Περιστατικό

Ήμουν στη δουλειά πολύ νωρίς και δεν ήταν ανοιχτά, οπότε πήγα σε κοντινή καφετέρια για καφέ, και επι τη ευκαιρία να προχωρήσω το βιβλίο μου. Ανάμεσα στον κόσμο ήταν ένας τύπος καθόλου ξεχωριστός, κοντός και κοντοκουρεμένος. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, πάντα. Η περιέργεια μέσα μου ασχολήθηκε για λίγο με αυτόν, και θυμάμαι ότι η ετυμηγορία ήταν η εξής: μέτριος - θα είναι όμορφος μόνο αν είναι έξυπνος, γιατί είχε μεγάλα μάτια, οπότε ότι είχε μέσα του θα έφεγγε από εκεί, αλλά εκτός από αυτό ήταν απλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αν είναι χαζός, θυμάμαι να σκέφτηκα, σε λίγα χρόνια θα γίνει χοντρός με βοϊδίσιο βλέμμα. Αν είναι έξυπνος θα αστράφτει το βλέμμα του.Τότε απερίσκεπτα και από αφηρημάδα, συναντήθηκαν τα βλέμματα. Γύρισα αλλού το βλέμμα γιατί δεν θέλω να νιώθουν άβολα οι άνθρωποι εξαιτίας μου, ούτε αυτό το κουσούρι μου (να περιεργάζομαι τους ανθρώπους) να παρερμηνεύεται.

Το ίδιο βράδυ, την τελευταία ώρα παρουσιάστηκε στην προφίσιενσυ ενηλίκων, οπότε έβαλα μπρος το άλλο μου κουσούρι,να γίνομαι απροσπέλαστη, σχεδόν στρυφνή χωρίς να κάνω κάτι και χωρίς ποτέ να γίνομαι αγενής. Όταν ενεργοποιώ το κουσούρι νούμερο τρία, όλοι διστάζουν, αν είμαι σε δημόσιο χώρο αδειάζουν τα καθίσματα γύρω μου και, σε ακραίες καταστάσεις, οι άνθρωποι ντρέπονται να μου μιλήσουν. Ένα πολύ χρήσιμο κουσούρι, αν είσαι από αυτούς που θέλουν την ησυχία τους, όπως εγώ. Έτσι, για τους επόμενους μήνες, ο άνθρωπος αυτός, παρότι ενήλικος και στρατιωτικός, μου μιλούσε στον πληθυντικό και με επιφύλαξη, λες και ήμουν καμμία λερναία ύδρα.

Αλλά ήταν ωραίος. Ήταν πολύ έξυπνος, εξαιρετικά οξυδερκής, πολύ κοινωνικός, αν και κοντός πολύ, πολύ συμπαθής. Και τα αγγλικά του τέλεια. Ειδικά στην εξάσκηση προφορικών, φάνηκε ότι ήταν εκτός από έξυπνος και λογικός, λειτουργούσε με κώδικες περίπλοκους, είχε σύστημα αναφοράς παρόμοιο με το δικό μου και, κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα στον άνθρωπο, είχε λέγειν και πειθώ. Οπότε έβαλα μπρος το κουσούρι νούμερο τέσσερα, κατά το οποίο χτίζω ένα τείχος γνώσεων γύρω μου, το τείχος της δασκάλας, γιατί αυτό ξεχωρίζει τον μαθητή από τον δάσκαλο: ο ένας έχει γνώσεις και ο άλλος όχι, οπότε δεν μπορούν ποτέ να είναι ίδιοι. Όταν λες στον άλλον διαρκώς πληροφορίες και δείχνεις ότι ξέρεις περισσότερα, τότε δείχνεις υπερόπτης και απόμακρος, ένα αντιπαθητικό γνώρισμα,  το κουσούρι νούμερα τέσσερα, το δασκαλίστικο ύφος.

Τον ενδιέφεραν οι γνώσεις.
Είχε ένα περίεργο βλέμμα, σε κοιτούσε χωρίς να σαλεύει σα να ήταν άγαλμα και αναγνώρισα σε αυτό το βλέμμα του μαθητή που ρουφάει γνώσεις. Έκανε διαρκώς ερωτήσεις, ζητούσε εξηγήσεις και μετά χρησιμοποιούσε τις γνώσεις αυτές με άνεση. Τί άλλο να ζητήσει μία δασκάλα από τη ζωή; Ώρα για το κουσούρι νούμερο πέντε: έριξα πάνω του όλες τις δύσκολες ασκήσεις, ότι δυσκολότερο είχα σε κείμενο, λεξιλόγιο και εξέταση. Μετά λίγο ακόμα, ακόμα πιο δύσκολα, κείμενα από εφημερίδες, βιβλία ή αναλύσεις από πραγματικές πηγές. Κάποια στιγμή, σε κάποιο κείμενο-αντίκα είχε φτάσει στο σημείο να πιάνει το κεφάλι του. Τον έβλεπα να σμίγει τα φρύδια από τη σκέψη. Για να σε δούμε, πόσο καλός είσαι, του είχα πεί. 'Οχι, ψέλλισε. Αλλά το έλυσε.

Με αυτά και αυτά, πέρασε ο καιρός. Από οκτώβριος πήγε απρίλιος, καιρός για εξετάσεις. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε, φυσικά. Με αποχαιρέτησε ευχαριστώντας με για την καλή δουλειά που είχα κάνει και πρόσθεσε ότι το μάθημα μαζί μου ήταν πραγματική ευχαρίστηση. Ανταπέδωσα, με ειλικρίνεια. Άλλωστε, όταν ο μαθητής τελειώνει τη δουλειά του και φεύγει, συνήθως δεν ξαναπατά, ειδικά αν είναι ενήλικος με υποχρεώσεις, οπότε μία χαλαρότητα στην επικοινωνία την επέτρεψα στον εαυτό μου. Του έσκασα ένα χαμόγελο.

Αυτό που δεν έκανα ήταν να τον ευχαριστήσω. Είπε για εμένα πολύ καλά λόγια σε πολλούς ανθρώπους που επηρεάζουν την επαγγελματική μου ζωή και αυτό έκανε μεγάλη διαφορά. Ευχαριστώ.
Να που τα κουσούρια, μερικές φορές, βγαίνουν σε καλό.