Στόχος του κάθε γονιού είναι κάποια στιγμή το παιδί να είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο, ώστε να έχει την ικανότητα να επιζήσει χωρίς τη γονική στήριξη. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, είναι αναγκαίο εκτός από τη σωματική διάσταση της ανάπτυξης να δώσουμε έμφαση και στη νοητική ανάπτυξη, πράγμα που γίνεται πάντα, πάντα, χωρίς καμμία εξαίρεση ασυναίσθητα και υποσυνείδητα, γιατί τα μαθήματα αυτά δίνονται από τρομακτικά νωρίς, σε ανύποπτο χρόνο και υπερβαίνουν τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, που είναι και το μόνο που στην ουσία ελέγχει ένας γονιός, το τί θα πεί δηλαδή.
Δεν ελέγχει, ας πούμε, το τί στάση του σώματος θα πάρει όταν λέει την κάθε κουβέντα, ούτε το πως θα εκλάβει το παιδί όλη αυτή την παράσταση. Φυσικά, κατά τη φύση και τους φυσικούς τρόπους που γίνονται τα πράγματα, τελικά όλα πάνε καλά τις περισσότερες φορές και ακόμα και αν δεν πάνε, υπάρχουν τρόποι να επιβιώσει κανείς. Όλοι μεγαλώνουμε και όλοι τελικά κάτι κάνουμε στη ζωή μας.
Ένα "λάθος" που κάνουν, όχι μόνο οι γονείς αλλά όλοι μας, είναι να σχεδιάζουμε ή να προγραμματίζουμε το μέλλον βασισμένοι στα σημερινά δεδομένα. Σαν γονείς και δάσκαλοι, όμως, έχουμε μία παραπάνω ανησυχία, γιατί εκτός από την ευθύνη, είναι και η αγάπη μας που μας κάνει να επιθυμούμε την επιβίωση αυτών των γλυκύτατων πλασματακίων που λέγονται παιδιά.
Δεν ελέγχει, ας πούμε, το τί στάση του σώματος θα πάρει όταν λέει την κάθε κουβέντα, ούτε το πως θα εκλάβει το παιδί όλη αυτή την παράσταση. Φυσικά, κατά τη φύση και τους φυσικούς τρόπους που γίνονται τα πράγματα, τελικά όλα πάνε καλά τις περισσότερες φορές και ακόμα και αν δεν πάνε, υπάρχουν τρόποι να επιβιώσει κανείς. Όλοι μεγαλώνουμε και όλοι τελικά κάτι κάνουμε στη ζωή μας.
Ένα "λάθος" που κάνουν, όχι μόνο οι γονείς αλλά όλοι μας, είναι να σχεδιάζουμε ή να προγραμματίζουμε το μέλλον βασισμένοι στα σημερινά δεδομένα. Σαν γονείς και δάσκαλοι, όμως, έχουμε μία παραπάνω ανησυχία, γιατί εκτός από την ευθύνη, είναι και η αγάπη μας που μας κάνει να επιθυμούμε την επιβίωση αυτών των γλυκύτατων πλασματακίων που λέγονται παιδιά.
Γενικά, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, όλα πάνε καλά, και αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αντιθέτως είναι μέρος της φυσικής διαδικασίας που ακολουθούμε όλοι μας χωρίς να συνειδητοποιούμε. Και αυτό έχει ως εξής.
Διδάσκοντας στα παιδιά ή στους μαθητές μας την ύλη του παρελθόντος, μαθαίνοντάς τους το πως να ζήσουν τον σημερινό κόσμο, εκτός από αυτά τα συνειδητά μηνύματα, περνάμε υπόγεια και ένα άλλο, πολύ σημαντικότερο μήνυμα που δεν είναι άλλο από τον τρόπο επεξεργασίας αυτών των γνώσεων δηλαδή τον τρόπο λήψης αποφάσεων και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά στο μέλλον περισσότερο από τα δεδομένα που διδάσκονται καθεαυτά. Γιατί όταν κάποια στιγμή φτάσει ο κόμπος στο χτένι, όλα κρίνονται από μία και μόνη απόφαση, άρα αυτή η απόφαση είναι η σημαντικότερη όλων.
Όταν, ας πούμε, βρεθεί το παιδί μόνο του και συναντήσει μέσα στην παρέα έναν αλήτη, τότε δύο τα τινά: είτε που ασυναίσθητα πάλι, θα τον απορρίψει, έστω και αν από ευγένεια ή περιέργεια κρατήσει την συναναστροφή για πλάκα (όπως γίνεται τις περισσότερες φορές), είτε που θα τον μιμηθεί, έστω και αν επισήμως δηλώνει κατηγορηματικά αντίθετος. Αυτή η μία απόφαση κρίνει τη μετέπειτα ζωή του και γίνεται τόσο υποσυνείδητα όσο είχε διδαχθεί εξ αρχής, για αυτό και δεν μπορούμε να την ελέγξουμε με κανέναν τρόπο.
Και, ακόμα πιο όμορφο είναι το γεγονός πως μέσα σε όλη αυτή την απίθανη χορογραφία πληροφοριών, συναισθημάτων, κινήσεων και μηνυμάτων φιλτράρεται το αχρείαστο και παραμένει το σταθερό, διανύουμε τον λαβύρινθο του χρόνου σαν είδος, αλλά με τον μίτο των ενστίκτων μας ακόμα στο χέρι.
Καταπληκτικό! Απλά υπέροχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου