Στο περιθώριο οι κακοί

Ας υποθέσουμε ότι στην κοίτη ενός ποταμού χτίζουμε εμπόδιο ή τοποθετούμε βράχο ή έστω βυθίζουμε την παλάμη μας να νιώσουμε το νερό. Το νερό, τότε, θα αλλάξει τη ροή του. Θα ήταν γελοίο να υποθέσει κανείς ότι η αλλαγή αυτή είναι αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης. Είναι ένα σημάδι, αλλά όχι απόφαση.

Κάπως έτσι και οι κοινωνίες. Θα ήταν γελοίο να υποθέσει κανείς ότι ένας λαός λαμβάνει τη συνειδητή απόφαση να φέρει τον καπιταλισμό ή τον σοσιαλισμό, αν μη τι άλλο γιατί δεν ξέρει τί ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα. Αντιδρά ο λαός περισσότερο ενστικτώδικα όπως το νερό, περισσότερο από την ώθηση που του δίνει η πίεση, παρά από μία πλήρως συνειδητή απόφαση.

Και όπως το νερό του ποταμού δεν φταίει αν μας πιτσιλίσει από την αλλαγή πορείας, έτσι και οι κοινωνίες δεν φταίνε όταν με μαθηματική ακρίβεια φέρνουν την καταστροφή στον εαυτό τους. Η αντίδρασή τους, ωστόσο, είναι υπαρκτή και υπολογίσιμη. Αν, μάλιστα συσσωρευτεί, μπορεί να φέρει ανατροπές. Αλλά αν ένας ηγέτης φτάσει στο σημείο να εκπλαγεί, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, γιατί την πίεση που άσκησε δεν την υπολόγισε σωστά και τον "πιτσίλισε".

Δεν είναι καινούρια σύλληψη αυτή, το να χειραγωγεί ένας ηγέτης τον λαό του. Οι τωρινές ιστορίες έχουν επαναληφθεί ξανά και ξανά.

Συγκεκριμένα. η Ελληνική κοινωνία, το ίδιο άλογα όσο και το ποτάμι, παρουσιάζει συμπτώματα. Δεν το κάνει επίτηδες, αλλά το κάνει: οι αντιδράσεις είναι εμφανείς και όποιος έχει δύο δράμια μυαλό το υπολογίζει, ενώ όποιος δεν έχει δυο δράμια μυαλό λέει πως φταίνε οι κωλοέλληνες.. Το γεγονός ότι το πολιτικό σκηνικό είναι ψηφιδωτό χωρίς ούτε δύο ψηφίδες ίδιου χρώματος, είναι ένα από αυτά τα σημάδια. Το γεγονός ότι δεύτερο κόμμα είναι οι αναποφάσιστοι, είναι άλλο ένα. Η αύξηση ατυχημάτων κάθε είδους δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν επενδύουν σε συντήρηση ούτε σε πρόληψη ούτε σε προστασία, γιατί δεν έχουν χρήματα. Η αδυναμία επιβολής ιδιωτικής ασφάλισης δείχνει και αυτή κάτι: ότι κάποιος καλοπληρωμένος σέρ κάτι δεν υπολόγισε σωστά. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει τα πάντα όταν δεν τον καλλιεργείς σωστά. Η επιστροφή του σκυλάδικου δείχνει ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να συγκινήσει, άρα η ένδεια της ελίτ γίνεται πιο προφανής από ποτέ και η οχύρωση των πολιτικών πίσω από πλαστούς νόμους φανερώνει ότι μέχρι πριν δεν το χρειάζονταν και τώρα το χρειάζονται.

Άρα, αν οργίζεται κανείς και διαδηλώνει εναντίον της Χρυσής Αυγής, είναι σα να θυμώνει σε κάποιον που έχει διαβήτη. Το να απαγορεύσεις τη Χρυσή Αυγή είναι σα να απαγορεύεις τον διαβήτη.  Σα να θυμώνεις με το ποτάμι που αλλάζει πορεία όταν βρεί βράχο. Αν θυμώσεις με το ποτάμι, θα τα βάλεις με το ποτάμι. Αν κατανοήσεις το πρόβλημα, τότε θα δείς ότι δεν είναι κακό το ποτάμι, αλλά ο βράχος βρίσκεται σε θέση που δε σε βολεύει.

Στην Ελλάδα είναι πολλά τα "βράχια". Είναι που τόσα χρόνια εισφορών δεν έγιναν ούτε υποδομές ούτε υπηρεσίες ούτε πολιτισμός, αλλά μίζες. Είναι που με πρόφαση τις εκλογές έχουν κάνει το κοινοβούλιο χειρότερο κι από την Αγγλική Αυλή, με γόνους, απόγονους, τζάκια, θυρεούς και δαχτυλίδια. Είναι που οι Έλληνες, αυτοί που πληρώνουν, τελικά δεν εκπροσωπούνται και δεν ακούγονται. Είναι που οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αντί να σκεφτούν στην Ελλάδα, πάνε να σκεφτούν στα ζεστά και μαλακά, γιατί είναι ευαίσθητοι. Είναι που αλλαγή, στην ουσία, δεν έγινε ποτέ. Είναι που ο τελευταίος πραγματικός φιλέλληνας πέθανε σε ένα μπουντρούμι στη Ναύπακτο. Είναι που όταν τα λες όλα αυτά σε λένε αφελή και συνεχίζουν να κλέβουν. Είναι που βροντοφωνάζεις "θέλω δικαιοσύνη" και σου δίνουν εκτσογλανισμούς. Είναι που το μόνο που δεν μπορείς ποτέ να εμπιστευτείς είναι το Ελληνικό κράτος. Αλλά πιο πολύ πονάει από όλα, που στην Ελλάδα ο τίμιος δεν ζει από τη δουλειά του.

Δεν φταίει η Χρυσή Αυγή, ούτε αυτοί που τη στηρίζουν. Η Χρυσή Αυγή είναι απλά ένα σημάδι από πολλά. Ομολογουμένως, πιο σοβαρό αλλά και πάλι σημάδι. Αν τα βάλεις με τη Χρυσή Αυγή, είναι σα να χτυπάς το νερό του ποταμού, αντί να σηκώσεις το βράχο. Απαγορεύοντας τη Χρυσή Αυγή είναι σα να καταδικάζεις το διαβητικό αντί να του δίνεις φάρμακο και αγωγή.

Αυτός που φταίει είναι ο ηγέτης. Αυτός που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια  τα έκανε ημετεροθήκες, κάνοντας την παιδεία μπορντέλο. Αυτός που επιτρέπει στον στρατιωτικό να τρώει από τη σίτιση και τα αναλώσιμα και τους εξοπλισμούς. Αυτός που δε λέει να απελευθερώσει την αγορά για να μη θίξει τους κολλητούς του. Αυτός που δίνει στον δικηγόρο και στον αρχιτέκτονα αλλά όχι στον παραγωγό. Αυτός που πνίγει την επιχειρηματικότητα για να ποτίσει τη διαφθορά. Αυτός που λέει "ελέγχω" αλλά εννοεί "κουκουλώνω".

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κακό σπυρί. Αν θα εξελιχτεί σε καρκίνο, ο ηγέτης θα φταίει πάλι.

Και θέτω το εξής ερώτημα: αν σήμερα απαγορεύσεις αυτή τη γνώμη, αύριο όταν σου απαγορεύσουν τη δική σου, πως θα αποδείξεις ότι δεν είσαι με τους κακούς;

Ένα για τη Ζέτα

Καταρχάς, έχει μία μυτόγκα που δεν είναι καθόλου σικ αλλά, αντιθέτως, αποτελεί μια κακής αισθητικής στραβή γκουμούτσα καταμεσίς στο πρόσωπό της. Θα μου πείς, δε φταίει, η δύσμοιρη. Έτσι γεννήθηκε. Θα το δεχτώ. Αν όμως με αυτή τη γκουμούτσα παίζει ρόλους λολίτας και ανέμελης νέας, ε, τότε είναι το λιγότερο αταίριαστο. (Αλήθεια, τώρα που είπα αταίριαστο, που είναι εκείνο το παληκάρι ο αταίριαστος;) Και συνεχίζω.

Δεύτερον,  εξετάζοντας το υπόλοιπο πρόσωπο παρατηρεί κανείς ότι, εκτός από τη μυτόγκα, είναι και άλλα χαρακτηριστικά που δεν δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Έχει ένα σαγόνι σαν του στήβεν σηγκάλ, ασύμμετρο στόμα και φρύδια σαν του γέρου καραμανλή και γωνίες πολύ οξείες για να είναι θυληκές. Υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε το χρώμα του μαλλιού βοηθάει, ούτε το μεηκάπ, ούτε τα ωραία ρούχα, που ομολογουμένως της διαλέγουν με περισσή προσοχή οι παραγωγοί της. Ότι και να βάλει, μοιάζει με άντρα. Ούτε καν τραβεστί, διότι εκείνοι, έχουν έναν τρόπο και την αντρίλα την γυρίζουν αλλιώς.

Με τέτοια φυσιογνωμία, θα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη ως κακιά, όπως η αλήστου μνήμης τασώ καββαδία, που την θυμίζει έντονα.

Αντί αυτού, όμως, επιμένει να παίζει ξανά και ξανά τον ίδιο ρόλο, αυτόν της ωραίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει προσόντα για άλλους ρόλους. Και αφού συνεχώς εμφανίζεται σε ίδιες σειρές ίδιου καναλιού, τότε δε μένει παρά υποθέσει κανείς ότι καποιανού κόρη, γκόμενα, ξαδέρφη, είναι και βρίσκει πλάτες.

Δικαίως λοιπόν, της απονέμεται το Ωμό Λουκάνικο.

ΥΓ: για τη Δούκα μιλάμε πάντα.

Ντισκλέημερ (μιλημένα-ξηγημένα)

Επειδή τώρα στις γιορτές όλοι επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το εξής.

1. Αν έχω πολύ καιρό να σας δώ
2. Αν φοράτε γυαλιά ηλίου, ειδικά εκείνα τα τεράστια στρογγυλά που είναι της μόδας
3. Αν είστε μέσα σε αυτοκίνητο, κινούμενο ή στατικό
4. Αν είμαι μέσα σε αυτοκίνητο, κινούμενο ή στατικό
5. Αν έχετε αλλάξει χτένισμα
6. Αν έχετε βάψει τα μαλλιά σας
7. Αν φοράτε καπέλο, σκούφο κτλ
8. Αν κρατάτε ανοικτή ομπρέλα
9. Αν έχετε πάρει ή χάσει πολλά κιλά
10. Αν είμαι πολύ βιαστική
11. Αν έχω πολλά στο μυαλό μου
12. Αν έχω τα παιδιά μαζί μου
13. Αν έχω βιβλίο μαζί μου
14. Αν έχει πολλή κίνηση
15. Αν δεν είστε ακριβώς μπροστά μου  να με κοιτάτε κατά πρόσωπο

...μην περιμένετε να σας αναγνωρίσω. Αν με δείτε και δεν σας μιλήσω, τότε πάρτε το θάρρος και μιλήστε μου γιατί σίγουρα θα βρίσκομαι στην κοσμάρα μου, όπως τα τελευταία 40 χρόνια.

Για αυτό, αν δε σας δώ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΈΤΟΣ

Η Ξαστεριά στην Ελλάδα (πότε θα κάνει;)

Δεν θέλω προγράμματα ενίσχυσης ανέργων, ούτε φιλανθρωπίες, ούτε προγράμματα σίτισης άπορων, ούτε έρανους, γιατί στην ουσία με αυτόν τον τρόπο οι πλούσιοι αναγκάζουν τον φτωχό να σηκώσει το οικονομικό βάρος των οικονομικών εγκλημάτων τους. Στην ουσία διαιωνίζοντας έτσι την κοινωνική αδικία.

Αντί για αυτά θέλω ένα σύστημα που θα επιτρέπει δίκαια να ζεί ο κάθε άνθρωπος από τη δουλειά του με αξιοπρέπεια. Θέλω οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας τέτοια, που αν θέλω να παράγω κάτι, να μην με φορολογήσει μέχρι θανάτου το κράτος. Θέλω να υπάρχουν οι μεγαλο-εταιρείες, για να μου φέρνουν το σαμπουάν στο ράφι, μιας και δεν ξέρω να το φτιάξω μόνη μου, αλλά θέλω και να βγάζω κέρδος αν σκάψω το χωράφι μου να βγάλω καρπούς ή αν αρμέξω τα πρόβατά μου να βγάλω γάλα. Θέλω να με αξιολογήσουν, όχι τα τσιράκια του υπουργού, αλλά άνθρωποι που είναι ανεξάρτητοι και πραγματικοί ειδήμονες και όχι διεφθαρμένοι. Θέλω οι εισφορές μου, που δεν είναι και λίγες, να μου επιστρέφουν σε υπηρεσίες και υποδομές, και όχι να δίνω το μισό μου μεροκάματο για να παίρνει 16 μισθούς συν προνόμια ο βουλευτής, τη στιγμή που στα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε τσιρότο. Θέλω τα τέλη κυκλοφορίας μου να γίνονται καλοί δρόμοι και όχι να δίνω τέλη κυκλοφορίας αλλά μετά να δίνω στις και ιδιωτικές κατασκευαστικές τρία ευρώ διόδια χωρίς καν τη δυνατότητα έκπτωσης για συχνούς πελάτες.

Θέλω να υπάρχει ο δικηγόρος ή ο πολιτικός μηχανικός στο ωραίο του γραφειάκι, με το ωραίο κοστουμάκι και την πόζα του, για να μελετά  καθιστός τους νόμους ώστε να με βοηθάει όταν έχω πρόβλημα, αλλά αν αυτός ο δικηγόρος ή πολιτικός μηχανικός μου φάει την περιουσία ή αν φοροδιαφεύγει τότε θέλω και να τιμωρείται, αντί να καλύπτεται. Και σε καμμία περίπτωση όταν λέω θέλω να υπάρχει ο δικηγόρος, δεν εννοώ "θέλω να μένει αφορολόγητος και να προστατεύεται ώστε όσο άχρηστος και αν είναι να βγάζει δέκα φορές από εμένα" Αντιθέτως, θέλω να μην προστατεύεται ούτε να έχει κλειστό το επάγγελμα, ώστε να επιζεί αυτός που δικηγορεύει καλά ή χτίζει καλά σπίτια, αντί να μπορεί το κάθε λαμόγιο να παριστάνει τον καμπόσο πάνω στις απάτες.

Και το ίδιο θέλω και από τον πολιτικό, που υποτίθεται ότι τον πληρώνω για να με εκπροσωπεί και μου ρυθμίζει την πολιτεία που ζω, αλλά αυτός τις γνώσεις που υποτίθεται ότι έχει τις χρησιμοποιεί για να δίνει προνόμια στον εαυτό του. Αυτός ο πολιτικός πρέπει να τιμωρηθεί.

Θέλω αν ένας Έλληνας έχει μία καλή ιδέα να μπορεί να την αξιοποιήσει στην Ελλάδα, και όχι να πρέπει να βγεί μετανάστης για να μην του πιούνε το αίμα οι ημέτεροι μιζαδόροι.

Θέλω πολιτικούς φιλΈλληνες, δηλαδή να αγαπάνε τον Έλληνα. Γιατί αν αγαπάς κάποιον, τότε δεν μπορείς να κάνεις όλες αυτές τις βρωμιές. Αν αγαπούσες, για παράδειγμα τον Έλληνα, δεν θα φορολογύσες τα παιδιά και την φακή που τρώει, για να αφήσεις ελεύθερα τα οφσόρ και τα φαγανά  παιδιά των κομμάτων. Αν αγαπούσες τον Έλληνα, δεν θα έβγαινες στα κανάλια να τον περιπαίζεις με προσχηματικές δικαιολογίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Δεν θέλω προγράμματα ενίσχυσης ανέργων, ούτε φιλανθρωπίες, ούτε προγράμματα σίτισης άπορων.
Θέλω σωστό κράτος.

Ένα για την Τσαντίλα

Έλεγα πως δεν είχα άλλα σώψυχα να βγάλω, να όμως που τελικά κάτι είχε απομείνει.

Πριν από οκτώμισι χρόνια είχα παρατηρήσει πως μέχρι τότε την περισσότερη ενέργεια την είχα όταν ήμουν θυμωμένη. Για παράδειγμα, όποτε ετύχαινε να μένει ακάμωτη μία δουλειά, ήταν σίγουρο ότι θα την έκανα αν νευρίαζα. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, γύρω στα τριάντα-κάτι, ήδη παντρεμένη και δις μαμά, έφτασα στο σημείο να το χρησιμοποιώ και ως κόλπο, δηλαδή όποτε νευρίαζα, ξέδινα κάνοντας τις βαρειές δουλειές που όλο δεν έβρισκα την όρεξη να κάνω.Νόμιζα ότι είχα βρεί τη λύση και ότι έτσι ξεμπέρδευα με τον θυμό, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο θυμός δεν έφευγε, αλλά απλά κοίταζε αλλού για λίγο και μετά έπεφτε πάλι πάνω μου σα λάμια και άρπυια. Και τόσο είχε θεριέψει ο θυμός, που έγινε τελικά λάβα και ξεχύθηκε ισοπεδώνοντας τα πάντα. Το ένα άτομο που τον προκαλούσε, άκουσε τα σχολιανά του που είχα μαζεμένα για χρόνια, και τελικά το έδιωξα μακρυά. Είχα τόσο κουραστεί από αυτόν ακατάπαυστο θυμό, που δεν άντεχα άλλο. Ένιωθα μονίμως φορτισμένη, για πάντα πιεσμένη.  Πήρα την απόφαση να μην είμαι πια θυμωμένη.

Τότε προσπάθησα να μην έχω για καύσιμο τον θυμό, αλλά την ευχαρίστηση, σα να λέμε να κάνω τα διάφορα πράγματα όχι όταν ήμουν θυμωμένη αλλά όταν είχα όρεξη να τα κάνω. Θα μου πείς, υπάρχει περίπτωση να έχεις όρεξη να βάλεις μπουγάδα ή να σιδερώνεις ή να πλένεις πιάτα ή να τρίβεις χαλιά, κοκ? Φυσικά και όχι. Αλλά τα κάνεις αυτά όταν έχεις όρεξη για να δείς το σπίτι σου καθαρό και τους ανθρώπους σου υγιείς και χαρούμενους. Τα κάνεις αυτά όταν έχεις όρεξη να καλέσεις δύο φίλους για φαΐ ή όταν έχεις όρεξη να νιώθεις καλά και όμορφα. Κι εγώ δεν είχα όρεξη για τίποτα από αυτά. Χωρίς τον τριακονταετή θυμό, ξεφούσκωσα σαν τρύπιο μπαλόνι και έπεσα στη γνωστή καταθλιψάρα λόγω της οποίας μπήκα μετά από κάποιο διάστημα στο μπλογκιν, απασχολώντας με αυτή τους αναγνώστες μου συχνά-πυκνά.

Μου πήρε πέντε χρόνια μέχρι να μου έρθει η όρεξη.

Μέχρι τότε, ζούσα στο ρελαντί, μόλις και μετά βίας εκτελώντας τις ζωτικές για την επιβίωση λειτουργίες και με μεγάλο αγώνα να μην ξεσπάσω σε αθώους. Μερικές φορές το κατάφερα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε η όρεξη να κάνω ήταν να πλύνω κάτι πιάτα και το έκανα τραγουδώντας. Μετά από αυτό, σταδιακά και κάνοντας υπομονή με τον εαυτό μου, έφτασα στο σημείο να μη βλαστημάω όποτε μου έλεγαν να βγώ έξω και πάντα είχα αυτή την αρχή, μέχρι να γίνω καλά να μην κάνω τίποτα αν δεν το ήθελα πραγματικά και αν ήμουν θυμωμένη να μην κάνω τίποτα, ούτε βόλτα, ούτε δουλειά, ούτε τίποτα.

Και, κατά μία παβλώφεια αντίδραση, σύντομα (μετά από άλλα δύο χρόνια) συνειδητοποίησα ότι ανυπομονούσα για ορισμένα πράγματα, όπως να πάρω το βιβλιαράκι μου και να καθίσω σε μία καφετέρια με ένα καφεδάκι.

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο θυμός πολλές φορές ξανα-ήρθε και κάθε φορά ξενυχτούσα στο Καζάνι, ακούγοντας δραματική μουσική και, πολλές φορές έγραφα κλαίγοντας, όχι λόγω δυστυχίας, αλλά λόγω αυτού του απύθμενου θυμού, από απίστευτη τσαντίλα και μένος. Αντί να σπάσω τζάμια, χτυπούσα πλήκτρα. Χωρίς να με δουν τα παιδιά, χωρίς να με δεί ο σύζυξ, χωρίς να στεναχωρήσω κανέναν και, κυρίως, χωρίς να με πρήζουν με συγκαταβατικές αναπαραστάσεις συμπόνοιας. Τί ήξεραν αυτοί; Τι ιδέα είχαν αυτοί αν μέσα μου κόχλαζα και γιατί; Και πως να το εξηγήσεις, σε ποιόν όταν ο καθένας είχε τις κοτσάνες του, ο ένας τη γκόμενα, η άλλη τον γκόμενο, ο παράλλος υπαρξιακά, και κάθε ένας ήταν στην κοσμάρα του και με την παραμικρή νύξη, σου έλεγε κοινοτυπίες νομίζοντας ότι με δυο κλισέ ξεμπερδέψαμε για απόψε με την επικοινωνία, ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε....;

Κάθε φορά που έρχονταν ο θυμός, τον έκανα κομματάκια.
Αυτό εκεί, το άλλο εκεί, και έτσι τον διαχειρίστηκα σε δόσεις. Μερικές φορές έδινα δίκιο στον εαυτό μου, μερικές όχι. Αναγκάστηκα να παραδεχτώ που είχα λάθος και στα μέρη που είχα δίκιο έπρεπε να δω που βοήθησαν οι άλλοι. Το άδικο όσο κι αν με θύμωνε το κοιτούσα από κοντά να δω τι είδους άδικο ήταν και το δίκιο με την ίδια περιέργεια το εξέταζα να δω από που προέκυψε. Τελικά ξεδιάλυνα που είχα δίκιο και αυτό με λύτρωσε. Εκεί που είδα ότι είχαν δίκιο οι άλλοι, με βοήθησε να τους συγχωρήσω.

Και όταν έγινε αυτό, ο θυμός εξαφανίστηκε, πριν από λίγες εβδομάδες.

Λογική και Λογικότητα

Είναι περίεργο ,για όποιον δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ, το γεγονός ότι τα αισθήματα μένουν ενώ οι γνώμες φεύγουν. Δεν είναι περίεργο αν το καλοσκεφτείς, γιατί μία γνώμη βασίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι μεταβάλλονται μεταβάλλοντας και τις γνώμες, ενώ τα αισθήματα πηγάζουν από μέσα μας το οποίο μέσα μας παραμένει πάντα ίδιο.

Πολλές φορές υποτιμάμε αυτό που ονομάζεται συναίσθημα για να ευνοήσουμε αυτό που ονομάζουμε

λογική, όμως ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Το αίσθημα γεννιέται και αυτό στον εγκέφαλο. Το αίσθημα είναι και αυτό προϊόν εγκεφαλικής επεξεργασίας δεδομένων, ακριβώς όπως και η λογική, άρα παίζει (ή θα έπρεπε να παίζει) τον ίδιο ρόλο στην λήψη αποφάσεων.

Παράδειγμα. Βλέποντας ένα παιδί να κλαίει, μερικές φορές νιώθουμε λύπηση ενώ κάποιες άλλες νιώθουμε θυμό. Κάτι μέσα μας μας προειδοποιεί για τον λόγο του κλάματος ή για τη δική μας ικανότητα και κατάσταση σε σχέση με το κλάμα. Και βάσει αυτού του συναισθήματος, θα ανταποκριθούμε στο κλάμα. Και εδώ μπαίνει η ομορφιά.

Η ομορφιά είναι σύμβολο του καλού και του υγιούς, γιατί ό,τι είναι υγιές έχει καλή όψη, όπως το ώριμο φρούτο έχει θελκτική όψη ενώ το σάπιο ή το άγουρο έχει αποτρεπτική όψη. Η ομορφιά είναι το σύνθημα. Αλλά όπως στη φύση τα παράσιτα και οι άρπαγες χρησιμοποιούν την ομορφιά ώς δόλωμα, έτσι και οι άνθρωποι στις κοινωνίες τη χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο, κυρίως για να μας πάρουν τα ωραία μας λεφτάκια.

Κατ'επέκταση, όπως και στη φύση επιζεί όποιος έχει την ευφυΐα να ξεχωρίσει το δόλωμα από την πραγματική ομορφιά, το κόκκινο του ώριμου φρούτου από το κόκκινο του δηλητήριου, έτσι και στις τεχνητές μας κοινωνίες επιζεί όποιος έχει δυο δράμια μυαλό να ξεχωρίσει την πλαστή από την πραγματική ομορφιά. Ποιά είναι η πραγματική ομορφιά;

Δύσκολα απαντάς αυτό το ερώτημα.

Προσωπικά, αλλά πολύ προσωπικά όμως, η πραγματική ομορφιά είναι αυτή που σε ωφελεί, αυτή που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος και ολόκληρος, που δεν σε δεσμεύει αλλά σου δίνει ώθηση να πας παρακάτω, σου δίνει ώθηση να κάνεις το ταξίδι σου. Η πραγματική ομορφιά δεν εκβιάζει ούτε εκβιάζεται, ούτε βιάζει ούτε βιάζεται. Αν χρειαστεί βία ή εκβιασμός, τότε δεν είναι ομορφιά. Αν σε δεσμεύει ή σε περιορίζει, τότε δεν είναι ομορφιά, αλλά δόλωμα. (για αυτό οι γυναίκες είναι όλες....)

Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται από το τί κάνει ο άλλος, αλλά από εμάς τους ίδιους και το τί συμβαίνει ενδοκρανιακά μέσα στο νού μας. Είναι καταπληκτικό το τί εργαλεία έχουμε στο νοητικό οπλοστάσιό μας, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.

Ακόμα πιο εκπληκτικό βρίσκω το γεγονός ότι η ομορφιά δεν αποτελεί μόνο το σύνθημα της επιβίωσης, αλλά και το κλειδί της αναζήτησης σε όλα τα επίπεδα.Ακολουθώντας τα χνάρια του ωραίου, βρίσκουμε νόμους της φύσης φτάνοντας τελικά στη γνώση. Αγαπώντας το ωραίο, κατανοούμε το τί συμβαίνει γύρω μας.

Για άλλη μία φορά, τα δολώματα είναι πολύ επικίνδυνα...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Κατ'αρχάς, τα είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό.
Δεύτερον, έτυχε κάτι.

Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ανέρτησε το βίντεο που έχω παρακάτω. Εγώ το πήρα και το έδειξα στους μαθητές μου και τότε συνέβη κάτι το εκπληκτικό: μου έκαναν ερωτήσεις για κάτι εκτός από το φέσημπουκ!  Παιδιά που έχουν μπουχτίσει κονσερβοποιημένα μαθήματα και τυποποιημένη επικοινωνία, έδειξαν ενδιαφέρον για κάτι πέραν του εαυτού τους και πέραν του "τί πρέπει να κάνω για να πάρω βαθμό". Έμειναν με το στόμα ανοιχτό και έλεγαν "Τι λέτε τώρα κυρία!" ή ακόμα "Σοβαρολογείτε τώρα;" "Και πως γίνεται αυτό;". Κανείς, βλέπεις, δεν τους είχε πεί για τις μαύρες τρύπες, ώς τώρα. (δάσκαλοι, ακούτε; τόσα θαύματα τριγύρω κι εσείς να βγάλετε την ύλη...) Μου έκαναν χίλιες ερωτήσεις και ήθελαν να μάθουν τα πάντα, τόσο που ξέχασαν το κουδούνι. Έμαθα κατόπιν ότι κατέβασαν το τραγούδι στα κινητά τους και έμαθαν απ'έξω τους στίχους. Έμαθα ότι έψαξαν και είδαν τα υπόλοιπα βίντεο του είδους που έχουν να κάνουν με άλλα θέματα.

Ήταν σα να τους ράγισα το κρανίο για να μπεί το φως μέσα.
Αυτό ήταν πολύ όμορφο.

Ένα για τους Οπλοφόρους

Πάντα μου έκανε εντύπωση το γιατί κάποιος να γίνει αστυνομικός, στρατιώτης ή στρατιωτικός γενικά.
Αρχικά, σαν παιδί, πίστευα ότι ήταν λόγω της ένδοξης, ηρωικής εικόνας που προωθείται στα βιβλία της ιστορίας. Μεγαλώνοντας είδα ότι αυτό ίσως να ισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις, ενώ τις περισσότερες φορές τα αγόρια γίνονταν στρατιωτικοί ή αστυνομικοί για την ασφάλεια της αμοιβής και τα κορίτσια για να βρεθούν σε ένα περιβάλλον γεμάτο άντρες.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πάντα η μόνη ασφαλής απασχόληση ήταν αυτή του να σκοτώνεις κόσμο.

Το κακό με αυτά τα επαγγέλματα δεν είναι η βία, γιατί η βία πάντα ήταν μέρος της ζωής, αλλά το γεγονός ότι παραδίδουν σε άλλους την ευφυΐα και την πρωτοβουλία τους.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι μαθαίνουν να κάνουν άκριτα αυτό που τους λένε αυτοί που έχουν εξουσία και αυτό είναι σχεδόν πάντα κακό εξ ορισμού, γιατί η εξουσία είναι πάντα διεφθαρμένη.

