Πως να γίνετε αντιπαθής (100% επιτυχία - άμεσα αποτελέσματα)

Μπήκα περιχαρής στο κατάστημα οικείου προσώπου του ευρύτερου οικογενειακού μου περιβάλλοντος που δραστηριοποιείται στον χώρο των ζωικών προιόντων, εκεί κοντά στη γειτονιά δίπλα από τη σχολή καράτε. Απέναντι από το μιχάλη με τα ηλεκτρονικά, για όσους είναι σχετικοί.

-Καλημέρα, τί κάνεις;
-Καλημέρα. καλά , εσύ;
-Καλά. Που τα έχεις τα παιδιά;
-Σπίτι, έχουν απεργία.
-Ααααα, είπες στα παιδιά γιατί είναι η απεργία;
-Τι να πω, ρε Μπιχλιμούθρα, πως να εξηγήσεις τέτοια κατάσταση; Εδώ εμείς και δεν ξέρουμε ποιός   έχει το δίκιο.
-Αυτό δεν είναι με το δίκιο. Είναι κάτι που μας βλάπτει όλους.
-Κοίτα, δίκιο έχουν οι άνθρωποι, και απεργούν, αλλά πριν εσύ ήσουν ευχαριστημένος; Εγώ δεν  ήμουν. Πήγαιναν τα παιδιά όλο το πρωί στα γυμνάσια και στα λύκεια, κι αν δεν ήταν τα φροντιστήριο  ούτε ένας δεν θα πέρναγε στις σχολές. Ούτε ένας! Αφού και τα ίδια τα παιδιά το λένε "Κάνουμε  κατάληψη γιατί έτσι κι αλλιώς με το φροντιστήριο μελετάμε".
-Ε, ναι...
-Και σα να μην έφτανε αυτό, πάνε 15 χρονών και έχουν εμμονές και άγχη, όπως οι μεγάλοι. Και  εξαρτήσεις. 14 χρονών και να είναι 12 ώρες στην καρέκλα; Και να σου λέει ο άλλος μελέτα κι άλλο;
-Ναι, ε, σωστό κι αυτό.
-Εμ! Και το άλλο; Άντε, και πήγαν όλο το πρωί στο μάθημα. Άντε, και πήγαν και 3 με 10 το απόγευμα  στα φροντιστήρια. Μα που τελειώνουν το σχολείο και δεν ξέρουν ούτε που είναι η Λάρισα; Τόσες  ώρες, τόσος κόπος και να βγαίνουν άσχετα! Είναι αυτό σωστό; Δίκαιο; Και, ενώ δουλεύουν μισή  ημέρα, πληρώνονται ολόκληρη και σα να μην έφτανε αυτό, όλα τα συνδικαλιστικά τους τα  κανονίζουν πάνω στις ώρες μαθήματος! Και να οι "συνελεύσεις" και δώσ'του οι "εκλογές" και να τα  "συμβούλια".... Χάθηκε ο κόσμος να τα κάνουν αυτά το απόγευμα; Τις συνελεύσεις γονέων και  κηδεμόνων πως μπορούν και τις κάνουν απόγευμα ενώ τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις όχι;
 Να σου πω γιατί; Γιατί τους χαλάμε τα ιδιαίτερα. Άρα, ενώ από τη μία έχουν δίκιο, γιατί η κυβέρνηση αντί να  διορθώσει οτιδήποτε, απλά κόβει κεφάλια και δικαιώματα, από την άλλη και το πρίν δεν θεωρώ ότι  έπρεπε να συνεχιστεί.

(Σε αυτό το σημείο χτύπησε, αργά, το πρώτο καμπανάκι. "πάλι άνοιξα το στόμα μου" σκέφτηκα. Ο Μπιχλιμούθρας, ενώ συνήθως μου ετοίμαζε την παραγγελία μου με χαμόγελο και με το πάσο του όσο λέγαμε τα τετριμμένα που μπορεί να λέει ένας τακτικός πελάτης με τον σχεδόν συγγενή του, τώρα ήταν σοβαρός και εντός τριών δευτερολέπτων τα είχε όλα έτοιμα. Όταν το αντελήφθην ήταν, όμως, ήδη αργά. Δεν μπορούσα πλέον, να μπαλώσω τίποτα, οπότε τελείωσα συνοπτικά την κουβέντα μου)

- Οπότε, άντε να βρείς ποιός έχει το δίκιο και ποιός έχει το άδικο. Κι άμα το βρείς, εξήγα το και στα    παιδιά.
-Ναι, ναι (ου να μου χαθείς κάργια!)
  Καλά τα λές (σύρε και γ@#!σου, που σε φέραμε στο γάμο να μας πείς και του χρόνου!)
  Καλημέρα, γειά . (άει παράτα μας τσούγδω, μεσημεριάτικα. βλαμμένη, ηλίθια, συστεμική      ρουφιάνα! Άντε γειά, κυρά μου. Άντε γειά!)


Έτσι, λοιπόν, κατάφερα να με αντιπαθεί ακόμα ένας άνθρωπος. Συνήθως, όταν ξέρω ότι κάποιος έχει ορισμένες απόψεις-συμφέροντα-σχέσεις με ορισμένα θέματα, φροντίζω να μην είμαι δηκτική ούτε προκλητική ούτε προσβλητική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματικά δεν γνωρίζω γιατί το πήρε τόσο προσωπικά, πάντως αν ήσασταν μπροστά θα βλέπατε κι εσείς ότι σχεδόν με πέταξε έξω από την πόρτα. Αν ήξερα ότι είχε ευαισθησία σε αυτό το ζήτημα, τότε θα έλεγα κάτι πιο ουδέτερο, όπως "μα έτσι πάνε να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της παιδείας;" ή ίσως κάτι ακόμα πιο πολίτικαλι κορέκτ όπως το περίφημο"είναι όλοι τους απατεώνες" και το ωλ-τάημ-φέηβουριτ "μα η παιδεία; το πιο ιερό από όλα;" που σου επιτρέπουν να μην εκτίθεσαι μεν, χωρίς να πείς ψέμματα, δε.


  Είμαι, θαρρώ πρωταθλήτρια και προκαλώ οποιονδήποτε σε αγώνα αντιπάθειας.

Μήπως πάσχεις και δεν το ξέρεις;

Είναι γνωστό ότι η ψυχολογία ακολουθεί την πορεία της ιστορίας και της κοινωνίας.

Το τί θεωρείται φυσιολογικό και τί θεωρείται ασθένεια επηρρεάζεται σε τεράστιο βαθμό από την εποχή και τις μοντέρνες τάσεις.

Ιδού λοιπόν, μια λίστα με νέες ψυχολογικές ασθένειες, και μερικές παλιές αναθεωρημένες με μοντέρνα κριτήρια.

Μπαφο-φοβία: Είναι super trendy και τρελά επαναστατικό (απο το 70) το να λιώνεις στο μπάφο. Αν κάποιος ακόμη επιμένει να μην είναι χασισάκιας, σίγουρα κάποιο πρόβλημα έχει..

Στρεητικό Σύνδρομο : Η παράλογη επιμονή να μην παριστάνεις τη λεσβία. Αναφέρεται στις έφηβες και νεαρές γυναίκες που ΔΕΝ έχουν ψευτο-λεσβιακές φωτογραφίες στο facebook, και ΔΕΝ λένε ότι και καλά είναι άνετες με το λεσβιακό και γιατί όχι θα το κάναν.

Παλιμπαιδισμός: Όταν μια 12χρονη κοπέλα επιμένει να παίζει κρυφτό και να βλέπει παιδικά, αντί να παρτουζώνεται και να ανεβάζει video στο youporn, όπως αρμόζει στην ηλικία της.

Αντικοινωνικότητα: Η πεισματική άρνηση ενός ατόμου να είναι κοινωνικά ενεργός, δηλαδή να συμμετέχει σε facebook, twitter και βιντεοπαιχνίδια. Συχνά συμβαίνει υπό την πρόφαση ότι “η πραγματική ζωή είναι έξω”-βλέπε και εμμονές/ παραισθήσεις.

Εμμονές/ παραισθήσεις: Δημιουργία εξωφρενικών θεωριών, και παράλογη προσκόλληση σε αυτές. Πχ ότι ΔΕΝ φταίνε οι ψεκασμοί για τα χάλια μας, ότι ΔΕΝ φταίνε οι μασόνοι και οι Εβραίοι για κάθε μαλακία που κάνουμε, και άλλα παράδοξα.

ΑντΟιδιπόδειο Σύνδρομο: Η λανθασμένη βεβαιότητα ότι ΔΕΝ θες ούτε ποτέ θέλησες να γαμήσεις τη μάνα σου, το οποίο δε στέκει, αφού το είπε ο Φρόυντ.

Αγοραφοβία: Το να μη πηγαίνεις σε κλαμπ, επειδή σε ενοχλεί να αιμορραγούν τα αυτιά σου από την ένταση της μουσικής, και να κάθεσαι όρθιος και στριμωγμένος. Θα έπρεπε να γουστάρεις.

Ομοφοβία: Το να μην είσαι gay

Agamostavrious Internetilis: Όταν έχεις παραπάνω από μια μέρα να βρίσεις κάποιον στο internet. Παρόμοια ασθένεια με την Nonkingofall Internetilis, όπου έχεις παραπάνω από μια μέρα να αναπτύξεις στο internet τη θεωρία σου για τα πάντα στη γη, τη θάλασσα, τον αέρα και το διάστημα.

Ας μιλήσουμε για τον φασισμό

Ας υποθέσουμε πως εγώ, η συγκεκριμένη γυναίκα, επιθυμώ να ασχοληθώ με τα κοινά. Ας πούμε ότι θέλω να γίνω δημοτικός σύμβουλος ή βουλευτής. Θα το μπορέσω;
Όχι, φυσικά.

