας (οι εθνικές και θρησκευτικές εορτές δηλαδή) θα έχουνεκλείψει στο όνομα μίας ισότητας που σημαίνει να είμαστε όλοι εξίσου απρόσωποι.

Τα σύμβολα μας θυμίζουν ότι είμαστε διαφορετικοί και για αυτό τα χρειαζόμαστε.

Θα μου πείς ότι δεν πρέπει να είμαστε διαφορετικοί;
Αυτό θέλεις να μου πείς;
Αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι τότε, όπως στηρίζεις ανθρωπιστής αλλά κρυφοφασίστας, διότι δεν αναγνωρίζεις το δικαίωμα στη διαφορετικότητα.

Εσύ μπορεί να είσαι άθεος, κουκουές ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο, όμως εγώ έχω το ίδιο δικαίωμα με εσένα να διαλέγω το τί θα είμαι. Και ανάλογα με το τί είμαι θα διαλέξω και το σύμβολό μου.

Και αν νομίζεις ότι με τη δήθεν πολιτισμένη σου στάση κάτι θα καταφέρεις, τότε κοίτα να δείς τί ήδη έχει αρχίσει να γίνεται: εξαφανίζονται τα σύμβολα της θρησκείας όχι για να δώσουν τη θέση τους σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο όπου όλοι θα αλληλοαγαπιούνται γιατί χωρίς σύμβολα δεν θα έχουν λόγο να τσακώνονται (όπως ίσως έχεις την εντύπωση) αλλά για να δώσουν τη θέση τους στα σύμβολα των πολυεθνικών, όπου οι άνθρωποι θα αλληλοτρώγονται για να κερδίζουν οι μεγιστάνες. Αντί να έχουν ένα σύμβολο που να τους λέει "να είσαι καλός, να βοηθάς και να αυξάνεσαι ακι να πληθύνεσαι" όπως λένε οι περισσότερες θρησκείες, θα έχει την πολυεθνική να προωθεί είτε εταιρική ηθική για να δουλεύεις νυχθημερόν χωρίς να παίρνεις ανάσα είτε τα σύμβολα των διαφημιστικών για να καταναλώνεις ώσπου να σκάσεις κι εσύ και η τσέπη σου.

Αν δεν ανεχθούμε την διαφορετικότητα, τότε είμαστε και οι ίδιοι χαμένοι.
Αφήστε τους ανθρώπους στην ησυχία τους.
Αν θέλουν άγιο φως, τότε ας έχουν άγιο φως.
Τι στο καλό σε πειράζει;
Αν είσαι άθεος, τότε την ημέρα του πάσχα να πάς στο γήπεδο να κουνάς τα σύμβολα της ομάδας σου.

Του Βοτανικού ο Μάγκας

Υπάρχουν δύο ειδών θρησκείες: η οργανωμένη Εκκλησία και η βαθύτατα προσωπική πνευματικότητα που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Η δεύτερη είναι αδιαμφισβήτητη ανθρώπινη ανάγκη και πηγάζει από τα μύχια του νού, κανείς δεν ξέρει το γιατί. Απλά έχουμε μία ανάγκη να πιστεύουμε στο Καλό, οποιαδήποτε μορφή και αν αυτό έχει. Ακόμα και ο πιο στυγνός κυνικός, έχει κάπου στο νου του ένα ιδεατό ιδανικό, έστω και αν ο

κυνισμός του λέει ότι κανείς δεν θα το φτάσει ποτέ. Αυτή η βαθειά και ακλόνητη πεποίθηση ότι υπάρχει το Σωστό και προς την κατεύθυνσή του κινείται ο καθένας, είναι που ωθεί τους ανθρώπους μπροστά, που τους δίνει κίνητρο να συνεχίζουν τη ζωή τους και να βάζουν τα δυνατά τους.Υπό αυτή την έννοια, ακόμα και οι άθεοι είναι θρήσκοι, παρόλο που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού.  

Αυτή την "θρησκεία" ή καλύτερα προσωπική πνευματικότητα, καλό είναι αν μην την αγγίζει κανείς, ακριβώς για αυτό τον λόγο: είναι κάτι το βαθύτατα προσωπικό και δεν αφορά κανέναν εκτός από τον ίδιο τον "πιστό" (το βάζω σε εισαγωγικά για να συμπεριλάβω και τους άθεους).

Η οργανωμένη Εκκλησία, όμως είναι μία άλλη ιστορία.

Είναι γνώρισμα των ανθρώπων να αγαπούν τα συστήματα, με μοιραία αποτελέσματα για όλους τους εμπλεκόμενους. Μόλις δούμε έναν άνθρωπο να καταφέρνει κάτι, αμέσως αναζητούμε τρόπο να κάνουμε το ίδιο, να αναπαράγουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Βλέπουμε, ας πούμε, έναν ευτυχή και αμέσως τον ρωτάμε ποιό είναι το μυστικό της ευτυχίας του. Μόλις απαντήσει, παίρνουμε την απάντηση και την διδάσκουμε στα πανεπιστήμια και στις σχολές, βγάζοντας χιλιάδες πρόβατα που κυνηγούν την ευτυχία του αλλουνού.

Βλέπουμε έναν επιτυχημένο επιχειρηματία και αμέσως ψάχνουμε να δούμε τί έκανε για να το κάνουμε κι εμείς. Βλέπουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι και αμέσως τους μιμούμαστε νομίζοντας ότι υπάρχει μυστικό της πετυχημένης σχέσης.

Έτσι και με την πίστη.

Είδαμε έναν με δυνατή εσωτερική πνευματικότητα που επηρρέασε τον κόσμο και ζηλέψαμε. Ζηλέψαμε την πνευματικότητά του και ζηλέψαμε και την επιρροή του και ζηλέψαμε και τη δόξα του. Σκεφτήκαμε λοιπόν να την κάνουμε σύστημα, να την κάνουμε Θρησκεία ή, ακόμα χειρότερα, Εκκλησία, με ιεραρχίες και κανόνες και πρωτόκολλο και με κλειστές πόρτες.

Με το που έγινε σύστημα η πίστη, έπαψε να είναι πίστη. Έπαψε να απευθύνεται στην εσωτερική πνευματικότητα του καθενός και έγινε οργανισμός. Όπως όλοι οι οργανισμοί, παρουσίασε τις ασθένειες των οργανισμών: διαφθορά, ενδοεταιρικές διαμάχες, αντικατασκοπείες και ρουσφέτια. Παρά την ύπαρξη ορισμένων πραγματικά πνευματικών ανθρώπων που στα αλήθεια ζούν την πίστη τους, το υπόλοιπο της εκκλησίας δεν αποτελεί παρά μία εμπορική δοσοληψία.

Έτσι, λοιπόν, έγινε και τελικά οι άθεοι είναι αυτοί που  τηρούν καλύτερα από όλους τις ταγές του Θεού (οποιουδήποτε θεού), ενώ πολλοί από εκείνους που δηλώνουν πιστοί ήδη καίγονται στις συνέπειες των λαθών τους, χωρίς να χρειαστεί καν να πάνε στην υποθετική κόλαση.

Ένα μόνο έχω να ζητήσω από όσους συζητούν αυτά τα θέματα.

Ο καθένας πιστεύει αυτό που ταιριάζει στον ψυχισμό του και δεν υπάρχει τρόπος να πείσει κανείς τον άλλον να αλλάξει πίστη. Όταν συζητάμε όμως, δεν πρέπει να μπερδεύουμε την εσωτερική πνευματικότητα του καθενός με την εμπορευματοποιημένη της μορφή που ονομάζεται εκκλησία.

Την Εκκλησία, βρίσε την όσο θες, γιατί είναι απρόσωπη και αδίστακτη, όπως οποιοσδήποτε άλλος οργανισμός. Και γιατί έχει προκαλέσει ένα σωρό δεινά στην ανθρωπότητα. Βρίσε το παπαδαριό και τα τους παρατρεχάμενούς του, βρίσε και δείρε τους από πάνω.

Κι εγώ μαζί σου.

Πρόσεχε όμως, γιατί από λάθος μπορεί να θίξεις τον πιστό.

Για πολλούς ανθρώπους αυτό που εσύ κοροϊδεύεις είναι το μόνο που τους κρατάει όρθιους. Σεβάσου αυτό. Πολλές φορές, αυτό το άτομο που με την ιδέα ότι υπάρχει θεός ακόμα στέκει όρθιο και παλεύει, ίσως να είναι η ίδια σου η μάνα που σου ετοιμάζει φαγάκι κάθε μεσημέρι. Αν της στερήσεις αυτό, την πίστη στο Σωστό και στο Καλό, τότε οι συνέπειες δεν θα είναι καλές. 

Και επειδή πολλές φορές η πίστη του άλλου είναι (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) άρρηκτα συνδεδεμένη με την εκκλησία, είναι πολύ δύσκολο να θίξεις την εκκλησία χωρίς να θίξεις την αληθινή, εσωτερική πνευματικότητα του πιστού.

Εδώ είναι που έσφαλε ο Δήμου.

Τί είχες Γιάννη

Ο γιός του σογιού ξεστόμισε, μετά από μακρόχρονη θητεία στην πολιτική την πρώτη του έναρθρη, έστω και στο ελάχιστο κατανοητή πρόταση, και να τι βγήκε.

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι πολλά.
Α) Το δημόσιο θα δίνει, λέει, μπόνους παραγωγικότητας. Καταλάβατε τί έχει να γίνει,ε; Παίρνει ο κάθε Μπάμπης μπόνους; Όχι βέβαια! Τα μπόνους τα παίρνουν τα γκόλντεν μπόηζ. Άρα, όπως πας εις νουνεχής Έλλην εύλογα μπορεί να υποθέσει, εφόσον απολύσεις δεν γίνονται και όλα τα λαμόγια είναι στη θέση τους και η κλίκα άρρηκτη, θα λέει ο ένας κολλητός στον άλλον: ¨Κολλητέ, ωραία τα είπες. Πάρε ένα Μπόνους για την τσαχπινιά σου!" και θα απαντά ο άλλος κολλητός : "Κι εσύ δεν τα πήγες άσχημα. Πάρε κι εσύ ένα μπόνους για τη μαγκιά σου!" γιατί αν δεν ανταποδώσεις το μπόνους δεν είναι πρέπον. Δεν είναι αισθητικά αρμόζον, και η σπηλιωτοπουλεϊκή αισθητική δεν διαφέρει από την μητσοτακεϊκή, κάτι που επίσης αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλλην κάθε ώρα και στιγμή που ζεί σε αυτόν τον τόπο.

Β)Απολύσεις. Ναι. Είδαμε και με αυτές τι εννοεί η δεξιά. Να αδειάζουν τα νοσοκομεία από νοσοκόμες, τα σχολεία από δασκάλους και να πωλούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά τα δημόσια γκόλντεν μπόηζ να διατηρούν τις θέσεις τους. Είδατε εσείς κανέναν διευθυντή οργανισμού να απολύεται; Όχι βέβαια! Ακόμα και στην ερτ που έγινε τόσος ντόρος, ξαναπροσέλαβαν τους ίδιους, γιατί προφανώς ήταν ήδη τόσο κορυφαία η ερτ που δεν υπήρχε πιο ελίτ από την ελίτ να επανδρώσει το κανάλι. Μιλάμε για πολλή ελίτ. Μία ελίτ να, με το συμπάθειο.

Γ)Το καλύτερο : «προβληματιστήκαμε αν θα έπρεπε να ανοίξουμε τις θέσεις των γενικών διευθυντών και σε υποψηφίους από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά, τελικά, σε αυτή τη φάση αποφασίσαμε να είναι υποψήφιοι μόνο από τον δημόσιο τομέα».Τι λες ρε μεγάλε; Σοβαρά; Ε, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τελικά θα κρατήσετε τις καλές τις θέσεις για τους ποτισμένους με δημοσιοϋπαλληλική, ημετεροθηρική νοοτροπία καρεκλοκένταυρους αποκλείοντας την πραγματική παραγωγική δύναμη από κάθε απόφαση και από κάθε επιρροή. Μένω άναυδη. Άμα σου πω ότι δεν το περίμενα, θα με πιστέψεις; Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, μάλιστα,  ότι δεν έχεις δώσει λόγο, δωσίλογε. Γιατί όχι; Γιατί να μην γίνεται διαγωνισμός στο ασεπ και για αυτές τις θέσεις; Ρεμάλι...
Αλλά, το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, όπως λέει και ο λαός.
Τι ξέρεις εσύ από αξιοκρατία, όταν το μόνο πράγμα που έχεις κάνει αυτοβούλως είναι που ανασαίνεις; Κηφήνα.

Δ) Και το κερασάκι: «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν άλλες απολύσεις στο Δημόσιο» οι οποίες μπορούν να γίνουν για πειθαρχικά παραπτώματα άλλα και με κατάργηση θέσεων και οργανικών μονάδων. Αυτό μεταφράζεται ως εξής: "Τώρα που ήρθε η ανάκαμψη και έχουμε και εκλογές, χαζός είμαι να κάνω απολύσεις; " για να μην επεκταθώ στο φλέγον ζήτημα των οργανικών μονάδων που υποτίθεται έχουν τρία χρόνια που καταργούνται καταργημό δεν έχουν.

Που είναι οι οργανισμοί που "καταργήθηκαν" Τα στελέχη τους που πήγαν; Τι κάνουν; Θα σας πω εγώ για να μην μείνετε με την απορία: κάνουν ακριβώς ό,τι έκαναν και πριν. Δεν άλλαξε τίποτα. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι οι αποκλεισμένοι από τα "αυτονόητα κοινωνικά αγαθά " Έλληνες έχουν χρεωκοπήσει. Μόνο αυτό άλλαξε, τίποτα άλλο.

Ε) Δημόσια διαβούλευση. Το είχε πρωτοπεί ο γιωργάκης και τον πιστέψαμε. Χαμός είχε γίνει τότε. Έμπαινε ο κάθε πικραμένος κι έλεγε τον πόνο του, νομίζοντας ότι κάποιος ακούει. Μην ψαρώνετε όμως. Η διαβούλευση, όπως οτιδήποτε δημόσιο, είναι πανάκριβο και ανήκει στους έχοντες. όταν λέμε διαβούλευση εννούμε την ενδοσυνεννόηση ανάμεσα στα τζάκια. Αν πείς κάτι, θα μειδιάσει ευγενικά μεν, υπεροπτικά δε, όπως όταν είσαι σε άσχετη παρέα και δεν πιάνεις τα αστεία,  και θα σε στείλει για πλεόνασμα στα χαμομήλια, με το πρόσχημα ότι "εσύ δεν ξέρεις". Ενώ ο υπουργός...ε, δε μπορεί, κάτι θα ξέρει. Κοτζάμ υπουργός δεν θα ξέρει τί είναι καλό για τη χώρα; Είναι δυνατόν;

Αυτός έχει φάει τη χώρα με το κουτάλι!

Έγραψα,πάλι

Κάποτε, πριν από χίλια χρόνια πρέπει να'ταν, έπρεπε να φτιάξω μπιφτέκια. Ανακάτεψα, λοιπόν, κιμά άπαχο με τριμμένο κρόμμυον, μαϊνδανό, κόκκινη πιπεριά, μελιτζάνα (αντί για ψωμί) και λίγη βρώμη (πάλι αντί για ψωμί), αλατάκι, πιπεράκι, ρίγανη και έπλασα οκτώ ωραιότατα, αφράτα, μοσχομυρωδάτα μπιφτέκια. Μόνο που δεν χωρούσαν στο ταψί. Τα επτά μπήκαν σε σχηματισμό λουλουδιού (ένα στη μέση και έξι τριγύρω) αλλά το όγδοο δεν υπήρχε περίπτωση να το στριμώξω πουθενά.

Και με έπιασε η κοινή ασθένεια που πλήττει συχνά νεαρά άτομα, γνωστή στους επιστημονικούς κύκλους ως Tembelitis Tremens, οξεία τεμπελίτιδα, και δεν ήθελα να λερώσω δεύτερο ταψί. Κοιτώντας το ταψί και την ποσότητα κιμά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ακόμα και αν έπλαθα εκ νέου τα ομπιφτέκια, δεν θα χωρούσαν ούτε και τότε. Και τότε, αίφνης, ήρθε η Ιδέα.

Μάζεψα τα μπιφτέκια, τα ένωσα σε μπάλα και την πάτησα ώστε ο κιμάς να απλωθεί καλύπτοντας ολόκληρο τον πάτο του ταψιού. Με το μαχαίρι μου χάραξα βαθειά τον κιμά έτσι ώστε με το ψήσιμο (που φεύγουν υγρά και λίπη) θα μικρύνουν τα ομπιφτέκια και θα χωριστούν σε ξεχωριστά κομμάτια. Το οποίο και έγινε.

Αλλά ήταν τρίγωνα.
Όταν σέρβιρα στην οικογένεια τριγωνικά μπιφτέκια, το τί άκουσαν τα αυτάκια μου κανείς δεν ξέρει.
Κανείς δεν παρατήρησε την ντελικάτη, ισορροπία γεύσεων και αρωμάτων, ούτε έδωσε κανείς προσοχή στα υγιεινά συστατικά τους. Κανείς δεν εκτίμησε το γεγονός ότι ακριβώς λόγω του σχήματός τους ψήθηκαν νωρίτερα και έκαναν κριτσανιστές, ξεροψημένες, όλο νοστιμιά γωνίες.
Όχι.

Αχαριστία, φίλε μου...

Δεν είσαι σκυλί

Όλα ξεκινούν από την ενοχή.

Η πηγή της ενοχής είναι οι άλλοι άνθρωποι.

Μας κακοποιούν, μας χτυπούν, μας περιφρονούν, μας καταπιέζουν, μας ταλαιπωρούν, μας επιβάλλουν αυτό που εκείνοι θέλουν και γελούν εις βάρος μας ειρωνικά. Μας θέτουν τελεσίγραφα, μας φωνάζουν, μας υποτιμούν, μας αποδίδουν γελοίους χαρακτηρισμούς. Με υπεροψία μας λένε τί να κάνουμε με τη ζωή μας.

Αντί να βοηθήσουν, μας βάζουν τις φωνές.

Μετά από όλα αυτά, είναι ψυχολογικά βέβαιο ότι παίρνουμε αμυντική στάση. Αυτό σημαίνει ότι μονίμως νιώθουμε ότι πρέπει να απολογούμαστε, ενώ ταυτόχρονα η συνειδητή μας αντίδραση είναι να λέμε ότι δε μας νοιάζει και ότι δεμπαναγαμηθούν όλοι. Αυτός είναι ο ορισμός της δυστυχίας, αλλά υπάρχουν και άλλα συμπτώματα. 

Πρώτον, η αυτοκαταστροφή του εαυτού, με πολλούς τρόπους.

Ο δυστυχής νιώθει ότι δεν έχει έλεγχο των καταστάσεων και τρέχει σαν τον βέγγο να τα προλάβει όλα. Όταν κάτι πάει στραβά η πρώτη του κουβέντα είναι "και τί να έκανα;". Η κουβέντα αυτή είναι ειλικρινής και στα αλήθεια δεν ξέρει τί να κάνει γιατί τελεί υπό το κράτος του πανικού και ο πανικός σου θολώνει την κρίση.

Πολύ συχνά, αναζητά την αναγνώριση και γίνεται θυσία για τους άλλους. Αυτό είναι κάτι που όλοι μας έχουμε ανάγκη, αλλά ο άνθρωπος που περνάει άσχημα και δεν ευχαριστιέται τη ζωή του το κάνει σε βαθμό αυτοκαταστροφής, ενάντια στο ένστικτο αυτοσυντήρησής του. Πολύ συχνά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, τόσο στη δουλειά όσο και στις σχέσεις.

Σαν το σκυλί που έχει κάνει ζημιά, σκύβει το κεφάλι και κατεβάζει τα αυτιά, γιατί ντρέπεται.

Το γιατί ντρέπεται είναι κάτι που δεν έχει σημασία, αλλά ίσως έχει τις ρίζες στου στην παιδική ηλικία. Το ξύλο, η έλλειψη στοργής, η ψυχολογική βία, οι ειρωνίες και οι βρισιές, οι φωνές, η υποτίμηση, πολλές φορές οδηγούν σε ενήλικα που ντρέπεται για τον εαυτό του.

Και επειδή ντρέπεται, θαρρεί ότι οι άλλοι έχουν δίκιο και όχι ο ίδιος ή η ίδια. Κι έτσι, αντί να κάνει αυτό που του λέει το μυαλό του, μέσω του ενστίκτου, κάνει αυτό που του λένε οι άλλοι, χωρίς ποτέ να διανοηθεί να πεί όχι.

Οπωσδήποτε, κάποιες φορές όλοι κάνουμε τους συμβιβασμούς μας. Έχουμε όμως και το κριτήριο να ζυγίσουμε πότε αυτό είναι εις βάρος μας ώστε να πούμε όχι, και πότε είναι υπέρ μας ή ότι αξίζει τον κόπο, ώστε να πούμε ναι.

Οι δυστυχείς κάνουν θυσίες.

Οι ευτυχείς δωρίζουν.

Ο δυστυχής, λοιπόν, αφού πάει κόντρα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησής του, αυτοκαταστρέφεται νομίζοντας ότι κάνει το σωστό. Έτσι, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις από το σώμα του, το καταστρέφει. 

Καταστρέφει το στομάχι του, το πρώτο που υποφέρει από το άγχος.

Το στομάχι, σε κατάσταση κινδύνου, σφίγγει για να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια, ώστε να μπορεί ο υπόλοιπος οργανισμός είτε να παλέψει είτε να τρέξει. Όντας διαρκώς στεναχωρημένος, το στομάχι του δυστυχή είναι μονίμως σφιγμένο και τελικά δυσλειτουργεί με διάφορους οδυνηρούς τρόπους. 

Καταστρέφει το ανοσοποιητικό του σύστημα, γιατί όντας σε μόνιμη κατάσταση πίεσης, εξαντλείται και καταρρέει, αφήνοντας τον οργανισμό εκτεθειμένο σε ό,τι κοτσάνα κυκλοφορεί. Με την παραμικρή αύρα παθαίνει πνευμονία, πχ.

Καταστρέφει το νευρικό του σύστημα.

Καταστρέφει το αναπνευστικό του σύστημα. 

Ασυνείδητα, αναπνέει από το στόμα, γιατί έτσι ο οργανισμός σε κατάσταση κινδύνου οξυγονώνεται γρηγορότερα. Δυστυχώς, το στόμα δεν είναι φτιαγμένο για ανάσα παρά μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο, κι έτσι αρχίζουν οι λοιμώξεις, μιας και ενώ η μύτη είναι εξοπλισμένη με καθαριστικούς μηχανισμούς, το στόμα είναι απολύτως αφύλακτο από αυτή την άποψη.

Με την υπεροξυγόνωση επηρεάζεται ο εγκέφαλος και η καρδιά. Ο μεν εγκέφαλος παθαίνει εγκεφαλικά, η δε καρδιά παρουσιάζει τα γνωστά, μην τα ξαναλέω τώρα και βαριόμαστε.

Καταλήγει εξαρτημένο από τρελά πράγματα όπως η σοκολάτα, ο καφές, τα κριτσίνια, την κοκακόλα (επιβαρύνοντας το ήδη ταλαιπωρημένο στομάχι του) και ίσως ακόμα πιο τρελά όπως τη μουσική ή ακόμα και ένα μπαχαρικό.

Ευτυχώς, το σώμα έχει ακόμα έναν μηχανισμό: την εξάντληση και την κατάρρευση. Όταν δεν αντέχει άλλο, λίγο πριν το τέλος, καταρρέει. Μία νευρική κατάρρευση είναι ό, τι καλύτερο χρειάζεται ο δυστυχής, διότι μέσα στον πανικό δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.Με την κατάρρευση και την αναγκαστική απραξία που ακολουθεί, του δίνεται ο χρόνος να βρεί την ψυχραιμία του και να σκεφτεί δυο-τρία πράγματα.

Αν αγνοήσει και αυτό το μήνυμα, τότε μετά την κατάρρευση, αντί να είναι καλύτερα θα χειροτερεύσει.

Θα είναι για πάντα με φάρμακα, θα γκρινιάζει και θα ξεσπάει όπου βρεί. Θα επικαλείται ότι έχει δίκιο, θα βρίζει αυτούς που υποσυνείδητα υπομένει , αντί για αγάπη θα δίνει βία και θα απορεί γατί όλα τυχαίνουν σε αυτή.

Και όποιος παρεξηγηθεί, παρεξηγήθηκε.

