Ένα για τους Οπλοφόρους

Πάντα μου έκανε εντύπωση το γιατί κάποιος να γίνει αστυνομικός, στρατιώτης ή στρατιωτικός γενικά.
Αρχικά, σαν παιδί, πίστευα ότι ήταν λόγω της ένδοξης, ηρωικής εικόνας που προωθείται στα βιβλία της ιστορίας. Μεγαλώνοντας είδα ότι αυτό ίσως να ισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις, ενώ τις περισσότερες φορές τα αγόρια γίνονταν στρατιωτικοί ή αστυνομικοί για την ασφάλεια της αμοιβής και τα κορίτσια για να βρεθούν σε ένα περιβάλλον γεμάτο άντρες.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πάντα η μόνη ασφαλής απασχόληση ήταν αυτή του να σκοτώνεις κόσμο.

Το κακό με αυτά τα επαγγέλματα δεν είναι η βία, γιατί η βία πάντα ήταν μέρος της ζωής, αλλά το γεγονός ότι παραδίδουν σε άλλους την ευφυΐα και την πρωτοβουλία τους.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι μαθαίνουν να κάνουν άκριτα αυτό που τους λένε αυτοί που έχουν εξουσία και αυτό είναι σχεδόν πάντα κακό εξ ορισμού, γιατί η εξουσία είναι πάντα διεφθαρμένη.

Υπό κανονικές συνθήκες, ποιός θα έδερνε γέρους εκτός από έναν ματατζή αντιμέτωπο με ηλικιωμένους που διαδηλώνουν για τη σύνταξή τους; Ποιός θα δολοφονούσε έναν δεκαπεντάχρονο; Ποιός θα κοπανούσε το κεφάλι κάποιου άλλου σε μία ζαρντινιέρα;

Υπήρχε μία εξουσία που έδωσε τις εντολές και τα άτομα, έχοντας παραδώσει την ηθική τους στις διαταγές διεφθαρμένων ανθρώπων, κάνουν άσχημα πράγματα. για ψίχουλα. Πουλάνε την ψυχή τους για πενταροδεκάρες, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να είναι βίαιος παρά μόνο αν είναι βαθειά διαταραγμένος και αυτό είναι ιατρικό γεγονός.

Σε πραγματικές συνθήκες η βία αποτελεί τελευταία και αναγκαστική επιλογή όταν κάποιος απειλείται, αλλά κάποιοι το κάνουν κάθε μέρα γιατί κάποιος τους δίνει τον βασικό μισθό.

Με στεναχωρεί το γεγονός ότι άνθρωποι που γνωρίζω και αγαπώ κάνουν τέτοια επαγγέλματα και θεωρούν σωστό να σκοτώσουν άλλους άνθρωπους απλά και μόνο επειδή πληρώνονται για αυτό και επειδή κάποιος που κλέβει από το κράτος το βρίσκει σωστό.

Με ενοχλεί η ηρωοποίηση των αμερικανών στρατιωτών που είναι στην ουσία ζώα της αμερικανικής αμορφωσιάς και αδικίας.

Πως δικαιολογεί κανείς εντός του τέτοια διαστροφή; Για τα λεφτά; Για την πατρίδα που τους έχει για αναλώσιμα σκουπίδια; Κατανοώ τους αξιωματούχους που τα παίρνουν από όλες τις μεριές, αλλά ο αστυφύλαξ και ο οπλίτης, σε τί ελπίζουν, ποιό είναι το αντίτιμο της ασκήμιας και της δυστυχίας που έχουν καθημερινά στη δουλειά τους;

Κατά τη διάρκεια μίας σύρραξης στο Λίβανο, ένας δικός μου άνθρωπος περιέγραψε τη συμμετοχή τους στη διάσωση άμαχων, πριν από χρόνια, βαθειά επηρρεασμένος από τη δυστυχία που είδε εκεί. Μετά μου έλεγε για την απίστευτη μιζέρια της σομαλίας και των πειρατών.  Με τα ίδια του τα μάτια είδε το μαρτύριο και το κατανόησε. Ο ίδιος άνθρωπος, όμως, αν λάβει τη διαταγή θα βάλλει κατά ανθρώπων και θα τους σκοτώσει, γιατί αυτές θα είναι οι διαταγές του και γιατί το σύστημα αυτό θα τον εξοντώσει, γιατι μπαίνοντας σε αυτό συμφώνησε να μην σκέφτεται, αλλά να κάνει τη βρωμοδουλειά χωρίς αντιρρήσεις.

Είμαι δασκάλα και οι ημέρες μου είναι γεμάτες μέλλον και ζωή. Ξέρω ότι οι δουλειές εκείνες έχουν μέσα τους βία και υποταγή, πλύση εγκεφάλου και περιορισμό του νου. Πως το ανέχονται; Πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους ξέροντας το τί κάνει η εξουσία στα παιδιά με αντιρρήσεις;