Στο περιθώριο οι κακοί

Ας υποθέσουμε ότι στην κοίτη ενός ποταμού χτίζουμε εμπόδιο ή τοποθετούμε βράχο ή έστω βυθίζουμε την παλάμη μας να νιώσουμε το νερό. Το νερό, τότε, θα αλλάξει τη ροή του. Θα ήταν γελοίο να υποθέσει κανείς ότι η αλλαγή αυτή είναι αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης. Είναι ένα σημάδι, αλλά όχι απόφαση.

Κάπως έτσι και οι κοινωνίες. Θα ήταν γελοίο να υποθέσει κανείς ότι ένας λαός λαμβάνει τη συνειδητή απόφαση να φέρει τον καπιταλισμό ή τον σοσιαλισμό, αν μη τι άλλο γιατί δεν ξέρει τί ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα. Αντιδρά ο λαός περισσότερο ενστικτώδικα όπως το νερό, περισσότερο από την ώθηση που του δίνει η πίεση, παρά από μία πλήρως συνειδητή απόφαση.

Και όπως το νερό του ποταμού δεν φταίει αν μας πιτσιλίσει από την αλλαγή πορείας, έτσι και οι κοινωνίες δεν φταίνε όταν με μαθηματική ακρίβεια φέρνουν την καταστροφή στον εαυτό τους. Η αντίδρασή τους, ωστόσο, είναι υπαρκτή και υπολογίσιμη. Αν, μάλιστα συσσωρευτεί, μπορεί να φέρει ανατροπές. Αλλά αν ένας ηγέτης φτάσει στο σημείο να εκπλαγεί, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, γιατί την πίεση που άσκησε δεν την υπολόγισε σωστά και τον "πιτσίλισε".

Δεν είναι καινούρια σύλληψη αυτή, το να χειραγωγεί ένας ηγέτης τον λαό του. Οι τωρινές ιστορίες έχουν επαναληφθεί ξανά και ξανά.

Συγκεκριμένα. η Ελληνική κοινωνία, το ίδιο άλογα όσο και το ποτάμι, παρουσιάζει συμπτώματα. Δεν το κάνει επίτηδες, αλλά το κάνει: οι αντιδράσεις είναι εμφανείς και όποιος έχει δύο δράμια μυαλό το υπολογίζει, ενώ όποιος δεν έχει δυο δράμια μυαλό λέει πως φταίνε οι κωλοέλληνες.. Το γεγονός ότι το πολιτικό σκηνικό είναι ψηφιδωτό χωρίς ούτε δύο ψηφίδες ίδιου χρώματος, είναι ένα από αυτά τα σημάδια. Το γεγονός ότι δεύτερο κόμμα είναι οι αναποφάσιστοι, είναι άλλο ένα. Η αύξηση ατυχημάτων κάθε είδους δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν επενδύουν σε συντήρηση ούτε σε πρόληψη ούτε σε προστασία, γιατί δεν έχουν χρήματα. Η αδυναμία επιβολής ιδιωτικής ασφάλισης δείχνει και αυτή κάτι: ότι κάποιος καλοπληρωμένος σέρ κάτι δεν υπολόγισε σωστά. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει τα πάντα όταν δεν τον καλλιεργείς σωστά. Η επιστροφή του σκυλάδικου δείχνει ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να συγκινήσει, άρα η ένδεια της ελίτ γίνεται πιο προφανής από ποτέ και η οχύρωση των πολιτικών πίσω από πλαστούς νόμους φανερώνει ότι μέχρι πριν δεν το χρειάζονταν και τώρα το χρειάζονται.

Άρα, αν οργίζεται κανείς και διαδηλώνει εναντίον της Χρυσής Αυγής, είναι σα να θυμώνει σε κάποιον που έχει διαβήτη. Το να απαγορεύσεις τη Χρυσή Αυγή είναι σα να απαγορεύεις τον διαβήτη.  Σα να θυμώνεις με το ποτάμι που αλλάζει πορεία όταν βρεί βράχο. Αν θυμώσεις με το ποτάμι, θα τα βάλεις με το ποτάμι. Αν κατανοήσεις το πρόβλημα, τότε θα δείς ότι δεν είναι κακό το ποτάμι, αλλά ο βράχος βρίσκεται σε θέση που δε σε βολεύει.

Στην Ελλάδα είναι πολλά τα "βράχια". Είναι που τόσα χρόνια εισφορών δεν έγιναν ούτε υποδομές ούτε υπηρεσίες ούτε πολιτισμός, αλλά μίζες. Είναι που με πρόφαση τις εκλογές έχουν κάνει το κοινοβούλιο χειρότερο κι από την Αγγλική Αυλή, με γόνους, απόγονους, τζάκια, θυρεούς και δαχτυλίδια. Είναι που οι Έλληνες, αυτοί που πληρώνουν, τελικά δεν εκπροσωπούνται και δεν ακούγονται. Είναι που οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αντί να σκεφτούν στην Ελλάδα, πάνε να σκεφτούν στα ζεστά και μαλακά, γιατί είναι ευαίσθητοι. Είναι που αλλαγή, στην ουσία, δεν έγινε ποτέ. Είναι που ο τελευταίος πραγματικός φιλέλληνας πέθανε σε ένα μπουντρούμι στη Ναύπακτο. Είναι που όταν τα λες όλα αυτά σε λένε αφελή και συνεχίζουν να κλέβουν. Είναι που βροντοφωνάζεις "θέλω δικαιοσύνη" και σου δίνουν εκτσογλανισμούς. Είναι που το μόνο που δεν μπορείς ποτέ να εμπιστευτείς είναι το Ελληνικό κράτος. Αλλά πιο πολύ πονάει από όλα, που στην Ελλάδα ο τίμιος δεν ζει από τη δουλειά του.

Δεν φταίει η Χρυσή Αυγή, ούτε αυτοί που τη στηρίζουν. Η Χρυσή Αυγή είναι απλά ένα σημάδι από πολλά. Ομολογουμένως, πιο σοβαρό αλλά και πάλι σημάδι. Αν τα βάλεις με τη Χρυσή Αυγή, είναι σα να χτυπάς το νερό του ποταμού, αντί να σηκώσεις το βράχο. Απαγορεύοντας τη Χρυσή Αυγή είναι σα να καταδικάζεις το διαβητικό αντί να του δίνεις φάρμακο και αγωγή.

Αυτός που φταίει είναι ο ηγέτης. Αυτός που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια  τα έκανε ημετεροθήκες, κάνοντας την παιδεία μπορντέλο. Αυτός που επιτρέπει στον στρατιωτικό να τρώει από τη σίτιση και τα αναλώσιμα και τους εξοπλισμούς. Αυτός που δε λέει να απελευθερώσει την αγορά για να μη θίξει τους κολλητούς του. Αυτός που δίνει στον δικηγόρο και στον αρχιτέκτονα αλλά όχι στον παραγωγό. Αυτός που πνίγει την επιχειρηματικότητα για να ποτίσει τη διαφθορά. Αυτός που λέει "ελέγχω" αλλά εννοεί "κουκουλώνω".

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κακό σπυρί. Αν θα εξελιχτεί σε καρκίνο, ο ηγέτης θα φταίει πάλι.

Και θέτω το εξής ερώτημα: αν σήμερα απαγορεύσεις αυτή τη γνώμη, αύριο όταν σου απαγορεύσουν τη δική σου, πως θα αποδείξεις ότι δεν είσαι με τους κακούς;

Ένα για τη Ζέτα

Καταρχάς, έχει μία μυτόγκα που δεν είναι καθόλου σικ αλλά, αντιθέτως, αποτελεί μια κακής αισθητικής στραβή γκουμούτσα καταμεσίς στο πρόσωπό της. Θα μου πείς, δε φταίει, η δύσμοιρη. Έτσι γεννήθηκε. Θα το δεχτώ. Αν όμως με αυτή τη γκουμούτσα παίζει ρόλους λολίτας και ανέμελης νέας, ε, τότε είναι το λιγότερο αταίριαστο. (Αλήθεια, τώρα που είπα αταίριαστο, που είναι εκείνο το παληκάρι ο αταίριαστος;) Και συνεχίζω.

