Πονάει η κοιλιά μου

Εδώ και μερικές εβδομάδες δεν έχω όρεξη για φαγητό. Το παθαίνω συχνά όταν έχει πολλή ζέστη. Πίνω πολλά νερά, τρώω πολύ καρπούζι και όταν έρθει η ώρα του φαγητού, έχω φουσκώσει σαν κολοκύθα και το ζεστό φαί μου φαίνεται σαν καζάνι της κολάσεως, κι έτσι είτε  που θα φάω μερικές μπουκιές είτε που θα περιοριστώ σε λίγη σαλάτα είτε που θα μείνω με το καρπούζι. Για σνακ δροσερό γιαουρτάκι.

Δε ζήλεψα ούτε μία φορά, τίποτα. Ούτε όταν έτρωγαν πιττόγυρα οι άρρενες, ούτε όταν τα παιδιά κατέβαζαν παγωτά το ένα μετά το άλλο, ούτε τα υποβρύχια, ούτε τίποτα. Δεν ζήλεψα καν την μπύρα, να φανταστείς. Αλλά σήμερα....

Σήμερα πήγα στο σουπερμάρκετ και είδα τη μερέντα. Έμεινα κόκκαλο κοιτώντας το γυάλινο βαζάκι όπως ο μετανάστης τη γαλανόλευκη. Το αγόρασα και το καταχώνιασα πιίσω-πίσω στο ντουλάπι. Και το απόγευμα, μετά τη σιέστα, μόλις πήγαν τα παιδιά να παίξουν στην αυλή, έβαλα ένα μεγάλο ποτήρι γάλα και τις φρυγανιές με τη μερέντα και δεν άφησα τίποτα να περισσέψει.

Και τώρα πονάει η κοιλιά μου.

Αλλά ακόμα έχω το χαμόγελο στο πρόσωπο.