Έχω δηλώσει κατά καιρούς ότι δεν είμαι αριστερή, ότι είμαι αριστερή, ότι πιστεύω στο θεό, ότι δεν είμαι θεούσα, και άλλα, φαινομενικά αντικρουόμενα και ασύμβατα μεταξύ τους.
Ωστόσο, έχω επίσης δηλώσει κάποιες φορές ότι δεν πιστεύω σε μία και μόνη θεωρία ούτε πιστεύω ότι η λύση για τα προβλήματά μας είναι μία θεωρία, μία ιδεολογία ή μία μόνο κοσμοθεωρία, αλλά περισσότερο, όπως στις επιστήμες αναζητούμε μία οικουμενική εξίσωση, έτσι και στις κοινωνίες και οικονομίες μας, χρειαζόμαστε κάτι που να περικλείει τα πάντα, ειδάλλως ό,τι και αν σκεφτούμε όσο
και αν προσπαθήσουμε, η προσπάθειά μας θα είναι λειψή, άρα σύντομα θα χρειαστεί να διαχειριστούμε άλλη μία ανατροπή στους υπολογισμούς μας.
Κι έτσι, παρόλο που γενικά ρέπω προς τα αριστερά, γιατί θεωρώ ότι τίποτα απάνθρωπο δεν είναι βιώσιμο, αναγνωρίζω ότι χωρίς το κέρδος δεν θα υπήρχε τίποτα εκτός από χώμα και νερό. Ανάμεσα στα δύο άκρα, θεωρώ ταυτόχρονα, υπάρχει κάτι ενδιάμεσο που να εξασφαλίζει μεν το κέρδος αλλά να εξασφαλίζει και την κοινωνική δικαιοσύνη. Το μόνο που μένει είναι απλά (πόσο απλά στα αλήθεια!) να βρεθεί αυτή η χρυσή τομή, η ζώνη της χρυσομαλλούσας, ανάμεσα στην κατάρρευση των πάντων υπό το βάρος των κρατικών παροχών και την ασύδοτη σκληρότητα των απάνθρωπων χαρτογιακάδων στα εταιρικά συμβούλια. Ανάμεσα στα αποστεωμένα σαρκία των πεινασμένων τριτοκόσμιων των οποίων οι πόροι γίνονται commodities και την χλιδή των υπερβόρειων που ληστεύουν πόρους στο όνομα της δημιουργικότητας. Πιστεύω σε αυτό. Υπάρχει και γίνεται, χωρίς να είναι οι άνθρωποι ιδανικοί και χωρίς να γίνουν τεράστιες ανατροπές, αλλά μόνο κάποιες καίριες αλλαγές στις διεθνείς νομοθεσίες. Γίνεται. Και όχι μόνο γίνεται, αλλά γίνεται και με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να "τρέχει" μόνο του, χωρίς διαρκείς παρεμβάσεις ή διορθώσεις.
Τώρα, επειδή είναι αργά τώρα που γράφω και όταν είναι αργά το μυαλό παίρνει τις στροφές περίεργα, είναι πολλές οι τρελές ιδέες. Να μία. Στη φύση, ο νούμερο ένα νόμος βιωσιμότητας είναι "να τρώς μόνο όσο για να ζήσεις". Εμείς οι άνθρωποι, τόσο έξυπνοι είμαστε που τρώμε για δύο ή για τρείς, κι έτσι όχι μόνο αρρωσταίνουμε αλλά σπαταλάμε και ένα σωρό φαγητά. Να λοιπόν κάτι τρελό, να δημιουργηθεί το επάγγελμα του διατροφο-λογιστή, ο οποίος θα σου παίρνει τις διάφορες μετρήσεις, λίπος, μυική μάζα κοκ, θα σου βγάζει μία δίαιτα, και βάσει αυτής θα υπολογίζεται η ετήσια ποσότητα τροφής που θα δικαιούσαι, θα υπολογίζεται το ποσοστό επί του εισοδήματός σου το οποίο θα τυπώνεται σε κάρτα και αντιστοίχως θα αφαιρείται κάτι κάθε φορά που θα αγοράζεις φαγητό. Αν πας να αγοράσεις περισσότερο φαγητό, θα σου λέει το μηχάνημα στο ατμ "ωπ, κύριος! αρκετές θερμίδες για σήμερα". Αποτέλεσμα: μικρότερη σπατάλη, μικρότερες χωματερές, υγιέστεροι πολίτες, αλλά κυρίως, ένα restart στην οικονομία με τέτοιο εύρος που τα πάντα θα έρθουν τα πάνω κάτω.
Θα πλουτίσουν οι διαιτολόγοι, για αρχή.
Το εμπόριο θα αλλάξει ριζικά, άρα και οι αγορές που εξαρτώνται από τα τρόφιμα και βρώσιμα και τα πόσιμα. Η τιμή της πορτοκαλάδας, δεν θα μείνει ίδια, ούτε του καφέ.
Κοινωνικά, αυτό θα σημαίνει ότι κανείς δεν θα μένει νηστικός.
Άλλη ιδέα;
Πάρε να έχεις για να μη βαριέσαι.Από ένα εισόδημα και μετά, να σου μειώνονται τα μόρια για πρόσληψη στο ασεπ. Δεν μπορείς, ας πούμε, να έχεις οκτώ πολυκατοικίες και να θέλεις και να κάνεις τον διευθυντή στην κλινική! Είτε πούλα τα, είτε δώρισέ τα, είτε κάνε έρευνα ή πρακτική στο ιατρείο σου. Αλλά και τα δύο δάχτυλα στο μέλι, να μην τα έχεις. Άσε να φάει και κανας άλλος. Και αυτό να ισχύει και για τους ξένους. Με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, είναι παιχνιδάκι να στηθεί.
Κάτι άλλο που μπορεί να γίνει είναι να γίνει ένα πισωγύρισμα, μία ορθοπεταλιά, ας πούμε, σε ορισμένους τομείς. Στις μεταφορές, ας πούμε, μπορεί κανείς να πεί ότι το κόστος και η σχέση του με την τελική τιμή του προιόντος είναι τέτοια που έχει καταντήσει παράλογα φτηνό. Ορισμένα πράγματα, είναι παράλογο να είναι φτηνά, και δεν μιλώ για το φαί, αλλά για τον καπνό, το κακάο ή τα εξωτικά είδη, κοκ. Το πλαστικό! Τα κινέζικα ψωρο-προιόντα. Ας καταστήσουμε, λοιπόν, την μεταφορά αργότερη και ακριβότερη, ώστε και οι άνθρωποι να βγάζουν τα σπασμένα τους, αλλά και ο πλανήτης να σωθεί. Ας οριστεί, ας πούμε, ένα εξωπραγματικά χαμηλό ανώτατο όριο εκπομπών ρύπων με το πρόσχημα ότι μολύνονται οι ουρανοί και οι θάλασσες, ας οριστεί και ένα βαρβάτο πρόστιμο σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, και τσουπ! να η μείωση στη μόλυνση αλλά με παράλληλη διατήρηση των κερδών και μείωση της κατανάλωσης. Αν η αργοπορία είναι χρήμα, τότε με τις γαλέρες θα φέρνουν το τσάι για τις κυρίες των σαλονιών οι έμποροι.
Ναι, είμαι τρελή, το ξέρω.
Πάω για ύπνο πριν πω κι άλλα.
Όσο για το τί είμαι τελικά, δεν ξέρω.
Ίσως να μη μάθουμε ποτέ.
Ωστόσο, έχω επίσης δηλώσει κάποιες φορές ότι δεν πιστεύω σε μία και μόνη θεωρία ούτε πιστεύω ότι η λύση για τα προβλήματά μας είναι μία θεωρία, μία ιδεολογία ή μία μόνο κοσμοθεωρία, αλλά περισσότερο, όπως στις επιστήμες αναζητούμε μία οικουμενική εξίσωση, έτσι και στις κοινωνίες και οικονομίες μας, χρειαζόμαστε κάτι που να περικλείει τα πάντα, ειδάλλως ό,τι και αν σκεφτούμε όσο
Κι έτσι, παρόλο που γενικά ρέπω προς τα αριστερά, γιατί θεωρώ ότι τίποτα απάνθρωπο δεν είναι βιώσιμο, αναγνωρίζω ότι χωρίς το κέρδος δεν θα υπήρχε τίποτα εκτός από χώμα και νερό. Ανάμεσα στα δύο άκρα, θεωρώ ταυτόχρονα, υπάρχει κάτι ενδιάμεσο που να εξασφαλίζει μεν το κέρδος αλλά να εξασφαλίζει και την κοινωνική δικαιοσύνη. Το μόνο που μένει είναι απλά (πόσο απλά στα αλήθεια!) να βρεθεί αυτή η χρυσή τομή, η ζώνη της χρυσομαλλούσας, ανάμεσα στην κατάρρευση των πάντων υπό το βάρος των κρατικών παροχών και την ασύδοτη σκληρότητα των απάνθρωπων χαρτογιακάδων στα εταιρικά συμβούλια. Ανάμεσα στα αποστεωμένα σαρκία των πεινασμένων τριτοκόσμιων των οποίων οι πόροι γίνονται commodities και την χλιδή των υπερβόρειων που ληστεύουν πόρους στο όνομα της δημιουργικότητας. Πιστεύω σε αυτό. Υπάρχει και γίνεται, χωρίς να είναι οι άνθρωποι ιδανικοί και χωρίς να γίνουν τεράστιες ανατροπές, αλλά μόνο κάποιες καίριες αλλαγές στις διεθνείς νομοθεσίες. Γίνεται. Και όχι μόνο γίνεται, αλλά γίνεται και με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να "τρέχει" μόνο του, χωρίς διαρκείς παρεμβάσεις ή διορθώσεις.
Τώρα, επειδή είναι αργά τώρα που γράφω και όταν είναι αργά το μυαλό παίρνει τις στροφές περίεργα, είναι πολλές οι τρελές ιδέες. Να μία. Στη φύση, ο νούμερο ένα νόμος βιωσιμότητας είναι "να τρώς μόνο όσο για να ζήσεις". Εμείς οι άνθρωποι, τόσο έξυπνοι είμαστε που τρώμε για δύο ή για τρείς, κι έτσι όχι μόνο αρρωσταίνουμε αλλά σπαταλάμε και ένα σωρό φαγητά. Να λοιπόν κάτι τρελό, να δημιουργηθεί το επάγγελμα του διατροφο-λογιστή, ο οποίος θα σου παίρνει τις διάφορες μετρήσεις, λίπος, μυική μάζα κοκ, θα σου βγάζει μία δίαιτα, και βάσει αυτής θα υπολογίζεται η ετήσια ποσότητα τροφής που θα δικαιούσαι, θα υπολογίζεται το ποσοστό επί του εισοδήματός σου το οποίο θα τυπώνεται σε κάρτα και αντιστοίχως θα αφαιρείται κάτι κάθε φορά που θα αγοράζεις φαγητό. Αν πας να αγοράσεις περισσότερο φαγητό, θα σου λέει το μηχάνημα στο ατμ "ωπ, κύριος! αρκετές θερμίδες για σήμερα". Αποτέλεσμα: μικρότερη σπατάλη, μικρότερες χωματερές, υγιέστεροι πολίτες, αλλά κυρίως, ένα restart στην οικονομία με τέτοιο εύρος που τα πάντα θα έρθουν τα πάνω κάτω.
Θα πλουτίσουν οι διαιτολόγοι, για αρχή.
Το εμπόριο θα αλλάξει ριζικά, άρα και οι αγορές που εξαρτώνται από τα τρόφιμα και βρώσιμα και τα πόσιμα. Η τιμή της πορτοκαλάδας, δεν θα μείνει ίδια, ούτε του καφέ.
Κοινωνικά, αυτό θα σημαίνει ότι κανείς δεν θα μένει νηστικός.
Άλλη ιδέα;
Πάρε να έχεις για να μη βαριέσαι.Από ένα εισόδημα και μετά, να σου μειώνονται τα μόρια για πρόσληψη στο ασεπ. Δεν μπορείς, ας πούμε, να έχεις οκτώ πολυκατοικίες και να θέλεις και να κάνεις τον διευθυντή στην κλινική! Είτε πούλα τα, είτε δώρισέ τα, είτε κάνε έρευνα ή πρακτική στο ιατρείο σου. Αλλά και τα δύο δάχτυλα στο μέλι, να μην τα έχεις. Άσε να φάει και κανας άλλος. Και αυτό να ισχύει και για τους ξένους. Με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, είναι παιχνιδάκι να στηθεί.
Κάτι άλλο που μπορεί να γίνει είναι να γίνει ένα πισωγύρισμα, μία ορθοπεταλιά, ας πούμε, σε ορισμένους τομείς. Στις μεταφορές, ας πούμε, μπορεί κανείς να πεί ότι το κόστος και η σχέση του με την τελική τιμή του προιόντος είναι τέτοια που έχει καταντήσει παράλογα φτηνό. Ορισμένα πράγματα, είναι παράλογο να είναι φτηνά, και δεν μιλώ για το φαί, αλλά για τον καπνό, το κακάο ή τα εξωτικά είδη, κοκ. Το πλαστικό! Τα κινέζικα ψωρο-προιόντα. Ας καταστήσουμε, λοιπόν, την μεταφορά αργότερη και ακριβότερη, ώστε και οι άνθρωποι να βγάζουν τα σπασμένα τους, αλλά και ο πλανήτης να σωθεί. Ας οριστεί, ας πούμε, ένα εξωπραγματικά χαμηλό ανώτατο όριο εκπομπών ρύπων με το πρόσχημα ότι μολύνονται οι ουρανοί και οι θάλασσες, ας οριστεί και ένα βαρβάτο πρόστιμο σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, και τσουπ! να η μείωση στη μόλυνση αλλά με παράλληλη διατήρηση των κερδών και μείωση της κατανάλωσης. Αν η αργοπορία είναι χρήμα, τότε με τις γαλέρες θα φέρνουν το τσάι για τις κυρίες των σαλονιών οι έμποροι.
Ναι, είμαι τρελή, το ξέρω.
Πάω για ύπνο πριν πω κι άλλα.
Όσο για το τί είμαι τελικά, δεν ξέρω.
Ίσως να μη μάθουμε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου