Ομφαλιστάν

Είχα κάνει ένα ωραίο μπλογκάκι, αλλά τί να κάνεις...

Λυπάμαι που το άφησα, αλλά αν το καλοσκεφτείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι, κάτι για να περνάς την ώρα σου, άρα στην ουσία πόσο σημαντικό μπορεί να είναι κάτι που έχεις για να περνάς την ώρα σου;

Θα περνάω την ώρα μου εδώ.
Όπως τα παιδιά που όταν τους λέω να έρθουν για να φάνε και μου λένε ότι δεν μπορούν να παρατήσουν το παιχνίδι και τους λέω: είναι απλά ένα παιχνίδι.

Το κακό είναι ότι ενώ στο πρώτο μπλογκάκι το είχα αρχίσει όταν είχα πολλά απωθημένα και πολλά να πω, το τωρινό έρχεται αφού τα έχω πεί τα περισσότερα και αφού έχω εκτονώσει αρκετά από τα απωθημένα μου.

Και, κυρίως, αφού έχω περάσει την κατάθλιψη.
Χωρίς κατάθλιψη, πως να γράψεις βαθυστόχαστες, συγκινητικές αναλύσεις;
Δεν βοηθάνε και οι συγκυρίες.

Ενώ τότε είχαμε και έναν καραμανλή να ρίχνει τα σκάνδαλα το ένα μετά το άλλο, τώρα έχεις κάθε μέρα χίλια σκάνδαλα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι κάτι το αξιοπρόσεκτο αλλά μπίζνεσσ αζ γιούζουαλ στην Ελληνική εγωκεντρική πραγματικότητα.

Αυτό που με κάνει να συνεχίζω είναι ότι μέσα σπό το μπλογκιν είδα ότι υπάρχουν ψυχές.
Υπάρχουν κι άλλοι που είναι ελαφρώς παράταιροι γιατί βλέπουν τα πράγματα από γωνία λίγο διαφορετική, που δεν ταυτίζονται πλήρως με τον μέσο όρο και που ίσως αποτελούν χορδές ενός άλλου οργάνου, που παίζει άλλη μουσική αντί για την κοινή, κοινότατη συμφωνία σε ρε φάλτσο και που πρέπει να υποστούμε ως το τέλος.

Λίγο ακόμα δηλαδή.