Υπό κανονικές συνθήκες, ποιός θα έδερνε γέρους εκτός από έναν ματατζή αντιμέτωπο με ηλικιωμένους που διαδηλώνουν για τη σύνταξή τους; Ποιός θα δολοφονούσε έναν δεκαπεντάχρονο; Ποιός θα κοπανούσε το κεφάλι κάποιου άλλου σε μία ζαρντινιέρα;

Υπήρχε μία εξουσία που έδωσε τις εντολές και τα άτομα, έχοντας παραδώσει την ηθική τους στις διαταγές διεφθαρμένων ανθρώπων, κάνουν άσχημα πράγματα. για ψίχουλα. Πουλάνε την ψυχή τους για πενταροδεκάρες, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να είναι βίαιος παρά μόνο αν είναι βαθειά διαταραγμένος και αυτό είναι ιατρικό γεγονός.

Σε πραγματικές συνθήκες η βία αποτελεί τελευταία και αναγκαστική επιλογή όταν κάποιος απειλείται, αλλά κάποιοι το κάνουν κάθε μέρα γιατί κάποιος τους δίνει τον βασικό μισθό.

Με στεναχωρεί το γεγονός ότι άνθρωποι που γνωρίζω και αγαπώ κάνουν τέτοια επαγγέλματα και θεωρούν σωστό να σκοτώσουν άλλους άνθρωπους απλά και μόνο επειδή πληρώνονται για αυτό και επειδή κάποιος που κλέβει από το κράτος το βρίσκει σωστό.

Με ενοχλεί η ηρωοποίηση των αμερικανών στρατιωτών που είναι στην ουσία ζώα της αμερικανικής αμορφωσιάς και αδικίας.

Πως δικαιολογεί κανείς εντός του τέτοια διαστροφή; Για τα λεφτά; Για την πατρίδα που τους έχει για αναλώσιμα σκουπίδια; Κατανοώ τους αξιωματούχους που τα παίρνουν από όλες τις μεριές, αλλά ο αστυφύλαξ και ο οπλίτης, σε τί ελπίζουν, ποιό είναι το αντίτιμο της ασκήμιας και της δυστυχίας που έχουν καθημερινά στη δουλειά τους;

Κατά τη διάρκεια μίας σύρραξης στο Λίβανο, ένας δικός μου άνθρωπος περιέγραψε τη συμμετοχή τους στη διάσωση άμαχων, πριν από χρόνια, βαθειά επηρρεασμένος από τη δυστυχία που είδε εκεί. Μετά μου έλεγε για την απίστευτη μιζέρια της σομαλίας και των πειρατών.  Με τα ίδια του τα μάτια είδε το μαρτύριο και το κατανόησε. Ο ίδιος άνθρωπος, όμως, αν λάβει τη διαταγή θα βάλλει κατά ανθρώπων και θα τους σκοτώσει, γιατί αυτές θα είναι οι διαταγές του και γιατί το σύστημα αυτό θα τον εξοντώσει, γιατι μπαίνοντας σε αυτό συμφώνησε να μην σκέφτεται, αλλά να κάνει τη βρωμοδουλειά χωρίς αντιρρήσεις.

Είμαι δασκάλα και οι ημέρες μου είναι γεμάτες μέλλον και ζωή. Ξέρω ότι οι δουλειές εκείνες έχουν μέσα τους βία και υποταγή, πλύση εγκεφάλου και περιορισμό του νου. Πως το ανέχονται; Πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους ξέροντας το τί κάνει η εξουσία στα παιδιά με αντιρρήσεις;

Ας παραληρήσουμε για λίγο, θεωρητικά, σουρεαλιστικά κι ευχάριστα.

Ωστόσο, μας είναι αδύνατον να χωνέψουμε αυτό το απλό γεγονός. Παρόλο που μάλλον δεν υπάρχει αλλού ζωή, εμείς ψάχνουμε λες και μας έχει πει κανείς ότι υπάρχει. Το έχουμε ως δεδομένο. Αφού δεν βρήκαμε ζωή στη σελήνη, πήγαμε λίγο παραπέρα, σαν τα μυρμήγκια για φαΐ.

Το πλησιέστερο που έχουμε βρεί είναι ο πλανήτης Άρης που, από ό,τι φαίνεται, ίσως κάποτε να έμοιαζε με τη γη. Βλέπουμε απομεινάρια λιμνών (αν και δεν ξέρουμε αν ήταν λίμνες νερού),

βλέπουμε στρώσεις γεωλογικών (ή καλύτερα, αρειολογικών, χαχχα) αποθέσεων, όπως αυτές στους πάτους των θαλασσών, κοκ, αλλά παρόλο που υπάρχουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα μηχανήματα που σκάβουν και διενεργούν πειράματα στην επιφάνεια του πλανήτη, δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει την ύπαρξη έστω κι ενός μικροβίου.

Ωστόσο, ας κάνουμε το νοητικό πείραμα, έτσι για την πλάκα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποτε υπήρξε ζωή στον πλανήτη και ότι πριν εκατομμύρια χρόνια για κάποιον λόγο όλα έλαβαν τέλος. Αυτό δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι θα μπορούσε να κατοικηθεί εκ νέου. Ή, για να το θέσω καλύτερα, δεν θα  μπορούσε να ξαναγίνει κατοικήσιμος. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει είναι να χτιστεί κάποια βάση, η οποία όμως θα χρειαζόταν υποστήριξη από τη γη για τρόφιμα, πρώτες ύλες, κοκ. Καλό, αλλά όχι αυτό που θα θέλαμε. Άλλωστε, γιατί να τα κάνεις όλα αυτά τα έξοδα; Μόνο για την πλάκα; Για διαστημικό τουρισμό; Δεν συμφέρει. Για νέα υλικά; Δεν έχει αποδειχτεί κάτι τέτοιο, δεν το αποκλείουμε όμως.

Αν, όμως υπήρξε κάποτε ζωή στον άρη, τότε αυτό εγείρει ερωτήματα. Γιατί είχε αυτό το τέλος και πότε ακριβώς ήταν αυτό; Είναι ένα φαινόμενο του θερμοκηπίου, όπως το δικό μας, και το μάθημα του άρη θα το χρησιμοποιήσουμε για να σώσουμε τον δικό μας πλανήτη; Αυτό μου αρέσει σαν υπόθεση, δε βλέπω όμως να μαθαίνει κανείς τίποτα, τουλάχιστον όχι σύντομα.

Αν υπήρξε ζωή και αν αυτή εξαφανίστηκε πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, και αν αυτό συμπίπτει με την εμφάνιση ζωής στη Γη, μαζί με την τελευταία ανακάλυψη ότι κάποιοι μετεωρίτες που έπεσαν στη γη είναι από τον άρη, τότε ίσως η γη εποικίστηκε με αυτό τον τρόπο;

Αν είναι έτσι, τότε γιατί ο Άρης είναι ξερός παρόλο που απέχει περισσότερο από τον ήλιο; Η Γη, που είναι πιο κοντά, γιατί δεν είχε την ίδια κατάληξη; Άλλωστε η Αφροδίτη, ακριβώς λόγω της κοντινής απόστασης από τον Ήλιο είναι ένα καμίνι. Γιατί ο Άρης και η Αφροδίτη, αλλά όχι η Γη; Αν ο Άρης είχε κάποτε ατμόσφαιρα, τότε που πήγε; Το νερό; Τι έγινε; Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα παγάκι υπογείως (ή υπο-αρείως, χαχαχαχ) ένας σταλακτίτης, κάτι; Ίσως κάπου να είναι και να μην το έχουμε βρεί, αλλά μέχρι να το βρούμε όλα είναι απλά υποθέσεις.

Οι πλανήτες πλησιάζουν σιγά-σιγά τον ήλιο, άρα η επόμενη αποικία θα είναι ο Άρης, ή ίσως οι πλανήτες απομακρύνονται πράγμα που σημαίνει ότι η επόμενη αποικία είναι η Αφροδίτη; Τα έχει μετρήσει κανείς αυτά; Μήπως είναι μία καλή στιγμή να ρίξουμε τον "σπόρο" μας σε κάποιον πλανήτη (όπως έκανε το Έντερπραηζ σε κάποιο από τα αρχικά επεισόδια του Σταρ Τρεκ) ώστε σε μερικές χιλιάδες χρόνια να έχουμε έτοιμο το νέο σπιτικό μας; Ή μήπως να ριξουμε δύο σπόρους, έναν στον Άρη και άλλον έναν στην Αφροδίτη, για σιγουριά;

Μήπως αυτό έγινε και απλά αυτοί που στην ιστορία αναφέρονται ως θεοί  ήταν οι εξελιγμένοι μας παππούδες που περίμεναν να μεγαλώσουμε ώσπου να γίνουμε άνθρωποι; Κοιτώντας κάτι μοντέλα στις πασαρέλες, με τεράστια μάτια, στενούς ώμους και τεράστια μέτωπα, άτριχα κορμιά και σκελετικά άκρα, λέω ίσως.

Πολύ ωραία όλα αυτά, η ουσία όμως είναι ότι αν αποδειχτούν, τότε αυτό θα σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι εξωγήινοι εκτός από εμάς τους ίδιους, πράγμα που εξηγεί αυτή την απίστευτη εμμονή με τα ουράνια.

Αν υπήρχαν αυτοί οι διαστημικοί πρόγονοι, τότε που είναι τώρα; Γιατί εξαφανίστηκαν; Αφού έφτιαξαν την αποικία, γιατί δεν την αποίκησαν; Αν όντως ήταν οι παλιοί θεοί, τότε εξαφανίστηκαν; Που έκαναν το λάθος και γιατί δεν αναπαράγονται;

Ας το χοντρύνουμε λίγο το παιχνίδι. Γιατί συχνά στις μυθολογίες αναφέρονται θεοί που ζευγαρώνουν με θνητούς; Μήπως οι πρόγονοι, για κάποιον λόγο είχαν καταστεί στείροι, κάτι που αναφέρεται σε αρκετές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά αποτελεί και ανησυχία των επιστημόνων, που παρατηρούν τις γεννητικότητες να πέφτουν σε όλο τον κόσμο; Το γεγονός ότι χωρίς τεχνητή γονιμοποίηση ένα μεγάλο μέρος των δυτικών κοινωνιών δεν θα υπήρχε, δεν μας ανησυχεί καθόλου;

Θα έχουμε το ίδιο τέλος;
Θα καταλήξουμε γενειοφόροι με άσπρα, να αμφισβητούν αν έχουμε υπάρξει ποτέ;;;;;

Οι κόσμοι είναι σαν τις αγάπες

Λες, καθώς τα ψάχνεις, "δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει, δεν μπορεί να μην υπάρχει" και θες τόσο πολύ να υπάρχει που αλλάζεις όλη την δομή των πραγμάτων που βλέπεις μπροστά σου μόνο και

μόνο για να ταιριάζει με αυτό έχεις στο μυαλό σου.

Και δε σε πτοεί ούτε στο ελάχιστο το γεγονός ότι ως τώρα ούτε μία φορά δεν είδες κάτι που έστω και να πλησιάζει σε μορφή, οσμή υφή και αφή το ιερό δισκοπότηρο που έχεις πλάσει στο μυαλό σου.

Έχεις, ας πούμε, μία γη που χρειάζεται τα εξής απαραίτητα χαρακτηριστικά για να παράγει ζωή:

1. ένα σύμπαν
2. έναν γαλαξία
3. ένα αστέρι που α)να μην είναι ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο β)να απέχει ακριβώς τη σωστή             απόσταση ώστε να μην παγώσεις αλλά ούτε και           να καείς. γ)να εκπέμπει τη σωστή ακτινοβολία στη σωστή αναλογία, και ποσότητα
4. ένα πλανητικό σύστημα του οποίου το βαρυτικό πεδίο με τις πολύπλοκες αλληλεξαρτήσεις του να στηρίζει την ύπαρξη ενός πλανήτη με έναν δορυφόρο, στη σωστή απόσταση, όπως προαναφέρθηκε, από το άστρο
5. έναν δορυφόρο αρκετά μεγάλο, χωρίς ατμόσφαιρα αλλά με τη σωστή βαρύτητα, ώστε να α)να παρέχει προστασία από μετεωρίτες, αστεροειδείς κοκ, εν είδει ασπίδας, όπως φαίνεται από τους μυριάδες κρατήρες στην επιφάνειά του, προφανώς από σώματα που αν δεν είχαν πέσει στη σελήνη θα είχαν πέσει στη γη β)να επηρεάζει το βαρυτικό πεδίο, τη ροή των υδάτων και (ίσως) την κίνηση της ατμόσφαιρας, άρα τα καιρικά φαινόμενα.
6. νερό και ατμόσφαιρα σε πολύ συγκεκριμένες αναλογίες, με σύσταση πολύ συγκεκριμένη, τόσο που ακόμα και η μικρότερη παρέκκλιση να σημαίνει ξαφνικό θάνατο για οικοσυστήματα και πολιτισμούς.
7. έναν πυρήνα συγκεκριμένου μεγέθους, σύστασης και αναλογίας ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη, ώστε α)η θερμότητά του να συμβάλλει στην εξέλιξη της ζωής, κυρίως μέσα στις      θάλασσες, όπου, όπως όλοι ξέρουμε, εμφανίστηκε η πρώτη ζωή. β)ο σίδηρος που περιέχεται σε αυτόν να δημιουργεί μαγνητικό πεδίο, και γ) να περιστρέφεται στην σωστή κατεύθυνση, σε σχέση με τα υπόλοιπα σώματα (ήλιος, πλανήτες, κοκ) ώστε το μαγνητικό πεδίο που δημιουργείται να έχει θετικές και όχι αρνητικές επιπτώσεις 
8. μαγνητικό πεδίο το οποίο α) λειτουργεί σαν ασπίδα για επικίνδυνες κοσμικές ακτινοβολίες και  β)να δημιουργεί ένα δεύτερο άξονα, τον μαγνητικό ο οποίος μαζί εκείνον της περιστροφής να λειτουργεί λυτρωτικά για τα καιρικά φαινόμενα, για για την μετανάστευση των ειδών, για τις εποχές, την κίνηση των τεκτονικών πλακών, για τα πάντα, κυριολεκτικά.
9. κεκλιμένο άξονα περιστροφής, χωρίς τον οποίον δεν θα υπήρχε εναλλαγή εποχών, άρα ούτε ζωή.
10. έναν μεγάλο κακό αστεροειδή για να εξαφανίσει τος δεινόσαυρους ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε άλλα πλάσματα να εξελιχθούν
11. ένα διάλειμμα δεκάδων χιλιάδων ετών ανάμεσα στους παγετώνες, για να προλάβει το εν λόγω είδος να βγεί από τις σπηλιές και να γίνει άνθρωπος, να καταλαβαίνει δυο απλές αλήθειες.

Για να βρεθεί δεύτερη τέτοια περίπτωση, δεν αρκεί ο πλανήτης να μοιάζει απλά με τη γή, αλλά να είναι ακριβώς έτσι, αφού ακόμα και μία από τις προαναφερθείσες παραμέτρους αν παραλείπαμε, δεν θα υπήρχε ούτε ζωή ούτε άνθρωπος.

Ξέρω πολλούς που λένε το εξής: "Σε τόσα δισεκατομμύρια άστρα, γαλαξίες και πλανήτες, δεν υπάρχει ούτε ένας άλλος πλανήτης με ζωή;!"

Η απάντηση είναι απλή. Όχι.

Και γιατί όχι; Πάρε έναν κόκκο ρυζιού και σύγκρινέ τον με έναν άλλον. Έτσι και βρείς δύο ολόιδιους, τότε μπορώ να παραδεχτώ ότι ίσως υπάρχει μία περίπτωση να βρεθεί ζωή σε έναν άλλον πλανήτη σε όλο το σύμπαν. Η πιθανότητα είναι τραγικά μικρή.

Ακόμα κι έτσι, ακόμα και αν αποδειχτεί ότι υπάρχει ζωή, τότε έχουμε τα εξής προβλήματα

1. θα απέχει έτη φωτός, άρα είτε υπάρχει είτε όχι, το ίδιο κάνει
2. η απόσταση καθιστά πιο πιθανό να αντιληφθούμε την ύπαρξή τους είτε πολύ αργά (αφού θα έχει εκλείψει) είτε πολύ νωρίς (πολύ πριν εμείς οι ίδιο αναπτύξουμε την απαραίτητη νοημοσύνη), Ούτε καν ραδιοσήματα δεν θα μπορούμε να στείλουμε εγκαίρως.
3. δεν θα την αναγνωρίσουμε, γιατί ζωή είναι αυτό που υπάρχει στη γη και αυτό ψάχνουμε. δεν θέλουμε μία λιμνούλα με μικρόβια (που από μόνο του θα ήταν τρελή ανακάλυψη) αλλά νοημοσύνη και πολιτισμό. οι πιθανότητες μικραίνουν ...
4. τα ορατά άστρα είναι από καιρό πεθαμένα. τί λέμε τώρα; εδώ δεν ξέρουμε αν θα βρέξει αύριο, κι εσύ μου λες για την άλλη άκρη του σύμπαντος; σοβαρέψουουουουου.....

Τι μας μένει;

Όπως και τις αγάπες μας, να τις δεχτούμε όπως είναι. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, αυτό είναι. Ένας πλανήτης, ένας άνθρωπος.

Νιώθεις ευγνώμων που υπάρχει και τον αγκαλιάζεις.

Δες τα Ζώα.

Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και άνθρωποι που δεν σκέφτονται. Από τους άνθρωπους που σκέφτονται, υπάρχουν αυτοί που σκέφτονται τον εαυτό τους και αυτοί που σκέφτονται πολλά πράγματα. Οι άνθρωποι που σκέφτονται τον εαυτό τους ενώ διαθέτουν κάποια ευφυΐα, είναι στην όψη ολόιδιοι με εκείνους που δεν σκέφτονται, γιατί μόνο το σημερινό φαί μπορούν να φροντίσουν, κι αυτό μόνο για την πάρτη τους, όπως τα Ζώα.

Κι έτσι έχεις άνθρωπους που ενώ μιλάνε, κάνουν δουλειά και σχέσεις, δεν αναρωτιούνται ποτέ για τίποτα. Πιστεύουν ότι τους πείς, αρκεί να το πείς με τόνο υπεροπτικό και προσβλητικό, και σαν υποταγμένα σκυλιά στον υπεροπτικό και ελαφρώς προσβλητικό τόνο ανταποκρίνονται χαμηλώνοντας τα αυτιά περιμένοντας την παντόφλα. Πιστεύουν τις ειδήσεις. Πιστεύουν τον γαπ όταν λέει "λεφτά υπάρχουν" με τον ίδιο τρόπο που πιστεύουν τον σαμαρά όταν λέει "να, η ανάπτυξη" χωρίς να παρατηρήσουν ότι στο ενδιάμεσο τίποτα δεν άλλαξε: τα σχολεία και τα νοσοκομεία πεθαίνουν από έλλειψη προσωπικού ενώ οι διευθυντάδες και οι επιτροπές αυξάνονται και πληθύνονται. Κάνει και διορισμούς, ο γλίτσας, αλλά όχι εκεί που χρειάζονται.

Τα Ζώα, λοιπόν, πιστεύουν τα πάντα σαν χάπατα. Πιστεύουν ότι άμα τρώς δημητριακά, θα αδυνατίσεις, χωρίς να παρατηρήσουν ότι δεύτερο συστατικό είναι η ζάχαρη και τρίτο το σιρόπι. Πιστεύουν αυτή τη σεζόν ότι τα αυγά φέρνουν χοληστερίνη και την επόμενη σεζόν ότι τα αυγά ρίχνουν τη χοληστερίνη. Πιστεύουν ακόμα ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και ότι αν κάνουν εμβόλιο της γρίπης δεν θα πάθουν γρίπη, μόνο και μόνο για να τους πεί ο γιατρός ότι ξέρεις, είναι άλλου είδους γρίπη αυτή που έπαθες. Επιπλέον, τα ζώα αν είναι στα μαλακά, δεν τα νοιάζει τίποτα άλλο. Καταναλώνουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες τα πάντα, χωρίς να σκεφτούν ποτέ γιατί είναι τόσο φτηνά αυτά που καταναλώνουν, γιατί αυτός ο τύπος μου κάνει τόσα δώρα και γιατί όταν κάνουν το οτιδήποτε το αποτέλεσμα είναι πάντα ίδιο.

Βάφουν τα μαλλιά τους και θαρρούν πως αυτό είναι κάτι. Αλλάζουν κινητό ή γυαλί και αυτό τους αρκεί. Πάνε τριάντα χρονών και φέρονται σαν δώδεκα. Πηδιούνται με όποιον τύχει και αυτό το λένε ελευθερία, αλλά αυτολογοκρίνονται γιατί αν πείς κάτι ασυνήθιστο δεν θα'χεις κανέναν να πηδήξεις.

Υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν. Βλέπουν τις αρρώστιες που φέρνουν τα Ζώα στους εαυτούς τους, με τις ηλίθιες εμμονές τους και τις άμυαλες συνήθειές τους. Βλέπουν τις δυστυχίες που προξενούν τα ζώα στους εαυτούς τους με τις δεισιδαιμονίες, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις τους, με την αυτολογοκρισία και τον αυτοπεριορισμό. Βλέπουν τα ψυχικά εκτρώματα να καλλιεργούνται και να επιβραβεύονται, σα να είναι ηρωισμός να ακολουθείς τα ένστικτά σου.

Αυτοί που βλέπουν έχουν την ευθύνη. Πάντα αυτός που ξέρει, έχει την ευθύνη.

Έχουν την ευθύνη να μην σκοτώσουν ούτε να βασανίσουν τα Ζώα, γιατί τα Ζώα όταν πονάνε δαγκώνουν και λυσσάνε και μετά πάνε για ούζα λες και δεν τρέχει τίποτα. Έχουν την ευθύνη να διδάξουν στα Ζώα έναν καλό τρόπο να ζουν χωρίς να σκοτώνουν το ένα τ'άλλο και χωρίς να φάνε τα πάντα στο πέρασμά τους, σαν τις ακρίδες. Αυτοί που βλέπουν, πολλές φορές δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο, από το να παρακολουθούν τα Ζώα να αυτοκαταστρέφονται, γιατί αν προσπαθήσουν να παρέμβουν, τότε τα Ζώα αυτοκαταστρέφονται γρηγορότερα. Βλέπουν ότι ο μόνος τρόπος να βοηθήσεις είναι σιγά-σιγά, με πιασιάρικες ατάκες και καλωσύνη και υπομονή ώστε τα Ζώα να μάθουν να μην αυτοκαταστρέφονται. Τα πιο έξυπνα από αυτά θα μάθουν και μερικά κολπάκια, όπως το να βοηθάνε όταν βλέπουν άρρωστο.

Αυτοί που βλέπουν, έχουν την ευθύνη. Τα Ζώα, λένε είχα διαταγές, έτσι έπρεπε.

Τα Ζώα χρειάζονται φαί και διαταγές. Αυτοί που βλέπουν χρειάζονται χρόνο.

(μερικές φορές θέλω τόσο πολύ να κλάψω)

Φακ Γιου (και πάρε κι ένα λουκάνικο)

Όταν όλα ήτανε καλά δε σε ένοιαζε τίποτα κι έκανες το μάγκα και τον καμπόσο, κι έλεγες ωραίες κουβεντούλες όπως "δε με νοιάζει¨ και "εγώ δε φοβάμαι κανέναν" και ακόμα καλύτερα, "να φύγετε να με αφήσετε στην ησυχία μου" και άλλες κοτσάνες χωρίς να σε νοιάζει ούτε ποιον  στεναχωρείς, ούτε ποιόν πληγώνεις. Ούτε σε ένοιαξε ποτέ, τσούλα.

Και τώρα που'χεις ανάγκη, κάνεις σα να μην έγινε ποτέ όλο το χάλι που προκάλεσες, γλίτσα σε πάτωμα τουαλέτας.

Νόμιζες ότι θα μείνεις πάντα νέα, ότι πάντα θα μπορείς, κι ελεγες μεγάλες κουβέντες, με περισσή ευκολία κι όταν σου έλεγα πρόσεχε έλεγες σταρχίδια μου.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΣΟΥ ΤΩΡΑ, ΦΏΚΙΑ ΜΕ ΣΥΦΙΛΗ;

Που είναι οι  μεγάλες κουβέντες;
Κάνουμε πως δεν ειπώθηκαν και πως δεν έγινε τίποτα και πάμε να ρίξουμε στο φιλότιμο τους ίδιους που βρίζαμε, καριόλα; Πας να χειριστείς με ενοχές τους ίδιους που βασάνιζες με τύψεις τεχνητές, λάμια και μέγαιρα και άρπυια;

Παίρνεις τηλέφωνα και παρακαλάς!
ΤΩΡΑ!!!!
Τότε που Έπρεπε που ήσουν;
Τότε που έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα στον εγωισμό σου κι εμένα που ήσουν;
Ήσουν μέσα στα σκατά, όπως και τώρα, και μόνο τώρα που'χεις ανάγκη από υπηκόοους και δεν σου έμεινε κανείς, καμώνεσαι την ευγενική αλλά από μέσα είσαι ίδια, να χειριστείς θέλεις πάλι για να σου κάνω τα χατήρια.

Αντί για χατήρια, πάρε ένα λουκάνικο.
Ότι κάνω, ΑΝ το κάνω, θα είναι για εμένα και τα παιδιά μου.
Άντε μπράβο από δω χάμω.
ΑΝΤΕ ΜΠΡΑΒΟ, ΣΟΥΡΓΕΛΟ!

Μαύρο Φάντασμα - 2

Η Μάισα έμεινε έτσι αμίλητη για αρκετή ώρα, όσο οι άλλοι -εντός και εκτός του αυτοκινήτου- συζητούσαν τί θεωρητικά ήταν αυτό που ελευθέρωνε τα φαντάσματα. Ούτε που ενοχλήθηκε κανείς όταν ξαναήρθε ο μάστορας και άρχισε να επισκευάζει το αμάξωμα, με σφυριές και κοπανήματα, που κανονικά θα τρέλαιναν ένα ζώντα άνθρωπο.
Η Μάισα ρώτησε τότε τον Αλέκο, που εκείνη την ώρα έπαιζε με τη χαλαρωμένη γραβάτα του.
"Δηλαδή, με άλλα λόγια, απλά περιμένω;"
"Α, χα."
"ΟΚ...." και δεν ξαναμίλησε για δύο ημέρες. Καθόταν στο κάθισμα του οδηγού και άκουγε.
Ο Λάμπρος, από ότι άκουσε, είχε υπάρξει μαθητής και σκοτώθηκε με μηχανάκι κάνοντας σούζα. Η Φιλιώ ήταν αρραβωνιασμένη όταν σκοτώθηκε από τον αρραβωνιαστικό της σε ένα βίαιο έγκλημα πάθους και ο Νότης ήταν ο πιο πρόσφατος-μετά την ίδια τη Μάισα- που πήγε από τροχαίο γιατί δεν είχε λεφτά να αλλάξει λάστιχα και του έφυγε το αμάξι σε μία στροφή προς Πρέβεζα μετά την Αμφιλοχία, μία βροχερή μέρα. Και ωστόσο, παρόλο που ο Νότης ήταν ο πιο νέος στην παρέα, ήταν ο πρώτος που "ελευθερώθηκε". Περίεργο.
Ούτε στη μετά-θάνατο ζωή ήταν τίποτα σίγουρο.
Στις δύο αυτές ημέρες ο μάστορας άλλαξε, τελικά, το καπώ, αντικατέστησε τα σπασμένα φανάρια, ίσιωσε και έβαψε την πόρτα και έριξε και ένα σέρβις γενικό στη μηχανή. Η παρέα έρχοταν και έφευγε κατά το κέφι της, αλλά η Μάισα έμενε εκεί, στη θέση του οδηγού, ασάλευτη και βουβή.
Μόλις ολοκληρώθηκαν οι επισκευές, έστειλαν το αυτοκίνητο για πλύσιμο. Ο Λάμπρος και η Φιλιώ κάθισαν πάνω στην οροφή του αμαξιού, η μεν Φιλιώ ισιώνοντας τη φούστα της με τα πόδια στο πλάι, σε μία συντηρητική πόζα σεμνής ευπρέπειας, ο δε Λάμπρος σταυροπόδι και χαλαρός, καθώς οι στρογγυλές, αφρίζουσες  βούρτσες περνούσαν μέσα από τα αέρινα κορμιά τους. Για κάποιο λόγο το διασκέδαζαν.
Όταν βγήκε από το πλυντήριο, το αυτοκίνητο ήταν όπως πριν, λες και δεν είχε συμβεί ποτέ το ατύχημα.
"Αύριο θα το παραλάβουν" είπε ο Μάστορας, κλείνοντας την πόρτα του συνεργείου πίσω του.
Το επόμενο πρωί, άνοιξαν οι πόρτες και και μαζί με το φως του ήλιου μπήκε ο μάστορας με δύο ακόμα άτομα, τον Κώστα και τον αγοραστή. Τον ήξερε, ήταν ο Γιώργος. Από τη Λαμία ήταν ο Γιώργος; Κοίτα να δείς...
Ο μάστορας έδωσε στον Γιώργο τα κλειδιά και ο Κώστας του έδωσε κάτι χαρτιά, συμβόλαια ίσως. "Ευχαριστώ παιδιά" είπε ο Γιώργος και μπήκε στο αυτοκίνητο, αναπόφευκτα κάθοντας μέσα στη Μάισα, η οποία ούτε και τώρα κουνήθηκε από τη θέση της. Τα άλλα φαντάσματα έμειναν αποσβολωμένα καθώς η μορφή του Γιώργου σε συνδυασμό με τα μαύρα, νεγροειδή χαρακτηριστικά της Μάισας που μόνο εκείνοι μπορούσαν να δουν, έδιναν ένα εφέ σουρεαλιστικό, αλλόκοτο. Ο Γιώργος άφησε τα χαρτιά στο διπλανό κάθισμα και, αφού βολεύτηκε άπλωσε το χέρι να βάλει μπρος. Ταυτόχρονα, άπλωσε και η Μάισα το χέρι, μιμούμενη τις κινήσεις του: έκανε πως γύριζε κι εκείνη το κλειδί στη μίζα, πως έβαζε ταχύτητα και πάταγε το γκάζι, η σκιά της επικαλύπτοντας τα χέρια και τα πόδια του πραγματικού οδηγού.
Στο πίσω κάθισμα ο Νότης κάτι πήγε να πεί, αλλά ο Αλέκος του έκανε νόημα να σωπάσει. Ο Λάμπρος και η Φιλιώ από την οροφή έσκυψαν να δουν τί συμβαίνει και μόλις είδαν την παντομίμα της Μάισας, ανέβηκαν πάλι πάνω. "Θα πάρει πολύ χρόνο..." είπε κουνώντας το κεφάλι του ο Λάμπρος.
Ο Αλέκος, με έναν βαθύ αναστεναγμό, πήγε πίσω μαζί με τον Νότη, αφήνοντας τη Μάισα με την ψευδαίσθηση που της άρεσε.
Ο Γιώργος οδήγησε το αυτοκίνητο έξω από το συνεργείο. Γύρισε το κεφάλι του, το ίδιο έκανε και η Μάισα, για να χαιρετήσει τον Κώστα, βγάζοντας το χέρι του από το ανοιχτό παράθυρο, το ίδιο έκανε και η Μάισα.
"Γεια χαρά, παιδιά. Τα λέμε!" είπαν και δύο φωνές μαζί, η μία ζωντανή και η άλλη ξεψυχισμένη, παίρνοντας τη στροφή και βγαίνοντας στο δρόμο.
Ο Γιώργος έβαλε ραδιόφωνο και κατευθύνθηκε στην εθνική οδό, προς Λαμία. Η Μάισα συνέχισε να μιμείται τις κινήσεις του, πράγμα εύκολο σε αυτούς τους δρόμους. Έκανε πως πατούσε το φρένο ή πως άλλαζε ταχύτητες, πως έβγαζε φλάς ή κορνάριζε. Όταν βγήκαν από την Αθήνα, όμως, ήταν πιο δύσκολο να συγχρονιστεί μαζί του. Αυτός οδηγούσε εντελώς διαφορετικά, αλλιώς έπαιρνε τις στροφές κι αλλιώς έκανε τις προσπεράσεις. Βλαστημώντας, προσπαθώντας να τον ακολουθήσει, έπιασε τον εαυτό της να τρομάζει με κάποια προσπέραση που έκανε και με τα χέρια τεντωμένα γύρισε το τιμόνι πατώντας με όλη της τη δύναμη φρένο, ενώ ο Γιώργος έκανε την προσπέραση σφυρίζοντας χαλαρά.
"Ηλίθιε!!" ήταν το μόνο που ξεστόμισε μετά το σοκ αυτό, αν και, με τον τρόπο που το είπε, ακούστηκε σαν την πιο χυδαία βρισιά του λιμανιού.
"Ξέρεις" επεσήμανε ο Αλέκος από το πίσω κάθισμα, "είσαι ήδη πεθαμένη."
"Το ξέρω! Αλλά είναι ηλίθιος!" απάντησε εκείνη, με τα χέρια στο τιμόνι και τα μάτια στο δρόμο.
Όταν είδε ένα βενζινάδικο, ο Γιώργος σταμάτησε. Μόλις βγήκε απο΄τ αυτοκίνητο, Η Μάισα κατέβασε τα χέρια από το τιμόνι και ξεφύσηξε, σαν να είχε κουραστεί από το δρόμο. Σήκωσε τα πόδια πάνω στο κάθισμα και αγκάλιασε τα γόνατά της, περιμένοντας.
'"Ελα πίσω μαζί μας" είπε ο Νότης. "Είναι καλύτερα."
"Παντού είναι καλύτερα, αλλά τί σημασία έχει αφού δεν μπορώ να αγγίξω τίποτα εκτός από τον εαυτό μου;"

Μαύρο Φάντασμα

Στη θέση του οδηγού ο αέρας ανεπαίσθητα άλλαξε υφή και πήρε σχήμα. Ένα αέρινο σώμα μίας νεαρής μαύρης γυναίκας με τα μαλλιά πιασμένα σε μία χαριτωμένη φουντωτή μπάλα. Εμφανή νεγροειδή χαρακτηριστικά, αλλά παρόλα αυτά όμορφη ακόμα και με τα δυτικά πρότυπα. Τζήν και πόλο, κομψά ίσια παπούτσια, η τσάντα της όμως δεν ήταν στη θέση του συνοδηγού όπου την είχε αφήσει όταν έφυγε το πρωί για τη δουλειά. Κοιτάχτηκε, ψηλαφίστηκε, κοίταξε τριγύρω και δεν κατάλαβε ότι είναι φάντασμα παρά μόνο όταν στάθηκε αδύνατο να ανοίξει την ξεκλείδωτη πόρτα και μετά το χέρι της πέρασε μέσα από το τιμόνι όταν πήγε να βάλει μπρος.

Πειραματίστηκε για λίγο, ερευνώντας τις μεριές στις οποίες είχε πρόσβαση. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, μπορούσε να πάει παντού στο αυτοκίνητο, ακόμα και μέσα στη μηχανή ή στο σωλήνα της εξάτμισης, αλλά δεν μπορούσε να βγεί έξω από αυτό.

Το αυτοκίνητο ήταν αδειασμένο από κάθε αντικείμενο. Γιατί; Μία ματιά έξω. Ήταν πάνω σε ράμπα, μέσα σε ένα συνεργείο. Το καπώ και τα φανάρια από την δεξιά μεριά ήταν τσαλακωμένα. Η δεξιά πόρτα ήταν και αυτή λίγο βουλιαγμένη. Πάνω στην ώρα, ήρθε ένας μάστορας, με κοιλιά και αξύριστος. Άνοιξε την πόρτα και κάθισε στη θέση του οδηγού, πάνω της, μέσα στον αέρα της, και έβαλε μπρος τη μηχανή, η οποία παραδόξως ανταποκρίθηκε. Μετά βγήκε, αφήνοντας την Μάισα στη θέση του οδηγού, να περνάει λυπημένα το χέρι της μέσα από τα κλειδιά, που κανονικά θα έπρεπε να κουδουνίσουν παιχνιδιάρικα.

Ο μάστορας άνοιξε το καπώ και κάτι ψαχούλεψε. Η Μάισα τότε χώθηκε μέσα στη μηχανή γαι να βλέπει. "Δεν έχει πειραχτεί τίποτα" είπε ο μάστορας. "Απορώ πως σκοτώθηκε η κοπελιά, με τόσο χαμηλή ταχύτητα, γιατί εδώ δε βλέπω τίποτα. Λίγο ίσιωμα στις λαμαρίνες και είναι μια χαρά." Σε ποιόν τα έλεγε; Κάποιος ήταν πίσω, αλλά από τη θέση που ήταν δε μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι, μιας και ήταν αδύνατον να βγεί από το αυτοκίνητο. Ξαναπήγε στη θέση του οδηγού και είδε τον άντρα της. Θεέ μου! Τα παιδιά! Ο Κώστας! Ξαφνικά όλη της η ζωή πέρασε μέσα από το μυαλό της. Θεέ μου! Τι θα γινόταν τώρα; Έπρεπε να βγεί από εκεί μέσα, τώρα! Χτύπησε τις πόρτες με όλη τη δύναμή της, φώναξε, αλλά δεν έγινε αντιληπτή από κανέναν. Τρελάθηκε από ανησυχία, έπιανε το κεφάλι της και έκλαιγε. Έβαλε το χέρι μπροστά από το στόμα της και σκεφτόταν μόνο αυτό: τί θα γίνει τώρα; τα παιδιά, ο Κώστας! Βλαστήμησε ξανά και ξανά, έκλαψε πάλι. Ο μάστορας με τον Κώστα έφυγαν, συζητώντας διάφορα πρακτικά θέματα.

Τότε ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της. Έντρομη, σήκωσε τα μάτια και είχε έναν λεπτό πενηντάρη με κοστούμι, μαλλιά που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν και χαλαρωμένη γραβάτα.

"Ει!" του φώναξε με θυμό και πέταξε το χέρι του μακρυά.
Εκείνος χαμογέλασε καλωσυνάτα και μετά, υπομονετικά, της έκανε μία μικρή επίδειξη περνώντας μέσα από το κάθισμα και τον λεβιέ των ταχυτήτων για να της δείξε ότι ήταν στην ίδια κατάσταση με εκείνη.
"Είμαι ο Αλέκος" συστήθηκε. "Και δυστυχώς τα φαντάσματα δεν κάνουν σεξ." συνέχισε, παίζοντας τα φρύδια του πειραχτικά πάνω-κάτω. "οπότε, το μόνο που μας μένει είναι να σε βοηθήσω. Θες να ρωτήσεις τίποτα;"
"Τι να σε ρωτήσω; Τί ξέρεις;" είπε καχύποπτα.
"Ξέρω πως πέθανες, που είσαι και τί θα γίνει από εδώ και στο εξής. "
Η Μάισα μπερδεύτηκε. Δεν θυμόταν καθόλου πως είχε καταντήσει έτσι, παρόλο που την υπόλοιπη ζωή της τη θυμόταν μια χαρά.
"Πες" του είπε.
"Λοιπόν..."  ξεκίνησε, αλλά εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν στο παράθυρο άλλα δύο φαντάσματα. Και μετά ένα τρίτο.
"Α, καταρχάς να σου συστήσω τους φίλους μου. Από εδώ η Φιλιώ (μία νεαρή με παλιομοδίτικα ρούχα του 50), ο Λάμπρος (ένας έφηβος με ζελέ και σκισμένο τζήν) και ο Νότης (καθηγητής μαθηματικός, λιγνός και αχτένιστος)." Ο Νότης πέρασε μέσα από την πόρτα και κάθησε στο πίσω κάθισμα, άπλωσε το χέρι του ανάμεσα από τα μπροστινά και τη χαιρέτησε δια χειραψίας. "Χαίρω πολύ." είπε.
"Θα τα πούμε αργότερα, Νότη. Άσε να πω στην κοπέλα τί έγινε. Δεν βλέπεις; Έχει τρελαθεί από την αγωνία της." Όταν ο Νότης κάθησε στο πίσω κάθισμα, ο Αλέκος συνέχισε.
"Λοιπόν, δεν πέθανες από το ατύχημα, παρόλο που έτσι νομίζουν όλοι. Πέθανες από εγκεφαλικό, την ώρα που οδηγούσες. Ωστόσο, κατά το ατύχημα, χτύπησες το κεφάλι σου ακριβώς στο σημείο που ήταν το ανεύρυσμα και έτσι δεν φάνηκε ποτέ το τί ακριβώς συνέβη. Εκτός από εμένα, που ήμουν μέσα στο κεφάλι σου εκείνη την ώρα, κανείς άλλος δεν το ξέρει."
"Ήσουν μέσα στο κεφάλι μου;"
"Δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται. Ήμουν γιατρός και έχω αυτό το κουσούρι, να κοιτώ διάφορες περιπτώσεις. Εσύ φαινόσουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση και είναι πολύ κρίμα που πεθάναμε, γιατί αν σε είχα στο εργαστήριο όσο ζούσαμε θα σε είχα σώσει και θα είχα πάρει και ένα νόμπελ. Τι να κάνεις...Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα."
Η Φιλιώ τότε κουνώντας το κεφάλι της πειραχτικά, σχολίασε: "Άνθρωπέ μου, πες στην κοπέλα! Θα της πείς ή να της πω εγώ που δεν τα έχω χαμένα;"
"Α, ναι. Λοιπόν, η κατάσταση έχει ως εξής. Δεν μπορείς να βγείς από το αυτοκίνητο μέχρι να ελευθερωθείς."Η Μάισα, ξέσπασε σε γέλια.

"Αλήθεια, ε; Αυτό δεν το ήξερα. Τί μου λες;! Τώρα μας βοήθησες πολύ!"
"Όχι, κάτσε να σου εξηγήσω. Κοίτα τον Νότη. Αυτός μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, γιατί έχει ελευθερωθεί. Η Φιλιώ και ο Λάμπρος, δεν μπορούν να μπούν πουθενά μέχρι να ελευθερωθούν και αυτοί, γιατί πέθαναν σε εξωτερικό χώρο. Εγώ έχω ελευθερωθεί. Εσύ όχι, για αυτό θα μείνεις εκεί που είσαι μέχρι να ελευθερωθείς."
"Να ελευθερωθώ από τί;"
"Αυτό το μελετάω ακόμα. Είναι βέβαιο ότι ο καθένας ελευθερώνεται από διαφορετικό πράγμα, αλλά δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως ο μηχανισμός απελευθέρωσης."
"Κι εσύ; Πως ελευθερώθηκες εσύ;"
Ο Αλέκος κούνησε το κεφάλι του.
"Παραμένει μυστήριο. Απλά μία μέρα άπλωσα το χέρι μου και βγήκα από τον τοίχο του ιατρείου μου, όπου είχα πεθάνει. Απλά έγινε."
"Και τί θα γίνει; Είπες πως ξέρεις τί θα γίνει."
"Ας μην μονοπωλώ τη συζήτηση. Λάμπρο; Θα πείς;"
"Ναι. Βασικά, ο Κώστας θα πουλήσει το αυτοκίνητο σε ένα σούργελο που παριστάνει τον υπεύθυνο πωλήσεων για κάποια εταιρεία, δε θυμάμαι πως τη λένε. Αυτός ταξιδεύει πολύ και είναι από Λαμία, οπότε τα παιδιά και τον Κώστα δεν θα τους ξαναδείς ποτέ."
'Ε, όχι ακριβώς" παρενέβη ο Αλέκος, παρατηρώντας τον τρόμο στα μάτια της Μάισας. "Μέχρι να ελευθερωθείς"
"Ε, ναι, μωρέ, αυτό. Ο Κώστας δεν θα παντρευτεί ποτέ αλλά θα πάει με όλες τις φίλες σου και γενικά θα χαρεί τη ζωή του. Ήδη τον "ψήνει" η Ελεονώρα. Τα παιδιά θα είναι καλά, οπότε μην ανυσηχείς για αυτά."
Η Μάισα είχε μείνει αποσβολωμένη με το ένα χέρι πάνω από το στόμα της, σα να συγκρατούσε με κόπο μία κραυγή και το άλλο χέρι σφίγγοντας το στομάχι της, μία μπάλα άγχους και φόβου. Κοιτούσε στο άπειρο, με χίλιες σκέψεις να κονταροχτυπιούνται στο μυαλό της.
"Τί θα κάνω;" είπε άψυχα, σα φάντασμα.
"Βασικά, ό,τι θέλεις. Ότι, γουστάρεις!" είπε ο Λάμπρος.

Ριτριτισμός και Ιντερβενσιονισμός, Ζεν στην πρόοδο.

Είναι κοινώς αποδεκτό το γεγονός ότι παρά τις ραγδαίες προόδους σε κάθε τομέα, ο άνθρωπος ακόμα δεν έχει κατανοήσει πλήρως τον κόσμο γύρω του, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν μπορεί να επέμβει σε αυτόν σωστά. Και όταν λέω "σωστά" δεν εννοώ τίποτα άλλο εκτός από αποτελεσματικά σωστά, τουτέστιν να κάνεις κάτι που να μην έχει ολέθριες συνέπειες. Ξεκινάς με την πρόθεση να δώσεις φως και υγεία, αλλά καταλήγεις να λιώνει ο ένας πόλος πιο γρήγορα από τον άλλον. Ξεκινάς με την πρόθεση να σταματήσεις την πείνα και καταλήγεις με πειρατεία, πας να περιορίσεις μία ασθένεια και σου προκύπτει μέσα από το εργαστήριο μία καινούρια. Επιχειρείς να ενισχύσεις την οικονομία και σου έρχεται μία ύφεση από το πουθενά. Πας να εξαλείψεις τον πόλεμο και σκοτώνεις άμαχους.

Ακόμα και στην προσωπική μας ζωή, ενώ σε γενικές γραμμές οι προθέσεις μας είναι αγαθές, ακριβώς επειδή είναι καλές επεμβαίνουμε με μεγαλύτερη δριμύτητα στις ζωές των φίλων και συγγενών μας, καταλήγοντας συνήθως με καυγάδες και τραγωδίες στα χέρια μας. Βλέπουμε έναν φίλο μας να κάνει ένα λάθος και απλά πρέπει να του πούμε τη γνώμη μας ξανά και ξανά, με επιμονή (όχι εγώ, οι άλλοι φυσικά) μέχρι που να περάσει το δικό μας. Και μόλις ο άνθρωπος εκραγεί, του καταλογίζουμε ότι δεν έκανε σωστά αυτό που εμείς του είπαμε.

Αυτή η ανάγκη λέγεται Ιντερβενσιονισμός, εκ του αγγλικού intervention που σημαίνει ακριβώς αυτό: παρέμβαση.

Το αντίθετο του ιντερβενσιονισμού είναι μία τακτική γνωστή ως ριτρητισμός, εκ του επίσης αγγλικού retreat που σημαίνει "υποχωρώ, κάνω πίσω, αποσύρρομαι".

Κατά τον ριτρητισμό, όταν μία κατάσταση είναι τόσο πολύπλοκη ώστε να υπερβαίνει τη δική μας δυνατότητα επιτυχούς επέμβασης, τότε κάνουμε ένα βήμα πίσω, δηλαδή αποσύρουμε κάθε δική μας επιρροή επιτρέποντας στην κατάσταση να εξελιχθεί μόνη της μέχρι, αυτορυθμιζόμενη, να λυθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. 

Παράδειγμα: Θέλεις να μειώσεις την ανεργία στην Ελλάδα, οπότε λαμβάνεις μέτρα όπως επιδότηση επιχειρήσεων, πρόσληψη εποχιακών (τα νέα στέητζ, ο ξεφτίλας...) και διάφορες άλλες αηδίες. Αποτέλεσμα; Το μόνο αποτέλεσμα είναι να στρεβλώνεται ακόμα περισσότερο η αγορά και η παραγωγική διαδικασία, τόσο που να μην μπορεί να συντηρηθεί από μόνη της και διαρκώς να χρειάζεται ενέσεις δισεκατομμυρίων, απλά και μόνο για μην καταρρεύσει το σύστημα σήμερα. Βγάζεις προγράμματα για τους οικοδόμους και σαπίζουν οι εκπαιδευτικοί, βγάζεις προγράμματα για εκπαιδευτικούς και σου ξυνίζουν οι ταξιτζήδες, βγάζεις προγράμματα για τους ταξιτζήδες και σου πικρίζουν οι εμποροϋπάλληλοι. Ότι και να κάνεις, χάος. Η λύση; Ριτρητισμός. Έχεις ένα πλαίσιο νόμων και κανονισμών που ήδη διέπουν τις διαδικασίες, οπότε άσε το να κάνει τον κύκλο του νομοτελειακά. Αν η κοινωνία/οικονομία δεν μπορεί να "σηκώσει" εκπαιδευτικούς, ταξιτζήδες, δικηγόρους ή οτιδήποτε άλλο, τότε δεν μπορείς να επιβάλλεις την ύπαρξή τους δια της βίας.  Αν το σύστημα είναι ελλιπές, τότε δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για να αποτρέψεις την πτώση του: θα πέσει, θα καταρρεύσει υπό το βάρος των σφαλμάτων του. Με τα στέητζ, αυτό που κάνεις δεν είναι τίποτα άλλο από το νανούρισμα των μαζών ότι κάπως θα βρεί δουλειά. Δεν θα βρεί. Αν το πάρει απόφαση ο άνθρωπος, τότε θα προσπαθήσει να κάνει κάτι άλλο, εφόσον η αγορά δεν τον σηκώνει και όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα εξελιχθεί το σύστημα στην ανθεκτικότερη εκδοχή του. Γιατί να επιδοτήσεις έναν λογοθεραπευτή ή έναν τυροπιτά; Γιατί να του πληρώσεις τα έξοδα για έναν χρόνο, όταν τα τυροπιτάδικα και οι λογοθεραπευτές είναι τρείς σε κάθε δρόμο; Δεν τα σηκώνει η αγορά, άρα θα κλείσουν, άρα βρες κάτι άλλο να κάνεις, κάτι που να λείπει πραγματικά, άρα καλύπτοντας το κενό να σου φέρει και κέρδος. Θα πρέπει να δουλέψεις στα αλήθεια, αντί να περιμένεις πελατεία στην καρέκλα. 

Άλλο παράδειγμα: Έχεις ένα είδος υπό εξαφάνιση, την τίγρη της βεγγάζης, ας πούμε. Άσε το να εξαφανιστεί. Δεν θα είναι το πρώτο. Η φύση έχει τον τρόπο να ανακάμπτει και, πριν το καταλάβεις, ένα νέο είδος τίγρης ή άλλου αρπακτικού να εμφανιστεί. Προσπαθώντας να το σώσεις, επενδύεις χρήμα και χρόνο και πόρους που επιβαρύνουν το σύστημα. Μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια των μελετητών φτάνουν για να φάει μία οικογένεια σομαλών για ένα χρόνο. Οι εκπομπές ρύπων των μεταφορών, τα πλαστικά εξαρτήματα, τα καύσιμα, η όλη διαδικασία έχει τόσο τρομακτικό αντίκτυπο στο όλο οικοσύστημα, που ίσως είναι καλύτερες οι πιθανότητες να ζήσει η τίγρη αν δεν κάνεις τίποτα. Για να εκπαιδεύσεις έναν άνθρωπο να γίνει βιολόγος ώστε να ασχοληθεί με την τίγρη, ξοδεύεις ένα σωρό λεφτά, υλικά (όπως χαρτί για τα βιβλία του, γυαλί και πλαστικό για τα μικροσκόπιά του, μέταλλα για το όπλο της αυτο-άμυνάς του, ειδικά υλικά για τα ρούχα του, γιατί δεν μπορεί να πάει απλα με το πανταλόνι του,θέλει ειδικό από ανθεκτικές ίνες, αδιάβροχο, αντικουνουπικό, αντι-ανεμικό κοκ) ώστε το οικολογικό αποτύπωμα του ερευνητή να είναι δυσανάλογο, τρομακτικά ασύμφορο. Βάλε πόσοι ερευνητές σεργιανάνε τα οικοσυστήματα.... 

Το ζήτημα, λοιπόν με τον ιντερβενσιονισμό είναι ότι ποτέ, μα ποτέ, ποτέ-ποτέ, ούτε μία φορά στο εκατομμύριο, δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη γνώση της αλληλεπίδρασης των διαφόρων συστημάτων στη γη μας. Μπορούμε να λύσουμε μικρά, επιμέρους προβλήματα, όπως ένα εμβόλιο για μία νόσο ή μία τεχνολογία για έναν υπολογιστή, αλλά όποτε προσπαθούμε να επέμβουμε συνολικά, κατά κανόνα γίνεται κακός χαμός. Όποτε επεμβαίνουμε, κάτι καταστρέφουμε.

Θα πρέπει λοιπόν να πάψουμε να επεμβαίνουμε.

Θα πρέπει να άρουμε κάθε επιρροή από τα διάφορα περιβάλλοντα.

Φυσικά, αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά από την άλλη δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Καταρχάς, ήδη η κυρίαρχη τάση των πληθυσμών είναι να συγκεντρώνονται σε μεγάλα αστικά κέντρα, "οδηγώντας την ύπαιθρο στην ερήμωση". Αυτό είναι περιβαλλοντικά καλό (ειδικά ιγα την τίγρη της βεγγάζης), αφού οι εκτάσεις που είχαν καταστραφεί για την επέκταση των πόλεων τώρα επιστρέφονται στη φυσική τους κατάσταση, οπότε καλά θα κάνει η κάθε κυβέρνηση να μην δίνει

κίνητρα για την αποκέντρωση. Άσε τις πόλεις να ξαναγίνουν δάση.

Δεύτερον, οι μακρο-οικονομικές επεμβάσεις είναι καταστροφικές για την μακρο-οικονομία, με τον ίδιο τρόπο που οι μικρο-οικονομικές επεμβάσεις είναι καταστροφικές για την μικρο-οικονομία, καθώς και η μία για την άλλη. Ξεχνούν οι τραπεζίτες ότι τα προβλήματα άρχισαν όλα όταν...; Ακριβώς! Όταν άρχισαν οι τραπεζίτες να επεμβαίνουν στην παραγωγική διαδικασία. Άρα, όπως λέγαμε και για τους λογοθεραπευτές, αν το σύστημα δεν σηκώνει δέκα τράπεζες αλλά τέσσερις, τότε για κανέναν λόγο δεν πρέπει να επέμβουμε στο σύστημα ώστε να στριμώξουμε περισσότερες, αλλά αντιθέτως, κατά πως ορίζει ο ριτρητισμός, να αποσύρουμε την επιρροή τους ώστε να επιζήσει η ικανότερη χωρίς να διαταραχθεί η ισορροπία του συστήματος, που όπως ξέρουμε είναι ευαίσθητη. Το έχουν αυτό οι ισορροπίες, βλέπεις, είναι όλες τους ευαίσθητες. Μέσα στην ευαισθησία ένα πράμα....

Τρίτον, η ταχεία κατανάλωση πόρων δεν πρέπει να αναστέλεται με μέτρα και περιοριστικούς κανόνες, αλλά να αφεθεί στην τύχη της. Έτσι, θα οδηγήσει στη ραγδαία αύξηση των τιμών κάθε πόρων, άρα πτώση στον ρυθμό κατανάλωσης, άρα μικρότερο οικολογικό αντίκτυπο. Τα πλαστικά θα γίνουν ακριβά, οι μπαταρίες θα είναι μόνο για τους μεγιστάνες, άρα οι βιομηχανίες πλαστικών παιχνιδιών θα χρεωκοπήσουν, άρα τα εργοστάσια σκλάβων στο μπαγκλαντές θα απολύσουν κόσμο που πλέον θα ασχολείται μόνο για τη χώρα του στο χωράφι του και όχι για τον ευρωπαίο εξυπνάκια, άρα οι οικονομίες αντί να καταστρέφουν εξωτικές χώρες θα καταστρέφουν μόνο τους δικούς τους υπήκοους. Η υπερκατανάλωση χαρτιού θα οδηγήσει σε καταστροφή δασών, άρα η τιμή του θα ανέβει, άρα λιγότεροι άνθρωπο θα αγοράσουν βιβλία, χαρτί περιτυλίγματος, διαφημιστικά φυλλάδια ή είδη χαρτοκοπτικής και συσκευασίες που πετιώνται αχρησιμοποίητες, άρα θα σταματήσει η παραγωγή τους, άρα θα κλείσουν τα εργοστάσια, άρα θα αναπτυχθούν και πάλι τα δάση. Η ενέργεια θα είναι τόσο ακριβή που ο κόσμος θα πηγαίνει για ύπνο από τις 8:30 για να μην καίει ούτε για την τηλεόραση ή τη λάμπα, άρα θα κοιμάται περισσότερο, άρα θα είναι σωματικά και ψυχολογικά υγιέστερος, άρα μικρότερη επιβάρυνση για τα ασφαλιστικά ταμεία, άρα περισσότερα λεφτά για σχολεία, άρα μεγαλύτερη μόρφωση και άνοδος βιοτικού επιπέδου all over the place.

Φυσικά και δεν μπορούμε να αποσυρθούμε από τη ζωή. Είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε για να φάμε και να παράγουμε πολιτισμό για να είμαστε άνθρωποι. 

Ωστόσο, δεν είναι η καλλιέργεια ή ο πολιτισμός που προκαλούν τις καταστροφές, αλλά η υπερβολή και η ψευδαίσθηση του δυτικού ανθρώπου ότι η υπερβολή είναι κάτι το φυσικό (όπως το να βγαίνεις κάθε βράδυ) ή ακόμα χειρότερο, ότι η υπερβολή είναι δικαίωμά τους (όπως το να μην χρειάζεται να δουλέψει, αλλά να παίρνει επίδομα ανεργίας για δύο έτη σε ορισμένες χώρες) σε σημείο που αν τους στερήσεις αυτές τις υπερβολές να αγανακτούν, χωρίς να σκέφτονται αν έχουν κάνει κάτι για να κερδίσουν αυτά τα προνόμια οι ίδιοι ή αν κάποιοι άλλοι έχουν φτύσει κυριολεκτικά αίμα για αυτά. Και, φυσικά, κανείς από αυτούς δεν σκέφτεται ότι κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι ζουν με πολύ λιγότερα ως συνέπεια του δικού τους, δυτικού ιντερβενσιονισμού.

Κι άλλος πέφτει στο Καζάνι.

Ετούτος εδώ ο τύπος που δεν είναι και κανας τυχαίος, λέει αυτό που λένε πολλοί, μαζί και εγώ, ότι άσχετα από τα αν πιστεύει κανείς στην ύπαρξη του θεού, υπάρχουν πολλά που μπορεί να μάθει από αυτή. Θα διαφωνήσω όμως μαζί του σε κάτι: δεν μπορείς να είσαι εκτός θρησκείας αλλά να δρέψεις τους καρπούς της. Είναι πολλοί που το θέλουν, αλλά να που είναι πρακτικά αδύνατον, γιατί η θρησκεία, ειδικά στην αρχική της μορφή, εκείνη την πολύ παλιά, καθόριζε τα πάντα. Ο νόμος του (οποιουδήποτε) Θεού ήταν πηγή τεχνικής/τεχνολογικής γνώσης, κοινωνικής οργάνωσης, τέχνης,

παραγωγική δομή, πολιτική έκφραση και ταυτόχρονα ανθρωπιστική θεωρία, επικοινωνία, ψυχολογική υποστήριξη και ασφάλεια για το μέλλον. Η θρησκεία ορίζει ακόμα και το πως θα αγαπήσεις κάποιον.

Η (οποιαδήποτε) θρησκεία, αποτελεί ένα ενιαίο πλαίσιο που καθορίζει όλες τις ισορροπίες ενός συστήματος, άρα για διατηρηθεί αυτό το σύστημα, πρέπει να τις τηρήσεις όλες. Αν αφαιρέσεις ένα στοιχείο, τότε το όλο πλαίσιο/σύστημα καταρρέει.

Είναι προφανές ότι έχει υποτιμηθεί ο θεσμός της θρησκείας, σαν αποτελεσματικότητα και σαν διαχρονικότητα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μέσα σε ένα καταρρέον σύστημα που μονομερώς εκλαμβάνει την ανθρώπινη ύπαρξη σαν οικονομική μονάδα, η θρησκεία στέκεται μέσα στις αδυναμίες της όρθια, μετά από χιλιετίες. Γιατί;

Το γιατί είναι απλό. Ο τύπος αυτός, χωρίς να το συνειδητοποιεί, λέει ότι η αθεΐα θα μπορούσε να γίνει θρησκεία, μιας και τα χαρακτηριστικά που περιγράφει είναι ακριβώς αυτά που ορίζουν την δομή και οργάνωση μίας θρησκείας. Δίνοντας όμως θρησκευτικά χαρακτηριστικά σε μία σχολή σκέψης, χάνεις εξ ορισμού το πλεονέκτημα της αθεΐας, που είναι ακριβώς αυτό, ο άνθρωπος αυτόνομος. Να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι για εμένα αυτό δεν αποτελεί πλεονέκτημα αλλά αντιθέτως καταστροφική ιδέα, γιατί πρώτον αυτόνομος δεν είναι κανένας και ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον εξαρτάται απολύτως από τους άλλους και δεύτερον γιατί τέτοια αυτονομία θα σήμαινε να ξανα-ανακαλύπτει ο καθένας τον τροχό εκ του μηδενός, τη στιγμή που η πρόοδος και η μετάδοση της γνώσης γίνονται από στόμα σε στόμα, χτίζοντας ο ένας πάνω στα επιτεύγματα του άλλου. Ποια επιστημονική ανακάλυψη έγινε αυτόνομα; Καμμία. Όλες έγιναν γιατί είχε προηγηθεί κάποια άλλη. Αυτονομία και κουραφέξαλα, μία κοινωνία "αυτόνομων" κατεθλιμμένων, καταναλωτών....

Οι άνθρωποι χρειάζονται ένα σύστημα, γιατί έχουν ένα σώμα και μία ζωή.
Τέτοιο σύστημα, ακόμα και τώρα, δεν υπάρχει άλλο εκτός από την θρησκεία.
Υπάρχουν υπο-συστήματα που προβλέπουν (αποτελεσματικότατα, πρέπει να επισημάνω) διαφορετικές παραμέτρους, αλλά κανένα που να τα συμπεριλαμβάνει όλα. Οι οικονομικές θεωρίες, η επιστήμη, η πολιτική και η φιλοσοφία, όλα τους απαραίτητα και πολύτιμα, αποτελούν απλά οπτικές γωνίες: η οπτική γωνία του παραγωγού, η οπτική γωνιά του ισχυρού, του σκεπτικιστή, του ψυχολόγου, κοκ, αγνοώντας τις διαστάσεις που συνυπάρχουν σε ένα και μόνο ανθρώπινο πλάσμα.

Αυτό το σύστημα δεν είναι τυχαίο. Η θρησκεία κρυσταλλώθηκε μέσα από επίπονη, μακραίωνη παρατήρηση του ανθρώπου και του κόσμου. Χρειάστηκαν πολλές, οδυνηρές δοκιμές για χιλιετίες, για να καταλήξει η θρησκεία να σου λέει "ου μοιχεύσεις". Η πρακτική εμπειρία που είναι συμπυκνωμένη εκεί μέσα είναι πολύτιμη και πρέπει να την λάβουμε υπόψιν, ακόμα κι αν επιλέξουμε να μην την ενστερνιστούμε.

Πιστεύω στην επιστήμη, αλλά πιστεύω και στη θρησκεία. Πιστεύω ότι ο διαχωρισμός των δύο είναι καταστροφικός. Πιστεύω ότι η θρησκεία έπαψε να προσαρμόζεται, έπαψε να καταγράφει το τί συμβαίνει γύρω της, αλλά αυτό είναι μία ανθρώπινη αδυναμία, ακμή και παρακμή. Δεν γίνεται αλλιώς, σε όλους έτσι συμβαίνει. Έτσι συμβαίνει και με την φιλοσοφία και την τέχνη και την πολιτική, που τόσο έχουν χάσει την επαφή με τον άνθρωπο, που οι αλαζόνες των πανεπιστημίων , μέσα στα προνόμιά τους,δεν το έχουν πάρει ακόμα πρέφα ότι νέα τέχνη, νέα πολιτική και νέα φιλοσοφία έχει ξεκινήσει στις μάζες, ακριβώς όπως έγινε και με τη θρησκεία.

Πιστεύω ότι η θρησκεία είναι καταστροφική όταν παρερμηνεύεται και όταν χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς, πράγμα που συμβαίνει και με την επιστήμη, παρά τις καλές προθέσεις των επιστημόνων. Πιστεύω ότι οι αδυναμίες των ανθρώπων πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα πολεμάμε ο ένας με τον άλλον, ότι και αν γίνει, γιατί έτσι είμαστε: δε φταίει η θρησκεία ή η πολιτική ή ο καπιταλισμός ή οτιδήποτε άλλο που σκοτωνόμαστε. Σκοτωνόμαστε γιατί έτσι είμαστε, βίαιοι μερικές φορές, υπό ορισμένες συνθήκες. Πιστεύω ότι, παρόλα αυτά, εκ του αποτελέσματος, η θρησκεία μαζί με την επιστήμη έχουν κάνει καλύτερη τη ζωή μας και ότι συνολικά πάμε καλύτερα, σαν είδος.

Αν παρακολουθήσει κανείς και αυτό το βίντεο που καμμία σχέση δεν έχει με θρησκείες και τέτοια, θα δεί ότι έχει φτάσει ο νούς του ανθρώπου πολύ μακρυά. Εκεί που εως πρόσφατα αρκούμασταν στην μεγάλη έκρηξη, τώρα συζητάμε πως θα την εξηγήσουμε και αυτή, με αριθμούς ασύλληπτους. Παρόλο που ως εκεί που φτάνει το μάτι (ή το τηλεσκόπιο ή το βόγιατζερ) όχι μόνο ζωή δεν υπάρχει, ούτε καν ένδειξη ότι είχε υπάρξει ή ότι θα υπάρξει ποτέ, προτιμούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν εξωγήινοι. Λέμε "δεν μπορεί, τόσοι πλανήτες τόσα άστρα! κάπου, κάτι θα υπάρχει". Κι όμως, δεν υπάρχει. Γιατί ως ζωή ορίζουμε αυτό που υπάρχει στη γη, και αυτό για να δημιουργηθεί χρειάζεται ένα σωρό μοναδικές συνθήκες.
Χρειάζεται ένα σύμπαν, ένας γαλαξίας, πλανήτες, περιστροφή με πολύπλοκους συνδυασμούς, ένας επικλινής άξονας, μία ατμόσφαιρα με μία πολύ συγκεκριμένη αναλογία συστατικών, νερό σε ορισμένη αναλογία επί του εδάφους και της ατμόσφαιρας, μία σελήνη ορισμένου μεγέθους σε ορισμένη απόσταση, ένας πυρήνας ορισμένου μεγέθους και θερμοκρασίας, ένας ήλιος όχι πολύ μεγάλος ή πολύ μικρός, ούτε πολύ μακρυά ή πολύ κοντά, ένα ορισμένο επίπεδο μαγνητισμού που θα καθορίζει με ακρίβεια το ποσοστό ακτινοβολίας που εισέρχεται στην ατμόσφαιρα, και βιοποικιλότητα να τα συγκρατεί όλα αυτά μαζί, διότι χωρίς δέντρα και έντομα θα ήταν όλα καυτή άμμος για πάντα. Βγάλε ένα από όλα αυτά, και έχουμε ξαφνικό θάνατο.

Δεν πρόκειται να επικαλεστώ το πιο βλακώδες επιχείρημα στην ιστορία των θρησκευάμενων "αφού είναι πολύπλοκο, κάποιος το σχεδίασε". Αλλά ο επιστήμονας που μιλάει στο δεύτερο βίντεο, μιλάει για πολυ-σύμπαντα και για κάποιον μηχανισμό που τα γεννάει.

Πιστεύω στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι αποτελεί συμβολισμό για κάτι άλλο. Πιστεύω ότι θα ζήσω για να δω την ημέρα που οι επιστήμονες θα ανακαλύψουν κάτι που θα συγκλίνει με τους συμβολισμούς της θρησκείας, γιατί η θρησκεία έτσι μιλάει, με συμβολισμούς και οι επιστήμονες αυτό δεν το αντέχουν, δεν το χωράει ο νούς τους. Ένας επιστήμονας, ακούγοντας τον μύθο του τζίτζικα και μέρμηγκα, θα έλεγε κάτι όπως "είναι απολύτως ανακριβές. τα μερμήγκια και τα τζιτζίκια δεν μιλούν. αν ένας τζίτζικας κινδυνεύει, δεν αναζητεί βοήθεια από τα μερμήγκια, τα οποία μάλλον θα το έκοβαν κομματάκια για τον αποθηκεύσουν ως τροφή για τον χειμώνα μέσα ειδικές αποθήκες στις σπηλιές τους. άλλωστε, ο τζίτζικας ψοφάει πολύ πριν έρθουν τα κρύα." και επειδή αυτά είναι αλήθεια, θα χάσει τον ηθικό συμβολισμό της ιστορίας.

Τελικά, ο τύπος στην αρχή, είναι πιστός και δεν το ξέρει.

Λεφτά υπάρχουν

Αν κοιτάξει κανείς το βιοτικό επίπεδο διαφόρων κοινωνιών και το πόσο μεταβάλλονται από χώρα σε χώρα και από αιώνα σε αιώνα, ή ίσως και από χρονιά σε χρονιά, βλέπει ότι αυτό που λέμε ανάπτυξη δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε γρήγορο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η ζωή των ανθρώπων δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου από τα αρχαία χρόνια μέχρι πριν από 150-100 χρόνια. Ο τρόπος παραγωγής ήταν ίδιος, τα σπίτια ήταν ίδια, οι οικογένειες ίδιες, η ιατρική ήταν ίδια, η μόρφωση ήταν ίδια, για χιλιάδες χρόνια. Ο αιγύπτιος αγρότης έσκαβε τη γη ακριβώς όπως ο ευρωπαίος τον μεσαίωνα.

Μέχρι πριν από 150 χρόνια (και σε αρκετές περιοχές μέχρι πριν από 50 ή και λιγότερα χρόνια) εκτός από ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό μέσα στο σπίτι, μαζί με αποχέτευση και υγιεινή, οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς πληροφορίες. Ζούσαν χωρίς καφέ, ζάχαρη, δρόμους, χωρίς σουπερμάρκετ. Δεν είχαν ρούχα από τα σημερινά υλικά, ούτε επικοινωνία. Δεν είχαν χρόνο ούτε παράθυρα στους τοίχους. Το κυριότερο, δεν είχαν σταθερή ροή τροφής. Δεν είχαν ασφάλεια, με κανέναν τρόπο.

Πάρε, ας πούμε, την ατμομηχανή. Η δύναμη του ατμού ήταν ήδη γνωστή στους αρχαίους Έλληνες και χρησιμοποιούνταν για τα σκηνικά στις παραστάσεις. Ωστόσο τίποτα το πραγματικά χρήσιμο δεν συνέβη μέχρι την βιομηχανική επανάσταση στην αγγλία, παραπάνω από 2000 χρόνια (και την ακμή και παρακμή τεσσάρων αυτοκρατοριών) αργότερα. Ανάλογα, ο ηλεκτρισμός, που πήρε το όνομά του από το ήλεκτρο, το κεχριμπάρι σα να λέμε, δεν έγινε ποιότητα ζωής μέχρι το 19-κάτι, επίσης παραπάνω από δύο χιλιάδες χρόνια μετά την αρχική εκείνη παρατήρηση.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι η καινοτομία είναι δύσκολο πράγμα. Η Μεγάλη Ιδέα, αυτή που θα αλλάξει ριζικά τον κόσμο, μέχρι πριν από 150 χρόνια έρχονταν κάθε 500 χρόνια ή κάθε πολύ περισσότερο. Χρειάστηκαν χίλια χρόνια αλχημείας για να φτάσουμε στην ανακάλυψη κάποιων φυσικών νόμων, του μικροσκόπιου για να καταλήξουμε τελικά στη φυσική και τη χημεία. Μόλις το 1860 παρατήρησε ο δαρβίνος ότι τα ζώα αλλάζουν, παρόλο που ένα σωρό άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φύση, ταξίδευαν σε χώρες με τα εμπορικά πλοία και είχαν πολύ μεγαλύτερη επαφή με τα ζώα από ότι εμείς σήμερα. Κανείς μέχρι τότε δεν το είχε παρατηρήσει.

Θα περίμενε κανείς ότι όποιος και αν ζούσε τόσο κοντά στη φύση για τόσο μεγάλο διάστημα, κάτι θα είχε παρατηρήσει. Κάποιος θα ήταν πιο οξυδερκής ώστε να πεί "Επ! αυτό το σπουργίτι έχει μεγαλύτερο ράμφος από αυτά που έχουμε στην πατρίδα". Σίγουρα, κάποιος θα το παρατήρησε, αλλά δεν αναρωτήθηκε για αυτό, ούτε έψαξε να βρεί το γιατί και το πως, μέχρι την εποχή του δαρβίνου, οπότε και ξαφνικά ξεπετάχτηκαν κάμποσοι ερευνητές σχεδόν ταυτόχρονα που διατύπωναν την ίδια θεωρία.

Γιατί; Τί χαζομάρα ήταν αυτή που έδερνε τον άνθρωπο τόσες χιλιετίες;

Δεν ήταν χαζομάρα, αλλά δυστυχία.
Οι άνθρωποι κουράζονταν απίστευτα για να βγάλουν την ημέρα και την εβδομάδα, και όταν λέμε "να βγάλουν", δεν εννοούμε να πληρώσουν τους λογαριασμούς, αλλά να μην πεθάνουν από ασιτία ή γρίπη αυτό το μήνα. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχει κανείς καθαρό μυαλό, όρεξη και, κυρίως, χρόνο, για να ασχοληθεί με οτιδήποτε πέραν του άρτου του επιούσιου.

Εκτός από τα υλικά μέσα που με την πρόοδο της τεχνολογίας έγιναν καλύτερα, ήταν και η ασφάλεια, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης που έκανε τους άνθρωπους πιο έξυπνους, μέσα σε έναν αιώνα.
Δεν μπορώ να διανοηθώ σε ποιό επίπεδο θα ήταν τώρα η εξέλιξη της επιστημονικής έρευνας χωρίς εκατομμύρια κούπες καφέ και χωρίς την ασφάλεια ότι ο ερευν
ητής δεν θα ξεμείνει από φαγητό σε δύο ημέρες, ή αν δεν είχαν τη δυνατότητα να δουλεύουν
ολονυχτίς στο φως του ηλεκτρισμού απλά και μόνο επειδή δεν χρειάζεται να κάνουν άλλη δουλειά για να ζήσουν.

