Σκοπιά ( από άλλη)

Όταν γέννησα στα Γιάννενα το δεύτερο παιδί, το γαλανό, ήταν εκεί δίπλα μου μία άλλη μέλλουσα μαμά που θα γεννούσε το πρώτο της παιδί. Σε λίγο ήρθε η μαία για να ζυγίσει το δικό μου και μία νοσοκόμα για να πάρει την μέλλουσα στην αίθουσα τοκετών. Μείναμε, εγώ και ο σύζυξ, με τον μέλλοντα πατέρα στο θάλαμο.

Μας ρώτησε πως είναι να είσαι γονιός.

Του απαντήσαμε.

Του είπαμε τι να προσέχει, τί να κάνει με τα ξενύχτια, τί να κάνει με τα ψυχολογικά της γυναίκας του, τι να κάνει με τα ταΐσματα, με την αϋπνία, την έλλειψη χρόνου, την έλλειψη χρόνου με την σύντροφό του, τα πεθερικά και τις προσδοκίες τους, το πρώτα δόντια, τους κολικούς, για τις αρρώστιες, τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες,  τα κλάμματα όλην ώρα, την έλλειψη ησυχίας και τον περιορισμό προσωπικού χώρου, όλα. Δεν παραλείψαμε τίποτα.

Αλλά δεν το λέγαμε με τη μορφή παράπονου.

Για εμάς ήταν μία περιπέτεια, στα αλήθεια. Είχε πλάκα.

Ο νέος, όμως, είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, κόκκαλο που λέμε όταν κάποιος μένει εμβρόντητος.
Είχε πέσει από τα σύννεφα.

"Τι μου λέτε, τώρα!", ψέλλισε. "Δεν είχα ιδέα!" συνέχισε και βγήκε από το θάλαμο παραπατώντας για να κάνει τσιγάρο.

Εγώ και ο σύζυξ κοιταχτήκαμε. Καταλάβαμε τη γκάφα μας.
Ο σύζυξ απεφάνθη γελώντας ότι "Τώρα, φίλε, είναι αργά. Την π****ισες!" χωρίς, φυσικά, να γίνει αντιληπτός από τον απαρηγόρητο μέλλοντα πατέρα.

Μετά αναρωτηθήκαμε πως ήταν δυνατόν να του περιγράψουμε τα θετικά του να είναι κανείς γονιός, αλλά καταλήξαμε ότι αυτό δεν περιγράφεται. "Ασ'τον" είπε ο σύζυξ, "Θα το ανακαλύψει μόνος του" και δεν το ξανακάναμε κουβέντα. Ούτε κι αυτός μας έθεσε άλλα ερωτήματα, χαχαχαχα

Τέλος πάντων, μετά σκέφτηκα ότι τόσο εγώ όσο και ο σύζυξ, προερχόμαστε από πολύτεκνες και πολυμελείς οικογένειες, πράγμα που σημαίνει ότι ήμασταν ήδη εξοικειωμένοι με την όλη κατάσταση και απαιτήσεις της. Άλλοι νέοι, που ίσως δεν είχαν τόσα αδέρφια ή τόσες οικογενειακές εμπειρίες, ήταν φυσιολογικό να μην ξέρουν τι να περιμένουν.

Για αυτό είναι σημαντικό, πέρα από τον οικονομικό παράγοντα που είναι καθοριστικός στο σχηματισμό μίας οικογένειας, να υπάρχει και μία ευρύτερη οικογενειακή κουλτούρα, έτσι ώστε το να κάνει κανείς οικογένεια να μην είναι κάτι το ανήκουστο αλλά κάτι το φυσιολογικό.

Οπότε, αν προεκτείνουμε αυτή τη σκέψη, τότε είναι λογικό να γηράσκει ο δυτικός κόσμος, αφού προωθεί την ατομικότητα και όχι την συλλογικότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάνουν στο σημείο οι νέοι να νιώθουν "κορόιδα" αν στερηθούν τη μοναξιά τους για να μπουν στο "λούκι" ή, όπως έλεγαν παλιά, στον "ζυγό" της οικογενειακής ζωής. Ο δυτικός άνθρωπος ζεί για την απόλαυση, όχι για την ευτυχία, όμως η απόλαυση είναι κενή νοήματος.

Οπότε, θα έλεγα ότι αν οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών επιθυμούν να αυξήσουν τις γεννητικότητες, τότε δεν αρκούν μόνο τα οικονομικά κίνητρα (τα οποία, μεταξύ μας, δεν θα είναι ποτέ αρκετά αν ο άλλος θέλει μόνο να πίνει και να πηδιέται) ούτε το να γράφονται βιβλία κι άλλα βιβλία για τις χαρές της μητρότητας, αλλά η ενθάρρυνση μίας οικογενειακής κουλτούρας, ενός οικογενειακού τρόπου ζωής. Αντί να πλασάρονται ώς σταρ οι πουτάνες και οι πούστηδες, μπορούν κάλλιστα οι κρατικοί επικοινωνιολόγοι να προωθούν ως πρότυπα τους ανθρώπους που, σε τελική ανάλυση, ταΐζουν το σύμπαν.

Φυσικά, τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό.
Δεν μπορείς να υποχρεώσεις τον άλλον να κάνει οικογένεια αν δεν το θέλει. Μπορείς να του επιτρέψεις να κάνει ναρκωτικά, να καταστρέφει τη υγεία του και το περιβάλλον με την υπερκατανάλωση, να κυλιέται από ουσία σε ουσία μέχρι να γεράσει και να σέρνεται από φάρμακο σε φάρμακο, αλλά να κάνει οικογένεια δεν μπορείς να του υποδείξεις να κάνει. Τι καλό  που είναι το κράτος.... Συγκινήθηκα πάλι....