Τι να μας πείς κι εσύ, καημένε....

Ο σύζυξ, μετά ωρίμου σκέψεως και βαθύτατης περισυλλογής, διέκοψε κάθε σχέση με το Ελληνικό κράτος και μετέβη στην Αραβική χερσόνησο, όπου βρήκε εργασία στον τομέα του, στην ειδικότητά του και στο πλαίσιο των ικανοτήτων του. Η αμοιβή που θα λαμβάνει είναι αρκετές φορές παραπάνω από αυτά που μπορούν να προσφέρουν οι Έλληνες εργοδότες, ειδικά οι Πρεβεζιάνοι, αλλά το ζήτημα είναι ότι είναι και ζήτημα αντιμετώπισης.

Θέλω να πω, όταν το κράτος σου πίνει το αίμα και έχεις μόνιμα τα άγχος από που θα σου πεταχτεί η επόμενη κουτσουκέλα και πόσες φορές θα πληρώσεις το προνόμιο να σε κυβερνά καλοζωισμένος πρωθυπουργός από τζάκι, τότε αναγκάζεσαι να γίνεις σκυλί του πολέμου: θα κάνεις τα πάντα για να επιζήσεις, χωρίς να υπολογίσεις κανέναν γιατί κανένας δεν σε υπολογίζει. Και αυτό ισχύει για οποιονδήποτε δεν τρέφεται από το κράτος.

Γιατί αυτοί που τρέφονται από το κράτος, έχουν την μεγαλοψυχία να μιλάνε για ρομάντσα με γεμάτο στομάχι. Έτσι ήταν πάντα στην Ελλάδα, για αλλού δεν ξέρω.

Θέλω να πω, γιατί ο Έλληνας να δίνει το μυαλό του στο κατάρ και όχι στην πρέβεζα, την τρέλα μου μέσα;

Αλλά ας μην τα ξαναλέμε, και γινόμαστε κουραστικοί, γιατί οι άρχοντές μας είναι ευαίσθητοι και στεναχωριούνται, τους χαλάμε την αισθητική και το τσί. Ταράσσεται το τσάκρα των αγορών με την τόση ανευθυνότητά μας και τόση αδιακρισία μας, να υποφέρουμε με θόρυβο.

Θα μου πείς, ρε αθηνόβιο, πόσο υποφέρεις, δηλαδή;

ΚΟίτα, δεν υποφέρω ακριβώς.
Θα προτιμούσα να ήταν όμως η χώρα μου ικανή να με θρέψει. Και θα προτιμούσα όλες τις ικανότητές μου να τις δώσω σε Έλληνα, να γίνει η πατρίδα μου καλύτερη, αντί να ξενιτεύομαι και η δική μου ικανότητα να γίνεται ξένος πλούτος.

Επίσης θα προτιμούσα το γεγονός ότι ο άντρας μου θα περάσει ένα μεγάλο διάστημα μακρυά μου να μην ήταν προϊόν αδικίας, γιατί είναι προϊόν αδικίας και η αδικία είναι ότι είναι πρακτικά αδύνατον να φορολογείσαι περισσότερο από όσο παράγεις, είναι πρακτικά αδύνατον να ζήσει μία χώρα μόνο από υπηρεσίες χωρίς να παρανομήσει και είναι πρακτικά αδύνατον να ζήσουν όλοι από το κράτος, γιατί όλα τα υπόλοιπα τα έχουν ρημάξει οι προδότες, από το πόστο του ο καθένας να τρώει ότι μπορεί.

Θα ήταν όμορφα, αν ήταν απόφαση καριέρας και όχι ανάγκης. Θα ήταν όμορφα αν η απόφαση να εργαστεί κάποιος αλλού δεν ήταν σα να ξεφεύγεις από μία κολαση γεμάτη τσιμπούρια.

Ο θυμός μου είναι απίστευτος, και οι χοντρομπαλάδες που τρώνε τυρόπιτα στην καντίνα της βουλής αστειευόμενοι για το σουτιέν την κεφαλογιάννενας δε βοηθάνε καθόλου.

Καθόλου, όμως!