Είναι περίεργο ,για όποιον δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ, το γεγονός ότι τα αισθήματα μένουν ενώ οι γνώμες φεύγουν. Δεν είναι περίεργο αν το καλοσκεφτείς, γιατί μία γνώμη βασίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι μεταβάλλονται μεταβάλλοντας και τις γνώμες, ενώ τα αισθήματα πηγάζουν από μέσα μας το οποίο μέσα μας παραμένει πάντα ίδιο.
Πολλές φορές υποτιμάμε αυτό που ονομάζεται συναίσθημα για να ευνοήσουμε αυτό που ονομάζουμε
λογική, όμως ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Το αίσθημα γεννιέται και αυτό στον εγκέφαλο. Το αίσθημα είναι και αυτό προϊόν εγκεφαλικής επεξεργασίας δεδομένων, ακριβώς όπως και η λογική, άρα παίζει (ή θα έπρεπε να παίζει) τον ίδιο ρόλο στην λήψη αποφάσεων.
Παράδειγμα. Βλέποντας ένα παιδί να κλαίει, μερικές φορές νιώθουμε λύπηση ενώ κάποιες άλλες νιώθουμε θυμό. Κάτι μέσα μας μας προειδοποιεί για τον λόγο του κλάματος ή για τη δική μας ικανότητα και κατάσταση σε σχέση με το κλάμα. Και βάσει αυτού του συναισθήματος, θα ανταποκριθούμε στο κλάμα. Και εδώ μπαίνει η ομορφιά.
Η ομορφιά είναι σύμβολο του καλού και του υγιούς, γιατί ό,τι είναι υγιές έχει καλή όψη, όπως το ώριμο φρούτο έχει θελκτική όψη ενώ το σάπιο ή το άγουρο έχει αποτρεπτική όψη. Η ομορφιά είναι το σύνθημα. Αλλά όπως στη φύση τα παράσιτα και οι άρπαγες χρησιμοποιούν την ομορφιά ώς δόλωμα, έτσι και οι άνθρωποι στις κοινωνίες τη χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο, κυρίως για να μας πάρουν τα ωραία μας λεφτάκια.
Κατ'επέκταση, όπως και στη φύση επιζεί όποιος έχει την ευφυΐα να ξεχωρίσει το δόλωμα από την πραγματική ομορφιά, το κόκκινο του ώριμου φρούτου από το κόκκινο του δηλητήριου, έτσι και στις τεχνητές μας κοινωνίες επιζεί όποιος έχει δυο δράμια μυαλό να ξεχωρίσει την πλαστή από την πραγματική ομορφιά. Ποιά είναι η πραγματική ομορφιά;
Δύσκολα απαντάς αυτό το ερώτημα.
Προσωπικά, αλλά πολύ προσωπικά όμως, η πραγματική ομορφιά είναι αυτή που σε ωφελεί, αυτή που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος και ολόκληρος, που δεν σε δεσμεύει αλλά σου δίνει ώθηση να πας παρακάτω, σου δίνει ώθηση να κάνεις το ταξίδι σου. Η πραγματική ομορφιά δεν εκβιάζει ούτε εκβιάζεται, ούτε βιάζει ούτε βιάζεται. Αν χρειαστεί βία ή εκβιασμός, τότε δεν είναι ομορφιά. Αν σε δεσμεύει ή σε περιορίζει, τότε δεν είναι ομορφιά, αλλά δόλωμα. (για αυτό οι γυναίκες είναι όλες....)
Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται από το τί κάνει ο άλλος, αλλά από εμάς τους ίδιους και το τί συμβαίνει ενδοκρανιακά μέσα στο νού μας. Είναι καταπληκτικό το τί εργαλεία έχουμε στο νοητικό οπλοστάσιό μας, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.
Ακόμα πιο εκπληκτικό βρίσκω το γεγονός ότι η ομορφιά δεν αποτελεί μόνο το σύνθημα της επιβίωσης, αλλά και το κλειδί της αναζήτησης σε όλα τα επίπεδα.Ακολουθώντας τα χνάρια του ωραίου, βρίσκουμε νόμους της φύσης φτάνοντας τελικά στη γνώση. Αγαπώντας το ωραίο, κατανοούμε το τί συμβαίνει γύρω μας.
Για άλλη μία φορά, τα δολώματα είναι πολύ επικίνδυνα...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Κατ'αρχάς, τα είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό.
Δεύτερον, έτυχε κάτι.
Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ανέρτησε το βίντεο που έχω παρακάτω. Εγώ το πήρα και το έδειξα στους μαθητές μου και τότε συνέβη κάτι το εκπληκτικό: μου έκαναν ερωτήσεις για κάτι εκτός από το φέσημπουκ! Παιδιά που έχουν μπουχτίσει κονσερβοποιημένα μαθήματα και τυποποιημένη επικοινωνία, έδειξαν ενδιαφέρον για κάτι πέραν του εαυτού τους και πέραν του "τί πρέπει να κάνω για να πάρω βαθμό". Έμειναν με το στόμα ανοιχτό και έλεγαν "Τι λέτε τώρα κυρία!" ή ακόμα "Σοβαρολογείτε τώρα;" "Και πως γίνεται αυτό;". Κανείς, βλέπεις, δεν τους είχε πεί για τις μαύρες τρύπες, ώς τώρα. (δάσκαλοι, ακούτε; τόσα θαύματα τριγύρω κι εσείς να βγάλετε την ύλη...) Μου έκαναν χίλιες ερωτήσεις και ήθελαν να μάθουν τα πάντα, τόσο που ξέχασαν το κουδούνι. Έμαθα κατόπιν ότι κατέβασαν το τραγούδι στα κινητά τους και έμαθαν απ'έξω τους στίχους. Έμαθα ότι έψαξαν και είδαν τα υπόλοιπα βίντεο του είδους που έχουν να κάνουν με άλλα θέματα.
Ήταν σα να τους ράγισα το κρανίο για να μπεί το φως μέσα.
Αυτό ήταν πολύ όμορφο.
Πολλές φορές υποτιμάμε αυτό που ονομάζεται συναίσθημα για να ευνοήσουμε αυτό που ονομάζουμε
Παράδειγμα. Βλέποντας ένα παιδί να κλαίει, μερικές φορές νιώθουμε λύπηση ενώ κάποιες άλλες νιώθουμε θυμό. Κάτι μέσα μας μας προειδοποιεί για τον λόγο του κλάματος ή για τη δική μας ικανότητα και κατάσταση σε σχέση με το κλάμα. Και βάσει αυτού του συναισθήματος, θα ανταποκριθούμε στο κλάμα. Και εδώ μπαίνει η ομορφιά.
Η ομορφιά είναι σύμβολο του καλού και του υγιούς, γιατί ό,τι είναι υγιές έχει καλή όψη, όπως το ώριμο φρούτο έχει θελκτική όψη ενώ το σάπιο ή το άγουρο έχει αποτρεπτική όψη. Η ομορφιά είναι το σύνθημα. Αλλά όπως στη φύση τα παράσιτα και οι άρπαγες χρησιμοποιούν την ομορφιά ώς δόλωμα, έτσι και οι άνθρωποι στις κοινωνίες τη χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο, κυρίως για να μας πάρουν τα ωραία μας λεφτάκια.
Κατ'επέκταση, όπως και στη φύση επιζεί όποιος έχει την ευφυΐα να ξεχωρίσει το δόλωμα από την πραγματική ομορφιά, το κόκκινο του ώριμου φρούτου από το κόκκινο του δηλητήριου, έτσι και στις τεχνητές μας κοινωνίες επιζεί όποιος έχει δυο δράμια μυαλό να ξεχωρίσει την πλαστή από την πραγματική ομορφιά. Ποιά είναι η πραγματική ομορφιά;
Δύσκολα απαντάς αυτό το ερώτημα.
Προσωπικά, αλλά πολύ προσωπικά όμως, η πραγματική ομορφιά είναι αυτή που σε ωφελεί, αυτή που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος και ολόκληρος, που δεν σε δεσμεύει αλλά σου δίνει ώθηση να πας παρακάτω, σου δίνει ώθηση να κάνεις το ταξίδι σου. Η πραγματική ομορφιά δεν εκβιάζει ούτε εκβιάζεται, ούτε βιάζει ούτε βιάζεται. Αν χρειαστεί βία ή εκβιασμός, τότε δεν είναι ομορφιά. Αν σε δεσμεύει ή σε περιορίζει, τότε δεν είναι ομορφιά, αλλά δόλωμα. (για αυτό οι γυναίκες είναι όλες....)
Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται από το τί κάνει ο άλλος, αλλά από εμάς τους ίδιους και το τί συμβαίνει ενδοκρανιακά μέσα στο νού μας. Είναι καταπληκτικό το τί εργαλεία έχουμε στο νοητικό οπλοστάσιό μας, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.
Ακόμα πιο εκπληκτικό βρίσκω το γεγονός ότι η ομορφιά δεν αποτελεί μόνο το σύνθημα της επιβίωσης, αλλά και το κλειδί της αναζήτησης σε όλα τα επίπεδα.Ακολουθώντας τα χνάρια του ωραίου, βρίσκουμε νόμους της φύσης φτάνοντας τελικά στη γνώση. Αγαπώντας το ωραίο, κατανοούμε το τί συμβαίνει γύρω μας.
Για άλλη μία φορά, τα δολώματα είναι πολύ επικίνδυνα...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Κατ'αρχάς, τα είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό.
Δεύτερον, έτυχε κάτι.
Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ανέρτησε το βίντεο που έχω παρακάτω. Εγώ το πήρα και το έδειξα στους μαθητές μου και τότε συνέβη κάτι το εκπληκτικό: μου έκαναν ερωτήσεις για κάτι εκτός από το φέσημπουκ! Παιδιά που έχουν μπουχτίσει κονσερβοποιημένα μαθήματα και τυποποιημένη επικοινωνία, έδειξαν ενδιαφέρον για κάτι πέραν του εαυτού τους και πέραν του "τί πρέπει να κάνω για να πάρω βαθμό". Έμειναν με το στόμα ανοιχτό και έλεγαν "Τι λέτε τώρα κυρία!" ή ακόμα "Σοβαρολογείτε τώρα;" "Και πως γίνεται αυτό;". Κανείς, βλέπεις, δεν τους είχε πεί για τις μαύρες τρύπες, ώς τώρα. (δάσκαλοι, ακούτε; τόσα θαύματα τριγύρω κι εσείς να βγάλετε την ύλη...) Μου έκαναν χίλιες ερωτήσεις και ήθελαν να μάθουν τα πάντα, τόσο που ξέχασαν το κουδούνι. Έμαθα κατόπιν ότι κατέβασαν το τραγούδι στα κινητά τους και έμαθαν απ'έξω τους στίχους. Έμαθα ότι έψαξαν και είδαν τα υπόλοιπα βίντεο του είδους που έχουν να κάνουν με άλλα θέματα.
Ήταν σα να τους ράγισα το κρανίο για να μπεί το φως μέσα.
Αυτό ήταν πολύ όμορφο.
3 σχόλια:
Όντως, γεννιέται στον εγκέφαλο και όντως είναι προϊόν εγκεφαλικής επεξεργασίας.
Διαφορετικού όμως εγκεφαλικού συστήματος, του οποίου η λειτουργία σχετίζεται με την αυτοαντίδραση του οργανισμού και όχι με τα τμήματα της λογικής που αναπτύχθηκαν αργότερα δίνοντας στον άνθρωπο τη δύναμη που του λείπει σε σχέση με τα υπόλοιπα όντα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δε λογαριάζω το συναίσθημα, αλλά ότι προσπαθώ και καλό είναι να προσπαθεί κάνει, τις σημαντικές αποφάσεις να τις στηρίζει και σε ανεξάρτητες λογικές σκέψεις και όχι μόνο σε αυτό.
Μπορείς λοιπόν να το δεις σαν οδηγό, σαν αυτό που βάζει τα ερωτήματα προς απάντηση στη λογική, αλλά όχι σαν αντικαταστάτη της!
Θυμάμαι τον φυσικό μας στη δευτέρα λυκείου, γιατί ήταν ο πρωτος καθηγητής που έκανε κάτι ανάλογο, μόνο με το λόγο του και κάποια σχεδιάκια στον μαυροπίνακα, και συνεπήρε όλη την τάξη μας. Απο τότε μόνο σε ένα συνέδριο του Τσολάκη με τίτλο Γλώσσες και Γλώσσες είδα τον Γραμματικάκη, για 'μενα κορυφαία μορφή έκτοτε, να μετατρέπει ένα κοιμισμένο αμφιθέατρο από τις 3 προηγούμενες διαλέξεις, που έριξαν σε διανοητικό λήθαργο το γεμάτο αμφιθέατρο, σε έναν ζωντανό ενιαίο οργανισμό που κοινωνούσε και επικοινωνούσε με αλήθειες συμπαντικές και αμφιβολίες ανθρώπινες. Κορυφαία εμπειρία. Πολύ μου άρεσε και ο κύριος που προτείνεις. Καλημέρα!
Εμένα μου αρέσει που πολλοί επιστήμονες όταν ενθουσιάζονται για μία ανακάλυψη την περιγράφουν ως "όμορφη".
Τζωρτζίνα, είναι λίγοι τέτοιοι στην πιάτσα.
Δημοσίευση σχολίου