Του Βοτανικού ο Μάγκας

Υπάρχουν δύο ειδών θρησκείες: η οργανωμένη Εκκλησία και η βαθύτατα προσωπική πνευματικότητα που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Η δεύτερη είναι αδιαμφισβήτητη ανθρώπινη ανάγκη και πηγάζει από τα μύχια του νού, κανείς δεν ξέρει το γιατί. Απλά έχουμε μία ανάγκη να πιστεύουμε στο Καλό, οποιαδήποτε μορφή και αν αυτό έχει. Ακόμα και ο πιο στυγνός κυνικός, έχει κάπου στο νου του ένα ιδεατό ιδανικό, έστω και αν ο

κυνισμός του λέει ότι κανείς δεν θα το φτάσει ποτέ. Αυτή η βαθειά και ακλόνητη πεποίθηση ότι υπάρχει το Σωστό και προς την κατεύθυνσή του κινείται ο καθένας, είναι που ωθεί τους ανθρώπους μπροστά, που τους δίνει κίνητρο να συνεχίζουν τη ζωή τους και να βάζουν τα δυνατά τους.Υπό αυτή την έννοια, ακόμα και οι άθεοι είναι θρήσκοι, παρόλο που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού.  

Αυτή την "θρησκεία" ή καλύτερα προσωπική πνευματικότητα, καλό είναι αν μην την αγγίζει κανείς, ακριβώς για αυτό τον λόγο: είναι κάτι το βαθύτατα προσωπικό και δεν αφορά κανέναν εκτός από τον ίδιο τον "πιστό" (το βάζω σε εισαγωγικά για να συμπεριλάβω και τους άθεους).

Η οργανωμένη Εκκλησία, όμως είναι μία άλλη ιστορία.

Είναι γνώρισμα των ανθρώπων να αγαπούν τα συστήματα, με μοιραία αποτελέσματα για όλους τους εμπλεκόμενους. Μόλις δούμε έναν άνθρωπο να καταφέρνει κάτι, αμέσως αναζητούμε τρόπο να κάνουμε το ίδιο, να αναπαράγουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Βλέπουμε, ας πούμε, έναν ευτυχή και αμέσως τον ρωτάμε ποιό είναι το μυστικό της ευτυχίας του. Μόλις απαντήσει, παίρνουμε την απάντηση και την διδάσκουμε στα πανεπιστήμια και στις σχολές, βγάζοντας χιλιάδες πρόβατα που κυνηγούν την ευτυχία του αλλουνού.

Βλέπουμε έναν επιτυχημένο επιχειρηματία και αμέσως ψάχνουμε να δούμε τί έκανε για να το κάνουμε κι εμείς. Βλέπουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι και αμέσως τους μιμούμαστε νομίζοντας ότι υπάρχει μυστικό της πετυχημένης σχέσης.

Έτσι και με την πίστη.

Είδαμε έναν με δυνατή εσωτερική πνευματικότητα που επηρρέασε τον κόσμο και ζηλέψαμε. Ζηλέψαμε την πνευματικότητά του και ζηλέψαμε και την επιρροή του και ζηλέψαμε και τη δόξα του. Σκεφτήκαμε λοιπόν να την κάνουμε σύστημα, να την κάνουμε Θρησκεία ή, ακόμα χειρότερα, Εκκλησία, με ιεραρχίες και κανόνες και πρωτόκολλο και με κλειστές πόρτες.

Με το που έγινε σύστημα η πίστη, έπαψε να είναι πίστη. Έπαψε να απευθύνεται στην εσωτερική πνευματικότητα του καθενός και έγινε οργανισμός. Όπως όλοι οι οργανισμοί, παρουσίασε τις ασθένειες των οργανισμών: διαφθορά, ενδοεταιρικές διαμάχες, αντικατασκοπείες και ρουσφέτια. Παρά την ύπαρξη ορισμένων πραγματικά πνευματικών ανθρώπων που στα αλήθεια ζούν την πίστη τους, το υπόλοιπο της εκκλησίας δεν αποτελεί παρά μία εμπορική δοσοληψία.

Έτσι, λοιπόν, έγινε και τελικά οι άθεοι είναι αυτοί που  τηρούν καλύτερα από όλους τις ταγές του Θεού (οποιουδήποτε θεού), ενώ πολλοί από εκείνους που δηλώνουν πιστοί ήδη καίγονται στις συνέπειες των λαθών τους, χωρίς να χρειαστεί καν να πάνε στην υποθετική κόλαση.

Ένα μόνο έχω να ζητήσω από όσους συζητούν αυτά τα θέματα.

Ο καθένας πιστεύει αυτό που ταιριάζει στον ψυχισμό του και δεν υπάρχει τρόπος να πείσει κανείς τον άλλον να αλλάξει πίστη. Όταν συζητάμε όμως, δεν πρέπει να μπερδεύουμε την εσωτερική πνευματικότητα του καθενός με την εμπορευματοποιημένη της μορφή που ονομάζεται εκκλησία.

Την Εκκλησία, βρίσε την όσο θες, γιατί είναι απρόσωπη και αδίστακτη, όπως οποιοσδήποτε άλλος οργανισμός. Και γιατί έχει προκαλέσει ένα σωρό δεινά στην ανθρωπότητα. Βρίσε το παπαδαριό και τα τους παρατρεχάμενούς του, βρίσε και δείρε τους από πάνω.

Κι εγώ μαζί σου.

Πρόσεχε όμως, γιατί από λάθος μπορεί να θίξεις τον πιστό.

Για πολλούς ανθρώπους αυτό που εσύ κοροϊδεύεις είναι το μόνο που τους κρατάει όρθιους. Σεβάσου αυτό. Πολλές φορές, αυτό το άτομο που με την ιδέα ότι υπάρχει θεός ακόμα στέκει όρθιο και παλεύει, ίσως να είναι η ίδια σου η μάνα που σου ετοιμάζει φαγάκι κάθε μεσημέρι. Αν της στερήσεις αυτό, την πίστη στο Σωστό και στο Καλό, τότε οι συνέπειες δεν θα είναι καλές. 

Και επειδή πολλές φορές η πίστη του άλλου είναι (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) άρρηκτα συνδεδεμένη με την εκκλησία, είναι πολύ δύσκολο να θίξεις την εκκλησία χωρίς να θίξεις την αληθινή, εσωτερική πνευματικότητα του πιστού.

Εδώ είναι που έσφαλε ο Δήμου.