Ένα για τη Ζέτα

Καταρχάς, έχει μία μυτόγκα που δεν είναι καθόλου σικ αλλά, αντιθέτως, αποτελεί μια κακής αισθητικής στραβή γκουμούτσα καταμεσίς στο πρόσωπό της. Θα μου πείς, δε φταίει, η δύσμοιρη. Έτσι γεννήθηκε. Θα το δεχτώ. Αν όμως με αυτή τη γκουμούτσα παίζει ρόλους λολίτας και ανέμελης νέας, ε, τότε είναι το λιγότερο αταίριαστο. (Αλήθεια, τώρα που είπα αταίριαστο, που είναι εκείνο το παληκάρι ο αταίριαστος;) Και συνεχίζω.

Δεύτερον,  εξετάζοντας το υπόλοιπο πρόσωπο παρατηρεί κανείς ότι, εκτός από τη μυτόγκα, είναι και άλλα χαρακτηριστικά που δεν δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Έχει ένα σαγόνι σαν του στήβεν σηγκάλ, ασύμμετρο στόμα και φρύδια σαν του γέρου καραμανλή και γωνίες πολύ οξείες για να είναι θυληκές. Υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε το χρώμα του μαλλιού βοηθάει, ούτε το μεηκάπ, ούτε τα ωραία ρούχα, που ομολογουμένως της διαλέγουν με περισσή προσοχή οι παραγωγοί της. Ότι και να βάλει, μοιάζει με άντρα. Ούτε καν τραβεστί, διότι εκείνοι, έχουν έναν τρόπο και την αντρίλα την γυρίζουν αλλιώς.

Με τέτοια φυσιογνωμία, θα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη ως κακιά, όπως η αλήστου μνήμης τασώ καββαδία, που την θυμίζει έντονα.

Αντί αυτού, όμως, επιμένει να παίζει ξανά και ξανά τον ίδιο ρόλο, αυτόν της ωραίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει προσόντα για άλλους ρόλους. Και αφού συνεχώς εμφανίζεται σε ίδιες σειρές ίδιου καναλιού, τότε δε μένει παρά υποθέσει κανείς ότι καποιανού κόρη, γκόμενα, ξαδέρφη, είναι και βρίσκει πλάτες.

Δικαίως λοιπόν, της απονέμεται το Ωμό Λουκάνικο.

ΥΓ: για τη Δούκα μιλάμε πάντα.