Με έχει απασχολήσει πολλές φορές το θέμα του πως επιλέγουμε το οτιδήποτε και ειδικότερα συντρόφους, όχι για κανέναν άλλον λόγο παρά το ότι βλέπω τριγύρω μου πανέμορφους ανθρώπους να ακολουθούν την ίδια συμπεριφορά: περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους φροντίζοντας την εμφάνισή τους με φτιασίδια, ρούχα, γυμναστικές, κολώνιες, κοκ, αλλά όλα αυτά σαν επένδυση να μην καρποφορούν, δηλαδή στο τέλος της διαδικασίας δεν έχουμε το ζευγάρωμα των ανθρώπων, αλλά μοναξιά και πίκρα, πολλές φορές μάλιστα έχουμε την απογοήτευση ότι όλοι/όλες είναι ίδιοι/ίδιες.
Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι διαλέγοντας σύντροφο, στην ουσία διαλέγεις γονίδια για
αναπαραγωγή, τότε θα έπρεπε στο τέλος του φτιασιδώματος και του ντυσίματος και του βαψίματος και της γυμναστικής να υπάρχει όχι μόνο ζευγάρωμα, αλλά και τεκνοποίηση, δηλαδή ο λόγος που βαφόμαστε οι γυναίκες είναι για να μας κάνει ο άντρας μάνες και ο λόγος που οι άντρες δείχνουν μούσκουλα είναι για να γίνουν πατέρες όσο το δυνατόν περισσότερων γεννεών.
Άρα, αυτό που μετράει, είναι το γονίδιο και αυτό δεν εξαρτάται από τα φτιασίδια, τα ρούχα τη γυμναστική και όλα αυτά. Αν, ας πούμε, έβαζες μερικούς άντρες και μερικές γυναίκες χωρίς ρούχα σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, τότε αναμφίβολα πολύ σύντομα θα σημειώνονταν περιπτύξεις και εναγκαλισμοί. Αν , τώρα, τους ίδιους άντρες και τις ίδιες γυναίκες τους έλεγες να ντυθούν και να σενιαριστούν όσο καλύτερα ξέρουν και μπορούν ώστε να τραβήξουν την προσοχή ενός εραστή και μετά τους άφηνες πάλι όλους μέσα στον μεγάλο αυτό χώρο, τότε οι εναγκαλισμοί και οι περιπτύξεις θα ήταν ριζικά διαφορετικές από εκείνες με τα γυμνά κορμιά, γιατί εκτός από το ουσιώδες, πλέον έμπαιναν και άλλα ζητήματα στη μέση.
Μία γυναίκα που έχει πολύ ωραίο κορμί, ας πούμε, μπορεί να διάλεγε φτηνιάρικα ρούχα ή πολύ συντηρητικά ή πολύ περίεργα, κοκ. Αντίστοιχα, ένας άντρας μπορεί να διάλεγε ρούχα που τον κάνουν να δείχνει αλήτης, ρεμάλι, ξενέρωτος, κοκ.
Πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από την ουσία, τους χυμούς του ίδιου του σώματος που βλέπουμε μπροστά μας, πρέπει πλέον να περιλάβουμε στην κρίση μας και τις πληροφορίες που μας δίνει το γούστο του.
Και αυτό είναι πολύ δύσκολο και πολύ άδικο, γιατί πολλές φορές το γούστο στα ρούχα δεν μαρτυρά απαραιτήτως αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μαρτυρά.
Στην ουσία, τα ρούχα, οι κολώνιες, οι γυμναστικές και τα φτιασίδια κάνουν την εύρεση συντρόφου δυσκολότερη, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, γιατί αποτελούν άλλο ένα σύνολο πληροφοριών για αποκωδικοποίηση, για την οποία οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα προλάβει να εξελιχθούν. Θέλω να πω, πόσα χρόνια ντυσίματος έχουμε σαν είδος; Πέντε χιλιετίες είναι αμεληταίο διάστημα, εξελικτικά μιλώντας. Φυσικά και δεν έχει εξασκηθεί η μύτη μας στο να ξεχωρίζει ποιός τύπος εραστή προτιμά εκείνο το τεχνητό άρωμα ή ποιός τύπος ανθρώπου κρύβεται πίσω από εκείνο το μέηκ άπ.
Κι έτσι, αυτό που κάνουμε τελικά είναι να παίρνουμε τα ψεύτικα χαρακτηριστικά του φτιασιδώματος για πραγματικά, να λαμβάνουμε αποφάσεις ερωτικές με βάση αυτά τα ψεύδη, και τελικά να διαψεύδονται όχι μόνον οι ελπίδες μας αλλά και τα γονίδιά μας, το επόμενο πρωί, η απόρριψη του συνανθρώπου είναι βάρβαρη και απόλυτη, τελικά.
