Ας μιλήσουμε για τον φασισμό

Ας υποθέσουμε πως εγώ, η συγκεκριμένη γυναίκα, επιθυμώ να ασχοληθώ με τα κοινά. Ας πούμε ότι θέλω να γίνω δημοτικός σύμβουλος ή βουλευτής. Θα το μπορέσω;
Όχι, φυσικά.

Ο λόγος δεν είναι ότι μου λείπουν κάποια διαπιστευτήρια, αλλά είναι πολύ πιο απλός. Ο λόγος που δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα κοινά εκτος από το να ξεσπάω στο μπλογκ ή με τους φίλους μου στην ταβέρνα είναι ότι δεν ανήκω σε ορισμένη ομάδα και αυτό ισχύει και για πιο άξιους ανθρώπους, πιο ευκατάστατους και πιο παθιασμένους. Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια κλικών.

Αυτό τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων είναι για εμένα απροσπέλαστη. Ψηφίζεται στη βουλή αύξηση του μισθού των βουλευτών, και ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται απ'έξω, φωνάζοντας όχι πάλι ρε πούστη μου, οι βουλευτές λένε "μας ψηφίσατε άρα ό,τι κάνουμε το εγκρίνετε" και παριστάνουν (με μεγάλη επιτυχία) τον βουλγαράκη. Ακόμα και με το όπεν γκοβ που έκανε ο γαπ, τα ερωτήματα είναι διατυπωμένα με τόση ασάφεια, με τόσο ακαταλαβίστικους, για τον μέσο άνθρωπο, όρους, που καταντά γελοίο, αφού αποκλείει ομάδες, την πλειοψηφεία των ενδιαφερόμενων στην ουσία. Βάζεις, ας πούμε, στη διαβούλευση, τον φόρο για τα ακίνητα. Ο μέσος έλληνας που (ακόμα) έχει σπίτι δεν γνωρίζει τους όρους με τους οποίους διατυπώνονται οι διάφορες διατάξεις. Όχι να φέρει επιχειρήματα, ούτε να τα διαβάσει δε μπορεί, τα όπεν γκοβ και αηδίες. Άρα, στην ουσία, έχεις θέσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εκτός συζητήσεως, παρόλο που αν σε ρωτήσει κανείς αργότερα θα πείς "εγώ το έβαλα στη διαβούλευση, ο κόσμος είπε τη γνώμη του" και σαντον πιλάτο θα πλύνεις τα χέρια σου μεν, ο άλλος θα σταυρωθεί όμως, δε.

Αποκλεισμός από τα κοινά σημαίνει επίσης ότι δεν μπορώ να ακουστώ. Στα μήντια, ειδικά από το κλείσιμο της ερτ και μετά, δεν ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από κυβερνητική προπαγάνδα. Λυριτζής, οικονόμου, εκείνοι οι γραφικοί στο μέγκα, χασαπόπουλος και άλλοι, όλοι , μα όλοι γλύφουν τον κώλο του Σαμαρά, και κανείς, δεν επιτρέπει να ακουστεί αυτά που κυριολεκτικά φωνάζουν οι άνθρωποι στους δρόμους.

Το χειρότερο από όλα;

Την αντίρρηση και την απέχθεια την έχουν βαφτίσει αντιμνημονιακή στάση, λες και πριν το μνημόνιο δεν τους είχαμε καταλάβει, δεν τους είχαμε βαρεθεί με τις κομπίνες τους και τις μίζες τους και τις ρουφιανιές τους.

Δεν είναι το μνημόνιο, ρε γελοίε, είναι που εδώ και 100 χρόνια τρώτε και κλέβετε, και δεν αφήνετε τον κοσμάκη να δουλέψει για να φάει, κι ακόμα διατείνεστε πως είστε ελίτ. Και μόλις πούμε "να μην στοχοποιηθεί η επιχειρηματικότητα" πάτε και δίνετε μπόνους, φοροαπαλλαγές και εκπτώσεις στους φίλους σας τους εφοπλιστές, μην τυχόν και σας μαραθούν, αλλά εκείνους που φορολογείτε, εκείνους που φωνάζουν, τους στοχοποιείτε με πάτημα στο λαιμό.

Άρα, όταν δε μου επιτρέπεις τη συμμετοχή, όταν δεν μου επιτρέπις την έκφραση και όταν, για να διασπάσεις την αντιμνημονιακή ψήφο, δέχεσαι να μπεί στη βουλή η χρυσή αυγή, την οποία εσύ δημιούργησες, σαν αδερφάκια κόμματα, τότε δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Αν αφήσεις το καζάνι πάνω στη φωτιά, τότε δεν μπορείς να απαιτείς να μην βράσει.

Άρα, φασίστας δεν είναι ο χρυσαυγίτης, γιατί ο χρυσαυγίτης δεν εθα έβγαινε από την τρύπα του αν δεν είχε τη σιγουριά ότι έχει "πλάτες" πίσω του.
Φασίστας είναι ο δικτάτορας.