Διαβάζοντας διάφορα, είναι δύσκολο να μην αντιληφθεί κανείς μοτίβα, ακριβώς όπως οποιοσδήποτε κάνει δουλειά που έχει να κάνει με ανθρώπους από ένα σημείο και μετά τους κατατάσσει σε κατηγορίες: ο ενοχλητικός, ο περίεργος, ο απαράδεκτος, κοκ.
Διαβάζοντας όμως τα γραπτά των ανθρώπων είναι πολύ πιο μεγαλειώδες και σημαντικό να παρατηρεί κανείς τα σχήματα των εννοιών, πως όλα τους χορεύουν στον ίδιο ρυθμό
, στην ίδια μουσική, όλα ξεκινώντας από το μοριακό επίπεδο, από το πως ένα μόριο στη σύνθεση ενός νευρώνα δίνει σχήμα στη σκέψη του κάθ ένα από εμάς, και επειδή τα μόρια είναι όλα ίδια, βγαίνουν και οι σκέψεις ίδιες, όχι πανομοιότυπες αλλά με όμοιους ρυθμούς στην εξέλιξή τους.
Όλοι ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο και όλοι καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο, όλα τα έργα της αρχής έχουν μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και λίγο πριν το τέλος όλοι κάνουν τις ίδιες σκέψεις.
Και είναι αξιοσημείωτο το πως όλοι γονατίζουν μπροστά στον Πόνο, πως εξεγείρονται μετά την πρώτη τους γνωριμία με αυτόν και πως μετά όλοι ίδια και απαράλαχτα βλέπουν ότι μόνο γιατρικό στον Πόνο είναι η ενσυναίσθηση και η φιλοσοφημένη αγάπη, όχι η αγάπη του ενθουσιασμού αλά εκείνη της Γνώσης του Καλού και του Κακού, η Γνώση που έρχεται όταν δεις τον Πόνο, την Απώλεια, και την Αγωνία μπροστά στα μάτια σου και ξέρεις ότι εκτός από την Γνωστική Αγάπη άλλη ελπίδα δεν υπάρχει άλλη. Όλοι, εκεί συγκλίνουν. Πρέπει να έχουν δίκιο.
Και όλοι, όλοι, έχουν ένα άλλο κοινό μιλούν όλοι για το Ένα.
Μπορεί οι πρωτεινούχες φούσκες που έχουμε για σώματα να έχουν περιορισμένες αισθήσεις, όμως από νωρίς είδαμε το Ένα, το νιώσαμε και καταλάβαμε τη σημασία του. Καταλάβαμε από νωρίς ότι κάτω από το χώμα είναι ο Θάνατος και πάνω όσο πιο ψηλά γίνεται είναι η Ζωή. Νομίζαμε αρχικά ότι ήταν πολλά μικρά πράγματα, μετά όμως, χιλιετίες πριν, πριν ακόμα βγούν τα πανεπιστήμια και οι φιλόσοφοι, οι πρωτόγονοι ντυμένοι πίθηκοι ένιωσαν ότι δεν είναι πολλά μικρά, αλλά Ένα πολύ μεγάλο.
Η Αγωνία τους μπροστά σε αυτό, το δέος και η σημασία του ήταν τόσο μεγάλα, που το έγραψαν, το σκάλισαν και το ζωγράφισαν, το έντυσαν με συμβολισμούς και παραμύθια που οι τωρινοί σαμάνοι, προικισμένοι με τον ίδιο εγκέφαλο αλλά καλύτεροι ντυμένοι, περιφρονούν. Κι όμως, όπως οι νέας κοπής σαμάνοι, μιλούν και αυτοί για το μεγάλο Ένα. Του έδωσαν νέα ονόματα, αλλά παραμένει η φύση του Ενός ίδια, άσχετα με τις ορέξεις και τις ματαιοδοξίες μερικών πρωτεϊνούχων φουσκών στον αφρό της γης.
Το Ένα που όλοι έχουμε μέσα στο κάθε μόριό μας, είναι αδιαμφησβήτητα υπαρκτό, ανεξάρτητα από τί λένε οι φούσκες. Και, όπως ένωσαν οι αρχαίοι, είναι τεράστιο και περιλαμβάνει τα πάντα. Αν το κοιτάξεις στα μάτια θα καείς. Οι πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις το επιβεβαιώνουν. Βρίσκεται παντού τριγύρω μας, και τίποτα δεν του ξεφεύγει, οι νόμοι του είναι αιώνιοι και απόλυτοι, κόλαση είναι οι συνέπειες της απερισκεψίας μας, που νομίζουμε ότι μία μικρή φούσκα μπορεί να υπερβεί το Ένα και το Όλο. Η κόλαση είναι κάτω από το χώμα όπου καταλήγει το κορμί μας μετά τον θάνατο, Παράδεισος είναι η Ζωή πάνω από το χώμα, όσο πιο ψηλά γίνεται.
Ακόμα και ένας πίθηκος το ξέρει αυτό.
Διαβάζοντας όμως τα γραπτά των ανθρώπων είναι πολύ πιο μεγαλειώδες και σημαντικό να παρατηρεί κανείς τα σχήματα των εννοιών, πως όλα τους χορεύουν στον ίδιο ρυθμό
Όλοι ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο και όλοι καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο, όλα τα έργα της αρχής έχουν μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και λίγο πριν το τέλος όλοι κάνουν τις ίδιες σκέψεις.
Και είναι αξιοσημείωτο το πως όλοι γονατίζουν μπροστά στον Πόνο, πως εξεγείρονται μετά την πρώτη τους γνωριμία με αυτόν και πως μετά όλοι ίδια και απαράλαχτα βλέπουν ότι μόνο γιατρικό στον Πόνο είναι η ενσυναίσθηση και η φιλοσοφημένη αγάπη, όχι η αγάπη του ενθουσιασμού αλά εκείνη της Γνώσης του Καλού και του Κακού, η Γνώση που έρχεται όταν δεις τον Πόνο, την Απώλεια, και την Αγωνία μπροστά στα μάτια σου και ξέρεις ότι εκτός από την Γνωστική Αγάπη άλλη ελπίδα δεν υπάρχει άλλη. Όλοι, εκεί συγκλίνουν. Πρέπει να έχουν δίκιο.
Και όλοι, όλοι, έχουν ένα άλλο κοινό μιλούν όλοι για το Ένα.
Μπορεί οι πρωτεινούχες φούσκες που έχουμε για σώματα να έχουν περιορισμένες αισθήσεις, όμως από νωρίς είδαμε το Ένα, το νιώσαμε και καταλάβαμε τη σημασία του. Καταλάβαμε από νωρίς ότι κάτω από το χώμα είναι ο Θάνατος και πάνω όσο πιο ψηλά γίνεται είναι η Ζωή. Νομίζαμε αρχικά ότι ήταν πολλά μικρά πράγματα, μετά όμως, χιλιετίες πριν, πριν ακόμα βγούν τα πανεπιστήμια και οι φιλόσοφοι, οι πρωτόγονοι ντυμένοι πίθηκοι ένιωσαν ότι δεν είναι πολλά μικρά, αλλά Ένα πολύ μεγάλο.
Η Αγωνία τους μπροστά σε αυτό, το δέος και η σημασία του ήταν τόσο μεγάλα, που το έγραψαν, το σκάλισαν και το ζωγράφισαν, το έντυσαν με συμβολισμούς και παραμύθια που οι τωρινοί σαμάνοι, προικισμένοι με τον ίδιο εγκέφαλο αλλά καλύτεροι ντυμένοι, περιφρονούν. Κι όμως, όπως οι νέας κοπής σαμάνοι, μιλούν και αυτοί για το μεγάλο Ένα. Του έδωσαν νέα ονόματα, αλλά παραμένει η φύση του Ενός ίδια, άσχετα με τις ορέξεις και τις ματαιοδοξίες μερικών πρωτεϊνούχων φουσκών στον αφρό της γης.
Το Ένα που όλοι έχουμε μέσα στο κάθε μόριό μας, είναι αδιαμφησβήτητα υπαρκτό, ανεξάρτητα από τί λένε οι φούσκες. Και, όπως ένωσαν οι αρχαίοι, είναι τεράστιο και περιλαμβάνει τα πάντα. Αν το κοιτάξεις στα μάτια θα καείς. Οι πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις το επιβεβαιώνουν. Βρίσκεται παντού τριγύρω μας, και τίποτα δεν του ξεφεύγει, οι νόμοι του είναι αιώνιοι και απόλυτοι, κόλαση είναι οι συνέπειες της απερισκεψίας μας, που νομίζουμε ότι μία μικρή φούσκα μπορεί να υπερβεί το Ένα και το Όλο. Η κόλαση είναι κάτω από το χώμα όπου καταλήγει το κορμί μας μετά τον θάνατο, Παράδεισος είναι η Ζωή πάνω από το χώμα, όσο πιο ψηλά γίνεται.
Ακόμα και ένας πίθηκος το ξέρει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου