Φούγκα δίχως

Νομίζω,μετά από μεγάλο ψάξιμο δικό μου και κοίταγμα τριγύρω, πως αυτό που μας τυραννάει σαν είδος και μας κάνει να κάνουμε πράγματα περίεργα είναι το ένα πρωτόγονο ένστικτο που δε λέμε με τίποτα να ξεχάσουμε,όχι το ερωτικό γιατί αυτό όλο και κάποιον τρόπο βρίσκουμε να το εκτονώσουμε, είτε με μαλακία είτε με διαστροφή ή αν είμαστε τυχεροί με αληθινή συνουσία, αλλά αυτό της φυγής, δηλαδή να έχουμε εξερευνήσει πλήρως έναν τόπο ή ένα πράγμα και μετά όχι να μείνουμε εκεί να το λιβανίζουμε στον αιώνα τον άπαντα αλλά να το αφήσουμε πίσω και να προχωρήσουμε στο επόμενο, είτε προκειται για τόπο, πράγμα άνθρωπο ή κατάσταση.
Να φύγω από αυτό εδώ, να κοιτάξω το άλλο αλλού
Για αυτό πίνουμε