Περί πίτας (υπ'όψιν κύριου Παναγιώτη) και ένα για τους ειδικούς και τους ειδήμονες

Η πίτα είναι εκεί, δεν έφυγε ποτέ. Οι άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν για να ζήσουν είναι εκεί, η γη είναι εκεί, οι αγορές είναι εκεί που ήταν πάντα, δεν άλλαξε κάτι εκτός από τους κανόνες μαγειρέματος της πίτας και της μοιρασιάς της.

Και οι κανόνες αυτοί έκλεισαν τις επιχειρήσεις, έπεισαν τους ανθρώπους να κάνουν ανύπαρκτα επαγγέλματα και να γεμίσει ο τόπος αγριεμένους άνεργους, που ακόμα και αν καταφέρουν να βρουν δουλειά πάλι δεν μπορούν να ζήσουν, γιατί τα κόστη είναι ασύμφορα.

Και κοίτα, τώρα, το σύστημα όλο είναι ασύμφορο χωρίς τους πολίτες, αλλά ούτε με τους πολίτες βγαίνουν τα νούμερα, έτσι όπως τα κατάφεραν οι ειδήμονες της ελίτ. Και είναι τόση η εμμονή τους

με τους κανόνες που δεν βλέπουν μία απλή αλήθεια, ότι όσο περισσότερους κανόνες εφαρμόζουν, τόσο χειρότερα πάνε τα πράγματα. Γιατί από την ίδρυση της ΕΕ, οι κανόνες πληθαίνουν και τα πράγματα σκουραίνουν.

Δεν χρειάζεται για να είσαι ειδικός για να το δείς αυτό, ούτε να έχεις βγάλει πανεπιστήμιο. Όλες οι εγχώριες εταιρείες και βιομηχανίες έκλεισαν ή πρόκειται να κλείσουν, ενώ όσες ακόμα ζουν χρωστάνε περισσότερα από το αεπ. Ακόμα και οι εφοπλιστές αναζητούν καταφύγιο από την καταστροφή της Ελλάδας.

Για ποιά πίτα μιλάμε, λοιπόν;

Οι κανόνες γιατί δεν είναι ίδιο για όλους; ΓΙατί όλοι οι κανόνες που είδα το τελευταίο διάστημα αφορούν την πρώτη κατοικία του μπαρμπα-θόδωρου και όχι τις ελβετικές καταθέσεις; Γιατί μιλάμε για το φορολογικό της Ελλάδας και όχι για τους παραδείσους όπου ξεπλένεται όλη μαφία της υφηλίου;

Ο Ομπάμα, τι κάνει για αυτό; Γιατί δε ρίχνει. μέσα στη μεγαλοψυχία και την ψυχοπονιάρα του φύση,  ένα ντρόοουν με δυο πυραυλάκια πάνω στη κρεντίττ σουίςς να γιάνει το σύστημα κι εμείς;

Γιατί να μην έρθουν οι πρόσφυγες να δουλέψουν, γιατί να μην καταγραφούν, να ενταχθούν, να  παράγουν; Γιατί να δίνονται κονδύλια για να τους ταΐζουμε, αντί να δουλεύουν για τον εαυτό τους; Η ευρώπη στο παρελθόν ζούσε όμορφα μέσα στην πολυμορφία της και έκανε μεγάλες προόδους, χωνεύοντας άραβες, ευραίους, τούρκους, βησιγότθους, έλληνες, όλους. Και μέσα από αυτό το αμάλγαμα βγήκε η αναγέννηση και ο διαφωτισμός, οι ανακαλύψεις. Οι πολίτες, αν δεν τους φανατίσει κάποιος, ζούν όμορφα μεταξύ τους. Εσείς τί θέλετε τώρα και βάζετε κανόνες: "δεν θα έχεις γείτονα μελαμψό, και αντί για άνθρωπο θα τον λες κακομοίρη".  Τότε, δεν υπήρχαν κανόνες, ούτε κανένας μηχανισμός που να λέει "εσύ, ο ωραίος με το ακριβό δεν θα χρεωκοπήσεις ποτέ" και όταν λέω ωραίος δεν εννοώ τον έλληνα  γιάνη αλλά τη ζήμενσ ή τη μπάγιερ ή την κράφτ ή την ικεα ή την κοκακόλα, ή τις βιομηχανίες εξοπλισμών που χωρίς να καταστρέψουν οικονομίες δεν ζουν και για όλες τις εταιρείες που για να ζήσουν αγοράζουν κυβερνήσεις. Αυτές γιατί αν μην χρεωκοπήσουν; Αποτελεί δικό μου προνόμιο αυτό;

Δεν είναι έτσι η ελεύθερη αγορά. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, κύριε Παναγιώτη. Για μένα ελεύθερη αγορά και για τους οικονομικούς εγκληματίες προστασία και θεσμοί και κρατικά δάνεια και πι αρ με τους τραπεζίτες.

Για ποιά πίτα μιλάμε, αυτή που καταστρέψατε; Οι νέοι, ενεργοί εργάτες και επιστήμονες έφυγαν γιατί τους διώξατε, όχι τώρα, αλλά εδώ και δεκαετίες. Οι πληθυσμοί μειώθηκαν γιατί είναι ασύμφορο να ζείς και για να κάνεις παιδί πρέπει πλέον να έχεις καταθέσεις και να πάρεις δάνειο, από την πολλή παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα των οικονομολόγων. Ποιός θα κάνει παιδί για να το καμαρώσει σκλάβο της μονσάντο ή της μπι πι; Οι βιώσιμες επιχειρήσεις εξαφανίστηκαν για να έχει η τράπεζα λόγο ύπαρξης και οι πολίτες αναγκάστηκαν, ή καλύτερα εξαναγκάστηκαν, σχεδόν δια της βίας να πάρουν δάνεια για τον ίδιο λόγο.

Ποιός τα έκανε αυτά, κύριε Παναγιώτη; ο απλός πολίτης που κάνει τη δουλειά του και ζει την οικογένειά του; Όχι.
Ο ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ. Ο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΕ ΒΙΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ, Ο ΕΙΔΗΜΟΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΠΟΥΔΑΓΜΕΝΟΣ.

Εκτός αν θέλετε να μου πείτε ότι πλέον κανείς δεν ελέγχει το σύστημα και ότι όλα είναι εκτός ελέγχου, και ότι όλα αυτά έγιναν γιατί πλέον οι ειδικοί δεν μπορούν να προβλέψουν τίποτα. Ελπίζω να μην εννοείτε αυτό.

Αν αυτό εννοείτε, τότε οι ειδικοί σλασ αντουανέτες πρέπει ή να καταθέσουν τα πτυχία τους και να πιάσουν την τσάπα, ή να κρυφτούν πολύ καλά, γιατί δεν εγγυώμαι για την ασφάλειά τους.

Όσο για τον Γιανη και την Ελλάδα, να ξέρετε ότι οι Έλληνες δεν έχουν τίποτα με τους γερμανούς, ούτε με τος φινλανδούς, ούτε με κανέναν άλλον, Αυτό θέλουν να παρουσιάζουν οι πολιτκοί για να έχουν πρόφαση να κάνουν τις κλεψιές τους.
Η αλήθεια είναι ότι ότι πρόκειται για κάτι το ταξικό: όλοι μαζί οι άνθρωποι θα κόψουν τα κεφάλια των κυβερνήσεών τους.

Σε όλους αυτούς, τους ειδήμονες, τους μελετητές και τους αποφάσεις λαμβάνοντες, απονέμω ένα λουκάνικο, για την μεγάλη τους προνοητικότητα.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Σακηηηηηηηηη!

Καταρχάς, θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία καλλιτεχνών των οποίων ούτε ένα εκ των έργων τους δεν έχει τύχει να αντιμετωπιστεί ευνοϊκά από τα ώτα μου.

Ωστόσο, αυτή η σιχαμερή αντίσταση που βρίσκει με αφήνει άφωνη.

Έχουμε δικτατορία και δεν το πήρα χαμπάρι; Ή μήπως υπάρχει αστυνομία του γούστου ή μήπως θα έπρεπε όλοι να ακούμε τα ίδια πράγματα, επειδή κάποιοι θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους "ποιοτικούς";

Όλοι, μαζί και οι "ποιοτικοί", θα κριθούν από το κοινό.

Άσε τον Ρουβά να πεί το  Άξιον Εστί. Στο κάτω-κάτω της γραφής, μπορεί να το πετύχει, που ξέρεις!

Και να σου πω και κάτι άλλο;
Παρά να πεί πάλι καμμία χαζομάρα τύπου "μακαρόνια με κιμά", καλύτερα το 'χω να πεί το Άξιον Εστί, και δεν θα πείραζε καθόλου να του βάλει και μπητ, που λέει ο λόγος, αν είναι με αυτό τον τρόπο να το μάθουν και οι νεότεροι.

Όσο για τους "ποιοτικούς΄να ξέρετε ότι ο λόγος που φωνάζουν είναι που τους έχει γραμμένους στα φρύδια του το ευρύ κοινό και δε γεμίζουν ούτε αίθουσα νηπιαγωγείου με τις πομπώδεις τους γερο-ξυνίλες και το υπεροπτικό ύφος.

Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί που τώρα το απίζουν προφήτες της πχιότητας, σαν ρεμάλια ξεκίνησαν, μέσα στις απαγορεύσεις και την περιφρόνηση, στους τεκέδες και τα μπορντέλα των δημιουργών, ακόμα και στις φυλακές, οπότε αν ήμουν στη θέση τους, θα πρόσεχα το τί ακριβώς λέω.

Τραγούδα βρε Σάκη, να δούμε τί θα πείς.

Πρόκληση : οι παράλληλες διεργασίες

                                                                                                                                                                         Μπορεί ένας υπολογιστής να διαβάζει αντλώντας ευχαρίστηση από ένα αγαπημένο βιβλίο, με έναφλυτζάνι πετυχημένο καφέ ισορροπημένο στην κοιλιά του, ενώ παράλληλα εισπράττει ένα αίσθημα ζεστής ικανοποίησης από τους χαρούμενους  ήχους των των παιδιών στο σχολείο λίγο παραπέρα και των πουλιών στα δέντρα, και μαζί να νιώθει ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι άλλη μία μέρα τελείωσε και άλλη μία μέρα άρχισε ΚΑΙ  παράλληλα να ρυθμίζει ασυναίσθητα, κι ωστόσο στην εντέλεια τις λεπτές λειτουργίες ενός ολόκληρου, θεσπέσιου σώματος και να νιώθει πόσο απαλές είναι οι κάλτσες και πόσο υπέροχα άνετη είναι αυτή η στάση;?

Καιρός των Ατόμων

Μερικές φορές οι εξελίξεις απαιτούν υπομονή ώστε να συντελεστούν οι απαραίτητες ζυμώσεις.
Άλλες φορές οι εξελίξεις είναι αστραπιαίες και δεν επιτρέπουν ούτε μελέτη, ούτε σκέψη, ούτε εμβριθή ανάλυση αλλά γρήγορες αντιδράσεις. Στο πρώτο είδος εξελίξεων παίζει μεγάλο ρόλο η συλλογική οργάνωση, η τακτική, η πολιτική και ο συνδυασμός πολλών μυαλών, για αυτό και κάνουμε συσκέψεις, μελέτες, συζητήσεις, διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, πρακτικές που είναι

από τη φύση τους χρονοβόρες.

Στο δεύτερο είδος εξελίξεων, τις αστραπιαίες, δεν προλαβαίνει κανείς να κάνει τίποτα από όλα αυτά
τα χρήσιμα πράγματα, για αυτό και παίζει τεράστιο ρόλο η επιλογή των στελεχών που θα βρίσκονται στην κόψη των εξελίξεων, ακριβώς τη στιγμή που αυτές ξεσπάσουν.

Τα πάντα, όλα, το κάθε τι, εξαρτώνται από την άμεση αντίδραση και από τα ανακλαστικά αυτού του ενός ατόμου στο κάθε πόστο. Ένας εγκέφαλος.

Και πιστεύω ότι είμαστε στη μέση ενός τέτοιου καιρού των ατόμων, ότι οι εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα ώστε ώσπου να τις μελετήσει κανείς αυτές έχουν ήδη περάσει στο επόμενο επίπεδο συναγερμού.

Και παρά τις φιλολογικές αναζητήσεις της ανθρωπότητας, δεν έχουμε προλάβει σαν είδος ούτε να φύγουμε από τον πλανήτη, ούτε να εκμεταλλευτούμε πόρους από εξωγήινες δραστηριότητες, όπως άντληση πρώτων υλών ή τουριστικών δραστηριοτήτων, ας πούμε, κατά τα σενάρια της επιστημονικής φαντασίας.

Μην έχοντας βρεί εγκαίρως οδό διαφυγής από τα αδιέξοδα που δημιουργήσαμε, πρέπει τώρα είτε να λύσουμε το πρόβλημα των αδιεξόδων ή να πνιγούμε σε αυτά.

Τα αδιέξοδα είναι πολλά. Ένα είναι η ασυμβατότητα της οικονομικής δραστηριότητας με το πεπερασμένο των πόρων και των κοινωνικών δομών. Πεντακόσια χρόνια πριν, θα είχαμε εξοπλίσει μερικά καράβια να βρούμε μία νέα ήπειρο, με νέα εδάφη για εκμετάλλευση και άπλα για να απλωθούμε, ώστε το σύστημα που πρόσφατα ονομάσαμε καπιταλισμό αλλά αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο στις χιλιετίες να μη φάει τα σωθικά του. Πεντακόσια χρόνια πριν, ανήμποροι να στηρίξουμε την πολυτέλεια των λίγων και μην μπορώντας να βρούμε διέξοδο στις απαιτήσεις των πολλών χωρίς να καταρρεύσει το σύμπαν, σα κοινωνικο-οικονομική χύτρα, αφήσαμε λίγο ατμό να φύγει μέσα από την αποικιακή βαλβίδα. Τώρα; Τώρα, που θα πάει όλη αυτή η πίεση;

Αυτή η ασυμβατότητα προέρχεται από ένα άλλο αδιέξοδο, αυτό των ανθρώπινων νόμων.
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο και ότι η ζωή των ανθρώπων είναι ασύγκριτα βελτιωμένη σε σχέση με το παρελθόν, ακόμα και το πρόσφατο. Η κρίση αυτή όμως μας δείχνει ότι δεν τα έχουμε σκεφτεί όλα. Η βελτίωση αυτή αφορά μόνο όσους είχαν την τύχη να γεννηθούν σε βολικές γεωγραφικές συντεταγμένες. Οι υπόλοιποι είναι αγνοούμενοι του συστήματος και ένα σύστημα που δεν προβλέπει τα πάντα είναι καταδικασμένο να κάνει γύρες, βρόχους, γύρω από το ίδιο λάθος ξανά και ξανά μέχρι κάποιος αυτό το βρόχο να τον σπάσει.

Θα έλεγα ότι  θα έπρεπε να ξεχάσουμε τη διαφυγή στο διάστημα και να επικεντρωθούμε στην εξεύρεση ενός ενιαίου οικονομικού μοντέλου που να προβλέπει τα πάντα, περίπου όπως οι επιστήμονες προσπαθούν αν βρούν μία ενιαία εξίσωση που να περικλείει όλες τις δυνάμεις.  Ένα ενιαίο μοντέλο που να προβλέπει και τους πρόσφυγες, όχι μόνο τους τραπεζίτες, να προνοεί και για τους αγρότες, όχι μόνο για τις πολυεθνικές, που θα συμπεριλαμβάνει τα εργατικά δικαιώματα και των Αφρικανών, όχι μόνο των δυτικών.

Θα μου πείς, ήδη υπάρχει.
Ναι, αλλά αυτά που προβλέπει για τους Αφρικανούς, τους πρόσφυγες και τους αγρότες είναι απάνθρωπα και ό,τι είναι απάνθρωπο δεν είναι ικανοποιητικό, αλλά υπολογίζεται σαν σφάλμα και όχι σαν επιτυχία, αν μη τι άλλο επειδή προκαλεί διαταράξεις απρόβλεπτες και διαρροές ενέργειας.

Δες ας πούμε, το μεταναστευτικό. Ρίχνει ο πλανητάρχης τις δημοκρατικές του βομβούλες σε άμαχους, για να εξασφαλίσει υδρογονάνθρακες, πολιτική επιρροή και εργασία για μερικές χιλιάδες πολίτες στη χώρα του. Μέχρι εδώ καλά. Να όμως που οι βρωμιάρηδες οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες δεν κάθονται να πεθάνουν ήσυχα-ήσυχα με μαρτυρικό τρόπο στις χώρες τους όπως θα έπρεπε να κάνει ο κάθε καλός και ευσυνείδητος πολίτης, παρά μόνο σηκώνεται και παίρνει τους δρόμους, και αντί να μας αφήσει στην ησυχία μας, ταράζει τους καλομαθημένους μας πολίτες, και τα λεφτά που είχαμε βγάλει από τον πόλεμο για να τα τρώμε στις όπερες, πρέπει τώρα να τα δίνουμε σε αντιπειρατικές επιχειρήσεις σε διάφορα κέρατα, σε διασώσεις στην μεσόγειο ή φύλαξη στα μεξικανικά σύνορα, και όλην ώρα να έχουμε από τη μία ρατσιστικές και από την άλλη αντιρατσιστικές διαδηλώσεις ολούθε, για να μην αναφέρω ότι από τύψεις αναγκαζόμαστε να τους ταΐζουμε και να τους σπιτώνουμε, αντί να τους επιτρέψουμε να ζήσουν μόνοι τους με τη δουλειά τους..

Και, ένα περίεργο πράμα βρε παιδί μου, όσο τους βομβαρδίζεις, τόσο αυξάνονται οι άτιμοι....
Και όλη η υφήλιος είναι χρεωμένη.
Δεν θα το χαρακτήριζα ως το απαύγασμα της σοφίας ενός συστήματος, αυτό.

Άρα, είμαστε σε μία εποχή που οι εξελίξεις απαιτούν ανακλαστικά. Οι πρόσφυγες είναι εδώ τώρα, η οικονομία των χωρών διολισθαίνει τώρα, η ενέργεια πρέπει να μοιραστεί τώρα, οι πολίτες του κόσμου κρίνουν τώρα.
Δεν έχεις καιρό να κοιτάξεις τί λένε τα βιβλία. Ό,τι διάβασες, διάβασες.

Τα βιβλία σε δίδαξαν πολλά. Τώρα όμως είναι η ώρα να κλείσεις τα βιβλία και να αντιδράσεις στις πραγματικές συνθήκες.

Το νέο, ενιαίο οικονομικό μοντέλο, θα μπορούσε κάλλιστα να βασίζεται στα πρότυπα της Φύσης. Ήδη έναν επιθετικά επιτυχημένο επιχειρηματία τον παρομοιάζουμε με καρχαρία, έναν πένητα με μερμήγκι ή με άλλο ταπεινό πλάσμα κοντά στη βάση της τροφικής αλυσίδας. Το κοινό του οικονομικού συστήματος με τη φύση είναι ότι ο καθένας καταναλώνει όχι την ίδια ποσότητα πόρων αλλά ανάλογα με το μέγεθος και την προσπάθεια που επενδύει στην εξεύρεση τροφής. Όπως ένας ελέφαντας τρώει μερικά δέντρα στην καθισιά του ενώ το κολυμπρί αρκείται σε μερικές στάλες νέκταρ, έτσι και ο μεγιστάνας χρειάζεται εκατομμύρια, ενώ ο πένητας τρείς κι εξήντα. Ως εδώ, συμφωνούν τα δύο συστήματα.

Εκεί που διαφωνούν, είναι στο ποσοστό του κέρδους, δηλαδή στο περίσσευμα πόρων που θα απομείνει μετά την επιβίωση και αναπαραγωγή. Ένα οποιοδήποτε άλλο πλάσμα στη φύση καταναλώνει αυστηρά μόνο όσα απαιτούνται για την επιβίωσή και αναπαραγωγή του, δηλαδή βγάζει μηδέν κέρδος, ενώ ο άνθρωπος όχι μόνο καταναλώνει πολύ περισσότερο (παιδεία, τέχνη επιστήμη, φιλοσοφία, κοκ) αλλά αποθηκεύει και μεγάλη ποσότητα περισσεύματος, είτε για εξασφάλιση για το μέλλον είτε από απλή απληστία.

Μία άλλη ασυνέπεια είναι ότι στη φύση ένας οργανισμός κάποτε σταματάει να μεγαλώνει και πεθαίνει, ενώ στις οικονομίες μας ένας οργανισμός επιθυμεί όχι μόνο την "αθανασία" αλλά και την αειφόρο ανάπτυξη, δηλαδή να μεγαλώνει για πάντα, να βγάζει ολοένα μεγαλύτερο κέρδος, για πάντα. Όσο είχαμε ανεξερεύνητες περιοχές του πλανήτη, αυτό ήταν δυνατόν. Τώρα, όμως δεν είναι πια, άρα οι οικονομικοί οργανισμοί, είτε λέγονται κράτη είτε εταιρείες, είτε οτιδήποτε άλλο, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσαρμοστούν σε αυτή την πραγματικότητα.

Και ενώ θα ήταν παιδαριώδες να υπαινιχθεί κανείς ότι οι εταιρείες και οι επιχειρήσεις θα έπρεπε να λειτουργούν για μηδενικό κέρδος με σκοπό μόνο την επιβίωση και αναπαραγωγή (διπλά κριτήρια: για τους πολίτες οι πολιτικοί το βρίσκουν απολύτως λογικό), αλλά όχι την επέκταση ούτε την εξάπλωση, δεν το βρίσκω καθόλου παράλογο να μειώσουν το ποσοστό κέρδους σε βιώσιμα επίπεδα, τουτέστιν οι καρχαρίες να βολευτούν με λιγότερο κρέας.

Οι εναλλακτικές είναι δύο: οδηγούμαστε σε αδυσώπητες αναμετρήσεις, ώστε να επικρατήσουν οι ισχυρότεροι, που όμως δεν θα λύσουν αυτό συστεμικό σφάλμα, δηλαδή σύντομα θα προκύψουν άλλες ανταγωνιστικές δυνάμεις και κανείς δεν μπορεί να νικάει για πάντα, οπότε η τραγική κατάληξη ίσως καθυστερήσει μερικές δεκαετίες, αλλά όταν έρθει θα είναι τελεσίδικη και αμετάκλητη.

Η άλλη είναι να χαμηλώσει το ποσοστό κέρδους και να είναι ίδιο για όλους, μικρούς και μεγάλους: ας πούμε 10%, τόσο για τον σκαφτιά, όσο και για τον μεγιστάνα. Για τον σκαφτιά, το 10% των 3 ευρώ την ώρα θα ισοδυναμεί με 30 λεπτά, ενώ για τον μεγιστάνα το 10% των τριών δισεκατομμυρίων θα ισούται με 30 εκατομμύρια.

Το ζήτημα είναι, ποιό Άτομο θα λάβει μία τέτοια απόφαση, και μάλιστα αστραπιαία;

Ραβασάκι στα Ηνωμένα Έθνη

Αν υποθέσουμε ότι βάση, κίνητρο και όπλο όλων των εγκλημάτων είναι το χρήμα, τότε δεν θα ήταν παράλογο να αναλάβει δράση ενάντια στο χρήμα αυτή η οργάνωση, τα ηνωμένα έθνη.

Και δεν εννοώ το χρήμα ως εργαλείο για την διεξαγωγή συναλλαγών στο εμπόριο και την παραγωγή, αλλά η χρήση του ως όπλο μαζικής καταστροφής.

Αυτό θα σήμαινε ότι οι μεγάλοι φοροφυγάδες θα έπρεπε να δικαστούν ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, ακριβώς όπως οι ναζί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ή οι ταλιμπάν για χάρη των οποίων ένας σκασμός άμαχοι σκοτώθηκαν, χωρίς να έχει γίνει πόλεμος στο όνομα μίας οικονομικής έκφανσης της δημοκρατίας.

Σκατά.

Συνεχίζω παρόλα αυτά.

Αν υποθέσουμε ότι είσαι υπουργός και αντί να κάνεις σωστά τη δουλειά σου παίζεις στο χρηματιστήριο τα λεφτά που έχει καταθέσει ως εισφορές ένας ολόκληρος λαός, και τα χάσεις, τότε αφήνεις τον εν λόγω λαό χωρίς τις υποδομές για τις οποίες υποτίθεται ότι είχε καταθέσει όλες αυτές τις εισφορές (σύνταξη, αποταμιεύσεις, παροχή υγείας, παιδεία, κοκ) κατεβάζοντας το βιοοτικό του επίπεδο κατά κάμποσα σκαλοπάτια. Για παράδειγμα, πόσοι πέθαναν στα Ελληνικά νοσοκομεία που θα μπορούσαν να είχαν ζήσει, αν είχαν λίγα παραπάνω αναλώσιμα ή κλίνες στις εντατικές ή λίγες ακόμα νοσοκόμες ή δύο χειρουργούς παραπάνω;

Από ένα εισόδημα και πάνω, δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι ούτε νόμιμος, ούτε ηθικός, ακόμα και με τους φωτογραφικούς και βολικότατους νόμους που έχουν στη διάθεσή τους οι ψευδοελιτίστικοι απατεώνες, γιατί δεν υπάρχει νόμος που να δικαιολογεί εμπόριο ζωών και θανάτων.

Σε άλλες χώρες, πόσοι έμειναν άνεργοι λόγω της λαθροχειρίας ενός υπουργού που πήρε μίζα και παράλληλα έβαλε χέρι και σε κρατικά ταμεία ή προσέλαβε ημέτερους; Πόσοι αγρότες χρεωκόπησαν και πόσοι πέθαναν από πείνα επειδή κάποιος αποφάσισε να δώσει αυτόν το σπόρο που είναι ακριβότερος για σπορά, πόσοι άνθρωποι έμειναν χωρίς παιδεία επειδή κάποιος αποφάσισε να γράψει το βιβλίο ένας ξάδερφός του από το χωρίο αντί για κάποιον επιστήμονα;

Στην Αφρική και στην πολύπαθη Ασία, πόσοι άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους σε ανασφάλιστες εργασίες των φοροφυγάδων δυτικών, πόσοι άνθρωποι προσφεύγουν από πόλεμους με ευρωπαϊκά όπλα, τη στιγμή οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων αυτών ζούν μέσα στον πολιτισμό και στα ακριβά κρασιά σε καλαίσθητα σαλόνια;

Τα οικονομικά εγκλήματα πρέπει να δικάζονται σαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γιατί τα λεφτά είναι ο τρόπος και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν πόλεμοι τώρα.
Αυτό, υπάρχει τρόπος να γίνει. Οι αριθμοί υπάρχουν, τα στοιχεία υπάρχουν, τα βλέπουμε στα πεζοδρόμια των μεγαλουπόλεών μας να σπαράζουν μέσα στη βρώμα που τους καταδικάσαμε. Τα πειστήρια υπάρχουν διάχυτα παντού, τα λάφυρα των απατεώνων γυαλίζουν στον ήλιο, τα νούμερα είναι αδιάψευστα και αδιαπραγμάτευτα, είναι καταγεγραμμένα σε ένα σωρό πηγές.
Είναι δυνατόν να γίνει, χαλιναγωγώντας το χρήμα να πείσουμε τους ανθρώπους να μην είναι απάνθρωποι.
Την τεχνογνωσία, σαν κοινωνία, την έχουμε και σαν πολίτες το ζητάμε.

Leave it to the Gamers

Μία πολύ κοινή δυσκολία των ερευνητών παύλα επιστημόνων παύλα ερευνητών είναι ότι είναι οι ίδιοι επηρεασμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, τους περιορισμούς που φέρνει στην αντίληψη του κάθε ενός μας και τους η ανατροφή μας, οι πεποιθήσεις μας ή ακόμα και τα γούστα μας.

Και ενώ σε κάποια θέματα δεν πειράζει, μιας και δεν είναι υψίστης σημασίας η επίλυση ενός προβλήματος (όπως ας πούμε το πόσα άστρα έχει ο τάδε γαλαξίας ή το πόσα μποζόνια περιέχει το σύμπαν ή αν η μαύρη ύλη είναι στα αλήθεια μαύρη ή κάποια ροζ απόχρωση) άλλα ζητήματα είναι πολύ πιο επείγοντα γιατί κρέμονται ζωές πολλών ανθρώπων από αυτά, όπως έκβαση ενός πολέμου ή

μίας διαπραγμάτευσης, η οργάνωση μίας δομής η δημιουργία μίας δομής ή ένα σωρό άλλα πράγματα. Ο προϋπολογισμός ενός κράτους, εν τέλει. Η αναδιάρθρωση ενός τηλεπικοινωνιακού δικτύου και η διαδρομή ενός αγωγού.

Μην πληρώνεις ένα κάρο ειδήμονες που εκτός από την αλαζονεία και την εγωπάθεια και τα συμφέροντά τους, έχουν και τις διαφθορές τους, τα πάθη τους, την ανοησία τους ή ακόμα και την ανικανότητά τους πολύ συχνά. Κάνε σχεδόν δωρεάν την έρευνά σου αγαπητέ ηγέτη κράτους εταιρείας ή ακόμα και μίας ΜΚ οργάνωσης.

Πάρε τα δεδομένα της κατάστασης από τους ανθρώπους που έχεις ήδη πληρώσει (υπουργούς, ceo's, γραμματείς και φαρισαίους) και δώσε τα σε ένα προγραμματιστή παιχνιδιών με τις εξής οδηγίες: ωραία γραφικά, σέξι ήρωες, απλή πλοκή και τρελούς πόντους στον νικητή.

Σε προλαβαίνω, αναγνώστα, και απαντώ την αντίρρησή σου πριν καν την εκφράσεις. Ναι, απλή. Νομίζεις ότι ένας προϋπολογισμός ή η πολιτική μία πολυεθνικής ή η οργάνωση ενός τηλεπικοινωνιακού δικτύου είναι πολύπλοκες δουλειές. Είναι, αλλά βασίζονται όλα σε μερικές εξισώσεις, ναι μεν πολύπλοκες, αλλά αν τις εγκαταστήσεις μέσα στον σχεδιασμό του παιχνιδιού, τότε ο παίκτης θα τις χρησιμοποιήσει χωρίς να έχει συναίσθηση της πολυπλοκότητάς τους. Αυτό ήδη συμβαίνει: οι παίκτες ενός βιντεοπαιχνιδιού ελάχιστα κατανοούν τις αρχές του προγραμματισμού βάσει των οποίων σχεδιάστηκε το παιχνίδι που τόσο απλά παίζουν.

Για να καταλάβεις, θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Για έναν προϋπολογισμό σίγουρα θα πρέπει να έχεις υπόψιν κάποιες οικονομικές αρχές, κάποιες σταθερές, κάποια μεγέθη και κάποιους συσχετισμούς που ο απλός πολίτης δεν έχει την εκπαίδευση να κατανοήσει και φυσικά ούτε να χειριστεί. Αν όμως βάλεις αυτές τις πληροφορίες μέσα στην "πλοκή" τότε ο παίκτης, ανεμπόδιστος από τις θεωρίες αυτές, θα λύσει το πρόβλημά σου με μεγάλη άνεση. Χωρίς να ξέρει ποιές αρχές διέπουν την οικονομία, ας πούμε, θα δοκιμάζει κινήσεις ή συνδυασμούς ξανά και ξανά και ξανά με την χαρακτηριστική άνεση οπουδήποτε γνωρίζει ότι οι κινήσεις του δεν έχουν συνέπειες. Κάποια στιγμή, θα κερδίσει το παιχνίδι: το πρόβλημά σου θα έχει λυθεί, ο προϋπολογισμός σου θα έχει σχεδιαστεί, το τηλεπικοινωνιακό σου δίκτυο θα έχει οργανωθεί, η ΜΚΟ σου θα έχει φτάσει στο σκοπό της.

Πλεονεκτήματα; Πολλά.
Πρώτον και κύριον, έχεις πρόσβαση σε μυαλά που πριν δεν είχες. Τα μυαλά αυτά είναι ελεύθερα, χωρίς τα χαλινάρια και τους περιορισμούς της στερεοτυπικής εκπαίδευσής μας, είναι πραγματικά ελεύθερα, και οι λύσεις που θα σκεφτούν ίσως να υπερβαίνουν σε απλότητα τις λύσεις των καλοπληρωμένων περισπούδαστων που αναμασάνε αυτά που τους επιτρέπουν οι δασκάλοι τους, και τίποτα άλλο, οι περισσότεροι.

Δεύτερον, είναι δωρεάν και ελεύθερο για τον καθένα, δηλαδή μπορεί να επιτρέπει στον ταπεινό μέσο πολίτη να κάνει την προσπάθειά του, αλλά επιτρέπει και στον ειδήμονα. Αν ο απλός πολίτης ξεπεράσει τον ειδήμονα,ε τότε δεν θα είναι και πολύ ειδήμων, σωστά; Από την άλλη, βάζει τους πάντες να στίψουν το μυαλό τους, να βάλουν τα δυνατά τους. Θα παρακάμψει τις προκαταλήψεις του ενός και θα προκύψει από την συλλογική διάνοια.

Τρίτον, τόσες ώρες παιχνιδιού, από τόσο κόσμο παγκοσμίως, είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένες, σωστά δε λέω; Σκέψου πόσος κόσμος έπαιζε φάρμβιλ και πες μου αν ένα παρόμοιο παιχνίδι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αναδάσωση μίας περιοχής ή την καλλιέργεια μίας άλλης.

Και τί αμοιβή ζητά ένας παίκτης; Μόνο την ικανοποίηση ότι νίκησε, μαζί με όμορφα γραφικά.

Τέταρτον, η λύση που θα προκύψει θα είναι ήδη ριζωμένη στα μυαλά των ανθρώπων, άρα θα έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους πολίτες. Βάλε με το μυαλό σου, ας πούμε, ένα παιχνίδι με θέμα την οργάνωση ενός χρυσωρυχείου....

Βέβαια, θα χρειαστεί πολύς χρόνος, αλλά τί να κάνουμε, έτσι είναι οι έρευνες, χρονοβόρες απεξανέκαθεν, που λέν και στο χωριό μου, την περιβόητη Κόνιτσα. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

Τέλος, ένα ακόμα παράπλευρο ώφελος είναι ότι θα έχει κοινωνία γενικότερα μία, έστω και έμμεση, εκπαίδευση και κατανόηση σε τόσο σημαντικά θέματα. Ανεξάρτητα από το αν θα νικήσει στο παιχνίδι ή όχι, θα αποκτήσει μία επαφή με το θέμα και αυτό είναι πάντα θετικό σε μία κοινωνία.

Κέρδος Συν

Αναρωτιόμουν τις προάλλες ποιά είναι η ωφέλεια μίας οικονομίας από ένα χρηματιστήριο. Δεν φαίνεται να είναι τίποτα άλλο, πέρα από ξέπλυμα παράνομων κερδών.

Αυτό γίνεται πιο προφανές όταν αναλογιστεί κανείς ότι το χρηματιστήριο δεν φορολογείται ούτε συνεισφέρει κάτι στην κοινωνία εκτός από κέρδος, κι αυτό σε ορισμένα μόνο άτομα. Σε αυτό το σημείο πολλοί που ξέρουν δύο πράγματα παραπάνω θα έχουν κάποιες αντιρρήσεις, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: το χρηματιστήριο σαν έννοια ένα σκοπό ύπαρξης έχει: εύκολο κέρδος.

Και δεν έχω κάτι εναντίον του κέρδους. Το κέρδος είναι καλό, σπρώχνει τα μυαλά των ανθρώπων μπροστά, τους κάνει να σηκώνονται το πρωί από το κρεβάτι και να κάνουν χρήσιμα πράγματα, με την προσδοκία τους κέρδους. Το κέρδος είναι κάτι σαν παράδεισος στην εποχή και κοινωνία μας.

Αυτό που με προβληματίζει είναι το κέρδος χωρίς προσφορά, χωρίς αντάλλαγμα, το κέρδος που δεν αντιστοιχεί ούτε σε προϊόν, ούτε σε παρεχόμενη υπηρεσία, ούτε σε κοινωνική αναδιανομή ακόμα και το ελάχιστο, κέρδος, από το κέρδος που επιστρέφει στο κέρδος. Ένα κέρδος αντιπαραγωγικό, που για να υπάρχει αντλεί πόρους από το σύστημα, χωρίς ποτέ να τα επιστρέφει.

Μία τράπεζα, ας πούμε, βγάζει κέρδος αλλά παρέχει και μία πολύτιμη υπηρεσία στην κοινωνία: σαν βαλβίδα και σαν αντλία, αντλεί, αποθηκεύει, διοχετεύει, την χρηματική ενέργεια στο σύστημα διαλέγοντας πού και πώς θα αξιοποιηθεί αυτή η ενέργεια, δίνοντας τον ρυθμό σε κάθε εποχή, ανάλογα με τις συνθήκες.

Μία πολυεθνική εταιρεία βγάζει κέρδος παράγοντας κάτι και καθιστώντας το προσβάσιμο σε όλη την υφήλιο, από σαπούνι και τηγανητές πατάτες μέχρι φάρμακα, τεχνογνωσία ή μόρφωση.

Ένας ενημερωτικός κολοσσός παράγει πληροφόρηση, μοιράζει πληροφορίες, επηρεάζει γνώμες, αλλάζει νοοτροπίες.

Και αντίστοιχα, το  κάθε τι, έχει τη θέση του στον ατελή, ανθρώπινο γαρ, κόσμο μας. Για να δικαιολογείται η ύπαρξή του ώστε να συνεχίσει να βγάζει κέρδος πρέπει εκτός από κέρδος να παράγει και κάτι άλλο.
Το χρηματιστήριο, τί ακριβώς κάνει; Το μόνο που κάνει είναι να βγάζει κέρδος, και μάλιστα όχι για πολλούς, χωρίς τίποτα άλλο να κερδίζει η οικονομία ή η κοινωνία από όλη αυτή την τεράστια επένδυση.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω την απαρχή των χρηματιστηρίων. Το χρηματιστήριο σαν θεσμός πρωτο-ξεκίνησε όταν το οικονομικό σύστημα είχε, εκείνη την εποχή, φτάσει στα όρια του και παρολίγον να καταρρεύσει, μιας και η παραγωγή δεν αντιστοιχούσε ούτε με την κατανάλωση ούτε με τον ρυθμό των μεταφορών, ούτε με τις τεχνολογικές δυνατότητες εκμετάλλευσης, ούτε οι κοινωνίες ήταν τότε σε θέση να αναπτυχθούν ώστε να αλλάξουν τα δεδομένα τους τόσο γρήγορα. Έτσι, τα τραπεζικά τζιμάνια, βρήκαν τρόπο να βγάζουν κέρδος χωρίς να αλλάζει το προϊόν, αποσύνδεσαν το κέρδος από την παραγωγή, στην ουσία. Φυσικά, αυτό είναι αδύνατον, όμως στην ουσία αυτό κάνουν όταν, ας πούμε κρατάνε στις αποθήκες τα σιτηρά ή καίνε τον αραβόσιτο για να ανεβάσουν την τιμή τους, ή όταν αντί να ανοίξουν τα θησαυροφυλάκια να κυκλοφορήσει ο ήδη υπάρχων χρυσός να κουνηθεί η αγορά τον κρατάνε κλειδωμένο απλά και μόνο για να μην υπάρχει ούτε ένας ελεύθερος άνθρωπος στον κόσμο. Όταν η παραγωγή είχε φτάσει στα ουράνια αλλά οι άνθρωποι σε κάποιες χώρες πεινούσαν διότι οι τιμές δεν έπεφταν, διότι κάποιοι κάπου δεν είχαν συμφέρον αν βγάλουν μικρότερο κέρδος σήμερα, κι έτσι άφηναν τα πορτοκάλια να σαπίζουν στα κασόνια, ας πούμε. Ή, όταν διάφορες συσκευές θάβονταν γιατί κανείς δεν τα αγόραζε αλλά η παραγωγή τους συνεχίζονταν ώστε η εταιρεία να συνεχίσει τον κύκλο της στο χρηματιστήριο, κοκ, η λίστα του παραλογισμού δεν έχει τελειωμό.

Άρα, δύο τα τινά. Είτε που πρέπει να καταστούν χρήσιμα τα χρηματιστήρια, με κάποιον τρόπο, είτε που πρέπει να καταργηθούν, να καταστούν παράνομα ή ακόμα καλύτερα, να καταστούν νόμιμα, με την πραγματική έννοια, τουτέστιν να φορολογούνται, τόσο τα κέρδη ή οι τζίροι όσο και οι εταιρείες που κερδοσκοπούν από αυτό, για να μην πω και για το πόθεν έσχες όλων αυτών των ψευδο-επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Μία άλλη δυνατότητα να καταρρεύσουν από μόνα τους τα χρηματιστήρια, ως αποτέλεσμα δυναμικών ασύμβατων με την υπόλοιπη οικονομική/παραγωγική δραστηριότητα . Αν, ας πούμε, η όλη επένδυση στο χρηματιστήριο καταστεί πιο επικίνδυνη σε σχέση με το προσδοκώμενο κέρδος ή, αν όπως ένα σκύλος με ένα εκατομμύριο ψύλλους, πάψει η παγκόσμια οικονομία να τους συντηρεί, σε έναν ιδιόμορφο πληθωρισμό αξιών. Φυσικά, αυτό θα σήμαινε ότι ο"σκύλος"  της κοινωνίας θα ψοφήσει, αλλά είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, κάπως παρατραβηγμένο, αλλά ορατό. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει κατά τόπους, σε κάθε χώρα ξεχωριστά.

Υπάρχει και η εναλλακτική του να περιοριστούν τα περιθώρια κινήσεων, ως προς το πόσες φορές  μπορεί κανείς να βγάλει κέρδος από την ίδια κίνηση ή για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί κανείς να περιμένει να ανέβουν οι τιμές, ή να μειωθεί το ποσοστό κέρδους σε σχέση με την αρχική παραγωγή ενός προϊόντος, κοκ, ώστε να πάψουν να είναι ανεξέλεγκτοι οι τζογαδόροι, εις βάρος των κρατικών οικονομιών. Διότι μπορεί αρχικά το χρηματιστήριο να έσωσε τις οικονομίες από την ασφυξία, τώρα όμως έχει ολοφάνερα καταστεί βλαπτικό. Και μπορεί οι άμεσα εμπλεκόμενοι να έχουν αντιρρήσεις, είναι όμως οι μόνοι, σαν τα προαναφερθέντα παράσιτα, που μέχρι να ψοφήσει ο σκύλος, τελούν υπό την εντύπωση ότι μπορούν αν ρουφάνε για πάντα.

Σε αντίθεση με τους πραγματικούς ψύλλους, όμως, οι χρηματιστηριακά ψύλλοι, δεν έχουν άλλον σκύλο να αφαιμάξουν: ο πλανήτης είναι ένας, πεπερασμένος και ήδη στα όριά του.

Και πρέπει, όπως όλοι οι άλλοι, να δεχτούν(μετά από αιώνες ελεύθερου καλπασμού) τα χαλινάρια της νομιμότητας ή την εξαφάνιση.

Εγώ και ο Πάσχας

Διάβασα, μέσα στο Πάσχα, ότι οι ενεργοί ασφαλισμένοι είναι πλέον λιγότεροι από τους μη ενεργούς. Μία τρομερή πραγματικότητα.

Όλα όσα οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση είναι γνωστά σε όλους και οι ευθύνες είναι ομοιόμορφα μοιρασμένες σε όλες τις παρατάξεις, αν και οι Αρχές, το Κράτος, η περίφημη σε όλους Εξουσία, είναι που βαραίνει περισσότερο και αξίζει να την εξετάσουμε λιγάκι, όχι τόσο για να ανακαλύψουμε ποιό κόμμα φταίει περισσότερο αλλά να ξέρουμε τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής, σαν πολίτες, σαν ψηφοφόροι και σαν Έλληνες, να φύγουμε όσοι μείναμε ή να ρίξουμε (άλλη) μία μούντζα και να

πάρουμε των ομματιών μας.

Καταρχάς, δεν πιστεύω το σακσέσσ στόρη των άλλων χωρών, ειδικά όταν διαβάζω δημοσιεύματα τύπου "εξώσεις με αστυνομικές δυνάμεις" κοκ.  Τέτοια σακσεσσ να την χέσω, να χέσω και την ευρώπη και να χέσω και τους ευρωπαίους.

Δεύτερον, οι συμβάσεις που υποχρεώθηκαν οι χώρες να υπογράψουν τόσο για να μπουν στην ευρώπη όσο και για να παραμείνουν σε αυτή, ήταν τελικά καταστροφικές για όλες τις χώρες. Αν δεν ήταν, τότε δεν θα ήμασταν εδώ. Οι ελλιπείς μηχανισμοί έδειξαν ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Λες για παράδειγμα "δεν θέλω μετανάστες". Χέστηκαν οι μετανάστες αν τους θέλεις ή όχι. Έρχονται ακάλεστοι γιατί στρατοί οπλισμένοι με ευρωπαϊκά όπλα καταστρέφουν τις πατρίδες τους, οπότε είτε τους θες είτε όχι, όπως προαναφέρθηκε, αυτοί χέστηκαν. Έρχονται και ψάξε να τους βρείς ανά την γηραιά ήπειρο.

Γιατί, τί να την κάνεις την τάδε συνθήκη, όταν όλη η μεσόγειος αποτελεί μία αχανή γέφυρα που όποιος θέλει, όποτε θέλει την διασχίζει και όταν η φύλαξη των συνόρων για να  είναι ουσιαστική θα απαιτούσε όλους τους πολίτες στα σύνορα;

Άλλο θέμα κι αυτό. Χρειαζόμαστε περισσότερους πολίτες. Στρατιές ολόκληρες για να φυλαν τα σύνορα, άλλες στρατιές να πολεμάνε τους αποικιακούς πολέμους ώστε να κάνουν τζίρο οι βιομηχανίες εξοπλισμών (εξοπλισμών, χαχαχαχα... λες και πουλάνε πιάνα ή φωτοτυπικά, οι υποκριτικοί αγύρτες!) τρίτες στρατιές να ελέγχουν τους απείθαρχους ευρωπαίους που έχουν την αφελή προσδοκία να τους παρέχει το κράτος τους αυτά που τους υποσχέθηκε και όλην ώρα τρέχουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι, άλλες πεντέξι στρατιές για να συντηρούν την απαραίτητη γραφειοκρατεία, γιατί χωρίς γραφειοκρατεία την να την κάνεις τη ζωή σε ετούτο τον ντουνιά.και άλλη μία, στρατιά για να κάνει αέρα στους τζιτζιφιόγκους των υπουργείων που δεν ξέρουν τί τους γίνεται. 

Θα σας πω εγώ τί γίνεται: έχετε μείνει πίσω, πουλάκια μου.

Αν διαβάσετε μία αναφορά,τότε η αναφορά αυτή έχει γραφτεί το λιγότερο μερικές μέρες πριν. Είναι ήδη παλιά, υπό τις παρούσες συνθήκες. Ακόμα χειρότερα, αν έχετε διαβάσει μία μελέτη ή μία στατιστική μελέτη, τότε αυτή έχει ήδη αλλάξει όσο εσείς μελετούσατε την προηγούμενη ενώσω συντάσσεται μία άλλη που ήδη θα είναι παλιά ώσπου να φτάσει στα χέρια σας. Οι λαχανιασμένοι ειδήμονες τρέχουν και δεν προλαβαίνουν τις εξελίξεις. Παράλληλα, τα τσιράκια που είναι διάσπαρτα είναι αναξιόπιστες πηγές πληροφόρησης, διότι σε αυτό το περιβάλλον ο καθένας κοιτάει να σώσει το τομάρι του. Μία ωραία ατμόσφαιρα.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, για να γίνουμε πάλι παραγωγικοί, ώστε να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας ώστε να μπορεί να σταθεί το ασφαλιστικό και το φορολογικό, το μόνο που είναι δυνατόν να το κάνει αυτό εφικτό είναι αν βγούμε από την Ευρώπη. Οι λόγοι πολλοί. Πρώτον και κύριον, το αίμα που θέλει η ευρωπαϊκή μαφία (και δεν εννοώ μόνο τους ευρωπαίους αλλά και τους έλληνες προδότες που συνεργάστηκαν σε αυτή την κατεύθυνση) απλά δεν υπάρχει: είμαστε μία χώρα ζόμπι. Άλλο αίμα δεν έχει. Δεύτερον, οι νόμοι που ισχύουν στην Ευρώπη την καθιστούν μία ήπειρο μη παραγωγική, άρα για να παράγουμε ακόμα και τη ντομάτα, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από τις στρεβλώσεις της ευρωπαικής νομοθεσίας: καμμία ευρωπαική χώρα δεν συμφέρει για παραγωγικές δραστηριότητες. Τρίτον, ο χαμός που θα ακολουθήσει θα οδηγήσει σε μία ανέγερση, ελεύθερη από ποσοστώσεις, συνθήκες που προστατεύουν "την ένωση" και ελεύθεροι από το καλό του γερμανού του αυστριακού, του λετονού, ή του φινλανδού πολίτη. Στο κάτω-κάτω, χέστηκα. Αυτοί έχουν δομές και υποδομές, κι εμείς έχουμε τα ολυμπιακά έργα, εν γνώσει όλων όσων συνήργησαν ώστε να γίνουν τα ολυμπιακά έργα, μέσα κι έξω από την χώρα.

Αν είναι να έχουμε διαφθορά, τότε να στηρίζουμε μόνο την εγχώρια, όχι και την ευρωπαικιά. Αυτό που το πας;

Τρίτον, με δικό μας νόμισμα και δική μας νομοθεσία, πλέον, θα μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικότεροι, αντί να υπάρχουμε για να είναι ανταγωνιστικός ο Χριστοφοράκος.

Και τέλος, δεν θέλω ευρώπη ρε παιδί μου. Την βαρέθηκα, είναι γυναίκα ψεύτρα και ακριβή μαιτρέσσα.  Την βαρέθηκα, με κούρασε, με τις απαιτήσεις της όλην ώρα. Καλύτερα εργένης για λίγο ή για πάντα, να κάνω ό,τι γουστάρω τους υδατάνθρακές μου, τους αγωγούς μου, τους μετανάστες μου, τα προϊόντα μου, τα λιμάνια μου, τα δημοψηφίσματά μου, όλα μου.

Ε, άει στο διάολο, με τους ευρω-σωτήρες!

Time to crack my own skull

Sometimes, you have to take  the step forward.
Jump is what you need to do.
Pain comes cheaper. That's what is wrong with the world.

Κι αυτό για εσένα.

Other people have remembered and they come back to us and they say hey! don't worry , don't be afraid, ever! because this is just a ride.
Is there a point to that?
Let us find a point.

Ο Βοσκός που φώναζε "χρέος"

Με πρόφαση το χρέος, επιβάλλεται μία κοινή πολιτική διεθνώς. Σκοπός, επισήμως, είναι το καλό μας.  Η Δημοκρατία, η Πρόοδος, η Ανάπτυξη, η Ασφάλεια.
Η Δικαιοσύνη.

Ανεπισήμως σκοπός είναι να παγιωθούν κάποιες δυνάμεις, να εδραιωθεί μία ισορροπία, να μπεί ο χρυσός σε κάποιες αποθήκες, να μοιραστούν οι άνθρωποι σε στρατιές,

Γιατί, αν ήταν ο σκοπός τους η πραγματική ανάπτυξη, τότε γιατί δεν πιάνουν τις πεντέξι εταιρείες που διαφεντεύουν τις αγορές, να τους πούν δυο κουβεντούλες τύπου "ρίξε τιμές για να δούμε προκοπή" και αντί αυτού πίπτει ράβδος στις παραγωγικές τάξεις;

Δεν βγάζει το μήνα η ελίτ;
Πλάκα θα είχε.

Όπως και να έχει το πράγμα, αν η ελίτ της σκέψης και της πολιτικής τα έχει κάνει σαν τα μούτρα της, τότε να πληρώσει αυτή τα σπασμένα, όχι να κρύβει χρυσό και διάφορα άλλα στα ντουλάπια και να δείχνει με το δάχτυλο την ανθρωπιά που δουλεύει.

Προτείνω, αυτά που έχει η ηγεσία του πλανήτη στις αποθήκες της, να τα βάλει εκεί που ξέρει και μετά να έρθει να μου πεί ότι θα χάσω το σπίτι μου ή ότι πρέπει να θυσιαστώ για το έθνος, τη στιγμή που το έθνος τα παίρνει χοντρά από τους πλανητάρχες.

Και σε τελευταία ανάλυση, να πάει στο διάλο και η ευρώπη και η Ελλάδα και όλοι, τέλος πάντων, που για να έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε πρέπει όσα έχουν δουλέψει οι γονείς μας και όσα δουλέψαμε εμείς οι ίδιοι να τα πάρουν οι ευρωπαικές τράπεζες, για να έχουν το προνόμιο να λέγονται ευρωπαικές, με κινέζικα πόδια, αμερικάνικα αυτιά και αφρικάνικα δάχτυλα, ΛΕς ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΈΡΟΥΜΕ ΤΙ ΚΑΝΟ ΦΟΥΜΑΡΟΥΝ, ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ.

Στα τσακίδια, στο κάτω-κάτω της γραφής, μία δύναμη που χρειάζεται τα ψίχουλά μου για να βγάλει το μήνα, γιατί αυτό σημαίνει πως μόλις τα φάει και αυτά τα λίγα,τότε θα πέσει.

Ας πέσει, λοιπόν.
Ας γίνει.
Μία ψυχή που είναι να βγεί, ας βγεί να τελειώνουμε με αυτό τον ψυχοβγάλτη, μία μέσα μία έξω.
Αν είναι να φτωχύνουμε, ας φτωχύνουμε χωρίς τα κοράκια.
 Εκτός κι αν  όλα αυτά είναι ψέμματα.