Ο λόγος δεν είναι ότι μου λείπουν κάποια διαπιστευτήρια, αλλά είναι πολύ πιο απλός. Ο λόγος που δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα κοινά εκτος από το να ξεσπάω στο μπλογκ ή με τους φίλους μου στην ταβέρνα είναι ότι δεν ανήκω σε ορισμένη ομάδα και αυτό ισχύει και για πιο άξιους ανθρώπους, πιο ευκατάστατους και πιο παθιασμένους. Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια κλικών.

Αυτό τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων είναι για εμένα απροσπέλαστη. Ψηφίζεται στη βουλή αύξηση του μισθού των βουλευτών, και ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται απ'έξω, φωνάζοντας όχι πάλι ρε πούστη μου, οι βουλευτές λένε "μας ψηφίσατε άρα ό,τι κάνουμε το εγκρίνετε" και παριστάνουν (με μεγάλη επιτυχία) τον βουλγαράκη. Ακόμα και με το όπεν γκοβ που έκανε ο γαπ, τα ερωτήματα είναι διατυπωμένα με τόση ασάφεια, με τόσο ακαταλαβίστικους, για τον μέσο άνθρωπο, όρους, που καταντά γελοίο, αφού αποκλείει ομάδες, την πλειοψηφεία των ενδιαφερόμενων στην ουσία. Βάζεις, ας πούμε, στη διαβούλευση, τον φόρο για τα ακίνητα. Ο μέσος έλληνας που (ακόμα) έχει σπίτι δεν γνωρίζει τους όρους με τους οποίους διατυπώνονται οι διάφορες διατάξεις. Όχι να φέρει επιχειρήματα, ούτε να τα διαβάσει δε μπορεί, τα όπεν γκοβ και αηδίες. Άρα, στην ουσία, έχεις θέσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εκτός συζητήσεως, παρόλο που αν σε ρωτήσει κανείς αργότερα θα πείς "εγώ το έβαλα στη διαβούλευση, ο κόσμος είπε τη γνώμη του" και σαντον πιλάτο θα πλύνεις τα χέρια σου μεν, ο άλλος θα σταυρωθεί όμως, δε.

Αποκλεισμός από τα κοινά σημαίνει επίσης ότι δεν μπορώ να ακουστώ. Στα μήντια, ειδικά από το κλείσιμο της ερτ και μετά, δεν ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από κυβερνητική προπαγάνδα. Λυριτζής, οικονόμου, εκείνοι οι γραφικοί στο μέγκα, χασαπόπουλος και άλλοι, όλοι , μα όλοι γλύφουν τον κώλο του Σαμαρά, και κανείς, δεν επιτρέπει να ακουστεί αυτά που κυριολεκτικά φωνάζουν οι άνθρωποι στους δρόμους.

Το χειρότερο από όλα;

Την αντίρρηση και την απέχθεια την έχουν βαφτίσει αντιμνημονιακή στάση, λες και πριν το μνημόνιο δεν τους είχαμε καταλάβει, δεν τους είχαμε βαρεθεί με τις κομπίνες τους και τις μίζες τους και τις ρουφιανιές τους.

Δεν είναι το μνημόνιο, ρε γελοίε, είναι που εδώ και 100 χρόνια τρώτε και κλέβετε, και δεν αφήνετε τον κοσμάκη να δουλέψει για να φάει, κι ακόμα διατείνεστε πως είστε ελίτ. Και μόλις πούμε "να μην στοχοποιηθεί η επιχειρηματικότητα" πάτε και δίνετε μπόνους, φοροαπαλλαγές και εκπτώσεις στους φίλους σας τους εφοπλιστές, μην τυχόν και σας μαραθούν, αλλά εκείνους που φορολογείτε, εκείνους που φωνάζουν, τους στοχοποιείτε με πάτημα στο λαιμό.

Άρα, όταν δε μου επιτρέπεις τη συμμετοχή, όταν δεν μου επιτρέπις την έκφραση και όταν, για να διασπάσεις την αντιμνημονιακή ψήφο, δέχεσαι να μπεί στη βουλή η χρυσή αυγή, την οποία εσύ δημιούργησες, σαν αδερφάκια κόμματα, τότε δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Αν αφήσεις το καζάνι πάνω στη φωτιά, τότε δεν μπορείς να απαιτείς να μην βράσει.

Άρα, φασίστας δεν είναι ο χρυσαυγίτης, γιατί ο χρυσαυγίτης δεν εθα έβγαινε από την τρύπα του αν δεν είχε τη σιγουριά ότι έχει "πλάτες" πίσω του.
Φασίστας είναι ο δικτάτορας.

Το κακό σαν έννοια

Οι αναφορές στον σατανά ήταν κάποτε πολύ πιο δραματικές. Τον συσχετίζαμε με το φίδι και τον λύκο και πάντα, μα πάντα έλεγε ψέμματα και ήταν πονηρός.

Στην εξελιγμένη μας κοινωνία το κακό σαν έννοια ατόνησε, ίσως διότι μάθαμε να εξετάζουμε την πραγματικότητα από περισσότερες γωνίες εκτός από τη δική μας αλλά και ίσως επειδή δεν έχουμε στο εγγύς περιβάλλον μας λύκους και φίδια. Είμαστε πιο διαλλακτικοί, δεχόμαστε τις πολλαπλές ερμηνείες της κάθε λέξης ή πράξης, κατανοούμε το βαθύτερο αίτιο του κάθε γεγονότος, μέχρι ενός σημείου, φυσικά.

Κι όμως η φύση του κακού δεν άλλαξε, κι ας κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, κι ας παριστάνουμε τους πολιτισμένους και τους ψύχραιμους όταν το βλέπουμε. Κι ας έχουμε εκπαιδευτεί να αδρανούμε μπροστά του, κι ας έχουμε διδαχθεί πως το κακό είναι ακόμα μία οπτική γωνία.

Κι όμως, κοιτώντας τις παλιές ζωγραφιές, το κακό απεικονίζεται πιστά και με σαφήνεια. Κακό και σατανάς είναι ο θάνατος και ο πόνος.

Αν πιστεύεις σε κάποιο σύστημα πιάνεται για θρησκεία;

Κανονικά θα έπρεπε γιατί η λειτουργία της πίστης δρα με τον ίδιο τρόπο στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αν πιστεύεις στο θεό βλέπεις παντού τον θεό, αν πιστεύεις στην επιστήμη βλέπεις παντού την επιστήμη και κάποιος αρχαίος έβλεπε παντού αριθμούς, ενώ κάποιος άλλοε έβλεπε τα πάντα σαν ένα ποτάμι που ρέει, πίστευε στην αλλαγή και έβλεπε παντού την αλλαγή.

Ας κάνουμε ένα πείραμα. Βάλτε ένα βίντεο στο γιουτιούμπ σε γλώσσα άγνωστη για εσάς.  Προφανώς, δεν θα καταλάβετε τίποτα Μετά, ψάξτε και βρείτε, πάλι από το διαδίκτυο, το πως προφέρεται μία κοινή λέξη, όπως "είναι" ή "έχει" και ξανα-ακούστε το βίντεο. Το σίγουρο είναι πως θα μπορέσετε να εντοπίσετε και να αναγνωρίσετε αυτή τη λέξη τουλάχιστον κάποιες από τις φορές που θα αναφερθεί. Τί μας δείχνει αυτό; Μας δείχνει πως καταλαβαίνουμε και αναγνωρίζουμε αυτό που ήδη ξέρουμε. Το παντελώς άγνωστο μας διαφεύγει.

Έτσι γίνεται και με τις πεποιθήσεις μας. Μας πείθει αυτό που ήδη πιστεύουμε και τα άλλα μας φαίνονται κορακίστικα, για αυτό και όλες οι συζητήσεις μας δεν έχουν νόημα ή σκοπό, αλλά περισσότερο γίνονται για να ξαναπείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ή για να περάσει η ώρα, ή για τη χαρά της επικοινωνίας ή για να ρίξουμε τον άλλον συνάνθρωπο στο κρεβάτι, παρά για οτιδήποτε άλλο.

Τώρα, για τα θρησκευτικά στο σχολείο, ή για τα αρχαία φυσικά, είναι και πάλι το ίδιο ερώτημα που προκύπτει ξανά και ξανά: το γεγονός ότι οι άνθρωποι κάνουν ηλιθιότητες, είναι αρκετό για τους ρίξουμε στον κοινωνικό καιάδα της υποβαθμισμένης διαβίωσης;

Και ερωτώ: ποιό μάθημα διδάσκεται σωστά; Ούτε καν τα μαθηματικά δεν δίνονται με τον σωστό τρόπο στα περισσότερα σχολεία και από όλο το μεγαλείο της φιλοσοφίας που βρίσκεται πίσω από τους αριθμούς, οι μαθητές μας μαθαίνουν μόνο τα μπακαλίστικα και μάλιστα τα στρυφνά και παντελώς άχρηστα μπακαλίστικα, διότι εγώ πού θα τα χρειαστώ τα ολοκληρώματα κυρία μου που με έπρηξες στα εντεκάρια τρία ολόκληρα χρόνια; Σημαίνει, όμως αυτό πως πρέπει να καταργηθούν τα μαθηματικά; Όχι, βέβαια!

Το γεγονός πως τα αρχαία διδάσκονται όχι με την σωστή μέθοδο, αλλά περισσότερο σαν αποστήθιση τύπων και ψυχαναγκασμός και βάσανο, τόσο που αντί για την μεγαλειώδη απλότητα εκείνης της γλώσσας, τα παιδιά να μένον με μία αίσθηση σκόνης και ματαιότητας, δε σημαίνει πως πρέπει να καταργηθούν τα αρχαία αλλά ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας τους προς το αποτελεσματικότερο και προς το δημιουργικότερο. Γιατί είναι πολύ κρίμα να μην ξέρει το παιδί, ανεξαρτήτου εθνικότητος, τη λογική αυτής της γλώσσας και τις ρίζες των πάντων όσων λέμε.

Και για όσους θαρρούν πως για όλα τα κακά του κόσμου φταίει η θρησκεία, θα ήθελα να επισημάνω το πικρό γεγονός πως οι άνθρωποι δε χρειάζονται τη θρησκεία για κάνουν ηλιθιότητες. Οι άνθρωποι, μέσα στην αδυναμία τους, γίνονται μικρόψυχοι, ζηλιάρηδες, άπληστοι, εγωπαθείς και σκληροί. Αυτό δεν το άλλαξε ποτέ κανείς. Οι θρησκείες έδωσαν σε δύσκολους καιρούς λύσεις σε τρομακτικά προβλήματα, όπως πως να μην πεθάνεις από πείνα και πως να μην πάθεις αφροδίσια νοσήματα και πως να μην σκοτώσεις τον διπλανό σου για μία σαχλαμάρα. Όλα αυτά, μέσα στην ατέλειά τους, ήταν επιτεύγματα ασύλληπτου μεγέθους, ειδικά αν σκεφτούμε πως εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε σαπούνι, εμβόλια, αντισύλληψη, σχολείο, νερό στα σπίτια, ούτε ζάχαρη, ούτε καφές, ούτε σοκολάτα, ούτε μουσικούλα να ξεδίνεις όταν έχεις σεκλέτια. Είναι απίστευτα αλαζονική η στάση των τωρινών ανθρώπων, και είναι τρομακτικό το πόσο χειρότεροι από τους προγόνους μας θα ήμασταν χωρίς τα προαναφερθέντα προνόμια.

Σε αυτό το σημείο, θέλω για πολλοστή φορά να κάνω το διαχωρισμό ανάμεσα στην Εκκλησία και την θρησκεία. Θρησκεία, για εμένα, είναι η πνευματικότητα και οι αξίες που έχει μέσα του κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από το αν δηλώνει πιστός, άπιστος, αγνωστικιστής, κοκ. Αυτό που έχει μέσα του και κατευθύνει τη σκέψη και τις πράξεις του, είναι πίστη. Σε αυτή την πίστη, που κρατάει τον κάθε έναν από εμάς όρθιο και μας δίνει την ακλόνητη πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, εγώ έχω ακλόνητη πίστη και πιστεύω πως αν ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι αγαθό μέσα του, τότε είναι για όλους καλύτερα.

Για την Εκκλησία, που είναι η συστηματοποίηση της σκέψης, δεν τρέφω καμμία εκτίμηση γιατί, όπως όλα τα συστήματα, είναι απλά για τους τύπους κι ουσία μηδέν. Δεν μπορείς να συστηματοποιήσεις την σκέψη.  Πληρώνουν τους χοντρούς γέρους για να λένε κοινοτυπίες, και μετά πάνε και τρώνε από τα παγκάρια, ανταλλάσσουν λίμνες με τους Καραμανλήδες,  δίνουν άφεση στους πλανητάρχες και στέλνουν τους ανθρώπους να σκοτώνονται για να βγάζουν αυτοί λεφτάκια. Δεν είναι μόνο οι υπάλληλοι των εκκλησιών, όμως, έτσι. Είναι όλοι: οι δυ, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι λαθρέμποροι, οι πατριδοκάπηλοι, οι ιδεοκάπηλοι, οι καλλιτέχνες, οι συνδικαλιστές, οι δικηγόροι, οι εφοριακοί, όλοι, όλοι παντού.

Απλά, σαν παιδιά που πίστευαν στον αηβασίλη, περιμένουμε περισσότερα από τους υπάλληλους των εκκλησιών και όταν αποδεικνύονται μη-θεϊκοί, τότε λέμε πως δεν υπάρχουν.

Για αυτό λέω το εξής: όπως τα αρχαία, έτσι και η θρησκεία, δεν ευθύνονται για όλα τα κακά του κόσμου, ούτε αν καταργηθούν θα βελτιωθεί τίποτα. Τα αρχαία αποτελούν ένα νοητικό εργαλείο που μπορεί μεν να αφορά τη γλώσσα αλλά στην ουσία είναι για το νού ό,τι είναι για το σώμα το γυμναστήριο: ένα απίστευτο πάρε-δώσε ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο και αυτό γιατί τα κείμενα των αρχαίων διαθέτουν τέτοιο εύρος θεματολογίας και μεθόδων που το μυαλό αναγκάζεται να ξυπνήσει μόνο και μόνο για να χειριστεί το συντακτικό, πόσο μάλλον για να καταγράψει τα νοήματα. Προσωπικά, τα αρχαία ήταν για εμένα σα να έπινα καφέ.

Πάρε λίγη "επιστήμη" να σου βρίσκεται!
Να την καταργήσουμε κι αυτήν;

Η θρησκεία, αν είναι να διδάσκεται όπως γίνεται τώρα στα σχολεία, σαν μία παπαγαλίστικη κατήχηση, τότε σίγουρα είναι επιζήμια για όλους, αλλά κυρίως για την ίδια τη θρησκεία: τη βαριούνται όλοι και στο τέλος θα κλείσει το μαγαζάκι, αν μη τι άλλο επειδή διαστρέβλωσε την πραγματική θρησκεία, και από πνευματική αναζήτηση την έκανε πολιτική σκοπιμότητα.

Ο Χριστός είπε στους ανθρώπους "μην σκοτώνετε" κι αυτοί ενώ το άκουσαν, πήγαν κι έσφαξαν ένα σωρό κόσμο. Φταίει η θρησκεία ή μήπως η οργανωμένη Εκκλησία; Ο Χριστός είπε"μην νοιάζεστε για τα ρούχα" και οι άνθρωποι έκαναν σκλάβους τους ασιάτες για να πουλάνε μούρη με τα πόλο. Ο Χριστός είπε μην νοιάζεστε για το φαΐ" και οι άνθρωποι έγιναν παχύσαρκοι που βλέπουν εκπομπές μαγειρικής τρώγοντας γαριδάκια. Ο Χριστός είπε "συγχώρεσε τον διπλανό σου" κι εμείς σκοτωνόμαστε για τα λεφτά. Ο Χριστός είπε "Βοηθάτε!" κι οι άνθρωποι παίρνουν τα σπίτια των φτωχών για πέντε ψωρολεφτά στον αργυραμοιβό. Δε φταίει, λοιπόν η θρησκεία, αλλά η ανθρώπινη αδυναμία.

Για εμένα όμως η θρησκεία είναι κάτι που δε μου δίνει ούτε η τέχνη ούτε η επιστήμη ούτε η γνώση ούτε η ευμάρεια. Μου δίνει ψυχική ανάπαυση. Η επιστήμη, παρά τα δίκια της, φορτώνει τον άνθρωπο με έγνοιες και ευθύνες, χωρίς να δίνει σε αντάλλαγμα τίποτα εκτός από επιπλέον σκοτούρες και επιπλέον ευθύνες. Τη χρειαζόμαστε για να μην πεθαίνουμε από αρρώστιες, αλλά η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται και ανάπαυση, χρειάζεται ηρεμία και γλύκα, κι όχι όλην ώρα να τα μετράμε όλα με τον χάρακα, "τρία κιλά ξεκούραση, συν πέντε εκατοστά φαγητό, μείον δύο λίτρα εξυπνάδα, ίσον πέντε κιλά ζωή".

Η θρησκεία, παρόλο που απέτυχε στο να ακολουθήσει τα κοινωνικά και τεχνολογικά βήματα της ανθρωπότητας, ακόμα μέχρι και σήμερα συνεχίζει να δίνει ψυχική ανακούφιση, όπως δεν έχει καταφέρει να δώσει ούτε η ψυχολογία, ούτε η κοινωνιολογία, ούτε καμμία άλλη ανθρωπιστική ή μη επιστήμη. Και ξαναλέω: όχι η Εκκλησία. Η θρησκεία, δηλαδή, οπως έλεγα και παραπάνω, το τί έχει ο καθένας μέσα στην ψυχή του
.

Άρα, αν είναι ο άνθρωπος ηλίθιος, για αυτόν και για εμάς η μόνη ελπίδα είναι να τον βοηθήσουμε, διότι εκτός από ο ένας τον άλλον, τίποτα άλλο δεν έχουμε στα αλήθεια.

Ο-ΧΙ !!!!

Έχεις δεκαετίες που διαφθείρεις τους; πάντες και τα πάντα, έχεις κλέψει το σύστημα από όλες τις μπάντες και από όλες τις μεριές, έχειες ταΐσει στρατιές μπράβων, γλυφτών και φαρισαίων, έχεις βγάλει στα εξωτερικά ολόκληρους προϋπολογισμούς, έχεις φάει τον άμπακο με χίλια κουτάλια, έχεις χτίσει παρακράτος μέσα στο παρακράτος ώστε ακόμα και ο τίμιος να μην μπορεί να σου ξεφύγει και τώρα πας χωρίς να τιμωρήσεις ΚΑΝΕΝΑΝ να περάσεις για σωτήρας; Έχεις όλους τους κλέφτες στα υπουργεία και όλους τους υποτακτικούς των πολυεθνικών να πουλάνε ελλάδα και θες να σου πουμε και ευχαριστώ; Έχεις τα τσακάλια να σου ψέλνουν ύμνους και διθύραμβους από όσους σταθμούς άφησες ανοικτούς και θες να πιστέψω ότι κάνεις το σωστό; Έβαλες την χα στη βουλή για να μας πάρεις ότι ελευθερίες είχαμε, έχεις μετατρέψει το πολίτευμα σε στάνη και με κάθε έγκλημα πλασάρεις και από μία νέα τιμωρία; Και τολμάς να ρίχνεις λάσπη στους εκφραστές αντιρρήσεων;

O-XI !!!

Θα πέσεις, λαμόγιο.

Δε σε πίστεψα ούτε μία στιγμή.

Είσαι προδότης.

Και δε θα είναι ούτε για τα λαμόγια τους δάσκαλους και τους γιατρούς, ούτε για κανέναν άλλον που αφήνεις να φαίνεται στην τιβή.

Είναι για τα άλλα, τα πραγματικά εγκλήματα.

ΠΡΟΔΟΤΗ!

Κοινά γνωρίσματα Θρησκείας - Επιστήμης

1. Έχουν πιστούς και μάλιστα φανατικούς.
2. Επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις ιδεοληψίες των πιστών τους.
3. Διαστρεβλώνονται από την ανθρώπινη βλακεία, σκοπιμότητα, απληστία, πολιτική.
4. Ευθύνονται για εκατομμύρια (οδυνηρούς) θανάτους.
5. Δεν προσφέρουν απαντήσεις εκεί που τις χρειάζεσαι περισσότερο.
6. Διεκδικούν εγκόσμια εξουσία.
7. Διατηρούν κλειστές κλίκες και κυκλώματα.
8. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
9. Ο χώρος εργασίας τους είναι (με λιγοστές εξαιρέσεις) άνετος και μακρυά από ενοχλητικές παραστάσεις.
10. Κατέχουν τις υψηλότερες θέσεις στην κοινωνία.
11. Στα μάτια του αμύητου, μοιάζουν και τα δύο με μαγεία.
12. Είναι για το καλό μας.
13. Δε σταματάνε να μιλάνε.
14. Η ιεραρχία τους.
15. Δυσνόητη ορολογία.
16. Έχουν παρακλάδια που έχουν βγεί εκτός ελέγχου.
17. Μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Ο νούς σου στο....

Όπως ο εμπορικός αη βασίλης που είναι δημιούργημα του μάρκετινγκ, έτσι και ο όρος "ρομαντικό" είναι δημιούργημα της μοντέρνας βιομηχανίας και ελάχιστα κοινά έχει με τον αρχικό όρο που πλέον είναι ταυτόσημος με την ηλιθιότητα, ειδικά σε ότι αφορά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Και είναι χαρακτηριστικό τις τελευταίες δεκαετίες το πως έχει εξευτελιστεί ο όρος, κυρίως σε έργα, ταινίες, θεατρικά, διαφημίσεις, κοκ τα οποία

αναφέρω όχι ως ορισμό αλλά περισσότερο επειδή αποτελούν την πιο άμεσα προσβάσιμη μορφή τέχνης, αυτή που επηρρεάζει τις μάζες.

Ο νέος ορισμός του ρομαντικού περιλαμβάνει το εξής: δαχτυλίδι, λουλούδια, κεριά, μουσική ξενέρωτη, κιτς ατάκες και πολλά έξοδα που χωρίς καμμία εξαίρεση καταλήγουν σε χωρισμό. Και καταλήγουν πάντα σε χωρισμό διότι δεν επιτρέπουν στα άτομα να εκφράσουν το τί αισθάνονται, από φόβο μήπως και αν πουν κάτι λάθος θα κριθούν από κάποιον γκουρού του ρομαντισμού, συνήθως μία ηλιθια γυναίκα που αντί να δεί τον άντρα που την ποθεί, βλέπει κουσούρια για διόρθωμα. Είναι δυστυχώς, πιο επιρρεπείς  σε αυτό οι γυναίκες, είναι αλήθεια.

Ο πραγματικά ρομαντικός τρόπος, αυτός που έχει περισσότερο σχέση με την αρχική ιδέα, είναι αυτός της στέρησης, αφού οι αρχικοί ρομαντικοί ήρωες ακριβώς λόγω στέρησης, οδηγήθηκαν σε όλες αυτές τις εκρήξεις συναισθηματισμού. Τώρα που το σεξ είναι παντού και οι γυναίκες πιο ξεδιάντροπες από τους άντρες, ο ρομαντισμός είναι υποκρισία. Δηλαδή, ας είμαστε λογικοί: όταν βλέπεις την άλλη με το ξέκωλο και το ξέβυζο, όπως και να το κάνεις, το ρομαντικό δε σου "βγαίνει", πάει και τελείωσε.

Άσε που, και οι αρχικοί ρομαντικοί, τριστάνοι και ιζόλδες και δε συμμαζεύεται, σε τελική ανάλυση, το σεξ είχαν και αυτοί στο μυαλό τους, μόνο που τότε ούτε να μιλήσεις δεν επιτρέπονταν, για αυτό και το έριχναν στα γλυκανάλατα.

Ο ρομαντισμός στην εποχή μας αποτελεί περιττο μελοδραματισμό και , ως τέτοιος, χαρακτηρίζει τα ανασφαλή άτομα. Για αυτό και όταν βλέπετε άντρα ή γυναίκα να επιμένει πάρα πολύ σε  αυτό, να είναι όλα τέλεια στο γάμο, να είναι όλα όπως πρέπει, να είναι ρομαντικά και τούλια και πέπιλα και φανφάρες, έχετε το νού σας: αυτό το άτομο δε σας βλέπει ως άνθρωπο αλλά ως σκύλο: μου λείπει ένας εραστής, θέλω έναν κανελί με βούλες.

Αν δεν αγαπάς κάποιον χωρίς αυτά, τότε ούτε με αυτά σώζεται η κατάσταση.

Είτε ξεμυαλίζεσαι, είτε όχι, τόσο απλά.

Και τα αντικείμενα, κεριά, πετράδια και κουραφέξαλα, δε σε ξεμυαλίζουν
Σε ξεμυαλίζουν οι χυμοί του άλλου.

Αυτά που έχουμε + αυτά που θέλουμε

Αν είχες την ατυχία να ζείς στην αρχαία Ελλάδα και μάλιστα να πιστεύεις στο 12-θεο, τότε την είχες βάψει για τα καλά.

Οι αρχαίοι ημών θεοί ήταν μεγάλα λαμόγια και τρελοί κομπιναδόροι που διαρκώς ξεγελούσαν τους πάντες, έτσι ώστε να γλιτώνουν από τις υποσχέσεις τους.

Ήταν, φερ'ιππείν, μία αιθέρια ύπαρξη, μία νεράιδα ή θεά αν ενθυμούμαι ορθώς, η οποία ηγάπησε νεαρό , δυστυχώς θνητό. Όταν το έμαθε ο Ζευς της είπε πως δεν ήταν δυνατό να ενωθούν διότι ο νέος θα πέθαινε σύντομα οπότε εκείνη ζήτησε από τον μεγαλοδύναμο να κάνει τον αγαπημένο της αθάνατο. Το σκέφτηκες καλά; είπε ο Ζευς. Ναι, αποκρίθηκε η αθώα κι άμυαλη ύπαρξις. Και ο Ζεύς, παριστάνοντας τον μημπωτί όπως ο Άκης στο δικαστήριο, λες και δεν ήξερε τι εννοούσε η κοπέλα, αντί να τους δώσει αυτό που σιγά΄μη δεν ήξερε ότι ήθελαν, έκανε τον νέο αθάνατο μεν, αλλά τον άφησε να γερνάει στον αιώνα τον άπαντα, μέχρι που εκείνος μίκρυνε και μίκρυνε ώσπου έμεινε μόνο ένα ζουζούνι, ο γνωστός σε όλους,  τζίτζικας.

Δεν θα μπω στον κόπο να αναφέρω τον Μίδα, όπου ο Διόνυσος σα μεγάλο καθίκι, αντί να ευχαριστήσει τον άνθρωπο, τον έβαλε σε τέτοιους μπελάδες, δήθεν και καλά για να του δώσει ένα μάθημα, λες και δεν μπορούσε θεός πράμα να του δώσει το μάθημα χωρίς όλη αυτή την ανακατωσούρα. Τυφλός και κουραφέξαλα... Αυτό ήταν καψώνι με τα όλα του, και να τα αφήσετε αυτά που ξέρετε, κύριοι θεοί.

Έκατσα, λοιπόν, και σκέφτηκα, τί θα έπρεπε να κάνει κανείς για να τη φέρει στους μπαγαμπόντηδες θεούς, χωρίς να χρειαστεί δικηγόρο να συντάξει συμβόλαιο, απλά και μόνο για μία ευχή. Θα έπρεπε η ευχή ή προσευχή να είναι αρκετά ειδική ώστε να μην αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες αλλά και αρκετά γενική ώστε να εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις.

Ο τίτλος της ανάρτησης μπορεί να περιγράψει το πνεύμα/ύφος της προσευχής μας, κάτι σαν κεντρική ιδέα, αν και στην περίπτωση του νέου που μετατράπηκε σε τζίτζικα δεν θα έπιανε. Αν όμως η νέα είχε κατά νου την τακτική, ίσως τελικά να μην έπεφτε στην παγίδα που της έστησε ο απατεώνας ο Ζεύς που εκτός από το να γκαστρώνει θεές, θνητές, αγελάδες και ότι θηλυκό υπήρχε στη γης, άλλη δουλειά δεν ήξερε.

Όλα όσα έχουμε, συν όλα όσα θέλουμε.... Ωραία ευχή. Η ευχή του φαταούλα.

Να αποκτήσεις όσα θες αλλά χωρίς να θυσιάσεις τίποτα.
Ευτυχώς που δεν υπάρχουν θεοί, δε λές;