Επιπλέον, έχοντας αποσυνδέσει την τεκνοποίηση από την ερωτική επαφή, ναι μεν έχουμε κάνει τη ζωή μας λιγότερο κουραστική, από την άλλη μεριά όμως παραβιάζουμε το dna μας, κατά κάποιον τρόπο. Γονιδιακά, χαιρόμαστε όταν βλέπουμε έναν ωραίο άνθρωπο διότι μας αρέσει η προοπτική να αναπραχθούμε μαζί του. Χωρίς την αναπαραγωγή, μετατοπίζεται το νόημα της σχέσης από την τεκνοποίηση στην ευχαρίστηση, πράγμα που σημαίνει ότι περνάμε όλη τη ζωή μας με περιστασιακούς συντρόφους γιατί "έτσι μας αρέσει" το οποίο δεν θα ήταν κακό αν δεν μας άφηνε κενούς, κυνικούς και δυσαρεστημένους, γεμάτους μοναξιά και πίκρα.
Θεωρώ ότι χωρίς την πραγματικότητα του σώματος και της αναπαραγωγής, χάνει την ουσία της η σχέση μας με τους άλλους και για αυτό νιώθουμε μόνοι, παρά τις ανέσεις και την στυλιστικά άρτια εμφάνισή μας
Άρα, θα ήταν εύλογο να υποθέσουμε ότι χωρίς όλα αυτά θα ήταν πιο εύκολο να βρεί κάποιος σύντροφο. Ωστόσο, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στην φτιασιδωμένη εικόνα σαν άνθρωποι, που την φυσική εικόνα, την αφτιασίδωτη, την βρίσκουμε απεχθή και απολίτιστη.
Αυτό, αν είχε αποτελέσματα, δηλαδή αν είχαμε κάποιον να αγαπάμε, τότε δεν θα πείραζε κανέναν. Κοιτώντας όμως τριγύρω, στους τέλεια στυλιζαρισμένους νέους μας, βλέπω ότι δεν είναι έτσι. Αυτό που βλέπω είναι να έχουν μόνο περαστικές σχέσεις, αλλά πολύ σπάνια κάτι σταθερό και στην πλειοψηφεία τους έχουν περιέλθει σε μία κατάντια κυνισμού ως προς τον συνάνθρωπο. Χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για να εξυπηρετήσουν κάποιες ανάγκες τους, αλλά τίποτα παραπάνω. Πολλοί, μάλιστα, περηφανεύονται για αυτό με το σκεπτικό ότι είναι ανεξάρτητοι/-ες, ότι είναι χειραφετημένοι/-ες, ότι είναι ανοιχτόμυαλοι/-ες, ότι δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση, ότι δεν ανέχονται βλακείες από κανέναν, και άλλα αστεία πράγματα.
Ξέρω, μάλιστα πολλούς και πολλές που, νομίζοντας ότι ανεξαρτησία και χειραφέτηση ίσον κακία, να μιλάνε περήφανα για τις φορές που φέρονται άσχημα στους/στις συντρόφους τους.
Και έτσι, πολλοί νέοι, που αν δεν βασίζονταν τόσο στα ωραία ρούχα θα είχαν βρεί εκατό συντρόφους, παραμένουν μόνοι, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, και αυτό το δεύτερο είναι που πονάει ασύγκριτα περισσότερο.
Άρα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα φτιασίδια δεν βοηθούν, αλλά εμποδίζουν την αναπαραγωγή και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στο δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης, τότε πρέπει οπωσδήποτε και σύντομα να γίνει μόδα το ανεπιτήδευτο στυλ. Αν θέλουμε λιγότερους άνθρωπους στους ψυχαναλυτές, πρέπει επίσης να προωθήσουμε το ανεπιτήδευτο στυλ, γιατί ενώ η επιτήδευση σίγουρα έχει τις χάρες της, εν τέλει το πληρώνουμε σαν κοινωνία με την ανικανότητα να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, παρά μόνο αν ο ένας από τους δύο είναι ψυχοθεραπευτής ή ψυχολόγος ή ψυχίατρος, πράγμα λάθος και εσφαλμένο γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα, μας έχουν βγάλει όλους τρελούς, χωρίς όμως να μας γιατρέψουν, αν κρίνω από τον αριθμό ατόμων που γνωρίζω ότι πάνε σε τέτοιους επαγγελματίες χωρίς να έχουν δει καμμία αλλαγή στη ζωή τους τα τελευταία 15 χρόνια.
