Μην παρεξηγήσετε όσα γράψω απόψε, και μην τα πάρετε τοις μετρητοίς. Νοητικά παίγνια είναι, έτσι για να μη βαριέται το μυαλό, που ολημερίς το χτίζουμε το βράδυ αλητεύει.
Θέμα της σημερινής ανάρτησης είναι το πως το ανθρώπινο γένος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνισή του και πως αυτό αποτελεί την εξασφάλιση της αιώνιας διαιώνισής του.
Ξεκινάμε, το λοιπόν, έχοντας καταναλώσει ενάμισι ποτήριον εκλεκτού Λευκαδίτη οίνου.
Τα εγκλήματα του ανθρώπου είναι τρία.
Πρώτον και κύριον, έχει θέσει εαυτόν εκτός φυσικής επιλογής. Έτσι τα ανεπαρκή άτομα όχι μόνο συνεχίζουν να καταναλώνουν πόρους εις βάρος των υγειών, αλλά συνεχίζουν και να
αναπαράγονται, έτσι ώστε διαρκώς να αυξάνεται το ποσοστό των άρρωστων ατόμων έναντι των υγειών. Κάποια στιγμή τα ανεπαρκή άτομα θα είναι τόσο πολλά που τα υγειή θα είναι πολύ λίγα για να τα συντηρήσουν.
Δεύτερον, μέσω της απύθμενης βλακείας τους, οι άνθρωποι έχουν καταφέρει όλο αλαζονεία, να αποσυνδέσουν την ευχαρίστηση από την χρησιμότητα. Έτσι τρώνε χωρίς να πεινάνε και χωρίς να χορταίνουν, συνευρίσκονται χωρίς να τεκνοποιούν και εργάζονται χωρίς να παράγουν. Απίστευτη σπατάλη ενέργειας και μάλιστα όταν σκεφτεί κανείς ότι, έτσι όπως είναι δομημένες οι κοινωνίες τους, ένα μεγάλο ποσοστό των υγειών ενηλίκων ούτως ή άλλως εργάζεται σε αντιπαραγωγικούς (με την αυστηρά οικονομική έννοια, δλδ να παράγουν φαΐ και πρώτες ύλες) τομείς όπως το έγκλημα, οι τέχνες ή την διανόηση. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με δευτερεύοντες τομείς, νομίζοντας το φαΐ παράγεται εύκολα, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι για να παριστάνεις εσύ τον κουλτουριάρη φωτογράφο ή τον υπηρέτη της φιλοσοφικής διανόησης, κάποιος άλλος σκάβει για δύο σε κάποιο χωράφι, μία για να ταΐσει τον εαυτό του και άλλη μία για εσένα που δεν σκάβεις.
Άρα, συνδυάζοντας το α με το β, ως τώρα έχουμε περισσότερα άρρωστα άτομα και τα υγιή περνούν τις μέρες τους με ολοένα και λιγότερο παραγωγικό τρόπο. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω, οπότε πάμε στο γ.
Τρίτον, ακολουθώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οι άνθρωποι αποφεύγουν τον πόνο και την κακουχία. Κατάντησαν μαλθακοί και υπερευαίσθητοι, με τις αλλεργίες τους, τα σύνδρομα τους και τις παραξενιές τους. Έχοντας απομακρυνθεί από το γεμάτο κινδύνους φυσικό περιβάλλον, έχουν απωλέσει τον τρόπο να επιβιώνουν σε αυτό. Ο μέσος αστικός άνθρωπος, πόσο θα άντεχε στην φύση, έχοντας χάσει την ανοσία του στα διάφορα μικρόβια, το σκληρό δέρμα, την από καιρό εξασθενημένη όραση και όσφρηση ή, τέλος, την γνώση του φυσικού κόσμου;
Άρα, αν τα βάλουμε όλα μαζί, έχουμε μία ανθρωπότητα που είναι όλο και ασθενικότερη, όλο και πιο μαλθακή και όλο και πιο ξένη στο ίδιο το ενδιαίτημά της, όλο και πιο τεμπέλα, όλο και πιο κακομαθημένη, όλο και πιο ευάλωτη, όλο και πιο ηλίθια. Όλο και περισσότεροι από εμάς θα χρειαζόμαστε να μας φέρνουν τη μπουκιά στο στόμα.
Κάπου παραπάνω ανέφερα ότι όλα αυτά μας οδηγούν στον αφανισμό και ότι αυτό ακριβώς αποτελεί την εγγυημένη διαιώνισή μας. Παράδοξο;
Όχι αν το σκεφτείς.
Ελλείψει άλλων θηρευτών, ο άνθρωπος θα έπρεπε να ελέγχει ο ίδιος τους πληθυσμούς του. Αυτό όμως θα σήμαινε φόνο, πράγμα που δεν αποτελεί χαρακτηριστικό των ειδών παρά μόνο σε πολύ ειδικές περιστάσεις: όλα τα ζώα φονεύουν το ένα το άλλο για λόγους αναπαραγωγικούς ή για την διεκδίκηση των πόρων, αλλά κανένα είδος, ούτε το ανθρώπινο, δεν σκοτώνει ψυχρά για λόγους μαθηματικούς. Θέλω να πω, μπορείς να σκοτώσεις έναν άνθρωπο σε αυτοάμυνα, για να του κλέψεις τα λεφτά ή για να πάρεις τα ασφάλιστρα από ένα γέρικο αεροπλάνο, για να επιβάλεις τις απόψεις σου, για κάποιον θεό, για κάποιο έθνος ή για κάποιο δίκιο, αλλά όχι έτσι ψυχρά για να τηρηθούν κάποιες αναλογίες. Άρα, ο πληθυσμός άχρηστων να συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι να μην χωράει η γης.
Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι οδηγούμαστε στον όλεθρο. Κάποια στιγμή οι άρρωστοι, ανίκανοι και μέσα στην άγνοια άνθρωποι θα φτάσουν στο σημείο που δεν θα μπορούν να ζήσουν. Τόσο απλά.
Θα πεθάνουμε όλοι; Μάλλον όχι. Κάποιοι θα επιζήσουν. Οι ικανότεροι δεν θα είναι αυτοί που θα επιζήσουν της φύσης, αλλά αυτοί που θα επιζήσουν της ανθρωπότητας.
Και φτού κι από την αρχή.
Καλό ε;
Μόνη μου το σκέφτηκα.
Έρωτα, δεν ξηγιέσαι σωστά.
Θέμα της σημερινής ανάρτησης είναι το πως το ανθρώπινο γένος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνισή του και πως αυτό αποτελεί την εξασφάλιση της αιώνιας διαιώνισής του.
Ξεκινάμε, το λοιπόν, έχοντας καταναλώσει ενάμισι ποτήριον εκλεκτού Λευκαδίτη οίνου.
Τα εγκλήματα του ανθρώπου είναι τρία.
Πρώτον και κύριον, έχει θέσει εαυτόν εκτός φυσικής επιλογής. Έτσι τα ανεπαρκή άτομα όχι μόνο συνεχίζουν να καταναλώνουν πόρους εις βάρος των υγειών, αλλά συνεχίζουν και να
Δεύτερον, μέσω της απύθμενης βλακείας τους, οι άνθρωποι έχουν καταφέρει όλο αλαζονεία, να αποσυνδέσουν την ευχαρίστηση από την χρησιμότητα. Έτσι τρώνε χωρίς να πεινάνε και χωρίς να χορταίνουν, συνευρίσκονται χωρίς να τεκνοποιούν και εργάζονται χωρίς να παράγουν. Απίστευτη σπατάλη ενέργειας και μάλιστα όταν σκεφτεί κανείς ότι, έτσι όπως είναι δομημένες οι κοινωνίες τους, ένα μεγάλο ποσοστό των υγειών ενηλίκων ούτως ή άλλως εργάζεται σε αντιπαραγωγικούς (με την αυστηρά οικονομική έννοια, δλδ να παράγουν φαΐ και πρώτες ύλες) τομείς όπως το έγκλημα, οι τέχνες ή την διανόηση. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με δευτερεύοντες τομείς, νομίζοντας το φαΐ παράγεται εύκολα, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι για να παριστάνεις εσύ τον κουλτουριάρη φωτογράφο ή τον υπηρέτη της φιλοσοφικής διανόησης, κάποιος άλλος σκάβει για δύο σε κάποιο χωράφι, μία για να ταΐσει τον εαυτό του και άλλη μία για εσένα που δεν σκάβεις.
Άρα, συνδυάζοντας το α με το β, ως τώρα έχουμε περισσότερα άρρωστα άτομα και τα υγιή περνούν τις μέρες τους με ολοένα και λιγότερο παραγωγικό τρόπο. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω, οπότε πάμε στο γ.
Τρίτον, ακολουθώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οι άνθρωποι αποφεύγουν τον πόνο και την κακουχία. Κατάντησαν μαλθακοί και υπερευαίσθητοι, με τις αλλεργίες τους, τα σύνδρομα τους και τις παραξενιές τους. Έχοντας απομακρυνθεί από το γεμάτο κινδύνους φυσικό περιβάλλον, έχουν απωλέσει τον τρόπο να επιβιώνουν σε αυτό. Ο μέσος αστικός άνθρωπος, πόσο θα άντεχε στην φύση, έχοντας χάσει την ανοσία του στα διάφορα μικρόβια, το σκληρό δέρμα, την από καιρό εξασθενημένη όραση και όσφρηση ή, τέλος, την γνώση του φυσικού κόσμου;
Άρα, αν τα βάλουμε όλα μαζί, έχουμε μία ανθρωπότητα που είναι όλο και ασθενικότερη, όλο και πιο μαλθακή και όλο και πιο ξένη στο ίδιο το ενδιαίτημά της, όλο και πιο τεμπέλα, όλο και πιο κακομαθημένη, όλο και πιο ευάλωτη, όλο και πιο ηλίθια. Όλο και περισσότεροι από εμάς θα χρειαζόμαστε να μας φέρνουν τη μπουκιά στο στόμα.
Κάπου παραπάνω ανέφερα ότι όλα αυτά μας οδηγούν στον αφανισμό και ότι αυτό ακριβώς αποτελεί την εγγυημένη διαιώνισή μας. Παράδοξο;
Όχι αν το σκεφτείς.
Ελλείψει άλλων θηρευτών, ο άνθρωπος θα έπρεπε να ελέγχει ο ίδιος τους πληθυσμούς του. Αυτό όμως θα σήμαινε φόνο, πράγμα που δεν αποτελεί χαρακτηριστικό των ειδών παρά μόνο σε πολύ ειδικές περιστάσεις: όλα τα ζώα φονεύουν το ένα το άλλο για λόγους αναπαραγωγικούς ή για την διεκδίκηση των πόρων, αλλά κανένα είδος, ούτε το ανθρώπινο, δεν σκοτώνει ψυχρά για λόγους μαθηματικούς. Θέλω να πω, μπορείς να σκοτώσεις έναν άνθρωπο σε αυτοάμυνα, για να του κλέψεις τα λεφτά ή για να πάρεις τα ασφάλιστρα από ένα γέρικο αεροπλάνο, για να επιβάλεις τις απόψεις σου, για κάποιον θεό, για κάποιο έθνος ή για κάποιο δίκιο, αλλά όχι έτσι ψυχρά για να τηρηθούν κάποιες αναλογίες. Άρα, ο πληθυσμός άχρηστων να συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι να μην χωράει η γης.
Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι οδηγούμαστε στον όλεθρο. Κάποια στιγμή οι άρρωστοι, ανίκανοι και μέσα στην άγνοια άνθρωποι θα φτάσουν στο σημείο που δεν θα μπορούν να ζήσουν. Τόσο απλά.
Θα πεθάνουμε όλοι; Μάλλον όχι. Κάποιοι θα επιζήσουν. Οι ικανότεροι δεν θα είναι αυτοί που θα επιζήσουν της φύσης, αλλά αυτοί που θα επιζήσουν της ανθρωπότητας.
Και φτού κι από την αρχή.
Καλό ε;
Μόνη μου το σκέφτηκα.
Έρωτα, δεν ξηγιέσαι σωστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου