Οι αναφορές στον σατανά ήταν κάποτε πολύ πιο δραματικές. Τον συσχετίζαμε με το φίδι και τον λύκο και πάντα, μα πάντα έλεγε ψέμματα και ήταν πονηρός.
Στην εξελιγμένη μας κοινωνία το κακό σαν έννοια ατόνησε, ίσως διότι μάθαμε να εξετάζουμε την πραγματικότητα από περισσότερες γωνίες εκτός από τη δική μας αλλά και ίσως επειδή δεν έχουμε στο εγγύς περιβάλλον μας λύκους και φίδια. Είμαστε πιο διαλλακτικοί, δεχόμαστε τις πολλαπλές ερμηνείες της κάθε λέξης ή πράξης, κατανοούμε το βαθύτερο αίτιο του κάθε γεγονότος, μέχρι ενός σημείου, φυσικά.
Κι όμως η φύση του κακού δεν άλλαξε, κι ας κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, κι ας παριστάνουμε τους πολιτισμένους και τους ψύχραιμους όταν το βλέπουμε. Κι ας έχουμε εκπαιδευτεί να αδρανούμε μπροστά του, κι ας έχουμε διδαχθεί πως το κακό είναι ακόμα μία οπτική γωνία.
Κι όμως, κοιτώντας τις παλιές ζωγραφιές, το κακό απεικονίζεται πιστά και με σαφήνεια. Κακό και σατανάς είναι ο θάνατος και ο πόνος.
Στην εξελιγμένη μας κοινωνία το κακό σαν έννοια ατόνησε, ίσως διότι μάθαμε να εξετάζουμε την πραγματικότητα από περισσότερες γωνίες εκτός από τη δική μας αλλά και ίσως επειδή δεν έχουμε στο εγγύς περιβάλλον μας λύκους και φίδια. Είμαστε πιο διαλλακτικοί, δεχόμαστε τις πολλαπλές ερμηνείες της κάθε λέξης ή πράξης, κατανοούμε το βαθύτερο αίτιο του κάθε γεγονότος, μέχρι ενός σημείου, φυσικά.
Κι όμως η φύση του κακού δεν άλλαξε, κι ας κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, κι ας παριστάνουμε τους πολιτισμένους και τους ψύχραιμους όταν το βλέπουμε. Κι ας έχουμε εκπαιδευτεί να αδρανούμε μπροστά του, κι ας έχουμε διδαχθεί πως το κακό είναι ακόμα μία οπτική γωνία.
Κι όμως, κοιτώντας τις παλιές ζωγραφιές, το κακό απεικονίζεται πιστά και με σαφήνεια. Κακό και σατανάς είναι ο θάνατος και ο πόνος.
10 σχόλια:
Εδώ, θα διαφωνήσω. Ο Θάνατος είναι απλά ένα πέρασμα, μία φυγή, μία πόρτα για αλλού. Κακό το λέμε εμείς που ακόμη δεν το πάθαμε... Ο δε πόνος, είναι μάθημα αλλά για εκείνον που θέλει να μάθει. Για τον άλλο είναι μόνο πόνος έντονος, πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ -εκτός κι αν κάποτε 'μάθει'.
Κακό και Σατανάς, είναι μέρος της ζωής: τόσο καλή όσο και κακή η ζωή. Κι οι επιλογές μας. Άυτές οι επιλογές μας...
Αν σε σκοτώσουν την ίδια ή καποιον που αγαπάς, θαρρώ θα διαφωνήσεις. Και όταν ο πόνος γίνει αλήθεια νομίζω πως δεν έχεις την ίδια ρομαντική άποψη. Δεν είπα πως δεν είναι μέρος της ζωής, είπα ότι είναι κακό.
Κοίτα, προφανώς και οτιδήποτε μας θίγει, ή θίγει όσα θεωρούμε θεμιτά, μας στενοχωρεί και το καταδικάζουμε, αλλά το καλό και το κακό είναι η δύο όψεις του ιδίου νομίσματος: της ουδετερότητας!
Και μιας και αναφέρεις οπτικές:
Για τον ανθρώπινο κόσμο πιστεύω ακράδαντα (παρότι διαφωνώ πολλάκις μαζί σου :p) ότι είσαι καλή. Για τον κόσμο των χοίρων όμως κάποιο γουρουνάκι είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα σε χαρακτήριζε κακή.
Τελικά τί είσαι;
Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι δεν αναγνωρίζω κακό γύρω μου, απλά δεν μου αρέσει η απολυτότητα του ορισμού του, καθώς και το πώς κάμποσοι άνθρωποι πέφτουν από τα σύννεφα, επειδή δεν αναγνωρίζουν ότι το κακό είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ζωή και μάλιστα αποτελεί μια από τις σημαντικότατες κινούσες δυνάμεις!
By the way... αυτός που έδεσε το κακό με το λύκο έκανε τεράστιο λάθος, πιστεύω ότι το να δέσεις το κακό με τον άνθρωπο είναι η πιο αντικειμενική συσχέτιση!
Άλλωστε, για να μην κοροϊδευόμαστε, ο κάθε άνθρωπος εν δυνάμει μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα μπορεί να κάνει καλό, ή κακό, ανάλογα με τις συνθήκες και τις επιδράσεις που θα δεχτεί. Θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι ένα ουδέτερο ον το οποίο απλά έχει την τάση να επιλέγει κυρίως (αλλά όχι μοναδικά) προς τη μία κατεύθυνση, αλλά αν του πατήσουν τον κάλο ή του τη δώσει κάποια στιγμή, μπορεί πολύ εύκολα να πάει προς την άλλη!
Άσε που πολλές φορές η ιστορία μπορεί να θεωρήσει κάποιον καλό ως κακό, ή κάποιον κακό ως καλό – το δεύτερο πολλάκις συχνότερα, ειδικά όταν αυτός είναι με το μέρος των νικητών!
Χάος τελικά αυτό το καλοκακό…
Εφόσον προσδιορίζουμε εαυτούς ως ανθρώπους, είναι λογικό να ενστερνιζόμαστε την θεώρηση του ανθρώπινου συμφέροντος.
Αυτό σημαίνει πως το καλό του γουρουνιού οφείλω να το εξετάσω κυρίως σε συνάρτηση με το δικό μου, όπως πιχί να αρρωστήσει το γουρούνι, τότε τρώγοντας το θα αρρωστήσω και εγώ.
Και πάλι, εφόσον θεωρούμε εαυτούς καλούς, το καλό των καλών θα είναι και πάλι η κύρια σκέψη μας. Το καλό των κακών δεν μπορεί παρά να είναι κακό. Ο κακός φυσικά και θα το υπερασπιστεί, αλλά δεν είναι το δικό μου καλό.
Ακόμα και στη βίβλο που επιτρέπει την πιο ελεύθερη έννοια του καλού, στα πρωτα κεφάλαια της γέννεσης οι καλοι είναι οι δικοί μας. Το γεγονός ότι ο δικός μας μπορεί να κάνει κάτι κακό, όπως ας πούμε ο Κάιν, δεν αλλάζει το γεγονος ότι ένα τμήμα καλοσύνης το έχει αυτόματα, ως δικός μας.
Τώρα το τί λέει η ιστορία, δεν το δέχομαι γιατί η ιστορία είναι μία καταγραφή των ανθρώπινων αδυναμιών από ανθρώπους με αδυναμίες, οπότε να βγεί κάποιος να πεί ότι ήταν καλό (πχ) που σκοτώθηκαν οι εβραίοι ή οι μικρασιάτες, τότε εφόσον κακό είναι το μαρτύριο και ο θάνατος, τότε δεν μπορεί παρά να είναι κακοί όλοι αυτοί οι χαμοί.
Μπορείς να διαφωνείς μαζί μου ΚΑΙ να έχεις άδικο, το ήξερες αυτό;
:)
:Ρ
Τελικά όμως ακόμα δεν έχω καταλάβει, με εμάς είσαι, ή με τους άλλους;;;
>:)
εγώ ΕΙΜΑΙ εμείς
Ψιτ, κάποιος άλλος είχε κάποτες τέτοιες ιδέες και τον σταύρωσαν!
Το ξέρεις το ανέκδοτο;
Ήταν ένας που περπατούσε στο δάσος και ξάφνου του την πέφτουν κάτι με τόξα και σπαθιά.
¨Με μας είσαι ή με τους άλλους΄" ρωτούν.
"Με σάς, με σάς!" σπεύδει να απαντήσει ο ταξιδιώτης.
""Εμείς είμαστε οι άλλοι" λένε οι Άλλοι και τον σκοτώνουν.
καλό, ε;
Μα φυσικά, μόνο που δεν είναι ανέκδοτο...
Η ιστορία του ανθρώπου είναι!!!
Την άποψή που έχω και σου ανέφερα για το θάνατο, την έχω βιώσει και από τις δύο όψεις : έχασα δικό μου (πολύ δικό μου) άνθρωπο, αλλά έφυγα και επέστρεψα και η ίδια. Άρα, δικαιούμαι να είμαι απόλυτη...
Καλή σου μέρα, μέσα... ή έξω από το καζάνι!...
Δημοσίευση σχολίου