tag:blogger.com,1999:blog-31665149719748480792024-03-10T00:24:42.635-08:00ΜέΣΑ ΣΤΟ ΚΑΖάΝΙLa mente crea abismos y el corazon los salta.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.comBlogger334125tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-49911523063636939392018-05-10T06:00:00.000-07:002018-05-10T06:00:09.673-07:00Με μια κίνηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εδώ και καιρό σκεφτόμουν ποιά θα ήταν η μία και μοναδική κίνηση που θα έκανε τη διαφορά στο σύσύστημα. Τη βρήκα.<br />
Το μόνο που χρειάζεται για να σωθούν ο πλανήτης,η οικονομία και η ψυχικη μας υγεία είναι να παψει να πωλείται καφές οπουδήποτε αλλού εκτός από τα καφενεία/καφετέριες.<br />
Σκεφτείτε τις προεκτάσεις.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-49667872041166267892018-03-20T10:49:00.002-07:002018-03-20T10:49:57.296-07:00Νέα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Άλλαξα<br />
Η νεα μου μορφη είναι αλλοκοτη σε όσους ξέρανε την παλιά<br />
Πληροφορίες εντός<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg474DpZnIjVo8CHEe1r-Ij3rk2ULpLm1coe0hE9XdA2VrTXK4SVPzbl9NDD8vOjuZ3oXxfHJFSc2rqrlFbpUMROuDsluX997Ao0F565poa_pzPO7zVA_CtlenexIjl1ci-KcCDe1Zm5H4/s1600/IMG_20180319_122037_HDR.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg474DpZnIjVo8CHEe1r-Ij3rk2ULpLm1coe0hE9XdA2VrTXK4SVPzbl9NDD8vOjuZ3oXxfHJFSc2rqrlFbpUMROuDsluX997Ao0F565poa_pzPO7zVA_CtlenexIjl1ci-KcCDe1Zm5H4/s320/IMG_20180319_122037_HDR.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-59785998080431053802017-04-27T01:32:00.001-07:002017-04-27T01:33:02.104-07:00Φούγκα δίχως<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJaMQfbOMaW6sWB85jwyFroCHKKfhmXravXAEkE0z3HD8goXmZ6vPTx-y6x2C3iK9wk0EQ06p-Mvn8TB2nV1hf-4Z4CBaMInte7WNTOqiFGEVx81oD9cDr6Ax476-_rtAbxe3DaTQyd-w/s1600/17361656_1837627053154673_6997214520755505083_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJaMQfbOMaW6sWB85jwyFroCHKKfhmXravXAEkE0z3HD8goXmZ6vPTx-y6x2C3iK9wk0EQ06p-Mvn8TB2nV1hf-4Z4CBaMInte7WNTOqiFGEVx81oD9cDr6Ax476-_rtAbxe3DaTQyd-w/s320/17361656_1837627053154673_6997214520755505083_n.jpg" width="320" /></a>Νομίζω,μετά από μεγάλο ψάξιμο δικό μου και κοίταγμα τριγύρω, πως αυτό που μας τυραννάει σαν είδος και μας κάνει να κάνουμε πράγματα περίεργα είναι το ένα πρωτόγονο ένστικτο που δε λέμε με τίποτα να ξεχάσουμε,όχι το ερωτικό γιατί αυτό όλο και κάποιον τρόπο βρίσκουμε να το εκτονώσουμε, είτε με μαλακία είτε με διαστροφή ή αν είμαστε τυχεροί με αληθινή συνουσία, αλλά αυτό της φυγής, δηλαδή να έχουμε εξερευνήσει πλήρως έναν τόπο ή ένα πράγμα και μετά όχι να μείνουμε εκεί να το λιβανίζουμε στον αιώνα τον άπαντα αλλά να το αφήσουμε πίσω και να προχωρήσουμε στο επόμενο, είτε προκειται για τόπο, πράγμα άνθρωπο ή κατάσταση.<br />
Να φύγω από αυτό εδώ, να κοιτάξω το άλλο αλλού<br />
Για αυτό πίνουμε</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-89108539148488221122016-11-08T01:47:00.002-08:002016-11-08T01:47:46.747-08:00Σκατά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ακόμα πονάει, μέσα σε όλη την τρέλα ήταν ο ένας άνθρωπος που με αγαπούσε έτσι, για εμένα.<br />
Τώρα όλοι οι υπόλοιποι θέλουν ο καθένας το αντάλλαγμά του,<br />
Απόλυτη μοναξιά, πάλι πάγος μέσα στο μεδούλι από τα κόκκαλα.<br />
Παγώνω αργά από μέσα προς τα έξω.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-21324739037771008542016-03-31T01:24:00.002-07:002016-03-31T01:24:39.075-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήταν ένας γλυκός άνθρωπος, ήταν ο πατέρας μου, και πέθανε.<br />Έσπασε το ανεύρυσμα.<br />
Έφυγε γρήγορα.<br />
Ήμουν δίπλα και δε μπορούσα να κάνω τίποτα.<br />
Ήταν ένας ζεστός και καλός άνθρωπος.<br />
Και τώρα λείπει.<br />
Δεν ξέρω, δεν ξέρω.<br />
Τόση αγάπη.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-58903442457338730902015-12-15T22:47:00.000-08:002015-12-15T22:57:42.929-08:00Ο Άγνωστος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήταν τότε που έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο, γύρω στα εικοσικάτι ήμουν, και όλα ήταν ταραγμένα εντός μου. Οι καταστάσεις ήταν τέτοιες που το μυαλό μου λυσσομανούσε. Ήμουν ερωτευμένη με κάποιον Βαγγέλη, αλλά δεν ήμουν καθόλου έτοιμη για αυτό, όπως τυχαίνει όταν ποθούμε κάτι με όλο μας το είναι αλλά το σοφό σύμπαν μας λέει "περίμενε, ξύπνα πρώτα". Ήταν σα να έβλεπα τον <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjcRKF7pPmCRhVKZmCP1S-HXUfuIZHSu7p21iGyv_redMvPd4rqMIfSEutdyQAaenNRhet2JPW8WBRu3W_UyVRTzmcoIzIGlVJsx-TV_AkDmdn4ZiReE38jHrD42DCt1kiwjZsRoPSh-4/s1600/11752605_1012417968798260_843615671923640811_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjcRKF7pPmCRhVKZmCP1S-HXUfuIZHSu7p21iGyv_redMvPd4rqMIfSEutdyQAaenNRhet2JPW8WBRu3W_UyVRTzmcoIzIGlVJsx-TV_AkDmdn4ZiReE38jHrD42DCt1kiwjZsRoPSh-4/s320/11752605_1012417968798260_843615671923640811_n.jpg" width="213" /></a></div>
όμορφο κόσμο μέσα από ένα θολό τζάμι, γεμάτο σκόνη, αράχνες και μυγόσκατα.<br />
Ένα βράδυ, στο στούντιο της εκπομπής, ήρθαν δυο φίλοι, κι έφεραν μαζί τους έναν άλλον, άγνωστο για εμένα. Ήταν ένας κοντούλης, χοντρούλης γιατρός με γυαλάκια που έκανε φαντάρος στην Πρέβεζα. Μας σύστησαν. Ήξερα ότι του άρεσα γιατί με κοιτούσε με τον ίδιο τρόπο που με κοιτούσαν οι μισοί άντρες της παρέας μας, αλλά ήμουν όπως ήμουν και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Είχε αυτός ο άνθρωπος κάτι το γλυκό επάνω του, ήταν από αυτούς που σου φέρνουν την επιθυμία να τους αγκαλιάσεις και να χουχουλιάσεις μαζί τους. Πολύ συμπαθητικός. Μας έλεγε διάφορα, όπως κάνουν συχνά οι φαντάροι και με κοιτούσε. Εϊπε ότι θα έφευγε αύριο για άλλη πόλη.<br />
Με κοιτούσε από την άλλη άκρη του στούντιο και μερικές φορές κοιτούσε κάτω. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσα να κάνω.<br />
Κάποια στιγμή, πήρε ένα απότα πρόχειρα χαρτιά που είχαμε στο τραπέζι κι έναν στυλό, κι έγραψε δυο γραμμές. Πριν φύγει μου το έδωσε.<br />
"Δεν ξέρω από αύριο που θα'μαι, Μα απόψε τρέμω για σένα και φοβάμαι"</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-10080740853237779682015-12-11T00:26:00.001-08:002015-12-11T00:26:56.525-08:00Περί Ανέμων - Ο Ερωτευμένος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι πολύ συχνό τα μικρά παιδάκια να ερωτεύονται τον δάσκαλο ή τη δασκάλα τους, με μία αγάπη άδολη και πλήρως απελευθερωμένη από ιδιοτέλειες. Δεν έχει τόσο σχέση με την ομορφιά των προσώπων, αλλά συχνά τα παιδάκια συναισθάνονται την καλοσύνη και την αύρα του δάσκαλου ή της δασκάλας. Έτσι, έτυχε μέσα σε όλα τα χρόνια που διδάσκω να δω αυτή την αγάπη, κάτι τόσο τρυφερό και αστείο που σου σπάει η καρδιά.<br />
<br />
Ήταν, ας πούμε, ένα παιδάκι, ο Γιάννης, που καθόταν μόνος του στο θρανίο και δεν έλεγε τίποτα. Ήθελα να δω αν ήταν αδιάβαστος ή απλά ανόρεχτος, κι έτσι έκανα μία απλή ερώτηση, στην οποία το υπόλοιπο τμήμα ανταποκρίθηκε με πολλά υψωμένα χέρια. Ο Γιάννης όμως κοιτούσε στο άπειρο, σα να ήταν αλλού. "Γιάννη, πες" του είπα επαναλαμβάνοντας την ερώτηση. Ο Γιάννης έμεινε βουβός και ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα, πήρε μία ανάσα και είπε μπροστά σε όλη την τάξη που <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfAi6kP2sj18ZWgQhC_zgaAlDHGyCu5n1Bc5xuGhMdkV7_ADdc5wPC08spPNo6cgGiDDCr3et8vXOSOALkxBZfEOqnhdx6qnDcSEa6hOdPAr5JLglX9J8C9JwOFGJi_lRTS5aYAKnmFWo/s1600/10153252_851456274871124_8388054141559024635_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfAi6kP2sj18ZWgQhC_zgaAlDHGyCu5n1Bc5xuGhMdkV7_ADdc5wPC08spPNo6cgGiDDCr3et8vXOSOALkxBZfEOqnhdx6qnDcSEa6hOdPAr5JLglX9J8C9JwOFGJi_lRTS5aYAKnmFWo/s320/10153252_851456274871124_8388054141559024635_n.jpg" width="295" /></a></div>
ανέμενε "Κυρία, μη με κοιτάτε έτσι. Ζαλίζομαι". Το γέλιο που ξέσπασε στο τμήμα δεν περιγράφεται και ο κακομοίρης ο Γιάννης υπέστη καζούρα για μέρες, τύπου "Κυρία κλείστε τα μάτια όταν ρωτάτε τον Γιάννη" και άλλες μαθητικές κρυάδες, και κοκκίνιζε ο καημένος ο μικρούλης, τετάρτη δημοτικού ήταν τότε...<br />
<br />
Ένας άλλος πιτσιρικάς, ο Ηλίας, άκουγε με προσοχή που τους εξηγούσα ότι θα πρέπει να μελετάνε για να πάνε καλά και ότι άσχετα με το ποιόν έχουν δάσκαλο πρέπει να σκέφτονται το δικό τους ώφελος από το να έχουν γνώσεις, στο οποίο ο Ηλίας απάντησε με ένα ειλικρινέστατο και γεμάτο πάθος "Τί λετε κυρία! Εγώ για εσάς διαβάζω!" για να συμπληρώσει με το αφοπλιστικό "Θα μείνω την ίδια για να σας έχω και του χρόνου!". κάτι που παραλίγο να συμβεί γιατί ο Ηλίας δεν ήταν και πολύ του διαβάσματος.<br />
<br />
Το πιο έντονο ξέσπασμα όμως ήταν από τον Αποστόλη, που ήταν παιδί κλειστό και συνεσταλμένο. Τον έβλεπα που με κοιτούσε με παράπονο και άχτι χωρίς να λέει τίποτα, σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδάκια που είναι πιο εκδηλωτικά. Ήταν κάτι που του έτρωγε τα σωθικά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, φυσικά, εκτός από το να παριστάνω την ανήξερη και να μην τον μαλώνω πολύ. Μία μέρα με ρώτησε που είναι ο άντρας μου. Τώρα, η πόλη μου είναι ένα μικρό μέρος και όλοι γνωριζόμαστε οπότε αυτή η ερώτηση δεν ήταν αδιάκριτη για τα δεδομένα μας.Χωρίς να γελάσω, απάντησα ότι είναι στο ναυτικό. Και τότε ο πιτσιρικάς, μέ μένος και λύσσα πραγματική, ξεστόμισε το εξής :"Να του βουλιάξει το καράβι!"<br />
<br />
Αυτή η άνευ όρων αγάπη δεν κρατάει για πολύ, γιατί μεγαλώνουν, μαθαίνουν το σώμα τους και τον κόσμο και σε τι χρησιμεύουν όλα αυτά. Μαθαίνουν ό,τι πονηρό υπάρχει και ενθουσιάζονται έντονα. Αρχίζουν να εκφράζονται αλλιώς και νομίζουν ότι είναι άτρωτοι, ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Δοκιμάζουν τις αντοχές σου και τα νεύρα σου, σε προκαλούν, θέλουν την αναμέτρηση και γίνονται επιθετικά από ένστικτο. Αυτό είναι λιγότερο συγκινητικό, αλλά δεν παύει να είναι αληθινό και αυθόρμητο. Πρέπει όμως η δασκάλα να είναι αυστηρή και αμείλικτη για να μην δώσει λάθος μηνύματα ή εντυπώσεις σε μαθητές και γονείς.<br />
<br />
Για παράδειγμα ένας μικρός, ο Κώστας, δευτέρα γυμνασίου ήταν τότε, περίμενε στον διάδρομο στην αρχή της χρονιάς για να δεί ποιά αγγλικού θα έχουν. Μόλις με είδε, με κοίταξε για λίγο όπως πλησίαζα, με το χαρακτηριστικό ύφος της αγορίστικης αγάπης και μου είπε "Εσάς έχουμε;" Ναι" του είπα "Πήγαινε στην τάξη και θα έρθω σε λίγο" γιατί έπρεπε να πάω σε μία άλλη τάξη πρώτα να δώσω κάτι χαρτιά. Τότε τον άκουσα που πήγε τρέχοντας στην αίθουσα και ανακοίνωσε με βροντερή φωνή "Έχουμε την Αθηνά και είναι μουνάρα!". Κοκκάλωσα. Πως θα μπω σε αυτό το τμήμα τώρα, σκέφτηκα. Θα χασκογελάνε σαν ηλίθια και θα ανταλλάζουν βλέμματα όλο νόημα.... Κοιτάχτηκα σε ένα τζάμι. Ήμουν ντυμένη άτσαλα με χαλαρά ρούχα, άβαφη και δεν φαινόταν καθόλου σάρκα πουθενά. Πήρα το πιο αυστηρό και σοβαρό μου ύφος και μπήκα παριστάνοντας ότι δεν είχα ακούσει τίποτα. Δεν χαμογέλασα για 50 λεπτά και όλη τη χρονιά ήμουν πιο αυστηρή και πιο σκληρή μαζί τους.<br />
<br />
Το πιο ακραίο που μου είχε τύχει ήταν ο Δημητράκης, ετών 17. Σε αυτή την ηλικία τα αγόρια είναι ανυπόμονα και θέλουν να γίνουν άντρες με μία πιεστική ανάγκη και μία ορμή που δύσκολα καμουφλάρεται ή σταματιέται. Όπως έχετε καταλάβει, δεν τα σηκώνω κάτι τέτοια και του τσάκισα τα κόκκαλα με έναν τρόπο που μόνο ένας καθηγητής μπορεί να τσακίσει έναν μαθητή. Του απηύθυνα ερωτήσεις πολύ σπάνια, ανόρεχτα, του έβαζα τις δυσκολότερες ερωτήσεις και τον τιμωρούσα με το παραμικρό κιχ. Δεν του χαμογέλασα ούτε μία φορά και δεν ανέφερα ποτέ το όνομά του, αλλά του έλεγα πράγματα όπως "Πες" ή "Λάθος". Φυσικά, ήταν ανένδοτος. Αντί να κάθεται στο πίσω θρανίο γαλαρία όπως με τους άλλους καθηγητές, στο δικό μου μάθημα έρχονταν μπροστά-μπροστά και με κοιτούσε στα μάτια. Μία μέρα, κάναμε ένα κείμενο και τους εξηγούσα το λεξιλόγιο λύνοντας ασκήσεις, με τον Δημήτρη στο μπροστινό θρανία να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή με σαχλαμάρες. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που βρήκαμε μπροστά μας τη λέξη lick=γλύφω . Την εξήγησα και ένα παιδί είχε την απορία αν μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε μεταφορικά όπως στα Ελληνικά για να πούμε ότι "γλείφουμε" κάποιον για να τον καλοπιάσουμε και δυστυχώς έδωσε και παράδειγμα "Μπορούμε δηλαδή να πούμε ότι γλείφουμε την κυρία των αγγλικών για να μας βάλει καλούς βαθμούς". Απάντησα ότι όχι και ότι για αυτή την περίπτωση υπάρχει άλλη έκφραση που θα την μάθουμε παρακάτω, ευχόμενη με όλη μου την ψυχή να περάσει αυτό απαρατήρητο από τον πιτσιρικά που περίμενε την ευκαιρία. Φυσικά και δεν του ξέφυγε. Κοκκίνησε ολόκληρος και γελώντας πονηρά, με κοίταξε λέγοντας "Δηλαδή θα μας μάθετε πως γλύφουν τις κυρίες;" με ένα ύφος που δεν άφηνε καμμία αμφιβολία για το υπονοούμενο. Η υπόλοιπη τάξη ήταν νεαρότερα και πιο συνεσταλμένα παιδιά, μάλλον δεν κατάλαβαν ή δεν άκουσαν γιατί δεν υπήρξε αντίδραση, αλλά η οργή μου ήταν τέτοια που ο Δημήτρης πάγωσε και χλώμιασε. Τον κοίταξα με τεράστιο θυμό τόσο που χαμήλωσε το κεφάλι και δεν ξαναείπε τίποτα. Ποτέ.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-18950481734138608492015-12-06T07:32:00.003-08:002015-12-15T22:35:21.474-08:00Η δύναμη των λέξεων, έκτοτε.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θυμάμαι ήμουν χάλια. Όλα ήταν χάλια. Στο σπίτι χαμός, στη δουλειά χάος, τσακωμός με τους φίλους, όλα κατά διαόλου. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και ετοιμάστηκα. Δεν είχα καν την ψυχραιμία να χτενίσω τα μαλλιά μου, κοιτούσα τον καθρέφτη και μου φαίνονταν το ίδιο, είτε ανάκατα είτε χτενισμένα. Τόσο θολό ήταν το βλέμμα μου. Έσκυψα. Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Έφυγα.<br />
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmBgC5FhoDtoY_t15L6QMWNRTFEXb_W9fABHojiCXhqu4hR2WlJQ2YL7twmxTQL_jzFXkBv3pHBOV3uL7Oyj9yCS_B-Lwa6tJB88R0LsnETfcCTprsLOBBybSoYOeUNvrmW9KdOWiGkU0/s1600/whytfnot.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmBgC5FhoDtoY_t15L6QMWNRTFEXb_W9fABHojiCXhqu4hR2WlJQ2YL7twmxTQL_jzFXkBv3pHBOV3uL7Oyj9yCS_B-Lwa6tJB88R0LsnETfcCTprsLOBBybSoYOeUNvrmW9KdOWiGkU0/s200/whytfnot.jpg" width="200" /></a></div>
<div>
Πήγα στο ιδιαίτερό μου, ένα ενήλικος, αδερφός μίας φίλης μου. Μην πάει αλλού το μυαλό σου, ο Χρήστος ήταν αλλού.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με είδε. Δεν είπε τίποτα. Αρχίσαμε το μάθημα. Καθώς του διόρθωνα ένα γραπτό, άπλωσε το χέρι, έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. "Η ζωή είναι όμορφη" μου είπε.</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-65621198524746218732015-11-22T02:51:00.002-08:002015-11-22T02:51:26.742-08:00Επανεξέταση των Πάντων (Reconsider Εverything)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το φιάσκο της ΝΔ να κάνει τις ίδιες της τις εκλογές πυροδότησε μία αντίδραση που από καιρό περίμενε μία αφορμή να εκραγεί στην απόφασή μου να μιλήσω για κάποια πράγματα και αυτή η σκέψη ήταν η εξής: γιατί όχι όλα; Γιατί να μην αγγίξεις πράγματα ιερά; Γιατί να μην τα σκεφτείς όλα γιατί να μην αναλογιστείς όλα τα ενδεχόμενα, όλα από το μηδέν και πάνω;<br />
<br />
Όλοι, όσο σπουδαίοι και να θεωρούμε ότι είμαστε πρέπει να αξιολογηθούμε.<br />
<br />
Αυτό, τώρα, σε σχέση με το αντικείμενό μου, είναι τρομερό, διότι σημαίνει ότι ένα πολυκαιρισμένο πρόβλημα που όλοι φοβούνται να αγγίξουν, το ζήτημα της Αγγλικής Φιλολογίας, δεν μπορεί να αναβληθεί άλλο.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieQ-fqGIxysZuRDYRGZbDC9Byv0n6tX1O4LbF5IYBw5nWzhu6FXbMusB0UkSdItrvxuOEAscH2pgIbX9FXB-QB05V0I10sjJmUf0CelvjfINd_59rLRqAwnGIe1fxD9AHFTXy3vVTf1zA/s1600/tumblr_nsin70HBcb1qz6f9yo1_1280.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieQ-fqGIxysZuRDYRGZbDC9Byv0n6tX1O4LbF5IYBw5nWzhu6FXbMusB0UkSdItrvxuOEAscH2pgIbX9FXB-QB05V0I10sjJmUf0CelvjfINd_59rLRqAwnGIe1fxD9AHFTXy3vVTf1zA/s320/tumblr_nsin70HBcb1qz6f9yo1_1280.jpg" width="320" /></a>Το ζήτημα είναι το εξής: η Αγγλική φιλολογία προσφέρει, αυτό που προσφέρει το Canbridge Proficiency. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί αυτό που προσφέρει το Κεμπριτζ είναι διαθέσιμο από πολύ νωρίτερα στην ζωή ενός ατόμου, πράγμα ανεκτίμητο στην αγορά προσόντων και των ζωών, ένα προσόν που καθορίζει το πως θα ζήσεις, στην ουσία. Φαντάσου, ας πούμε, να είχες τελειώσει την Γυμναστική ακαδημία ή την Ασοε στα δεκαέξι σου. Αυτό. Τόσο σημαντικό. Αν έχεις το Προφίσιενσυ, σπουδάσεις οπουδήποτε στην ευρώπη χωρίς τον έναν χρόνο προετοιμασία ,<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
εργάζεσαι άνετα και γενικά είσαι άνετος.<br />
<br />
Η Αγγλική Φιλολογία, από την άλλη, αν και διαθέτει το κύρος μίας κρατικής σχολής, υστερεί σε αυτόν τον τομέα, ότι δηλαδή προσφέρει με καθυστέρηση σχεδόν δεκαετίας και με πολύ μεγαλύτερα έξοδα (αφού πρέπει να πας σε άλλη πόλη, να νοικιάσεις σπίτι για 4 έτη, να αγοράσεις βιβλία, κοκ) αυτό που ο άλλος στο δίνει μέσα στο σπίτι σου, ενώσω σε ταΐζουν ο γονείς σου, χωρίς να κουνηθείς ρούπι.<br />
<br />
Ένα άλλο σημείο που χρήζει σκέψης και περισυλλογής, είναι ότι αν θες να μάθεις αγγλικά, είναι καλύτερα να πας στον άγγλο παρά στον έλληνα, με τον ίδιο τρόπο που αν ήθελες να γίνεις μηχανικός θα προτιμούσες να μαθητεύσεις δίπλα σε μηχανικό και όχι δίπλα σε αρχιτέκτονα. Θέλω να πω, όσο και αν συμπαθώ εμάς τους Έλληνες , ο Άγγλος όπως και να το κάνουμε, έχει το πλεονέκτημα της αυθεντικότητας και θα το έχει για πάντα. Δεν θα εξαφανιστεί το Κεμπριτζ για να κάνει το χατήρι των αγγλοφιλόλογων, θέλω να πω.<br />
<br />
Και τέλος, υπάρχει και άλλο ένα θέμα, που δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι αγγλοφιλόλογοι, αλλά είναι υπαρκτό και είναι ίσως αυτό που τελικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Αυτό το θέμα είναι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί έξω αγγλοφιλόλογοι που δεν ξέρουν που πάν τα τέσσερα, που λένε λάθος πράγματα στα παιδιά των γυμνασίων και των λυκείων, που έχουν γίνει ο περίγελως των πόλεών τους και που κάθε άλλο παρά διαφημίζουν τη σχολή τους. Έρχονται σε εμένα τα μαθητάκια και γελάνε με τις κοτσάνες που αμολάνε οι αγγλικούδες της Αγγλικής φιλολογίας. Τώρα, προσωπικά, δεν είμαι άνθρωπος που θα κακολογήσει συνάδελφο, αλλά από την άλλη, όταν λένε λάθος πράγματα δεν μπορώ να τα υποστηρίξω μόνο και μόνο για να μη χαλάσω τη ζαχαρένια τους, γιατί αν το κάνω θα χάσω κι εγώ το κύρος μου: αν δηλαδή υποστηρίζω τα λάθη τους τη στιγμή που το σωστό είναι προφανέστατα άλλο. Δεύτερον, μέσα σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού, γιατί να υποστηρίξω τον ανταγωνιστή; Δεν έχω λόγο να το κάνω. Και όταν μου λένε τα παιδιά "κυρία πως ξέρουμε ότι εσείς έχετε δίκιο;" τότε βγάζω το λεξικό και την γραμματική και τους αποδεικνύω έμπρακτα ότι εγώ έχω δίκιο και ξέρω καλύτερα, και δε μπα να'χει οκτακόσια χρυσά πτυχία στην κορνίζα ή άλλη. Η πραγματικότητα είναι μαζί μου.<br />
<br />
Αυτό, δυστυχώς, είναι προϊόν που προκύπτει από όλες τις παθολογίες του Ελληνικού συστήματος και δεν βλέπω να γίνεται σύντομα κάτι για την καταπολέμησή του. Όπως δυσλειτουργούν τα πάντα στην Ελλάδα, έτσι θα δυσλειτουργεί και η Αγγλική φιλολογία. Και όσο δυσλειτουργεί, θα πλησιάζει την εξαφάνιση.<br />
<br />
Εκτός αν προσφέρει στον "πελάτη" κάτι που δεν προσφέρουν οι άλλοι. Και μη μου πείτε τώρα ότι η Αγγλική Φιλολογία προσφέρει θέση στο Δημόσιο, γιατί με τις αμοιβές που παίρνουν εκεί τώρα και με τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν, ούτε για φτύσιμο δεν θα τη θέλουν τη σχολή. Ειδικά εφόσον είναι τέτοιος ο κορεσμός, ακόμα και στα ιδιαίτερα, είναι τρελός όποιος πάει για αγγλική φιλολογία τώρα. Σε τριάντα χρόνια πάλι. Και πάλι, πόσες είναι οι πιθανότητες να είναι η Ελληνική σχολή Αγγλικής Φιλολογίας καλύτερη από το Cambridge; Ας είμαστε σοβαροί.<br />
<br />
Οπότε, γιατί να διατηρούμε έναν τόσο ακριβό θεσμό, που θέλει μισθά, σεμινάρια, κτιριακές εγκαταστάσεις, αναλώσιμα, φαγητά, κοκ;<br />
<br />
Σε μία Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, δεν θα ήταν πολύ λογικότερο να πας στον άγγλο για αγγλικά, στον ιταλό για ιταλικά, στον γερμανό για τα γερμανικά και στον Έλληνα για τα Ελληνικά;<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxwOHQlNqzPqVIQQxg6iYer15ayjQ3dp7pvdKbbE9v4RSS5UdLfVrECPB1q0p7jtC8Z6maR2ALi5P9I4JEKnyVMyo4zAL3yUwKumUMA6INp8jg15I_NYMfqutr4kLYI7j_UQWNpR8b6iw/s1600/mitsokafes.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="167" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxwOHQlNqzPqVIQQxg6iYer15ayjQ3dp7pvdKbbE9v4RSS5UdLfVrECPB1q0p7jtC8Z6maR2ALi5P9I4JEKnyVMyo4zAL3yUwKumUMA6INp8jg15I_NYMfqutr4kLYI7j_UQWNpR8b6iw/s320/mitsokafes.jpg" width="320" /></a><br />
Και, θέλω να ρωτήσω την Marisa και τον Παναγιώτη, τί συμφέρον έχεις να ευνοήσεις τον Έλληνα, αν δεν είναι απαραίτητος; Ακόμα και αν το κάνεις, οι πολίτες και οι προϋπολογισμοί ήδη αποκτούν την τάση να κινούνται συλλογικά στην πιο συμφέρουσα λύση και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό γιατί είναι νόμος της αγοράς. Όποιος επιμένει να πληρώνει παραπανίσια λεφτά για κάτι που μπορείς να αγοράσεις φτηνότερα, αργά ή γρήγορα πτωχεύει.<br />
<br />
Τώρα, εφόσον είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσουμε τον ανταγωνιστή, τότε δύο είναι τα τινά.<br />
<br />
Το ένα είναι να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, να συνεχίσουμε να κάνουμε ότι διδάσκουμε αγγλικά ενώ παράλληλα θα φθίνουμε σταδιακά, θα γίνουμε φαντάσματα και και καρικατούρες των εαυτών μας, πλάσματα αστεία, όπως οι γιαγιάδες που λένε τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά αλλά τις ανεχόμαστε γιατί είναι συμπαθητικούλες και, όπως και να το κάνουμε, είναι οι δικές μας γιαγιάδες. Και μόλις πεθάνουν θα πούμε "βρήκε την ειρήνη, ήταν καιρός της."<br />
<br />
Το άλλο είναι αντί να ξοδεύουμε λεφτά σε κάτι που δεν πουλάει πια, να στραφούμε στην προώθθηση της Ελληνικής γλώσσας. Όπως είναι το Cambridge για την αγγλική γλώσσα, να γίνει η Ελληνική Φιλολογία, να της δώσουμε κι ένα ευφάνταστο όνομα, πτυχίο Ροίδη, φερ'ειπείν, που έγραψε, κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα Ελληνικά όλων των εποχών. Αντί να ξεδεύουμε ένα σωρό λεφτά στην προώθηση μίας άλλη γλώσσας, έχουμε, πιστεύω, καθήκον να προωθήσουμε τη δική μας.<br />
<br />
Και με δυσαρεστούν όλα αυτά, για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι αυτοί που είναι ειδήμονες, στην τελική μόνο τον εαυτούλη τους σκέφτονται, και αντί να είναι αντικειμενικοί όπως θα ώφειλαν να είναι εφόσον πληρώνονται για αυτό, βλάπτουν τον δημόσιο καλό (αν και μόνο οικονομικά) για να σώσουν τη θεσούλα τους.<br />
<br />
Ο δεύτερος λόγος που με στεναχωρεί αυτό το θέμα είναι ότι δεν είμαι μόνο εγώ που δεν βρίσκω λύση, αλλά ούτε και κανείς άλλος, ούτε αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, ούτε οι πιο υπεύθυνοι, ούτε κανείς άλλος. Άρα, εφόσον κανείς δεν βρίσκει λύση, τότε προφανώς, <i>δεν υπάρχει</i> λύση. Δυστυχώς, δεν γίνεται αλλιώς.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-33342137098201308932015-11-17T10:42:00.001-08:002015-11-17T10:42:26.188-08:00Ξένες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όλοι ξέρουμε ποιά είναι τα καλά και τα όμορφα πράγματα στη ζωή. Δεν χρειάζεται καμμία οδηγία από κανέναν αν, για παράδειγμα, πεινάς. Ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις: να φας.<br />
<br />
Αντίστοιχα, και στις πιο αιθέριες και αφηρημένες πτυχές της ζωής μας, δεν είναι ανάγκη να σου πεί κανείς "λυπήθηκες, κλάψε" ούτε "χάρηκες, γέλα".<br />
<br />
Ακόμα και στα ανώτερα ιδανικά μας, θέλουμε για τον εαυτό μας ό.τι καλύτερο γίνεται. Θέλουμε την<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJGcKRROceKQFhsLqKKdDYWiM50Mwj9t9uM1OMkNdJZTP0fecGLZPSHQTnaPti37HpJg6joIDoP0R3jLaVnlxuGX39KqPjns9OqAiyylM5vNyfQk5sOydQ0Unfvuk1xtqnOE-0cBzy41Q/s1600/527443_4276951914617_1325331435_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJGcKRROceKQFhsLqKKdDYWiM50Mwj9t9uM1OMkNdJZTP0fecGLZPSHQTnaPti37HpJg6joIDoP0R3jLaVnlxuGX39KqPjns9OqAiyylM5vNyfQk5sOydQ0Unfvuk1xtqnOE-0cBzy41Q/s320/527443_4276951914617_1325331435_n.jpg" width="320" /></a></div>
ελευθερία, την ειρήνη και την αγάπη, θέλουμε τη μόρφωση και την γνώση. Θέλουμε την σύνεση και την κριτική ικανότητα. Όλα αυτά, ενστικτωδώς, από μόνοι μας και χωρίς κανείς να μας παρωτρύνει. Αν δεν το κάνουμε τελικά, είναι για άλλους λόγους, κυρίως συγκυριακούς, και όχι επειδή δεν τα εκτιμούμε. Μπορεί, ας πούμε, ένας άνθρωπος να είναι πανέξυπνος, αλλά να είναι τεμπέλης ή φτωχός ή κάποια άλλη συγκυρία να τον εμποδίζει. Θα εκτιμά αυτά τα πράγματα, αλλά δεν θα τα επιλέξει για τον εαυτό του. Στην μεγάλη τους πλειοψηφεία όμως, οι άνθρωποι κυνηγούν την μόρφωση, την παιδεία, την καλλιέργεια, τον πολιτισμό, όσο μπορεί ο καθένας.<br />
<br />
Έτσι και στις ξένες γλώσσες, αν υπάρχει μία κάποια πτώση, δεν οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τα ωφέλη, αλλά σε άλλους, συγκυριακούς, παράγοντες. Και, φυσικά, οι παράγοντες αυτοί είναι κυρίως οικονομικοί. Είναι πλέον ασύμφορο να κάνεις τίμιες δουλειές, άρα οι τίμιοι άνθρωποι πτώχευσαν. Και αυτό είναι ένα από τα κακά, οι άνθρωποι που λαμβάνουν αποφάσεις πολύ συχνά είναι διεφθαρμένοι και για αυτό περιφρονούν τους τίμιους. Τους λένε πρόβατα, κορόιδα, αμόρφωτους, αδαείς, απολίτιστους, κοκ, ξεχνώντας ότι αυτοί ακριβώς είναι στους οποίους βασίζονται όλοι αυτοί οι έμποροι αποφάσεων στις καρέκλες με τις φούντες. Συνολικά, οι πράξεις των άτιμων έχουν φέρει τον κόσμο σε μία τέτοια κατάσταση που να μην μπορεί να τους στηρίξει. Πτωχεύοντας τον κόσμο με τις απατεωνιές τους, τώρα δεν έχουν μείνει λεφτά για κλέψιμο, τρόπον τινά.<br />
<br />
Οπότε, εφόσον βλέπουμε να διαφημίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία πράγματα που ποτέ εως τώρα δεν χρειάστηκαν διαφήμιση, τότε αντιλαμβάνεται ο κάθε σώφρων πολίτης ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.<br />
<br />
Προτείνω, το λοιπόν, στους απατεώνες αυτούς να κάνουν το εξής: να χρησιμοποιήσουν την πονηριά και καπατσοσύνη τους στο να επαναφέρουν τους πελάτες τους σε κατάσταση που να μπορούν να ζήσουν παραγωγικά. Πως να το κάνουν αυτό; Απλό είναι. Συνήθως οι απατεώνες έχουν σημαντικές θέσεις κοντά σε σημαντικούς ανθρώπους. Ας επηρεάσουν τους ηγέτες ή όποιον άλλος είναι που παίρνει όλες αυτές τις αποφάσεις, να οδηγήσει τα πράγματα σε δρόμο καλό και όχι καταστροφικό, οικονομικά μιλώντας. Πρέπει οι πελάτες των πάντων να έχουν λεφτά για να μην κατερρεύσουν οι θεσμοί και οι πυλώνες της κοινωνίας.<br />
<br />
Ο λόγος που καταρρέουν όλα είναι οικονομικός στη ρίζα και στην έκφανση. Αν στερήσεις τα προς το ζην από τον πολίτη, τότε ο πολίτης θα σε απαξιώσει.<br />
<br />
Βρείτε με ποιόν τρόπο βλάπτετε το Σύστημα και αυτο-αναμορφωθείτε, ώστε χωρίς να πέσετε ή να μειωθείτε, να παραμείνουν οι πελάτες σας ζωντανοί.<br />
<br />
Γίνεται.<br />
<br />
Αν δεν το κάνετε, υπάρχουν άλλοι, με περισσότερα λεφτά και πιο πολυάριθμους πελάτες(αν και, ομολογουμένως, κατώτερης υποστάθμης), που θα σας αντικαταστήσουν.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-34457181810529958492015-11-09T13:50:00.001-08:002015-11-09T14:38:40.763-08:00No one has called for months<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/vAaLeJ53umE/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/vAaLeJ53umE?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
No one has called for months.</div>
<div style="text-align: center;">
That is a statement, loud and clear.</div>
<div style="text-align: center;">
And your friends, baby, they treat you like a guest.</div>
<div style="text-align: center;">
It's ok, though.</div>
<div style="text-align: center;">
I've always been dysfunctional.</div>
<div style="text-align: center;">
I know how to sail those vast,deserted waters.</div>
<div style="text-align: center;">
They are mine and I'm their queen.</div>
<div style="text-align: center;">
No one will call for months.</div>
<div style="text-align: center;">
Unless someone dies.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-44709371622853405802015-11-03T14:18:00.000-08:002015-11-03T14:29:27.184-08:00Αυτό που εννοώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-weight: bold;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η κατάσταση: </span></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Από την τρίτη τάξη του δημοτικού μέχρι και το λύκειο οι μαθητές διδάσκονται ξένες γλώσσες δύο ή τρείς ώρες την εβδομάδα, ανά γλώσσα. Ωστόσο, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή τους έχουν δύο προβλήματα:<br />α) δεν έχουν μάθει την ξένη γλώσσα που διδάχθηκαν, παρόλο που έχουν εξεταστεί σε αυτή και έχουν περάσει τις σχετικές εξετάσεις, και <o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">β) παρά τις ώρες και τους πόρους που έχουν δαπανηθεί για αυτό τον σκοπό, οι μαθητές μένουν χωρίς πιστοποίηση, ακόμα και σε στοιχειώδες, βασικό επίπεδο<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η άποψη των γονιών: <o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψιν, οι γονείς αναγκάζονται να πληρώνουν ιδιωτικά φροντιστήρια για να γίνει σωστά η εκμάθηση οποιασδήποτε γλώσσας, τη στιγμή που μέσω εισφορών και φορολογίας ήδη “πληρώνουν” με έμμεσο τρόπο την ύπαρξη και λειτουργεία των δημόσιων σχολείων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η άποψη των μαθητών: <o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Όπως έχουν τα πράγματα τα παιδιά πρέπει να κάνουν δύο φορές το ίδιο μάθημα, μία στο σχολείο και άλλη μία στο φροντιστήριο. (Αυτό, φυσικά δεν ισχύει μόνο για τις γλώσσες αλλά για όλα τα μαθήματα, αλλά αυτό είναι ένα ευρύτερο πρόβλημα που απαιτεί ειδική προσοχή και ανάλυση.) Έτσι παρουσιάζεται από νωρίς η κόπωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική υγεία, την κοινωνικοποίησή και, κυρίως, την ακαδημαϊκή πορεία των νέων. Πράγματι, πολλά παιδιά απογοητεύονται από την μάταιη αυτή προσπάθεια και παραιτούνται είτε από το σχολείο γενικώς είτε από την προσπάθεια, αποφοιτώντας με χαμηλούς βαθμούς και ακόμα χαμηλότερες προσδοκίες από το μέλλον, κάτι τρομερό για ένα έθνος, να μένει η νέα γενιά χωρίς προσδοκίες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Επίσης, η βαθμολογία τους στην ξένη γλώσσα πολύ συχνά ρίχνει την υπόλοιπη βαθμολογία τους, πράγμα που παίζει ρόλο στην μετέπειτα καριέρα τους, εφόσον συνυπολογίζεται στον γενικό βαθμό του λυκείου άρα καθορίζει σε ποιά σχολή θα περάσουν όταν δώσουν πανελλήνιες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η άποψη των εκπαιδευτικών<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Συγκρίνοντας τη δημόσια παιδεία με την ιδιωτική στο ζήτημα των ξένων γλωσσών θα διαπιστώσουμε ριζικές διαφορές στον τρόπο διδασκαλίας, στις συνθήκες εργασίας αλλά και σε ό,τι αφορά την γενικότερη νοοτροπία. Συνοψίζονται στον ακόλουθο πίνακα:<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<table style="border-collapse: collapse; margin-left: 5.4000pt; mso-table-layout-alt: fixed; padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 481.9000pt;"><tbody>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-top: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-top-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><span style="font-weight: bold;">Χαρακτηριστικά διδασκαλίας ξένων γλωσσών<br />σε Φροντιστήριο</span><span style="font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-top: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-top-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><span style="font-weight: bold;">Χαρακτηριστικά διδασκαλίας ξένων γλωσσών<br />σε Δημόσιο σχολείο</span><o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Ευελιξία στον αριθμό σπουδαστών ανά τμήμα<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Σταθερός αριθμός σπουδαστών ανά τμήμα<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Ευελιξία στον ρυθμό προόδου ανά μαθητή<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Πανομοιότυπες προσδοκίες από κάθε