Τέλος, αν κάτι δεν δουλεύει, τότε ξέρω ότι, όπως θα έκανε κάθε συνετός επιχειρηματίας, το αλλάζουμε. Αν η επιτήδευση έχει σαν αποτέλεσμα την φθίνουσα πορεία των ανθρώπινων πόρων, άρα καθιστά δυσκολότερη την επικράτηση στην Αγορά του κόσμου, άρα στην απώλεια υποστήριξης παγκοσμίως, άρα απώλεια κερδών, τότε το κίνητρο δεν είναι μόνο ηθικό.
Υπάρχει τεράστιο κέρδος στο να αφήσουμε τους άνθρωπους στην ησυχία τους.
Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι διαλέγοντας σύντροφο, στην ουσία διαλέγεις γονίδια για
Άρα, αυτό που μετράει, είναι το γονίδιο και αυτό δεν εξαρτάται από τα φτιασίδια, τα ρούχα τη γυμναστική και όλα αυτά. Αν, ας πούμε, έβαζες μερικούς άντρες και μερικές γυναίκες χωρίς ρούχα σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, τότε αναμφίβολα πολύ σύντομα θα σημειώνονταν περιπτύξεις και εναγκαλισμοί. Αν , τώρα, τους ίδιους άντρες και τις ίδιες γυναίκες τους έλεγες να ντυθούν και να σενιαριστούν όσο καλύτερα ξέρουν και μπορούν ώστε να τραβήξουν την προσοχή ενός εραστή και μετά τους άφηνες πάλι όλους μέσα στον μεγάλο αυτό χώρο, τότε οι εναγκαλισμοί και οι περιπτύξεις θα ήταν ριζικά διαφορετικές από εκείνες με τα γυμνά κορμιά, γιατί εκτός από το ουσιώδες, πλέον έμπαιναν και άλλα ζητήματα στη μέση.
Μία γυναίκα που έχει πολύ ωραίο κορμί, ας πούμε, μπορεί να διάλεγε φτηνιάρικα ρούχα ή πολύ συντηρητικά ή πολύ περίεργα, κοκ. Αντίστοιχα, ένας άντρας μπορεί να διάλεγε ρούχα που τον κάνουν να δείχνει αλήτης, ρεμάλι, ξενέρωτος, κοκ.
Πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από την ουσία, τους χυμούς του ίδιου του σώματος που βλέπουμε μπροστά μας, πρέπει πλέον να περιλάβουμε στην κρίση μας και τις πληροφορίες που μας δίνει το γούστο του.
Και αυτό είναι πολύ δύσκολο και πολύ άδικο, γιατί πολλές φορές το γούστο στα ρούχα δεν μαρτυρά απαραιτήτως αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μαρτυρά.
Στην ουσία, τα ρούχα, οι κολώνιες, οι γυμναστικές και τα φτιασίδια κάνουν την εύρεση συντρόφου δυσκολότερη, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, γιατί αποτελούν άλλο ένα σύνολο πληροφοριών για αποκωδικοποίηση, για την οποία οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα προλάβει να εξελιχθούν. Θέλω να πω, πόσα χρόνια ντυσίματος έχουμε σαν είδος; Πέντε χιλιετίες είναι αμεληταίο διάστημα, εξελικτικά μιλώντας. Φυσικά και δεν έχει εξασκηθεί η μύτη μας στο να ξεχωρίζει ποιός τύπος εραστή προτιμά εκείνο το τεχνητό άρωμα ή ποιός τύπος ανθρώπου κρύβεται πίσω από εκείνο το μέηκ άπ.
Κι έτσι, αυτό που κάνουμε τελικά είναι να παίρνουμε τα ψεύτικα χαρακτηριστικά του φτιασιδώματος για πραγματικά, να λαμβάνουμε αποφάσεις ερωτικές με βάση αυτά τα ψεύδη, και τελικά να διαψεύδονται όχι μόνον οι ελπίδες μας αλλά και τα γονίδιά μας, το επόμενο πρωί, η απόρριψη του συνανθρώπου είναι βάρβαρη και απόλυτη, τελικά.
Επιπλέον, έχοντας αποσυνδέσει την τεκνοποίηση από την ερωτική επαφή, ναι μεν έχουμε κάνει τη ζωή μας λιγότερο κουραστική, από την άλλη μεριά όμως παραβιάζουμε το dna μας, κατά κάποιον τρόπο. Γονιδιακά, χαιρόμαστε όταν βλέπουμε έναν ωραίο άνθρωπο διότι μας αρέσει η προοπτική να αναπραχθούμε μαζί του. Χωρίς την αναπαραγωγή, μετατοπίζεται το νόημα της σχέσης από την τεκνοποίηση στην ευχαρίστηση, πράγμα που σημαίνει ότι περνάμε όλη τη ζωή μας με περιστασιακούς συντρόφους γιατί "έτσι μας αρέσει" το οποίο δεν θα ήταν κακό αν δεν μας άφηνε κενούς, κυνικούς και δυσαρεστημένους, γεμάτους μοναξιά και πίκρα.
Θεωρώ ότι χωρίς την πραγματικότητα του σώματος και της αναπαραγωγής, χάνει την ουσία της η σχέση μας με τους άλλους και για αυτό νιώθουμε μόνοι, παρά τις ανέσεις και την στυλιστικά άρτια εμφάνισή μας
Άρα, θα ήταν εύλογο να υποθέσουμε ότι χωρίς όλα αυτά θα ήταν πιο εύκολο να βρεί κάποιος σύντροφο. Ωστόσο, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στην φτιασιδωμένη εικόνα σαν άνθρωποι, που την φυσική εικόνα, την αφτιασίδωτη, την βρίσκουμε απεχθή και απολίτιστη.
Αυτό, αν είχε αποτελέσματα, δηλαδή αν είχαμε κάποιον να αγαπάμε, τότε δεν θα πείραζε κανέναν. Κοιτώντας όμως τριγύρω, στους τέλεια στυλιζαρισμένους νέους μας, βλέπω ότι δεν είναι έτσι. Αυτό που βλέπω είναι να έχουν μόνο περαστικές σχέσεις, αλλά πολύ σπάνια κάτι σταθερό και στην πλειοψηφεία τους έχουν περιέλθει σε μία κατάντια κυνισμού ως προς τον συνάνθρωπο. Χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για να εξυπηρετήσουν κάποιες ανάγκες τους, αλλά τίποτα παραπάνω. Πολλοί, μάλιστα, περηφανεύονται για αυτό με το σκεπτικό ότι είναι ανεξάρτητοι/-ες, ότι είναι χειραφετημένοι/-ες, ότι είναι ανοιχτόμυαλοι/-ες, ότι δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση, ότι δεν ανέχονται βλακείες από κανέναν, και άλλα αστεία πράγματα.
Ξέρω, μάλιστα πολλούς και πολλές που, νομίζοντας ότι ανεξαρτησία και χειραφέτηση ίσον κακία, να μιλάνε περήφανα για τις φορές που φέρονται άσχημα στους/στις συντρόφους τους.Και έτσι, πολλοί νέοι, που αν δεν βασίζονταν τόσο στα ωραία ρούχα θα είχαν βρεί εκατό συντρόφους, παραμένουν μόνοι, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, και αυτό το δεύτερο είναι που πονάει ασύγκριτα περισσότερο.
Άρα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα φτιασίδια δεν βοηθούν, αλλά εμποδίζουν την αναπαραγωγή και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στο δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης, τότε πρέπει οπωσδήποτε και σύντομα να γίνει μόδα το ανεπιτήδευτο στυλ. Αν θέλουμε λιγότερους άνθρωπους στους ψυχαναλυτές, πρέπει επίσης να προωθήσουμε το ανεπιτήδευτο στυλ, γιατί ενώ η επιτήδευση σίγουρα έχει τις χάρες της, εν τέλει το πληρώνουμε σαν κοινωνία με την ανικανότητα να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, παρά μόνο αν ο ένας από τους δύο είναι ψυχοθεραπευτής ή ψυχολόγος ή ψυχίατρος, πράγμα λάθος και εσφαλμένο γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα, μας έχουν βγάλει όλους τρελούς, χωρίς όμως να μας γιατρέψουν, αν κρίνω από τον αριθμό ατόμων που γνωρίζω ότι πάνε σε τέτοιους επαγγελματίες χωρίς να έχουν δει καμμία αλλαγή στη ζωή τους τα τελευταία 15 χρόνια.
Τέλος, αν κάτι δεν δουλεύει, τότε ξέρω ότι, όπως θα έκανε κάθε συνετός επιχειρηματίας, το αλλάζουμε. Αν η επιτήδευση έχει σαν αποτέλεσμα την φθίνουσα πορεία των ανθρώπινων πόρων, άρα καθιστά δυσκολότερη την επικράτηση στην Αγορά του κόσμου, άρα στην απώλεια υποστήριξης παγκοσμίως, άρα απώλεια κερδών, τότε το κίνητρο δεν είναι μόνο ηθικό.
Υπάρχει τεράστιο κέρδος στο να αφήσουμε τους άνθρωπους στην ησυχία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου