Leave it to the Gamers

Μία πολύ κοινή δυσκολία των ερευνητών παύλα επιστημόνων παύλα ερευνητών είναι ότι είναι οι ίδιοι επηρεασμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, τους περιορισμούς που φέρνει στην αντίληψη του κάθε ενός μας και τους η ανατροφή μας, οι πεποιθήσεις μας ή ακόμα και τα γούστα μας.

Και ενώ σε κάποια θέματα δεν πειράζει, μιας και δεν είναι υψίστης σημασίας η επίλυση ενός προβλήματος (όπως ας πούμε το πόσα άστρα έχει ο τάδε γαλαξίας ή το πόσα μποζόνια περιέχει το σύμπαν ή αν η μαύρη ύλη είναι στα αλήθεια μαύρη ή κάποια ροζ απόχρωση) άλλα ζητήματα είναι πολύ πιο επείγοντα γιατί κρέμονται ζωές πολλών ανθρώπων από αυτά, όπως έκβαση ενός πολέμου ή

μίας διαπραγμάτευσης, η οργάνωση μίας δομής η δημιουργία μίας δομής ή ένα σωρό άλλα πράγματα. Ο προϋπολογισμός ενός κράτους, εν τέλει. Η αναδιάρθρωση ενός τηλεπικοινωνιακού δικτύου και η διαδρομή ενός αγωγού.

Μην πληρώνεις ένα κάρο ειδήμονες που εκτός από την αλαζονεία και την εγωπάθεια και τα συμφέροντά τους, έχουν και τις διαφθορές τους, τα πάθη τους, την ανοησία τους ή ακόμα και την ανικανότητά τους πολύ συχνά. Κάνε σχεδόν δωρεάν την έρευνά σου αγαπητέ ηγέτη κράτους εταιρείας ή ακόμα και μίας ΜΚ οργάνωσης.

Πάρε τα δεδομένα της κατάστασης από τους ανθρώπους που έχεις ήδη πληρώσει (υπουργούς, ceo's, γραμματείς και φαρισαίους) και δώσε τα σε ένα προγραμματιστή παιχνιδιών με τις εξής οδηγίες: ωραία γραφικά, σέξι ήρωες, απλή πλοκή και τρελούς πόντους στον νικητή.

Σε προλαβαίνω, αναγνώστα, και απαντώ την αντίρρησή σου πριν καν την εκφράσεις. Ναι, απλή. Νομίζεις ότι ένας προϋπολογισμός ή η πολιτική μία πολυεθνικής ή η οργάνωση ενός τηλεπικοινωνιακού δικτύου είναι πολύπλοκες δουλειές. Είναι, αλλά βασίζονται όλα σε μερικές εξισώσεις, ναι μεν πολύπλοκες, αλλά αν τις εγκαταστήσεις μέσα στον σχεδιασμό του παιχνιδιού, τότε ο παίκτης θα τις χρησιμοποιήσει χωρίς να έχει συναίσθηση της πολυπλοκότητάς τους. Αυτό ήδη συμβαίνει: οι παίκτες ενός βιντεοπαιχνιδιού ελάχιστα κατανοούν τις αρχές του προγραμματισμού βάσει των οποίων σχεδιάστηκε το παιχνίδι που τόσο απλά παίζουν.

Για να καταλάβεις, θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Για έναν προϋπολογισμό σίγουρα θα πρέπει να έχεις υπόψιν κάποιες οικονομικές αρχές, κάποιες σταθερές, κάποια μεγέθη και κάποιους συσχετισμούς που ο απλός πολίτης δεν έχει την εκπαίδευση να κατανοήσει και φυσικά ούτε να χειριστεί. Αν όμως βάλεις αυτές τις πληροφορίες μέσα στην "πλοκή" τότε ο παίκτης, ανεμπόδιστος από τις θεωρίες αυτές, θα λύσει το πρόβλημά σου με μεγάλη άνεση. Χωρίς να ξέρει ποιές αρχές διέπουν την οικονομία, ας πούμε, θα δοκιμάζει κινήσεις ή συνδυασμούς ξανά και ξανά και ξανά με την χαρακτηριστική άνεση οπουδήποτε γνωρίζει ότι οι κινήσεις του δεν έχουν συνέπειες. Κάποια στιγμή, θα κερδίσει το παιχνίδι: το πρόβλημά σου θα έχει λυθεί, ο προϋπολογισμός σου θα έχει σχεδιαστεί, το τηλεπικοινωνιακό σου δίκτυο θα έχει οργανωθεί, η ΜΚΟ σου θα έχει φτάσει στο σκοπό της.

Πλεονεκτήματα; Πολλά.
Πρώτον και κύριον, έχεις πρόσβαση σε μυαλά που πριν δεν είχες. Τα μυαλά αυτά είναι ελεύθερα, χωρίς τα χαλινάρια και τους περιορισμούς της στερεοτυπικής εκπαίδευσής μας, είναι πραγματικά ελεύθερα, και οι λύσεις που θα σκεφτούν ίσως να υπερβαίνουν σε απλότητα τις λύσεις των καλοπληρωμένων περισπούδαστων που αναμασάνε αυτά που τους επιτρέπουν οι δασκάλοι τους, και τίποτα άλλο, οι περισσότεροι.

Δεύτερον, είναι δωρεάν και ελεύθερο για τον καθένα, δηλαδή μπορεί να επιτρέπει στον ταπεινό μέσο πολίτη να κάνει την προσπάθειά του, αλλά επιτρέπει και στον ειδήμονα. Αν ο απλός πολίτης ξεπεράσει τον ειδήμονα,ε τότε δεν θα είναι και πολύ ειδήμων, σωστά; Από την άλλη, βάζει τους πάντες να στίψουν το μυαλό τους, να βάλουν τα δυνατά τους. Θα παρακάμψει τις προκαταλήψεις του ενός και θα προκύψει από την συλλογική διάνοια.

Τρίτον, τόσες ώρες παιχνιδιού, από τόσο κόσμο παγκοσμίως, είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένες, σωστά δε λέω; Σκέψου πόσος κόσμος έπαιζε φάρμβιλ και πες μου αν ένα παρόμοιο παιχνίδι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αναδάσωση μίας περιοχής ή την καλλιέργεια μίας άλλης.

Και τί αμοιβή ζητά ένας παίκτης; Μόνο την ικανοποίηση ότι νίκησε, μαζί με όμορφα γραφικά.

Τέταρτον, η λύση που θα προκύψει θα είναι ήδη ριζωμένη στα μυαλά των ανθρώπων, άρα θα έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους πολίτες. Βάλε με το μυαλό σου, ας πούμε, ένα παιχνίδι με θέμα την οργάνωση ενός χρυσωρυχείου....

Βέβαια, θα χρειαστεί πολύς χρόνος, αλλά τί να κάνουμε, έτσι είναι οι έρευνες, χρονοβόρες απεξανέκαθεν, που λέν και στο χωριό μου, την περιβόητη Κόνιτσα. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

Τέλος, ένα ακόμα παράπλευρο ώφελος είναι ότι θα έχει κοινωνία γενικότερα μία, έστω και έμμεση, εκπαίδευση και κατανόηση σε τόσο σημαντικά θέματα. Ανεξάρτητα από το αν θα νικήσει στο παιχνίδι ή όχι, θα αποκτήσει μία επαφή με το θέμα και αυτό είναι πάντα θετικό σε μία κοινωνία.