Στο σημείο που είμαστε, η έρευνα και η πρόοδος προχωρούν με πρωτόγνωρους, ασύλληπτους  ρυθμούς. Κάθε χρόνο μαθαίνουμε για δεκάδες τρομερές ανακαλύψεις σε κάθε τομέα: νέα υλικά, νέες μεθόδοι, νέες μηχανές, νέα φάρμακα, νέες νοοτροπίες....

Κι ωστόσο δεν είναι αρκετό. Οι ceo όλων των εταιρειών δεν είναι ικανοποιημένοι από αυτή την ταχύτητα και γίνονται συνέδρια επί συνεδρίων για την ενίσχυση της καινοτομίας, για την ενίσχυση της δημιουργικότητας ή της έρευνας. Γιατί; Γιατί τόση βιασύνη; Μετά από χιλιετίες ύπνου, γιατί τώρα τρέχουμε σπριντ; Είναι μόνο για την εμπορική ανταγωνιστικότητα;

Τι προσπαθεί να προλάβει να ανθρωπότητα;

Κάτι ξέρω που τον αγαπάω....

Φίλοι και Φίλες του FB , άκουσα σήμερα (25/10/2013) τον Αντωνάκη Σαμαρά να μιλάει στις Ευρώπες που βρίσκεται, για νεανική επιχειρηματικότητα , να μιλάει για Startups και με έπιασε θλίψη. 

Ανεχτείτε με, γιατί θα γράψω δυο λογάκια παραπάνω :

Όταν ξεκίναγε η κρίση, πριν δηλαδή τα μνημόνια και τα διαγγέλματα από το Καστελλόριζο , το πρώτο μέτρο που

πήρε η κυβέρνηση του άλλου σωτήρα μας, του Γιωργάκη ήταν να ...τονώσει την αγορά αυτοκινήτων!!!!!

Δηλαδή , κίνητρα για να φύγουν και άλλα χρήματα προς το εξωτερικό, έτσι στο όνομα του αόριστου στόχου "να μην χαθούν θέσεις εργασίας στον τομέα της πώλησης αυτοκινήτων". Οτι να' ναι!!

Ενώ ήταν προφανές ότι τότε, στην αρχή της κρίσης, χρεωμένος ήταν ο Δημόσιος και όχι ο Ιδιωτικός τομέας δεν πάρθηκε ποτέ μια οδυνηρή αλλά γενναία απόφαση να απολυθούν μονομιάς 150.000 Δημόσιοι Υπάλληλοι (πράγμα που θα εξοικονομούσε 1 δισεκατομμυριο ευρώ το χρόνο από το Δημόσιο), αλλά προτιμήθηκε να στραγγαλιστεί η Ιδιωτική Οικονομία με οριζόντιους φόρους και τελικά να χαθούν ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίες στον ιδιωτικό τομέα (που είπαμε - δεν χρωστούσε!)

Το ξαναλέω : ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Όταν λοιπόν, ξέσπασε η κρίση, ο Γιωργάκης μας έσκασε επί ένα χρόνο για την ανάγκη τόνωσης των μικρομεσαίων εμπορικών καταστημάτων ένδυσης / υπόδησης / εστίασης , πράγμα με το οποίο φυσικά και δεν διαφωνώ , αλλά εδώ που τα λέμε οι 9 στις 10 εμπορικές επιχειρήσεις δεν παρήγαγαν ΤΙΠΟΤΑ αλλά μόνο εισήγαγαν προϊόντα , δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση είχαμε ανακύκλωση χρημάτων στο εσωτερικό της χώρας και όχι εισροή ΝΕΟΥ χρήματος στην Ελλάδα (μιας και τις πάλαι ποτέ σπουδαίες Εξαγωγικές Επιχειρήσεις της Ελλάδας πρόλαβε και τις κατέστρεψε ο πατέρας του Γιωργάκη , ο Αντρέας Παπανδρέου ).

Με αυτά και με αυτά σε κάθε γωνιά της Αθήνας φτιάχτηκε και ένα τυροπιτάδικο και σε κάθε δεύτερη γωνιά μια καφετέρια. Νεοφώτιστες επιχειρήσεις που έγιναν με τα ρέστα μας, με χρήματα από τις αποζημιώσεις των απολυμένων και απελπισμένων Ιδιωτικών Υπαλλήλων , επιχειρήσεις που μπορεί μεν να λύνουν ή να κουκουλώνουν μεσοπρόθεσμα το πρόβλημα επιβίωσης των ανθρώπων αυτών , όμως ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ παράγουν ΝΕΟ χρήμα.

Παράλληλα οι ανερμάτιστες κινήσεις συνεχίζονταν . Για παράδειγμα εξαγγέλλονταν ότι εν μέσω κρίσης θα δίνονταν 60 εκατομμύρια ευρώ για κοινωνικό τουρισμό στην τρίτη ηλικία. Δηλαδή ραπανάκια για την όρεξη, την στιγμή που το ποσό αυτό θα μπορούσε να δοθεί ΤΟΤΕ σε 60 Startups. ΤΟΤΕ ! ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!

Αντίθετα, οι όποιες επιδοτήσεις δόθηκαν σε νέες επιχειρήσεις , δόθηκαν με κριτήρια βγαλμένα από την εποχή των ιδεοληψιών των Σοβιέτ. Γιατί για παράδειγμα , επιδοτήθηκαν τόσο γενναία μόνο οι γυναίκες κάτω των 35? Υπάρχει κάποιου είδους στατιστική που λέει ότι η συγκεκριμένη δημογραφική ομάδα κάνει κατά μέσο όρο αποδοτικότερες επιχειρήσεις από πχ τους άνδρες άνω των 50 ;

Α μπα! Απλά ακούγεται ωραία στο δελτίο ειδήσεων των 8 : "Στηρίζουμε τις Γυναίκες". Ότι του κατεβεί του λωλοστεφανή δηλαδή.

Άλλο παράδειγμα : Πανηγυρίστηκε έξαλλα το γεγονός ότι 17.000.000 τουρίστες επισκέφτηκαν την Ελλάδα , όταν μόνο η Νέα Υόρκη υποδέχεται 25.000.000 τουρίστες το χρόνο. Οι οποίοι Νεουορκέζοι παρεπιπτόντως όχι μόνο δεν νοιώθουν "γκαρσόνια της Αμερικής" (άλλη ιδεοληψία του Αντρέα ) αλλά μάλιστα εργάζονται και σε άλλες δουλειές κανονικότατα και παράγουν δεκαπλάσιο πλουτο από τις αυτές τις άλλες - πλην τουρισμού - δραστηριότητες. Δεν βλέπουν δηλαδή, τον τουρισμό ως τον από μηχανής Θεό, αλλά σαν ένα ακόμα Revenue Stream

Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς και το παρεάκι του μισεί την επιχειρηματικότητα , διότι φορολογεί τα επιχειρηματικά κέρδη με 26% , βάζει τέλη επιτηδεύματος στις επιχειρήσεις, φόρο χωρητικότητος στις Ναυτιλιακές, φόρους , φόρους , φόρους.

Και επιπλέον μισεί θανάσιμα τον Ιδιωτικό Τομέα.

Διότι, διαρρέει για παράδειγμα σήμερα (25/10/2013), ότι το επιτρεπόμενο ποσοστό απολύσεων στις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις θα αυξηθεί από 5% το μήνα σε 10% το μήνα (για να μην μείνει τίποτε όρθιο δηλαδή) ενώ για τους αγαπημένους του Δημόσιους Υπάλληλους δηλώνει προχθές το εξής ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ:

"Κανένας εργαζόμενος στο δημόσιο που κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά του δεν έχει λόγο ανησυχίας" [πηγή: Προγραμματική συμφωνία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (σημείο 31)]

Στοιχειωδώς! Να μην κουραστεί κι όλας ο λεβέντης μας ο Δ.Υ! Χαλαρά!

Βγαίνει λοιπόν ο Αντωνάκης Σαμαράς και μιλάει τώρα, εν έτει σχεδον 2014 για Startups!

Τώρα!

Όταν διάλυσε τα όνειρα χιλιάδων ικανών και τους έστειλε ήδη στο εξωτερικό για να ζήσουν εκεί.

Και τώρα, τώρα που οι καλύτεροι ΈΧΟΥΝ ΗΔΗ ΦΥΓΕΙ, ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ STARTUPS

Ασε μας ρε Αντωνάκη. Στοιχειωδώς, ΑΣΕ ΜΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Το πρόβλημά μου

Σαν μαθήτρια δεν μελέτησα ποτέ τίποτα. Είχα όμως ενδιαφέρον για πολλά πράγματα και μου άρεσε το διάβασμα και πολύ συχνά διάβαζα τα παρακάτω κεφάλαια της ιστορίας ή της γεωγραφίας από περιέργεια, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αποστήθισα κείμενο. Έτσι οι βαθμοί μου ήταν πάντα μέτριοι, ένα γεγονός με το οποίο είχα συμβιβαστεί από νωρίς. Ήταν επιλογή μου, από νωρίς. Από την τρίτη δημοτικού είχα αποφασίσει ότι απλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό και μάθαινα με τον δικό μου τρόπο, με το δικό μου ρυθμό και οι δασκάλες μου έβαζαν βαθμούς μόνο επειδή ήμουν ξανθούλικο και ήσυχο. Που να ήξεραν τί κάθαρμα ήμουν και πόσο χαζές τις έβλεπα για αυτόν τον βαθμό...

Σαν δασκάλα, τώρα, ζητάω από τα παιδιά να μελετούν και το βρίσκω πολύ άδικο, διότι εγώ έριχνα μία ανάγνωση και ήταν αρκετό, ενώ από αυτά ζητάω να κάθονται να παπαγαλίζουν. Αλλά είναι το ζήτημα πιο πολύπλοκο από αυτό.

Καταρχάς έχουν ήδη συνηθίσει στη νοοτροπία της αποστήθισης, τόσο που για να τους μάθεις κάτι άλλο πρέπει να τους κάνεις ολικό φορμάτ στον εγκέφαλο, κάτι που παίρνει πολύ καιρό και ο καιρός είναι χρήμα όπως όλοι ξέρουμε, ειδικά στην διδασκαλική πραγματικότητα. Ακόμα και αν το προσπαθήσεις, όμως, το υπόλοιπο σύστημα τριγύρω σε πολεμά: στα δημοτικά, στα γυμνάσια και στα λύκεια, αν δεν αποστηθίσεις, οι γνώσεις σου δεν είναι έγκυρες.

Είναι δύσκολο. Δεν κρίνω τους καθηγητές και τους δασκάλους γιατί οι συνθήκες στις οποίες δουλεύουν απέχουν έτη φωτός, όχι από τις σωστές, αλλά από τις έστω και με το ζόρι ανεκτές. Μαζική παιδεία ίσον μαζικοποίηση παιδικών ψυχών και αυτό είναι κάτι που το σύστημα απλά δεν μπορεί να καλύψει με άλλον τρόπο.

Η ουσία παραμένει ότι τα παιδιά πρέπει να περνούν όλο το πρωί στο σχολείο και όλο το απόγευμα στα φροντιστήρια για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολείου. Δεν είναι οι απαιτήσεις πολλές. Το σχολείο είναι λίγο. Αν το σχολείο έκανε σωστά τη δουλειά του, εγώ θα ήμουν αχρείαστη.

Ωστόσο, μετά από όλα αυτά, έρχονται σε εμένα να τους μάθω αγγλικά που κατά κύριο λόγο είναι ζήτημα λεξιλογίου, άρα θέλει και πάλι μελέτη και αποστήθιση. Και ενώ στο σχολείο διδάσκονται ένα σωρό φανταστικά πράγματα, όπως γεωγραφία, φυσική, ιστορία, μαθηματικά και γλώσσα, που σε τελική ανάλυση μπορείς να εκφράσεις και με δικά σου λόγια, σε εμένα έχουν ένα πράγμα να κάνουν μόνο: να μελετήσουν το λεξιλόγιο. Όπως είναι προφανές, δεν μπορώ να μην τους ζητήσω να το μάθουν.

Προσπαθώ με άλλα κόλπα να δημιουργήσω συσχετισμούς για να το θυμούνται ευκολότερα, να τους κάνω δραστηριότητες και προφορικά και λογοπαίγνια και αναπαραστάσεις. Το αγαπημένο μου είναι όταν τους εξηγώ της προέλευση κάποιας λέξης, από τα ελληνικά, τα λατινικά ή κάποια άλλη εξωτική γλώσσα, όταν αυτή την προέλευση την συνδέω με άλλες λέξεις που χρησιμοποιούν χωρίς να ξέρουν την προέλευση της.

Είναι κάποια παιδάκια που έχουν αυτή την ικανότητα, να συγκρατούν την ύλη με μία ματιά. Δεν είναι ζήτημα εξυπνάδας, αλλά ζήτημα συνήθειας, δηλαδή το πως έχουν συνηθίσει να εισπράττουν τον κόσμο γύρω τους. Έχει σχέση με το πως ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα γενικότερα  και δυστυχώς αυτό, αν δε γίνει σωστά σε εξαιρετικά μικρή ηλικία, δύσκολα διορθώνεται αργότερα. Και είναι πολύ κρίμα γιατί τα παιδιά από τη φύση τους γεννιούνται με την περιέργεια να δουν τί γίνεται στον κόσμο αλλά οι γονείς από την αγωνία τους τα περιορίζουν, νομίζοντας ότι έτσι θα είναι ασφαλή. Δεν είναι η περιέργεια που πρέπει να περιορίσουμε, σαν γονείς ή δάσκαλοι, αλλά τους φόβους μας. Πρέπει να είμαστε υπομονετικοί και ψύχραιμοι.

Αντί να πούμε στο παιδί μας όλο πανικό "Μην το κάνεις!",  να του δείξουμε πως να το κάνει σωστά, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να ικανοποιηθεί  η περιέργειά του και να μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα.

Αυτοί οι περιορισμοί που θέτουν οι γονείς από πολύ μικρή ηλικία τα συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Μεγαλώνουν νιώθοντας ότι ορισμένα πράγματα είναι μόνο για άλλους, για τους έξυπνους ή ακόμα ότι δεν πρέπει να ξεφεύγουν από ορισμένες γραμμές. Έχω παιδί που δεν έχει ρωτήσει ποτέ ούτε μια ερώτηση. Πόσες στρεβλώσεις έχει υποστεί το μυαλουδάκι του....

Και μου έρχεται ο Αλέξανδρος, μετά από επτά ώρες στο λύκειο και άλλες πέντε ώρες στα φροντιστήρια να του πω για το βοκάμπιουλαρι, δυό σελίδες μπρος-πίσω. Τι να τον κάνω εγώ τώρα; Να του βάλω τις φωνές; Να του εξηγήσω τί δυσκολίες θα βρεί αργότερα στη ζωή του;Να του μαυρίσω την ψυχή με πράγματα που ξέρω πολύ καλά ότι έχει ακούσει χίλιες φορές από χίλια σστόματα και για αυτό τα έχει γραμμένα εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος;

Του κάνω τον γελωτοποιό μήπως και δε με μισήσει και αντί να με ακούει πάρει των ομματιών του και με διαολοστείλει κι εμένα και το σύστημα και τη γνώση και όλα.