Οι κόσμοι είναι σαν τις αγάπες

Λες, καθώς τα ψάχνεις, "δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει, δεν μπορεί να μην υπάρχει" και θες τόσο πολύ να υπάρχει που αλλάζεις όλη την δομή των πραγμάτων που βλέπεις μπροστά σου μόνο και

μόνο για να ταιριάζει με αυτό έχεις στο μυαλό σου.

Και δε σε πτοεί ούτε στο ελάχιστο το γεγονός ότι ως τώρα ούτε μία φορά δεν είδες κάτι που έστω και να πλησιάζει σε μορφή, οσμή υφή και αφή το ιερό δισκοπότηρο που έχεις πλάσει στο μυαλό σου.

Έχεις, ας πούμε, μία γη που χρειάζεται τα εξής απαραίτητα χαρακτηριστικά για να παράγει ζωή:

1. ένα σύμπαν
2. έναν γαλαξία
3. ένα αστέρι που α)να μην είναι ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο β)να απέχει ακριβώς τη σωστή             απόσταση ώστε να μην παγώσεις αλλά ούτε και           να καείς. γ)να εκπέμπει τη σωστή ακτινοβολία στη σωστή αναλογία, και ποσότητα
4. ένα πλανητικό σύστημα του οποίου το βαρυτικό πεδίο με τις πολύπλοκες αλληλεξαρτήσεις του να στηρίζει την ύπαρξη ενός πλανήτη με έναν δορυφόρο, στη σωστή απόσταση, όπως προαναφέρθηκε, από το άστρο
5. έναν δορυφόρο αρκετά μεγάλο, χωρίς ατμόσφαιρα αλλά με τη σωστή βαρύτητα, ώστε να α)να παρέχει προστασία από μετεωρίτες, αστεροειδείς κοκ, εν είδει ασπίδας, όπως φαίνεται από τους μυριάδες κρατήρες στην επιφάνειά του, προφανώς από σώματα που αν δεν είχαν πέσει στη σελήνη θα είχαν πέσει στη γη β)να επηρεάζει το βαρυτικό πεδίο, τη ροή των υδάτων και (ίσως) την κίνηση της ατμόσφαιρας, άρα τα καιρικά φαινόμενα.
6. νερό και ατμόσφαιρα σε πολύ συγκεκριμένες αναλογίες, με σύσταση πολύ συγκεκριμένη, τόσο που ακόμα και η μικρότερη παρέκκλιση να σημαίνει ξαφνικό θάνατο για οικοσυστήματα και πολιτισμούς.
7. έναν πυρήνα συγκεκριμένου μεγέθους, σύστασης και αναλογίας ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη, ώστε α)η θερμότητά του να συμβάλλει στην εξέλιξη της ζωής, κυρίως μέσα στις      θάλασσες, όπου, όπως όλοι ξέρουμε, εμφανίστηκε η πρώτη ζωή. β)ο σίδηρος που περιέχεται σε αυτόν να δημιουργεί μαγνητικό πεδίο, και γ) να περιστρέφεται στην σωστή κατεύθυνση, σε σχέση με τα υπόλοιπα σώματα (ήλιος, πλανήτες, κοκ) ώστε το μαγνητικό πεδίο που δημιουργείται να έχει θετικές και όχι αρνητικές επιπτώσεις 
8. μαγνητικό πεδίο το οποίο α) λειτουργεί σαν ασπίδα για επικίνδυνες κοσμικές ακτινοβολίες και  β)να δημιουργεί ένα δεύτερο άξονα, τον μαγνητικό ο οποίος μαζί εκείνον της περιστροφής να λειτουργεί λυτρωτικά για τα καιρικά φαινόμενα, για για την μετανάστευση των ειδών, για τις εποχές, την κίνηση των τεκτονικών πλακών, για τα πάντα, κυριολεκτικά.
9. κεκλιμένο άξονα περιστροφής, χωρίς τον οποίον δεν θα υπήρχε εναλλαγή εποχών, άρα ούτε ζωή.
10. έναν μεγάλο κακό αστεροειδή για να εξαφανίσει τος δεινόσαυρους ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε άλλα πλάσματα να εξελιχθούν
11. ένα διάλειμμα δεκάδων χιλιάδων ετών ανάμεσα στους παγετώνες, για να προλάβει το εν λόγω είδος να βγεί από τις σπηλιές και να γίνει άνθρωπος, να καταλαβαίνει δυο απλές αλήθειες.

Για να βρεθεί δεύτερη τέτοια περίπτωση, δεν αρκεί ο πλανήτης να μοιάζει απλά με τη γή, αλλά να είναι ακριβώς έτσι, αφού ακόμα και μία από τις προαναφερθείσες παραμέτρους αν παραλείπαμε, δεν θα υπήρχε ούτε ζωή ούτε άνθρωπος.

Ξέρω πολλούς που λένε το εξής: "Σε τόσα δισεκατομμύρια άστρα, γαλαξίες και πλανήτες, δεν υπάρχει ούτε ένας άλλος πλανήτης με ζωή;!"

Η απάντηση είναι απλή. Όχι.

Και γιατί όχι; Πάρε έναν κόκκο ρυζιού και σύγκρινέ τον με έναν άλλον. Έτσι και βρείς δύο ολόιδιους, τότε μπορώ να παραδεχτώ ότι ίσως υπάρχει μία περίπτωση να βρεθεί ζωή σε έναν άλλον πλανήτη σε όλο το σύμπαν. Η πιθανότητα είναι τραγικά μικρή.

Ακόμα κι έτσι, ακόμα και αν αποδειχτεί ότι υπάρχει ζωή, τότε έχουμε τα εξής προβλήματα

1. θα απέχει έτη φωτός, άρα είτε υπάρχει είτε όχι, το ίδιο κάνει
2. η απόσταση καθιστά πιο πιθανό να αντιληφθούμε την ύπαρξή τους είτε πολύ αργά (αφού θα έχει εκλείψει) είτε πολύ νωρίς (πολύ πριν εμείς οι ίδιο αναπτύξουμε την απαραίτητη νοημοσύνη), Ούτε καν ραδιοσήματα δεν θα μπορούμε να στείλουμε εγκαίρως.
3. δεν θα την αναγνωρίσουμε, γιατί ζωή είναι αυτό που υπάρχει στη γη και αυτό ψάχνουμε. δεν θέλουμε μία λιμνούλα με μικρόβια (που από μόνο του θα ήταν τρελή ανακάλυψη) αλλά νοημοσύνη και πολιτισμό. οι πιθανότητες μικραίνουν ...
4. τα ορατά άστρα είναι από καιρό πεθαμένα. τί λέμε τώρα; εδώ δεν ξέρουμε αν θα βρέξει αύριο, κι εσύ μου λες για την άλλη άκρη του σύμπαντος; σοβαρέψουουουουου.....

Τι μας μένει;

Όπως και τις αγάπες μας, να τις δεχτούμε όπως είναι. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, αυτό είναι. Ένας πλανήτης, ένας άνθρωπος.

Νιώθεις ευγνώμων που υπάρχει και τον αγκαλιάζεις.