Το πρόβλημα υπογεννητικότητας στην δύση έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις που πλέον απειλεί την κυριαρχία των αγαπημένων μας εθνών. Γιατί μπορεί να είμαι Ελλαδίτισσα αλλά αγαπάω και χώρες όπως η Σουηδία ή η Νορβηγία που έχουν θέλγητρα άλλα. Και πολύ θα απογοητευόμουν αν αυτοί οι παράδεισοι πολιτισμού υπέκυπταν λόγω υπογεννητικότητας στη βαρβαρότητα.

Και μη σας φανεί ρατσιστικό αυτό, γιατί εφόσον γεννηθήκαμε σε έναν τρόπο ζωής, τότε αν αναγκαστώ να ζήσω με άλλον επειδή θα είναι περισσότεροι οι μουσουλμάνοι (άρα αυτοί θα λαμβάνουν αποφάσεις) τότε απλά δεν θα μου αρέσει.

Κοίτα τώρα το εξής: επειδή ακριβώς είμαστε πολιτισμένοι, και πάνω από όλα πολιτισμένοι, δεχόμαστε σαν κανονική την ύπαρξη ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Αποτέλεσμα; Ενώ στις άλλες κοινωνίες ακόμα και οι ομοφυλόφιλοι αναγκάζονται δια της βίας στην ουσία να τεκνοποιούν, στην πολιτισμένη ευρώπη δεν τεκνοποιεί κανείς είτε γιατί οι ομο το'χουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι, είτε γιατί το συλλογικό κόστος στήριξης ανθρώπων που δεν παράγουν (καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, πολιτικοί, παπαρολόγοι, κοκ) καθιστά την οικογένεια ασύμφορη. Και αυτό είναι ζήτημα πολιτικής.

Δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους. Ξέρω ότι δεν έχουν επιλέξει να είναι αυτό που είναι ούτε μπορούν να αλλάξουν, ακόμα και με όλες αυτές τις τύψεις που τους έχει φορτώσει η κοινωνία. Φυσικά και δεν περιμένω ούτε να αλλάξουν, ούτε να πεθάνουν ούτε τίποτα άλλο, ούτε τους θεωρώ άρρωστους, ούτε με άλλον τρόπο πιστεύω ότι κάτι πρέπει να γίνει με αυτούς.

Αν όμως δεχτούμε να θεωρηθούν κανονικοί, τότε απλά θα υποστούμε τις συνέπειες, σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Ήδη μία από αυτές τις βόρειες παραδεισένιες χώρες βάζει τα έξοδα πηδήματος στα ζευγάρια για να αναστρέψουν την κατακρήμνιση της γεννητικότητας. Και είναι μυστήριο, γιατί σε αυτές τις χώρες έχουν όλα τα καλά του κόσμου: λεφτά, υποδομές, κοινωνικό κράτος, ασφάλεια, σταθερότητα, κοκ, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι ο φόβος για το αύριο που τους εμποδίζει αλλά η κοινωνική αποδοχή της φιληδονίας ως σκοπό ζωής. Θέλω να πω, το πήδημα είναι μέρος της ζωής αλλά όχι το μόνο, με άλλα λόγια. Κατά περίεργη σύμπτωση, αυτή η χώρα είναι πρώτη στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Και, βάσει αυτού του νέου ηδονισμού, που ένα σκέλος μόνο είναι η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, οι δυτικοί κάνουν εκτρώσεις για λόγους εγωισμού, λάηφστάηλ, οικονομικών, κοκ, και αφήνουν την ανατροφή των παιδιών τους σε αναποφάσιστους επιστήμονες, τη στιγμή που οι μη-δυτικοί τεκνοποιούν με ραγδαίους ρυθμούς και ανατρέφουν οι ίδιοι τα παιδιά τους ενσταλλάζοντάς τους τις δικές τους αξίες και όχι αυτό που υποδεικνύει η κάθε υπεροπτική τσούλα με πτυχίο πληρωμένη από την τάδε πολυεθνική για πουλήσει προϊόντα με βιταμίνες..

Άρα, έχουμε ένα δίλημμα: πολιτισμός και εξαφάνιση ή βαρβαρότητα και διαιώνιση;