μαθητή<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Ευελιξία στην επιλογή υλικού<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Καθορίζεται πανομοιότυπα από το υπουργείο<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Ευελιξία στον αριθμό ωρών<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Σταθερός αριθμός ωρών<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Καμμία σύνδεση με πανελλήνιες<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Σύνδεση με πανελλήνιες<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Παρέχεται πιστοποίηση<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Δεν παρέχεται πιστοποίηση<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Συνεργασία με ξένα ινστιτούτα <o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Συνεργασία με το υπουργείο παιδείας<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Υψηλές προσδοκίες<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Χαμηλές προσδοκίες<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Προσωπική σχέση με σπουδαστές και γονείς<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Απρόσωπη σχέση με σπουδαστές και γονείς<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Άμεση συνάρτηση αποτελεσματικότητας-επαγγελματικής καταξίωσης διδασκόντων<o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Καμμία αρνητική ή θετική συνέπεια για τους διδάσκοντες<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η άποψη του συστήματος:<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">αυτή η διπλή δαπάνη για οποιαδήποτε αιτιολογία , την εκμάθηση ξένης γλώσσας στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποτελεί σπατάλη, μία διαρροή πόρων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν ότι ένας μεγάλος αριθμός μαθητών στρέφεται για ξένες γλώσσες σε ιδιαίτερα μαθήματα τα οποία κατά μεγάλη πλειοψηφία είναι αδήλωτα, “μαύρα” όπως ονομάζονται, τότε η διαρροή πόρων από το σύστημα είναι ανυπολόγιστη, εξαιρετικά επιζήμια για όλους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-weight: bold;">Στόχοι:</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">α) αποτελεσματική εκμάθηση ξένης γλώσσας στο δημόσιο σχολείο<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">β) απόκτηση πιστοποίησης γλωσσομαθειας, έστω και σε στοιχειώδες βασικό επίπεδο<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-weight: bold;">Μέριμνα</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η πρώτη μέριμνα είναι η έρευνα και καταμέτρηση διαφόρων στοιχείων. Δεδομένου ότι τα ιδιωτικά φροντιστήρια έχουν ποσοστό επιτυχίας στις εξετάσεις πτυχίου απλησίαστο για τα δημόσια σχολεία, είναι εύλογο να αναζητήσουμε τον τρόπο που το πετυχαίνουν αυτό. Άρα, πρέπει να γνωρίζουμε τα εξής:<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">1. <!--[endif]-->Ποιά φροντιστήρια έχουν τα υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας στις εξετάσεις σε τοπικό και εθνικό επίπεδο; Αυτή πληροφορία παρέχεται από τα Ινστιτούτα Εκμάθησης ξένων γλωσσών (British Council, Goethe Institut, κτλ) Αυτή η πληροφορία θα μας επιτρέψει να προσλάβουμε τους αποτελεσματικότερους στα σχολεία μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">2. <!--[endif]-->Ποιά βιβλία χρησιμοποιούντα συχνότερα από τα φροντιστήρια ανά επίπεδο; Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε με καταγραφή μέσω ερωτηματολογίου απευθείας στα φροντιστήρια είτε με καταλόγους από τις διάφορες εκδοτικές εταιρείες διδακτικών βιβλίων (Hamilton, Grivas, Sylvia Karr, κτλ) ή ακόμα και με συνδυασμό των δύο. Αυτή η πληροφορία θα μας επιτρέψει να υπολογίσουμε τί παραγγελίες θα χρειαστούν κάθε χρόνο, το κόστος τους και τί ύλη θα διδάσκεται ανά έτος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">3. <!--[endif]-->Ποιά είναι η αναλογία χρήσης κάθε συγκεκριμένου βιβλίου με το ποσοστό επιτυχίας των φροντιστηρίων;<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">4. <!--[endif]-->Σε πόσο διάστημα ολοκληρώνεται το κάθε βιβλίο κατά μέσο όρο;<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">5. <!--[endif]-->Πόσες ώρες γίνονται ανά επίπεδο ανά τμήμα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">6. <!--[endif]-->Ποιός είναι ο μέσος αριθμός μαθητών ανά τμήμα, ανά επίπεδο;<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">7. <!--[endif]-->Τί άλλα μέσα χρησιμοπούνται; Πως; Πως είναι εξοπλισμένη μία αίθουσα;<br />Εδώ θα χρειαστεί απευθείας ερωτηματολόγιο ανά φροντιστήριο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">8. <!--[endif]-->Πόσες ώρες επιπρόσθετης εργασίας ανά τμήμα είναι απαραίτητες κατά μέσο όρο; (επιπλέον ώρες, ξεχωριστές ημέρες διαγωνισμάτων, αναπλήρωση χαμένων ωρών, ενίσχυση αδύνατων μαθητών, κοκ)<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Έχοντας αυτά τα στοιχεία είναι εύκολος ο υπολογισμός των απαιτούμενων δράσεων αλλά θα ήταν εξωπραγματικό να έχει κανείς την προσδοκία από ένα δημόσιο σχολείο να έχει την ίδια απόδοση με ένα φροντιστήριο. Η σχέση δημόσιου σχολείου φροντιστηρίου είναι ανάλογη με τη σχέση ανάμεσα σε ένα προιόν μαζικής παραγωγής και έαν προιόν παραγόμενο κατά παραγγελία : η τυποποιηση συνεπάγεται μικρό κόστος μεν, χαμηλή ποιότητα δε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-weight: bold;">Ένας πιο ρεαλιστικός στόχος</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Μέσω των στοιχείων που θα έχουμε αποκομίσει από τα ιστιτούτα ξένων γλωσσών (Goethe Institut, British Council, κοκ) και δεδομένου ότι οι ξένες γλώσσες που διδάσκονται στα σχολεία είναι Ευρωπαϊκές, δεν είναι εντελώς παράλογο να ανατεθεί η οργάνωση της εκμάθησης στα ινστιτούτα αυτά, πάντα υπό τον έλεγχο και εποπτεία του Ελληνικού Υπουργείου Παίδείας και σε συνεργασία με τους ιδιοκτήτες φροντιστηρίων σε τοπικό επίπεδο. Ειδικά αν ληφθεί υπόψιν το γεγονός ότι τα ιδρύματα αυτά είναι ήδη υπεύθυνα για την οργάνωση και διεξαγωγή εξετάσεων πτυχίου σε κάθε γλώσσα, τότε αυτό εξυπηρετεί τον διπλό σκοπό της ποιοτικότερης εκμάθησης αλλά και της παροχής πιστοποίησης στο τέλος των σπουδών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Άρα, αντί να δίνουν οι μαθητές εξετάσεις για το Ελληνικό σχολείο που θα διοργανώνονται από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, θα εξετάζονται από το ανάλογο ινστιτούτο της κάθε χώρας για την κάθε γλώσσα (για αγγλικά British Council, για Γερμανικά Goethe Institut, κοκ). Ούτως ή άλλως οι ημερομηνίες διαξεγωγής των περισσότερων από αυτές τις εξετάσεις συμπίπτουν με τις εξετάσεις των Ελληνικών σχολείων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Επίσης, οι εξετάσεις αυτές εκτός από αξιολόγηση των γλωσσικών δυνατοτήτων των μαθητών, θα παρέχουν και στοιχεία για την αξιολόγηση των καθηγητών: ένας καθηγητής του οποίου οι μαθητές αποδίδουν χαμηλά συχνότερα από ότι υψηλά, τότε ο καθηγητής αυτός δεν θα επαναπροσλαμβάνεται. Έχοντας θέσει ένα τόσο υψηλό στόχο, ασκείται μεγαλύτερη πίεση στα σχολεία αλλά και στους διδάσκοντες καθηγητές να παράγουν ουσιαστικότερα αποτελέσματα, που μέχρι τώρα αφενός δεν είχαν τα μέσα για να κάνουν καλή δουλειά, αφετέρου είχαν επαναπαυθεί στη δουλειά που γίνεται από τα φροντιστήρια, πράγμα που εύκολα διαπιστώνει κανείς από την αναντιστοιχία διδασκόμενης και εξεταστέας ύλης στα γυμνάσια και λύκεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Το σύστημα εξετάσεων θα πρέπει να είναι ως εξής:<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<table style="border-collapse: collapse; margin-left: 5.4000pt; mso-table-layout-alt: fixed; padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 481.9000pt;"><tbody>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-top: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-top-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: x-small;"><u>Α' – Γ' τάξη Δημοτικού </u></span><o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-top: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-top-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Χωρίς εξετάσεις, θα διδάσκονται οι βασικές γνώσεις<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><u>Δ' Δημοτικού</u><o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Στο τέλος της Δ' τάξης θα εξετάζονται σε βασικές γνώσεις<br />σε επίπεδο αρχάριων (όπως το Learners του πανεπιστημίου<br />του Cambridge)<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: x-small;"><u>Ε' Δημοτικού</u></span><o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Στο τέλος της Ε' τάξης, όσοι μαθητές δεν έχουν περάσει<br />τις προηγούμενες εξετάσεις θα επανεξετάζονται στα<br />βασικά<br /><o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: x-small;"><u>ΣΤ' Δημοτικού</u></span><o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Στο τέλος της ΣΤ' τάξης θα εξετάζονται στο επόμενο<br />επίπεδο, όπως το Flyers του Cambridge ή ίσως μέχρι και<br />κάποιο Β1 επίπεδο<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: x-small;"><u>Β' Γυμνασίου</u></span><o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Στην Α' γυμνασίου θα γίνεται πρόοδος που θα εξεταστεί<br />στο τέλος της Β' Γυμνασίου σε επιπεδο Β2 ή Β1 για μαθητές που<br /> προχωρούν πιο αργά.<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
<tr><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 240.9000pt;" valign="top" width="321"><div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: x-small;"><u>Γ' Γυμνασίου εως Γ' Λυκείου</u></span><o:p></o:p></span></div>
</td><td style="border-bottom: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-left: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); border-right: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-bottom-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-left-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); mso-border-right-alt: 0.0000pt solid rgb(0,0,0); padding: 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt 2.7500pt; width: 241.0000pt;" valign="top" width="321"><div class="p15" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Μέχρι την Γ' Λυκείου οι μαθητές θα εξετάζονται κάθε χρόνο<br /> σε επίπεδο Β2, Γ1 ή Γ2, ανάλογα με την πρόοδο που έχουν<br />σημειώσει. Αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές που θα<br />ολοκληρώνουν το επίπεδο Γ2 νωρίτερα θα απαλλάσσονται<br />από το μάθημα της ξένης γλώσσας. Εφόσον κάποιος<br />μαθητής δεν μπορεί ή δεν επιθυμεί να συνεχίσει μετά το<br /> Β2, κατόπιν συνεννοήσεως με τους γονείς θα μπορεί επίσης<br /> να απαλλάσσεται από το μάθημα της ξένης γλώσσας.<o:p></o:p></span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Παράλληλα, όμως, είναι απολύτως απαραίτητο να παρέχονται στους διδάσκοντες και τα <span style="font-weight: bold;">απαραίτητα</span> μέσα για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Τα μέσα αυτά είναι τα εξής:<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 38.7500pt; margin-top: 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">1. <!--[endif]-->Μικρότερος αριθμός μαθητών ανά τμήμα. Αυτό σημαίνει χωρισμό των ήδη υπαρχόντων τμημάτων στα δύο, ώστε ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα να μην υπερβαίνει τους 12. (Ιδανικά λιγότεροι από 10). Σε ένα δωδεκαθέσιο σχολείο με έναν καθηγητή αγγλικών είναι εύκολο να γίνει αυτό, ειδικά εφόσον γίνουν προαιρετικά μαθήματα όπως η θεατρική αγωγή, τα εικαστικά ή η ώρα “γενικής μελέτης” που ακόμα δεν έχω καταλάβει περί τίνος πρόκειται, σαν γονιός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 38.7500pt; margin-top: 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">2. <!--[endif]-->Ειδική αίθουσα για την διδασκαλία κάθε γλώσσας. Πράγματι, η κανονική σχολική αίθουσα είναι ειδικά διαμορφωμένη για την διδασκαλία των Ελληνικών, με τα αντίστοιχα βοηθήματα, όλα στα Ελληνικά, από τις ζωγραφιές των παιδιών μέχρι το ημερολόγιο ή τους χάρτες, πράγμα που την καθιστά αποτελεσματικότατη για τον σκοπό αυτό. Ωστόσο, είναι αποτρεπτική για την εκμάθηση ξένης γλώσσας. Εφόσον το τμήμα θα είναι μικρότερο, η αίθουσα που θα χρειαστεί θα είναι αντίστοιχου μεγέθους, πράγμα που σημαίνει ότι ίσως η εξεύρεση τέτοιου χώρου να μην είναι τόσο δύσκολη όσο ακούγεται αρχικά. Θα πρέπει να διαθέτει εικόνες, αφίσες, κοκ στην γλώσσα η οποία διδάσκεται να είναι καλά ηχομονωμένη για τα ακουστικά μέρη των ασκήσεων ή των διαγωνισμάτων και υπολογιστή με ηχεία, για να χρησιμοποιείται ως CD player αλλά και για την προβολή βίντεο ή την εξεύρεση διδακτικού υλικού, όπως γίνεται σε όλα πλέον τα φροντιστήρια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 38.7500pt; margin-top: 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">3. <!--[endif]-->Ευελιξία στην επιλογή υλικού, ανάλογα με τις συνθήκες, τις δυνατότητες του κάθε τμήματος και το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται οι μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι δύο τμήματα του ίδιου επιπέδου μπορεί να διδάσκονται διαφορετικό βιβλίο, αν το ένα τμήμα προχωρά πιο γρήγορα από το άλλο. Φυσικά, για πρακτικούς λόγους, η επιλογή αυτή δεν θα γίνεται από όλο το φάσμα βιβλίων που είναι διαθέσιμα στην αγορά, αλλά πιο εφικτό είναι να ορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας μία λίστα βιβλίων από ορισμένους εκδοτικούς οίκους (ίσως και από τα βιβλία που εκδίδονται από τα ιδρύματα ξένων γλωσσών) και μέσα από αυτή τη λίστα να επιλέγει ο κάθε δάσκαλος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αυτές οι αλλαγές είναι μηδαμινές σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση, μίας και ήδη πολλοί ιδιοκτήτες φροντιστηρίων έχουν αναλάβει ώρες σε διαφορα δημοτικά και οι ώρες για τις ξένες γλώσσες ήδη είναι ενταγμένες στο πρόγραμμα των σχολείων. Επίσης, ο απαιτούμενος εξοπλισμός ήδη είναι διαθέσιμος στα περισσότερα σχολεία. Η πιο μεγάλη αλλαγή από άποψη υποδομών είναι η εξεύρεση αιθουσών, μία για κάθε γλώσσα, κάτι που ίσως πάρει χρόνο. Στην ουσία η μόνη πραγματική αλλαγή είναι η ανάθεση των εξετάσεων στους οίκους ή πανεπιστήμια της κάθε χώρας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Φυσικά, θα πρέπει να επιτευχθούν συμφωνίες με τα ιδρύματα ή ινστιτούτα των ξένων γλωσσών, μίας και δεν θα αναλάβουν ένα τέτοιο έργο χωρίς να έχουν κάποιο ώφελος, θεωρώ όμως ότι εφόσον τα βιβλία που θα χρησιμοποιηθούν για την διδασκαλία και την πρετομασία για τις εξετάσεις θα προέρχονται κυρίως από τους εκδοτικούς οίκους των ίδιων ιδρυμάτων, θα βρεθεί σίγουρα μία κοινή συνισταμένη που να ωφελεί όλους τους εμπλεκόμενους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Τα ωφέλη του προτεινόμενου συστήματος:<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">1. <!--[endif]-->Πρώτον και κύριον, οι μαθητές μαθαίνουν ξένες γλώσσες πραγματικά και όχι μόνο “στα χαρτιά”, άρα σταματά η σπατάλη πόρων του να γίνονται μαθήματα χωρίς κανείς να ωφελείται από αυτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">2. <!--[endif]-->Χωρίς να γίνει καμμία ανατροπή (οι καθηγητές ξένων γλωσσών δεν χάνουν τις θέσεις τους) αυξάνεται η παραγωγικότητα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">3. <!--[endif]-->Οι ξένοι οίκοι εξετάσεων θεωρώ ότι θα αδράξουν την ευκαιρία αυτή μίας και υπάρχει πτώση στον αριθμό υποψηφίων σε όλες τις εξετάσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">4. <!--[endif]-->Το Ελληνικό κράτος επωφελείται από την τεχνογνωσία των ξένων πανεπιστημίων. Όντως, αυτά έχουν μακρόχρονη εμπειρία σε αυτό τον τομέα, ενώ τα Ελληνικά σχολεία δεν έχουν καθόλου πείρα στην εξέταση και πιστοποίηση. Αν περιμένουμε μέχρι να την αποκτήσουν, θα περάσει πολύς χρόνος που, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι χρήμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-left: 36.0000pt; margin-top: 0pt; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18.0000pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">5. <!--[endif]-->Αν όλα πάνε καλά, τότε θα περιοριστεί σηματνικά ο αριθμός μαθητών που απευθύνονται σε “μαύρα” ιδιαίτερα μαθήματα που αποτελούν παράσιτα στο όλο σύστημα, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει κανένας νόμος, ούτε να ληφθεί άλλη καμμία δράση και χωρίς “κυνήγι μαγισσών”. Αντιθέτως, οι καθηγήτριες που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο θα έχουν πλέον κίνητρο να ενταχθούν στο σύστημα, άρα να είναι ορατές σε αυτό, με τις προφανείς συνέπειες (φορολογία, αξιολόγηση, νομιμότητα)<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-weight: bold;">Επίλογος</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αυτές οι αλλαγές που προτείνονται είναι ενάντια στα δικό μου συμφέρον, διότι δικό μου συμφέρον είναι να συνεχίσουν τα σχολεία να είναι αναποτελεσματικά ώστε να έχω εγώ πελατεία. Ωστόσο, με πληγώνει το γεγονός ότι σαν Ελληνίδα δεν μπορώ να βασίζομαι στο κράτος μου για τίποτα και ότι όταν τα δικά μου παιδιά πάνε σχολείο θα βιώσουν την ίδια απογοήτευση που οδήγησε εμένα (και πολλούς άλλους) στον κυνισμό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Θεωρώ ότι μακροπρόθεσμα έχω πολλά να κερδίσω αν το Ελληνικό κράτος κάνει καλά τη δουλειά του, ότι θα γίνεται λιγότερη σπατάλη και ότι τα λεφτά που δεν σπαταλώνται θα επενδύονται στο μέλλον και στην πρόοδο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Οι αλλαγές που προτείνω θεωρώ ότι είναι απαραίτητες όχι μόνο για τις ξένες γλώσσες αλλά για όλα τα μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία μας και που ξαναδιδάσκονται στα φροντιστήριά μας. Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν η ίδια μαθήτρια, ότι δεν χρειάζονταν φροντιστήριο κανείς εκτός από κάποιους που εμείς θεωρούσαμε προβληματικούς. Τώρα όλοι κάνουν φροντιστήρια και παρόλα αυτά η πλειοψηφία των παιδιών έχουν ελλείψεις σε στοιχειώδη ζητήματα γεωγραφίας, ιστορίας, ορθογραφίας, κοκ. Εγώ δεν πήγα φροντιστήριο. Γιατί το παιδί μου να πρέπει να κάνει δύο σχολεία (ένα το φροντιστήριο και ένα το κρατικό); Μου φαίνεται παράλογο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
<div class="p0" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-88324605204222236972015-11-01T07:16:00.001-08:002015-11-01T07:31:11.601-08:00Τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σε μία συζήτηση αναφέρθηκε το ζήτημα της ποιότητας των σχολείων ξένων γλωσσών, καθώς και το ζήτημα της αξιολόγησής τους. Αφορμή για αυτόν τον προβληματισμό ήταν το χαμηλό επίπεδο των σπουδαστών που φτάνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, παρόλο που, τύποις, έχουν πιστοποιητικά που πιστοποιούν τις γνώσεις τους. Αναρωτηθήκαμε όλοι γιατί να συμβαίνει αυτό και έπεσε η πρόταση να γίνει αξιολόγηση των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων ξένων γλωσσών, για να βρεθεί επιτέλους ο λόγος που ενώ έχουμε τόσους πτυχιούχους, τελικά έχουμε και τόση μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ξέρουν και αυτό που τελικά ξέρουν.<br />
<br />
Δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα αίτια.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiamlAJz8BlIx-aeFCRHsD4WPf94hOxGD7LrUOq2RavjDD0dDCgCi3Vzb1Dhnwwuswp50tSMCMRa1dzXsIMWhuCo8_rXcP8mz6wRuYF4vtUph4ysDXUzuQc-knOJGL0CCZ0HNmg6RGYECI/s1600/arizarkan2+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiamlAJz8BlIx-aeFCRHsD4WPf94hOxGD7LrUOq2RavjDD0dDCgCi3Vzb1Dhnwwuswp50tSMCMRa1dzXsIMWhuCo8_rXcP8mz6wRuYF4vtUph4ysDXUzuQc-knOJGL0CCZ0HNmg6RGYECI/s320/arizarkan2+%25281%2529.jpg" width="320" /></a>Πρώτον και κύριον, δεν είναι όλοι που αναζητούν την πραγματική γνώση. Υπάρχουν πολλοί γονείς και μαθητές που δεν επιθυμούν να μάθουν μία γλώσσα, αλλά απλά να έχουν "ένα χαρτί" για λόγους άλλους, όπως το να πάρουν πόντους για μία προαγωγή, ώς τυπικό προσόν για κάποια θέση, ακόμα και ματαιοδοξία. Αυτού του τύπου οι μαθητές, εμφανίζουν τα εξής χαρακτηριστικά. Πρώτον, μην έχοντας πραγματικό ενδιαφέρον για την γλώσσα, επιλέγουν την ευκολότερη δυνατή μέθοδο εξέτασης, η οποία κατά κανόνα αντιστοιχεί και σε χαμηλότερο επίπεδο γνώσεων. Δεύτερον, μετά την απόκτηση του πτυχίου, δεν ασχολούνται ποτέ ξανά με την γλώσσα, οπότε ξεχνούν και τα λίγα που έμαθαν. Αντίστοιχα, και ο δάσκαλος, που έχει και έναν βιοπορισμό στη μέση, αναγκάζεται πολλές φορές να παρέχει στους πελάτες-μαθητές αυτό που του ζητούν, δηλαδή τίποτα περισσότερο από "ένα χαρτί".Το έχω κάνει και εγώ.<br />
<br />
Και είναι πολύ εύκολο. Όπως ανέφερε και κάποια συνάδελφος κατά τη διάρκεια της συζήτησης, εκπαιδεύεις τον μαθητή να ανταποκρίνεται σε μία μορφή εξέτασης και, τσούπ!, να το πτυχίο στην κορνίζα!<br />
<br />
Το πιό εύκολο πτυχίο στην παραχάραξη αυτού του τύπου, είναι το Michigan. Φυσικά και μιλώ για τα αγγλικά, που είναι η ειδικότητά μου, αλλά δεν έχω λόγους να πιστεύω ότι σε άλλες γλώσσες είναι διαφορετικά, ειδικά μετά από αυτά που άκουσα σε εκείνη τη συζήτηση. Το Michigan, λοιπόν, ενώ θεωρητικά έχει το ίδιο επίπεδο γνώσεων με το Cambridge, στην ουσία είναι ο τρόπος εξέτασης που το καθιστά ευάλωτο σε παραχάραξη, διότι οι πολλαπλές επιλογές, ενώ αποτελούν αποτελεσματικότατο τρόπο εξέτασης, δεν είναι καθόλου αποτελεσματικές σαν τρόπος διδασκαλίας, διότι παρακάμπτουν το ένα και σημαντικότερο ζήτημα στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, την παραγωγή λόγου. Έτσι, κατά την προετοιμασία για εξετάσεις Michigan, είτε ECCΕ, είτε ECPE, οι μαθητές δεν διδάσκονται παραγωγή λόγου, αλλά συμπλήρωση κυτίων, σχεδόν αυτοματοποιημένα: "μόλις δώ αυτό, βάζω εκείνο". Αντίθετα, ο τρόπος εξέτασης του Cambridge, άρα και η περίοδος προετοιμασίας για αυτές τις εξετάσεις, διδάσκουν την παραγωγή λόγου , σε όλες τις ασκήσεις (cloze, transformations, reading, listening) και όχι μόνο στην έκθεση, όπως συμβαίνει στο Michigan.<br />
<br />
Μία άλλη διαφορά ανάμεσα στα δύο, είναι ότι στο Michigan τα προφορικά είναι τόσο τυποποιημένα, που οποιοσδήποτε μπορεί να περάσει με λίγη κατήχηση, ενώ στο Cambridge, οι ερωτήσεις είναι όχι δυσκολότερες, αλλά γενικότερες, δίνοντας μεν στον μαθητή μεγαλύτερα περιθώρια έκφρασης αλλά και στον εξεταστή δε περισσότερο υλικό για αξιολόγηση. Για άλλη μία φορά, το ζήτημα της παραγωγής λόγου είναι που κάνει την διαφορά.<br />
<br />
Για αυτό και μίλησα για παραχάραξη νωρίτερα, γιατί με τόσο περιορισμένη παραγωγή λόγου, αυτό που γίνεται τελικά είναι η πλαστογράφηση της γνώσης, ένα πτυχίο πλαστό, στην ουσία.<br />
<br />
Οι γονείς και μαθητές δεν πρόκειται να πάψουν να το ζητούν, διότι αυτό που θέλουν είναι το "χαρτί". Υπάρχουν παιδιά που από μικρή ηλικία ξεκινούν με σκοπό να πάρουν το Michigan και ολόκληρα βιβλία που επικεντρώνονται σε αυτόν τον τρόπο διδασκαλίας και εκμάθησης. Και όσο το ζητούν οι πελάτες, εμείς θα τους το παρέχουμε. Τόσο κυνικά και, όσο βαθαίνει η κρίση, ακόμα κυνικότερα.<br />
<br />
Αυτό που μπορεί να γίνει, όμως, ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο όσων φτάνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι να ελέγχουμε ποιούς θα δεχτούμε στα πανεπιστήμια. Προτείνω να μην γίνεται δεκτό το Michigan ούτε σαν Β2 ούτε σαν Γ2 παρά μόνο σε ιδρύματα που δεν έχουν την ξένη γλώσσα ως κεντρικό μάθημα (πράγμα που δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό) ή καλύτερα, να αυξηθεί ο βαθμός δυσκολίας των εισαγωγικών εξετάσεων στις ξένες γλώσσες. Θα πρότεινα ακόμα και να μην γίνεται δεκτό το Michigan ούτε καν στο ΑΣΕΠ αλλά ήδη ξεπέρασα το όριο τρελών ιδεών σε αυτή την ανάρτηση.<br />
<br />
Κάτι άλλο που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις, είναι το τί ακριβώς θεωρούμε "ιδιωτικά εκπαιδευτήρια ξένων γλωσσών", κάτι εξαιρετικά σημαντικό, ειδικά αν είναι να τα αξιολογήσουμε. Προσωπικά, αλλά και για το φροντιστήριο στο οποίο εργάζομαι, δέχομαι να αξιολογηθώ όποτε θέλει ο καθένας, με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορώ και το κάνω. Ένας λόγος για τον οποίον μπορώ να αξιολογηθώ δεν είναι μόνο η αυτοπεποίθηση στην αξία μου και στις γνώσεις μου, αλλά και ότι εφόσον είμαι επίσημα δηλωμένη ως καθηγήτρια αγγλικών, σε ένα επισήμως κατοχυρωμένο φροντιστήριο, μπορεί ο καθένας να με βρεί, να με ελέγξει και να με αξιολογήσει, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είμαστε όμως σίγουροι ότι όλοι αυτοί μαθητές που ενώ έχουν πιστοποίηση δεν ξέρουν γρύ, προέρχονται από φροντιστήρια;<br />
<br />
Ξέρει κανείς πόσοι κάνουν ιδιαίτερα στην επικράτεια και πόσοι μαθητές προέρχονται από αυτούς; Αυτούς, ποιός θα τους αξιολογήσει; Ευχαρίστως να αξιολογηθούν τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, θα μειωθεί και ο ανταγωνισμός, θα επικρατήσω εγώ που είμαι η καλύτερη στην μικρή μου πόλη. Μήπως, όμως, μετά από αυτή την αξιολόγηση, ρίξουμε στην μαύρη αγορά μεγαλύτερο ποσοστό μαθητών; Αν αυτό συμβεί, θα λυθεί το πρόβλημά μας στην τριτοβάθμια;<br />
<br />
Το φροντιστήριο αυτή τη στιγμή είναι ο εύκολος στόχος: πληρώνει ρεύμα, ικα, τεβε, φόρους, φπα, κοκ, λογοδοτεί για <i>κάθε μία</i> αποτυχία και πας εις κακεντρεχής νούς μπορεί να το κλείσει με μία απλή καταγγελία που δεν χρειάζεται καν να είναι αληθινή. Όσοι κάνουν ιδιαίτερα, από την άλλη, εισπράττουν μαύρα λεφτά τα οποία φυσικά και δεν φορολογούνται, εννοείται ότι δεν έχουν κανένα φπα, και παίρνουν ζωές στο λαιμό τους, γιατί μέχρι να καταλάβει ο γονιός ότι δεν κάνουν καλή δουλειά (όχι όλοι φυσικά) το παιδί έχει χάσει πολύτιμο χρόνο.<br />
<br />
Άρα, πριν σκεφτούμε <i>καν </i>να αξιολογήσουμε τον οποιονδήποτε, είναι απαραίτητο να έχουν γίνει πρώτα τα εξής: να απαγορευτεί η συμμετοχή των ¨ανεξάρτητων¨ υποψηφίων στις εξετάσεις πιστοποίησης και, μάλιστα να θεσπιστεί ελάχιστος χρόνος φοίτησης πριν την συμμετοχή σε αυτές: δεν μπορεί κανείς σε οκτώ μήνες από αρχάριος να έχει φτάσει σε επίπεδο Β2 αν δεν είναι native speaker, ας πούμε! Χρειάζονται τουλάχιστον 4-5 έτη, για το Β2 μόνο, και αυτό πρέπει να θεσπιστεί <i>επίσημα</i>. Όσοι θέλουν να κάνουν ιδιαίτερα, να είναι δηλωμένοι επαγγελματίες, σύμφωνα με την ήδη υπάρχουσα νομοθεσία, να έχουν μηχάνημα για αποδείξεις και για κάθε υποψήφιο που κατεβάζουν να φορολογούνται αντιστοίχως. Η αξιολόγηση, με αυτό τον τρόπο, θα γίνει από μόνη της. Θα φανεί αμέσως ποιός διδάσκει τί και πόσο καλά κάνει τη δουλειά του.<br />
<br />
Το ζητούμενο, εδώ δεν είναι να προστατευθούν τα φροντιστήρια, αλλά να ενταχθούν στο σύστημα και όσοι κάνουν ιδιαίτερα, ώστε να εκλείψει αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός αφενός, και αφετέρου να καταστεί εφικτή η περίφημη αξιολόγηση. Γιατί αν πραγματοποιηθεί αξιολόγηση τώρα, μόνο το ένα τρίτο των δασκάλων ξένων γλωσσών θα αξιολογηθούν, άρα το μόνο που θα πετύχουμε είναι μία τρύπα στο νερό, και θα συνεχίσουν να φτάνουν στα πανεπιστήμια νέοι με τζούφια πτυχία.<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-82041457957588600622015-10-23T14:24:00.001-07:002015-10-23T14:24:17.302-07:00Ομορφιά μέχρις δακρύων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στον φασαριόζικο έφηβο που μόνος του επέλεξε να καθήσει κοντά στην έδρα μου, παρόλο που το μάλωνα όλη τη χρονιά πέρυσι.<br />
<br />
Στην μικρή νεράιδα που ξαφνικά άρχισε να θυμάται το λεξιλόγιο<br />
<br />
Στον μαντραχαλά που με φωνάζει "coach".<br />
<br />
Στην μουλωχτή που με κοιτάει κρυφά με πονηρό χαμόγελο όταν οι άλλοι κάνουν λάθος.<br />
<br />
Στα κεφαλάκια σκυμένα πάνω από την δύσκολη άσκηση.<br />
<br />
Στο "Ωχ, κυρία!" της βαρεμάρας, την τελευταία ώρα.<br />
<br />
Στη λάμψη του "Το κατάλαβα!" μετά τον πλάγιο λόγο.<br />
<br />
Στο "Αχ, κυρία!" μετά το απρόσεχτο λάθος και η σβύστρα πέρα δώθε.<br />
<br />
Στα πιτσιρίκια που με λένε αυστηρή παρόλο που δεν τα έχω μαλώσει ποτέ.<br />
<br />
Στην άδεια αίθουσα που επιτέλους ησύχασε για απόψε.<br />
<br />
Στις εικόνες που πήραν μαζί τους σπίτι, δώρο από εμένα.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-72241773043367783082015-10-19T23:30:00.002-07:002015-10-19T23:38:22.792-07:00Το στύλ και ο δαρβινισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με έχει απασχολήσει πολλές φορές το θέμα του πως επιλέγουμε το οτιδήποτε και ειδικότερα συντρόφους, όχι για κανέναν άλλον λόγο παρά το ότι βλέπω τριγύρω μου πανέμορφους ανθρώπους να ακολουθούν την ίδια συμπεριφορά: περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους φροντίζοντας την εμφάνισή τους με φτιασίδια, ρούχα, γυμναστικές, κολώνιες, κοκ, αλλά όλα αυτά σαν επένδυση να μην καρποφορούν, δηλαδή στο τέλος της διαδικασίας δεν έχουμε το ζευγάρωμα των ανθρώπων, αλλά μοναξιά και πίκρα, πολλές φορές μάλιστα έχουμε την απογοήτευση ότι όλοι/όλες είναι ίδιοι/ίδιες.<br />
<br />
Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι διαλέγοντας σύντροφο, στην ουσία διαλέγεις γονίδια για <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH7PTVKgaHX-8PPVG5-jmp7xFmvKYmu1DTRA8r0BdJz8gX1Y9HCsyIj9KVdikXqVYSTbyTuzAPbCaorBPpG12LIUGkkcEhi6w907cc6Z2ZOKyoN9lxdl3rQA6iwrhVfdjF2uSLaxEsiyk/s1600/10616283_10152666679520359_9044814568984869442_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH7PTVKgaHX-8PPVG5-jmp7xFmvKYmu1DTRA8r0BdJz8gX1Y9HCsyIj9KVdikXqVYSTbyTuzAPbCaorBPpG12LIUGkkcEhi6w907cc6Z2ZOKyoN9lxdl3rQA6iwrhVfdjF2uSLaxEsiyk/s320/10616283_10152666679520359_9044814568984869442_n.jpg" width="288" /></a></div>
αναπαραγωγή, τότε θα έπρεπε στο τέλος του φτιασιδώματος και του ντυσίματος και του βαψίματος και της γυμναστικής να υπάρχει όχι μόνο ζευγάρωμα, αλλά και τεκνοποίηση, δηλαδή ο λόγος που βαφόμαστε οι γυναίκες είναι για να μας κάνει ο άντρας μάνες και ο λόγος που οι άντρες δείχνουν μούσκουλα είναι για να γίνουν πατέρες όσο το δυνατόν περισσότερων γεννεών.<br />
<br />
Άρα, αυτό που μετράει, είναι το γονίδιο και αυτό δεν εξαρτάται από τα φτιασίδια, τα ρούχα τη γυμναστική και όλα αυτά. Αν, ας πούμε, έβαζες μερικούς άντρες και μερικές γυναίκες χωρίς ρούχα σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, τότε αναμφίβολα πολύ σύντομα θα σημειώνονταν περιπτύξεις και εναγκαλισμοί. Αν , τώρα, τους ίδιους άντρες και τις ίδιες γυναίκες τους έλεγες να ντυθούν και να σενιαριστούν όσο καλύτερα ξέρουν και μπορούν ώστε να τραβήξουν την προσοχή ενός εραστή και μετά τους άφηνες πάλι όλους μέσα στον μεγάλο αυτό χώρο, τότε οι εναγκαλισμοί και οι περιπτύξεις θα ήταν ριζικά διαφορετικές από εκείνες με τα γυμνά κορμιά, γιατί εκτός από το ουσιώδες, πλέον έμπαιναν και άλλα ζητήματα στη μέση.<br />
<br />
Μία γυναίκα που έχει πολύ ωραίο κορμί, ας πούμε, μπορεί να διάλεγε φτηνιάρικα ρούχα ή πολύ συντηρητικά ή πολύ περίεργα, κοκ. Αντίστοιχα, ένας άντρας μπορεί να διάλεγε ρούχα που τον κάνουν να δείχνει αλήτης, ρεμάλι, ξενέρωτος, κοκ.<br />
<br />
Πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από την ουσία, τους χυμούς του ίδιου του σώματος που βλέπουμε μπροστά μας, πρέπει πλέον να περιλάβουμε στην κρίση μας και τις πληροφορίες που μας δίνει το γούστο του.<br />
<br />
Και αυτό είναι πολύ δύσκολο και πολύ άδικο, γιατί πολλές φορές το γούστο στα ρούχα δεν μαρτυρά απαραιτήτως αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μαρτυρά.<br />
<br />
Στην ουσία, τα ρούχα, οι κολώνιες, οι γυμναστικές και τα φτιασίδια κάνουν την εύρεση συντρόφου δυσκολότερη, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, γιατί αποτελούν άλλο ένα σύνολο πληροφοριών για αποκωδικοποίηση, για την οποία οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα προλάβει να εξελιχθούν. Θέλω να πω, πόσα χρόνια ντυσίματος έχουμε σαν είδος; Πέντε χιλιετίες είναι αμεληταίο διάστημα, εξελικτικά μιλώντας. Φυσικά και δεν έχει εξασκηθεί η μύτη μας στο να ξεχωρίζει ποιός τύπος εραστή προτιμά εκείνο το τεχνητό άρωμα ή ποιός τύπος ανθρώπου κρύβεται πίσω από εκείνο το μέηκ άπ.<br />
<br />
Κι έτσι, αυτό που κάνουμε τελικά είναι να παίρνουμε τα ψεύτικα χαρακτηριστικά του φτιασιδώματος για πραγματικά, να λαμβάνουμε αποφάσεις ερωτικές με βάση αυτά τα ψεύδη, και τελικά να διαψεύδονται όχι μόνον οι ελπίδες μας αλλά και τα γονίδιά μας, το επόμενο πρωί, η απόρριψη του συνανθρώπου είναι βάρβαρη και απόλυτη, τελικά.<br />
<br />
Επιπλέον, έχοντας αποσυνδέσει την τεκνοποίηση από την ερωτική επαφή, ναι μεν έχουμε κάνει τη ζωή μας λιγότερο κουραστική, από την άλλη μεριά όμως παραβιάζουμε το dna μας, κατά κάποιον τρόπο. Γονιδιακά, χαιρόμαστε όταν βλέπουμε έναν ωραίο άνθρωπο διότι μας αρέσει η προοπτική να αναπραχθούμε μαζί του. Χωρίς την αναπαραγωγή, μετατοπίζεται το νόημα της σχέσης από την τεκνοποίηση στην ευχαρίστηση, πράγμα που σημαίνει ότι περνάμε όλη τη ζωή μας με περιστασιακούς συντρόφους γιατί "έτσι μας αρέσει" το οποίο δεν θα ήταν κακό αν δεν μας άφηνε κενούς, κυνικούς και δυσαρεστημένους, γεμάτους μοναξιά και πίκρα.<br />
<br />
Θεωρώ ότι χωρίς την πραγματικότητα του σώματος και της αναπαραγωγής, χάνει την ουσία της η σχέση μας με τους άλλους και για αυτό νιώθουμε μόνοι, παρά τις ανέσεις και την στυλιστικά άρτια εμφάνισή μας<br />
<br />
Άρα, θα ήταν εύλογο να υποθέσουμε ότι χωρίς όλα αυτά θα ήταν πιο εύκολο να βρεί κάποιος σύντροφο. Ωστόσο, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στην φτιασιδωμένη εικόνα σαν άνθρωποι, που την φυσική εικόνα, την αφτιασίδωτη, την βρίσκουμε απεχθή και απολίτιστη.<br />
<br />
Αυτό, αν είχε αποτελέσματα, δηλαδή αν είχαμε κάποιον να αγαπάμε, τότε δεν θα πείραζε κανέναν. Κοιτώντας όμως τριγύρω, στους τέλεια στυλιζαρισμένους νέους μας, βλέπω ότι δεν είναι έτσι. Αυτό που βλέπω είναι να έχουν μόνο περαστικές σχέσεις, αλλά πολύ σπάνια κάτι σταθερό και στην πλειοψηφεία τους έχουν περιέλθει σε μία κατάντια κυνισμού ως προς τον συνάνθρωπο. Χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για να εξυπηρετήσουν κάποιες ανάγκες τους, αλλά τίποτα παραπάνω. Πολλοί, μάλιστα, περηφανεύονται για αυτό με το σκεπτικό ότι είναι ανεξάρτητοι/-ες, ότι είναι χειραφετημένοι/-ες, ότι είναι ανοιχτόμυαλοι/-ες, ότι δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση, ότι δεν ανέχονται βλακείες από κανέναν, και άλλα αστεία πράγματα.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif0UwpSnKULvl79qh0XdRpxDn143v2aQTY2wLo8vVgJ3VXseGTer1z6JKjJ4vo55bAKSrFUJmYFy2DjszKeGAb9eK7Ri32OYHp_kXPpur0OBQCkOKLy8kiVVN2LVYW-yAkpYypiLPJcdM/s1600/2c2e6d81764080f6c56d2739ef6cf12e.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif0UwpSnKULvl79qh0XdRpxDn143v2aQTY2wLo8vVgJ3VXseGTer1z6JKjJ4vo55bAKSrFUJmYFy2DjszKeGAb9eK7Ri32OYHp_kXPpur0OBQCkOKLy8kiVVN2LVYW-yAkpYypiLPJcdM/s320/2c2e6d81764080f6c56d2739ef6cf12e.jpeg" width="320" /></a>Ξέρω, μάλιστα πολλούς και πολλές που, νομίζοντας ότι ανεξαρτησία και χειραφέτηση ίσον κακία, να μιλάνε περήφανα για τις φορές που φέρονται άσχημα στους/στις συντρόφους τους.<br />
<br />
Και έτσι, πολλοί νέοι, που αν δεν βασίζονταν τόσο στα ωραία ρούχα θα είχαν βρεί εκατό συντρόφους, παραμένουν μόνοι, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, και αυτό το δεύτερο είναι που πονάει ασύγκριτα περισσότερο.<br />
<br />
Άρα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα φτιασίδια δεν βοηθούν, αλλά εμποδίζουν την αναπαραγωγή και τις ανθρώπινες σχέσεις.<br />
<br />
Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στο δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης, τότε πρέπει οπωσδήποτε και σύντομα να γίνει μόδα το ανεπιτήδευτο στυλ. Αν θέλουμε λιγότερους άνθρωπους στους ψυχαναλυτές, πρέπει επίσης να προωθήσουμε το ανεπιτήδευτο στυλ, γιατί ενώ η επιτήδευση σίγουρα έχει τις χάρες της, εν τέλει το πληρώνουμε σαν κοινωνία με την ανικανότητα να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, παρά μόνο αν ο ένας από τους δύο είναι ψυχοθεραπευτής ή ψυχολόγος ή ψυχίατρος, πράγμα λάθος και εσφαλμένο γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα, μας έχουν βγάλει όλους τρελούς, χωρίς όμως να μας γιατρέψουν, αν κρίνω από τον αριθμό ατόμων που γνωρίζω ότι πάνε σε τέτοιους επαγγελματίες χωρίς να έχουν δει καμμία αλλαγή στη ζωή τους τα τελευταία 15 χρόνια.<br />
<br />
Τέλος, αν κάτι δεν δουλεύει, τότε ξέρω ότι, όπως θα έκανε κάθε συνετός επιχειρηματίας, το αλλάζουμε. Αν η επιτήδευση έχει σαν αποτέλεσμα την φθίνουσα πορεία των ανθρώπινων πόρων, άρα καθιστά δυσκολότερη την επικράτηση στην Αγορά του κόσμου, άρα στην απώλεια υποστήριξης παγκοσμίως, άρα απώλεια κερδών, τότε το κίνητρο δεν είναι μόνο ηθικό.<br />
<br />
Υπάρχει τεράστιο κέρδος στο να αφήσουμε τους άνθρωπους στην ησυχία τους.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-84968596671752374382015-10-11T13:33:00.002-07:002015-10-11T13:33:36.904-07:00Risks of a No-Risk Policy <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πάντα είχα μία πολιτική, την πολιτική του μηδενικού ρίσκου όταν πρόκειται για την ευθύνη μου ως προς τους άλλους. Δηλαδή, όταν πρόκειται για κάτι που αφορά μόνο εμένα και κανέναν άλλον (πολύ λίγα πράγματα στη ζωή είναι τέτοια) τότε το ρίσκο το παίρνω με χαρά και ευχαρίστηση. Όταν όμως το ρίσκο αφορά άλλους, όπως τους μαθητές μου ή τους ανθρώπους που αγαπάω, όποιοι και να είναι, όπου και αν βρίσκονται, τότε τηρώ αυτή την τακτική, δηλαδή να μην διακινδυνεύσω με κανέναν τρόπο το δικό τους συμφέρον και να μην κάνω τίποτα αν δεν είναι οι πιθανότητες συντριπτικά υπέρ τους.<br />
<br />
Μέχρι τώρα η τακτική αυτή με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη, υπό την έννοια ότι ποτέ δεν έχω κάνει τίποτα που να βλάψει κάποιον με κανέναν τρόπο. Προσπαθώ μάλιστα να προστατεύσω τους γύρω μου από τα λάθη μου, όσο μπορώ φυσικά, διότι μερικά από τα λάθη μου τα βλέπω ως σωστά.<br />
<br />
Για αυτό και προσπαθώ να δέχομαι κάτι με το οποίο διαφωνώ όταν θεωρώ ότι ίσως για κάποιον άλλον να φαίνεται σωστό. Προσπαθώ, όσο μπορώ μέσα στη ανθρώπινη άρα ατελή μου αντίληψη και φύση, να συνδυάσω το δικό μου μυαλό με των τριγύρω μου, για να περιορίσω τα λάθη που θα κόστιζαν σε άλλους. Έτσι την έχω την ευθύνη στο μυαλό μου, αυτόν τον ορισμό της δίνω.<br />
<br />
Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, νιώθω ότι ξέρω λιγότερα. Νιώθω σα να είναι όλα λάθος και σαν όλα να είναι αταίριαστα ως προς εμένα. Πράγματα που είχα ως σταθερές, είναι τώρα ρευστότερα κι από λάδι σε κατηφόρα και αυτό που περισσότερο αμφισβητώ είναι το τί καταλαβαίνω.<br />
<br />
Οι πηγές είναι περισσότερες από όσες μπορώ να διαχειριστώ και πιο πολύπλοκες από ότι ήταν.<br />
<br />
Πάντα όμως, σε καιρούς κρίσεως, οι άνθρωποι αντιδρούν με δύο τρόπους, είτε που αναζητούν την ασφάλεια της πεπατημένης, κανουν δηλαδή αυτό που πάντα έκαναν ελπίζοντας ότι οι ίδιοι νόμοι θα <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEWfsWnKpcr4jjtdjKgI84_ZWxIzSZcJMLnuesa7984j67noezr6swy_YHzD5jXPHQ_3l3QO25oBQKn8uU2WsLbS7ud1UJPmEUmglcuH88yqhc-dHyabTd4ZBVrEvLlyWCifLbFSV7oDg/s1600/11951506_10206951626807661_1366056437749170836_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEWfsWnKpcr4jjtdjKgI84_ZWxIzSZcJMLnuesa7984j67noezr6swy_YHzD5jXPHQ_3l3QO25oBQKn8uU2WsLbS7ud1UJPmEUmglcuH88yqhc-dHyabTd4ZBVrEvLlyWCifLbFSV7oDg/s320/11951506_10206951626807661_1366056437749170836_o.jpg" width="320" /></a></div>
έχουν τις ίδιες επιπτώσεις, είτε που κάνουν το εντελώς αντίθετο, με το σκεπτικό ότι αφού μέχρι τώρα έκανα αυτό, τώρα πρέπει να κάνω το αντίθετο. Και είμαι στο σημείο που πρέπει να αποφασίσω ποιό από τα δύ θα κάνω. Δύσκολη απόφαση, αν μη τι άλλο γιατί όπως όλες οι παοφάσεις πρέπει να παρθεί εν βρασμώ ψυχής και χωρίς αρκετές πληροφορίες.<br />
<br />
Όσο για τον Παναγιώτη, έχω να πω το εξής. Αυτό που εμένα με βοήθησε ήταν το εξής, να σταματήσει αυτό εδώ, η φράση αυτή για κάποιο λόγο στα αγγλικά, "This ends here!"<br />
<br />
Σκέφτηκα, Παναγιώτη, το εξής. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δεν αποφασίζουν, αλλα αντιδρούν, άλογα, όπως το νερό όταν πέσει μέσα του μία πέτρα: δεν είναι απόφασή του να κάνει κύκλους, απλά έτσι αντιδρά. Έτσι πήρα την ΑΠΟΦΑΣΗ να μην αντιδράσω σύμφωνα με το αρνητικό ερέθισμα, αλλά αντιθέτως, <i>να μην</i> αντιδράσω σύμφωνα με αυτό. Πήρα την απόφαση, οι ομόκεντροι κύκλοι του δικού μου προβλήματος να μην επεκταθούν περισσότερο, αλλά να σταματήσουν σε εμένα. Πήρα την απόφαση να είμαι εγώ η μόνωση ανάμεσα στον θόρυβο του παρελθόντος και την επόμενη γενιά.<br />
<br />
Αποφάσισα, οποιαδήποτε αντίδραση οφείλεται σε εκείνο το πρόβλημα, να την πνίξω. Κοίταξα τριγύρω και παρατήρησα ποιές ήταν οι αντιδράσεις στα καλά πράγματα και τις αποστήθισα όπως ο ηθοποιός το σενάριο και τις έκανα ζωή μου, ώστε η επόμενη γενιά να έχει ένα στρώμα (εμένα) να την προστατεύει από τους απόηχους των ουρλιαχτών. Δεν εξέφρασα θυμό ούτε έφυγα. Δεν μίλησα σε κανέναν ούτε ξέσπασα. Δεν απέφυγα τις υποχρεώσεις μου, δεν έκανα πίσω όταν μου ζητήθηκε να δείξω κατανόηση σε ανθρώπους που δεν την έδειξαν σε εμένα. Έγινα η μόνωση. Στρίμωξα το είναι μου ανάμεσα στις πληγές του παλιού και τις απαιτήσεις του νέου, των νέων<br />
<br />
Έχει το τίμημά του. Πρέπει κάποια στιγμή να εκφραστείς, γιατί δεν μπορεί κανείς να τα κρατά όλα μέσα του για πάντα. Η μαυροδάφνη βοήθησε. Και η πολύ δυνατή μουσική. Και οι μικρές ώρες πριν την αυγή που ότι ρέει είναι αόρατο.<br />
<br />
Μόνη ανταμοιβή ότι σταμάτησα το κακό, δεν το άφησα να αναπαραχθεί μέσα από τα λόγια ή τις πράξεις μου. Η νέα μέρα είναι καθαρή.<br />
<br />
Κανένα ρίσκο για τους άλλους, για μένα όλα.<br />
Μπορώ και το κάνω.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/qHFxncb1gRY/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/qHFxncb1gRY?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-27427375820483188682015-10-10T11:08:00.000-07:002015-10-10T11:08:04.598-07:00Ένα για τον Μάκη.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο Μάκης ήταν ο περίφημος Locus Publicus που γνώρισα διαδικτυακώς και που είχα την τύχη να γνωρίσω και δια ζώσης.<br /><br />Πέθανε πριν από μερικά χρόνια και δεν θυμάμαι καν αν είναι σήμερα η επέτειος του θανάτου του, όμως σήμερα τον σκεφτόμουν έντονα και πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Όταν τον γνώρισα ήδη είχε προβλήματα υγείας και είχε χάσει ένα σωρό κιλά από τη διατροφή που του είχαν δώσει οι γιατροί.<br />
<br />
Όπως είχα πει και στη Ρία, αυτόν τον άνθρωπο τον είχα ερωτευτεί για το μυαλό του και με λύπησε πολύ ο θάνατός του.<br />
<br />
Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήξερε τα ελληνικά πολύ καλά, παρόλο που είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του έξω. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικής ευφυίας και, όταν τον γνώρισα από κοντά, για λίγες ώρες μόνο, μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που έχει υπερβεί τον εαυτό του, υπό την έννοια ότι, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμας, αναρωτιέται και για το παραπέρα. Δεν βλέπει μόνο τα δικά του, αλλά κοιτάει και πιο μακρυά, αναρωτιέται για τα πάντα. Είχε πάντα την φωτογραφική του μαζί και φωτογράφιζε τα πάντα. Του άρεσε η μουσική και έπαιζε σε μία ομάδα λαϊκής μουσικής.<br />
<br />
Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, όπως και αν το έβλεπες.<br />
<br />
Αυτό που μου λείπει από αυτόν τον άνθρωπο είναι το γεγονός ότι καταλάβαινε. Σε κοιτούσε με αυτό το ερευνητικό ύφος και καταλάβαινες ότι ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσες.<br />
Όταν ήρθε στην Πρέβεζα και είδε ότι ήταν στα αλήθεια έτσι όπως είχα καταλάβει από τις αναρτήσεις και τα σχόλιά του, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Σκέφτηκα κάτι όπως "επιτέλους, ένας άνθρωπος!"<br />
Και μετά του μίλησα για τα πάντα. "Πρέπει να είπαμε πάνω από 3000 λέξεις" μου είπε πριν πάμε για καφέ.<br />
<br />
Μου λείπει αυτό. Κάποιος που να καταλαβαίνει. Κάποιος που να <i>βλέπει</i>. Όχι απλά να συμφωνεί ή να έχει το ίδιο συμφέρον ή να σε ανέχεται ή να σε εκτιμά επαγγελματικά, ή να πηγαίνεις για καφέ, αλλά να <i>καταλαβαίνει</i>, έστω και αν τελικά διαφωνεί. Κάποιος που δεν είναι απλά ευφυής, αλλά πέρα από την ευφυΐα είναι και δεκτικός προς την πολλαπλή πραγματικότητα του κόσμου.<br />
<br />
Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι.<br />
Όταν είχε έρθει, μου είχε πεί ότι σε μία από τις αναρτήσεις μου, του θύμησα χωρίς να το ξέρω τα νιάτα του, τότε που πρωτοπήγε στην Αμερική, γιατί στο τραγούδι αυτό δείχνει το μέρος που τότε έμενε σαν φοιτητής.<br />
<br />
Θα μου τον θυμίζει πάντα.<br />
Κάπου πρέπει να τριγυρίζει ακόμα ένα τέτοιο μυαλό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/6Whgn_iE5uc/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/6Whgn_iE5uc?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-56170162373188035182015-09-26T14:22:00.000-07:002015-09-26T14:25:57.067-07:00Νιώθοντας το Ένα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διαβάζοντας διάφορα, είναι δύσκολο να μην αντιληφθεί κανείς μοτίβα, ακριβώς όπως οποιοσδήποτε κάνει δουλειά που έχει να κάνει με ανθρώπους από ένα σημείο και μετά τους κατατάσσει σε κατηγορίες: ο ενοχλητικός, ο περίεργος, ο απαράδεκτος, κοκ.<br />
<br />
Διαβάζοντας όμως τα γραπτά των ανθρώπων είναι πολύ πιο μεγαλειώδες και σημαντικό να παρατηρεί κανείς τα σχήματα των εννοιών, πως όλα τους χορεύουν στον ίδιο ρυθμό<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSmGxJIvYjEd5SQJYqrOyu7WnkzGZN-nXpwVous-SD75yu8s1QFUONcFAF4k1RZ535XhbO8JfeyG9EYbBM3o-l-DTPOvPuFHiUZ8ZWxEVkoiO6Kdy-2sWsBCkwEc97XpS5r2Ip1eYfaIc/s1600/9eecfcfe1929f10dfb05f8e93aed00ad.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSmGxJIvYjEd5SQJYqrOyu7WnkzGZN-nXpwVous-SD75yu8s1QFUONcFAF4k1RZ535XhbO8JfeyG9EYbBM3o-l-DTPOvPuFHiUZ8ZWxEVkoiO6Kdy-2sWsBCkwEc97XpS5r2Ip1eYfaIc/s320/9eecfcfe1929f10dfb05f8e93aed00ad.jpeg" width="240" /></a></div>
, στην ίδια μουσική, όλα ξεκινώντας από το μοριακό επίπεδο, από το πως ένα μόριο στη σύνθεση ενός νευρώνα δίνει σχήμα στη σκέψη του κάθ ένα από εμάς, και επειδή τα μόρια είναι όλα ίδια, βγαίνουν και οι σκέψεις ίδιες, όχι πανομοιότυπες αλλά με όμοιους ρυθμούς στην εξέλιξή τους.<br />
<br />
Όλοι ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο και όλοι καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο, όλα τα έργα της αρχής έχουν μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και λίγο πριν το τέλος όλοι κάνουν τις ίδιες σκέψεις.<br />
<br />
Και είναι αξιοσημείωτο το πως όλοι γονατίζουν μπροστά στον Πόνο, πως εξεγείρονται μετά την πρώτη τους γνωριμία με αυτόν και πως μετά όλοι ίδια και απαράλαχτα βλέπουν ότι μόνο γιατρικό στον Πόνο είναι η ενσυναίσθηση και η φιλοσοφημένη αγάπη, όχι η αγάπη του ενθουσιασμού αλά εκείνη της Γνώσης του Καλού και του Κακού, η Γνώση που έρχεται όταν δεις τον Πόνο, την Απώλεια, και την Αγωνία μπροστά στα μάτια σου και ξέρεις ότι εκτός από την Γνωστική Αγάπη άλλη ελπίδα δεν υπάρχει άλλη. Όλοι, εκεί συγκλίνουν. Πρέπει να έχουν δίκιο.<br />
<br />
Και όλοι, όλοι, έχουν ένα άλλο κοινό μιλούν όλοι για το Ένα.<br />
Μπορεί οι πρωτεινούχες φούσκες που έχουμε για σώματα να έχουν περιορισμένες αισθήσεις, όμως από νωρίς είδαμε το Ένα, το νιώσαμε και καταλάβαμε τη σημασία του. Καταλάβαμε από νωρίς ότι κάτω από το χώμα είναι ο Θάνατος και πάνω όσο πιο ψηλά γίνεται είναι η Ζωή. Νομίζαμε αρχικά ότι ήταν πολλά μικρά πράγματα, μετά όμως, χιλιετίες πριν, πριν ακόμα βγούν τα πανεπιστήμια και οι φιλόσοφοι, οι πρωτόγονοι ντυμένοι πίθηκοι ένιωσαν ότι δεν είναι πολλά μικρά, αλλά Ένα πολύ μεγάλο.<br />
<br />
Η Αγωνία τους μπροστά σε αυτό, το δέος και η σημασία του ήταν τόσο μεγάλα, που το έγραψαν, το σκάλισαν και το ζωγράφισαν, το έντυσαν με συμβολισμούς και παραμύθια που οι τωρινοί σαμάνοι, προικισμένοι με τον ίδιο εγκέφαλο αλλά καλύτεροι ντυμένοι, περιφρονούν. Κι όμως, όπως οι νέας κοπής σαμάνοι, μιλούν και αυτοί για το μεγάλο Ένα. Του έδωσαν νέα ονόματα, αλλά παραμένει η φύση του Ενός ίδια, άσχετα με τις ορέξεις και τις ματαιοδοξίες μερικών πρωτεϊνούχων φουσκών στον αφρό της γης.<br />
<br />
Το Ένα που όλοι έχουμε μέσα στο κάθε μόριό μας, είναι αδιαμφησβήτητα υπαρκτό, ανεξάρτητα από τί λένε οι φούσκες. Και, όπως ένωσαν οι αρχαίοι, είναι τεράστιο και περιλαμβάνει τα πάντα. Αν το κοιτάξεις στα μάτια θα καείς. Οι πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις το επιβεβαιώνουν. Βρίσκεται παντού τριγύρω μας, και τίποτα δεν του ξεφεύγει, οι νόμοι του είναι αιώνιοι και απόλυτοι, κόλαση είναι οι συνέπειες της απερισκεψίας μας, που νομίζουμε ότι μία μικρή φούσκα μπορεί να υπερβεί το Ένα και το Όλο. Η κόλαση είναι κάτω από το χώμα όπου καταλήγει το κορμί μας μετά τον θάνατο, Παράδεισος είναι η Ζωή πάνω από το χώμα, όσο πιο ψηλά γίνεται.<br />
<br />
Ακόμα και ένας πίθηκος το ξέρει αυτό.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-43377386032163217352015-09-25T15:47:00.001-07:002015-09-25T15:47:58.469-07:00Τί είμαι τελικά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχω δηλώσει κατά καιρούς ότι δεν είμαι αριστερή, ότι είμαι αριστερή, ότι πιστεύω στο θεό, ότι δεν είμαι θεούσα, και άλλα, φαινομενικά αντικρουόμενα και ασύμβατα μεταξύ τους.<br />
<br />
Ωστόσο, έχω επίσης δηλώσει κάποιες φορές ότι δεν πιστεύω σε μία και μόνη θεωρία ούτε πιστεύω ότι η λύση για τα προβλήματά μας είναι μία θεωρία, μία ιδεολογία ή μία μόνο κοσμοθεωρία, αλλά περισσότερο, όπως στις επιστήμες αναζητούμε μία οικουμενική εξίσωση, έτσι και στις κοινωνίες και οικονομίες μας, χρειαζόμαστε κάτι που να περικλείει τα πάντα, ειδάλλως ό,τι και αν σκεφτούμε όσο<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBPLXbwey6T23c9OjnIeLi8XJd383LHvz7XxhYkicJTJh4bYGu0EvCcpARP3U7VfJ6rzuHPmwwVrBGDSSqMbhlfeZ7NJZUt8INr-wfdiX71d0sDlzLzCfoz4RwqohE-erze1ENmbrk2kw/s1600/1907530_10152607518474062_2138460687_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBPLXbwey6T23c9OjnIeLi8XJd383LHvz7XxhYkicJTJh4bYGu0EvCcpARP3U7VfJ6rzuHPmwwVrBGDSSqMbhlfeZ7NJZUt8INr-wfdiX71d0sDlzLzCfoz4RwqohE-erze1ENmbrk2kw/s320/1907530_10152607518474062_2138460687_n.jpg" width="320" /></a></div>
και αν προσπαθήσουμε, η προσπάθειά μας θα είναι λειψή, άρα σύντομα θα χρειαστεί να διαχειριστούμε άλλη μία ανατροπή στους υπολογισμούς μας.<br />
<br />
Κι έτσι, παρόλο που γενικά ρέπω προς τα αριστερά, γιατί θεωρώ ότι τίποτα απάνθρωπο δεν είναι βιώσιμο, αναγνωρίζω ότι χωρίς το κέρδος δεν θα υπήρχε τίποτα εκτός από χώμα και νερό. Ανάμεσα στα δύο άκρα, θεωρώ ταυτόχρονα, υπάρχει κάτι ενδιάμεσο που να εξασφαλίζει μεν το κέρδος αλλά να εξασφαλίζει και την κοινωνική δικαιοσύνη. Το μόνο που μένει είναι απλά (πόσο απλά στα αλήθεια!) να βρεθεί αυτή η χρυσή τομή, η ζώνη της χρυσομαλλούσας, ανάμεσα στην κατάρρευση των πάντων υπό το βάρος των κρατικών παροχών και την ασύδοτη σκληρότητα των απάνθρωπων χαρτογιακάδων στα εταιρικά συμβούλια. Ανάμεσα στα αποστεωμένα σαρκία των πεινασμένων τριτοκόσμιων των οποίων οι πόροι γίνονται commodities και την χλιδή των υπερβόρειων που ληστεύουν πόρους στο όνομα της δημιουργικότητας. Πιστεύω σε αυτό. Υπάρχει και γίνεται, χωρίς να είναι οι άνθρωποι ιδανικοί και χωρίς να γίνουν τεράστιες ανατροπές, αλλά μόνο κάποιες καίριες αλλαγές στις διεθνείς νομοθεσίες. Γίνεται. Και όχι μόνο γίνεται, αλλά γίνεται και με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να "τρέχει" μόνο του, χωρίς διαρκείς παρεμβάσεις ή διορθώσεις.<br />
<br />
Τώρα, επειδή είναι αργά τώρα που γράφω και όταν είναι αργά το μυαλό παίρνει τις στροφές περίεργα, είναι πολλές οι τρελές ιδέες. Να μία. Στη φύση, ο νούμερο ένα νόμος βιωσιμότητας είναι "να τρώς μόνο όσο για να ζήσεις". Εμείς οι άνθρωποι, τόσο έξυπνοι είμαστε που τρώμε για δύο ή για τρείς, κι έτσι όχι μόνο αρρωσταίνουμε αλλά σπαταλάμε και ένα σωρό φαγητά. Να λοιπόν κάτι τρελό, να δημιουργηθεί το επάγγελμα του διατροφο-λογιστή, ο οποίος θα σου παίρνει τις διάφορες μετρήσεις, λίπος, μυική μάζα κοκ, θα σου βγάζει μία δίαιτα, και βάσει αυτής θα υπολογίζεται η ετήσια ποσότητα τροφής που θα δικαιούσαι, θα υπολογίζεται το ποσοστό επί του εισοδήματός σου το οποίο θα τυπώνεται σε κάρτα και αντιστοίχως θα αφαιρείται κάτι κάθε φορά που θα αγοράζεις φαγητό. Αν πας να αγοράσεις περισσότερο φαγητό, θα σου λέει το μηχάνημα στο ατμ "ωπ, κύριος! αρκετές θερμίδες για σήμερα". Αποτέλεσμα: μικρότερη σπατάλη, μικρότερες χωματερές, υγιέστεροι πολίτες, αλλά κυρίως, ένα restart στην οικονομία με τέτοιο εύρος που τα πάντα θα έρθουν τα πάνω κάτω.<br />
<br />
Θα πλουτίσουν οι διαιτολόγοι, για αρχή.<br />Το εμπόριο θα αλλάξει ριζικά, άρα και οι αγορές που εξαρτώνται από τα τρόφιμα και βρώσιμα και τα πόσιμα. Η τιμή της πορτοκαλάδας, δεν θα μείνει ίδια, ούτε του καφέ.<br />
<br />
Κοινωνικά, αυτό θα σημαίνει ότι κανείς δεν θα μένει νηστικός.<br />
<br />
Άλλη ιδέα;<br />
Πάρε να έχεις για να μη βαριέσαι.Από ένα εισόδημα και μετά, να σου μειώνονται τα μόρια για πρόσληψη στο ασεπ. Δεν μπορείς, ας πούμε, να έχεις οκτώ πολυκατοικίες και να θέλεις και να κάνεις τον διευθυντή στην κλινική! Είτε πούλα τα, είτε δώρισέ τα, είτε κάνε έρευνα ή πρακτική στο ιατρείο σου. Αλλά και τα δύο δάχτυλα στο μέλι, να μην τα έχεις. Άσε να φάει και κανας άλλος. Και αυτό να ισχύει και για τους ξένους. Με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, είναι παιχνιδάκι να στηθεί.<br />
<br />
Κάτι άλλο που μπορεί να γίνει είναι να γίνει ένα πισωγύρισμα, μία ορθοπεταλιά, ας πούμε, σε ορισμένους τομείς. Στις μεταφορές, ας πούμε, μπορεί κανείς να πεί ότι το κόστος και η σχέση του με την τελική τιμή του προιόντος είναι τέτοια που έχει καταντήσει παράλογα φτηνό. Ορισμένα πράγματα, είναι παράλογο να είναι φτηνά, και δεν μιλώ για το φαί, αλλά για τον καπνό, το κακάο ή τα εξωτικά είδη, κοκ. Το πλαστικό! Τα κινέζικα ψωρο-προιόντα. Ας καταστήσουμε, λοιπόν, την μεταφορά αργότερη και ακριβότερη, ώστε και οι άνθρωποι να βγάζουν τα σπασμένα τους, αλλά και ο πλανήτης να σωθεί. Ας οριστεί, ας πούμε, ένα εξωπραγματικά χαμηλό ανώτατο όριο εκπομπών ρύπων με το πρόσχημα ότι μολύνονται οι ουρανοί και οι θάλασσες, ας οριστεί και ένα βαρβάτο πρόστιμο σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, και τσουπ! να η μείωση στη μόλυνση αλλά με παράλληλη διατήρηση των κερδών και μείωση της κατανάλωσης. Αν η αργοπορία είναι χρήμα, τότε με τις γαλέρες θα φέρνουν το τσάι για τις κυρίες των σαλονιών οι έμποροι.<br />
<br />
Ναι, είμαι τρελή, το ξέρω.<br />
<br />
Πάω για ύπνο πριν πω κι άλλα.<br />
<br />
Όσο για το τί είμαι τελικά, δεν ξέρω.<br />
Ίσως να μη μάθουμε ποτέ.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-2075492956369086082015-09-16T00:44:00.001-07:002015-09-16T00:48:30.627-07:00Οι πολίτες θέλουν μεγάλους π********ς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μπορεί ο καθένας να βγαίνει στο μπαλκόνι να λέει ότι του κατέβει, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτό που λέει έχει βάση ούτε υπόσταση στον πραγματικό κόσμο, ούτε ότι δεν μπορούμε να τον λοιδωρήσουμε για αυτό που θα πεί ούτε ότι δεν είναι γελοίος τοιχάρπαστος και ανώμαλος στη σκέψη, μιας και για να βγαίνει στην κοινωνία να λεέι τέτοιες αρλούμπες με τέτοιο ύφος, δεν θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxrQMUxAhwPhkLELoptPBdwSd2IUE_pz4HcFXRwTKvconYyRcaHOOOG1rd64uEJsMJ1GSE2-Hc_zdwHh1tdgBKj2VO8mzM5Ovsvdul6PHef01IXOI6-tIZCb49u208jzpGavh1X_bmq5E/s1600/loliest.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxrQMUxAhwPhkLELoptPBdwSd2IUE_pz4HcFXRwTKvconYyRcaHOOOG1rd64uEJsMJ1GSE2-Hc_zdwHh1tdgBKj2VO8mzM5Ovsvdul6PHef01IXOI6-tIZCb49u208jzpGavh1X_bmq5E/s320/loliest.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
Και όποιος πεί ότι οι πολίτες θέλουν συνεργασίες είναι όλα τα προαναφερθέντα, ανώμαλος, γελοίος, τοιχάρπαστος και πόρνος της πολιτικής. Και μεγάλος ψεύτης.<br />
<br />
Γιατί αν ρωτήσεις, ας πούμε, ένα νεοδημοκράτη αν θέλει μία συνεργασία ή μία αυτόνομη νδ, δεν υπάρχει περίπτωση να σου πεί συνεργασία, ούτε μία στο εκατομμύριο. Ούτε οι συριζαίοι, ούτε οι πασόκοι, ούτε οι κουκουέδες ούτε κανένας άλλος θέλει συνεργασία. Αυτό που θέλουν ΟΛΟΙ για το κόμμα που ψηφίζουν είναι να τα σαρώσει όλα και όλοι οι υπόλοιποι να βγάλουν τον σκασμό.<br />
<br />
Το πρόβλημα είναι ότι σε κανένα κόμμα δεν υπάρχει κανένας πολιτικός με αρχίδια να το κάνει αυτό.<br />
<br />
Και για αυτό έχουν μοιραστεί οι ψηφοφόροι από σωτήρα σε σωτήρα, από ρητορεία σε ρητορεία και από τλεευταία λύση σε τελευταία λύση απελπισίας, γιατί όλες οι ψήφοι το τελευταίο διάστημα ήταν ΟΛΕΣ ψήφοι απελπισίας, και , δυστυχώς, όχι σωτηρίας.<br />
<br />
Αλλά, φυσικά, τί να πεί ο μεημαράκις που δεν θέλει να εκλεγεί ούτε μπορεί; Να πεί ότι δεν εμπνέει κανέναν και να θα συμβιβαστεί με οτιδήποτε; Ή μήπως να βγεί στο ντιμπέητ και να πεί ότι σαν ηγέτης δεν μπορεί ούτε 20% να βγάλει, παρά τις δημοσκοπήσεις; Και θέλω να ρωτήσω τον βαγγέλα, τόσ χρόνια στην πολιτική, ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ; Ακόμα και τον Σαμαρά θα τον θυμούνται για το μακεδονικό, την πολάν και τον ένφια και το πεντάευρο. Εσύ ρε βαγγέλα, εκτός πυο πληρωνόσουνα, ΤΙ ΆΛΛΟ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;<br />
<br />
Ακόμα χειρότερα, τί να μας πεί και η Φώφη, που από τους επίγονους του μεγαλεξανδριτίκου παρελθόντες είναι η πιο άχρωμη και η πιο άοσμη; Να πεί ότι το μόνο που περιμένει πλέον είναι να μπεί στη βουλή και από ότι όλα δείχνουν ούτε καν αυτό δεν θα καταφέρει;<br />
<br />
Ή ο γλοιώδης εκείνος ο θοδωράκης, που ούτε αυτός θα μπεί στη βουλή γιατί δεν πρεσβεύει τίποτα, ούτε δεξιό ούτε αριστερό ούτε μνημονιακό ούτε αντιμνημονιακό, ούτε καν τους αναποφάσιστους δεν εκφράζει με αυτά που λέει,... Αλήθεια, ποιά είναι ηθέση του ποταμιού, ξέρει κανείς; Ο ίδιος ξέρει; Ρε πάνε να πάρεις το σακίδιο να κάνεις κανα ρεπορτάζ γιατί εκτός από αυτό δεν είσαι ικανός ούτε να αποστηθίσεις δυο ατάκες! Όξω!<br />
<br />
Όσο για τον Αλέξη...<br />
<br />
Δεν ξέρω.<br />
<br />
Τύποις, είπε την αλήθεια. Είπε ότι αν δεν τα καταφέρει θα παραιτηθεί, και το έκανε. Είπε ότι θέλει το όχι για να φέρει συμφωνία και την έφερε. Είπε ότι δεν θα φέρει τη ρήξη γιατί δεν είχε αρκετά μεγάλη πλειοψηφία και δεν την έφερε. Αλλά ως εκεί. Έκανε την ρύθμιση των 100 δόσεων, η οποία έσωσε πολύ κοσμάκη, άνοιξε την εβζ, έκοψε το πεντάευρω των νοσοκομείων, και έκανε σε 6 μήνες περισσότερα από ότι ο σαμαράς σε σχεδόν τρία χρόνια.<br />
<br />
Ωστόσο, η απογοήτευση είναι τεράστια.<br />
Το γεγονός ότι συμβιβάστηκε ξεπουλώντας τους ίδιους τους ανθρώπους στους οποίους στηρίχθηκε για να εκλεγεί την πρώτη φορά, το Βαρουφάκη, τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και, πιο πικρό από όλα τον Γλέζο.... τον Γλέζο, ρε, που τον έσερνε στις πλατείες και τον είχε για παντιέρα, τον πούλησε κι αυτόν!<br />
<br />
Ήταν αισχρό, ήταν απαίσιο και δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία. Ήταν προδοσία ως προς αυτά τα άτομα αλλά και τους ψηφοφόρους που ακριβώς λόγω αυτών των ατόμων ψήφισαν σύριζα. Ωστόσο, πάλι από ότι έχει δηλώσει και ο ίδιος, αυτός είναι ένας από τους λόγους που παραιτήθηκε, ότι άλλα υποσχέθηκε και τελικά δεν τα έκανε.<br />
<br />
Έχει αυτός τα κοχόνες που λέγαμε νωρίτερα;<br />
<br />
Δεν ξέρω.<br />
<br />
Εγώ ξέρω ότι αν υπήρχε ένας τέτοιος ηγέτης-πολιτικός, αν υπήρχε ένας σωστός άνθρωπος, τότε κανείς δεν θα ψήφιζε τίποτα άλλο εκτός από αυτόν τον άνθρωπο.<br />
Και αυτά που λένε "ο λαός θέλει συνεργασίες" είναι φληναφήματα για να γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος, για να κερδίζει το μισθό του ο κάθε ρουφιανίσκος και ο κάθε χαμερπής πολιτικάντης.<br />
<br />
ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ ΛΕΜΕ!!</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-36533068976096371032015-09-11T15:27:00.000-07:002015-09-11T15:27:50.304-07:00Πέρασμα Περάσματα (7 & τέλος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μέχρι που ένα πρωί, που έτυχε να έχουν απαρτία στο πρωινό, ο πατέρας πήρε το λόγο, σοβαρός.<br />
"Εχτές, εσύ" είπε δείχνοντας τον Αντρέα, "γύρισες τα χαράματα. Και εσύ," συνέχισε δείχνοντας της Ειρήνη, "το ίδιο. Αυτό δεν θα ξαναγίνει. Είστε και οι δύο ελεύθεροι, έχετε ανάγκες, το καταλαβαίνω. Αλλά το χωριό ολόκληρο γελάει με αυτές τις ξεδιαντροπιές. Έχουμε γίνει ρεζίλι. Δε μπορώ να κυκλοφορήσω, με τα καμώματά σας. Για αυτό αποφάσισα να σας παντρέψουμε."<br />Ο Αντρέας άρχισε να διαμαρτύρεται, αλλά ο πατέρας τον έκοψε στη μέση.<br />
"Άκου, Αντρέα, η αγάπη δεν ήρθε. Τί να κάνουμε τώρα; Να ξεφτιλίζεστε και οι δύο, είναι ωραίο; Αφού αυτή σε θέλει, πάρ'την και στήστε ένα σπιτικό, να ησυχάσουμε εμείς, να ησυχάσετε κι εσείς, να τελειώνουμε. Ή αυτό ή, αλλιώς, να φύγετε από το σπίτι, γιατί τέτοιες πομπές μέσα σε αυτό το σπίτι, δεν θα ανεχτώ άλλες."<br />
Πάλι ο Αντρέας πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά η Ειρήνη τον έπιασε από το μπράτσο και σηκώθηκε όρθια.<br />
"Έχεις δίκιο" του είπε. "από τότε που ήρθα, εσείς με βοηθάτε, με ταΐζετε, μου μάθατε να είμαι άνθρωπος, κι εγώ μόνο προβλήματα φέρνω. Ο Αντρέας δε φταίει σε τίποτα. Θα φύγω εγώ"<br />
Κανείς δεν το περίμενε αυτό, ούτε ο πατέρας που φυσικά και μπλόφαρε.<br />
"Θα πάω στο δάσος. Έχει μία καλύβα που ήταν παλιά για το κυνήγι. Θα μείνω εκεί", συνέχισε η Ειρήνη.<br />Όλοι προσπάθησαν να της αλλάξουν γνώμη, της έλεγαν ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, ανησυχούσαν πως θα βγάλει χειμώνα, αλλά εκείνη με μεγάλη ηρεμία τους καθησύχασε, λέγοντας ότι δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα περνούσε χειμώνα στο δάσος. Βγήκε έξω και κατευθύνθηκε προς το στάβλο. Ο παππούς είπε στον Αντρέα:<br />"Τρέχα!" το οποίο και έκανε. Την πρόλαβε και της είπε:<br />"Μή φύγεις. Κάτσε να προσπαθήσουμε."<br />"Να προσπαθήσουμε;!" έκανε έκπληκτη η Ειρήνη. "Τί να προσπαθήσουμε;"<br />
"Να προσπαθήσουμε, βρε παιδί μου... Να δούμε πως θα πάει, μεταξύ μας."<br />
Τον πλησίασε πολύ.<br />
"Εγώ δεν χρειάζεται να προσπαθήσω. Γιατί ξέρω πως θα πάει. Αν εγώ και εσύ, βρεθούμε μαζί σε ένα δωμάτιο με κρεβάτι, ξέρω πολύ καλά τί θα γίνει", του είπε μιλώντας του ψιθυριστά από πολύ κοντά."Αλλά εσύ δεν ξέρεις και για αυτό, άντε γειά!" είπε και έφυγε, αφήνοντάς τον εμβρόντητο στη μέση της αυλής. Μέσα σε λίγη ώρα, είχε μαζέψει ελάχιστα πράγματα σε ένα σακίδιο, λίγα τρόφιμα που επέμειναν να της δώσουν και απλά έφυγε.<br />
Της πήρε μιάμιση μέρα να φτάσει την παλιά καλύβα. Αμέσως άρχισε να επισκευάζει ό,τι μπορούσε και να μαζεύει εφόδια για τον χειμώνα που σε τρείς μήνες θα ερχόταν. Έστηνε παγίδες, έκοβε ξύλα, κάρφωνε σανίδες, πήγε σε κάποιο από τα άλλα χωριά και αντάλλαξε κυνήγι με προμήθειες, και μετά έμεινε μόνη, επιτέλους. Η μόνη φορά που έσπασε την απομόνωσή της ήταν για να προμηθευτεί μία βίβλο, για όταν βαριέται.<br />
<br />
Ήταν δύσκολος ο χειμώνας. Πείνασε και κρύωσε αρκετά. Δύο φορές αρρώστησε πολύ και δεν ήταν κανείς να την βοηθήσει. Της έλλειπαν. Για πρώτη φορά, έκλαψε. Μετά για να μη σκέφτεται, ασχολούνταν με την καλύβα. Ήθελε να αγοράσει μερικές κότες, κι έτσι βάλθηκε να φτιάξει ένα κοτέτσι. Της πέρασε από το μυαλό να φτιάξει και σκεπή για πάνω από την πόρτα. Να αγόραζε έναν καθρέφτη. Κι έτσι πέρασε ο καιρός.<br />
<br />
Μία μέρα, αρχές Μάρτη, είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχε τελειώσει τις δουλειές της για την μέρα. Είχε πλυθεί και ετοιμαζόταν να φάει, όταν άκουσε θόρυβο, σαν άλογο, να πλησιάζει. Κάποιος χτύπησε την πόρτα. Άνοιξε. Ήταν ο Αντρέας. Στην αρχή έμεινε να τον κοιτάει και μετά τον αγκάλιασε.<br />
"Τί κάνεις εδώ;" του είπε.<br />
"Ήρθα να δω τί κάνεις. Έφερα και αυτά" είπε, δείχνοντας μερικά πακέτα, δεμένα όλα μαζί. "Φαγητό από την Αγνή. Στο άλογο έχω και προμήθειες."<br />
Ξεφορτώσανε το άλογο, έφεραν μέσα τα πράγματα και κάθισαν να φάνε. Αντάλλαξαν νέα. Εκείνος της είπε για την οικογένεια, για το χωριό και τη φάρμα. Εκείνη του είπε για την καλύβα και το δάσος.<br />
"Έλα πίσω" της είπε κάποια στιγμή. "Κανείς δεν ήθελε να φύγεις. Θα πεθάνεις εδώ πάνω μόνη σου."<br />
"Δεν θέλω"<br />"Εξαιτίας μου;"<br />
"Δεν είναι μόνο αυτό... Η μάλλον, είναι μόνο αυτό. Εκτός από εσένα, δε μου αρέσει τίποτα άλλο εκεί πέρα. Όλοι είναι γκρινιάρηδες και τα πάντα απαγορεύονται. Εδώ μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά κανείς δεν παίρνει αποφάσεις αντί για μένα. Είναι λες και έχουν συμφωνήσει όλοι μαζί να τη σπάνε ο ένας στον άλλον."<br />
"Ανησυχούμε όλοι πάρα πολύ. Και μας λείπεις."<br />
"Το ξέρω. Κι εσείς μου λείπετε. Αλλά δεν μπορώ. Ίσως να είναι αδύνατον να γίνω κανονικός άνθρωπος. Ίσως να μείνω για πάντα άγρια στο δάσος" του είπε σκεφτική. "Περνάω καλύτερα εδώ."<br />
Τον κοίταξε. Και συνέχισε.<br />
"Παλιά, πριν έρθω σε εσάς, ήμουν πέρα από την πλαγιά, εκεί που είναι ο μεγάλος βράχος και μετά έχει ένα ίσωμα"<br />"Τόσο μακρυά; Και πως μας έκλεβες τα ταψιά;"<br />
"χαχαχα. Σε ακολούθησα."<br />
"Μα σε βρήκαμε στην παγίδα"<br />
"Πριν από αυτό. Σε είχα δει να κοιμάσαι κάτω από ένα δέντρο, λίγο πιο πέρα από το μεγάλο βράχο. Είσαι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι. Πριν από αυτό, το μόνο που θυμάμαι είναι δάσος, πολύ δάσος. Μόλις ξύπνησες σε ακολούθησα. Σε παρακολούθησα κάμποσο και είδα που μπήκες στο σπίτι της φάρμας. Μου πήρε αρκετό καιρό να μπώ κι εγώ μέσα γιατί φοβόμουν τους άλλους. Μετά μπήκα και σε είδα να τρώς και μόλις βγήκες, έφαγα κι εγώ. Αυτό ήταν το δεύτερο πράγμα που θυμάμαι. Σας παρακολούθησα πολύ καιρό. Ήξερα τα ονόματά σας πολύ πριν με πιάσετε."<br />
Τότε του ήρθε μία ιδέα.<br />"Και τα φαγητά, πως τα έκλεβες; δε σε πιάσαμε ποτέ, δεν άφηνες ούτε μία πατημασιά. Πως το'κανες;"<br />"Πήγαινα στο δίπλα δωμάτιο"<br />"Τϊ!:"<br />"Ναι. Έπαιρνα το φαγητό, και πήγαινα στο δίπλα δωμάτιο, στην αποθήκη, μέχρι να φύγετε"<br />
" αχαχαχα, σοβαρά!; Εμείς σε ψάχναμε στο δάσος κι εσύ έτρωγες με την ησυχία σου!"<br />
"χαχαχα. Ναι. Έμπαινα στο σπίτι όποτε ήθελα, μετά. Και στο δωμάτιό σου. Τη νύχτα έκανα ότι ήθελα. καναδυό φορές κοιμήθηκα δίπλα σου"<br />"Τί λες τώρα!"<br />
Ο Αντρέας δεν πίστευε αυτά που άκουγε. Η Ειρήνη συνέχισε.<br />"Για αυτό σου λέω, δεν μπορώ να γυρίσω. Τί να κάνω πίσω; Φαντάσου, ας πούμε. Εσύ για μένα είσαι σαν το αρνί στη σούβλα, το καλύτερο φαΐ. Εγώ για σένα είμαι το ψωμοτύρι που κάνεις όταν δεν έχεις τίποτα άλλο. Είναι άδικο. "<br />
"Δεν είναι έτσι. Για αυτό ήρθα."<br />"Τι;"<br />
"Σε σκεφτόμουν πολύ. Μου έλειψες. Δεν το ήξερα ότι θα μου λείψεις. Και κατάλαβα αυτό που είπες, ότι ξέρεις τί θα γίνει. Ότι δεν χρειάζεσαι να δοκιμάσεις... Ήταν απαίσια χωρίς εσένα. Μου έλειψες πολύ. Και μετά κατάλαβα ότι δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Σκέφτηκα ότι μόνο με εσένα μιλούσα. Ακόμα και πριν μάθεις να μιλάς, δεν μιλούσα με κανέναν. Τώρα ξέρω τι θα γίνει. Και χωρίς δοκιμή."<br />
Η Ειρήνη κουνούσε αρνητικά το κεφάλι.<br />
"Δεν γυρνάω πίσω, Αντρέα. Ο παππούς σε έστειλε;"<br />
"Ήμουνα χάλια. Ήμουν τόσο χάλια που έκοψα το ποτό"<br />"χαχαχα"<br />"Με κατάλαβε ο παππούς και μου λέει΄άντε, πάνε να την βρείς, άμα είναι να πίνεις τσάι και λεμονάδα σαν τις κερίες, πάνε να την βρείς"<br />
"χαχαχα. Αλήθεια;"<br />"Ναι, σου λέω! Ειρήνη, πάντως εγώ χωρίς εσένα δε γυρνάω πίσω."<br />
"Τότε θα κάτσεις εδώ." του είπε για αστεία.<br />
"Θα κάτσω εδώ, λοιπόν." είπε σοβαρά ο Αντρέας.<br />
Για πρώτη φορά στη ζωή της, η Ειρήνη κοκκίνησε.<br />
"Είχες πεί ότι ξέρεις τί θα γίνει άμα μείνουμε σε ένα δωμάτιο. Για έλα" της είπε και την έπιασε από το χέρι. "Δωμάτιο είναι κι αυτό."<br />
<br />
Περάσανε μερικές εβδομάδες εντατικών ερωτικών αθλοπαιδιών. Τελικά η Ειρήνη πήγε πίσω, αλλά μόνο για λίγο, ώσπου να γίνει ο γάμος και μετά ξαναγύρισαν στην καλύβα. Ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει "άνθρωπος" όπως έλεγε και πάντα ένιωθε άβολα με τον κόσμο. Μερικές φορές επισκέπτονταν την οικογένεια ή πήγαινε στην πόλη για ψώνια και μόνο τότε φορούσε κανονικά ρούχα. Ο Αντρέας την αγάπησε πραγματικά και όταν τον ρωτούσαν έλεγε ότι όλες οι άλλες γυναίκες ήταν που έκαναν σαν ζώα. Συμμερίστηκε την αντιπάθειά της για τον πολύ κόσμο και έζησαν μόνοι στην καλύβα για πολλά χρόνια.<br />
<br />
Παιδιά δεν έκαναν. Ο γιατρός είπε ότι η ζωή στο δάσος είχε τις συνέπειές της. Αβιταμίνωση, τραυματισμοί, μολύνσεις την είχαν καταστήσει στείρα.<br />
<br />
Όταν πέθανε, σε προχωρημένη ηλικία, μερικούς μήνες μετά τον Αντρέα, άφησε κληρονομιά στο χωριό τη μόδα των παντελονιών και των κοντών μαλλιών.<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-55066644023753216522015-09-01T06:28:00.000-07:002015-09-01T06:28:02.907-07:00Πέρασμα Περάσματα (6)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν γύρισε το βράδυ, όλοι είχαν τρελαθεί από ανησυχία.<br />
"Που ήσουν!" ρώτησε η Αγνή. Η Ειρήνη με ένοχο ύφος έκανε με το δάχτυλο μία στροφή στον αέρα που σήμαινε "βόλτα". Ο Αντρέας παρατήρησε ότι δεν έδειχνε χαρούμενη. Πήγε βουβά έξω. Ήθελε να της μιλήσει για να μάθει τί είχε γίνει, αλλά αντί για την Ειρήνη, μετά από λίγο, τον ακολούθησε ο παππούς. Ξεφυσώντας, του είπε.<br />
"Απαπαπα! Τι θα την κάνουμε;! Αγρίμι σκέτο!"<br />
"Εμ, τόσο καιρό στο δάσος..." απάντησε ο Αντρέας.<br />
Ο παππούς ξανα-ξεφύσηξε.<br />
"Πρέπει να την παντρέψουμε γρήγορα. Μου είπε ο Θύμιος ότι την είδε να τριγυρνάει με κάτι χαράμηδες"<br />
"Ναι;"<br />
"Να σου πω βρε, αγόρι μου. Γιατί δεν την παντρεύεσαι εσύ; Να νοικοκυρευτείς κι εσύ, να ησυχάσει κι αυτή..."<br />"Πατέρα, μην το συνεχίζεις"<br />"Γιατί;!"<br />
"Δεν τη θέλω! Δεν θέλω να παντρευτώ! Σου παραπονέθηκα ποτέ για παντρειές; Πως σου'ρθε!; Να σου λυθεί το πρόβλημα εσένα και να το φορτωθώ εγώ; Ξέχνα το! Ξεχάστε το!"<br />
"Καλά, ντε. Μην κάνεις έτσι. Μία σκέψη είπα."<br />"Κοίτα πατέρα, μίλησα με τον εργολάβο εχτές. Μου είπε χρειάζονται χέρια για τον καινούριο δρόμο που χτίζουν. Θα πάω."<br />"Τα κατάφερες! Μπράβο! Πόσα θα σου δίνει;"<br />"Πολλά. Θα ξεχρεώσουμε τον Κίτσο και θα περισσέψουν και για τις επισκευές στο σπίτι. Αλλά θα λείψω για κανα χρόνο"<br />
Ο παππούς έγνεψε.<br />
"Ωραία, ωραία." ενέκρινε και μετά πρόσθεσε "Θα τα βάψει μαύρα η αρρεβωνιάρα σου, χαχαχχα"<br />"Δεν είναι αρρεβωνιάρα μου!"<br />
"χαχαχαχα, καλά ντέ, χαχαχα. Και πότε φεύγεις;"<br />"Σε μία βδομάδα."<br />
"Ωραία."<br />
"Να σου πω τώρα. Αυτή έχει συνηθίσει να ακούει μόνο εμένα. Θα έχετε πρόβλημα. Πήγαινε στον Παπανίκο και πες του να της μάθει γράμματα. Αφού δε μιλάει, να συνεννοείστε γράφοντας. Πηγαίνετέ την και στην εκκλησία, καιρός είναι. Δύο χρόνια την έχουμε, καταλαβαίνει τώρα. Να περνάει και η ώρα της, μήπως ησυχάσετε λιγάκι"<br />"Καλή ιδέα. Θα πω της μάνας σου." απάντησε ο παππούς.<br />
Το άλλο πρωί, η Ειρήνη πήγε πάλι στο ποτάμι. Ήταν στεναχωρημένη. Προφανώς η χτεσινή δειγματοληψία δεν ήταν πετυχημένη. Ο Αντρέας την είδε και την ακολούθησε.<br />
Τώρα, αν ήταν λίγο γρηγορότερος, τότε ίσως την προλάβαινε την ώρα που έβγαινε γυμνή από το νερό και στραφτάλιζε πάνω στο κορμί της το φως του ήλιου, αλλά δεν ήταν οπότε την πέτυχε την ώρα που καθόταν άτσαλα σε έναν βράχο, και έτριβε ανάμεσα από τα δάχτυλα του βρώμικου ποδιού για να το καθαρίσει, κόβοντας και τα νύχια παράλληλα. Κρυμμένος πίσω από τη βλάστηση, παρατήρησε ότι ενώ η θέα μίας γυμνής γυναίκας κανονικά θα είχε άμεσα ερωτικά αποτελέσματα, τώρα τίποτα, κιχ. Εκείνη τη στιγμή, η Ειρήνη σηκώθηκε όρθια πάνω στο βράχο. Άπλωσε τα χέρια και πήρε μία βαθειά ανάσα. Ο Αντρέας κοιτούσε πίσω από τα δέντρα. Η Ειρήνη έκλεισε τα μάτια, ξαναπήρε άλλη μία βαθειά ανάσα και άφησε μία πορδή, γέλασε δυνατά και μετά κατευθείαν βούτηξε στο κρύο νερό. Ο Αντρέας παραλίγο να ξεσπάσει και αυτός σε γέλια, αλλά κρατήθηκε. Γύρισε κι έφυγε, χωρίς τελικά να της μιλήσει. Ευτυχώς που βρήκε αυτή τη δουλειά γιατί σίγουρα θα τον πάντρευαν με αυτό το θηλυκό ζώο. "Ο Θεός με γλίτωσε!" σκέφτηκε και εξαφανίστηκε.<br />
Κι έτσι έφυγε.<br />
Η Ειρήνη ήταν πιο ψύχραιμη από ό,τι περίμεναν. Τον πρώτο καιρό έκανε κάπως πιο άψυχα τις δουλειές της, αλλά σιγά-σιγά συνήθισε και ξαναβρήκε το ρυθμό της.<br />
Πολλά συνέβησαν κατά τη διάρκεια της απουσίας του Αντρέα.<br />
Πρώτον, όπως είχε συστήσει ο ίδιος, την είχαν στείλει στον Παπανίκο να της μάθει γράμματα και τη θρησκεία. Πράγματι, η Ειρήνη τα έμαθε σχετικά γρήγορα και μάλιστα δέχτηκε με χαρά τη δουλειά που της προσέφερε, να καθαρίζει την εκκλησία και να βοηθάει στο κατηχητικό. Η οικογένεια δέχτηκε με ευγνωμοσύνη αυτή τη θέση, μη γνωρίζοντας ότι η Ειρήνη είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με τον σεβάσμιο ιερέα. Ήταν ο καθαρότερος διαθέσιμος και, όντας παντρεμένος, θα κρατούσε μυστικές και τις ατασθαλίες τους. Δεν ήταν και πολύ του γούστου της, ούτε κανένας τρομερός εραστής, αλλά η Ειρήνη μαθήτευσε κοντά του για μερικούς μήνες και μετά βαρέθηκε και διέκοψε τη σχέση, προς απογοήτευση του Παπανίκου. Ωστόσο, συνέχισε να δουλεύει στην εκκλησία, μίας και αυτό της έδινε την ευκαιρία να φεύγει από το σπίτι.<br />
Μετά τον Παπανίκο, η Ειρήνη συνέχισε την αναζήτηση μη βρωμερού συντρόφου στα διπλανά χωριά. Ώσπου να επιστρέψει ο Αντρέας, είχε αλλάξει δυο-τρείς συντρόφους και είχε αποκτήσει αυτοπεποίθηση που φαινόταν στο βλέμμα και τις κινήσεις της.<br />
Επίσης, την είχαν μυήσει στο κυνήγι, όταν μία μέρα, μέσα στη βαρεμάρα της, άρχισε να ρίχνει στον μικρό, τον Χάρη, κουκούτσια από κεράσια στο κεφάλι, για πλάκα. Το παιδί έτρεχε γελώντας κι εκείνη, καθισμένη στην βεράντα, του πέταγε στην αρχή τα κερασοκούκουτσα και μετά ολόκληρα τα κεράσια χωρίς να κουνηθεί από την καρέκλα της. Στην αρχή όλοι γελούσαν, αλλά μετά οι άντρες παρατήρησαν ότι δεν αστόχησε ούτε μία φορά, ακόμα κι όταν ο Χάρης έτρεχε ζιγκζαγκ αρκετά μέτρα παραπέρα. Την άλλη μέρα, της έδωσαν παντελόνια να φορέσει και την πήραν μαζί τους στο κυνήγι, το οποίο στέφθηκε με τόση επιτυχία, που από τότε δεν έφευγαν από το σπίτι χωρίς αυτήν. Εκείνη το χαιρόταν, όχι μόνο γιατί έφευγε από το σπίτι και τις αγγαρείες, όχι μόνο γλίτωνε από τα καταπιεστικά γυναικεία ρούχα, αλλά ήταν και μία δραστηριότητα που δεν απαιτούσε πολλά λόγια. Μερικά νοήματα και σφυρίγματα ήταν αρκετά. Ήταν στο στοιχείο της.<br />
Και ήταν παράδοξο το γεγονός ότι, ενώ τις άλλες γυναίκες ούτε που θα διανοούνταν ποτέ να τις συμπεριλάβουν στις δραστηριότητές τους, η Ειρήνη ταίριαξε αβίαστα στην παρέα τους, ακόμα και όταν έλεγαν τα χοντροκομμένα αστεία τους ή συζητούσαν πράγματα που κανονικά θα απέφευγαν μπροστά στις άλλες γυναίκες.<br />
Το πιο σπουδαίο ήταν, όμως, ότι άρχισε να μιλάει.<br />
Η πρώτη φορά που μίλησε, μετά τον Αντρέα φυσικά, ήταν στο κυνήγι. Την είχαν ρωτήσει αν πεινούσε και απάντησε με ένα "Ναι". Οι άντρες χάρηκαν πάρα πολύ. Γελούσαν, της έλεγαν μπράβο και την χτυπούσαν επαινετικά στον ώμο. Της έσφιξαν το χέρι και την κέρασαν τσίπουρο, το οποίο για πρώτη φορά ήπιε.<br />
Πολλά άλλα συνέβησαν, όπως όταν κόντεψε να πνίξει την Όλγα στο ποτάμι, προσπαθώντας να της μάθει να κολυμπάει ή όταν αποφάσισε να κόψει τα μαλλιά της. Της είχε πάρει σχεδόν τρία χρόνια να τα μακρύνει, αλλά δεν την βόλευαν καθόλου. Μπερδεύονταν, πονούσαν στο χτένισμα, αργούσαν να στεγνώσουν μετά το πλύσιμο, κρυολογούσε και της έμπαιναν στα μάτια. Πήρε μία ψαλίδα, μία μέρα, και έκοψε την κοτσίδα της στη βάση του σβέρκου και την πούλησε στον κομμωτή να την κάνει περούκα, προς φρίκη και αγανάκτηση των υπόλοιπων της οικογενείας.<br />
Και έτσι πέρασε ένα χρόνος, μέχρι που ήρθε ένα γράμμα από τον Αντρέα, με την είδηση ότι θα έρχονταν σε μερικές εβδομάδες.<br />
Μόλις γύρισαν από κυνήγι και τον βρήκαν στην κουζίνα, να κάθεται περιτριγυρισμένος από τα παιδιά και τις υπόλοιπες γυναίκες, οι οποίες έστρωναν τραπέζι.<br />
Η Ειρήνη, με τα παντελόνια της, τον χαιρέτησε μία μεγάλη αγκαλιά και πλατύ χαμόγελο.<br />"Καλωσόρισες! Μας έλειψες πολύ." είπε και ο Αντρέας έμεινε κόκκαλο.<br />
"Βρε! πως έγινε αυτό!; Μπράβο βρε!"<br />
Όταν έφαγαν, τους μοίρασε τα δώρα τους και κόντευαν να αδειάσουν τα ποτήρια τους, κάποια στιγμή που η Ειρήνη πήγε προς νερού της, συζήτησαν για αυτή.<br />
"Πως σου φαίνεται η Ειρήνη;" ρώτησε ο Γιώργος.<br />
"Μια χαρά. Πάχυνε, γέμισε. Ήταν πετσί και κόκκαλα. Και μιλάει κιόλας. Άλλαξε πολύ. Άλλος άνθρωπος! Μια χαρά!"<br />"Εγώ περίμενα να πετάξει από τη χαρά της" είπε ο Γιώργος.<br />
"Ναι. Πολύ ψύχραιμη την είδα" συμφώνησε και ο Αντρέας, που περίμενε σκηνές και δάκρυα.<br />
"χαχαχαχαχα" χασκογέλασε ο πατέρας.<br />
"Τί;" απόρησε ο Αντρέας, ενώ και οι άλλοι κοιτιόνταν με νόημα.<br />
"Νομίζω ότι μια χαρά σε ξεπέρασε. Μπορείς να είσαι ήσυχος" είπε ο παππούς και του εξιστόρησε μερικά από τα καμώματά της που ήξερε, γιατί υπήρχαν κι άλλα που δεν ήξερε. "Τουλάχιστον δεν γκαστρώθηκε" κατέληξε ο παππούς.<br />
Στο διάστημα που ακολούθησε, η Ειρήνη δεν έδωσε καμμία σημασία στον Αντρέα ή, τουλάχιστον όχι περισσότερη από όση έδινε και στους υπόλοιπους. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που έπρεπε να συνηθίσει ο Αντρέας. Αυτό, καθώς και το γεγονός ότι πλέον μιλούσε. Χρειάστηκε να κάνει συνειδητή προσπάθεια να μην απαντάει στην Όλγα ή την Αγνή όταν του μιλούσε και του πήρε πολύ καιρό να συνηθίσει τη φωνή της, τα κοντά, πλέον, μαλλιά της και τα παντελόνια της. ην ελευθερία της.<br />
Μία μέρα την παρατηρούσε την ώρα που εκείνη καθάριζε φασολάκια κουβεντιάζοντας με την Αγνή στη βεράντα.<br />
"Σκασιλάρα της μεγάλη" του είπε ο πατέρας, που δούλευε δίπλα του.<br />
"Τι;" έκανε αφηρημένα ο Αντρέας.<br />"Για εσένα. Σκασιλάρα της μεγάλη"<br />
"Ναι..." είπε. Κι από μέσα του σκέφτηκε ότι τζάμπα ανησυχούσε, τελικά. Και συνέχισε τη δουλειά του σφυρίζοντας.<br />
<br />
Και πέρασαν άλλοι τρείς μήνες μέσα στην αδιαφορία.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-42673118570502430662015-08-31T04:22:00.001-07:002015-08-31T04:22:29.851-07:00Πέρασμα Περάσματα (5)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Οι γυναίκες έβαλαν την Ειρήνη στη μέση για να της εξηγήσουν τα περί ερωτικών ζητημάτων, ωστόσο η αμορφωσιά και η σεμνοτυφία τις έκανε να μιλάνε μπερδεμένα. Ανέφεραν πολλές προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, για τις οποίες η ίδια ήξερε ότι είναι μπαρούφες μιας και, έχοντας δει τα ζώα να ζευγαρώνουν, καθώς και ορισμένους ανθρώπους, ήταν φανερό ότι αυτές οι περιορισμένες γυναίκες έλεγαν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Ακόμα πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι η ίδια αρνούνταν να μιλήσει, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να ρωτήσει αυτά που διακαώς ήθελε να μάθει. Έτσι, στην αρχή τις κοιτούσε χωρίς να καταλαβαίνει και μόλις κατάλαβε ότι άρχισαν τις σαχλαμάρες και τις ασάφειες και τα μασήματα των λόγων, σηκώθηκε, σήκωσε τα φουστάνια της και πλησίασε το παράθυρο.<br />
"Επ! Τί πας να κάνεις;!"<br />
Μάταια φώναζαν. Σε ένα δευτερόλεπτο είχε βγεί από το παράθυρο και πήγε στο δάσος.<br />
Πήγε στο ποτάμι, μετά το γύρισμα. Έβγαλε τα ρούχα της και κολύμπησε. Πιάστηκε από ένα πεσμένο κούτσουρο και όσο το νερό κυλούσε πάνω της, σκεφτόταν. Να πάνε στο διάολο. Όλα απαγορεύονται... Το μόνο καλό είναι το φαί... Και ο Αντρέας... Αλλά δε με θέλει... Θα βρώ άλλον. .. Αλλά δε με αφήνουν. Γιατί, γιατί, τόση βλακεία! Θα γυρίσω στο δάσος να κάνω ότι γουστάρω... Δεν έχει άντρες το δάσος.<br />
Έκανε μία γκριμάτσα αγανάκτησης.<br />
Βούτηξε άλλη μία φορά και μετά βγήκε και ντύθηκε, βλαστημώντας. Μισούσε τα ρούχα γιατί τη δυσκόλευαν. Πήγε μέχρι το σπίτι, αλλά δεν μπήκε μέσα. Αντί για αυτό, πήγε πίσω από το στάβλο, όπου τέτοια ώρα θα ήταν μέσα ο Αντρέας όπως συνήθως. Άνοιξε το πίσω πορτάκι και αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν μόνος τον κάλεσε.<br />
"Πσσστ!"<br />
"Τί; Τί θες;"<br />
"Μιλήσουμε. Έλα"<br />
Αυτός τακτοποίησε κάποια πράγματα σκούπισε τα χέρια του και την ακολούθησε στο δάσος.<br />
Μόλις έφτασαν αρκετά μακρυά ώστε να μην τους ακούσει κανείς, σταμάτησαν.<br />
"Να ρωτήσω." του είπε. "Δε με αγαπάς; εντάξει. Αν φιλήσω κάποιον, εσύ τι θες;" Παρά τα σπασμένα της λόγια, την κατάλαβε.<br />
"Δεν στα εξηγήσανε οι γυναίκες;" δυσανασχέτησε ο Αντρέας.<br />
"Βλακείες!"<br />
"Τί σου είπανε δηλαδή;"<br />
"Βότανα, χορτάρια, γάμος, προξενειό.." έφτυσε τις λέξεις η Ειρήνη, λες και ήταν σκουληκιασμένα κεράσια. Ο Αντρέας αναστέναξε. Πάντα το ίδιο πρόβλημα, η βλακεία των γυναικών.<br />"Κάτσε κάτω" της είπε, και της εξήγησε ό,τι ήξερε για την αναπαραγωγή των ανθρώπων. Παρόλο που ντρεπόταν να μιλάει σε γυναίκα για τέτοια θέματα, η παντελής έλλειψη ενοχής ή συστολής της Ειρήνης τον βοήθησε να το ξεπεράσει. Αυτή την άκουγε με ανοιχτό το στόμα. Τον ρωτούσε πράγματα που μόνο ένας έμπειρος άντρας μπορούσε να απαντήσει. Καμμία σχέση με αυτά που της είχαν πεί οι γυναίκες.<br />"Εσύ φιλάς ένα κορίτσι, άλλο κορίτσι... Εγώ;"<br />
"Κοίτα, δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να μείνεις έγκυος. Να κάνεις μωρό"<br />
"Ε, και;"<br />
"Ένα παιδί πρέπει να έχει πατέρα!"<br />
"Γιατί;"<br />
"Για να το προσέχει!"<br />"Θα τα προσέχω εγώ και η Αγνή, κι ο πατέρας,..." είπε απλά η Ειρήνη.<br />
Ο Αντρέας δεν είχε τη μόρφωση ούτε την καλλιέργεια να της εξηγήσει την προαιώνια μάχη των φύλων με όλες τις κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές της προεκτάσεις.<br />
"Δεν είναι τόσο απλό.... Είναι και οι αρρώστιες."<br />"Τί αρρώστιες;"<br />
"Ε.... Μερικές φορές, επειδή εκεί κάτω δεν είναι και πολύ καθαρά, μερικές φορές παθαίνεις αρρώστιες... και άμα κοιμηθείς με κάποιον μπορεί να κολλήσεις ή να τις κολλήσεις στον άλλον."<br />"Εσύ έχεις πάθει;"<br />"Ναι, μία φορά"<br />"Τί;"<br />
"Πονούσα πολύ και για κάμποσο καιρό δεν μπορούσα να κατουρήσω. Απαίσια ήταν. Είχα και πυρετό..."<br />
Η Ειρήνη είχε ύφος σα να μην είχε ακούσει και τίποτα το συνταρρακτικό. Εντάξει, μπορούσε να αντέξει μερικές μέρες χωρίς κατούρημα...Ο Αντρέας την κατάλαβε, και συνέχισε.<br />
"Για τις γυναίκες είναι αλλιώς. Αν αρρωστήσει μία γυναίκα, τότε μπορεί να χάσει το παιδί ή να πεθάνει και η ίδια. Η Μαρία του Αλέκου που είχε αρρωστήσει έβγαλε ανάπηρο παιδί."<br />
"Άδικο!" είπε στο τέλος η Ειρήνη.<br />
"Άδικο-ξεάδικο, έτσι είναι."<br />"Θα είμαι μόνη μου για πάντα;" ήταν έτοιμη ή να εκραγεί ή να κλάψει.<br />
"Δεν το ξέρεις αυτό. Υπάρχουν πολλά καλά παιδιά που σε θέλουν."<br />
"Βρωμάνε!"<br />
"Άλλος ένας λόγος που πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική!"<br />
Την είδε να λυγίζει και τη λυπήθηκε. Άλλαξε κουβέντα.<br />
"Γιατί δεν μιλάς στους άλλους;"<br />
"Όχι έτοιμη"<br />
"Ε, δεν πειράζει, δεν θα σε κοροϊδέψουν. Θα χαρούν πάρα πολύ αν ακούσουν ότι μπορείς να μιλάς"<br />
"Όχι!" έκανε γνέφοντας έντονα με τα χέρια. Δεν εννοούσε αυτό. "Εγώ!" Έδειξε με το δάχτυλο το μέτωπό της. "Όχι έτοιμη!"<br />
Αυτός έγνεψε καταφατικά. Καταλάβαινε.<br />"Εντάξει" της είπε. Σηκώθηκε. "Λοιπόν, πάω πίσω. Εσύ τι θα κάνεις;"<br />
"Νιοχώρι" του απάντησε.<br />"Τί να κάνεις εκεί;" απόρησε ο Αντρέας.<br />
"Δοκιμάσω άντρες"<br />"Τι!"<br />
"Μόνο φιλί" του εξήγησε μόλις τον είδε να θυμώνει<br />
"Τώρα δε στα εξήγησα; Δεν άκουγες;!"<br />
Η Ειρήνη σηκώθηκε. Στάθηκε μπροστά του.<br />
"Φιλί εσύ;"<br />
"Όχι!"<br />
"Εσύ κορίτσι πίσω από δέντρο," του είπε δείχνοντάς τον με το δάχτυλο και μετά τον εαυτό της, " εγώ Νιοχώρι"<br />
'Έλα μαζί μου" της είπε. "Για λίγο. Να σου εξηγήσω"<br />
Στο δρόμο της επιστροφής, ο Αντρέας προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, χωρίς επιτυχία.<br />
"Δεν είναι μόνο για τις γυναίκες δύσκολα, αν θες να ξέρεις. Γιατί αν οι γυναίκες δεν κοιμούνται με τους άντρες, τότε οι άντρες με ποιόν θα κοιμηθούν; Για αυτό αναγκάζονται και πάνε με γυναίκες που δεν είναι.... δεν είναι σωστές, ας πούμε. Μερικοί, άμα είναι και μεθυσμένοι, κάνουν μεγάλες χαζομάρες! Εγώ με εκείνο το κορίτσι, πίσω από το δέντρο; Είχα πάνω από χρόνο να το κάνω. Είναι πολλή η μοναξιά.... Και δεν ήταν καλό κορίτσι..."<br />
Έφτασαν. Μπήκαν στο στάβλο από το πίσω πορτάκι. Ο Αντρέας πήρε τα εργαλεία του να συνεχίσει τη δουλειά του ενώ η Ειρήνη ανέβηκε στο άλογο.<br />"Θα πας Νιοχώρι τελικά;"<br />"Ναι" είπε και έφυγε γρήγορα με το άλογο.<br />"Να προσέχεις πολύ."<br />
Την κοιτούσε που έφευγε σκεφτικός. Αυτό το αγρίμι ήταν πιο συνειδητοποιημένο από τις κατίνες του χωριού. Αυτό και μόνο αρκούσε να βρεί τον μπελά της.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-69810219613076961332015-08-29T02:25:00.001-07:002015-08-29T02:28:24.581-07:00Πέρασμα Περάσματα (4)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
(Η ως τώρα ιστορία <a href="http://mesastokazani.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1" target="_blank">εδώ</a>)<br />
<br />
Για το επόμενο διάστημα η Ειρήνη ακολουθούσε παντού τον Αντρέα, παρακολουθώντας τον ακόμα πιο στενά από ότι πριν. Όλοι τον δούλευαν για αυτό. Του έλεγαν ότι βρήκε την τέλεια σύζυγο, μιας και δεν μιλούσε, ότι μόνο μία ημιάγρια μπορούσε να τον ανεχτεί και άλλα πιο ακατάλληλα.<br />
<br />
Την επόμενη φορά που ήταν να πάει για προμήθειες, μερικούς μήνες μετά, η Ειρήνη ήταν πολύ πιο ήμερη και είχε μάθει αρκετά πράγματα. Καταλάβαινε πολύ καλύτερα ό,τι της έλεγαν. Ωστόσο, μόλις της είπαν ότι ο Αντρέας θα πήγαινε στην πόλη, κοντοστάθηκε για μία στιγμή, πήγε στο δωμάτιό της και βγήκε με το παλτό της. Ανέβηκε στην καρότσα στη θέση του συνοδηγού και κοιτούσε μπροστά, έτοιμη να φύγει.<br />
"Να την πάρω μαζί μου, λες;" ρώτησε τον Γιώργο ο Αντρέας.<br />
"Πάρ'την. Να δούμε τί θα γίνει"<br />
Έτσι και έγινε. Ανησυχώντας για το πως θα αντιδρούσε, ξεκίνησε για την πόλη. Στο δρόμο της εξηγούσε τί θα έβλεπε, προσπαθώντας να την προετοιμάσει. Εκείνη τον κοιτούσε με το άδειο βλέμμα που πάντα έπαιρνε όταν δεν καταλάβαινε.<br />
"Θα κάνεις ό,τι σου λέω! Εντάξει;" της είπε τελικά κι εκείνη έγνεψε βουβά.<br />
Όταν έφτασαν, η Ειρήνη έμεινε ακόμα πιο άφωνη μπροστά σε αυτό που της φαινόταν σαν ένα χάος από ανθρώπους. Ήταν ημέρα παζαριού. Την κέρασε γλυκά και λεμονάδα, την έβαλε να κουβαλήσει κάποια από τα πακέτα στην καρότσα, την πήγε σε όλα τα μαγαζιά. Την σύστησε στους συνεργάτες του. Μερικούς από αυτούς τους μύρισε με περιέργεια ή με σιχασιά, πράγμα που προξένησε γέλια.<br />
Όταν επέστρεψαν η Ειρήνη ήταν πανευτυχής και εξαντλημένη. Έδειξε σε όλους το καινούριο ζευγάρι μπότες που της είχε αγοράσει.<br />
"Σε μία εβδομάδα είναι και το πανηγύρι στο Πέρα Χωριό" είπε η Αγνή. "Λες να την πάμε κι εκεί; Άμα δεί ανθρώπους μπορεί να της έρθει να μιλήσει."<br />
Αυτό έλυνε και το πρόβλημα του ποιός θα έμενε σπίτι μαζί της να την προσέχει, οπότε όλοι συμφώνησαν.<br />
Την επόμενη εβδομάδα, της έδωσαν να φορέσει ένα όμορφο φόρεμα, της χτένισαν τα μαλλιά και της έβαλαν κολώνια και κοκκινάδι. Κοιτώντας το τελικό αποτέλεσμα, για μία ακόμα φορά συμφώνησαν ότι πλέον δεν φαινόταν τίποτα από την προηγούμενη ζωή της στο δάσος.<br />
Ανέβηκαν στα κάρα και έφυγαν.<br />
Κατά το σούρουπο έφτασαν στο πέρα χωριό.<br />
Στην αρχή την είχαν πάντα δίπλα τους οι γυναίκες, χωρίς να την αφήνουν να πάει πουθενά χωρίς να της εξηγήσουν τί απαγορεύονταν. Την σύστησαν σε όλους τους φίλους και γνωστούς. Όσο περνούσε η ώρα, την εμπιστεύτηκαν όλο και περισσότερο. Στην αρχή την πίεσαν να χορέψει, μετά όμως της άρεσε τόσο πολύ που πήγαινε και τραβολογούσε όποιον ήθελε για να χορέψει. Της εξήγησαν και για αυτό πως γίνεται. Στάθηκε κάμποση ώρα μπροστά στην ορχήστρα θαυμάζοντας το πως έβγαινε η μουσική. Αρνήθηκε να πιεί αλκοόλ που της φάνηκε απαίσιο. Κάποια στιγμή την έχασαν. Τριγύρισαν όλη την πλατεία ψάχνοντάς την, την φώναζαν, αλλά δεν την βρήκαν. Είχε πάει για κατούρημα πίσω από έναν τοίχο κάποιας αυλής. Όταν άκουσε να την φωνάζουν, κοίταξε τριγύρω αλλά δεν τους έβλεπε μέσα στη πολυκοσμία. Σήκωσε τότε το φουστάνι της και σκαρφάλωσε σε μία ξύλινη κολώνα για να δεί καλύτερα. Τους είδε. Την είδαν.<br />
"Βρε! Κατέβα! Φαίνονται τα βρακιά σου!" είπε μισογελώντας-μισοντροπιασμένη η Όλγα.<br />
Κάποια στιγμή φάνηκε ανήσυχη. Κοίταξε τριγύρω. Οσμίστηκε τον αέρα κι έκανε μερικά βήματα προς την άκρη της πλατείας. Η Αγνή πήγε να την ακολουθήσει, αλλά η Όλγα την κράτησε από το μπράτσο.<br />
"Άσ'την. Δεν θα χαθεί."<br />
Η Ειρήνη μόλις είχε παρατηρήσει ότι ο Αντρέας είχε εξαφανιστεί πίσω από κάτι δέντρα μαζί με μία κοπέλα. Πήγε να δεί τί γινόταν. Ενστικτωδώς, πλησίασε χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο και τον είδε να φιλιέται με την κοπέλα. Τους παρακολούθησε για αρκετή ώρα, μέχρι που τελείωσαν αυτό που έκαναν και έφυγε την ώρα που ντύνονταν. Ξαναμπήκε στο πανηγύρι που μαίνονταν πια με όλα του τα ντεσιμπέλ μέσα στις αναθυμιάσεις του τσίπουρου και του κρασιού. Ήταν πολύ προβληματισμένη. Είχε πάλι το άδειο βλέμμα, σαν ενυδρείο χωρίς ψάρια. Κοίταξε τα ζευγάρια που χόρευαν. Κοίταξε τον πατέρα με τη μητέρα, που εκείνη την ώρα κάθονταν δίπλα-δίπλα κουτσομπολεύοντας εύθυμα ποιός-ξέρει-ποιόν, με την χαρακτηριστική άνεση των παλιών ζευγαριών. Κοίταξε μία αντροπαρέα που τσούγκριζαν το πολλοστό τους ποτό.<br />
Τους πλησίασε. Την κοίταξαν απορημένοι ενώ εκείνη τους επεξεργαζόταν.<br />
"Τί θες;" είπε ένας τους. Της πρόσφερε ένα ποτήρι κρασί το οποίο εκείνη έκανε πέρα.<br />
Τον έπιασε από το χέρι και τον τράβηξε απαλά. Χασκογελώντας αμήχανα ο πιωμένος άντρας, την ακολούθησε.<br />
Τον πήγε εκεί που ήταν νωρίτερα ο Αντρέας με την κοπέλα. Τον άρπαξε από το κεφάλι και άγγιξε στα χείλη με τα δικά της, δοκιμαστικά, άτσαλα.<br />
"Χαχαχα, έκανε πονηρά ο άντρας. "Περίμενε να σου δείξω" της είπε και τη φίλησε κανονικά. "Σου αρέσει;"<br />
Η Ειρήνη έγνεψε καταφατικά.<br />
<br />
Την ίδια στιγμή όλοι είχαν ξεχάσει την Ειρήνη. Ο πατέρας με τη μητέρα συζητούσαν τα δικά τους, τα παιδιά έπαιζαν με κάτι φίλους τους, ο παππούς συζητούσε πολιτικά με άλλους γέρους και ο Αντρέας πήγε στην παρέα του να συνεχίσει το ποτό του. Η Όλγα γέμιζε πιατέλες με μεζέδες και τις καράφες με ποτά.<br />
<br />
Η Ειρήνη, αφού φίλησε για πολλή ώρα τον άντρα που είχε παρασύρει, τον βαρέθηκε και τον σταμάτησε πριν προχωρήσει παρακάτω. Σηκώθηκε και έφυγε, αφήνοντάς τον στα κρύα του λουτρού. Εκείνος διαμαρτυρήθηκε αλλά ήταν πολύ πιωμένος για να κάνει οτιδήποτε άλλο. Η Ειρήνη πήγε σε μία άλλη παρέα και διάλεξε έναν άλλον και τον παρέσυρε σε άλλη μεριά. Είχε ήδη δοκιμάσει πεντέξι με τον ίδιο τρόπο όταν κάποιος το ανέφερε γελώντας σε κάποιον άλλον και το πήρε το αυτί του Αντρέα.<br />
Αμέσως, σηκώθηκε και πήγε εκεί που του υπέδειξαν οι άλλοι και την βρήκε να φιλιέται με έναν άγνωστο.<br />
"Σήκω πάνω! είπε, χωρίς να είναι σαφές αν απευθύνονταν στην Ειρήνη ή στον άντρα. Ο άντρας έφυγε και ο Αντρέας έπιασε από το μπράτσο την Ειρήνη. Την έσυρε μέσα στο πανηγύρι και την κάθισε σε μία καρέκλα.<br />
"Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνεις. Δεν πρέπει να το ξανακάνεις! Δεν μπορείς να φιλάς όποιον βρείς μπροστά σου! Θα πάθεις τίποτα!" της φώναζε, ολοφάνερα θυμωμένος. Πήγε να της εξηγήσει τι ακριβώς θα πάθαινε αν το ξαναέκανε αυτό, αλλά σταμάτησε πριν καν ξεκινήσει. Βλαστήμησε. "Μόλις γυρίσουμε σπίτι, αύριο κιόλας, θα πω στην Αγνή και στην Όλγα να σου πουν δυο-τρία πράγματα." Η Ειρήνη έσκυψε μπροστά για να τον φιλήσει, αλλά εκείνος την σταμάτησε. "Φιλάμε μόνο αυτούς που αγαπάμε" της είπε. Εκείνη ξαναέσκυψε μπροστά για να τον φιλήσει, κι αυτός πάλι την σταμάτησε. Την κοίταξε με περιέργεια. "Δεν σε αγαπάω" της είπε.<br />
Εκείνη έσφιξε τα χείλη.<br />
"Είσαι μεγάλος μαλάκας" του απάντησε με θυμό και σηκώθηκε.<br />
Την έπιασε από τα μπράτσα.<br />
"Ε, μιλάς; Μιλάς! Γιατί το έκρυβες;"<br />
Τον κοίταξε βουβά, με μεγάλο εκνευρισμό. Αυτός μπορούσε να κάνει ότι θέλει αλλά για εκείνη απαγορεύονταν; Δεν του είπε τίποτα. Αυτός συνέχισε να την ρωτάει με περιέργεια και χαρά.<br />
"Από πότε μιλάς; Αυτό είναι πολύ καλό!"<br />
Η Ειρήνη τράβηξε το μπράτσο της από το κράτημά του και όλο νεύρα διέσχισε την πλατεία. Κάθισε δίπλα στην Αγνή και τον κοιτούσε με τόσο θυμό που θα έλεγε κανείς ότι έβγαζε φλόγες. Αυτό του φάνηκε αστείο και γέλασε. Εκείνη νευρίασε ακόμα περισσότερο και γύρισε το μούτρο της αλλού, βουβά όπως πάντα.<br />
"Βρε, τί πάθαμε!" μονολόγησε ο Αντρέας.<br />
Το άλλο πρωί, όταν τελικά ξύπνησαν ζαλισμένοι, ο Αντρέας εξιστόρησε τα καμώματα της Ειρήνης, ζητώντας από τις γυναίκες να την ενημερώσουν στα ερωτικά ζητήματα πριν γίνει "καμμία χοντράδα". Παρέλειψε, ωστόσο, να τους πεί για το γεγονός ότι η Ειρήνη μιλούσε.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3166514971974848079.post-4872045376840939262015-08-28T02:10:00.002-07:002015-08-28T03:03:57.693-07:00Μικρότητες 2 (Ένα Βραβείο για τους γείτονες)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όλο το καλοκαίρι, επειδή δεν πήγαμε πουθενά, άφησα τα παιδιά να "αλητέψουν" δηλαδή να ευχαριστηθούν το παιχνίδι στη γειτονιά με τους φίλους τους, το οποίο και έκαναν.<br />
<br />
Ανάμεσα σε όλα, το αλήτεμα προϋποθέτει και παιχνίδι στο σπίτι, το οποίο επίσης έκαναν.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj70z8VWDp4do6KMZm4H0OhQSXg5XJoQswuzEq_PywsBqQmY-pAkuJIvapMt2uJbQp7GwoNkljqHptggQyFrrrwGldZq7PZgaJzuQ0xlw80GW2XMONrHvkA12NDO8cWTWOQnVTTIMR4x7o/s1600/935146_425518277545278_2132212244_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj70z8VWDp4do6KMZm4H0OhQSXg5XJoQswuzEq_PywsBqQmY-pAkuJIvapMt2uJbQp7GwoNkljqHptggQyFrrrwGldZq7PZgaJzuQ0xlw80GW2XMONrHvkA12NDO8cWTWOQnVTTIMR4x7o/s320/935146_425518277545278_2132212244_n.jpg" width="251" /></a>Όλο το καλοκαίρι, έρχονταν οι φίλοι τους στο σπίτι για να παίξουν. Στις 10 το πρωί οι φίλοι "χτυπούσαν κάρτα" για να φύγουν γύρω στις μία, και το απόγευμα από τις 5μιση ως τις 9 τα έχω εναλλάξ αυλή-σπίτι, κατά την έμπνευση της στιγμής.<br />
<br />
Τώρα, το να έχεις μία παρέα αγοριών στο σπίτι δεν είναι απλή υπόθεση. Τα αγόρια έχουν παραπνίσια ενέργεια και διαολεμένη δημιουργικότητα που δεν συνάδει ούτε με τα νεύρα ούτε με τις προσδοκίες μίας μέσης μαμάς που έχει κι αυτή τα δικά της. Ωστόσο, επειδή ήταν χαρούμενα, τα άφησα να παίξουν με την ψυχή τους όλο το καλοκαίρι. Τα κέρασα παγωτό και καρπούζι, τα κάλεσα να δούμε ταινίες τρώγοντας πατατάκια, ανέχτηκα τη φασαρία τους, μάζεψα το σπίτι (με τη βοήθεια των κυρίων υιών μου, φυσικά) που ήταν κατά κανόνα χοιροστάσιο μετά από τέτοιο παιχνίδι, και κανόνισα όλες τις δραστηριότητές μου όπως ψώνια και νοικοκυριό και βόλτες ώστε να μην διακόψω αυτή την διασκέδαση των δικών μου και των άλλων παιδιών.<br />
<br />
Και τσαντίστηκα πάρα πολύ που οι άλλοι γονείς είναι ελεεινοί, τρισαθλιότατοι, να μην έχουν <b>το φιλότιμο </b>ή την αξιοπρέπεια ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ να καλέσουν τα δικά μου παιδιά, όχι για ταινία με πατατάκια, αλλά ούτε για πέντε λεπτά, παρά μόνο είδαν την δική μου υπομονή σαν μία καλή ευκαιρία να παρκάρουν τα παιδιά τους, τα οποία θέλουν απλά να ξεφορτωθούν, οι ποταποί καρμοίρηδες.<br />
<br />
Ούτε μία φορά δεν πήγαν τα παιδιά μου στα δικά τους σπίτια, με διάφορες προφάσεις και ούτε μία φορά δεν πλήρωσε κανείς ένα παγωτό ή άλλο κέρασμα, αλλά τα δικά τους όταν έρχονται σε εμάς κατεβάζουν με τις χούφτες τα καλούδια που έχουμε, σταφύλια, αμύγδαλα, και ότι φρούτο βρεθεί μπροστά τους, γιατί τί να πείς σε ένα παιδάκι; "Θα δώσω στο δικό αλλά εσύ όσο και αν πεινάς θα κοιτάς μόνο"; Δεν το λες αυτό, εκτός και αν είσαι σαν τους γείτονες, τους ξεφτίλες.<br />
<br />
Και, παρόλο που νιώθω έτσι, δεν θέλω να δηλητηριάσω την ξενοιασιά του παιχνιδιού ούτε να σπείρω τη διχόνοια ανάμεσα στην παρέα, γιατί έτσι και γίνει αυτό τότε θα τελειώσει η παρέα και δεν το θέλω αυτό.<br />
<br />
Οπότε, φρόντισα να έχω ταϊσμένα τα δικά μου πριν έρθουν οι φίλοι και απέσυρα κάθε τρόφιμο από το πεδίο όρασης των αγενών καλεσμένων, και όποτε ζητάνε τους λέω να ρωτήσουν τη μαμά τους, γιατί κοντεύει η ώρα του φαγητού. Αυτό, εκτός που τις περισσότερες φορές είναι αλήθεια, είναι και κάτι που τα παιδιά πάντα βαριούνται να κάνουν, δηλαδή να πάνε ως το σπίτι τους και μετά να ξαναέρθουν, οπότε είτε που κάνουν υπομονή είτε που πάνε σπίτι τους να φάνε, απαλλάσσοντας και εμένα από την θορυβώδη παρουσία τους για μερικά λεπτάκια.<br />
<br />
.<br />
ΥΓ: Η μία δε εκ των μαμάδων, είναι τόσο γελοία, που όταν δεν μπορούν να έρθουν σε εμένα για παιχνίδια (αν εμείς έχουμε πάει κάπου ας πούμε) ούτε τότε αφήνει την υπόλοιπη παρέα να πάει σπίτι της, και τα βρίσκω όταν επιστρέψουμε καθισμένα στα σκαλιά έξω από την πόρτα μου, να παίζουν με τη δική μου σύνδεση στο ίντερνετ στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Τόσο "καλή" μαμά και τόσο "φιλότιμη" γειτόνισσα!<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13840105732816729092noreply@blogger.com0