Γονείς: Πως να δημιουργήσετε μία Ιδιοφυΐα

Σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, οι άνθρωποι που ήταν εξαιρετικά έξυπνοι ήταν αυτοί που τελικά έκαναν τη διαφορά, που άλλαξαν τη ζωή τους αλλά και τον ρούν της ιστορίας. Εφηύραν το αδιανόητο, έλυσαν το άλυτο, ανακάλυψαν το κρυφό και επινόησαν το χρήσιμο. Δυστυχώς, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα το κοινό μεταξύ τους. Κάποιοι από αυτούς ήταν μορφωμένοι, όπως εκείνοι που έλυσαν τα μαθηματικά προβλήματα, πολλοί άλλοι όμως ήταν απλοί άνθρωποι, όπως αυτός που εφηύρε το υνί ή κάποιο κράμα μετάλλων ή κάποια τεχνική σε οποιαδήποτε τέχνη.

Μερικοί ήταν καλοί άνθρωποι , άλλοι ήταν στρυφνοί κι ανάγωγοι όπως ο νεύτωνας.
Μερικοί ήταν οικογενειάρχες ή μονόχνωτοι, άλλοι ήταν γλεντζέδες ή τσιγγούνηδες.
Οι περισσότεροι ήταν αυθεντίες στον τομέα τους αλλά κοινοί θνητοί κατά τα άλλα. Κάποιοι άλλοι διέπρεψαν σε τομείς εντελώς διαφορετικούς από την επίσημη απασχόλησή τους. Ο Ιούλιος Βερν ήταν δήμαρχος που ποτέ δεν ταξίδεψε, αλλά άλλαξε τον κόσμο από το γραφείο του.

Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει κανένα χαρακτηριστικό του ιδιοφυή άνθρωπου, ούτε κάποιο προφίλ της διάνοιας. Κανένα. Κάθε ένας είναι διαφορετικός από τους άλλους και δεν μπορεί κανείς να προβλέψει ποιό παιδί θα γίνει έξυπνο μεγαλώνοντας. Και όσοι ισχυρίζονται ότι μπορούν, πέφτουν τόσο συχνά έξω που αναγκάζονται να κρύβονται στα λαγούμια τους στο τέλος της τηλεοπτικής σεζόν.

Αρκετοί άνθρωποι αυξημένης ευφυίας χαρακτηρίζονταν από ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα, οι οποίες όμως είναι κοινές σε όλους, και μόνο κατά τύχη έτυχε ο διάσημος να έχει κι αυτή, όπως και μύριοι άλλοι που δεν έτυχε να γίνουν διάσημοι. Βάσει αυτής της εσφαλμένης αντίληψης, πολλοί δικαιολογούν παρατυπίες στον εαυτό τους. Αν κάποιος είναι κακοντυμένος, ας πούμε, δεν είναι γιατί είναι τσαπατσούλης και βρωμιάρης αλλά γιατί έτσι έκανε και ο τάδε επιστήμων. Μακάρι να ήταν έτσι, γιατί αυτό θα σήμαινε πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να λύνουν προβλήματα. Πολύ συχνά όμως, μένουμε με την ιδιαιτερότητα, χωρίς την προσωπικότητα. Μένουμε τσαπατσούληδες και βρωμιάρηδες, χωρίς να είμαστε ιδιοφυείς, χωρίς να έχουμε αλλάξει τίποτα και χωρίς να έχουμε βοηθήσει απολύτως κανέναν.

Γιατί εκεί έγκειται η ουσία: το τί κάνουμε για τους άλλους.

Γιατί, ποιό το νόημα να είσαι αριστοτέχνης στο οτιδήποτε, αν αυτό το κάτι το ασκείς κλεισμένος σε μία κάμαρα, και μόνο εσύ το ξέρεις; Αν την τέχνη σου δεν την θέσεις στην υπηρεσία του άλλου, τότε είναι άχρηστη, τόσο για εσένα τον ίδιο όσο και για τον κόσμο, τον κριτή των πάντων.

Και εδώ είναι αυτό που σπρώχνει μπροστά τους έξυπνους άνθρωπους να γίνουν ιδιοφυΐες. Αυτός ο
θαυμαστός συνδυασμός, εξυπνάδας, με ότι αυτό συνεπάγεται και προϋποθέτει, με την ατσάλινη θέληση να δω τί αποτέλεσμα θα έχει στον κόσμο αυτό που μόλις έφτιαξα. Έφτιαξα μία τεχνολογία, πως την δέχτηκαν οι άνθρωποι; Τη θέλουν γιατί είναι καλή ή την απέρριψαν γιατί είναι ανούσια;
Πίσω στο σχεδιαστήριο, γιατί αυτό που μου αρέσει πρέπει να το δώσω στους ανθρώπους.

Και αυτό δε διδάσκεται.
Ή που υπάρχει μέσα μας από μόνο του, ωθώντας μας ακατάπαυστα σαν αλογόμυγα να ανακαλύψουμε κι άλλα, να κάνουμε κι άλλα, να βγάλουμε από μέσα μας γραμματική, ντομάτες, μουσική, χρήματα, χαρτί και σίδερο ή φάρμακο και σκέψη, ή που η θέληση αυτή δεν υπάρχει και δεν μας ωθεί σε τίποτα.

Μία καλή εκπαίδευση θα μας βοηθήσει να είμαστε καλοί στα καθημερινά πράγματα, μία ανώτερη μόρφωση θα μας βοηθήσει να αναρριχηθούμε επαγγελματικά και κοινωνικά, αλλά δυστυχώς οι διάνοιες είναι ζήτημα τύχης πότε θα προκύψουν.
Και στη διάρκεια της ιστορίας, οι διάνοιες δεν ήταν πάντα αυτοί που πήγαν σε σχολεία.