Δεύτερον,  εξετάζοντας το υπόλοιπο πρόσωπο παρατηρεί κανείς ότι, εκτός από τη μυτόγκα, είναι και άλλα χαρακτηριστικά που δεν δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Έχει ένα σαγόνι σαν του στήβεν σηγκάλ, ασύμμετρο στόμα και φρύδια σαν του γέρου καραμανλή και γωνίες πολύ οξείες για να είναι θυληκές. Υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε το χρώμα του μαλλιού βοηθάει, ούτε το μεηκάπ, ούτε τα ωραία ρούχα, που ομολογουμένως της διαλέγουν με περισσή προσοχή οι παραγωγοί της. Ότι και να βάλει, μοιάζει με άντρα. Ούτε καν τραβεστί, διότι εκείνοι, έχουν έναν τρόπο και την αντρίλα την γυρίζουν αλλιώς.

Με τέτοια φυσιογνωμία, θα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη ως κακιά, όπως η αλήστου μνήμης τασώ καββαδία, που την θυμίζει έντονα.

Αντί αυτού, όμως, επιμένει να παίζει ξανά και ξανά τον ίδιο ρόλο, αυτόν της ωραίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει προσόντα για άλλους ρόλους. Και αφού συνεχώς εμφανίζεται σε ίδιες σειρές ίδιου καναλιού, τότε δε μένει παρά υποθέσει κανείς ότι καποιανού κόρη, γκόμενα, ξαδέρφη, είναι και βρίσκει πλάτες.

Δικαίως λοιπόν, της απονέμεται το Ωμό Λουκάνικο.

ΥΓ: για τη Δούκα μιλάμε πάντα.

Ντισκλέημερ (μιλημένα-ξηγημένα)

Επειδή τώρα στις γιορτές όλοι επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το εξής.

1. Αν έχω πολύ καιρό να σας δώ
2. Αν φοράτε γυαλιά ηλίου, ειδικά εκείνα τα τεράστια στρογγυλά που είναι της μόδας
3. Αν είστε μέσα σε αυτοκίνητο, κινούμενο ή στατικό
4. Αν είμαι μέσα σε αυτοκίνητο, κινούμενο ή στατικό
5. Αν έχετε αλλάξει χτένισμα
6. Αν έχετε βάψει τα μαλλιά σας
7. Αν φοράτε καπέλο, σκούφο κτλ
8. Αν κρατάτε ανοικτή ομπρέλα
9. Αν έχετε πάρει ή χάσει πολλά κιλά
10. Αν είμαι πολύ βιαστική
11. Αν έχω πολλά στο μυαλό μου
12. Αν έχω τα παιδιά μαζί μου
13. Αν έχω βιβλίο μαζί μου
14. Αν έχει πολλή κίνηση
15. Αν δεν είστε ακριβώς μπροστά μου  να με κοιτάτε κατά πρόσωπο

...μην περιμένετε να σας αναγνωρίσω. Αν με δείτε και δεν σας μιλήσω, τότε πάρτε το θάρρος και μιλήστε μου γιατί σίγουρα θα βρίσκομαι στην κοσμάρα μου, όπως τα τελευταία 40 χρόνια.

Για αυτό, αν δε σας δώ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΈΤΟΣ

Η Ξαστεριά στην Ελλάδα (πότε θα κάνει;)

Δεν θέλω προγράμματα ενίσχυσης ανέργων, ούτε φιλανθρωπίες, ούτε προγράμματα σίτισης άπορων, ούτε έρανους, γιατί στην ουσία με αυτόν τον τρόπο οι πλούσιοι αναγκάζουν τον φτωχό να σηκώσει το οικονομικό βάρος των οικονομικών εγκλημάτων τους. Στην ουσία διαιωνίζοντας έτσι την κοινωνική αδικία.

Αντί για αυτά θέλω ένα σύστημα που θα επιτρέπει δίκαια να ζεί ο κάθε άνθρωπος από τη δουλειά του με αξιοπρέπεια. Θέλω οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας τέτοια, που αν θέλω να παράγω κάτι, να μην με φορολογήσει μέχρι θανάτου το κράτος. Θέλω να υπάρχουν οι μεγαλο-εταιρείες, για να μου φέρνουν το σαμπουάν στο ράφι, μιας και δεν ξέρω να το φτιάξω μόνη μου, αλλά θέλω και να βγάζω κέρδος αν σκάψω το χωράφι μου να βγάλω καρπούς ή αν αρμέξω τα πρόβατά μου να βγάλω γάλα. Θέλω να με αξιολογήσουν, όχι τα τσιράκια του υπουργού, αλλά άνθρωποι που είναι ανεξάρτητοι και πραγματικοί ειδήμονες και όχι διεφθαρμένοι. Θέλω οι εισφορές μου, που δεν είναι και λίγες, να μου επιστρέφουν σε υπηρεσίες και υποδομές, και όχι να δίνω το μισό μου μεροκάματο για να παίρνει 16 μισθούς συν προνόμια ο βουλευτής, τη στιγμή που στα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε τσιρότο. Θέλω τα τέλη κυκλοφορίας μου να γίνονται καλοί δρόμοι και όχι να δίνω τέλη κυκλοφορίας αλλά μετά να δίνω στις και ιδιωτικές κατασκευαστικές τρία ευρώ διόδια χωρίς καν τη δυνατότητα έκπτωσης για συχνούς πελάτες.

Θέλω να υπάρχει ο δικηγόρος ή ο πολιτικός μηχανικός στο ωραίο του γραφειάκι, με το ωραίο κοστουμάκι και την πόζα του, για να μελετά  καθιστός τους νόμους ώστε να με βοηθάει όταν έχω πρόβλημα, αλλά αν αυτός ο δικηγόρος ή πολιτικός μηχανικός μου φάει την περιουσία ή αν φοροδιαφεύγει τότε θέλω και να τιμωρείται, αντί να καλύπτεται. Και σε καμμία περίπτωση όταν λέω θέλω να υπάρχει ο δικηγόρος, δεν εννοώ "θέλω να μένει αφορολόγητος και να προστατεύεται ώστε όσο άχρηστος και αν είναι να βγάζει δέκα φορές από εμένα" Αντιθέτως, θέλω να μην προστατεύεται ούτε να έχει κλειστό το επάγγελμα, ώστε να επιζεί αυτός που δικηγορεύει καλά ή χτίζει καλά σπίτια, αντί να μπορεί το κάθε λαμόγιο να παριστάνει τον καμπόσο πάνω στις απάτες.

Και το ίδιο θέλω και από τον πολιτικό, που υποτίθεται ότι τον πληρώνω για να με εκπροσωπεί και μου ρυθμίζει την πολιτεία που ζω, αλλά αυτός τις γνώσεις που υποτίθεται ότι έχει τις χρησιμοποιεί για να δίνει προνόμια στον εαυτό του. Αυτός ο πολιτικός πρέπει να τιμωρηθεί.

Θέλω αν ένας Έλληνας έχει μία καλή ιδέα να μπορεί να την αξιοποιήσει στην Ελλάδα, και όχι να πρέπει να βγεί μετανάστης για να μην του πιούνε το αίμα οι ημέτεροι μιζαδόροι.

Θέλω πολιτικούς φιλΈλληνες, δηλαδή να αγαπάνε τον Έλληνα. Γιατί αν αγαπάς κάποιον, τότε δεν μπορείς να κάνεις όλες αυτές τις βρωμιές. Αν αγαπούσες, για παράδειγμα τον Έλληνα, δεν θα φορολογύσες τα παιδιά και την φακή που τρώει, για να αφήσεις ελεύθερα τα οφσόρ και τα φαγανά  παιδιά των κομμάτων. Αν αγαπούσες τον Έλληνα, δεν θα έβγαινες στα κανάλια να τον περιπαίζεις με προσχηματικές δικαιολογίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Δεν θέλω προγράμματα ενίσχυσης ανέργων, ούτε φιλανθρωπίες, ούτε προγράμματα σίτισης άπορων.
Θέλω σωστό κράτος.

Ένα για την Τσαντίλα

Έλεγα πως δεν είχα άλλα σώψυχα να βγάλω, να όμως που τελικά κάτι είχε απομείνει.

Πριν από οκτώμισι χρόνια είχα παρατηρήσει πως μέχρι τότε την περισσότερη ενέργεια την είχα όταν ήμουν θυμωμένη. Για παράδειγμα, όποτε ετύχαινε να μένει ακάμωτη μία δουλειά, ήταν σίγουρο ότι θα την έκανα αν νευρίαζα. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, γύρω στα τριάντα-κάτι, ήδη παντρεμένη και δις μαμά, έφτασα στο σημείο να το χρησιμοποιώ και ως κόλπο, δηλαδή όποτε νευρίαζα, ξέδινα κάνοντας τις βαρειές δουλειές που όλο δεν έβρισκα την όρεξη να κάνω.Νόμιζα ότι είχα βρεί τη λύση και ότι έτσι ξεμπέρδευα με τον θυμό, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο θυμός δεν έφευγε, αλλά απλά κοίταζε αλλού για λίγο και μετά έπεφτε πάλι πάνω μου σα λάμια και άρπυια. Και τόσο είχε θεριέψει ο θυμός, που έγινε τελικά λάβα και ξεχύθηκε ισοπεδώνοντας τα πάντα. Το ένα άτομο που τον προκαλούσε, άκουσε τα σχολιανά του που είχα μαζεμένα για χρόνια, και τελικά το έδιωξα μακρυά. Είχα τόσο κουραστεί από αυτόν ακατάπαυστο θυμό, που δεν άντεχα άλλο. Ένιωθα μονίμως φορτισμένη, για πάντα πιεσμένη.  Πήρα την απόφαση να μην είμαι πια θυμωμένη.

Τότε προσπάθησα να μην έχω για καύσιμο τον θυμό, αλλά την ευχαρίστηση, σα να λέμε να κάνω τα διάφορα πράγματα όχι όταν ήμουν θυμωμένη αλλά όταν είχα όρεξη να τα κάνω. Θα μου πείς, υπάρχει περίπτωση να έχεις όρεξη να βάλεις μπουγάδα ή να σιδερώνεις ή να πλένεις πιάτα ή να τρίβεις χαλιά, κοκ? Φυσικά και όχι. Αλλά τα κάνεις αυτά όταν έχεις όρεξη για να δείς το σπίτι σου καθαρό και τους ανθρώπους σου υγιείς και χαρούμενους. Τα κάνεις αυτά όταν έχεις όρεξη να καλέσεις δύο φίλους για φαΐ ή όταν έχεις όρεξη να νιώθεις καλά και όμορφα. Κι εγώ δεν είχα όρεξη για τίποτα από αυτά. Χωρίς τον τριακονταετή θυμό, ξεφούσκωσα σαν τρύπιο μπαλόνι και έπεσα στη γνωστή καταθλιψάρα λόγω της οποίας μπήκα μετά από κάποιο διάστημα στο μπλογκιν, απασχολώντας με αυτή τους αναγνώστες μου συχνά-πυκνά.

Μου πήρε πέντε χρόνια μέχρι να μου έρθει η όρεξη.

Μέχρι τότε, ζούσα στο ρελαντί, μόλις και μετά βίας εκτελώντας τις ζωτικές για την επιβίωση λειτουργίες και με μεγάλο αγώνα να μην ξεσπάσω σε αθώους. Μερικές φορές το κατάφερα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε η όρεξη να κάνω ήταν να πλύνω κάτι πιάτα και το έκανα τραγουδώντας. Μετά από αυτό, σταδιακά και κάνοντας υπομονή με τον εαυτό μου, έφτασα στο σημείο να μη βλαστημάω όποτε μου έλεγαν να βγώ έξω και πάντα είχα αυτή την αρχή, μέχρι να γίνω καλά να μην κάνω τίποτα αν δεν το ήθελα πραγματικά και αν ήμουν θυμωμένη να μην κάνω τίποτα, ούτε βόλτα, ούτε δουλειά, ούτε τίποτα.

Και, κατά μία παβλώφεια αντίδραση, σύντομα (μετά από άλλα δύο χρόνια) συνειδητοποίησα ότι ανυπομονούσα για ορισμένα πράγματα, όπως να πάρω το βιβλιαράκι μου και να καθίσω σε μία καφετέρια με ένα καφεδάκι.

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο θυμός πολλές φορές ξανα-ήρθε και κάθε φορά ξενυχτούσα στο Καζάνι, ακούγοντας δραματική μουσική και, πολλές φορές έγραφα κλαίγοντας, όχι λόγω δυστυχίας, αλλά λόγω αυτού του απύθμενου θυμού, από απίστευτη τσαντίλα και μένος. Αντί να σπάσω τζάμια, χτυπούσα πλήκτρα. Χωρίς να με δουν τα παιδιά, χωρίς να με δεί ο σύζυξ, χωρίς να στεναχωρήσω κανέναν και, κυρίως, χωρίς να με πρήζουν με συγκαταβατικές αναπαραστάσεις συμπόνοιας. Τί ήξεραν αυτοί; Τι ιδέα είχαν αυτοί αν μέσα μου κόχλαζα και γιατί; Και πως να το εξηγήσεις, σε ποιόν όταν ο καθένας είχε τις κοτσάνες του, ο ένας τη γκόμενα, η άλλη τον γκόμενο, ο παράλλος υπαρξιακά, και κάθε ένας ήταν στην κοσμάρα του και με την παραμικρή νύξη, σου έλεγε κοινοτυπίες νομίζοντας ότι με δυο κλισέ ξεμπερδέψαμε για απόψε με την επικοινωνία, ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε....;

Κάθε φορά που έρχονταν ο θυμός, τον έκανα κομματάκια.
Αυτό εκεί, το άλλο εκεί, και έτσι τον διαχειρίστηκα σε δόσεις. Μερικές φορές έδινα δίκιο στον εαυτό μου, μερικές όχι. Αναγκάστηκα να παραδεχτώ που είχα λάθος και στα μέρη που είχα δίκιο έπρεπε να δω που βοήθησαν οι άλλοι. Το άδικο όσο κι αν με θύμωνε το κοιτούσα από κοντά να δω τι είδους άδικο ήταν και το δίκιο με την ίδια περιέργεια το εξέταζα να δω από που προέκυψε. Τελικά ξεδιάλυνα που είχα δίκιο και αυτό με λύτρωσε. Εκεί που είδα ότι είχαν δίκιο οι άλλοι, με βοήθησε να τους συγχωρήσω.

Και όταν έγινε αυτό, ο θυμός εξαφανίστηκε, πριν από λίγες εβδομάδες.

Λογική και Λογικότητα

Είναι περίεργο ,για όποιον δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ, το γεγονός ότι τα αισθήματα μένουν ενώ οι γνώμες φεύγουν. Δεν είναι περίεργο αν το καλοσκεφτείς, γιατί μία γνώμη βασίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι μεταβάλλονται μεταβάλλοντας και τις γνώμες, ενώ τα αισθήματα πηγάζουν από μέσα μας το οποίο μέσα μας παραμένει πάντα ίδιο.

Πολλές φορές υποτιμάμε αυτό που ονομάζεται συναίσθημα για να ευνοήσουμε αυτό που ονομάζουμε

λογική, όμως ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Το αίσθημα γεννιέται και αυτό στον εγκέφαλο. Το αίσθημα είναι και αυτό προϊόν εγκεφαλικής επεξεργασίας δεδομένων, ακριβώς όπως και η λογική, άρα παίζει (ή θα έπρεπε να παίζει) τον ίδιο ρόλο στην λήψη αποφάσεων.

Παράδειγμα. Βλέποντας ένα παιδί να κλαίει, μερικές φορές νιώθουμε λύπηση ενώ κάποιες άλλες νιώθουμε θυμό. Κάτι μέσα μας μας προειδοποιεί για τον λόγο του κλάματος ή για τη δική μας ικανότητα και κατάσταση σε σχέση με το κλάμα. Και βάσει αυτού του συναισθήματος, θα ανταποκριθούμε στο κλάμα. Και εδώ μπαίνει η ομορφιά.

Η ομορφιά είναι σύμβολο του καλού και του υγιούς, γιατί ό,τι είναι υγιές έχει καλή όψη, όπως το ώριμο φρούτο έχει θελκτική όψη ενώ το σάπιο ή το άγουρο έχει αποτρεπτική όψη. Η ομορφιά είναι το σύνθημα. Αλλά όπως στη φύση τα παράσιτα και οι άρπαγες χρησιμοποιούν την ομορφιά ώς δόλωμα, έτσι και οι άνθρωποι στις κοινωνίες τη χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο, κυρίως για να μας πάρουν τα ωραία μας λεφτάκια.

Κατ'επέκταση, όπως και στη φύση επιζεί όποιος έχει την ευφυΐα να ξεχωρίσει το δόλωμα από την πραγματική ομορφιά, το κόκκινο του ώριμου φρούτου από το κόκκινο του δηλητήριου, έτσι και στις τεχνητές μας κοινωνίες επιζεί όποιος έχει δυο δράμια μυαλό να ξεχωρίσει την πλαστή από την πραγματική ομορφιά. Ποιά είναι η πραγματική ομορφιά;

Δύσκολα απαντάς αυτό το ερώτημα.

Προσωπικά, αλλά πολύ προσωπικά όμως, η πραγματική ομορφιά είναι αυτή που σε ωφελεί, αυτή που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος και ολόκληρος, που δεν σε δεσμεύει αλλά σου δίνει ώθηση να πας παρακάτω, σου δίνει ώθηση να κάνεις το ταξίδι σου. Η πραγματική ομορφιά δεν εκβιάζει ούτε εκβιάζεται, ούτε βιάζει ούτε βιάζεται. Αν χρειαστεί βία ή εκβιασμός, τότε δεν είναι ομορφιά. Αν σε δεσμεύει ή σε περιορίζει, τότε δεν είναι ομορφιά, αλλά δόλωμα. (για αυτό οι γυναίκες είναι όλες....)

Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται από το τί κάνει ο άλλος, αλλά από εμάς τους ίδιους και το τί συμβαίνει ενδοκρανιακά μέσα στο νού μας. Είναι καταπληκτικό το τί εργαλεία έχουμε στο νοητικό οπλοστάσιό μας, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.

Ακόμα πιο εκπληκτικό βρίσκω το γεγονός ότι η ομορφιά δεν αποτελεί μόνο το σύνθημα της επιβίωσης, αλλά και το κλειδί της αναζήτησης σε όλα τα επίπεδα.Ακολουθώντας τα χνάρια του ωραίου, βρίσκουμε νόμους της φύσης φτάνοντας τελικά στη γνώση. Αγαπώντας το ωραίο, κατανοούμε το τί συμβαίνει γύρω μας.

Για άλλη μία φορά, τα δολώματα είναι πολύ επικίνδυνα...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Κατ'αρχάς, τα είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό.
Δεύτερον, έτυχε κάτι.

Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ανέρτησε το βίντεο που έχω παρακάτω. Εγώ το πήρα και το έδειξα στους μαθητές μου και τότε συνέβη κάτι το εκπληκτικό: μου έκαναν ερωτήσεις για κάτι εκτός από το φέσημπουκ!  Παιδιά που έχουν μπουχτίσει κονσερβοποιημένα μαθήματα και τυποποιημένη επικοινωνία, έδειξαν ενδιαφέρον για κάτι πέραν του εαυτού τους και πέραν του "τί πρέπει να κάνω για να πάρω βαθμό". Έμειναν με το στόμα ανοιχτό και έλεγαν "Τι λέτε τώρα κυρία!" ή ακόμα "Σοβαρολογείτε τώρα;" "Και πως γίνεται αυτό;". Κανείς, βλέπεις, δεν τους είχε πεί για τις μαύρες τρύπες, ώς τώρα. (δάσκαλοι, ακούτε; τόσα θαύματα τριγύρω κι εσείς να βγάλετε την ύλη...) Μου έκαναν χίλιες ερωτήσεις και ήθελαν να μάθουν τα πάντα, τόσο που ξέχασαν το κουδούνι. Έμαθα κατόπιν ότι κατέβασαν το τραγούδι στα κινητά τους και έμαθαν απ'έξω τους στίχους. Έμαθα ότι έψαξαν και είδαν τα υπόλοιπα βίντεο του είδους που έχουν να κάνουν με άλλα θέματα.

Ήταν σα να τους ράγισα το κρανίο για να μπεί το φως μέσα.
Αυτό ήταν πολύ όμορφο.

Ένα για τους Οπλοφόρους

Πάντα μου έκανε εντύπωση το γιατί κάποιος να γίνει αστυνομικός, στρατιώτης ή στρατιωτικός γενικά.
Αρχικά, σαν παιδί, πίστευα ότι ήταν λόγω της ένδοξης, ηρωικής εικόνας που προωθείται στα βιβλία της ιστορίας. Μεγαλώνοντας είδα ότι αυτό ίσως να ισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις, ενώ τις περισσότερες φορές τα αγόρια γίνονταν στρατιωτικοί ή αστυνομικοί για την ασφάλεια της αμοιβής και τα κορίτσια για να βρεθούν σε ένα περιβάλλον γεμάτο άντρες.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πάντα η μόνη ασφαλής απασχόληση ήταν αυτή του να σκοτώνεις κόσμο.

Το κακό με αυτά τα επαγγέλματα δεν είναι η βία, γιατί η βία πάντα ήταν μέρος της ζωής, αλλά το γεγονός ότι παραδίδουν σε άλλους την ευφυΐα και την πρωτοβουλία τους.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι μαθαίνουν να κάνουν άκριτα αυτό που τους λένε αυτοί που έχουν εξουσία και αυτό είναι σχεδόν πάντα κακό εξ ορισμού, γιατί η εξουσία είναι πάντα διεφθαρμένη.

Υπό κανονικές συνθήκες, ποιός θα έδερνε γέρους εκτός από έναν ματατζή αντιμέτωπο με ηλικιωμένους που διαδηλώνουν για τη σύνταξή τους; Ποιός θα δολοφονούσε έναν δεκαπεντάχρονο; Ποιός θα κοπανούσε το κεφάλι κάποιου άλλου σε μία ζαρντινιέρα;

Υπήρχε μία εξουσία που έδωσε τις εντολές και τα άτομα, έχοντας παραδώσει την ηθική τους στις διαταγές διεφθαρμένων ανθρώπων, κάνουν άσχημα πράγματα. για ψίχουλα. Πουλάνε την ψυχή τους για πενταροδεκάρες, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να είναι βίαιος παρά μόνο αν είναι βαθειά διαταραγμένος και αυτό είναι ιατρικό γεγονός.

Σε πραγματικές συνθήκες η βία αποτελεί τελευταία και αναγκαστική επιλογή όταν κάποιος απειλείται, αλλά κάποιοι το κάνουν κάθε μέρα γιατί κάποιος τους δίνει τον βασικό μισθό.

Με στεναχωρεί το γεγονός ότι άνθρωποι που γνωρίζω και αγαπώ κάνουν τέτοια επαγγέλματα και θεωρούν σωστό να σκοτώσουν άλλους άνθρωπους απλά και μόνο επειδή πληρώνονται για αυτό και επειδή κάποιος που κλέβει από το κράτος το βρίσκει σωστό.

Με ενοχλεί η ηρωοποίηση των αμερικανών στρατιωτών που είναι στην ουσία ζώα της αμερικανικής αμορφωσιάς και αδικίας.

Πως δικαιολογεί κανείς εντός του τέτοια διαστροφή; Για τα λεφτά; Για την πατρίδα που τους έχει για αναλώσιμα σκουπίδια; Κατανοώ τους αξιωματούχους που τα παίρνουν από όλες τις μεριές, αλλά ο αστυφύλαξ και ο οπλίτης, σε τί ελπίζουν, ποιό είναι το αντίτιμο της ασκήμιας και της δυστυχίας που έχουν καθημερινά στη δουλειά τους;

Κατά τη διάρκεια μίας σύρραξης στο Λίβανο, ένας δικός μου άνθρωπος περιέγραψε τη συμμετοχή τους στη διάσωση άμαχων, πριν από χρόνια, βαθειά επηρρεασμένος από τη δυστυχία που είδε εκεί. Μετά μου έλεγε για την απίστευτη μιζέρια της σομαλίας και των πειρατών.  Με τα ίδια του τα μάτια είδε το μαρτύριο και το κατανόησε. Ο ίδιος άνθρωπος, όμως, αν λάβει τη διαταγή θα βάλλει κατά ανθρώπων και θα τους σκοτώσει, γιατί αυτές θα είναι οι διαταγές του και γιατί το σύστημα αυτό θα τον εξοντώσει, γιατι μπαίνοντας σε αυτό συμφώνησε να μην σκέφτεται, αλλά να κάνει τη βρωμοδουλειά χωρίς αντιρρήσεις.

Είμαι δασκάλα και οι ημέρες μου είναι γεμάτες μέλλον και ζωή. Ξέρω ότι οι δουλειές εκείνες έχουν μέσα τους βία και υποταγή, πλύση εγκεφάλου και περιορισμό του νου. Πως το ανέχονται; Πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους ξέροντας το τί κάνει η εξουσία στα παιδιά με αντιρρήσεις;