Στο περιθώριο οι κακοί

Ας υποθέσουμε ότι στην κοίτη ενός ποταμού χτίζουμε εμπόδιο ή τοποθετούμε βράχο ή έστω βυθίζουμε την παλάμη μας να νιώσουμε το νερό. Το νερό, τότε, θα αλλάξει τη ροή του. Θα ήταν γελοίο να υποθέσει κανείς ότι η αλλαγή αυτή είναι αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης. Είναι ένα σημάδι, αλλά όχι απόφαση.

Κάπως έτσι και οι κοινωνίες. Θα ήταν γελοίο να υποθέσει κανείς ότι ένας λαός λαμβάνει τη συνειδητή απόφαση να φέρει τον καπιταλισμό ή τον σοσιαλισμό, αν μη τι άλλο γιατί δεν ξέρει τί ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα. Αντιδρά ο λαός περισσότερο ενστικτώδικα όπως το νερό, περισσότερο από την ώθηση που του δίνει η πίεση, παρά από μία πλήρως συνειδητή απόφαση.

Και όπως το νερό του ποταμού δεν φταίει αν μας πιτσιλίσει από την αλλαγή πορείας, έτσι και οι κοινωνίες δεν φταίνε όταν με μαθηματική ακρίβεια φέρνουν την καταστροφή στον εαυτό τους. Η αντίδρασή τους, ωστόσο, είναι υπαρκτή και υπολογίσιμη. Αν, μάλιστα συσσωρευτεί, μπορεί να φέρει ανατροπές. Αλλά αν ένας ηγέτης φτάσει στο σημείο να εκπλαγεί, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, γιατί την πίεση που άσκησε δεν την υπολόγισε σωστά και τον "πιτσίλισε".

Δεν είναι καινούρια σύλληψη αυτή, το να χειραγωγεί ένας ηγέτης τον λαό του. Οι τωρινές ιστορίες έχουν επαναληφθεί ξανά και ξανά.

Συγκεκριμένα. η Ελληνική κοινωνία, το ίδιο άλογα όσο και το ποτάμι, παρουσιάζει συμπτώματα. Δεν το κάνει επίτηδες, αλλά το κάνει: οι αντιδράσεις είναι εμφανείς και όποιος έχει δύο δράμια μυαλό το υπολογίζει, ενώ όποιος δεν έχει δυο δράμια μυαλό λέει πως φταίνε οι κωλοέλληνες.. Το γεγονός ότι το πολιτικό σκηνικό είναι ψηφιδωτό χωρίς ούτε δύο ψηφίδες ίδιου χρώματος, είναι ένα από αυτά τα σημάδια. Το γεγονός ότι δεύτερο κόμμα είναι οι αναποφάσιστοι, είναι άλλο ένα. Η αύξηση ατυχημάτων κάθε είδους δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν επενδύουν σε συντήρηση ούτε σε πρόληψη ούτε σε προστασία, γιατί δεν έχουν χρήματα. Η αδυναμία επιβολής ιδιωτικής ασφάλισης δείχνει και αυτή κάτι: ότι κάποιος καλοπληρωμένος σέρ κάτι δεν υπολόγισε σωστά. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει τα πάντα όταν δεν τον καλλιεργείς σωστά. Η επιστροφή του σκυλάδικου δείχνει ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να συγκινήσει, άρα η ένδεια της ελίτ γίνεται πιο προφανής από ποτέ και η οχύρωση των πολιτικών πίσω από πλαστούς νόμους φανερώνει ότι μέχρι πριν δεν το χρειάζονταν και τώρα το χρειάζονται.

Άρα, αν οργίζεται κανείς και διαδηλώνει εναντίον της Χρυσής Αυγής, είναι σα να θυμώνει σε κάποιον που έχει διαβήτη. Το να απαγορεύσεις τη Χρυσή Αυγή είναι σα να απαγορεύεις τον διαβήτη.  Σα να θυμώνεις με το ποτάμι που αλλάζει πορεία όταν βρεί βράχο. Αν θυμώσεις με το ποτάμι, θα τα βάλεις με το ποτάμι. Αν κατανοήσεις το πρόβλημα, τότε θα δείς ότι δεν είναι κακό το ποτάμι, αλλά ο βράχος βρίσκεται σε θέση που δε σε βολεύει.

Στην Ελλάδα είναι πολλά τα "βράχια". Είναι που τόσα χρόνια εισφορών δεν έγιναν ούτε υποδομές ούτε υπηρεσίες ούτε πολιτισμός, αλλά μίζες. Είναι που με πρόφαση τις εκλογές έχουν κάνει το κοινοβούλιο χειρότερο κι από την Αγγλική Αυλή, με γόνους, απόγονους, τζάκια, θυρεούς και δαχτυλίδια. Είναι που οι Έλληνες, αυτοί που πληρώνουν, τελικά δεν εκπροσωπούνται και δεν ακούγονται. Είναι που οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αντί να σκεφτούν στην Ελλάδα, πάνε να σκεφτούν στα ζεστά και μαλακά, γιατί είναι ευαίσθητοι. Είναι που αλλαγή, στην ουσία, δεν έγινε ποτέ. Είναι που ο τελευταίος πραγματικός φιλέλληνας πέθανε σε ένα μπουντρούμι στη Ναύπακτο. Είναι που όταν τα λες όλα αυτά σε λένε αφελή και συνεχίζουν να κλέβουν. Είναι που βροντοφωνάζεις "θέλω δικαιοσύνη" και σου δίνουν εκτσογλανισμούς. Είναι που το μόνο που δεν μπορείς ποτέ να εμπιστευτείς είναι το Ελληνικό κράτος. Αλλά πιο πολύ πονάει από όλα, που στην Ελλάδα ο τίμιος δεν ζει από τη δουλειά του.

Δεν φταίει η Χρυσή Αυγή, ούτε αυτοί που τη στηρίζουν. Η Χρυσή Αυγή είναι απλά ένα σημάδι από πολλά. Ομολογουμένως, πιο σοβαρό αλλά και πάλι σημάδι. Αν τα βάλεις με τη Χρυσή Αυγή, είναι σα να χτυπάς το νερό του ποταμού, αντί να σηκώσεις το βράχο. Απαγορεύοντας τη Χρυσή Αυγή είναι σα να καταδικάζεις το διαβητικό αντί να του δίνεις φάρμακο και αγωγή.

Αυτός που φταίει είναι ο ηγέτης. Αυτός που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια  τα έκανε ημετεροθήκες, κάνοντας την παιδεία μπορντέλο. Αυτός που επιτρέπει στον στρατιωτικό να τρώει από τη σίτιση και τα αναλώσιμα και τους εξοπλισμούς. Αυτός που δε λέει να απελευθερώσει την αγορά για να μη θίξει τους κολλητούς του. Αυτός που δίνει στον δικηγόρο και στον αρχιτέκτονα αλλά όχι στον παραγωγό. Αυτός που πνίγει την επιχειρηματικότητα για να ποτίσει τη διαφθορά. Αυτός που λέει "ελέγχω" αλλά εννοεί "κουκουλώνω".

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κακό σπυρί. Αν θα εξελιχτεί σε καρκίνο, ο ηγέτης θα φταίει πάλι.

Και θέτω το εξής ερώτημα: αν σήμερα απαγορεύσεις αυτή τη γνώμη, αύριο όταν σου απαγορεύσουν τη δική σου, πως θα αποδείξεις ότι δεν είσαι με τους κακούς;