Μπήκα περιχαρής στο κατάστημα οικείου προσώπου του ευρύτερου οικογενειακού μου περιβάλλοντος που δραστηριοποιείται στον χώρο των ζωικών προιόντων, εκεί κοντά στη γειτονιά δίπλα από τη σχολή καράτε. Απέναντι από το μιχάλη με τα ηλεκτρονικά, για όσους είναι σχετικοί.
-Καλημέρα, τί κάνεις;
-Καλημέρα. καλά , εσύ;
-Καλά. Που τα έχεις τα παιδιά;
-Σπίτι, έχουν απεργία.
-Ααααα, είπες στα παιδιά γιατί είναι η απεργία;
-Τι να πω, ρε Μπιχλιμούθρα, πως να εξηγήσεις τέτοια κατάσταση; Εδώ εμείς και δεν ξέρουμε ποιός έχει το δίκιο.
-Αυτό δεν είναι με το δίκιο. Είναι κάτι που μας βλάπτει όλους.
-Κοίτα, δίκιο έχουν οι άνθρωποι, και απεργούν, αλλά πριν εσύ ήσουν ευχαριστημένος; Εγώ δεν ήμουν. Πήγαιναν τα παιδιά όλο το πρωί στα γυμνάσια και στα λύκεια, κι αν δεν ήταν τα φροντιστήριο ούτε ένας δεν θα πέρναγε στις σχολές. Ούτε ένας! Αφού και τα ίδια τα παιδιά το λένε "Κάνουμε κατάληψη γιατί έτσι κι αλλιώς με το φροντιστήριο μελετάμε".
-Ε, ναι...
-Και σα να μην έφτανε αυτό, πάνε 15 χρονών και έχουν εμμονές και άγχη, όπως οι μεγάλοι. Και εξαρτήσεις. 14 χρονών και να είναι 12 ώρες στην καρέκλα; Και να σου λέει ο άλλος μελέτα κι άλλο;
-Ναι, ε, σωστό κι αυτό.
-Εμ! Και το άλλο; Άντε, και πήγαν όλο το πρωί στο μάθημα. Άντε, και πήγαν και 3 με 10 το απόγευμα στα φροντιστήρια. Μα που τελειώνουν το σχολείο και δεν ξέρουν ούτε που είναι η Λάρισα; Τόσες ώρες, τόσος κόπος και να βγαίνουν άσχετα! Είναι αυτό σωστό; Δίκαιο; Και, ενώ δουλεύουν μισή ημέρα, πληρώνονται ολόκληρη και σα να μην έφτανε αυτό, όλα τα συνδικαλιστικά τους τα κανονίζουν πάνω στις ώρες μαθήματος! Και να οι "συνελεύσεις" και δώσ'του οι "εκλογές" και να τα "συμβούλια".... Χάθηκε ο κόσμος να τα κάνουν αυτά το απόγευμα; Τις συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων πως μπορούν και τις κάνουν απόγευμα ενώ τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις όχι;
Να σου πω γιατί; Γιατί τους χαλάμε τα ιδιαίτερα. Άρα, ενώ από τη μία έχουν δίκιο, γιατί η κυβέρνηση αντί να διορθώσει οτιδήποτε, απλά κόβει κεφάλια και δικαιώματα, από την άλλη και το πρίν δεν θεωρώ ότι έπρεπε να συνεχιστεί.
(Σε αυτό το σημείο χτύπησε, αργά, το πρώτο καμπανάκι. "πάλι άνοιξα το στόμα μου" σκέφτηκα. Ο Μπιχλιμούθρας, ενώ συνήθως μου ετοίμαζε την παραγγελία μου με χαμόγελο και με το πάσο του όσο λέγαμε τα τετριμμένα που μπορεί να λέει ένας τακτικός πελάτης με τον σχεδόν συγγενή του, τώρα ήταν σοβαρός και εντός τριών δευτερολέπτων τα είχε όλα έτοιμα. Όταν το αντελήφθην ήταν, όμως, ήδη αργά. Δεν μπορούσα πλέον, να μπαλώσω τίποτα, οπότε τελείωσα συνοπτικά την κουβέντα μου)
- Οπότε, άντε να βρείς ποιός έχει το δίκιο και ποιός έχει το άδικο. Κι άμα το βρείς, εξήγα το και στα παιδιά.
-Ναι, ναι (ου να μου χαθείς κάργια!)
Καλά τα λές (σύρε και γ@#!σου, που σε φέραμε στο γάμο να μας πείς και του χρόνου!)
Καλημέρα, γειά . (άει παράτα μας τσούγδω, μεσημεριάτικα. βλαμμένη, ηλίθια, συστεμική ρουφιάνα! Άντε γειά, κυρά μου. Άντε γειά!)
Έτσι, λοιπόν, κατάφερα να με αντιπαθεί ακόμα ένας άνθρωπος. Συνήθως, όταν ξέρω ότι κάποιος έχει ορισμένες απόψεις-συμφέροντα-σχέσεις με ορισμένα θέματα, φροντίζω να μην είμαι δηκτική ούτε προκλητική ούτε προσβλητική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματικά δεν γνωρίζω γιατί το πήρε τόσο προσωπικά, πάντως αν ήσασταν μπροστά θα βλέπατε κι εσείς ότι σχεδόν με πέταξε έξω από την πόρτα. Αν ήξερα ότι είχε ευαισθησία σε αυτό το ζήτημα, τότε θα έλεγα κάτι πιο ουδέτερο, όπως "μα έτσι πάνε να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της παιδείας;" ή ίσως κάτι ακόμα πιο πολίτικαλι κορέκτ όπως το περίφημο"είναι όλοι τους απατεώνες" και το ωλ-τάημ-φέηβουριτ "μα η παιδεία; το πιο ιερό από όλα;" που σου επιτρέπουν να μην εκτίθεσαι μεν, χωρίς να πείς ψέμματα, δε.
Είμαι, θαρρώ πρωταθλήτρια και προκαλώ οποιονδήποτε σε αγώνα αντιπάθειας.
-Καλημέρα, τί κάνεις;-Καλημέρα. καλά , εσύ;
-Καλά. Που τα έχεις τα παιδιά;
-Σπίτι, έχουν απεργία.
-Ααααα, είπες στα παιδιά γιατί είναι η απεργία;
-Τι να πω, ρε Μπιχλιμούθρα, πως να εξηγήσεις τέτοια κατάσταση; Εδώ εμείς και δεν ξέρουμε ποιός έχει το δίκιο.
-Αυτό δεν είναι με το δίκιο. Είναι κάτι που μας βλάπτει όλους.
-Κοίτα, δίκιο έχουν οι άνθρωποι, και απεργούν, αλλά πριν εσύ ήσουν ευχαριστημένος; Εγώ δεν ήμουν. Πήγαιναν τα παιδιά όλο το πρωί στα γυμνάσια και στα λύκεια, κι αν δεν ήταν τα φροντιστήριο ούτε ένας δεν θα πέρναγε στις σχολές. Ούτε ένας! Αφού και τα ίδια τα παιδιά το λένε "Κάνουμε κατάληψη γιατί έτσι κι αλλιώς με το φροντιστήριο μελετάμε".
-Ε, ναι...
-Και σα να μην έφτανε αυτό, πάνε 15 χρονών και έχουν εμμονές και άγχη, όπως οι μεγάλοι. Και εξαρτήσεις. 14 χρονών και να είναι 12 ώρες στην καρέκλα; Και να σου λέει ο άλλος μελέτα κι άλλο;
-Ναι, ε, σωστό κι αυτό.
-Εμ! Και το άλλο; Άντε, και πήγαν όλο το πρωί στο μάθημα. Άντε, και πήγαν και 3 με 10 το απόγευμα στα φροντιστήρια. Μα που τελειώνουν το σχολείο και δεν ξέρουν ούτε που είναι η Λάρισα; Τόσες ώρες, τόσος κόπος και να βγαίνουν άσχετα! Είναι αυτό σωστό; Δίκαιο; Και, ενώ δουλεύουν μισή ημέρα, πληρώνονται ολόκληρη και σα να μην έφτανε αυτό, όλα τα συνδικαλιστικά τους τα κανονίζουν πάνω στις ώρες μαθήματος! Και να οι "συνελεύσεις" και δώσ'του οι "εκλογές" και να τα "συμβούλια".... Χάθηκε ο κόσμος να τα κάνουν αυτά το απόγευμα; Τις συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων πως μπορούν και τις κάνουν απόγευμα ενώ τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις όχι;
Να σου πω γιατί; Γιατί τους χαλάμε τα ιδιαίτερα. Άρα, ενώ από τη μία έχουν δίκιο, γιατί η κυβέρνηση αντί να διορθώσει οτιδήποτε, απλά κόβει κεφάλια και δικαιώματα, από την άλλη και το πρίν δεν θεωρώ ότι έπρεπε να συνεχιστεί.
(Σε αυτό το σημείο χτύπησε, αργά, το πρώτο καμπανάκι. "πάλι άνοιξα το στόμα μου" σκέφτηκα. Ο Μπιχλιμούθρας, ενώ συνήθως μου ετοίμαζε την παραγγελία μου με χαμόγελο και με το πάσο του όσο λέγαμε τα τετριμμένα που μπορεί να λέει ένας τακτικός πελάτης με τον σχεδόν συγγενή του, τώρα ήταν σοβαρός και εντός τριών δευτερολέπτων τα είχε όλα έτοιμα. Όταν το αντελήφθην ήταν, όμως, ήδη αργά. Δεν μπορούσα πλέον, να μπαλώσω τίποτα, οπότε τελείωσα συνοπτικά την κουβέντα μου)
- Οπότε, άντε να βρείς ποιός έχει το δίκιο και ποιός έχει το άδικο. Κι άμα το βρείς, εξήγα το και στα παιδιά.
-Ναι, ναι (ου να μου χαθείς κάργια!)
Καλά τα λές (σύρε και γ@#!σου, που σε φέραμε στο γάμο να μας πείς και του χρόνου!)
Καλημέρα, γειά . (άει παράτα μας τσούγδω, μεσημεριάτικα. βλαμμένη, ηλίθια, συστεμική ρουφιάνα! Άντε γειά, κυρά μου. Άντε γειά!)
Έτσι, λοιπόν, κατάφερα να με αντιπαθεί ακόμα ένας άνθρωπος. Συνήθως, όταν ξέρω ότι κάποιος έχει ορισμένες απόψεις-συμφέροντα-σχέσεις με ορισμένα θέματα, φροντίζω να μην είμαι δηκτική ούτε προκλητική ούτε προσβλητική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματικά δεν γνωρίζω γιατί το πήρε τόσο προσωπικά, πάντως αν ήσασταν μπροστά θα βλέπατε κι εσείς ότι σχεδόν με πέταξε έξω από την πόρτα. Αν ήξερα ότι είχε ευαισθησία σε αυτό το ζήτημα, τότε θα έλεγα κάτι πιο ουδέτερο, όπως "μα έτσι πάνε να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της παιδείας;" ή ίσως κάτι ακόμα πιο πολίτικαλι κορέκτ όπως το περίφημο"είναι όλοι τους απατεώνες" και το ωλ-τάημ-φέηβουριτ "μα η παιδεία; το πιο ιερό από όλα;" που σου επιτρέπουν να μην εκτίθεσαι μεν, χωρίς να πείς ψέμματα, δε.Είμαι, θαρρώ πρωταθλήτρια και προκαλώ οποιονδήποτε σε αγώνα αντιπάθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου